კოტე ტუღუში და მისი ცოლი შვილებს კინოში ეპარებიან

საქართველოს საკალათბურთო ნაკრების მწვრთნელ კოტე ტუღუშს, ცოლის, იანა ტუღუშისგან მაქსიმალური მხარდაჭერა აქვს. როცა კოტემ რთული გადაწყვეტილება მიიღო და კალა–თბურთის თამაშს თავი დაანება, იანა მის გვერდით დადგა და ის რთული პერიოდი ერთად გადალახეს. ახლაც ქმრის ქომაგია, საკალათბურთო მატჩებს ყოველთვის ესწრება და ემოციებისგან ბოლომდე იხარჯება. ასე იყო 10 აგვისტოსაც, როცა საქართველოს ნაკრებმა ჩეხეთის ნაკრებს მოუგო.
კოტე და იანა სამი შვილის მშობლები არიან. მარიამი 8 წლის არის, ანასტასია 7 წლის ხდება, ალექსანდრე კი – 2–ის. მიუხედავად იმისა, რომ შვილებთან დიდ დროს ატარებენ, ერთმანეთისთვისაც ყოველთვის იცლიან, განმარტოებით სადმე მიდიან და ამით თავიანთ სიყვარულს უფრთხილდებიან.
– კოტე, თქვენს სპორტულ კარიერაში ყველაზე დიდ წარმატებად რას თვლით?
კოტე: როცა ყველაზე წარმატებული ვიყავი, მაშინ დავანებე თამაშს თავი. საქართველოს საუკეთესო მოთამაშე გავხდი და სწორედ კარიერის პიკში გადავწყვიტე თამაშისთვის თავის დანებება. ეს ადვილი არ ყოფილა, მაგრამ ალბათ ამის შედეგია, რომ ჩემი, როგორც მოთამაშის კარიერა, კარგად მახსენდება. ამიტომ არაფერს ვნანობ.
– იანა, როცა ქმარმა გითხრათ, რომ თამაშს თავს ანებებდა, რა ურჩიეთ?
იანა: კოტეს ჩემი მხარდაჭერა ნამდვილად ჰქონდა. მართალია, თავიდან რაღაც ეჭვები მქონდა, მაგრამ მაინც დავეთანხმე, რადგან მას ძალიან ვენდობი. არ მომწონს, როცა 40 წლის ასაკშიც ვითომ თამაშობენ. სჯობს, ლამაზად წახვიდე მოედნიდან.
– როგორც მწვრთნელი, ახლა ალბათ მეტ პასუხისმგებლობას გრძნობთ ნაკრების წინაშე.
კოტე: რა თქმა უნდა, პასუხისმგებლობა მეტია. ვფიქრობ გუნდზე, მოთამაშეებზე, მათ ჯანმრთელობაზე. თითოეულის ფიზიკური ტკივილი გულთან ახლოს მიმაქვს, რადგან ეს ჩემთვის კარგად ნაცნობია. მეც მქონდა ფეხის ტრავმა, რამდენიმე ოპერაცია დამჭირდა, ამის გამო ერთი წელი დავისვენე.
– თქვენი სიყვარულის ამბავი როგორია, როდის გაიცანით ერთმანეთი?
კოტე: იანა 10 წლის წინ სწორედ მაშინ გავიცანი, როცა ტრავმის გამო იძულებული ვიყავი, დამესვენა. პირადი ცხოვრებისთვის მაშინ მოვიცალე. ერთმანეთი საერთო მეგობარმა გაგვაცნო. მე 23 წლის ვიყავი, იანა – 22 წლის. იანათი მაშინვე მოვიხიბლე და გრძნობებშიც მალე გამოვუტყდი. გაცნობიდან ერთი წლის შემდეგ გადავწყვიტეთ, ცხოვრება ერთმანეთისთვის დაგვეკავშირებინა.
– იანა, სპორტსმენებს რთულ რეჟიმში უწევთ ცხოვრება, ხშირად არიან სპორტულ შეკრებებზე, ამიტომ განშორებებიც ხშირია. როგორ ეგუებით ქმრის ასეთ რიტმს?
იანა: შევეგუე, ზოგჯერ იმასაც კი ვფიქრობ, რომ განშორებები ჩვენი ურთიერთობისთვის სასარგებლოცაა. ძალიან კარგია, როცა გენატრება. დღეში უამრავჯერ ურეკავ და ეკითხები, როდის მოვა.
– ალბათ კოტე თქვენგან განსაკუთრებულ ხელშეწყობასაც გრძნობს.
იანა: რა თქმა უნდა, ყოველ შემთხვევაში, ყველანაირად ვცდილობ, რაც სჭირდება, გავუკეთო. ქმარ–შვილის კვებას მკაცრად ვაკონტროლებ. ერთხელ ისე მოხდა, რომ გაზიანი სასმელი ვიყიდე და ბავშვებმა მკითხეს, ახალი წელიაო. ძირითადად ხორცეულს, რძის პროდუქტებს ვჭამთ. კოტეს სულ ვეჩხუბები, რომ ღამე არ ჭამოს. სადმე უჩემოდ რომ მიდის, ეხუმრებიან, რა მაგარია, შენი ცოლი რომ არ იქნება, გაზიან სასმელს დალევო.
კოტე: საქართველოში სპორტსმენების კვება სერიოზულ პრობლემას წარმოადგენს. რაც მწვრთნელი გავხდი, ამას უფრო ჩავუღრმავდი.
იანა: ვცდილობ, ნაყიდი ხაჭოც არ ვაჭამო და საკუთარი ხელით გავაკეთო.
– კოტე, მას შემდეგ, რაც ნაკრებს ჩაუდექით სათავეში, ოჯახისთვის უფრო ნაკლები დრო გრჩებათ თუ პირიქით, ცოლ–შვილს მეტ ყურადღებას აქცევთ?
კოტე: ახლა ბევრად დაკავებული ვარ, ვიდრე მაშინ, როცა ვთამაშობდი. მაშინ დღეში 5 საათი მიწევდა ვარჯიში, მაგრამ სახლში რომ ვბრუნდებოდი, მერე მთელ დროს საკუთარ თავს და ოჯახს ვუთმობდი. ახლა კი ბევრი საზრუნავი მაქვს და მთელი დღით გასული ვარ სახლიდან.
– იანა, საკალათბურთო მატჩებს ყოველთვის ესწრებით?
იანა: კი და კოტესთან ერთად მეც ძალიან ვნერვიულობ, ბოლომდე ვიხარჯები. ყველას მოვუწოდებ, ნაკრების საქომაგოდ იარონ.
– კოტე, მკაცრი მწვრთნელი ხართ თუ კალათბურთელებთან დათმობებზეც მიდიხართ?
კოტე: ზოგჯერ კალათბურთელები სასტუმროშიც ჩამიკეტავს, არსად გამიშვია, რის გამოც მათი ცოლებიც განაწყენებულან, მაგრამ გუნდის შედეგებისთვის ასე ჯობდა.
– როცა თქვენ გექცეოდნენ ასე მკაცრად, არ გწყინდათ?
კოტე: ნამდვილად არ მწყინდა. თავიდანვე დისციპლინის მოყვარული ვიყავი.
– იანა, როცა გუნდი მარცხდება, შინ მოსულს როგორი გარემო სჭირდება, მისი სიმშვიდისთვის რას აკეთებთ?
იანა: ამ დროს ძალიან ცუდ ხასიათზეა ხოლმე. ცნობისმოყვარე ვარ და მაინტერესებს, რატომ წააგეს, რა მოხდა, მაგრამ ასეთი კითხვებისგან თავს ვიკავებ. ვცდილობ, ნეიტრალურ თემებზე ველაპარაკო. როცა კოტე სახლში შემოდის და არ იღიმის, ბავშვებიც ხვდებიან, რომ მამა ცუდ ხასიათზეა, მასთან მიდიან და ეფერებიან.
– ორივე მუშაობთ, თან სამ შვილს ზრდით. ახერხებთ, ერთმანეთისთვისაც გამონახოთ დრო?
კოტე: კი, ძალიან გვიყვარს სადმე გასვლა და დროის ერთად გატარება. წყვილის ურთიერთობაში ეს აუცილებელია.
იანა: ბუნებრივია, შვილები მიყვარს, მაგრამ ჩემი და კოტეს პირადი ურთიერთობა ძალიან მნიშვნელოვანია. ჩვენ ორნი ყოველთვის ვცდილობთ, სადმე გავიდეთ, ვივახშმოთ, კინოში წავიდეთ.
კოტე: საქართველში ძალიან რთული მდგომარეობაა, მაგრამ ოჯახი და შენი მეორე ნახევარი გაძლევს ძალას, ყველა პრობლემა გადალახო. ამიტომ ყველაზე მთავარია, პირადი ცხოვრება გქონდეს დალაგებული და შემდეგ უკვე ყველაფერს მოევლება. ძალიან განვიცდი, რომ ამ 10 წლის განმავლობაში არც ერთი ზაფხული გაგვიტარებია ერთად.
იანა: მთელი წელი ზაფხულს ველოდები, მაგრამ კოტე ჩემთვის ვერასოდეს იცლის.
– იანა, თქვენ რას საქმიანობთ?
იანა: ერთ–ერთ კერძო სკოლაში ინგლისურს ვასწავლი. ნამდვილად არ მინდა, სულ სახლში ვიჯდე და ქმრის ცხოვრებით ვიცხოვრო. ძალიან რთულია მთელი დღე შინ ყოფნა და ბავშვების მოვლა. მინდოდა, ჩემი კარიერისთვის მიმეხედა, მაგრამ ეს ბოლომდე ვერ შევძელი. ადრე ბანკში ვმუშაობდი, მაგრამ კოტესთან ერთად საზღვარგარეთ მომიწია ერთი თვით წასვლა და სამსახურიდან წამოვედი. ახლა კარგი სამუშაო რეჟიმი მაქვს, 4 საათზე ვამთავრებ და მერე ბავშვებთან ვარ. ჩემს მუშაობაზე კოტეს პრეტენზია ჰქონდა, მეუბნებოდა, ბავშვებს მე ვერ ვაქცევ ყურადღებას და შენ მაინც მიხედეო.
კოტე: როცა ბავშვებს დედის გვერდით ყოფნა სჭირდებოდათ, იანა სულ მათთან იყო, ყველაფერი ხუთიანზე შეასრულა. ახლა მას ნამდვილად აქვს იმის საშუალება, რომ იმუშაოს და გული გადააყოლოს. მეც არ ვარ ამის წინააღმდეგი.
– იანა, კოტეს შეუძლია ბავშვები დაიტოვოს და მარტომ მიხედოს?
იანა: კი, ყველაფერი შეუძლია გააკეთოს – აჭამოს, დაბანოს... მე დილის 8 საათზე მიწევდა სახლიდან გასვლა, ამიტომ ღამით კოტე დგებოდა ალექსანდრეს მისახედად. ბავშვი ღამით რომ იღვიძებდა, მე კი არა, მამამისს ეძახდა. ბავშვები მამაზე გიჟდებიან. კოტე მათ სულ ეთამაშება, ძალიან ანებივრებს, მე კი შვილების მიმართ ცოტა მკაცრი ვარ. კოტეს ვეუბნები, ცოტა შენც მკაცრად მოექეცი–მეთქი. ცოტა ხნის წინ გუნდი ბაკურიანში წავიდა და კალათბურთელების ცოლები და შვილებიც იქ ვიყავით. ყველა აღნიშნავდა, კოტე როგორი ყურადღებიანი მამა არისო. ბოლოს უკვე ვამბობდი, მეც კარგი დედა ვარ–მეთქი.
– კოტე, ორი გოგონას მერე ბიჭს განსაკუთრებული ემოციით შეხვდით?
კოტე: თქვენ წარმოიდგინეთ, სულ არ მქონდა იმაზე გართულება, რომ აუცილებლად ბიჭი მყოლოდა. აი, პირველი შვილის დაბადებას კი მართლაც სხვა განცდა ახლავს, თუმცა არანაკლები ემოციაა მეორე და მესამე ბავშვების დაბადება. ამბობენ, გოგონა მამის არის, ბიჭი – დედისო და ამას უკვე მეც ვეთანხმები, რადგან მარიამი და ანასტასია ჩემ მიმართ განსაკუთრებულად თბილები არიან, მათზე ვგიჟდები და არანაკლებ ვგიჟდები ბიჭზეც, რომელიც მალე წამოიზრდება და ურთიერთობა შეგვეცვლება.
– თქვენს ვაჟს მომავალ კალათბურთელად გაზრდით?
კოტე: ალექსანდრეს ნამდვილად არ დავაძალებ, კალათბურთელი გახდეს. მშობლები ჩვენს სათქმელს ვიტყვით და მერე თავად გადაწყვიტოს, რა საქმეს აირჩევს. ჩემი მშობლებიც არ ჩარეულან რადიკალურად, როცა გადაწყვეტილებას ვიღებდი. მათ თავიანთი აზრი მითხრეს და შემდეგ მაქსიმალურად მხარში დამიდგნენ, მიზნის მიღწევაში დამეხმარნენ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე