მე და შენ... მთვარის შუქზე... (ნაწილი 9)

ტუჩიდან სისხლი მდიოდა...  იატაკზე ვიჯექი და გონებას ვიკრეფდი... ისევ ის წუთები გამახსენდა... ისევ წარსული ბრუნდებოდა... ისევ და ისევ...

-ეკა კარგად ხარ? მაჩვენე-დედაჩემი დაიხარა და სახე ამაწევინა...-ცხოველი ხარ!!! -დაიყვირა დედაჩემმა, მამაჩემმა კი სიცილი ატეხა...

-უბრალოდ ბევრს ბედავს!!!-უცებ დასერიოზულდა მამა.

-ის ხომ პატარა აღარ არის!! როგორ ბედავ ხელით როგორ ეხები? მთვრალი ხარ ისევ ლოთობ... შენი გამოსწორება არასოდეს იქნება...-ისევ დედაჩემი ლაპარაკობდა და ცდილობდა წამოვეყენებინე...

-მეე? მთვრალი?? არა საერთოდ არ დამილევია-ისევ ახარხარდა მამაჩემი...

-გაეთრიე და აქ აღარასოდეს მოხვიდე თორემ აქედანაც წავალთ!!-თქვა დედაჩემმა და ფეხზე წამომაყენა...  მე ამ ადგილიდან წასვლა არ მინდოდა... ახლა ხომ ზურა მყავდა და მე ამ ადგილს ვერ დავტოვებდი...

-მძულხარ!!-ვთქვი როცა მამას გავუსწორდი. მან გაიღიმა და თვალი ჩამიკრა... როგორ ვერ ვიტანდი მას... როგორ მძულდა... როგორ არ მიყვარდა როცა მას მამას ვუწოდებდი... მცხვენოდა რომ ის მამა იყო ჩემი... ყოველთვის ვიმალებოდი როცა ის სახლში მოდიოდა თუმცა დამალვის მიუხედავად მაინც მპოულობდა და ხშირად სრულიად უმიზეზოდ მცემდა... დედა კი ვერ მეხმარებოდა რადგან ისიც ჩემს მდგომარობაში იყო...

-ვერ გაბედავ და ვერსად წახვალ!! გესმის??? ვერსად!!!-დაიყვირა მამჩემმა და დედაჩემისკენ გაიწია თუმცა დარტყმა ვერ გაბედა... ამით უფრო გაბრაზდა და რაც ხელთ მოხვდა გადააყირავა... შემოსასვლელში პატარა მაგიდა იყო სადაც ლარნაკები და ლამაზი ნივთები იდო ყველაფერს ყელი გააუსვა და დაფშვნა... მერე სამზარეულოში შევარდა და რაც ხელთ მოხვდა დაამსხვრია... დედაჩემმა დრო იხელთა და ორივენი მეორე სართულზე ავედით... ჩემს ოთახში შევედით და კარები ჩავკეტეთ... ქვემოთა სართულიდან ისევ ისმოდა ლაწანის ხმა... ისევ იმტვრეოდა რაღაც და წამითაც არ წყდებოდა ხმა... მე კი შიშისგან ვკანკალებდი და ვერ ვინძრეოდი...

-დედა რა ვქნათ??-ვიკითხე შეშინებულმა. კარებთან ყურმიდებული დედაჩემი ჩემსკენ შემოტრიალდა და მითხრა:

-არ ვიცი. მაჩვენე როგორ გაქვს.-მომიახლოვდა და ტუჩს დააკვირდა... უცებ ფანჯრიდან ვიღაც გადმოხტა. შეშინებულმა დედაჩემმა იკივლა მე კი წარბიც არ შემხრია ვიცოდი ეს ზურა იქნებოდა.

-რა ხდება?? რა ხმაურია ქვემოთ??-იკითხაა გაკვირვებულმა ზურამ.

-ეხლა ვერ აგიხსნი ზურა. გთხოვ წადი არ მინდა დაგინახოს.-ვთქვი და მივუახლოვდი...

-ხო შვილო ჯობია წახვიდე-მხარი ამიბა დედაჩემმა

-ვინ არის? ან რატომ არ გინდა რომ დამინახოს?-უკვე ოთახში გადმოხტა ზურა...

-მამაჩემია გთხოვ წადი...-ვთქვი მაგრამ ზურა ჩემსკენ მოდიოდა...

-დამენახე!!!-თქვა უცებ გაბრაზებულმა... თავიდან ვერ მივხდვი რაზე ამბობდა მაგრამ მერე მომიახლოვდა და ნიკაპზე ხელი წამავლო-დაგარტყა??!!-თქვა ისევ გაბრაზებულმა. მე თავი დავხარე და არაფერი ვუპასუხე.-ოთახიდან არ გამოხვიდეთ!!-თქვა მან და ისევ უკან ფანჯარაში გადავიდა.

-ზურა მოიცადე!-დავიძახე მე მაგრამ უშედეგოდ ზურა ქვემოთ ჩახტა და გაუჩინარდა... ეხლა უფრო ავნერვიულდი...

-დედა ქვემოთ უნდა ჩავიდე-ვთქვი მე და  კარებისკენ წავედი მაგრამ დედაჩემმა დამიჭირა.

-არა ეკა გაგიჟდი? აქ დარჩები!

-არა დედა იქ ზურაა მეშინია რამე არ დაემართოს.-ვთქვი და ისევ კარებისკენ გავიწიე მაგრამ მაინც ვერ მივედი კარებამდე. დედაჩემი უკან მექაჩებოდა...

-არა ეკა გთხოვ არ წახვიდე...-აგრძელებდა დედაჩემი. გავიგონე ქვემოთ ხმაური ჩაწყნარდა... არაფრის ხმა აღარ ისმოდა... მეც ამით ვისარგებლე და კარები გამოვაღე... დედაჩემს ისევ ხელით ვეჭირე მაგრამ თავი გავინთავისუფლე და კიბეზე დავეშვი...

ქვემოთ ყველაფერი არეული იყო... სავარძლები გადატრიალებული და გასატეხი თუ რამე იყო ყველა დაფშვნილი ეყარა იატაკზე... ოთახს თვალი მოვავლზე მაგრამ ოთახში არავინ იყო...

ეხლა გარეთ გავედი და ცოტა გულზე მომეშვა... ზურა დაბინახე... ეზოში შემოდიოდა... თუმცა არც ისე კარგად გამოიყურებოდა... მასაც ჩემსავით ტუჩიდან სდიოდა სისხლი...

-კარგად ხარ?-თქვა როცა მომიახლოვდა...

-კი. შენ? რა გააკეთე ზურა??-ვკითხე შეშინებულმა...

-არაფერი ისეთი... ნუ გეშინია აქ აღარ მოვა...-თქვა და ხელი სახეზე ჩამომისვა...

-წამოდი...-ვუთხარი და სახლში შევიყვანე... ზურამ დიდი სავარძელი გაასწორა და ზედ ჩამოჯდა... გვერდით მე მივუჯექი და დედას მოტანილი სპირტით და ბამბით ნატკენის დამუავება დავიწყე...

-გტკივა?-ვკითხე მე...

-არა ეკა...  მე არაფერი მიჭირს ეგ უბრალო რაღაცაა შენ ჯობია მიხედო თავს... მომეცი და სახე მოწიე...-ხელიდან ბამბა გამომაცალა. ახალი ბამბა მოწყვიტა და სპირტში დაასველა მერე კი ტუჩზე ფრთხილად შემახო... შეხების თანავე ამეწვა და თავი უკან გავწიე მაგრამ ზურან ნიკაპზე მომკიდა ზელი და თავისი საქმე გააგრძელა... მტკიოდა მაგრამ მოთმენის გარდა სხვა არაფერი დამრჩენოდა...

-ზურა მითხარი რა ქენი?-ვთქვი ისევ შეშინებულმა როცა ზურა მორჩა...

-არაფერი როცა დამინახა თავისთვის ჩიბურტყუნა „შენ არ აკოცე ეკასო" და დასარტყმელად გამოიწია. შევეცადე დავლაპარაკებოდი მაგრამ ერთი რომ მომარტყა გავბრაზდი და მეც დავარტყი... მაპატიე მაგრამ სხვა გვარად არ გაჩერდებოდა... მაპატიე გთხოვ...

-ახლა სად არის??

-არ ვიცი ეზოდან გავიდა და სადღაც წავიდა... მაგრად არ დამირტყამს არ ინერვიულო... მაპატიე კარგი?-მითხრა მან და შუბლზე მაკოცა...

-კარგი ხო...-ვთქვი და წამოვდექი... რაც არ უნდა ყოფილიყო მამა იყო ჩემი და რათქმაუნდა მასზეც ვნერვიულობდი... თუმცა არც ის მინდოდა ზურას რამე მოსვლოდა... დედასთან მივედი რომელიც ფანჯარასთან იდგა და გარეთ იყურებოდა...

-არ ვიცი ეკა მაგრამ იცოდე აქედან უნდა გადავიდეთ!!-თქვა დედაჩემმა როცა მე ლაპარაკიც არ მქონდა დაწყებული...

-არა დედა გთხოვ მაგას ნუ ამბობ-სახე მომეგუშა მე...

-არ ვიცი ეკა ჯერ დანამდვილებით მაგრამ რაღაც უნდა გავაკეთოთ... ერთხელ გავიქეცით და ისევ მოგვაგნო მეორედ არ ვიცი სადღა გავიქცე...-მოღუშული იდგა დედაჩემი...

გაგრძელება იქნება