"მატარებელში ერთი ღამის ნაცნობი უგონოდ შემიყვარდა" _ ბედისწერის თამაშები

ზოგჯერ ცხოვრება წარმოუდგენელ სიურპრიზებს უმზადებს ადამიანებს. შეიძლება ერთ დღეში, ერთ ღამეში, ერთ წამშიც კი ყველაფერი თავდაყირა დადგეს. მაგალითად, ჩვენი რესპონდენტის, ახალგაზრდა ქალ ირმას ბედი სულ რამდენიმე საათმა გადაწყვიტა, რომელიც შემთხვევით გაცნობილ მამაკაცთან გაატარა. ცოლად გაჰყვა კაცს, რომელსაც წესიერად არც კი იცნობდა, მაგრამ საოცრად გაუმართლა – უბედნიერესი ქალი გახდა. საკუთარი გამოცდილების გათვალისწინებით, ახლობლისთვისაც სიკეთე მოინდომა, იაქტიურა, იმაჭანკლა, მაგრამ ამჯერად ბედმა სხვაგვარად ინება და ეს ნაბიჯი სანანებელი გაუხდა...
ირმა:
– ჩემი და ავთოს შეხვედრა ნამდვილად ბედისწერის შედეგია. მაშინ 28 წლის ვიყავი. ბავშვობიდან სერიოზული გახლდით. ჩემი თანატოლები რომ შეყვარებულებს იცვლიდნენ და თხოვდებოდნენ, მე ბიჭი არ მომწონებია. არადა პრობლემა ჩემში იყო. არ ვიცი, ავთოს რა თვალით შევხედე, მასში განსაკუთრებული რა აღმოვაჩინე, მაგრამ ფაქტია, რომ ერთ ღამეში შემიყვარდა.
– სად მოხდა ეს შეხვედრა?
– მატარებელში გავიცანი. ზაფხულში დასავლეთში, ბებოსთან მივემგზავრებოდი სტუმრად. ღამით ჩემს კუპეში ნასვამი კაცები მოკალათდნენ და იძულებული გავხდი, დერეფანში გავჩერებულიყავი. მთელი ღამე ასე მომიწევდა ყოფნა, გამცილებელს რომ არ გამოეჩინა გულისხმიერება. შემომთავაზა, ორადგილიან კუპეში ერთი თავისუფალი საწოლია და იქ მოგათავსებო. გადავბარგდი. ქვედა საწოლზე ახალგაზრდა კაცი იწვა და თვლემდა. უკვე შუაღამე იყო. ვერ ვიტყვი, რომ ჩემი დანახვა ესიამოვნა. იმის ნაცვლად, მომსალმებოდა, გვერდი იცვალა. ზედა საწოლზე გავშალე ლოგინი, მაგრამ ვეღარ ავძვერი, მატარებელიც ისე ჯანჯღარებდა...
ეტყობა, იგრძნო ჩემი საცოდაობა და მობრუნდა. ისე წამოხტა, ლამის გული გამიხეთქა. ეტყობა, იმ წამს წაართვა ძილს თავი და აზრზე მოვიდა. ბოდიშის მოხდით დაეძგერა ჩემს ლოგინს და დაბლა ჩამოათრია, მერე თავისი მაღლა ააბრძანა და ციყვივით ახტა. შოკიდან რომ გამოვედი, თავი ვეღარ შევიკავე და სიცილი ამიტყდა. მან კი მტრულად გადმომხედა ზემოდან, ეგონა, დავცინოდი, მაგრამ ჩემს გულწრფელ ღიმილს რომ წააწყდა, სახე გადაეწმინდა და ხუმრობის ხასიათზე დადგა. ჩემმა კისკისმა სტიმული მისცა და მთელი თავისი მახვილსიტყვაობა გადმოაფრქვია.
ძალიან გახსნილი და წრფელი იყო. უცებ გავშინაურდით. ისეთი გრძნობა დამეუფლა, თითქოს ამ უცხო კაცს მთელი ცხოვრება ვიცნობდი, მთელი ცხოვრება ვმეგობრობდი მასთან.
ღამე ისე გაგვეპარა, ვერც კი ვიგრძენით. დილით ტელეფონის ნომრები გავცვალეთ და სხვადასხვა სადგურზე ჩამოვედით.
თბილისში საგრძნობლად შეცვლილი ჩამოვედი. "რაღაც ხდება შენს თავს, თითქოს ამქვეყნად არ ხარ!" – მომაგება მისალმების სანაცვლოდ ჩემმა უახლოესმა მეგობარმა მანჩომ. მოვუყევი, რაც მოხდა და თან დავძინე, არ მეგონა, ეს თუ დამემართებოდა, ამდენად სულელი თუ აღმოვჩნდებოდი–მეთქი. მეგონა, ყველაფერი მომეჩვენა – ის უხილავი სულიერი ძაფები, შორეული ნაცნობობის ილუზია და სხვა. ან კი რა უნდა ყოფილიყო? ბოდიში და, ერთად წვებიან და მეორე დღეს ისე შორდებიან ერთმანეთს, თითქოს არაფერი ყოფილა. ჩვენ კი მხოლოდ ვიხალისეთ, ვიხუმრეთ და ეგ იყო. "გესიამოვნა მასთან ყოფნა? შენც ადექი და დაურეკე, რაღას ელოდები!" – მირჩია მანჩომ. მანამდე თავში აზრად არ მომსვლია, თავად დამერეკა, მანჩოს სიტყვებმა კი შემაგულიანა.
– გაბედეთ დარეკვა?
– მეორე დღესვე. თითქოს მელოდაო, ისე მიპასუხა. მე მხოლოდ მოვიკითხე, მან კი შეხვედრა დამითქვა. კიდევ კარგი, მანჩოს დავუჯერე და დავრეკე.
იმ შეხვედრიდან დაიწყო ყველაფერი. ისევ ისეთი ავთო დამხვდა, როგორიც გავიცანი. ყველაფერი უცებ მოხდა, წარმოუდგენლად სწრაფად. ორ კვირაში უკვე უერთმანეთოდ აღარ შეგვეძლო და ერთ თვეში დავქორწინდით. ნაცნობები რომ იგებდნენ, ირმა გათხოვდაო, არ იჯერებდნენ. ეგონათ, რაღაც გარიგებას ან ანგარიშს ჰქონდა ადგილი. არადა ერთი ღამის ნაცნობი შემიყვარდა უგონოდ. არასერიოზულად ჟღერს, ხომ? ასე სცოდნია ბედისწერას – ისეთ რამეს შეგაძლებინებს, რაც მანამდე წარმოუდგენლად გეჩვენებოდა.
– ოჯახის მხრიდან არ შეგხვდათ წინააღმდეგობა, ერთი თვის ნაცნობზე რომ შეაჩერეთ არჩევანი?
– სხვათა შორის, მამა არ იყო წინააღმდეგი, ავთო გაცნობისთანავე მოეწონა, წესიერი ახალგაზრდა ჩანსო. დედა კი ძალიან დარდობდა, რიგიანად არც კი იცნობ, ჭკუას მოუხმე, ვის მიჰყვებიო. ავთოს რომ ვუთხარი, დედაჩემი ნერვიულობს–მეთქი, მომკიდა ხელი და პირდაპირ თავის სახლში გამაქანა – ძალიან რომ არ ვაწვალოთ, ერთს ინერვიულებს და დაწყნარდებაო. წინააღმდეგობა არ გამიწევია, მასთან ერთად არაფრის მეშინოდა.
– თქვენმა ქორწინებამ გაამართლა?
– ყველას ვუსურვებ, ასეთი კარგი ქმარი შეხვდეს – მზრუნველი, ყურადღებიანი, თბილი, საინტერესო პიროვნება, რომელთანაც არასოდეს მოიწყენ, ძლიერი მამაკაცი, ვის გვერდითაც გრძნობ, რომ ქალი ხარ, საქმიანი, მშრომელი და დაუზარელი. ამავე დროს საუკეთესო მამაა. მათთან ისე იქცევა, როგორც პატარა ბავშვი, ლაღობს, ხალისობს. კვირაობით სახლი გადადგმული აქვთ. მაგ დროს მეც ბავშვი მგონია ავთო და ისევე ვექცევი, როგორც ჩვენს შვილებს. ძალიან სახალისო სანახავია. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ჩვენს ოჯახში ბედნიერება ზეიმობს.
– თქვენს ურთიერთობას წინააღმდეგობები და სირთულეები არ გამოუცდია?
– ვერ ვიტყვი, რომ თავიდანვე ყველაფერი წესრიგში იყო. პირველი ერთი წელი თანაცხოვრებაში შეგუების, ხასიათის შეწყობის მცდელობის პერიოდია. მით უმეტეს, ჩემს ქმარს წესიერად არც კი ვიცნობდი. ზოგი ისეთი ჩვევა აღმოაჩნდა, რაც მაინცდამაინც არ მომწონდა, მაგრამ როცა ნამდვილად გიყვარს, ყველა თვისებიანად გიყვარს. შინაგან წინააღმდეგობაში თუ ჩავვარდებოდი, თავს ვინუგეშებდი, ყველა ადამიანი ერთნაირი არ არის, ასე რომ იყოს, ცხოვრება საინტერესო ვერ იქნება–მეთქი.
თავადაც ეუცხოებოდა ჩემში რაღაც–რაღაცეები. საქმე ისაა, რომ ქალის გარემოცვაში არ გაზრდილა. ჯერ კიდევ პატარა იყო, დედამ რომ მიატოვა. ჩემი განსასჯელი არ არის, მაგრამ ფაქტია, რომ ის ქალი უცხოეთში ცხოვრობს და სხვა ოჯახი აქვს. ავთოს მამას ცოლი აღარ მოუყვანია, შვილი მარტომ გაზარდა. ამბობენ, ცოლი უზომოდ უყვარდაო, თუმცა რაც მათ ოჯახში შევედი, იმ ქალის ხსენება არ ყოფილა, მისი არც ფოტო შემხვედრია სადმე და არც რომელიმე ნივთი. მარტო ამისთვის არის ჩემი მამამთილი პატივსაცემი, რომ ასეთი კარგი შვილი გაზარდა და ყველაფერი გაიღო, რაც შეიძლება ზოგიერთმა დედამაც კი ვერ მისცეს შვილს.
– ნამდვილი ბედის საჩუქარია თქვენთვის, რომ ფაქტობრივად უცხო კაცთან გარისკეთ, მაგრამ გაგიმართლათ.
– სხვათა შორის, ამან გამათამამა და შეცდომაც დამაშვებინა ცხოვრებაში, რასაც საკუთარ თავს ალბათ ვერასდროს ვაპატიებ.

– რა შეცდომაზე საუბრობთ?
– ავთოს რაიონში ჰყავს მამიდაშვილი, გაბო, ძალიან კარგი და წესიერი ადამიანი, ჩემს ქმარზე ბევრად უფროსია. ბავშვობაში ყოველ არდადეგებს ავთო მამიდასთან ატარებდა და გაბოსაც წვლილი მიუძღვის მის პიროვნებად ჩამოყალიბებაში (იმ მატარებლითაც მათთან მიემგზავრებოდა, მე რომ გავიცანი). ავთოს ცოლი რომ გავხდი, პირველად მათთან წამიყვანა. მამიდა კეთილგანწყობით დამხვდა. გულისტკივილით შემომჩივლა, ნეტა, ერთი შენნაირი კარგი გოგო გაბოსაც შეხვდებოდეს, უცოლშვილოდ მიბერდება, საფლავში მისი ჯავრი ხომ არ უნდა გამყვესო.
ეს სიტყვები გულში ჩამრჩა და სულ იმის ფიქრში ვიყავი, ვისთვის შეიძლებოდა გაბო გამეცნო. ჩემი გასათხოვარი დაქალები სოფელში არ წავიდოდნენ საცხოვრებლად და, მართალი გითხრათ, მათაც ვერ გავიმეტებდი სოფლისთვის. ჩემს წუხილს ქმარს რომ ვუზიარებდი, მაჩერებდა, ამხელა კაცია და თავს თვითონ მიხედავს, შენ ვინ გეკითხებაო. მე კი მაინც არ ვისვენებდი.
გავიდა 3 წელი. კურორტზე ვისვენებდი შვილებთან ერთად. იმავე კოტეჯში დედა და ქალიშვილი ისვენებდნენ, შვილს ნატო ერქვა, 34 წლის იყო. შესახედად – დიდი არაფერი, მაგრამ ბუნებით იყო კომუნიკაბელური, თავს შეგაყვარებდა. ბავშვების მოვლაში მეხმარებოდა, მასთან არ მოიწყენდი, ერთი სიტყვით, მალე დავმეგობრდით. თბილისელი გახლდათ. სამსახურით და ბინით უზრუნველყოფილი იყო, გასათხოვარი და ამან მაფიქრებინა, გაბოსთვის გამეცნო. თბილისში დაბრუნებულმა ავთოს გავუმხილე ჩემი სურვილი.
– მოგიწონათ?
– იგივე მითხრა, რაც ადრე, შენ ნუ ჩაერევიო. ვუსაყვედურე, ნუთუ მამიდაშვილის ბედი სულ არ განაღვლებს, ასაკი ემატება, ხომ არ აკლდება, გამელოტდა კაცი, ნაოჭები დააჩნდა, ცოტა ხანში აღარავინ გაჰყვება, ნატო ურიგო კანდიდატურა არ არის, მარტოხელაა, თანაც ყოჩაღი, ოჯახის შექმნა უნდა, ეს საქმე თუ გამოვიდა, გაბო თბილისში გეყოლება და მისი მონატრება აღარ შეგაწუხებს–მეთქი.
– რა გიპასუხათ?
– გაიღიმა, არასერიოზულად მიიღო. როგორც ბავშვს, ისე გადამისვა თავზე ხელი და თმაზე მაკოცა, ენაც მომიჩლიქა, ჩემი მზრუნველიო. მე კი დრო აღარ დავკარგე და საქმეს შევუდექი. ბედად, ბავშვის დაბადების დღე მოდიოდა და ორივე დავპატიჟე. იმ საღამოს გაბო ჩვენთან დავტოვეთ და მეორე დღეს ნატოც დავპატიჟე სადილზე, უკეთ რომ გაეცნოთ ერთმანეთი.
– მოეწონათ ერთმანეთი?
– გაბოს ვერაფერი შევატყვე, მაგრამ ნატო კი დაინტერესდა. იმდენი ელაპარაკა, არ გაჩერებულა. გაბო დუმილით და მოთმინებით უსმენდა. რეაქცია საერთოდ არ ჰქონდა, ვერ მიხვდებოდი, სიამოვნებდა თუ არა ქალის საუბარი. იმ საღამოს გაბო სოფელში დაბრუნდა, ნატო კი მისით მოხიბლული დარჩა. უხერხულ მდგომარეობაში ჩავვარდი, კაცს აშკარად არ უნდოდა, ქალს კი მოეწონა. ვინანე, ნეტა, ნატოსთვის არ მეთქვა, რა საქმისთვის ვაცნობდი–მეთქი. მას შემდეგ ნატო ყოველდღე მირეკავდა და მეკითხებოდა, როგორ არის, როდის ჩამოვაო. ერთი კი ვიფიქრე, ასეთი აქტიური ქალი გასათხოვარი როგორ დარჩა–მეთქი, მაგრამ მერე დავასკვენი, იქნებ მისი ბედია და ამ ხნის კაცს მაინც შეჯანჯღარება სჭირდება–მეთქი.
– რა მოიმოქმედეთ?
– ერთ კვირადღეს ავთოს ვთხოვე, სოფელში წავიდეთ–მეთქი, იქ კი მამიდას მოვუყევი ყველაფერი. მამიდა სიხარულისგან ცას ეწია, ოღონდ ამას საშველი დაადგეს და რაღა მომკლავსო. დამპირდა, ყველაფერს ვიღონებ, ოღონდ ეგ გოგო აქამდე ჩამოიყვანეო. მართლაც, მორიგ კვირადღეს ნატოსთან ერთად დავადექი თავზე. მამიდამ სუფრა გაშალა და იმ საღამოს აღარ გამოგვიშვა. გვიანობამდე ვისხედით აივანზე და ვსაუბრობდით. მამიდას ნატო მოეწონა, დარწმუნებული ვიყავი, შენი მეგობარი შენსავით კარგი იქნებოდაო. ვეღარ ვუთხარი, რომ მეგობარი არ იყო, უბრალოდ ვიცნობდი. ან ვიცნობდი კი?
– მათი კავშირი შედგა?
– რამდენიმე ხნის შემდეგ მამიდამ კვლავ დაგვპატიჟა, შენს მეგობართან ერთად მესტუმრეო. ისევ გაშლილი სუფრა დაგვახვედრა. ახლო ნათესავებიც ჰყავდა მიწვეული და მათი თანდასწრებით ნატოს ნიშნობის ბეჭედი გადასცა.
– და სად იყო ამ დროს გაბო, რას შვრებოდა?
– გაბოსთვის თითქოს ყველაფერი სულერთი იყო, მაგრამ, აი, ნატო კი გაგიჟდა სიხარულისგან. მამიდამ რომ დარჩენა შესთავაზა, მაშინვე დათანხმდა. იმ ღამესვე გაჰყვა გაბოს. რაღაც არ მომეწონა მის საქციელში, ვერ ავხსენი – რა. ეს ყველაფერი ხომ მამიდის მოწყობილი იყო და ნატომ უბრალოდ მხარი აუბა მას. მთელი ღამე არ მიძინია, რაღაცნაირმა შიშმა ამიტანა, ვაითუ, არ გაამართლოს–მეთქი, მაგრამ რაღა დროს სინანული იყო, მომხდარს აღარაფერი ეშველებოდა. მოკლედ, დაქორწინდნენ. გაბო ცოლთან გადმობარგდა თბილისში.
– თქვენი შიში გამართლდა?
– ნეტა, არ ჩავრეულიყავი! მამიდისთვის თვალებში ვეღარ შემიხედავს. გაბო დაოჯახების შემდეგ ძალიან შეიცვალა, საკუთარ თავში ჩაიკეტა, ინერტული გახდა, მგონი, გამოშტერდა, ცოლის და სიდედრის მეტს ვერავის ხედავს, აღარც დედა უნდა და აღარც ნათესავები. რას წარმოვიდგენდი, ცოლი თუ ასე "დააჩმორებდა".
– თქვენი მონათხრობიდან გამომდინარე, გაბო არც მანამდე ჩანდა ინიციატივიანი და ძლიერი. დედის დაძალებით იქორწინა და ახლა ცოლის გავლენის ქვეშაა. მაინცდამაინც თავს ნუ დაიდანაშაულებთ.
– საქმე ისაა, რომ ნატომაც მომატყუა, დამიმალა, რომ მანამდე გათხოვილი იყო და თანაც ორჯერ. კი არ ვამტყუნებ, შეიძლება არცერთხელ გაუმართლოს ადამიანს, მაგრამ ეს რომ მცოდნოდა, ორნაქმარევს ჩემი ქმრის სათაყვანებელ მამიდაშვილს როგორ გავატანდი! მამიდამ რომ გაიგოს, შეიძლება თავიც მოიკლას. ახლა მე გამოვდივარ მატყუარა, ამას რომ ვმალავ – ერთ ცოდვაში ფეხი ჩავყავი და მეორესაც ვამატებ ზედ.
– თქვენ როგორ შეიტყვეთ ეს ამბავი?
– ავთოს დაბადების დღეზე ავთოს მეგობრის ცოლმა მითხრა. შეხედა თუ არა ნატოს, მაშინვე ჩამჩურჩულა, ჩემი მეზობლის ცოლი იყო და დააქცია ოჯახიო. ეტყობა, ის ქმარი არ ეპუებოდა, გაბო კი ცხვარივით დამყოლი გამოდგა...
– თქვენმა ქმარმა იცის სიმართლე?
– არ შემეძლო დამემალა და მასთან მაინც არ მომენანიებინა. საშინლად გაბრაზდა, მაგრამ ნატოზე კი არა, ჩემზე. მითხრა, ხომ გთხოვე, არ ჩარეულიყავიო. ეს პირველი სერიოზული უსიამოვნება იყო, რაც მასთან მქონდა, მაგრამ, ღვთის მადლით, ყველაფერი დალაგდა. ჩემმა ქმარმა გულში წყენის ჩატოვება არ იცის.
– თავად გაბომ თუ იცის, რომ თავისი ცოლისთვის მესამე ქმარია?
– მაგისას რას გაიგებ?! ცოლმა ისე დააბრმავა, ვინმესგან რომ გაიგოს, მაინც არ დაიჯერებს. ეს ჩემი წინდაუხედავი საქციელი ძვირად დამიჯდა და ძალიან მაწუხებს...
ნანა კობახიძე , ჟურნალი სარკე