როგორ აპირებენ შვილის გაზრდას ამერიკაში დათო არჩვაძე და მისი ცოლი, ეთუნა ფარეხელაშვილი

მუსიკოს დათო არჩვაძეს ცოლ–შვილის გამო ამერიკაში გადაბარგება მოუხდა. მისი და ეთუნა ფარეხელაშვილის პირველი შვილი, ბიჭუნა ნიკოლოზი, 11 მარტს ამერიკაში დაიბადა. შვილის დაბადებას მამაც დაესწრო და მთელი ეს პროცესი ვიდეოთი გადაიღო. დათო ცოლს გვერდიდან არ მოშორებია, ჩვილის მოვლაში ეხმარებოდა, ბავშვს იავნანას უმღეროდა. ახლახან საქართველოში ჩამოვიდნენ და პატარა ნიკოლოზი მონათლეს. აგვისტოში კი ამერიკაში დაბრუნდებიან.
დათოს წინ დიდი გეგმები აქვს, მორიგი ალბომისთვის უკვე მზად აქვს სიმღერები, ეთუნა კი ქმარ–შვილის რეჟიმით იცხოვრებს, ახლა მისთვის ორი მამაკაცის, დათოს და ნიკოლოზის გვერდით დგომაა მთავარი.
– მოგვიანებით გილოცავთ შვილის დაბადებას! როგორი ხასიათის ბავშვია ნიკოლოზი?
დათო: გმადლობთ! სასწაული ბავშვია, პატარა სიკეთე. ნიკოლოზთან ერთად თავიდან დავიბადეთ ყველა, იმდენად გახარებულები და ბედნიერები ვართ.
ეთუნა: 11 მარტს ნიუ იორკში, მანჰეტენზე დაიბადა. ძალიან გაგვახარა. ნიკოლოზმა ჩვენი ცხოვრება თავიდან ბოლომდე შეცვალა. შეცვალა ჩვენი აზროვნება, შეხედულებები. ამერიკაში მარტოს გვიწევდა მისი მოვლა და ყველაფერს შესანიშნავად გავართვით თავი. აქ რომ ჩამოვედით, უამრავი დამხმარე გამოგვიჩნდა და ჩვენც გაგვიადვილდა ცხოვრება, თუმცა ის სირთულეები, რაც ნიკოლოზთან ერთად გადავიტანეთ, ძალიან საინტერესო იყო.

– მაგალითად, რა სირთულეებს წააწყდით?
ეთუნა: აბსოლუტურად არაფერი ვიცოდი. ყველაფერზე ექიმს ვურეკავდით, მის ნათქვამს სხვა ექიმთანაც ვამოწმებდით. ქართველ ექიმებთანაც ვრეკავდით და პასუხებს ერთმანეთს ვადარებდით, საერთო აზრი გამოგვქონდა და იმას ვაკეთებდით, რაც საუკეთესო იყო. ძალიან მოვინდომეთ და ყველაფერი გამოგვივიდა. თავიდან ისეთი შეშინებულები ვიყავით, არც დღე გვეძინა და არც ღამე.
დათო: მართლა ურთულესი იყო, ბევრი უძილო ღამე გავატარეთ, მაგრამ ახლა უკვე ტკბილად გვახსენდება ის თვეები.
ეთუნა: თავიდან ვცდილობდით, ერთმანეთი შეგვეცვალა, ხან დათოს დაეძინა და ხან მე, მაგრამ არ გამოგვივიდა. ორივეს გვეშინოდა და ვერც ერთი ვიძინებდით. ამ ორმა თვემ დიდი გამოცდილება შეგვძინა. აბსოლუტურად ყოველი წუთი თუ წამი ჩვენი გადასალახი იყო. მადლობა ნიკოლოზს, რომ ჯანმრთელი დაიბადა და არანაირი გართულება არ გვქონია ამ მხრივ. მშვიდი ბავშვია, მაგრამ ძალიან მოძრავი.
დათო: ვიდრე ნიკოლოზი დაიბადებოდა, უკვე ჰქონდა საკუთარი იავნანა, რომელსაც ნიკოლოზის იავნანა ჰქვია. მთელი 9 თვე მუცლიდან ისმენდა ამ სიმღერას. რომ დაიბადა, დღედაღამ ამას ვუმღეროდი, ამიტომ აღარ იქნება გასაკვირი, თუ ვიტყვი, რომ მუსიკაზე სასწაული რეაქციები აქვს. ისედაც არაა მტირალა ბავშვი, მაგრამ როცა წამოიტირებს, მუსიკის ხმაზე მაშინვე ჩუმდება.
– ეთუნა, როგორც ჩანს, მამა–შვილმა ერთმანეთს კარგად გაუგო.

ეთუნა : კი, ასეა. დათო აბსოლუტურად ყველაფერს უკეთებს ბავშვს. ნიკოლოზი მასთან ძალიან მშვიდადაა. ამერიკაში ყოფნისას გავცივდი და რამდენიმე დღე ბავშვთან კონტაქტი მხოლოდ ჭამის დროს მქონდა. დანარჩენს ყველაფერს დათო უკეთებდა. შემდეგ ნიკოლოზი გამებუტა, აღარ მეკარებოდა, სულ უნდოდა, დათოს დაებანა, დათოს ჩაეცმია, ხელში მას სჭეროდა. არ მეგონა, თუ ასეთი მამაშვილობა არსებობდა. ვერ ვიფიქრებდი, ჩვილი ასე თუ იგრძნობდა მამას.
– დათო, მშობიარობის მომენტში ცოლის გვერდით იყავით?
დათო: ჩემს გმირობას ვიტყვი – დიახ, ნიკოლოზის დაბადების მომენტში იქ ვიყავი. ამ პროცესით დიდი სიამოვნება მივიღე. სიხარულისგან მეც და ეთუნაც ხან ვტიროდით, ხან ვიცინოდით, ყველაფერი ერთად ხდებოდა. ყველაფერი გადავიღე, ფირზე აღვბეჭდე.
ეთუნა: ჩემი დაც დაესწრო მშობიარობას და ესენი ისეთი მობილიზებულები იყვნენ და ისეთი ძალა ჰქონდათ, არაფრის შეშინებიათ, გვერდში მედგნენ. დათომ ძალიან ვაჟკაცურად აიტანა ყველაფერი.
დათო: "სკაიპით" დანარჩენი ოჯახის წევრები ადევნებდნენ თვალს იქ განვითარებულ მოვლენებს. მთელი ჟრიამული იყო.
ეთუნა: საბედნიეროდ, საავადმყოფოს პერსონალიც ისეთი აღმოჩნდა, რომ ყველაფრის უფლებას გვაძლევდნენ.
– დათო, თქვენთვის ახალი არ არის მამობის შეგრძნება, პირველი ქორწინებიდან გოგონა გყავთ. მეორე შვილის დაბადების შემდეგ რა შეიცვალა, მეტი პასუხისმგებლობა გაჩნდა?
დათო: ცხოვრება ძალიან რთულია, რაღაცეები გამოდის, რაღაცეები – ვერა. რაც უნდა დიდ პრობლემას გადავაწყდე, მაშინვე მახსენდება, რომ ცოლი მყავს, ნიკოლოზი გვყავს და პრობლემა იმ წუთას იჭრება. ჩემთვის დიდი სტიმულია ოჯახური ბედნიერება, როგორც შემოქმედს, ძალიან დიდ ძალას მაძლევს. ეთუნაც გმირულად მიდგას გვერდით.
ეთუნა: ვინმეს რომ ეთქვა, ოდესმე ამდენ ღამეს გავათენებდი, არ დავუჯერებდი. ალბათ მარტო შვილს შეუძლია იმხელა ძალა მოგცეს, რომ ეს გააკეთო.
– საქართველოში აპირებთ ცხოვრებას თუ ამერიკაში?
ეთუნა: ხან ამერიკაში ვიქნებით და ხან საქართველოში, სიტუაციის შესაბამისად. აგვისტოში მივემგზავრებით, მაგრამ სექტემბერში ისევ ჩამოვალთ.
დათო: მე ძალიან ბევრი გეგმა მაქვს. ეთუნას ერთ–ერთი პროფესია ხელოვნებათმცოდნეობაა, ამიტომ შემოქმედებითადაც მაქსიმალურად გვერდით მიდგას. ჩემი საქმის პირველი კრიტიკოსები სწორედ ის და ჩემი მშობლები არიან. სიმღერა რომ იქმნება, ვიდრე მსმენელამდე მივა, კრიტიკის ქარ–ცეცხლში გადის. ეთუნა ზუსტად ხვდება, რომელი ფრაზაა შესასწორებელი. მისი გვერდით დგომა ძალიან დიდ ძალას მაძლევს. მხოლოდ მისთვის უკვე ბევრი სიმღერა შეიქმნა.
ეთუნა: ამერიკაში ყოფნისას დათომ ბევრი ისეთი სიმღერა შექმნა, რომლებიც ჯერ არ გაჟღერებულა.
– როდის აპირებთ მსმენელის სამსჯავროზე გამოტანას?
დათო: ყველა მაგას მეკითხება და უახლოეს პერიოდში აუცილებლად გავაჟღერებ. ამ სიმღერებს შორის რამდენიმე პატრიოტულია. იქიდან სულ სხვანაირი გრძნობა მქონდა ჩემი ქვეყნის მიმართ, სულ სხვანაირად დავაფასე, სხვანაირად მიყვარდა, მენატრებოდა. საბოლოოდ იმდენი მასალა მოგროვდა, რომ ერთი ალბომი გამოვა. ერთი სიმღერა ემიგრანტებს მივუძღვენი, ლექსის "დავდივარ საქართველოთი" ავტორი მამა პეტრეა (კვარაცხელია).
– ორ ისეთ ქვეყანაში მოგიწევთ ცხოვრება, სადაც განსხვავებული ტრადიციები, წეს–ჩვეულებებია. ხალხი მენტალურადაც ძალიან განსხვავდება ერთმანეთისგან. როგორი ტრადიციებით აპირებთ შვილის გაზრდას?
ეთუნა: ორივე ქვეყნიდან საუკეთესო ფასეულობებს ავიღებთ და შევეცდებით, ისე აღვზარდოთ, რომ საქართველოსთვისაც სასახელო ბიჭი იყოს და ამერიკისთვისაც. იმედია, დაგვიჯერებს.
დათო: ამერიკულ ტრადიციებში ბევრია დადებითი.
– მაგალითად, რა არის თქვენთვის ყველაზე მისაღები?
დათო: თუნდაც ურთიერთობის კულტურა, ყველა ღიმილით დადის, ყველა კეთილადაა განწყობილი, გეფერებიან, თავს დაფასებულ ადამიანად გრძნობ.
ეთუნა: რაც ყველაზე მთავარია, საქართველოსთან შედარებით გაცილებით მეტი წესრიგია.
დათო: სწორედ ამიტომ იქ არც ერთი ავარია მომსვლია.
ეთუნა: იქ აღიარა, როგორი ადვილი ყოფილა მანქანის მართვაო. იმ ქვეყანაში ძალიან ბევრი ცუდიცაა, მაგრამ იმდენი დადებითი აქვთ, რომ არ შეიძლება ეს არ დაინახო. ყველაფრის მიუხედავად, საქართველოს მაინც არც ერთი ქვეყანა გვირჩევნია.
დათო: ნიკოლოზს ქართულ ტრადიციებზეც აღვზრდით. დარწმუნებული ვარ, პატრიოტი ქართველი გაიზრდება. ამისთვის ყველანაირი პირობა ექნება.
– ქართული ტრადიციებიდან რა არის თქვენთვის ყველაზე ღირებული, რაც, ნიკოლოზმა რომ დაკარგოს, გულს დაგწყვეტთ?

ეთუნა: პირველ რიგში, ქართული ენა უნდა იცოდეს ძალიან კარგად. ბევრი ქართველი ბავშვი ვიცი, რომლებიც მშობლიურ ენაზე ვერ მეტყველებენ. ვერ ავიტან, რომ ნიკოლოზმა ქართული ენა არ იცოდეს! ამერიკაში სახლში ყოველთვის ქართულად ვსაუბრობთ, ამიტომ არ მგონია, ნიკოლოზს მშობლიური ენის ათვისება გაუჭირდეს. მისთვის პირველი და ყველაზე აუცილებელი ქართულის სწავლა იქნება.
დათო: ქართველებს ბევრი კარგი ტრადიცია გვაქვს, თუმცა გვაქვს ისეთებიც, რომლებიც ყველას გვაწუხებს. არ მინდა, ასეთი უკეთური რაღაცეები ჩემს შვილსაც შეეხოს. მართლმადიდებელი კაცი იზრდება და ეს არასდროს უნდა დაივიწყოს, ეკლესიასთან მუდმივი ურთიერთობა უნდა ჰქონდეს, რომ სულიერად სწორად განვითარდეს. ამისი საშუალება ამერიკაშიც ექნება. რამდენიმე ქართული ეკლესიაა, სადაც ქართველი მღვდლები აყენებენ წირვა–ლოცვას. ნიკოლოზის ნათლიებს შორის სასულიერო პირიცაა.
– ეთუნა, თქვენ რას აპირებთ, მხოლოდ ბავშვის მოვლით იქნებით დაკავებული?
ეთუნა: თავიდან ბოლომდე ნიკოლოზზე ვარ გადართული, მაგრამ შეძლებისდაგვარად დათოსაც გვერდით ვუდგავარ. მე და ნიკოლოზი შევძლებთ, სულ დათოს გვერდით ვიყოთ და, თუ ჩვენი დახმარება დასჭირდება, დავეხმაროთ. ამჟამად სხვა ყველა დანარჩენი გაჩერებულია. მინდა, ნიკოლოზის ცხოვრებით ვიცხოვრო. არ მინდა, ბავშვი ვინმესთან დავტოვო და მე საქმის საკეთებლად წავიდე. მიმაჩნია, რომ შვილი ჩემთან უნდა იყოს ყოველთვის და ბავშვი აუცილებლად დედამ უნდა გაზარდოს.
– უკვე ორი წელია, რაც ცოლ–ქმარი ხართ. რა გამოცდები "ჩააბარა" თქვენმა ქორწინებამ?
ეთუნა: ბევრი სირთულე გადავლახეთ, მაგრამ ყველაზე რთული მაინც განშორებები იყო.
დათო: ისე დაემთხვა, რომ ეთუნას ფეხმძიმობის პერიოდში "ქართულ ხმებს" 15 წლის იუბილე ჰქონდა, ამიტომ საქართველოში ყოფნა მომიწია, რაც ჩემთვისაც და ეთუნასთვისაც ძალიან მძიმე იყო. რაღაც მომენტებში განშორებები კარგიცაა. ერთმანეთის გრძნობის გამოცდის საშუალება მოგვეცა. ჩემი ერთ–ერთი სიმღერა "ჩემო ბეღურა" მაშინ დაიწერა, როცა ეთუნა ორი თვე ნანახი არ მყავდა.
ეთუნა: ერთი წლის განმავლობაში დათოს ოთხჯერ მოუწია შტატებში ჩამოსვლა. ყოველი ჩვენი შეხვედრა ძალიან დიდი სიხარული იყო.
დათო: სამაგიეროდ განშორების დროს სულ ვთხოვდი, არ ეტირა.
ეთუნა: ჩვენი განშორებები შეხვედრის ფასად ნამდვილად ღირდა. როცა ჩამოდიოდა, აეროპორტიდან ყოველთვის ყველაზე ბოლო დათო გამოდიოდა. მოლოდინის ბოლო წუთები ყველაზე საშინელი იყო.
დათო: ახლა უკვე ვეღარ ვიზამ, რომ დედა–შვილი ამერიკაში დავტოვო და მე აქ ჩამოვიდე.
– დათო, თქვენმა უფროსმა შვილმა თუ გაიცნო პატარა ძმა?
დათო: ჯერ არ იცნობს, მაგრამ უახლოეს მომავალში, რა თქმა უნდა, აუცილებლად გავაცნობ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე