ანა ნიკოლაშვილმა შვილები ერთი თვით ''მიატოვა''

თუმანიშვილის თეატრის მსახიობების ერთთვიანი ვოიაჟი ედინბურგის საერთაშორისო ფესტივალზე დასრულდა. ბრიტანელმა რეჟისორმა გაი მასტერსონმა ჯორჯ ორუელის ''ცხოველების ფერმა'' კინომსახიობთა თეატრის სხვადასხვა თაობის 23 მსახიობთან ერთად დადგა. სპექტაკლის მონაწილეებთან საქართველოში ის ხუთი კვირის განმავლობაში ყოველდღიურ რეპეტიციებს გადიოდა. ''ცხოველების ფერმაზე'' დასწრებას ქართველი მაყურებელი უახლოეს მომავალში შეძლებს.
მსახიობი ანა ნიკოლაშვილი თუმანიშვილის თეატრის მსახიობია. გადაღებულია რეკლამებში, ტელესერიალში, მიღებული აქვს მონაწილეობა სატელევიზიო პროექტებში და ასევე ზაზა ურუშაძის მხატვრულ ფილმში ''სამი სახლი''. შეხვედრისას ანას პროფესიაში გადადგმულ პირველ ნაბიჯებსა და ფესტივალზე ვესაუბრეთ...

- თეატრალური ოჯახიდან ვარ. დედა გახლავთ რეჟისორი ნანა დემეტრაშვილი, მამა - მსახიობი ვაჟა ნიკოლაშვილი, რომლებიც 1967 წელს წავიდნენ მესხეთში, დააარსეს და აღადგინეს მესხეთის დრამატული თეატრი. წლების მერე შეუღლდნენ, დავიბადე მე და მთელი ჩემი ბავშვობა თეატრს უკავშირდება. არ მახსოვს ოჯახური საღამო სტუმრის გარეშე. თეატრსა და გასტროლებზე ყოფნას ისე აღვიქვამდი, როგორც საკუთარ სახლში გატარებულ დროს. ხშირ შემთხვევაში იმ თაობის თეატრალური მოღვაწეები ცდილობდნენ, შვილები მათ გზას არ გაჰყოლოდნენ და პროფესიული არჩევანისას წინააღმდეგობას უწევდნენ. ჩემი მშობლებიც ასე ფიქრობდნენ, ამიტომ ჩავაბარე უნივერსიტეტში, დამთავრებული მაქვს დასავლეთ ევროპის ფაკულტეტი, ანგლისტიკის სპეციალობა. შემდეგ დედაჩემს გავურიგდი, თუ მაგისტრატურაში სწავლას გავაგრძელებდი, თეატრალურში ჩაბარების უფლებას მომცემდნენ.
- და გარიგება შედგა...
- დიახ. თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩვეულებრივი გზით არ მოვხვედრილვარ, პირდაპირ მეორე კურსზე ჩავირიცხე ბატონ რეზო ჩხეიძის კინოსამსახიობო ჯგუფში, სწავლა მასთან დავიწყე და ბატონ თემურ ფალავანდიშვილის პედაგოგობით დავასრულე. ვერ ვიტყვი, რომ თეატრი იმაზე მეტად მიტაცებდა, ვიდრე კინო. მიუხედავად იმისა, რომ კინოგადაღებები მქონია, საინტერესო როლებიც, თეატრის გარეშე მაინც ვერ წარმომიდგენია.
- თუმანიშვილის თეატრში როდის დაიწყე მუშაობა?
- წელიწად-ნახევარია, ოფიციალურად შტატის მსახიობი ვარ. პირველად ამ თეატრში მოვხვდი, როგორც თარჯიმანი, ფესტივალ ''საჩუქარის'' დროს, 1997 წელს. ასევე გახლდით სტუმრების მეთვალყურეობის ერთ-ერთი კოორდინატორი. მაშინ ჰილარი ვუდი თავისი ჯგუფით მყავდა ჩა-ბარებული. ისინი თუმანიშვილის თეატრში თამაშობდნენ სპექტაკლებს. მეც მათთან ერთად ვიყავი, მეგობრები გავიჩინე და მათი წასვლის შემდეგაც ვაგრძელებდი ურთიერთობას კინომსახიობთა თეატრის მსახიობებთან. ქეთი დოლიძეს უნდა ვუმადლოდე, რომ მიხეილ მარმარინოსთან მოვხვდი, თარგმანთან ერთად ამ რეჟისორს ვეხმარებოდი, როგორც ასისტენტი და იმავდროულად ვმონაწილეობდი სპექტაკლში ''ეროვნული ჰიმნი''.
მას მერე სცენაზე დამაყენა ლალი კეკელიძემ თავის სპექტაკლში ''ჰეი, ვეფხისტყაოსნებო!'' და მას ლალის სხვა დადგმებიც მოჰყვა. ასევე ამ წლების განმავლობაში მინდა აღვნიშნო რეჟისორ პაატა ციკოლიას სპექტაკლებზე მუშაობა, ჯერ რუსთაველის თეატრში და ერთხელ მუსიკისა და დრამის თეატრში, როცა ის ''ანტიგონეს'' დგამდა.
- ცეკვავდი კიდეც, როგორც ვიცი...
- დიახ, სუხიშვილების სტუდიაში ნინო კირვალიძის ჯგუფში ვსწავლობდი. ამის შემდეგ სტუდენტობის პერიოდში სხვადასხვა ანსამბლში ვცადე ბედი. რთული პერიოდი იყო, ფეხსაცმელი და ჩუსტი რთულად იშოვებოდა, დარბაზებში ციოდა, ანსამბლები გასტროლებზე ვერ დადიოდნენ. და ეს რომ არა, ალბათ, აუცილებლად გავყვებოდი ცეკვას.
- ჰო, მაგრამ მოცეკვავეები ხომ გარკვეულწილად შეზღუდულები არიან ასაკობრივი თვალსაზრისით, სცენაზე მსახიობი სიბერეშიც დგას...
- ეს არ შემაჩერებდა, რადგან ძალიან მიყვარს ცეკვა და ვფიქრობ, საამისო მონაცემებიც მქონდა. თუმცა ეს ყველაფერი მადგება ჩემს პროფესიაში და იმედი მაქვს, როგორც მსახიობი, მაქსიმალურს გავაკეთებ.
- ამ ათი წლის განმავლობაში, რაც სპექტაკლებში თამაშობ, შეგხვდებოდა როგორც შენთვის საინტერესო, ისე შედარებით ნაკლებად მნიშვნელოვანი სამუშაო. ასევე მარტივი და რთული როლი, რომლის გათავისება, მუშაობის პროცესი გაგიჭირდა...
- გამიჭირდა?! ასე ვერ ვიტყვი, უბრალოდ, დიდი პასუხისმგებლობაა, როცა ოფელიას თამაშობ. თან უკვე იმ ასაკში, როცა გგონია, რომ აღარავინ მიგიწვევს ამ როლის შესასრულებლად.
- რატომ? ''ჰამლეტი'' ხომ ოთხი წლის წინ დაიდგა?
- ჰო, არ გავამხელ ახლა ჩემს ასაკს, მაგრამ ასეთ შემთხვევაში ნამდვილად არ იწვევენ მსახიობებს ოფელიას როლზე (იღიმის). საოცარი გამოცდილება იყო ბატონ ამირან ამირანაშვილთან მუშაობა. მადლობა მას ამ ნდობისთვის. ვფიქრობ, მასთან მუშაობამ კიდევ ერთი საფეხურით წამწია წინ. მანამდე ისეთ დიდ კლასიკოსს, როგორიც შექსპირია, თეატრის სცენაზე არ შევხებივარ. როცა პირადად გიწევს ამგვარი დიდი შემოქმედების გათავისება, რა თქმა უნდა, ძალიან საინტერესო და საპასუხისმგებლოა. დღეს იმავე როლში ბევრად უფრო სხვანაირად წარმოვაჩენდი თავს, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ის ჩემთვის ძალიან დიდი გამოცდილება იყო. აქვე იმასაც გეტყვით, რომ კოტე მირიანაშვილის სპექტაკლში ''ქარის მოტანილი ამბავი'' ეპიზოდური, სახასიათო როლი მქონდა და მაშინაც დიდი გამოცდილება მივიღე იმ პატარა როლით. ასე რომ, ძალიან რთულია გამორჩევა, რადგან მივიჩნევ, რომ მსახიობს ყველა როლი ზრდის.
- ახლა ''ცხოველების ფერმაზე'' გვესაუბრეთ, სადაც მსახიობები ცხოველებს განასახიერებთ...
- ჰო, მე ცხენი ვარ. როცა რეცენზიები დაიწერა, ყველა აღნიშნავდა ჩვენს ფიზიკურ-ქორეოგრაფიულ მონაცემებსა და შესაძლებლობებს. ამოცანა არ ყოფილა მთლიანად ცხოველებად გარდასახვა. სპექტაკლში ყველას ფერმერის ფორმები გვაცვია, უბრალო მინიშნებით, ფიზიკურად უნდა მოგვეხერხებინა გამოგვეხატა ესა თუ ის ცხოველი. ვანო დუგლაძე ღორია და შემდეგ ფერმერი; გიორგი, ვანიკო და ნიკა ღორები არიან; ქეთი ასათიანი ძაღლია და შემდეგ ცხვარი; ზურა გეწაძე ცხენი; თამრი ბზიავაც, მაგრამ თამრი გამორჩეული, პრანჭიკელა ცხენია (იღიმის). სპექტაკლში 23 კაცი მონაწილეობს და არ მინდა, ვინმე გამომრჩეს. საკმაოდ რთული ფიზიკური დატვირთვაა. სხვათა შორის, როცა რეჟისორი საქართველოში სამუშაოდ ჩამოვიდა, ამბობდა, რომ ჩვენს ფიზიკურ მომზადებაზე კვირაზე მეტი ჰქონდა გათვალისწინებული, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ პირველ-მეორე რეპეტიციაზევე ყველამ აჩვენა ის შედეგი, რასაც ბევრი დამუშავება არ დასჭირდა...
- ედინბურგში რამდენი წარმოდგენა გამართეთ?
- ედინბურგის ფესტივალზე ერთი თვის განმავლობაში ვიმყოფებოდით. სპექტაკლი 24-ჯერ ვითამაშეთ და სულ ორი დასვენების დღე გვქონდა. სპექტაკლებს ქართულად ვთამაშობდით, სუბტიტრები ინგლისურ ენაზე მიდიოდა. მაგრამ ზოგიერთს არც უჩნდებოდა კითხვა, რადგან ეს ის ნაწარმოებია, რომელიც ინგლისში ყველამ იცის, ''ცხოველების ფერმა'' სასკოლო პროგრამაში შედის.
სპექტაკლი 12 საათზე იწყებოდა, 2 საათის შემდეგ მთელი დღე თავისუფლები ვიყავით და შეგვეძლო დავმტკბარიყავით ფესტივალის სხვა სპექტაკლებით, ასევე ქალაქის დათვალიერებით. წარმოიდგინეთ, ყოველდღიურად ედინბურგში 3200 წარმოდგენა იმართებოდა და საამისოდ ძალიან ბევრი შენობის დარბაზი თუ ოთახი გადაკეთებული იყო თეატრალურ სივრცედ.
- ოჯახზე გკითხავთ, რომელსაც ამ ერთი თვით განმავლობაში უთქვენოდ ყოფნა მოუხდა...
- ელენე ექვსი წლისაა, ნანუკა - ორის. პირველად დარჩნენ ამდენი ხნით ჩემ გარეშე. ბავშვები კოჯორში დავტოვე მამაჩემსა და ძიძასთან. ჩემი მეუღლე აკითხავდა სამსახურის მერე, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ ბავშვები დიდად უკმაყოფილოები ჩანდნენ ჩემი არყოფნით. საერთოდ, აქაც რომ ვარ, მათთან ტელეფონზე საუბარს ვერიდები, რადგან გამოტირება იციან და არ მინდა, ინერვიულონ. იქიდან ''სკაიპით'' რომ ველაპარაკებოდი, ძალიან მშვიდად იღებდნენ ამ ყველაფერს. ახლა მონატრებას პატარა უფრო ამჟღავნებს და ჩემ გარეშე ყოფნა არ უნდა, ალბათ, ახლა მეტად განიცდის. როგორც ჩანს, მაშინ ზაფხულის პერიოდმაც შეგვიწყო ხელი, დასასვენებლად იყვნენ და ერთობოდნენ.
- მეუღლე რა პროფესიისაა?
- იურისტი – ლევან ბერაძე.
- დაბოლოს, ანა, გაი მასტერსონი კიდევ ხომ არ გეგმავს თუმანიშვილის თეატრის დასთან სხვა სპექტაკლზე მუშაობას?
- გაი მასტერსონმა ჩვენს თეატრთან სამომავლო თანამშრომლობის სურვილი გამოთქვა. ძალიან შეუყვარდა დასი და ყოველთვის გამოხატავდა თავის მადლიერებას მსახიობების მიმართ. თუმცა კონკრეტულად რა იქნება, ვერაფერს გეტყვით, ამ ეტაპზე მხოლოდ ის ვიცი, რომ რეჟისორი კვლავ აპირებს საქართველოში ჩამოსვლას, ''ცხოველების ფერმის'' რამდენიმე სცენაზე ხელახლა მუშაობას და კორექტირებას. რეპეტიციების შემდეგ ამ სპექტაკლს უკვე საქართველოშიც ვითამაშებთ და საინტერესოა, როგორ მიიღებს მას ჩვენი მაყურებელი. ამჯერად ყველა გადართული ვართ ფესტივალ ''საჩუქარზე'', რომელიც წელს ოქტომბერში გაიმართება.

ანა კალანდაძე