ნათია დუმბაძე პარიზის მეტროში 30 ევროთი დააჯარიმეს

მომღერალ ნათია დუმბაძეს მოგზაურობა იმდენად უყვარს, რომ მარტო ვოიაჟსაც არ გაურბის. საზღვარგარეთ თავს უცხოდ არასოდეს გრძნობს, ნებისმიერ ქალაქს უცებ უღებს ალღოს. ამ ფონზე უცნაურად კი მოჩანს, მაგრამ ერთხელ ქუთაისში ნამდვილად დაიკარგა, არადა, როგორც ამბობს, გზის გაგნება არ უჭირს. ქმართან, ბაჩო ბატატუნაშვილთან ერთად პირველად პარიზში იმოგზაურა. ეს ვოიაჟი ნათიასთვის იმდენად შთამბეჭდავი აღმოჩნდა, რომ თუ სადმე გამგზავრებაზე იწყებს ფიქრს, მაშინვე პარიზი ახსენდება. ამერიკაში ნამყოფი არაა და ძალიან უნდა ნიუ იორკის ნახვა.
– ნათია, ამ ზაფხულს მოახერხეთ უკვე დასვენება?
– დიახ, შვილთან ერთად ლიკანში დავისვენე. იქაური ბუნება ძალიან მომწონს, არაჩვეულებრივი ჰაერია და ამბობენ, რომ ბავშვებისთვის საუკეთესოა. ყოველ ზაფხულს მე და დუდუ ჯერ ერთად ვისვენებთ, შემდეგ კი ბებოსთან ერთად ზღვაზე ვუშვებ. ჩვენს ქვეყანაში დასვენება მიყვარს, განსაკუთრებით კი შვილთან ერთად. გასულ წელს მესტიაში გახლდით და შოკირებული ვიყავი. სვანეთის სილამაზეს სიტყვებით ვერ გადმოვცემ. სამსახურიდან წავედი 3 დღით და ის დღეები არასოდეს დამავიწყდება.
– საზღვარგარეთ ბოლოს სად იყავით?
– ბოლოს შვილთან ერთად საფრანგეთში ვიყავი. 24 ოქტომბერს დაბადების დღე ჰქონდა და საჩუქარი გავუკეთე, დისნეი ლენდში წავიყვანე. დუდუ ჯერ მხოლოდ 6 წლისაა, მაგრამ მაგარი თანამგზავრია, მიჯერებს და არასდროს იწყენს. დისნეი ლენდში ისეთი სასწაული რეაქციები მქონდა და წარმოიდგინეთ, ბავშვს რა დაემართებოდა. შოკში იყო, ემოციებს ვერ მალავდა, იქიდან წამოსვლა აღარ უნდოდა. მულტფილმების ამდენი გმირი და ატრაქციონები ერთად რომ ნახა, სულ გადაირია. 3 დღე ვცხოვრობდით დისნეი ლენდში, დანარჩენი 7 დღე კი პარიზში გავატარეთ.
– პარიზში პირველად იყავით?
– არა, მესამედ. თუკი სადმე გამგზავრებას გადავწყვეტ, სულ ვამბობ, რომ პარიზი ყველა ქალაქს მირჩევნია. იქ ისე ვგრძნობ თავს, სიამოვნებით ვიცხოვრებდი. ალბათ პარიზს შევეჩვიე და უკვე იმდენი რამ ვისწავლე, შემიძლია, უპრობლემოდ ვიცხოვრო, მეტროთი ყველგან თავისუფლად დავდივარ. პარიზის ქუჩები ყველაზე რომანტიკულია, განსაკუთრებით ღამე. ერთი საღამო არ გამომიტოვებია, სასეირნოდ რომ არ გავსულიყავი. რაღაც იდუმალი ქალაქია და არა მგონია, ამას მხოლოდ მე ვგრძნობდე.
– ქმართან ერთად თუ ყოფილხართ პარიზში?
– პირველად ქმართან ერთად ვიყავი საქორწინო მოგზაურობაში და მასაც ჩემსავით მოეწონა პარიზი. რაც მოვახერხეთ, ყველაფერი დავათვალიერეთ – ეიფელის კოშკზე ავედით, პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი, ტრიუმფური თაღი, მონმარტრი და ლუვრიც ვნახე. მიუხედავად იმისა, რომ პარიზში სამჯერ ვარ ნამყოფი, ლუვრი ბოლომდე მაინც ვერ დავათვალიერე.
– თქვენი ქმარი როგორი თანამგზავრია?
– უსაზღვროდ კომფორტულია მოგზაურობის დროსაც. ცოტა ზარმაცია, მაგრამ ჩემი დაჟინებული თხოვნით მაინც ყველგან დამყვება. ძირითადად ფეხით დავდივართ ხოლმე, მაგრამ თუ კლუბიდან დაღლილები გამოვდივართ, ამ შემთხვევაში ტაქსით ვსარგებლობთ.
– უცხოეთის კლუბების ხშირი სტუმარი ხართ?
– კი, რადგან საქართველოში არ გვაქვს კლუბი, სადაც კარგი გართობა შეიძლება. ყველაზე მეტად ოდესაში კლუბი "იბიცა" დამამახსოვრდა. იქ მაგრად გავერთეთ. საღამოს 10 საათი იყო, რომ შევედით და დილის 9–ზე საჭმელად გამოვედით. შემდეგ პლაჟზე გავედით და ისევ კლუბში გავაგრძელეთ გართობა. ფაქტობრივად, 2 დღე არ გამოვსულვართ. ჯერ "გრადუსის" კონცერტი იყო, შემდეგ ისეთი მაგარი დიჯეი უკრავდა, დაშლა აღარ გვინდოდა, ვერ დავიღალეთ. ოდესაში ყველა გიღიმოდა და ბედნიერი იყო. საოცრად დადებითი ემოციებით დავბრუნდით თბილისში.

– ოდესმე მარტო გიმოგზაურიათ?
– როგორ არა. შარშან სტამბულში 3 დღით მარტო გახლდით და ეს დღეებიც კარგად დამამახსოვრდა. ცისფერ მონასტერში ვიყავი და ბოსფორზეც გავისეირნე გემით. მიუხედავად იმისა, რომ საქმეზე ვიყავი ჩასული, კარგადაც დავისვენე და კიდეც ვიშოპინგე.
– საქმეს და შოპინგს ადვილად უთავსებთ ერთმანეთს?
– ამის პრობლემა არ მაქვს. სადაც ჩავდივარ, შოპინგს ყველგან ვახერხებ. საქორწინო მოგზაურობის დროს უამრავი ტანსაცმელი, საჩუქრები და სუვენირები შევიძინე. ჩემს ქმარს არ აქვს პრობლემა, საყიდლებზე გამომყვეს, მაგრამ ძირითადად მარტო ვშოპინგობ. არ მიყვარს, როცა ვინმე დამყვება, თუნდაც მეგობარი.

– ამოჩემებული აქსესუარი ან ნივთი თუ გაქვთ, რომელსაც ყოველთვის ყიდულობთ საზღვარგარეთ?
– სადაც უნდა მოვხვდე, სათვალეს და საათს ყოველთვის ვყიდულობ. გამორიცხულია, ამ ორი აქსესუარის გარეშე ჩამოვიდე.
– რამდენად მობილიზებული ხართ უცხო ქალაქში?
– უცხო ქალაქში იმდენად ჩვეულებრივად ვგრძნობ თავს, რომ გზა არასდროს ამბნევია და არც დისკომფორტი მიგრძვნია. ჩემი ხასიათიდან გამომდინარე, უცხო გარემოსა და სიტუაციას იოლად ვეგუები. ერთადერთხელ დავიკარგე და ისიც ქუთაისში. მარტო წამოვედი ქუთაისიდან მანქანით, გადასახვევი შემეშალა და ბაღდათში აღმოვჩნდი.
– საზღვარგარეთ სამართალდამცავებთან თუ გქონიათ შეხება?
– კი, პარიზის მეტროში. არ დავაკვირდი და ჩემი შვილის ბილეთით შევედი. პოლიციამ გამაჩერა, ბილეთი შემიმოწმა და 30 ევროთი დამაჯარიმა.
– კიდევ რომელი მოგზაურობა იყო თქვენთვის დაუვიწყარი?
– ბაჩოსთან ერთად ისრაელში ვიყავი. მარხვა დავიცავი, აღდგომის დღესასწაულზე იერუსალიმში ჩავედი და იქ ვეზიარე. ამ დროს იქ ზღვა ხალხი იყრის თავს და ტაძრამდე მისაღწევად დიდი დრო დაგვჭირდა. კართან ღამის 2 საათზე მივედით და დილის 6–ზე მივაღწიეთ მამაომდე. ვერ გადმოგცემთ, რამხელა ჭყლეტვაში მოვყევით, მაგრამ ეს ყველაფერი ნამდვილად ღირდა იმ შეგრძნებად, რომელიც მე და ბაჩოს ზიარების შემდეგ დაგვეუფლა.
– მეგობრებთან ერთად სად გიმოგზაურიათ?
– მეგობრებთნ ერთად ეგვიპტეში, ქალაქ ჰურგადაში ვიყავი 10 დღით. მაგარი დრო გავატარეთ. ერთადერთი, რაც იქ ვიყიდე, პაპირუსის ქაღალდები იყო, ძირითადად გართობასა და დასვენებაზე ვიყავით ორიენტირებულები. კლუბებშიც დავდიოდით და ერთ–ერთ კლუბში საოცრება დაგვემართა: სასტუმროში მანქანა გვაკითხავდა, კლუბში მივყავდით, მერე კი უკან მოვყავდით. საღამოს კლუბში დაგვტოვეს და დილის 4 საათზე უნდა მოეკითხათ. ისე შევყევით გართობას, ისე დავთვერით და ისეთი დრო ვატარეთ, ვიღას ახსოვდა, მანქანა რომ უნდა მოსულიყო. ეს დილის 6 საათზე გაგვახსენდა. ტაქსი კი არა, არანაირი ტრანსპორტი აღარ დადიოდა. ვისხედით კლუბის კიბეზე და ველოდებოდით, როდის უპასუხებდნენ სასტუმროს მიმღებში ტელეფონს. ფაქტობრივად, კიბეზე ჩაგვეძინა.
– უცხოურ სამზარეულოსთან რა დამოკიდებულება გაქვთ?
– ნებისმიერი ქვეყნის სამზარეულოს იოლად ვეგუები, რადგან ჭამის მხრივ პრობლემური არ ვარ. ჩემი ქმარი კი ცოტა პრეტენზიულია ამ საკითხში.
ეგვიპტური სამზარეულო თავიდან თითქოს მომეწონა, მაგრამ მერე მომბეზრდა. ყველაზე მეტად იაპონური სამზარეულო მიყვარს, ამის გულისთვის მაინც წავალ იაპონიაში. უცხოეთში ფეხით იმდენს დავდივარ, გასუქებული არასდროს ჩამოვსულვარ. ლიკანში კი ძალიან მოვიმატე წონაში.
– ფრენის მოყვარულთა სიაში ხართ თუ არ გიყვართ თვითმფრინავი?
– ძალიან მიყვარს ფრენა და არასდროს მეშინია. ფრენის დროს ძირითადად მძინავს. მხოლოდ ერთი შემთხვევა მახსენდება, როცა პარიზში მივფრინავდი. ვიცოდი, რომ 3 საათში ადგილზე უნდა ვყოფილიყავი. ვხედავდი, დრო გაიწელა, მაგრამ პანიკაში არ ჩავვარდნილვარ. ყოველ 5 წუთში ერთხელ მზე ადგილმდებარეობას იცვლიდა და მივხვდი, რომ წრეზე დავფრინავდით. ჰაერში 5 საათი გავატარე, მაგრამ არ შემშინებია. შემდეგ ბელგიის აეროპორტში გადაგვსხეს და იქიდან გაგვიშვეს პარიზში.
– საოცნებო ქვეყანა თუ გაქვთ?
– ამერიკაში მინდა წასვლა. ნიუ იორკს სიამოვნებით ვნახავდი. უახლოეს მომავალში არ ვგეგმავ იქ გამგზავრებას, მაგრამ დიდი იმედი მაქვს, რომ ოდესმე მაინც მოვხვდები.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე