"დაქალმა ბებიაჩემის ნაჩუქარი ძვირფასი საყურე დამიკარგა"
1 761 ნახვა
მე საოცრად კარგი ბებია მყავდა. მისთვის მეოთხე შვილიშვილი ვიყავი, მაგრამ განსაკუთრებულად ვუყვარდი და ამას არც მალავდა. შვილიშვილებიდან გოგო მარტო მე ვიყავი, ამიტომ სხვებზე მეტად მათამამებდა. ბებო ადრე ოპერის თეატრში მუშაობდა. მას ბევრი ისეთი მეგობარი ჰყავდა, რომლებსაც საზოგადოება კარგად იცნობს. მათზე ხშირად მიყვებოდა ხოლმე. ბებო ძალიან დახვეწილი ქალი იყო, მოხუციც კი გემოვნებით იცვამდა. მის კაბებს დღემდე ვინახავთ და ვინც ნახულობს, ყველა გაოცებულია, ისეა შეკერილი, რომ მოდიდან არასოდეს გადავაო.
ბებიას სამკაულები განსაკუთრებულად უყვარდა. ერთი ძვირფასი საყურე ჰქონდა. სულ ამაყობდა, მარია კალასის ეკეთა ასეთი საყურე და იუველირს იმის მიხედვით გავაკეთებინეო. ყველაზე საყვარელი სამკაული კი მე დამიტოვა. დედაჩემს და დეიდაჩემს გამოუცხადა, არ გეწყინოთ, მაგრამ ამ საყურეს ჩემს სახელზე ეს ატარებსო.
ბებიის გარდაცვალების შემდეგ ეს სამკაული ჩემთვის კიდევ მეტად ძვირფასი გახდა. გარდა იმისა, რომ ძვირფასი ქვა და თვლები ჰქონდა, სხვა სულიერი დატვირთვაც გააჩნდა. ერთხელ ჩემს მეგობარს ვათხოვე და დედა ამის გამო ძალიან გამიბრაზდა. მითხრა, მეორედ აღარ გაბედო და არავის ათხოვო, ეს მხოლოდ შენ უნდა გაიკეთო, დედაჩემს ასე უნდოდაო.
ამას წინათ კი ერთმა დაქალმა მთხოვა, ნათესავის ქორწილში მივდივარ და შენი საყურე მათხოვეო. ის გოგო იმდენად ახლოს არის ჩემთან, რომ უარი ვერ ვუთხარი. დედაჩემსაც ვერ ვკითხე, რადგან ვიცოდი, ამის ნებას არასოდეს მომცემდა. მეგობარს ის საყურე რომ მივეცი, თითქოს გულმა მიგრძნოო, ვუთხარი, არ დამიკარგო–მეთქი. ჩემი წანათგრძნობა ახდა. დაქალმა ცალი საყურე დაკარგა. მეორე დღეს ტირილით დამირეკა, ლამის თავი მოვიკლა, შენს საყურეს ვერსად მივაგენიო.
ისეთ დღეში ჩავვარდი, მის დამშვიდებაზე არც მიფიქრია, ვუყვირე, კარგად გაიხსენე, სადაც იყავი, წავიდეთ და მოვძებნოთ–მეთქი. ზუსტად 5 წუთში დედამისმა დამირეკა, შენ რა მეგობარი ხარ, ჩემი შვილი ასეთ დღეში ჩააგდე, გინდა, რომ ჯართი საყურის გამო თავი მოიკლასო. მე ავუხსენი, მისი ცუდი როგორ მენდომება, მაგრამ ის საყურე ჯართი არ იყო, თანაც ბებომ მაჩუქა და ჩემთვის ძალიან ძვირფასია–მეთქი. იმ ქალმა კი უკმეხად მომიგო, ადამიანები კვდებიან და შენ ერთ საყურეს ეკიდები, ახალს გიყიდი და მოგიტანო. ვერ შევაგნებინე, რომ ის საყურე ჩემთვის თვლების გამო კი არ იყო ძვირფასი, არამედ იმიტომ, რომ ბებიამ მისახსოვრა!
მერე დაქალმა საოცარი მესიჯი გამომიგზავნა, სადაც მწერდა, შენ დამთარსე, ისე გამოეკიდე იმ საყურეს, რომ დავკარგეო. თურმე ყველაფერი ჩემი ბრალი ყოფილა.
ძალიან ვნანობ, რომ ჩემი სამკაული ასეთი უღირსი ადამიანისთვის გავიმეტე. იმასაც კი ვფიქრობ, ბებიის სული ხომ არ გავაბრაზე, მისი საყვარელი საყურე ცუდ ადამიანს რომ დავკიდე ყურებზე და ამიტომ ხომ არ დამეკარგა. იქნებ ბებოს სული გამიბრაზდა? ამ ფიქრს და ნერვიულობას ისიც ემატება, რომ ოჯახში ვერ ვამხელ, რაც დამემართა. ზუსტად ვიცი, დედის და დეიდის რეაქცია როგორი იქნება. ისინი არაფრით მაპატიებენ, რომ მათი საყვარელი დედის უსაყვარლეს საყურეს ვერ გავუფრთხილდი. ასე ცუდად არასოდეს მიგრძვნია თავი. ამ დროს ალბათ რჩევასაც აზრი არ აქვს, მაგრამ მაინც გთხოვთ, რომ რამე მომწეროთ, მითხრათ, როგორ მოვიქცე.
სარკის ერთგული მკითხველი, 16 წლის
ბებიას სამკაულები განსაკუთრებულად უყვარდა. ერთი ძვირფასი საყურე ჰქონდა. სულ ამაყობდა, მარია კალასის ეკეთა ასეთი საყურე და იუველირს იმის მიხედვით გავაკეთებინეო. ყველაზე საყვარელი სამკაული კი მე დამიტოვა. დედაჩემს და დეიდაჩემს გამოუცხადა, არ გეწყინოთ, მაგრამ ამ საყურეს ჩემს სახელზე ეს ატარებსო.
ბებიის გარდაცვალების შემდეგ ეს სამკაული ჩემთვის კიდევ მეტად ძვირფასი გახდა. გარდა იმისა, რომ ძვირფასი ქვა და თვლები ჰქონდა, სხვა სულიერი დატვირთვაც გააჩნდა. ერთხელ ჩემს მეგობარს ვათხოვე და დედა ამის გამო ძალიან გამიბრაზდა. მითხრა, მეორედ აღარ გაბედო და არავის ათხოვო, ეს მხოლოდ შენ უნდა გაიკეთო, დედაჩემს ასე უნდოდაო.
ამას წინათ კი ერთმა დაქალმა მთხოვა, ნათესავის ქორწილში მივდივარ და შენი საყურე მათხოვეო. ის გოგო იმდენად ახლოს არის ჩემთან, რომ უარი ვერ ვუთხარი. დედაჩემსაც ვერ ვკითხე, რადგან ვიცოდი, ამის ნებას არასოდეს მომცემდა. მეგობარს ის საყურე რომ მივეცი, თითქოს გულმა მიგრძნოო, ვუთხარი, არ დამიკარგო–მეთქი. ჩემი წანათგრძნობა ახდა. დაქალმა ცალი საყურე დაკარგა. მეორე დღეს ტირილით დამირეკა, ლამის თავი მოვიკლა, შენს საყურეს ვერსად მივაგენიო.
ისეთ დღეში ჩავვარდი, მის დამშვიდებაზე არც მიფიქრია, ვუყვირე, კარგად გაიხსენე, სადაც იყავი, წავიდეთ და მოვძებნოთ–მეთქი. ზუსტად 5 წუთში დედამისმა დამირეკა, შენ რა მეგობარი ხარ, ჩემი შვილი ასეთ დღეში ჩააგდე, გინდა, რომ ჯართი საყურის გამო თავი მოიკლასო. მე ავუხსენი, მისი ცუდი როგორ მენდომება, მაგრამ ის საყურე ჯართი არ იყო, თანაც ბებომ მაჩუქა და ჩემთვის ძალიან ძვირფასია–მეთქი. იმ ქალმა კი უკმეხად მომიგო, ადამიანები კვდებიან და შენ ერთ საყურეს ეკიდები, ახალს გიყიდი და მოგიტანო. ვერ შევაგნებინე, რომ ის საყურე ჩემთვის თვლების გამო კი არ იყო ძვირფასი, არამედ იმიტომ, რომ ბებიამ მისახსოვრა!
მერე დაქალმა საოცარი მესიჯი გამომიგზავნა, სადაც მწერდა, შენ დამთარსე, ისე გამოეკიდე იმ საყურეს, რომ დავკარგეო. თურმე ყველაფერი ჩემი ბრალი ყოფილა.
ძალიან ვნანობ, რომ ჩემი სამკაული ასეთი უღირსი ადამიანისთვის გავიმეტე. იმასაც კი ვფიქრობ, ბებიის სული ხომ არ გავაბრაზე, მისი საყვარელი საყურე ცუდ ადამიანს რომ დავკიდე ყურებზე და ამიტომ ხომ არ დამეკარგა. იქნებ ბებოს სული გამიბრაზდა? ამ ფიქრს და ნერვიულობას ისიც ემატება, რომ ოჯახში ვერ ვამხელ, რაც დამემართა. ზუსტად ვიცი, დედის და დეიდის რეაქცია როგორი იქნება. ისინი არაფრით მაპატიებენ, რომ მათი საყვარელი დედის უსაყვარლეს საყურეს ვერ გავუფრთხილდი. ასე ცუდად არასოდეს მიგრძვნია თავი. ამ დროს ალბათ რჩევასაც აზრი არ აქვს, მაგრამ მაინც გთხოვთ, რომ რამე მომწეროთ, მითხრათ, როგორ მოვიქცე.
სარკის ერთგული მკითხველი, 16 წლის
