რა სიტყვებით დაემშვიდობა სიკვდილის წინ თეზო ჯაფარიძე ცოცხლად გადარჩენილ ბიჭუნას

30 ივლისს 47 წლის ბიზნესმენი თეზო ჯაფარიძე და შსს–ს ადმინისტრაციის უფროსი, 30 წლის ეკატერინე კერესელიძე, მესტიაში, ზურულდის მთიდან ელის ხეობაში გადაიჩეხნენ. ისინი კვადროციკლის ტიპის მანქანა "რინო ვიკინგით" სეირნობდნენ, ულამაზეს ხეობას ათვალიერებდნენ, რა დროსაც უბედური შემთხვევა მოხდა. მათთან ერთად იყო თეზო ჯაფარიძის ბავშვობის მეგობრის შვილი, 5 წლის გიორგი რაზმაძეც. თეზო ჯაფარიძე და ეკატერინე კერესელიძე ადგილზევე გარდაიცვალნენ. საბედნიეროდ, ბიჭის გადარჩენა მამის მეგობარმა, ადოლი გოშთელიანმა შეძლო.
ბატონი ადოლი შემთხვევის ადგილზე ტრაგედიიდან დაახლოებით 2 საათის შემდეგ მივიდა. რასაც ის "სარკესთან" ყვება, შეიძლება მხოლოდ საშინელებათა ფილმებში გვქონდეს ნანახი. 5 წლის ბიჭუნა გულში ჰყავდა ჩახუტებული და საათნახევრის განმავლობაში ბილიკ–ბილიკ ასე ატარა.
ადოლი გოშთელიანი:
– სახლში ვიყავი, როცა მეგობარმა დამირეკა, თეზო არსად ჩანს, სადღაც წავიდნენო. მაშინვე გავიქეცი, თან სოფელ ელის მცხოვრებლებს დავურეკე, თეზო ხომ არ გინახავთ–მეთქი. ევგენი ფანგანმა მითხრა, თეზო ზემოთ დავინახე, მკითხა, როგორ შეიძლება იმ გზაზე გადასვლაო, ის სამარხილე გზაა და ვურჩიე, იქით არ წასულიყო, რადგან რთული მონაკვეთებიაო. აწვალის მთასთან, სათხილამურო საბაგირო გზის ადგილზე გადასახვევია, იქ დამხვდნენ ევგენი ფანგანი და კიდევ ერთი ბიჭი. სადამდეც სამანქანო გზა იყო, ავტომობილით ვიარეთ, მერე სირბილი დავიწყეთ, იქნებ სადმე ნაკვალევს წავწყდომოდით.
200 მეტრი რომ გავიარეთ, საბურავების კვალი ვნახეთ. გარკვეული მანძილის შემდეგ კვალი გაქრა, მერე კი ისევ გამოჩნდა და... კვალის ბოლოს ვუყურებდი და ძალიან არ მინდოდა თავის შემობრუნება და იმის დანახვა, რაც იქ ხდებოდა. ნივთები ეყარა – ცხონებული გოგონას ფეხსაცმელი, ბავშვის ბოტასი, თეზოს კეპი, გასაღებები. ჩემს თანმხლებ ბიჭს ვუთხარი, საქმე ძალიან ცუდადაა და სოფელში ბიჭებს დაურეკე–მეთქი. ჩემი მეგობარი მალხაზ უბესიანი და სხვა ბიჭები სხვადასხვა მხარეს იყვნენ გაფანტული მათ საძებრად. მათაც დავურეკე, რომ მანქანა გადავარდნილი იყო.
– როგორ ფიქრობთ, რა მოხდებოდა? შეგიძლიათ, სავარაუდო სურათი დაგვიხატოთ?
– იქ საშინელი გადასავარდნი ადგილია. რა მდგომარეობაშიც მანქანა დამხვდა, იმის გათვალისწინებით შემიძლია გითხრათ, რომ 600 მეტრზეა ნაგორავები, ალბათ ინერციისგან მარცხენა მხარეს, ხეებში იყო შეგდებული, წინა მხარე ზემოთ ჰქონდა აწეული და ხეებს შორის ასე იყო გაჭედილი. ავტომობილი ინერციით დიდ სიჩქარეს აკრეფდა და თან ყველა დაცემაზე მანქანას ზემოთ ააგდებდა. მე როგორც დავთვალე, 600 მეტრში მანქანა მიწაზე 7–8–ჯერ დაეცემოდა, ყველა დაცემაზე ნატეხებს ტოვებდა.
– თქვენთვის მძიმე გასახსენებელი იქნება ის, რაც ტრაგიკული შემთხვევის ადგილზე ნახეთ, მაგრამ იქნებ გვიამბოთ, როგორი სურათი დაგხვდათ.
– ჩემი ბავშვობის მეგობარი, თეზო ჯაფარიძე გარდაცვლილი დამხვდა. მაჯას მივწვდი, მაგრამ ხელი გაყინული ჰქონდა. ვიფიქრე, იქნებ ყელთან ესინჯებოდეს პულსი–მეთქი, მაგრამ არა, სიცოცხლის ნიშანი არ ეტყობოდა. თეზო ძალიან ცუდად გამოიყურებოდა, ამის შემხედვარე მეც ცუდად გავხდი. მანქანას მოვუარე და გარდაცვლილი ქალი დავინახე, ისეთ მდგომარეობაში იყო, რომ მისი პულსის გასინჯვას აზრიც არ ჰქონდა. ამის შემდეგ მანქანაში ბავშვი დავინახე, ღვედი ეკეთა და თავდაყირა ეკიდა.
– სად იჯდა ბავშვი?
– ეს სამკაციანი ტრანსპორტი იყო, ბავშვი შუაში იჯდა. გიორგი–მეთქი, დავუძახე, თან ფანარი მივანათე. ბიჭმა ხელი აამოძრავა. მაშინვე ღვედი მოვუშვი. მკითხა, ადოლი ბიძია, შენ ხარო. შენ შემოგევლე, ხომ კარგად ხარ–მეთქი, ვკითხე. გიორგიმ მიპასუხა, მე კი კარგად ვარ, მაგრამ თეზო ბიძია მოკვდა, სანამ ეს მოხდებოდა, მითხრა, შენ მაგარი ბიჭი ხარ, შენთან აუცილებლად მოვლენ, გამაგრდი, გაუძელიო, შემდეგ აღარ დამლაპარაკებია, სისხლი წამოუვიდა, სისხლის მოწმენდა მინდოდა, მაგრამ დაბმული ვიყავი და ვერ მივწვდიო. წარმოიდგინეთ, ამას 5 წლის ბავშვი მეუბნებოდა! გაოგნებული დავრჩი.
გიორგი ფრთხილად გადმოვიყვანე. ვიფიქრე, ხელში რომ ავიყვანო და ისე წავიყვანო, უარესი ზიანი არ მივაყენო–მეთქი, ამიტომ კარგად გავსინჯე. თუ არ ვცდები, მარჯვენა ხელი ჰქონდა მოტეხილი, თვალზე – ჰემატომები, თავზე – კოპები. რადგან კონტაქტური იყო, ჩემს მეგობარს დავურეკე, ბავშვი მამამისს დავალაპარაკოთ–მეთქი. მშობლებს რომ გაეგოთ, თეზო და გოგონა გარდაცვლილები იყვნენ, აღარ დაიჯერებდნენ, რომ მათი შვილი გადარჩა, ამიტომ გიორგი მამამისს დავალაპარაკე. მამა, მე კარგად ვარ, თეზო ბიძია მოკვდაო, მასაც ასე უთხრა.
უკვე გითხარით, რომ თან ორი კაცი მახლდა. ერთი იქ დავტოვე, რომ ზემოდან ჩამომსვლელ ბიჭებს დალოდებოდა, მე და ფანგანი ბილიკებს გავუყევით. იმ ადგილებში პირველად ვიყავი. სოფლამდე ფეხით საათნახევარი ვიარეთ, ბავშვი ჩახუტებული მომყავდა, რამდენჯერმე ფანგანიც შემენაცვლა. ჯერ სოფლამდე მივედით, შემდეგ მანქანით საავადმყოფოში გადავიყვანეთ... ვერასდროს წარმოვიდგენდი, თეზოს ასეთი რამე თუ დაემართებოდა.
თეზო მხოლოდ მე კი არა, მთელ საქართველოს დააკლდება. ის სიყვარულის ძალა იყო.

– თქვენ რომ იქ მიხვედით, უბედური შემთხვევა რამდენი ხნის მომხდარი იქნებოდა?
– როგორც გავიგე, იმ გოგონას სეირნობის დროს გადაღებული ფოტო დაახლოებით 7–ის 20 წუთზე "ფეისბუქზე" დაუდია. ეს რამდენად მართალია, არ ვიცი, მაგრამ ტელეფონს 7–ის ნახევრიდან აღარ პასუხობდნენ. მე შემთხვევის ადგილზე დაახლოებით 10–ის წუთებზე ვიყავი.
– და თითქმის 2 საათი ბავშვი ცხედრებთან იყო?
– რა თქმა უნდა. ამ ადამიანს ბავშვად ვეღარც აღვიქვამ, ის ჩვეულებრივი კაცია!.. გიორგი ჩემი და თეზოს ბავშვობის ძმაკაცის შვილია. თეზომ გიორგი და ის ცხონებული ქალი სასეირნოდ წაიყვანა, რომ მათთვის ის სილამაზე ეჩვენებინა, რაც იქ არის. როგორც ვიცი, ის ქალი ორი დღით იყო ჩამოსული დასასვენებლად, მესამე დღეს უკან უნდა დაბრუნებულიყო.
– თქვენ როგორ ხართ? იმას, რაც იმ ღამით გადაიტანეთ, ძალიან დიდი სულიერი ძალა და ნერვები სჭირდება.
– მე ბავშვმა გადამარჩინა. ის რომ ცოცხალი დამხვდა, ძალა მომეცა, რომ ის უნდა გადამერჩინა, თორემ იქიდან ცოცხალი არ წამოვიდოდი. ბავშვი საავადმყოფოში რომ მივიყვანეთ, წნევა 210 მქონდა და 4 საათის განმავლობაში ქვემოთ ვერ მიწევდნენ.
– ვინ დარჩა თქვენს მეგობარს?
– თეზოს ორი შვილი ჰყავს, 14 წლის თამუსი და 3 წლის ილიკო.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე