ნუცა ბუზალაძეს და დედამისს იურმალაში გამარჯვებამ საკუთარ ჭერქვეშ ცხოვრების შანსი მისცა

17 წლის ქართველ მომღერალს, ნუცა ბუზალაძეს, იურმალის კონკურსზე განსაკუთრებით ორი ადამიანი ქომაგობდა – დედა, ნინო კანკავა და მამა, ვალერი ბუზალაძე. ნინო დარბაზში იჯდა, ვალერი კი დუშეთიდან გულშემატკივრობდა ქალიშვილს და ემოციებისგან ტიროდა.
ნუცა თავისი მშობლების ერთადერთი შვილია. გოგონა 5 წლის იყო, როცა დედ–მამა ერთმანეთს გაშორდნენ. განქორწინების შემდეგ ქალბატონ ნინოს გათხოვებაზე აღარ უფიქრია, მთელი ცხოვრება შვილს მიუძღვნა. ნუცასთან ერთად დღემდე გამოვლილ გზაზე ის "სარკეს" უამბობს.
– ქალბატონო ნინო, პირველ რიგში, გილოცავთ ნუცას წარმატებას! ძნელი წარმოსადგენი არ არის, რა ემოცია იქნებოდა თქვენთვის ერთადერთი შვილის გამარჯვება.
– ეს მართლაც ძალიან ემოციური მომენტი იყო. სიტყვებს ვერ ვაბამდი, ვტიროდი. ერთდროულად ძალიან ბედნიერი, ამაყი ვიყავი და თან ძალიან ვღელავდი. დარბაზში მარტო ვიჯექი, ლელა წურწუმია ცოტა წინ იჯდა. მაყურებლებმა ჩემი გამომეტყველება რომ დაინახეს, მკითხეს, ასე რატომ ნერვიულობთო. როცა ვუთხარი, ჩემი ქალიშვილი მღერის–მეთქი, ჩემი ემოცია მთელ რიგს ტალღასავით გადაედო და ყველა ატირდა. ეს დღე ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი იყო.
ნუცა თავისი პატარ–პატარა წარმატებით ყოველთვის მანებივრებდა, მაგრამ ეს გამარჯვება განსაკუთრებული იყო, რადგან მის უკან ჩვენი ქვეყანა იდგა. ასეთი პასუხისმგებლობა არასდროს გვქონია. სულ იმაზე ვფიქრობდი, ნუთუ აცნობიერებს, რომ ამ ასაკში ამხელა პასუხისმგებლობა აქვს–მეთქი. ზოგჯერ მინდოდა, ეს ვერც გაეცნობიერებინა, ამ ტვირთისთვისაც მეცოდებოდა.
– ნუცა სცენაზე ძალიან თავდაჯერებული იყო, ნერვიულობა არ ეტყობოდა.
– ნუცა სცენაზე უბედნიერესია და არ იბნევა, ამიტომ იმის შიში არასოდეს მაქვს, რომ რაღაცას ვერ გააკეთებს. უბრალოდ სცენაზე გასვლამდე მეცოდება, ვიცი, რომ გასვლის წინ ნერვიულობს. მეუბნება ხოლმე, დედა, სანამ სცენაზე გავალ, ყველაფერი მტკივა, ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს კუჭი ხერხემალს ეკვრის, მაგრამ როგორც კი ფონოგრამა ირთვება, მაშინვე სადღაც გადავდივარო. მისი ეს თვისება კარგად ვიცი, ამიტომაც მაია ყიფიანი, ლელა და მამულიჩა უფრო ნერვიულობდნენ, ვიდრე მე. ნუცასი მჯეროდა.
– თუმცა კონკურსი, მით უმეტეს იურმალა, მაინც არაპროგნოზირებადია. დედის გული რას გიგრძნობდათ, ელოდით გამარჯვებას?
– ერთი წუთით არ დამიშვია ეს. გადამწყვეტ მომენტში ცუდი ფიქრები მიჩნდება ხოლმე და მაშინაც ასე მოხდა. რატომღაც ვიფიქრე, რომ ნუცა მე–5 ადგილზე გავიდოდა, ქულებს დაგვაკლებდნენ და ა.შ. კარგზე არ მიფიქრია. ნუცა კი ყოველთვის ბოლომდე იბრძვის, ამბობს, პირველი უნდა ვიყოო და მიბრაზდება, ჩემი წარმატების რატომ არ გჯერაო. ეს ჩემდაუნებურად ხდება, ბოლომდე კმაყოფილი არასდროს ვარ.
– როგორც გავიგე, მოგებული 50 ათასი ევროთი ბინის შეძენას აპირებთ. მართალია?
– კი, სახლის ყიდვას ვაპირებთ. მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ ეს ერთი წელია, ბინის დაგირავება დაგვჭირდა. ახლა ქირით ვცხოვრობთ. დარჩენილ თანხას ნუცა ისევ თავის კარიერას და განათლებას მოახმარს. ფულის დახარჯვა ადვილია, უბრალოდ სწორად უნდა გამოიყენო. ცნობილმა საიუველირო კომპანიამ გერმანიაში სპეციალურად ნუცასთვის ოქროს სამაჯური დაამზადა, ბრილიანტებითაა გაწყობილი. ნუცა ძალიან ბედნიერია, რომ ეს სამაჯური ექსკლუზიურად მისთვის გაკეთდა.
– ნუცა ბავშვობიდან ამჟღავნებდა არტისტულ მონაცემებს?
– დაბადებიდან ასეთი იყო. აი, ძუძუს რომ ვაწოვებდი, მაშინაც ეტყობოდა, რომ მსახიობის ნიჭი ჰქონდა. ვერ ლაპარაკობდა, მაგრამ თვალებში მიყურებდა და გულში რას ვფიქრობდი, როგორ მინდოდა, მოქცეულიყო, ყველაფერს გრძნობდა. ჩემთან ერთად ეძინა 12 საათი, არ იღვიძებდა, კვებას ტოვებდა. ძალიან ადვილი გასაზრდელი იყო. დიდი ენერგია ჰქონდა, რისიც შემეშინდა და ვცდილობდი, მაქსიმალურად დამეტვირთა, რომ ცოტა თავისუფალი დროც არ ჰქონოდა. არ მინდოდა, ამხელა ენერგია ცუდი რამისკენ წასულიყო. 5 წლისა თეატრალურ სტუდიაშიც ვატარე, ანსამბლ "მართვეში" ძალიან პატარა მივიყვანე...
– როდის შენიშნეთ, რომ სიმღერის ნიჭი ჰქონდა?
– წლინახევრის იყო. ერთ დღეს პედიატრი მის გასასინჯად მოვიდა. ნუცას მისი ფონენდოსკოპი არ მოეწონა, ალბათ იფიქრა, თუ რამით გავაკვირვებ, იქნებ არ გამსინჯოსო. აბსოლუტურად მოულოდნელად, საწერ მაგიდაზე ავიდა და რუსული რომანსები იმღერა, მაშინ ვერც კი ლაპარაკობდა. გამიკვირდა. რასაც მე დაძინებისას ვუმღეროდი, ზუსტად ის სიმღერები შეასრულა. იმ დღის შემდეგ ნუცა სულ მღერის.
"მართვეში" ერთი წელი ვატარე, ქართული–ხალხური, მეგრული სიმღერები ისწავლა, ამით კი მამაჩემი ძალიან ბედნიერი იყო. შემდეგ "მზიურში" მივიყვანე, გურამ ჯაიანმა მოუსმინა თუ არა, მაშინვე დატოვა ანსამბლში, სადაც 7 თუ 8 წელი იარა, "მზიურის" მე–7 თაობის წარმომადგენელია. ამის შემდეგ ბერა ივანიშვილის მუსიკალურ სტუდიაში კასტინგზე გაიმარჯვა, 17 კონკურსანტს შორის მოხვდა და იქაც საუკეთესო იყო.
– ნუცა და ბერა ივანიშვილი ახლო მეგობრები არიან?
– არა, უბრალოდ ბერა სტუდიის უფროსი იყო და ნუცასთან კარგი დამოკიდებულება ჰქონდა, მისი შრომა დააფასა. ბერამ დიდი პასუხისმგებლობა აიღო საკუთარ თავზე, როცა ნუცას ენდო და 16 წლის ასაკში პროექტში "ერთი ერთში" მიიწვია. პროექტის ფორმატი ამ ასაკის კონკურსანტს არ ითვალისწინებდა, მაგრამ მან ორგანიზატორებს უთხრა, რომ საქართველოში იყო გოგონა, რომლის შესაძლებლობებისაც სჯეროდა. და მაინც, ეს დიდი რისკი იყო და ბერა ნუცას გამოსვლებზე ძალიან ნერვიულობდა.
– ოჯახში ნუცას გარდა ვინ მღერის, ეს ნიჭი ვისგან გამოჰყვა?
– დედაჩემის მხრიდან დედა, დეიდა, ბებია მღეროდნენ. ბებია, თამარ ჭილაია, მსახიობი გახლდათ, მან პირველად სენაკის თეატრში აკაკი ხორავასთან ერთად ითამაშა. ძალიან ლამაზი ქალი იყო, ბაბუამ მოიტაცა. თურმე ჩემი დედამთილიც ძალიან კარგად მღეროდა. მამაჩემის ძმა, გურამ კანკავაც, ფანტასტიკური მომღერალი იყო. მეც ვუკრავ, ვმღერი, მუსიკალური შვიდწლედი მაქვს დამთავრებული.
– მეორე შვილის გაჩენაზე არ გიფიქრიათ?
– ძალიან მინდოდა, მაგრამ მე და ნუცას მამა დავშორდით. მაშინ ჩვენი შვილი 5 წლის იყო. იმის შემდეგ აღარც გათხოვებაზე მიფიქრია და აღარც სხვა რამეზე. მყავდა არაჩვეულებრივი მამა, არაჩვეულებრივი შვილი, ძალიან თბილი ოჯახი და ამით ბედნიერი ვიყავი. 9 წლის ვიყავი, როცა დედა გარდამეცვალა, მამამ გამზარდა და ამქვეყანად ჩემთვის არაფერი დაუკლია.
– ნუცამ მშობლების დაშორება მტკივნეულად აღიქვა?
– არა. ჩემი ყოფილი ქმარი ძალიან კარგი ადამიანია, უბრალოდ ალბათ ქალის და კაცის ურთიერთობისთვის მზად არ ვიყავი. მამა სულ მათამამებდა, ქმარს კი სხვანაირი ყურადღება სჭირდება და ალბათ ეს ვერ შევძელი. ერთად ცხოვრება არ გამოგვივიდა, ის ცოტა მომთხოვნიც იყო. ნუცას მამასთან გადასარევი ურთიერთობა აქვს.
– ოჯახი ადრეულ ასაკში შექმენით?
– არა, 28 წლის ვიყავი, ჩემი ქმარი 33 წლის იყო. ჩემს კარიერაში ყველაფერი გავაკეთე და შემდეგ გავთხოვდი, ტექნიკური უნივერსიტეტის კათედრაზე ყველაზე ახალგაზრდა ლექტორი ვიყავი. ნუცას მამა, ვალერი, ჩვენი ახლობლის ოჯახში გავიცანი და ერთმანეთი შეგვიყვარდა. ის ძალიან რომანტიკული, საინტერესო ადამიანია, ცხენები, იარაღი უყვარს. ნუცა ჩვენი უზომოდ დიდი სიყვარულის ნაყოფია. ჩემი ყოფილი ქმარი აფხაზეთში, სამაჩაბლოში ნაომარი კაცია. ბრძოლებში ცალი თირკმელი დაკარგა. ახლა ავღანელთა კავშირის წევრი, ვეტერანია.
– ალბათ ნუცას იურმალაზე მამაც ძალიან გულშემატკივრობდა.
– რა თქმა უნდა. ის ჩემზე გაცილებით ემოციური ადამიანია. როცა გაიგო, რომ ნუცა იურმალაში მიდიოდა, ორი დღე ტიროდა. გულის ოპერაცია ახალი გაკეთებული აქვს და განვიცდიდი, ნერვიულობისგან რამე არ მოუვიდეს–მეთქი, მაგრამ გადაიტანა.
– ნუცას მამასაც აღარ შეუქმნია ოჯახი?
– ის ძალიან კარგ ქალთან ერთად ცხოვრობს, შვილი არ ჰყავთ. იმ ქალის ძალიან მადლიერი ვარ, რომ ყველაფერს ასე კარგად უძღვება და ბედნიერად ცხოვრობენ.
– გარეგნობით ნუცა მამას ჰგავს?
– ხასიათითაც და გარეგნობითაც მამამისს ჰგავს, მე და ნუცას გადაკვეთის წერტილი არსად გვაქვს. ისიც მამამისივით გულჩვილია, ტყუილს არასდროს იტყვის. პატარაობიდანვე არაფერს მიმალავდა, სკოლიდან მოვიდოდა თუ არა, კარიდან იწყებდა რაღაცეების მოყოლას. დამიჯერებთ, რომ ნუცა არასდროს დამისჯია? ისე, ძალიან ცელქი იყო, მუსიკის ხმას რომ გაიგონებდა, ხელიდან გაგისხლტებოდა და ცეკვავდა, მღეროდა. ძალიან თავისუფალი, თამამი იყო.
ჩემი შვილი ძალიან ჯიუტია და ეტყობა, ეს მთის ხალხის დამახასიათებელი თვისებაა. მე გადამტეხა, უცებ შეუძლია აზრი შემაცვლევინოს, მაგრამ თუ სწორად მიუდგები, რაც გინდა, ყველაფერს გააკეთებინებ. თავიდან შეიძლება უარი მითხრას, მაგრამ მაინც ზუსტად იმას აკეთებს, რასაც ვეუბნები.
– ბავშვის მარტო გაზრდა თქვენთვის რთული არ იყო?
– მარტო არ გამიზრდია, ძალიან ძლიერი მამა მყავდა, ჩემი და საზღვარგარეთ ცხოვრობდა და ყველა ხელს მიწყობდა. ნუცას მთელი ჩემი სამეზობლო, ნათესავები ზრდიდნენ, რადგან ძალიან კონტაქტური ბავშვი იყო და ყველას უყვარდა. მამამ ჩემთვის თავი გაწირა, ცოლი არ მოიყვანა, თან გადამყვა და მეც ყველაფერზე უარი ვთქვი. ასე მეგონა, ჩემი დაოჯახება რაღაცაში ხელს შემიშლიდა.
– როცა ასეთი მამაც გამოგეცალათ ხელიდან, ალბათ ძალიან გაგიჭირდათ.
– თითქოს ყველაფერი თავზე დაგვენგრა. ჯანმრთელი კაცი მოულოდნელად ძილში გაიპარა. ამის შემდეგ ჩვენს ცხოვრებაში ბევრი ცუდი რამ მოხდა, მაგრამ მაინც არ დავეცი, ყველაფერი გავაკეთე იმისთვის, რომ ნუცას არაფერი ეგრძნო.
– ახლა რას საქმიანობთ, მუშაობთ?
– არა, რაც ნუცა დაიბადა და მისი გაზრდა დავიწყე, მას შემდეგ აღარ მიმუშავია. მთელი ცხოვრება ჩემი და მეხმარება საზღვარგარეთიდან, ახლა სახლის პრობლემაც მოგვეხსნება.
– ადრე თუ გვიან ნუცაც გათხოვდება. მის გვერდით როგორ პიროვნებას ისურვებდით, როგორი მეუღლე შეეფერება თქვენს ქალიშვილს?
– ზუსტად ვიცი, ვინც მოეწონება, ღირსეული ადამიანი იქნება, ამიტომ რაღაც კრიტერიუმები არ მაქვს. მთავარია, იუმორის გრძნობა ჰქონდეს დიდი დოზით. ჩემთვის ამოსავალი წერტილი ეს არის და, მგონი, ნუცასთვისაც. ჩვენ ძალიან მხიარული დედა–შვილი ვართ და, მე მგონი, მთელი ცხოვრება ასე დავრჩებით. ჩვენს ურთიერთობას სხვა რაღაც ჰქვია, მხოლოდ დედაშვილობა – არა, ერთი ორგანიზმი და ერთი უჯრედი ვართ.

– როგორ წარმოგიდგენიათ ნუცას მომავალი?
– ნუცა მე–12 კლასში გადავიდა, ძალიან მინდა, რომ საზღვარგარეთ ისწავლოს მუსკომედიის განხრით. ბროდვეიზე მომღერლების დეფიციტი აქვთ და ძალიან მინდა, იქ ჩააბაროს. ნუცას მიზანიც ეს არის. მეც ვიმუშავებ, შენც და სწავლის საფასური როგორმე შევაგროვოთო, მითხრა. დარწმუნებული ვარ, ამის მისაღწევად ყველაფერს გააკეთებს, რადგან იცის, ამ ცხოვრებისგან რა უნდა.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე