გელა ჩარკვიანმა თავის კასტრირებულ კატას დაბადების დღეზე მარში მიუძღვნა

თავის ბოლო წიგნში, რომელიც გამოსაცემად ახლა მზადდება, გელა ჩარკვიანმა შინაურ ცხოველებს არაერთი ფურცელი მიუძღვნა. სანამ მისი უბის წიგნი მაღაზიების დახლებზე გამოჩნდება, ბატონი გელა თავის ერთგულ მეგობრებზე ჩვენს ინტერვიუში გიამბობთ.

- ყველას არ უყვარს შინაური ცხოველი. არის შემთხვევები, როცა ქმარს უყვარს და ცოლს - არა. ამის გამო ოჯახებში კონფლიქტებიც ხდება. მამაჩემს განსაკუთრებულად უყვარდა ძაღლები, დედას - არა. მოგეხსენებათ, ჩვენ განსაკუთრებულ პირობებში ვცხოვრობდით, მამაჩემი ცეკას პირველი მდივანი, ქვეყნის პირველი პირი გახლდათ. ჩემმა მშობლებმა კომპრომისს მიაღწიეს, ეზოში ჰყავდათ ძაღლები. შესაბამისად, ცხოველებთან ბავშვობიდან ძალიან ახლო ურთიერთობა მქონდა. მამას, ძირითადად, მონადირე ძაღლები ჰყავდა და ერთიც - დამცველი, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენს სახლს დაცვა არ სჭირდებოდა, მილიცია გვიცავდა. ერთ-ერთმა მონადირე ძაღლმა, პოინტერმა, რომელსაც გულადი ერქვა, საოცარი რამ გააკეთა. მას მერე, რაც მამაჩემი თანამდებობიდან გაათავისუფლეს, დაცვაც წავიდა ჩვენი სახლიდან. სანამ იმ ბინას დავცლიდით, სამი თვის განმავლობაში გულადი, რომელსაც მანამდე ხმა არ ამოუღია, გახდა მცველი. დაიწყო ყეფა, ეზოში არავის აღარ უშვებდა, პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე აიღო, ფაქტობრივად, ის ათი მილიციის მუშაკი ჩაანაცვლა.
ძაღლის ფსიქოლოგიაზე საუბრისას, აუცილებლად უნდა გავიხსენო ბაბუაჩემის ძაღლი სოფელ ქორენისში, კავკასიური ნაგაზი, მურა. როცა იგრძნო, სიკვდილის დრო დადგა, წავიდა და გადაიკარგა. 14 წლის იყო მაშინ. გვყავდა დობერმანიც, ყურშა, რომელმაც მერე ჩემს ძმას უკბინა და ამის გამო მაინცდამაინც კარგად არ მახსენდება. ბრაზიანი ძაღლი იყო, მოჩხუბარი. წყნეთში რომ აგვყავდა, ქუჩის ძაღლები გარბოდნენ და იმალებოდნენ.
ზოგადად ძაღლების ჩხუბის წინააღმდეგი ვარ. ინგლისში მეცხრამეტე საუკუნის დასაწყისიდან აიკრძალა ძაღლების ჩხუბი. ჩვენთან დღესაც აწყობენ ამ საშინელ სცენებს. მიმაჩნია, რომ ეს ბარბაროსობაა.
როცა უკვე ჩემი ოჯახი მქონდა, მოვიყვანე ტაქსა, ნაბუ. ეს არის გრძელი, მოკლეფეხებიანი მონადირე, რომელიც ნადირობს მაჩვზე. ნაბუ განსაკუთრებით მიყვარდა. ჩემს ცოლსაც არ უყვარდა დიდად ძაღლები, ცხოველები. ნაბუმ 84-ჯერ უკბინა ადამიანს. მათ შორის ვიყავი მეც, ოთხჯერ მიკბინა. გარშემო ყველა დაკბინა, ირაკლის მეგობრებიც. განსაკუთრებით არ უყვარდა მთვრალი ადამიანები, არაადეკვატურად რომ იქცეოდნენ, ამის გამო. ორი ადამიანი იყო, ვისთვისაც ნაბუს არ უკბენია: ჩემი მეუღლე ნანა და ჩემი ქალიშვილი თეონა, რომელიც არანორმალურად უყვართ ცხოველებს. ნანამ ერთხელ ე.წ. ფრანცუსკების ქუსლიც კი დაადგა და მაინც არ გაიმეტა საკბენად. რატომღაც პატრონად მიიჩნევდა. თეონა ნაბუს ხელს უდებდა პირში. ნაბუ ცირკის ნიანგივით იდგა პირდაღებული და სანამ თეონა ხელს არ გამოიღებდა, მანამ არ დაკეტავდა პირს, არათუ უკბენდა, არც აგრძნობინებდა, რომ ხელი უნდა გამოეღო... მერე იუმორით მივუდექი ნაბუს აგრესიას, ყოველ ათ კბენაზე სამხედრო წოდებების მიცემა დავიწყე. ისე გაიწაფა, ბოლოს გენერალისიმუსი გახდა (იცინის).
- თქვენ რატომ გაგიმეტათ ნაბუმ ოთხჯერ?
- ალბათ, არ მქონდა ის ენერგია, რაც თეონას. ჩვენ სხვანაირი ურთიერთობა გვქონდა. მე ვაჭმევდი, ვუვლიდი, ზოგჯერ ვსჯიდი. ადამიანებს კბენდა, ხომ უნდა მიმეღო ზომები. პირველად ჩვენი ოჯახის მეგობარ ქალს უკბინა, რომელმაც ტორტის ნაჭერი გაუწოდა, პატივი უნდოდა ეცა. ქალს კინაღამ ხელი მოაჭამა.
- როგორ სჯიდით?
- დასაწყისში ერთი-ორჯერ ვუთაქე კიდეც თავისივე საყელურით. მერე ისე გათამამდა, დაყვირებაც კი არ ჭრიდა. ყველაზე მოულოდნელ სიტუაციებში მიკბინა. ერთხელ ავად ვიყავით ორივე. მე საწოლში ვიწექი, თვითონ საწოლთან იჯდა. ვიფიქრე, ცოდოა, ამოვიყვან საწოლზე, მოვეფერები-მეთქი. ზოგჯერ ამოდიოდა ჩემს საწოლზე და საბნის ქვეშ ძვრებოდა, ძაღლებს უყვართ ასეთი რაღაცები. მოვკიდე ხელი, ამომყავდა და მიკბინა. კინაღამ მომაგლიჯა ხელი, დღემდე მაქვს იარა. მე კარგს ვუკეთებდი და...
- რა ბედი ეწია ნაბუს?
- 12 წელი იცოცხლა. მე და ჩემი მეუღლე სტუმრად მივდიოდით, ნაბუ იატაკზე იწვა, რომ დავუძახე, წამოიწია და ისევ დაწვა. რომ დავბრუნდით, აღარ იყო ცოცხალი. ქალაქგარეთ დავმარხე, ის ადგილი დღემდე მაქვს მონიშნული,
ხეზე ნიშანი გავაკეთე. რომ გავივლი ხოლმე, წარმოუდგენელია, არ გავჩერდე და ნაბუს რამე არ ვუთხრა...
- როგორ ცხოვრობდით მასთან, არ გეშინოდათ, რომ კიდევ ეკბინა?
- მე უფრო იმის მეშინოდა, სხვისთვის არ ეკბინა. ჩემს წიგნში, რომელშიც ნაბუზეც ვწერ, ნათლად მაქვს აღწერილი ბედი ინგლისელი და ქართველი ძაღლისა. მოგეხსენებათ, ხუთი წელი ინგლისში ვცხოვრობდი. ინგლისი კანონებით დამძიმებული ქვეყანაა. არსებობს აქტი, რომლის თანახმადაც, თუ ძაღლი უკბენს ვინმეს, მას სასამართლო უსჯის სიკვდილს, აძინებენ. ასეთი კანონი რომ ყოფილიყო ჩვენთან, ნაბუ 84-ჯერ უნდა მიეძინებინათ (იცინის). იღბლიანი აღმოჩნდა ნაბუც და მეც, რომ თავისუფალ საქართველოში ვცხოვრობდით და არა კანონებით დამძიმებულ ინგლისში.
- ირაკლისაც კბენდა ნაბუ?
- ერთი-ორჯერ ირაკლისაც უკბინა, მაგრამ ირაკლის მეგობრები ჰყავდა ძირითადად მიზანში ამოღებული, სვამდნენ და არ უყვარდა. ირაკლის ძალიან უყვარდა ცხოველები. ქუჩის ძაღლი აიყვანა ერთხელ, კაფკა, ფრანც კაფკას სახელი დაარქვეს. ირლანდიურ სეტერს ჰგავდა. წელს გარდაიცვალა. დააძინეს, აღარ ჰქონდა მის სიცოცხლეს აზრი. ირაკლის კატა, შიში, დღესაც ცოცხალია.
- თქვენს კატაზე რას მეტყვით?
- უცნაურია, მაგრამ ეს კატა ჩემმა ცოლმა ამაყვანინა, რომელსაც, როგორც გითხარით, ცხოველები დიდად არ უყვარდა. მაშინ პატარა კნუტი იყო, გამიკვირდა ნანასგან. დღეს ჩვენს კატას 15 წელი შეუსრულდა. ამ დღეს მენიუს ვუცვლი ხოლმე. წელს საჩუქრად მარშიც კი დავუწერე. ორი კვირა ვიფიქრე, რა დამერქმია და კატა დავარქვი. ბიჭი ხომ ჰქვიათ ბიჭებს, ამ პრინციპით დავარქვი კატა. ჯერ ვფიქრობდი, კაატა ხომ არ დავარქვა-მეთქი, პაატასავით, მაგრამ მერე ისევ ერთი `ა~ ვარჩიე. კატას როცა ვეძახი, მორბის, მგონი, საჭმლის სახელი ჰგონია (იცინის).
- სქესი?
- მამალია, მაგრამ კასტრირებული. ამის გამო ზოგჯერ კასტროსაც ვეძახდით. ეს რომ არ გამეკეთებინა, გაიპარებოდა. ახლაც სულ კარისკენ უჭირავს თვალი. სად უნდა წავიდეს ეს 15 წლის კატა, არ ვიცი, მაგრამ მაინც ცდილობს. ეს არის უნიკალური კატა, რომელმაც ხუთი წელი მარტომ იცხოვრა. 2006 წელს ელჩად დამნიშნეს დიდ ბრიტანეთში. კატის წაყვანა ძალიან დიდი ბიუროკრატიაა. ვერ ვნახე ქალი, რომელიც ჩემს კატას დროებით აიყვანდა ანაზღაურების სანაცვლოდ. იძულებული გავხდი, მარტო დამეტოვებინა. მხოლოდ კვების საკითხის მოგვარება შევძელი. ფაქტობრივად, ციხეში იყო ხუთი წლის განმავლობაში. წელიწად-ში ერთხელ, ზაფხულში ჩამოვდიოდი მხოლოდ 20 დღით. ნევროზი დაემართა, სახლიდან რომ გავდიოდი, კივილს იწყებდა, ეშინოდა, რომ ისევ დიდი ხნით მივატოვებდი.
- დასასრულ, მთავარი რჩევა მათ, ვისაც შინაური ცხოველი ჰყავს სახლში ან სურს იყოლიოს...
- მხოლოდ იმ შემთხვევაში უნდა აიყვანო ძაღლი, კატა თუ სხვა ცხოველი, თუ შენი სიყვარული ცხოველის მიმართ სძლევს შენს სიზარმაცეს. თორემ, ხომ ხედავთ, ჯიშიანი ძაღლებით გაივსო ქუჩა. საიდან მოვიდნენ ისინი? მათ პატრონებს ეგონათ, ძაღლის მოვლა ადვილი იყო. მერე მიხვდნენ, რამხელა ენერგია და სიყვარული სჭირდება ამას, მიხვდნენ, რომ ვერ შეძლებდნენ და გაუღეს კარი... რა არის ცივილიზაცია? მიმაჩნია, რომ რაც უფრო ცივილიზებულია ქვეყანა, მით უფრო უყვარს ცხოველი მის მოსახლეობას. სტატისტიკისთვის გეტყვით, რომ 2011 წელს ამერიკაში 47 მილიარდი დოლარი დაიხარჯა შინაურ ცხოველებზე.
ჰუმანურობაზე ვსაუბრობდი, მაგრამ ამასაც გეტყვით, როდესაც მეორე მსოფლიო ომი დაიწყო, ინგლისის მთავრობამ განაცხადა, ძალიან ცოტა იქნება საკვები ადამიანებისთვის და ძალიან გაჭირდება ცხოველების მოვლაო. პირველივე კვირას ინგლისის მოსახლეობამ დასაძინებლად ნახევარ მილიონზე მეტი ცხოველი ჩააბარა. თან მიაყოლეს წერილები, რომლებსაც მერე გაზეთები აქვეყნებდნენ: `მეგობარო, მე შენ გიღალატე~; `არჩევანი არ მქონდა~ და ა. შ. სისას-ტიკეა, მაგრამ სხვა გამოსავალი მართლაც არ იყო. ასე რომ, ჩემი მთავარი რჩევაა, ნუ მიატოვებთ ერთგულ შინაურ ცხოველებს, ისინი უკვე თქვენი მეგობრები არიან, შეეცადეთ, იფიქროთ ისე, როგორც ისინი ფიქრობენ.

ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''