ლევან სუხიტაშვილმა საყვარელი მონიკა ძმაკაცს მიათხოვა
1 806 ნახვა
მსახიობ ლევან სუხიტაშვილს ერთი სისუსტე აქვს და მას სახელად მონიკა ჰქვია. ასე დაარქვა თავისი ოცნების მანქანას, 2002 წელს გამოშვებულ "მინი კუპერს". თუმცა რამდენიმე თვის წინ მონიკას უღალატა, ის თავის მეგობარს "მიათხოვა", თვითონ კი 2007 წელს გამოშვებულ "მინი კუპერზე" გადაჯდა. პატარა გაბარიტების მქონე მანქანა ყველაზე მეტად თბილისურ მოძრაობაში უქმნის კომფორტს და, მიუხედავად იმისა, რომ დაბალი გამავლობისაა, არც ცუდ გზებზე სიარული უჭირს.
– ლევან, დიდი ხანია, რაც ავტომობილის საჭეს მართავთ?
– 12 წელია, რაც საჭესთან ვზივარ. მე და ჩემმა ძმამ, გიორგიმ, ერთდროულად ვისწავლეთ მანქანის მართვა. ის ძალიან კარგი მძღოლია, მე კი – ფათერაკიანი. თავიდან სულ შარში ვეხვეოდი, მაგრამ ჩემი ბრალი არც ერთხელ ყოფილა.
– ბევრჯერ გქონდათ საგზაო შემთხვევა?
– პირველი მანქანა რომ ვიყიდე, დაახლოებით ერთ კვირაში თბილისში, გალაკტიონის ხიდზე, სამარშრუტო ტაქსმა გადამირბინა და შევეჯახე. მამაჩემსაც დავუმტვრიე ახალი ავტომობილი. ეზოდან გამოვდიოდი და აწყვეტილი "მოსკვიჩი" შემასკდა. ისეთი სისწრაფით მოდიოდა, მანევრირება ვეღარ მოვასწარი. გადმოვუხტი მანქანიდან და დავიწყე ჩხუბი. მძღოლის გვერდით შვილი იჯდა. ორივე მთვრალი იყო. შვილს ეპილეფსია ჰქონია და იქით გამიხდნენ მისახედი.
მამაჩემი ამ დროს მცხეთის რესტორანში ქეიფობდა. ძმაკაცთან ერთად ჩავაკითხე და ვუთხარი, რომ მისი ახალი მანქანა დავამტვრიე. გაგიჟდა კაცი და ისე გამოვიდა მდგომარეობიდან, ვიღაცის "ბეემვე"–ს დაუწყო მუშტების რტყმა, სულ ჩაუღუნა კაპოტი.
ამას წინათ ძალიან ცუდი რამ შემემთხვა. დილის 7 საათზე მოსახვევში გზა მომიჭრა მანქანამ. მას მოვერიდე, გზიდან გადავედი, ჩემმა "კუპერმა" დიდ ქვებზე იხტუნავა და საკმაოდ დაზიანდა. სადაზღვევო კომპანიამ შემოწმებაზე გადაიყვანა. მანამდე ავტომობილი 10 დღით ლომბარდში მყავდა ჩადებული და დაზღვევის თანხა იქ მქონდა ჩარიცხული. ლომბარდს კი სადაზღვევოში უნდა გადაერიცხა. ვიცოდი, რომ მანქანა 2015 წლამდე დაზღვეული მყავდა, მაგრამ პრობლემები შემექმნა. თურმე ლომბარდიდან მანქანა რომ გამოვიხსენი, სადაზღვევოში დაურეკავთ და დაზღვევა ჩემი ხელმოწერის გარეშე გაუუქმებიათ, ის თანხა კი ლომბარდის თანამშრომელს მიუსაკუთრებია. ამაზე დიდი ამბავი ავტეხე, დავამტკიცე, რომ მართალი ვიყავი. საბედნიეროდ, სადაზღვევომ ზარალი ამინაზღაურა და ჩემი "კუპერის" გაკეთება 6 000 ლარი დაუჯდა, რადგან მისი ნაწილები საკმაოდ ძვირი ღირს. ეს ისტორია ძალიან ცუდად მახსენდება და კიდევ, "სითი პარკმა" რომ მანქანა ამაცალა.
– რატომ აგაცალათ, არ გქონდათ პარკირების თანხა გადახდილი?
– როგორ არა, გადახდილი მქონდა. ახალი წლის წინა დღეები იყო, ფულში ძალიან გაჭედილი ვიყავი და ვაგზალზე ბავშვი ნასესხები ფულით ფეხსაცმლის საყიდლად შევიყვანე. მანქანა კი დახაზულ ავტოსადგომზე დავაყენე. გამოვედი და აღარ დამხვდა! მეგონა, მომპარეს, მერე კი გავიგე, რომ "სითი პარკს" წაუყვანია. იმ ადგილას პარკირების მანიშნებლები რომ დაუხაზავთ, შემდეგ ისევ აუკრძალავთ მანქანების გაჩერება და სადღაც ბუჩქებში დაუყენებიათ აკრძალვის ნიშანი, დახაზული კი არ წაუშლიათ. მივედი კომპანიაში, ვიჩხუბე, მაგრამ მერე რა? მე მაგათი... ოდესმე ბოლო ხომ უნდა მოეღოს ასეთ უსამართლობას?!
– "მინი კუპერი" რა კრიტერიუმებით შეარჩიეთ?
– ყოველთვის მინდოდა, ეს ავტომობილი მყოლოდა და, როგორც იქნა, ვიყიდე. ამის წინაც იგივე მარკა მყავდა, რომელიც ისე მიყვარდა, დღემდე ფარულად ვხვდებით ერთმანეთს. მონიკა ერქვა. ის 2002 წელს იყო გამოშვებული, 6 თვის წინ 2007 წელს გამოშვებულ "მინი კუპერზე" გადავჯექი.
ჩემი მონიკა იმდენად მაგარი იყო, უცხოსთვის ვერ გავიმეტე და ძმაკაცს მივყიდე. მიხარია, მასთან შეხვედრას რომ ვახერხებ, მაგრამ დანახვისთანავე მოღალატედ ვგრძნობ თავს. ახალი პატრონიც კარგად უვლის. ფაქტობრივად ჩემი სიძეა რა, მონიკა მივათხოვე. ახალ "კუპერს" მის სახელს ვერ დავარქმევ, რადგან ის ჩემთვის განუმეორებელი იყო. 9 მანქანა რომ მყავდეს, ერთი "მინი კუპერი" ყოველთვის მეყოლება.
– ასე რატომ შეგიყვარდათ ეს მარკა?
– დიზაინით, მანევრირებით ძალიან მაგარია. ბევრს წვავს, არადა ყველას პირიქით ჰგონია. საკმაოდ მძიმეა. ძირი ძალიან სქელი აქვს, რომ მანევრირება კარგად შეძლოს. მაქსიმალური სიჩქარე 240 კმ/სთ აქვს და ავტობანზე ამიწევია კიდეც ბოლომდე. მოსახვევშიც მაგრად შედის.
– ქალი მძღოლის გამო ავარიულ სიტუაციაში აღმოჩენილხართ?
– კი, როგორ არა, ოღონდ იმ ქალის ბრალი არ ყოფილა. მის წინ მიმავალმა ასევე ქალმა მძღოლმა დაუმუხრუჭა. ის იმ ქალს დაეჯახა და მე – ჩემ წინ მიმავალს, დამნაშავე კი წავიდა. ქალი, რომელსაც დავეჯახე, ვაჟკაცური აღმოჩნდა. მაშინვე ხელით მანიშნა, გვერდით გადმოაყენეო. ასეც მოვიქეცი და მოვრიგდით კიდეც.
ქალი მძღოლების მიმართ ლმობიერი ვარ. ამას წინათ უკნიდან ვიღაც ქალი დამეჯახა, საკმაოდ დამიზიანა მანქანა, მაგრამ არაფერი ვუთხარი და გავუშვი. თბილისურ მოძრაობაში დიდი განუკითხაობაა, ქალ მძღოლებს რომ ეცემიან ხოლმე, არც კაცები დადიან უკეთესად.
– თქვენს მშობლიურ გორში როგორი მოძრაობაა?
– ნორმალური. ყველაზე ქაოსურად ბათუმში დადიან, თბილისზე უარესი მდგომარეობა იქ არის. გორში ერთადერთი, რაც არ მომწონს, პატრულია. თბილისში მანქანას ცუდად თუ გავაჩერებთ, პატრული გვაფრთხილებს, რომ იქ გაჩერება არ შეიძლება და სხვაგან უნდა გადავაყენოთ. გორში კი ამ შემთხვევაში შეიძლება ხელბორკილები დაგადონ. იქაური პატრული ზოგი მცნობს, ზოგიც – არა. სამაგიეროდ, თბილისელი პატრული მცნობს და ხშირ შემთხვევაში არც მაჯარიმებს.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე
– ლევან, დიდი ხანია, რაც ავტომობილის საჭეს მართავთ?
– 12 წელია, რაც საჭესთან ვზივარ. მე და ჩემმა ძმამ, გიორგიმ, ერთდროულად ვისწავლეთ მანქანის მართვა. ის ძალიან კარგი მძღოლია, მე კი – ფათერაკიანი. თავიდან სულ შარში ვეხვეოდი, მაგრამ ჩემი ბრალი არც ერთხელ ყოფილა.
– ბევრჯერ გქონდათ საგზაო შემთხვევა?
– პირველი მანქანა რომ ვიყიდე, დაახლოებით ერთ კვირაში თბილისში, გალაკტიონის ხიდზე, სამარშრუტო ტაქსმა გადამირბინა და შევეჯახე. მამაჩემსაც დავუმტვრიე ახალი ავტომობილი. ეზოდან გამოვდიოდი და აწყვეტილი "მოსკვიჩი" შემასკდა. ისეთი სისწრაფით მოდიოდა, მანევრირება ვეღარ მოვასწარი. გადმოვუხტი მანქანიდან და დავიწყე ჩხუბი. მძღოლის გვერდით შვილი იჯდა. ორივე მთვრალი იყო. შვილს ეპილეფსია ჰქონია და იქით გამიხდნენ მისახედი.
მამაჩემი ამ დროს მცხეთის რესტორანში ქეიფობდა. ძმაკაცთან ერთად ჩავაკითხე და ვუთხარი, რომ მისი ახალი მანქანა დავამტვრიე. გაგიჟდა კაცი და ისე გამოვიდა მდგომარეობიდან, ვიღაცის "ბეემვე"–ს დაუწყო მუშტების რტყმა, სულ ჩაუღუნა კაპოტი.
ამას წინათ ძალიან ცუდი რამ შემემთხვა. დილის 7 საათზე მოსახვევში გზა მომიჭრა მანქანამ. მას მოვერიდე, გზიდან გადავედი, ჩემმა "კუპერმა" დიდ ქვებზე იხტუნავა და საკმაოდ დაზიანდა. სადაზღვევო კომპანიამ შემოწმებაზე გადაიყვანა. მანამდე ავტომობილი 10 დღით ლომბარდში მყავდა ჩადებული და დაზღვევის თანხა იქ მქონდა ჩარიცხული. ლომბარდს კი სადაზღვევოში უნდა გადაერიცხა. ვიცოდი, რომ მანქანა 2015 წლამდე დაზღვეული მყავდა, მაგრამ პრობლემები შემექმნა. თურმე ლომბარდიდან მანქანა რომ გამოვიხსენი, სადაზღვევოში დაურეკავთ და დაზღვევა ჩემი ხელმოწერის გარეშე გაუუქმებიათ, ის თანხა კი ლომბარდის თანამშრომელს მიუსაკუთრებია. ამაზე დიდი ამბავი ავტეხე, დავამტკიცე, რომ მართალი ვიყავი. საბედნიეროდ, სადაზღვევომ ზარალი ამინაზღაურა და ჩემი "კუპერის" გაკეთება 6 000 ლარი დაუჯდა, რადგან მისი ნაწილები საკმაოდ ძვირი ღირს. ეს ისტორია ძალიან ცუდად მახსენდება და კიდევ, "სითი პარკმა" რომ მანქანა ამაცალა.
– რატომ აგაცალათ, არ გქონდათ პარკირების თანხა გადახდილი?
– როგორ არა, გადახდილი მქონდა. ახალი წლის წინა დღეები იყო, ფულში ძალიან გაჭედილი ვიყავი და ვაგზალზე ბავშვი ნასესხები ფულით ფეხსაცმლის საყიდლად შევიყვანე. მანქანა კი დახაზულ ავტოსადგომზე დავაყენე. გამოვედი და აღარ დამხვდა! მეგონა, მომპარეს, მერე კი გავიგე, რომ "სითი პარკს" წაუყვანია. იმ ადგილას პარკირების მანიშნებლები რომ დაუხაზავთ, შემდეგ ისევ აუკრძალავთ მანქანების გაჩერება და სადღაც ბუჩქებში დაუყენებიათ აკრძალვის ნიშანი, დახაზული კი არ წაუშლიათ. მივედი კომპანიაში, ვიჩხუბე, მაგრამ მერე რა? მე მაგათი... ოდესმე ბოლო ხომ უნდა მოეღოს ასეთ უსამართლობას?!
– "მინი კუპერი" რა კრიტერიუმებით შეარჩიეთ?
– ყოველთვის მინდოდა, ეს ავტომობილი მყოლოდა და, როგორც იქნა, ვიყიდე. ამის წინაც იგივე მარკა მყავდა, რომელიც ისე მიყვარდა, დღემდე ფარულად ვხვდებით ერთმანეთს. მონიკა ერქვა. ის 2002 წელს იყო გამოშვებული, 6 თვის წინ 2007 წელს გამოშვებულ "მინი კუპერზე" გადავჯექი.
ჩემი მონიკა იმდენად მაგარი იყო, უცხოსთვის ვერ გავიმეტე და ძმაკაცს მივყიდე. მიხარია, მასთან შეხვედრას რომ ვახერხებ, მაგრამ დანახვისთანავე მოღალატედ ვგრძნობ თავს. ახალი პატრონიც კარგად უვლის. ფაქტობრივად ჩემი სიძეა რა, მონიკა მივათხოვე. ახალ "კუპერს" მის სახელს ვერ დავარქმევ, რადგან ის ჩემთვის განუმეორებელი იყო. 9 მანქანა რომ მყავდეს, ერთი "მინი კუპერი" ყოველთვის მეყოლება.
– ასე რატომ შეგიყვარდათ ეს მარკა?
– დიზაინით, მანევრირებით ძალიან მაგარია. ბევრს წვავს, არადა ყველას პირიქით ჰგონია. საკმაოდ მძიმეა. ძირი ძალიან სქელი აქვს, რომ მანევრირება კარგად შეძლოს. მაქსიმალური სიჩქარე 240 კმ/სთ აქვს და ავტობანზე ამიწევია კიდეც ბოლომდე. მოსახვევშიც მაგრად შედის.
– ქალი მძღოლის გამო ავარიულ სიტუაციაში აღმოჩენილხართ?
– კი, როგორ არა, ოღონდ იმ ქალის ბრალი არ ყოფილა. მის წინ მიმავალმა ასევე ქალმა მძღოლმა დაუმუხრუჭა. ის იმ ქალს დაეჯახა და მე – ჩემ წინ მიმავალს, დამნაშავე კი წავიდა. ქალი, რომელსაც დავეჯახე, ვაჟკაცური აღმოჩნდა. მაშინვე ხელით მანიშნა, გვერდით გადმოაყენეო. ასეც მოვიქეცი და მოვრიგდით კიდეც.
ქალი მძღოლების მიმართ ლმობიერი ვარ. ამას წინათ უკნიდან ვიღაც ქალი დამეჯახა, საკმაოდ დამიზიანა მანქანა, მაგრამ არაფერი ვუთხარი და გავუშვი. თბილისურ მოძრაობაში დიდი განუკითხაობაა, ქალ მძღოლებს რომ ეცემიან ხოლმე, არც კაცები დადიან უკეთესად.
– თქვენს მშობლიურ გორში როგორი მოძრაობაა?
– ნორმალური. ყველაზე ქაოსურად ბათუმში დადიან, თბილისზე უარესი მდგომარეობა იქ არის. გორში ერთადერთი, რაც არ მომწონს, პატრულია. თბილისში მანქანას ცუდად თუ გავაჩერებთ, პატრული გვაფრთხილებს, რომ იქ გაჩერება არ შეიძლება და სხვაგან უნდა გადავაყენოთ. გორში კი ამ შემთხვევაში შეიძლება ხელბორკილები დაგადონ. იქაური პატრული ზოგი მცნობს, ზოგიც – არა. სამაგიეროდ, თბილისელი პატრული მცნობს და ხშირ შემთხვევაში არც მაჯარიმებს.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე
