მარიამ ოშხნელი: "ჩემი და ლევან ჯავახიშვილის სიყვარულმა ბეწვის ხიდზე გაიარა"

ორი ტელეჟურნალისტის, ლევან ჯავახიშვილის და მარიამ ოშხნელის ხანგრძლივი რომანი ბევრი სირთულის მიუხედავად, ქორწინებით დასრულდა. ტელეკომპანია "იმედმა" და "ეკა ხოფერიას შოუმ" ლევან ჯავახიშვილს "ორი ვარსკვლავის" ფინალისტობა დაუფასეს და წყვილს საოცნებო ქორწილი მოუწყვეს. შოუდ ქცეულ საქორწილო ცერემონიალს თითქმის მთელი ჟურნალისტური ელიტა ესწრებოდა. ლევანისთვის ეს მეორე ქორწინებაა, მას სამი შვილი ჰყავს.
ლევანის და მარიამის გზები პირველად 2009 წელს გადაიკვეთა. იმ დღეს ორივე თავის პროფესიულ მოვალეობას ასრულებდა. ყველაფერი მეგობრობით დაიწყო, დიდი გრძნობა კი მერე გაჩნდა. ახალდაქორწინებულებმა დატვირთული სამუშაო გრაფიკის გამო თაფლობისთვის დაგეგმვა ვერ მოახერხეს და შვებულების მოლოდინში არიან, რომ დასასვენებლად საბერძნეთში გაემგზავრონ.
– მარიამ, მოგვიყევით, როგორ დაიწყო თქვენი და ლევანის ურთიერთობა, როგორ განვითარდა და როგორ მიხვედით ოჯახის შექმნის გადაწყვეტილებამდე?
– ლევანმა პირველად ისეთ ფორმაში მნახა, მართლა არ ვიცი, რატომ მოვეწონე. 2009 წელს ე.წ. საკნების ქალაქი რომ იყო, მთელი ღამე გადაღებაზე ყოფნა მომიწია. დილით მეორე ჯგუფს უნდა შევეცვალე. მათ მოსვლამდე ბუფეტში შევედი ყავის დასალევად და გონზე მოსასვლელად. სწორედ მაშინ მნახა ლევანმა. წარმოიდგინეთ, ღამენათევი როგორი შესახედი ვიქნებოდი. ჩვენ ბევრი საერთო ნაცნობი გვყავდა და დავმეგობრდით. ურთიერთობის დასაწყისში არ მიფიქრია, რომ ეს ადამიანი ჩემი შეყვარებული გახდებოდა და, მით უმეტეს, ქმარი. ლევანზე სულ ვფიქრობდი, ასეთი გულწრფელი და სუფთა ადამიანი აქამდე არ მინახავს–მეთქი. ჩვენი მეგობრობა კი სიყვარულში გადაიზარდა.
შეყვარებულობის პერიოდში ბევრი სირთულე გადავლახეთ, ალბათ იმაზე მეტი, ვიდრე რომელიმე წყვილს გადაულახავს. სულ ბეწვის ხიდზე გვიწევდა სიარული იმისთვის, რომ ჩვენი ურთიერთობა აქამდე მოგვეტანა. ვფიქრობ, ცხოვრებაში რაღაც კარგი თუ გინდა, აუცილებლად უნდა დაიმსახურო და ყველაფერი უნდა გააკეთო იმისთვის, რომ დიდი ბედნიერება გერგოს. მგონია, რომ ჩვენ ერთმანეთი დავიმსახურეთ და ისიც დავიმსახურეთ, რაც ახლა გვაქვს. ზუსტად ვიცი, ეს ურთიერთობა არასოდეს დასრულდება ძალიან მარტივი მიზეზის გამო – ეს ის შემთხვევაა, როცა ზუსტად იცი, რომ შენ გვერდით მყოფი ადამიანი ნამდვილად შენი მეორე ნახევარია და ძალიან უყვარხარ. რაც მთავარია, შეგიძლია თვალები დახუჭო და ბოლომდე ენდო. გამიმართლა, რომ ჩემი ცხოვრება იმ ადამიანს დავუკავშირე, ვინც მართლა ჩემი მეორე ნახევარია და ზუსტად ვიცი, რომ ის ყოველთვის ყველაზე მეტად მეყვარება.
– რა გაძლიერებდათ, რომ პრობლემები გადაგელახათ და თქვენი სიყვარული ქორწინებამდე მისულიყო?
– მე ბოლომდე ვიყავი დარწმუნებული ლევანში, მის გრძნობებში. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ნებისმიერ ვითარებაში ჩემ გვერდით იქნებოდა და ისიც ანალოგიურად ფიქრობდა ჩემზე. როცა ასე ენდობი, ძლიერდები, რადგან ეს გჭირდება შენ და ეს სჭირდება მას. არ უნდა დაკარგო ის, რაც ძალიან ნამდვილია და ყველაზე დიდი ბედნიერებაა. ეს იყო ის მთავარი, რაც ორივეს ძალას გვმატებდა. ეს გრძნობა და ურთიერთობა ჩვეულებრივი ნამდვილად არ იყო. ალბათ ამის გამო მოვედით აქამდე.
– შეგიძლიათ გამოყოთ რომელიმე კონკრეტული დაბრკოლება, პრობლემა, რამაც თქვენზე ძალიან იმოქმედა?
– ასეთი ბევრი იყო. თუნდაც ის, რომ საქართველოში არასტაბილური გარემოა. ბევრჯერ გადავწყვიტეთ ოჯახის შექმნა, მაგრამ სულ რაღაც გვიშლიდა ხელს და გადავდებდით ხოლმე. მე თუ ვმუშაობდი, ლევანი არ მუშაობდა, ლევანი თუ მუშაობდა, მე არ ვმუშაობდი. სამსახურის და ხელფასის გარეშე თანაცხოვრების დაწყება ძალიან რთულია. მით უმეტეს, მაშინ, როცა ლევანს კიდევ აქვს დიდი პასუხისმგებლობა, რომელიც ძალიან კარგად უნდა შეასრულოს. უკვე გადავდგით ნაბიჯი და დავქორწინდით. იმედია, ყველაფერი სტაბილურად და კარგად გაგრძელდება. ამის გარდა, კიდევ იყო სხვა პრობლემები, მაგრამ ამის გახსენება დიდად არ მინდა.
– როცა თქვით, ლევანს ჩემზე წინ სხვა დიდი პასუხისმგებლობაც აქვსო, მისი შვილები იგულისხმეთ პირველი ქორწინებიდან?
– რა თქმა უნდა. ვფიქრობ, ადამიანის ერთ–ერთი მთავარი დანიშნულება ისაა, ყველაფერი გააკეთოს შვილებისთვის, რომ მათ ის ჰქონდეთ, რაც სჭირდებათ. ლევანის მთავარი ამოცანაც სწორედ ესაა.
– თქვენ უკვე ფიქრობთ შვილის გაჩენაზე, თუ ჯერ სხვა გეგმები გაქვთ?
– მინდა, იმ ეტაპზე მყავდეს შვილი, როცა შევძლებ, მეტი დრო დავუთმო და ფინანსურადაც უფრო ძლიერი ვიქნები. რამდენიმე თვე ან ერთი წელი არ ვიფიქრებთ ბავშვზე, მერე კი ვნახოთ.
– როგორ ქორწილზე ოცნებობდით და როგორი გამოვიდა?
– ქორწილზე არ ვოცნებობდი მარტივი მიზეზის გამო – ვიცოდით, რომ მე და ლევანი დამოუკიდებლად ამას ვერ მოვახერხებდით. შესაბამისად, არც დაგვიწყვია გეგმები. რაც იცი, რომ არ გამოვა, იმაზე ტყუილად არ უნდა იფიქრო. საბოლოოდ ის, რაც გამოვიდა, მგონია, რომ ძალიან მაგარი და ლამაზი იყო. უამრავი ადამიანის სითბო მივიღეთ და ყველაფერი იმაზე მაგარი იყო, ვიდრე წარმოვიდგენდით. ამისთვის ყველას ძალიან დიდი მადლობა – ეკა ხოფერიას, თითოეულ სტუმარს და ყველას, ვინც ამ დღეზე ზრუნავდა. ეს იყო დღე, რომლის დაბრუნებაც ყოველთვის მენდომება.
– როგორი იყო შეგძნება, როცა იცოდით, რომ თქვენთვის ულამაზესი დღე, ქორწილი – შოუს ნაწილი გახდებოდა. ეკა ხოფერიას შოუს ვგულისხმობ, რომელმაც ეს დღე მოგიწყოთ.
– კამერებთან ურთიერთობას მიჩვეული ვარ, ამიტომ განსაკუთრებული შეგრძნება არ მქონია იმის გამო, რომ იქ ბევრი კამერა მუშაობდა. ვფიქრობდი იმაზე, რომ ყველაფერი იცვლებოდა, სრულიად ახალ ცხოვრებას ვიწყებდი იმ ადამიანთან ერთად, ვინც ძალიან მიყვარს. არც იმაზე ვფიქრობდი, როგორი იქნებოდა ეთერში გასული გადაცემა. ერთადერთი, რაზეც ვნერვიულობდი, ის იყო, ლევანს თუ მოვეწონებოდი საქორწილო კაბაში, იმ ვარცხნილობით და მაკიაჟით.
– რა შეიცვალა მას შემდეგ, რაც უკვე ცოლ–ქმარი ხართ და არა – შეყვარებულები?
– მგონი, არაფერი შეცვლილა, გარდა იმისა, რომ სამსახურიდან ერთ სახლში ვბრუნდებით. რამდენიმე დღის წინ მე და ლევანი ისევ ესემეს–ებს ვწერდით ერთმანეთს და ბოლოს მესიჯი გავუგზავნე, მგონი, ჩვენ შეყვარებული ცოლ–ქმარი ვართ–მეთქი. ზუსტად ისევე გრძელდება ურთიერთობა, როგორც დაოჯახებამდე იყო. დარწმუნებული ვარ, არასოდეს შეიცვლება ყველაზე მთავარი – სიყვარული.
– ერთად ცხოვრებას ისიც გაგიადვილებთ, რომ ორივენი ჟურნალისტები ხართ, ერთ საქმეს ემსახურებით. პროფესიულადაც რთული გზა გაიარეთ, სანამ ტელევიზიაში მოხვდებოდით?
– არც ეს იყო ადვილი. არავინ იფიქროს, რომ ოდესმე ვინმე რამეში დამხმარებია. ყველა ტელეკომპანიაში, როგორც პრაქტიკანტი, ისე მივდივარ და მერე ვაგრძელებ მუშაობას. ასე იყო პირველად, როცა ტელეკომპანია "მზეში" მივედი პრაქტიკანტად და იქ ამ არხის დახურვამდე ვმუშაობდი. შემდეგ იყო ტელეკომპანია "მიუზიკ ბოქსი", ინტერნეტტელევიზია. თითქმის ერთი წელია "ტვ 3"–ის საინფორმაციო სამსახურში ვმუშაობ. მანამდე კი 2 წელზე მეტი "პირველ არხზე" ვახო სანაიასთან ერთად ვიმუშავე.
უკვე გითხარით, ამ სფეროში არავინ დამხმარებია. ერთხელ ასეთი რაღაც მოხდა: ვახო სანაიას ტექსტი უნდა დაეწერა, მაგრამ ქალაქიდან იყო გასული და ჩამოსვლა ვერ მოასწრო. მითხრა, იქნებ სინქრონი გაშიფრო, რომ მასალის რაღაც ნაწილი მზად მქონდესო. ვუთხარი, მონახაზსაც გაგიკეთებ–მეთქი. სინქრონი გავშიფრე, ტექსტი დავწერე და სამსახურიდან ისე წამოვედი, ვახო მოსული არც იყო. მეორე დღეს რომ მივედი, სერიოზული სახით მკითხა, ეს ტექსტი შენ დაწერეო. შემეშინდა, ალბათ რაღაც საშინელება გავაკეთე–მეთქი. მერე გარეთ გამიყვანა და მითხრა, ოქრო გოგო ხარ, რადგან ტექსტში არაფერი შემიცვლიაო. ეს დღე ჩემთვის ძალიან ბედნიერი იყო, პირველ რიგში, იმიტომ, რომ კარგად გამომივიდა ის საქმე, რაც ასე ძალიან მიყვარს და მეორე, იმ დღის შემდეგ სამსახურში ამიყვანეს. საკმაოდ სერიოზულ გადაცემებს ვაკეთებდით, იქ მუშაობის პერიოდი კარგად მახსენდება.
– ჟურნალისტის განათლება გაქვთ?
– პროფესიით ჟურნალისტიც ვარ და სამართალმცოდნეც. ახლა ვფიქრობ, მაგისტრატურაზე რა მიმართულებით წავიდე. მინდა, ისეთი რამ ავირჩიო, რაც ჩემს პროფესიას გამოადგება. იურიდიულზეც ზუსტად იმიტომ ჩავაბარე, რომ კონკრეტული მიმართულება მქონოდა ჟურნალისტიკაში. ბავშვობიდან ვიცოდი, რომ ჟურნალისტი ვიქნებოდი, სხვა პროფესიაზე არასოდეს მიფიქრია. პატარაობისას საბავშვო ტელევიზიებში ვმუშაობდი, გადაცემები მიმყავდა. ასე მიზანდასახულად მივდიოდი ჟურნალისტიკისკენ.
– მაშინაც არ დაეჭვებულხართ თქვენს არჩევანში, როცა ამ გზაზე სიძნელეები გხვდებოდათ?
– ბევრჯერ იყო ისეთი დღეები, როცა ვიფიქრე, ვეღარ ვუძლებ, თავი ხომ არ დავანებო–მეთქი... ვფიქრობ, რაღაც ეტაპზე გამიმართლა და ეს მაშინ მოხდა, როცა ვახო სანაიასთან დავიწყე მუშაობა.
– ახლა რისკენ მიისწრაფვით, რა არის თქვენი მთავარი მიზანი?
– არ ვიცი, კულტურის სფეროზეც მიმუშავია, ანალიტიკური გადაცემებიც გვიკეთებია, ახლა საინფორმაციოში ვმუშაობ. სულ ვეძებ მიმართულებას, რომელიც ჩემი იქნება. ყველა მიმართულებას თავისი ხიბლი აქვს. ვფიქრობ, საბოლოოდ სერიოზულ პოლიტიკურ გადაცემას გავაკეთებ, რაც ალბათ რამდენიმე წლის შემდეგ იქნება. საკუთარ თავს არასოდეს ვაძლევ უფლებას, იმ საქმეს შევეჭიდო, რაც ძალიან კარგად არ გამომივა. თვითკრიტიკული ვარ, ვფიქრობ, ბევრი უნდა ვისწავლო და სანამ მაყურებლის პირისპირ დავჯდები, კიდევ მეტად უნდა განვვითარდე.
– თქვენს ქმარს ტელევიზიაში მუშაობის დიდი გამოცდილება აქვს და ალბათ ისიც დაგეხმარებათ, რომ მაყურებლის პირისპირ მომზადებული დაჯდეთ.
– რა თქმა უნდა. სხვათა შორის, როცა მოსწავლე ვიყავი, წიგნს დავიჭერდი ხელში და სამ სარკესთან ვმეცადინეობდი, აქეთ–იქით ვბრუნდებოდი და ისე ვკითხულობდი, ვითომ კამერებთან ვმუშაობდი. მაშინ "იმედის" მაუწყებლობა ახალი დაწყებული იყო და ლევანი იჯდა ხოლმე ეთერში. მე სარკის წინ თან ტექსტს ვკითხულობდი, თან ტელევიზორში ლევანს ვუყურებდი. როცა რომელიმე კამერის მხარეს შეტრიალდებოდა, მეც შევტრიალდებოდი ხოლმე. მაშინ, რა თქმა უნდა, კონკრეტულ წამყვანზე არ ვამახვილებდი ყურადღებას, მაგრამ მერე აღვიდგინე, რომ ლევანს ვუყურებდი.
– ვინ არიან თქვენი ყველაზე დიდი მხარდამჭერები, ვინც სტიმულს გაძლევენ?
– ასეთი იყო ბაბუა, რომელიც ორი კვირის წინ გარდაიცვალა. მისნაირი ადამიანი არასოდეს მინახავს. ისეთი ახლო ურთიერთობა, როგორიც მასთან მქონდა, არავისთან მქონია. ძალიან განათლებული და ჭკვიანი იყო. მას ყველაზე მეტად სჯეროდა ჩემი და სულ მეუბნებოდა, შენს სათქმელს აუცილებლად იტყვიო. ალბათ იმიტომ ვიყავი ასეთი მიზანდასახული, რომ სულ მინდოდა, რაღაც სერიოზულის გაკეთება მანამდე მომესწრო, სანამ ბაბუა ცოცხალი იქნებოდა.
რაც შეეხება იმ ადამიანებს, ვინც დღეს ჩემ გარშემო არიან, ყველაზე დიდი კრიტიკოსიც და მხარდამჭერიც ლევანია. ოჯახის წევრებიც გვერდით მიდგანან და ბიძაც, რომელზეც ვფიქრობ, რომ ძალიან კარგად ესმის სატელევიზიო საქმე. ჩართვების შემდეგ ლევანი მირეკავს და მეუბნება, რა როგორ უნდა მეთქვა და რა როგორ უნდა მექნა. ვიცი, რომ უსაფუძვლოდ არც გამაკრიტიკებენ და არც შემაქებენ.
– ქმარს თქვენ თუ უზიარებთ აზრებს, რჩევებს თუ აძლევთ საქმესთან დაკავშირებით?
– ვფიქრობ, ლევანი საქართველოში ერთ–ერთი ყველაზე ძლიერი და კარგი წამყვანია. ის ძალიან კარგად წერს. ყველაფერი უწყობს ხელს იმისთვის, რომ ერთ–ერთი საუკეთესო წამყვანი იყოს. ლევანს ყოველთვის აინტერესებს, რა როგორ გამოუვიდა. ხშირად საინფორმაციოს ახვევს და უყურებს, მეც მეძახის, ერთად ვუყუროთო და მერე მეკითხება, მომეწონა თუ არა. ვფიქრობ, ეს საქმისადმი ჯანსაღი დამოკიდებულებაა.
– დროს და ენერგიას სამსახურსა და ოჯახს შორის როგორ ანაწილებთ?
– ენერგიას ვერ ვანაწილებ. დილის 10–ის ნახევარზე ვიწყებ მუშაობას და საღამოს 9 საათზე ვამთავრებ. სახლში ღამის 10–ის ნახევრისთვის მივდივარ ძალიან დაღლილი და მიწევს, ჩემი მცირე რეცეპტებიდან მოვამზადო სადილი. ჩვენი რეჟიმის გამო საღამოს 10–ის ნახევარზე გამოგვდის სადილობა. ვცდილობ, იმაზე არ ვიფიქრო, როგორი დაღლილი ვარ. ძალიან კარგია, როცა სახლში მიდიხარ და საყვარელ ადამიანს ელოდები, როცა იცი, რომ 15 წუთში მოვა, შენთან ერთად იქნება და შენს მომზადებულ სადილს შეჭამს. რთულია, როცა ერთმანეთისთვის ცოტა დრო გვრჩება, როცა მთელი დღის განმავლობაში გენატრება საყვარელი ადამიანი და არ გაქვს დრო, რომ მასთან იყო.
– თავისუფალ დროს როგორ ატარებთ, როგორ ერთობით?
– ჩვენ საერთო სამეგობრო წრე გვყავს და ერთად კარგად ვერთობით. თუ ისეთ ადგილას მივდივართ, სადაც კარაოკეა, მაშინ ლევანი ცოტათი გვაბრაზებს, რადგან მიკროფონი სულ ლევანთანაა, დამსახურებულად, მაგრამ მაინც... "სვეცკურ" ადგილებში სიარული დიდად არ გვიყვარს.
– ზაფხულის დარჩენილ დღეებს სად გაატარებთ?
– საბერძნეთის საგზური გვაჩუქეს და იქ წავალთ. სხვაგან დასვენებას ვერც მოვასწრებთ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე