"ბებია ჩემს ნახევარდასთან მაპირისპირებს"

5 წლის გოგო ვიყავი, როცა მამა ჩვენგან წავიდა. დედამ ფაქტობრივად მარტომ გამზარდა. 11 წლის რომ გავხდი, მამა თავიდან გავიცანი. ეს ჩემი ინიციატივით მოხდა. ერთ დღეს დავურეკე და ვთხოვე, ჩემთან მოსულიყო. იმის შემდეგ არაჩვეულებრივი ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა. ჩვენს ოჯახშიც მოვიდა და დედაჩემს ბოდიში მოუხადა, უთხრა, თითქმის ბავშვები ვიყავით, რომ დავქორწინდით, კარგად არ გვესმოდა, რას ვაკეთებდით, ცოტათი შენ იყავი დამნაშავე, მე კი – უფრო მეტად, ამიტომ ჩვენი შვილის გამო ერთმანეთს ვაპატიოთო.
დედამ მამა კარგად მიიღო, მეტიც, მამას ჩემს მამობილთანაც კარგი ურთიერთობა აქვს. შეიძლება საქართველოში ბევრს გაუკვირდეს, მაგრამ ისინი დამეგობრდნენ.
მამას მეორე ქორწინებიდან გოგონა ჰყავს. მათთან ხშირად მივდივარ და თავს კარგადაც ვგრძნობ, მაგრამ ბებიაჩემი ძალიან ცუდად იქცევა. ის უკვე აღარ არის დედაჩემის დედამთილი, მაგრამ როგორ უკბინოს, აღარ იცის. სულ მახსენებს, დედაჩემი რა ცუდად იქცეოდა, რა ცუდი რძალი იყო. ამაზე მამამ შენიშვნა მისცა, მაგრამ თავისას მაინც არ იშლის.
ახლა კი სხვა ხერხს მიმართა, რომ მე გამაგიჟოს. სულ მიმეორებს, რომ ნახევარდა ბევრად უკეთესია ჩემზე და ეს იმიტომ, რომ ის კარგი ქალის გაზრდილია, მე კი ცუდი დედა მზრდის. ბებიის საქციელი ყელში ამომივიდა, მაგრამ დედას ვერ ვეუბნები, რადგან ვიცი, იქ საერთოდ აღარ გამიშვებს. მე კი არ მინდა, მამასთან ურთიერთობა გამიფუჭდეს, რადგან ის ძალიან მიყვარს.
ამ ბოლო დროს საკუთარ თავს ცვლილებებს ვატყობ, თითქოს ჩემს დას ვეჯიბრები, სულ იმაზე ვფიქრობ, რამით არ მაჯობოს. არ მინდა, ჩემზე 3 წლით უმცროს გოგოს გავექიშპო, მაგრამ ძალაუნებურად ასე გამოდის. ახლა უკვე იმაზეც ვფიქრობ, მამას რომელი უფრო ვუყვარვართ – მე თუ ის. არადა სანამ ბებია ასეთ ლაპარაკს დაიწყებდა, ის ბავშვი ძალიან მიყვარდა. ვცდილობდი, მისთვის ლამაზი რაღაცეები მეყიდა, მაგრამ ახლა ჩვენი ურთიერთობა შეიცვალა. მინდა, ყველაფერში ვაჯობო, რომ, ჯერ ერთი, ბებიამ აღარ მითხრას ასეთი სიტყვები და, მეორეც, მამამ ჩემით უფრო იამაყოს.
"სარკის" ერთგული მკითხველი, 14 წლის