"მე არ ვარ სუსტი ქალი, მაგრამ მოძალადე ქმარმა ჩემი დაბრიყვებაც კი შეძლო"
1 773 ნახვა
კი, ცხოვრებაში დავუშვი ერთი დიდი შეცდომა, მაგრამ ნუთუ მისი გამოსწორება არ შეიძლება? ნუთუ იმ ერთ არასწორად გადადგმულ ნაბიჯს უნდა შევეწირო?
3 წლის წინ გავთხოვდი და ეს იყო ყველაზე დიდი სისულელე, რაც 26 წლის განმავლობაში ჩამიდენია. მეგონა, იმ ადამიანთან ერთად კარგ ოჯახს შევქმნიდი, მჯეროდა, რომ ძალიან ვუყვარდი, მაგრამ ყველაფერი ილუზია აღმოჩნდა. მის ოჯახში შესვლისთანავე ვიგრძენი, რომ სრულიად სხვა გარემოში აღმოვჩნდი, რომელიც ჩემი არ იყო. მისი მშობლები ისე შემხვდნენ, თითქოს მათი შვილის ცოლი კი არა, ვიღაც უცხო ვიყავი. დედამთილ–მამამთილის რეაქციებს ყურადღებას სულ არ მივაქცევდი, ქმარი რომ ყოფილიყო ნორმალური. უაზრო ეჭვიანობა დაიწყო, მომთხოვა, რომ სამსახურიდან წამოვსულიყავი და სახლში დავმჯდარიყავი. თვითონ წელიწადში 9 თვე ვერ მუშაობდა, მშობლები არჩენდნენ და სურდა, მეც ასე მეცხოვრა. ვუხსნიდი, რომ ჩემი პროფესიით ვმუშაობდი, ჩემი საქმე მიყვარდა და თავს ვერ დავანებებდი, მაგრამ ვერაფერი შევაგნებინე. ლანძღვა–გინებას ბოლოს ხელით შეხებაც მოჰყვა.
ისეთი არ ვარ, რომ ვინმეს რამე შევარჩინო, არც ცემას ვაპატიებდი, მაგრამ მის ყოველ ასეთ საქციელს მოჰყვებოდა ხოლმე მონანიება. ზოგჯერ ცხარე ცრემლებით ტიროდა, რომ დიდი სიყვარულის გამო თვალებზე ბინდი ეკვროდა. მეც ქალურ სისუსტეს ვიჩენდი და ვუჯერებდი. მონანიების რეჟიმში ყოფნა სულ რამდენიმე დღეს გასტანდა ხოლმე და მერე ისევ თავიდან იწყებოდა ყველაფერი.
როცა გაიგო, ორსულად ვიყავი, ბედნიერებისგან მეცხრე ცას ეწია. თავიდან ძალიან ცუდად ვიყავი და ხელში აყვანილი დამატარებდა ოთახებში. მერე ამ აღტაცებამაც გაუარა და ორსულ ცოლზე ისევ ეჭვიანობა დაიწყო. ყოველდღე მეკითხებოდა, ხომ ჩემი შვილია, იცოდე, ტყუილი არ გაგივა, გაჩნდება თუ არა, დნმ–ის ანალიზს ჩავუტარებო. ვეხვეწებოდი, რომ ასეთი სიტყვებით გულს მტკენდა და თვითონაც იტანჯავდა თავს, იმ წუთში მეთანხმებოდა, ისევ ბოდიშს მიხდიდა, მაგრამ მერე ისევ თავიდან იწყებდა ყველაფერს.
ერთ დღეს ამის გამო სერიოზულად ვიჩხუბეთ. ვერ მოვზომე, ჩხუბში ავყევი და ისტერიკაში ჩავვარდი. ერთი კვირის შემდეგ კი ნაყოფი დავკარგე. თავიდან ქმრის მეგობრებს და მათ ცოლებს შევჩიოდი, რომ ასე მექცეოდა. ვთხოვდი, რომ როგორმე დაერიგებინათ. მათ კი არ სჯეროდათ, რომ ასე იქცეოდა, რადგან მეგობრებთან არაჩვეულებრივი ბიჭის სახელი ჰქონდა.
ბავშვის დაკარგვის შემდეგ მისგან წამოვედი. მინდა, ის კოშმარული დღეები დავივიწყო, მაგრამ არ მასვენებს. სახლში მივარდება, ჩემს მშობლებს ლანძღავს, რომ მას ოჯახს უნგრევენ. ხან ტირის, ხან იგინება. ზოგჯერ სადარბაზოსთან მხვდება, ზოგჯერ – სამსახურთან. მემუქრება, რომ სამსახურში შემომივარდება და ყველაფერს დალეწავს. სიმთვრალეში ხომ შეურაცხადი ხდება. ყველაზე და ყველაფერზე ეჭვიანობს, ხან ვისი საყვარელი ვგონივარ, ხან – ვისი.
მინდა, ჩემი ცხოვრება მქონდეს, მაგრამ ამ ადამიანს ვერაფრით ვიშორებ თავიდან. ქუჩაში გასვლის შიში დამჩემდა. რომ ვიძინებ, მგონია, სახლში შემოგვივარდება და დაგვხოცავს. მეშინია, რომ მომკლავს! დედამისი მეუბნება, ჩემი შვილი შენ გადარიე, მანამდე ჭკვიანი და დამჯერი ბიჭი იყოო. ის ქალი თვითონ ხედავდა, რა დღეშიც მაგდებდა და თურმე მე გადამირევია. მიმტკიცებს, სპეციალურად აეჭვიანებდი და ჭკუიდან გადაიყვანეო. ასეთ ადამიანს რა ვუთხრა?
ერთი სიტყვით, ვარ ახალგაზრდა ქალი, რომელსაც უნდა, საკუთარი ცხოვრება ჰქონდეს, გააგრძელოს მუშაობა და იყოს ამ საზოგადოების სრულფასოვანი წევრი, მაგრამ გავხდი ძალადობის მსხვერპლი. ახლა ვკითხულობ, ჩემნაირების პრობლემების გადაწყვეტა ვის ევალება, სამართალდამცავებს თუ იმ ადამიანებს, ვინც დიდი ზარზეიმით ავირჩიეთ პარლამენტის დეპუტატებად? არ ფიქრობთ, რომ დროა საკანონმდებლო დონეზე დაარეგულიროთ ეს საკითხი? მე არ ვარ სუსტი ქალი, მაგრამ მოძალადემ ჩემი დაბრიყვებაც კი შეძლო და წარმომიდგენია, სუსტი ქალები რა მდგომარეობაში არიან. ნამდვილად არ ვიცი, რა უნდა მოხდეს, მაგრამ ასეთ საკითხებს ყურადღება რომ უნდა მიაქციოთ, ამაში ორი აზრი არ არსებობს. ასეთ ტიპებს ხელწერილები არ აფრთხობთ. მათ მიმართ კანონი ძალიან უნდა გამკაცრდეს!
"სარკის" ერთგული მკითხველი
3 წლის წინ გავთხოვდი და ეს იყო ყველაზე დიდი სისულელე, რაც 26 წლის განმავლობაში ჩამიდენია. მეგონა, იმ ადამიანთან ერთად კარგ ოჯახს შევქმნიდი, მჯეროდა, რომ ძალიან ვუყვარდი, მაგრამ ყველაფერი ილუზია აღმოჩნდა. მის ოჯახში შესვლისთანავე ვიგრძენი, რომ სრულიად სხვა გარემოში აღმოვჩნდი, რომელიც ჩემი არ იყო. მისი მშობლები ისე შემხვდნენ, თითქოს მათი შვილის ცოლი კი არა, ვიღაც უცხო ვიყავი. დედამთილ–მამამთილის რეაქციებს ყურადღებას სულ არ მივაქცევდი, ქმარი რომ ყოფილიყო ნორმალური. უაზრო ეჭვიანობა დაიწყო, მომთხოვა, რომ სამსახურიდან წამოვსულიყავი და სახლში დავმჯდარიყავი. თვითონ წელიწადში 9 თვე ვერ მუშაობდა, მშობლები არჩენდნენ და სურდა, მეც ასე მეცხოვრა. ვუხსნიდი, რომ ჩემი პროფესიით ვმუშაობდი, ჩემი საქმე მიყვარდა და თავს ვერ დავანებებდი, მაგრამ ვერაფერი შევაგნებინე. ლანძღვა–გინებას ბოლოს ხელით შეხებაც მოჰყვა.
ისეთი არ ვარ, რომ ვინმეს რამე შევარჩინო, არც ცემას ვაპატიებდი, მაგრამ მის ყოველ ასეთ საქციელს მოჰყვებოდა ხოლმე მონანიება. ზოგჯერ ცხარე ცრემლებით ტიროდა, რომ დიდი სიყვარულის გამო თვალებზე ბინდი ეკვროდა. მეც ქალურ სისუსტეს ვიჩენდი და ვუჯერებდი. მონანიების რეჟიმში ყოფნა სულ რამდენიმე დღეს გასტანდა ხოლმე და მერე ისევ თავიდან იწყებოდა ყველაფერი.
როცა გაიგო, ორსულად ვიყავი, ბედნიერებისგან მეცხრე ცას ეწია. თავიდან ძალიან ცუდად ვიყავი და ხელში აყვანილი დამატარებდა ოთახებში. მერე ამ აღტაცებამაც გაუარა და ორსულ ცოლზე ისევ ეჭვიანობა დაიწყო. ყოველდღე მეკითხებოდა, ხომ ჩემი შვილია, იცოდე, ტყუილი არ გაგივა, გაჩნდება თუ არა, დნმ–ის ანალიზს ჩავუტარებო. ვეხვეწებოდი, რომ ასეთი სიტყვებით გულს მტკენდა და თვითონაც იტანჯავდა თავს, იმ წუთში მეთანხმებოდა, ისევ ბოდიშს მიხდიდა, მაგრამ მერე ისევ თავიდან იწყებდა ყველაფერს.
ერთ დღეს ამის გამო სერიოზულად ვიჩხუბეთ. ვერ მოვზომე, ჩხუბში ავყევი და ისტერიკაში ჩავვარდი. ერთი კვირის შემდეგ კი ნაყოფი დავკარგე. თავიდან ქმრის მეგობრებს და მათ ცოლებს შევჩიოდი, რომ ასე მექცეოდა. ვთხოვდი, რომ როგორმე დაერიგებინათ. მათ კი არ სჯეროდათ, რომ ასე იქცეოდა, რადგან მეგობრებთან არაჩვეულებრივი ბიჭის სახელი ჰქონდა.
ბავშვის დაკარგვის შემდეგ მისგან წამოვედი. მინდა, ის კოშმარული დღეები დავივიწყო, მაგრამ არ მასვენებს. სახლში მივარდება, ჩემს მშობლებს ლანძღავს, რომ მას ოჯახს უნგრევენ. ხან ტირის, ხან იგინება. ზოგჯერ სადარბაზოსთან მხვდება, ზოგჯერ – სამსახურთან. მემუქრება, რომ სამსახურში შემომივარდება და ყველაფერს დალეწავს. სიმთვრალეში ხომ შეურაცხადი ხდება. ყველაზე და ყველაფერზე ეჭვიანობს, ხან ვისი საყვარელი ვგონივარ, ხან – ვისი.
მინდა, ჩემი ცხოვრება მქონდეს, მაგრამ ამ ადამიანს ვერაფრით ვიშორებ თავიდან. ქუჩაში გასვლის შიში დამჩემდა. რომ ვიძინებ, მგონია, სახლში შემოგვივარდება და დაგვხოცავს. მეშინია, რომ მომკლავს! დედამისი მეუბნება, ჩემი შვილი შენ გადარიე, მანამდე ჭკვიანი და დამჯერი ბიჭი იყოო. ის ქალი თვითონ ხედავდა, რა დღეშიც მაგდებდა და თურმე მე გადამირევია. მიმტკიცებს, სპეციალურად აეჭვიანებდი და ჭკუიდან გადაიყვანეო. ასეთ ადამიანს რა ვუთხრა?
ერთი სიტყვით, ვარ ახალგაზრდა ქალი, რომელსაც უნდა, საკუთარი ცხოვრება ჰქონდეს, გააგრძელოს მუშაობა და იყოს ამ საზოგადოების სრულფასოვანი წევრი, მაგრამ გავხდი ძალადობის მსხვერპლი. ახლა ვკითხულობ, ჩემნაირების პრობლემების გადაწყვეტა ვის ევალება, სამართალდამცავებს თუ იმ ადამიანებს, ვინც დიდი ზარზეიმით ავირჩიეთ პარლამენტის დეპუტატებად? არ ფიქრობთ, რომ დროა საკანონმდებლო დონეზე დაარეგულიროთ ეს საკითხი? მე არ ვარ სუსტი ქალი, მაგრამ მოძალადემ ჩემი დაბრიყვებაც კი შეძლო და წარმომიდგენია, სუსტი ქალები რა მდგომარეობაში არიან. ნამდვილად არ ვიცი, რა უნდა მოხდეს, მაგრამ ასეთ საკითხებს ყურადღება რომ უნდა მიაქციოთ, ამაში ორი აზრი არ არსებობს. ასეთ ტიპებს ხელწერილები არ აფრთხობთ. მათ მიმართ კანონი ძალიან უნდა გამკაცრდეს!
"სარკის" ერთგული მკითხველი
