"დედის მეგობარი კაცი მამაჩემი აღმოჩნდა"
2 003 ნახვა
ამ წერილს 21 წლის ქალი, ორი შვილის დედა გწერთ. არ ვიცი, გვერდით ქმარი და დედამთილი რომ არ მყავდნენ, სიმართლეს როგორ შევხვდებოდი, სიმართლეს, რომელიც სულ ცოტა ხნის წინ გავიგე.
მთელი ცხოვრება ვიცოდი, რომ დედა ერთი წელი იყო გათხოვილი, ქმრისგან ორსული წამოვიდა, ჩემზე უარი არ თქვა და გამაჩინა. რაც თავი მახსოვს, დედა სულ ჩემ გვერდით იყო, არაფერი დაუკლია. თავდადებული მშობელი იყო, რომელსაც ამაგს ყოველთვის ვუფასებდი და ახლაც ვუფასებ. ჩემთვის ყველაფერს აკეთებდა, მაგრამ სიმართლის დამალვით გული მაინც მატკინა.
ჩვენს სახლში ხშირად მოდიოდა მამაკაცი, რომელიც თავისი სიყვარულით და ყურადღებით მანებივრებდა. ის ბავშვობიდან მახსოვს და ახლა უფრო აღვიდგინე გარკვეული სცენები. მუხლებზე დამისვამდა და ძალიან ბევრს მკოცნიდა, მეფერებოდა. როცა ავად ვიყავი, ყოველთვის ჩემ გვერდით ჩნდებოდა. მის მზრუნველობას ისე ვიყავი მიჩვეული, რომ არ მიკვირდა. თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო.
ახლა რომ იმ ყველაფერს ვიხსენებ, საკუთარ თავზე ვბრაზდები, ვამბობ, რად მინდოდა სიმართლის გამხელა, როცა სიმართლე ჩემ ცხვირწინ იყო–მეთქი, მაგრამ მაშინ მართლა ვერ ვაცნობიერებდი ან საკუთარ თავს ვუმალავდი, არ ვიცი...
იმ ადამიანზე ბავშვობიდან ვიცოდი, რომ დედის მეგობარი იყო. მიყვებოდა, რომ მთელი ბავშვობა ერთად ჰქონდათ გატარებული. ერთად გადაღებულ ფოტოებსაც მაჩვენებდა. ჩვენი სანათესაოც იცნობდა მას. დედა მიყვებოდა, როცა მარტო დავრჩი და ყველამ ზურგი მაქცია, მეგობარმა მიერთგულა და გაჭირვება გადამატანინაო. ამის გამო მისი მადლიერი ვიყავი.
თურმე საკუთარ შვილს პატრონობდა...
დედის და მისი მეგობარი მამაკაცის ისტორია კი ასეთია: ისინი მართლაც ბავშვობის მეგობრები ყოფილან, ერთმანეთი ძალიან ჰყვარებიათ. მერე ბიჭის მშობლები სოფლიდან რაიონში გადასულან საცხოვრებლად. ბავშვები კი აგრძელებდნენ ურთიერთობას, რომელიც მერე დიდ სიყვარულში გადაიზარდა. მერე, როგორც ხდება ხოლმე, წყვილის ურთიერთობაში სხვები ჩაერივნენ და ერთმანეთს დააშორეს. ბიჭმა სხვა შეირთო ცოლად. გოგომ კი სიყვარული ვერ დაივიწყა და წლების შემდეგ, როცა იმ ბიჭმა მისი სახლის კარი შეაღო, ისე მიიღო, თითქოს მას ელოდა. ერთმანეთს მალულად ხვდებოდნენ. დედა მაშინ უკვე თბილისში ცხოვრობდა და მუშაობდა. წლების შემდეგ კი ჩემი გაჩენა გადაწყვიტა და... დანარჩენი უკვე მოგიყევით.
ახლა იმას გეტყვით, სიმართლე როგორ გავიგე. ერთ დღეს ვიღაც ახალგაზრდა კაცი მოგვადგა. იმდენად მორიდებულად იდგა და იმდენად თბილად იღიმოდა, რომ ჩემმა დედამთილმა სახლში შემოუშვა. რომ დავინახე, ეს ვუთხარი, ვაიმე, თითქოს საიდანღაც მეცნობით–მეთქი. ახლა ვხვდები, რომ არსადაც არ მინახავს, უბრალოდ მასში ჩემი და მამაჩვენის სახის ნაკვთები მეცნო... დიახ, ჩემი უფროსი ძმა აღმოჩნდა. მითხრა, შენ შესახებ ბავშვობიდან ვიცი, მამას არასოდეს დაუმალავს, რომ უმცროსი დაიკო მყავდა, ბევრი წელი ვფიქრობდი, როგორ გამეცანი, ახლა კი ვეღარ მოვითმინე და პირდაპირ კარზე მოგადექითო.
გაოცებული ვუყურებდი. ის კი მიხსნიდა, ჩვენი მშობლები სიმართლეს ვერ გეტყვიან, მაგრამ ჩვენმა შვილებმა ხომ უნდა იცოდნენ, რომ ერთი სისხლი და ხორცი აქვთ, ერთმანეთს სადმე რომ გადაეყარონო.
სიმართლემ შოკში ჩამაგდო, ჩემი დედამთილი კი დღემდე ცხარე ცრემლებით ტირის. ის ძალიან გულჩვილი ქალია და ამ ისტორიამ ააღელვა. მეუბნება, დედაშენს არ გაუბრაზდე და თბილად უთხარი, რომ ყველაფერი იციო. მე კი ჩემში ეს ვერ გადავლახე. მიჭირს პატიება.
დედას გავურბივარ. აგარაკიდან არ ჩამოვდივარ. მითვლის, როდის მოდიხარ, მენატრებითო. მეუბნება, თუ არ ჩამოდიხართ, მე ამოგაკითხავო, მაგრამ ხან რას ვპასუხობ, ხან რას, ვითომ ზღვაზე მივდივარ, ვითომ – ქმრის ძმაკაცთან და ა.შ.
ქმარიც მეუბნება, დედ–მამას უნდა აპატიო, იმაზე იფიქრე, რომ სიყვარულის ნაყოფი ხარ, შენზე უარი არც ერთს უთქვამს და არც მეორეს, ორივე შენ გვერდით იყო და სიყვარულით გზრდიდნენო. ვიცი, ქმარი და დედამთილი მართლები არიან, მაგრამ ჯერჯერობით არ ვარ მზად იმისთვის, რომ დედისგან და მამისგან სიმართლე მოვისმინო.
სარკის ერთგული მკითხველი
მთელი ცხოვრება ვიცოდი, რომ დედა ერთი წელი იყო გათხოვილი, ქმრისგან ორსული წამოვიდა, ჩემზე უარი არ თქვა და გამაჩინა. რაც თავი მახსოვს, დედა სულ ჩემ გვერდით იყო, არაფერი დაუკლია. თავდადებული მშობელი იყო, რომელსაც ამაგს ყოველთვის ვუფასებდი და ახლაც ვუფასებ. ჩემთვის ყველაფერს აკეთებდა, მაგრამ სიმართლის დამალვით გული მაინც მატკინა.
ჩვენს სახლში ხშირად მოდიოდა მამაკაცი, რომელიც თავისი სიყვარულით და ყურადღებით მანებივრებდა. ის ბავშვობიდან მახსოვს და ახლა უფრო აღვიდგინე გარკვეული სცენები. მუხლებზე დამისვამდა და ძალიან ბევრს მკოცნიდა, მეფერებოდა. როცა ავად ვიყავი, ყოველთვის ჩემ გვერდით ჩნდებოდა. მის მზრუნველობას ისე ვიყავი მიჩვეული, რომ არ მიკვირდა. თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო.
ახლა რომ იმ ყველაფერს ვიხსენებ, საკუთარ თავზე ვბრაზდები, ვამბობ, რად მინდოდა სიმართლის გამხელა, როცა სიმართლე ჩემ ცხვირწინ იყო–მეთქი, მაგრამ მაშინ მართლა ვერ ვაცნობიერებდი ან საკუთარ თავს ვუმალავდი, არ ვიცი...
იმ ადამიანზე ბავშვობიდან ვიცოდი, რომ დედის მეგობარი იყო. მიყვებოდა, რომ მთელი ბავშვობა ერთად ჰქონდათ გატარებული. ერთად გადაღებულ ფოტოებსაც მაჩვენებდა. ჩვენი სანათესაოც იცნობდა მას. დედა მიყვებოდა, როცა მარტო დავრჩი და ყველამ ზურგი მაქცია, მეგობარმა მიერთგულა და გაჭირვება გადამატანინაო. ამის გამო მისი მადლიერი ვიყავი.
თურმე საკუთარ შვილს პატრონობდა...
დედის და მისი მეგობარი მამაკაცის ისტორია კი ასეთია: ისინი მართლაც ბავშვობის მეგობრები ყოფილან, ერთმანეთი ძალიან ჰყვარებიათ. მერე ბიჭის მშობლები სოფლიდან რაიონში გადასულან საცხოვრებლად. ბავშვები კი აგრძელებდნენ ურთიერთობას, რომელიც მერე დიდ სიყვარულში გადაიზარდა. მერე, როგორც ხდება ხოლმე, წყვილის ურთიერთობაში სხვები ჩაერივნენ და ერთმანეთს დააშორეს. ბიჭმა სხვა შეირთო ცოლად. გოგომ კი სიყვარული ვერ დაივიწყა და წლების შემდეგ, როცა იმ ბიჭმა მისი სახლის კარი შეაღო, ისე მიიღო, თითქოს მას ელოდა. ერთმანეთს მალულად ხვდებოდნენ. დედა მაშინ უკვე თბილისში ცხოვრობდა და მუშაობდა. წლების შემდეგ კი ჩემი გაჩენა გადაწყვიტა და... დანარჩენი უკვე მოგიყევით.
ახლა იმას გეტყვით, სიმართლე როგორ გავიგე. ერთ დღეს ვიღაც ახალგაზრდა კაცი მოგვადგა. იმდენად მორიდებულად იდგა და იმდენად თბილად იღიმოდა, რომ ჩემმა დედამთილმა სახლში შემოუშვა. რომ დავინახე, ეს ვუთხარი, ვაიმე, თითქოს საიდანღაც მეცნობით–მეთქი. ახლა ვხვდები, რომ არსადაც არ მინახავს, უბრალოდ მასში ჩემი და მამაჩვენის სახის ნაკვთები მეცნო... დიახ, ჩემი უფროსი ძმა აღმოჩნდა. მითხრა, შენ შესახებ ბავშვობიდან ვიცი, მამას არასოდეს დაუმალავს, რომ უმცროსი დაიკო მყავდა, ბევრი წელი ვფიქრობდი, როგორ გამეცანი, ახლა კი ვეღარ მოვითმინე და პირდაპირ კარზე მოგადექითო.
გაოცებული ვუყურებდი. ის კი მიხსნიდა, ჩვენი მშობლები სიმართლეს ვერ გეტყვიან, მაგრამ ჩვენმა შვილებმა ხომ უნდა იცოდნენ, რომ ერთი სისხლი და ხორცი აქვთ, ერთმანეთს სადმე რომ გადაეყარონო.
სიმართლემ შოკში ჩამაგდო, ჩემი დედამთილი კი დღემდე ცხარე ცრემლებით ტირის. ის ძალიან გულჩვილი ქალია და ამ ისტორიამ ააღელვა. მეუბნება, დედაშენს არ გაუბრაზდე და თბილად უთხარი, რომ ყველაფერი იციო. მე კი ჩემში ეს ვერ გადავლახე. მიჭირს პატიება.
დედას გავურბივარ. აგარაკიდან არ ჩამოვდივარ. მითვლის, როდის მოდიხარ, მენატრებითო. მეუბნება, თუ არ ჩამოდიხართ, მე ამოგაკითხავო, მაგრამ ხან რას ვპასუხობ, ხან რას, ვითომ ზღვაზე მივდივარ, ვითომ – ქმრის ძმაკაცთან და ა.შ.
ქმარიც მეუბნება, დედ–მამას უნდა აპატიო, იმაზე იფიქრე, რომ სიყვარულის ნაყოფი ხარ, შენზე უარი არც ერთს უთქვამს და არც მეორეს, ორივე შენ გვერდით იყო და სიყვარულით გზრდიდნენო. ვიცი, ქმარი და დედამთილი მართლები არიან, მაგრამ ჯერჯერობით არ ვარ მზად იმისთვის, რომ დედისგან და მამისგან სიმართლე მოვისმინო.
სარკის ერთგული მკითხველი
