მარიამ კუბლაშვილის დედას ოჯახში სიძის დაბრუნება სურს
2 358 ნახვა
ადვოკატი მარიამ კუბლაშვილი 4 წლის იყო, როცა მამა გარდაეცვალა. ამის შემდეგ ოჯახის სადავეები დედამ, მზია მაჩალიკაშვილმა აიღო ხელში და დაობლებულ შვილებს, და–ძმას, მარიამს და კარლოს, უმამობა არ აგრძნობინა. მას ოჯახის მეორედ შექმნაზე არც უფიქრია, მთელი ცხოვრება შვილების გაზრდას შეალია. ბავშვებს ზოგჯერ მკაცრად ექცეოდა, თავისი მოთხოვნები ჰქონდა, მაგრამ დღესაც თვლის, რომ ეს მათი მომავლისთვის იყო საჭირო. ძალიან განიცადა, როცა მარიამმა ქმართან დაშორების გადაწყვეტილება მიიღო. ქალბატონ მზიას ახლაც იმედი აქვს, რომ ცოლ–ქმარი შერიგდებიან და შვილს, გიორგი–არბი ნადარაიას ერთად გაზრდიან.
– ქალბატონო მზია, გვიამბეთ მარიამის ბავშვობაზე, რა თვისებებით გამოირჩეოდა პატარაობისას, რა გატაცებები ჰქონდა.
– მარიამი ბავშვობიდან გამორჩეული, ნიჭიერი იყო, კარგად წერდა. მასზე ფეხმძიმედ რომ ვიყავი, არ მინდოდა, გოგო დაბადებულიყო, მეშინოდა, უშნო არ ყოფილიყო, მაგრამ მარიამმა თავისი სილამაზით გამაოცა, ანგელოზივით იყო. თავიდან მე მგავდა, მაგრამ შემდეგ ძალიან შეიცვალა და მამას დაემსგავსა, ბევრი რამით – დედაჩემსაც. ბავშვობიდან მაქვს დიზაინერობის ნიჭი და მარიამს ლამაზ, განსხვავებულ კაბებს ვუკერავდი, თოჯინასავით ვპრანჭავდი. ვცდილობდი, კარგი მანერები, მიმიკები ჰქონოდა. სულ შენიშვნებს ვაძლევდი. სტუმრად ვიყავით თუ სხვაგან, ჩემთვის უნდა ემზირა, მომეწონებოდა თუ არა მისი მიხვრა–მოხვრა, პასუხი და ა.შ.
– თქვენი ქმარიც ასეთი მკაცრი იყო?
– კი, ვაჟა საერთოდ მკაცრი პიროვნება გახლდათ. ის ახმეტაში გამორჩეული ფიგურა, კარგი ვაჟკაცი და ძლიერი ბიზნესმენიც გახლდათ. ვაჟა ტრაგიკულად დაიღუპა, მარიამი მაშინ 4 წლის იყო, კარლო კი – 9 წლის.
– "სარკესთან" ინტერვიუში მარიამმა თქვა, რომ ბავშვობაში ბნელ სარდაფში ამწყვდევდით. ასე რატომ ექცეოდით?
– პასუხის გაცემა ცოტა შორიდან უნდა დავიწყო. 6 წელი ახმეტის სკოლაში პედაგოგ–მეთოდისტად ვიმუშავე. ამ პერიოდს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერ ხანად ვიხსენებ. საოცრად მიყვარდა მოსწავლეები და საინტერესო გაკვეთილებსაც ვატარებდი. ვერავინ გაიხსენებს ჩემს სიმკაცრეს. მარიამისთვის კი, როგორც ყველა მშობელს, ხელი მეც წამომირტყამს, მაგრამ იმდენად ნებიერა და ამაყი ბავშვი იყო, რომ ეს დღემდე არ ავიწყდება, მცემდიო, მეუბნება.
რაც შეეხება ბნელ სარდაფში ჩაკეტვას, ასეთი რამ არ მომხდარა. მარიამი როგორც კი გაიზარდა, სულ იმას ამბობდა, დაბადების დღე გადამიხადეო. ამის გამო ბნელ ოთახში რამდენჯერმე თვითონ ჩაიკეტა, არადა, სიბნელის ძალიან ეშინოდა. მიუხედავად ამისა, ჩემი დაყოლიება მაინც ვერ მოახერხა, რომ დაბადების დღე კლასელების ტრადიციული ქეიფ–ღრეობით აღენიშნა. ჩემი გემოვნებით მოვუწყვე ულამაზესი საღამო და, სხვათა შორის, ძალიან კმაყოფილი დარჩა.
– არ გიფიქრიათ, რომ ჯობდა, მეტი თავისუფლება მიგეცათ?
– ადამიანმა ზღვარს იქით ერთი ნაბიჯიც არ უნდა გადადგა. მარიამთან მკაცრი ვიყავი და დღესაც ასე ვარ. ხომ გაგიგიათ, უპატრონო ეკლესიას ეშმაკები ეპატრონებიანო და... რა კარგია, რომ მარიამს პატრონი ვყავარ. მას ქმარი არ ჰყავს, ამიტომ მარიამის გვერდით საჭირო ვარ. მასთან ვცხოვრობ და არსად ვაპირებ წასვლას, სანამ ქმარი არ ეყოლება. ეს ჩემი მოვალეობაა.
– წარმომიდგენია, მარიამის გათხოვებას როგორ გადაიტანდით...
– ძალიან განვიცადე. პირველ კურსზე იყო, როცა მოულოდნელად გათხოვდა და თითქოს ამით ჩემთვის ყველაფერი დამთავრდა. მაშინ მარიამთან ჩემმა ვაჟმა შემარიგა, თორემ არც ვაპირებდი. გადავწყვიტე, უჩემობით დამესაჯა და კავშირი გამეწყვიტა. ჩვენს ოჯახს პრობლემები ჰქონდა, ბინა დავკარგეთ, მაგრამ მარიამისთვის მაინც ყველაფერს ვაკეთებდი. მართალია, მაშინ ჩემთვის გაჭირვება უფრო მეტი იყო, ვიდრე დალხინება, მაგრამ ის განსაკუთრებულად ჩაცმული დამყავდა, მე ვუქსოვდი, ვუკერავდი. ყველაფერს ვუკეთებდი, რომ არ დაჩაგრულიყო.
– იქნებ მარიამი თქვენს სიმკაცრეს გაექცა და ამიტომაც გათხოვდა?
– არა მგონია, თუმცა ჩემი სიმკაცრის გამო დღესაც გამირბის. უნდა, რომ ცალკე იცხოვროს, მაგრამ მაინც კმაყოფილია, რომ ჩემ გვერდით არის. თავისუფლება ყველა ახალგაზრდას უყვარს, მე კი მარიამს ვეუბნები, სანამ ქმარი არ გეყოლება, ცალკე ვერ იცხოვრებ–მეთქი. მეც მინდა თავისუფლება, მეც მინდა, რაიმე შევქმნა, მეც მაქვს ბოლოს და ბოლოს ნიჭი, მაგრამ ჩემმა ცხოვრებამ მათ მომსახურებაში გაიარა. რასაც ჩემი შვილები და ოჯახი ითხოვდა, იმას ვაკეთებდი და არა იმას, რაც მე მინდოდა, მსიამოვნებდა. ახლა, ამ სიბერეში, მაინც ავიხდინო ბავშვობის ოცნებები–მეთქი, ვამბობ, მაგრამ შვილებს ვერ მივატოვებ. როგორ ძველმოდურადაც უნდა ჟღერდეს ეს, მარიამი უპატრონოდ ითვლება, მე ასე მიმაჩნია.
ჩემს შვილებს მამის კუთვნილი ბინა რომ შერჩენოდათ, ბევრი რაღაც სხვანაირად იქნებოდა. მარიამი სტუდენტი რომ გახდა, ბინის დაქირავების საშუალება არ მქონდა. სხვის კარზე ყოფნა კი რთულია. ვფიქრობ, მისი გათხოვება ამან უფრო განაპირობა, ვიდრე ჩემმა სიმკაცრემ.
– მარიამის ოჯახის დანგრევა მძიმე ტრავმა იქნებოდა თქვენთვის. სანამ ამ გადაწყვეტილებას მიიღებდა, რა ურჩიეთ?
– ვეცადე, რომ მათი ოჯახი არ დანგრეულიყო, ეს მართლაც მძიმე იყო ჩემთვის. მე ახლაც თავისებური სიმპათიები მაქვს ჩემი ყოფილი სიძის მიმართ, ის ჩემი შვილიშვილის მამაა. ჩემს სიძეში თავიდანვე ძალიან კარგი, წესიერად აღზრდილი ადამიანი დავინახე. მე რთული ბიჭი მყავდა აღსაზრდელად, ამიტომ, მტრისაც რომ იყოს, კარგ ახალგაზრდას მივესალმები. ჩემი სიძე შვილივით შევიყვარე. ის საქართველოდან ცხოვრების პირობების გასაუმჯობესებლად წავიდა. მარიამს ის სიტუაცია ვერ დააკმაყოფილებდა, რაც ჰქონდა, მაგრამ ქმრის წასვლა მაინც არ უნდოდა. ცოტა ხანში ცოლიც უნდა წაეყვანა, მაგრამ ყველაფერი სხვანაირად მოხდა. დღესაც მინდა, მისი ქმარი დაბრუნდეს. მე მარიამზე ათჯერ და ასჯერ მეტი ენერგია მქონდა, მაგრამ შვილების გაზრდა ძალიან გამიჭირდა და ეს მარიამსაც გაუჭირდება. ბევრჯერ მინატრია, ნეტავ, ქმრის მაგივრად მე მოვმკვდარიყავი და ამათ მამა ჰყოლოდათ გვერდში.
– მარიამმა მეორედ რომ დააპიროს ოჯახის შექმნა, წინააღმდეგობას გაუწევთ?
– მე იმ ურთიერთობის აღდგენის მომხრე უფრო ვარ, რადგან შვილს პატრონობა სჭირდება. როცა შვილი იბადება, მის წინაშე დიდი პასუხისმგებლობა გაქვს. მეც მეკითხებოდნენ, რატომ არ თხოვდებიო. როგორ უნდა გათხოვდე, როცა შვილები გყავს? ცხოვრებაში ყველა წავა–წამოვა, შვილების გარდა. ახალგაზრდობაში გგონია, რომ ფუტკარივით ყველა გეხვევა, მაგრამ დრო გავა და მხოლოდ შვილები დაგრჩებიან. მათი წარმატებით მოიწონებ თავს, გაიმარჯვებ ან შენი შვილებითვე დაგამარცხებენ.
– მარიამმა პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" გაიმარჯვა. მანამდე "სარკესთან" ისაუბრა, რომ თქვენ და თქვენს ვაჟს არ გინდოდათ, ამ კონკურსში მიეღო მონაწილეობა. ამის მიზეზი რა იყო?
– მე ამის წინააღმდეგი არ ვყოფილვარ, მაგრამ მარიამის ეს ნაბიჯი ჩვენთვის მოულოდნელი გახლდათ. ჩემი ვაჟი, კარლო, ამისთვის მზად არ იყო და იმ საღამოსვე გამოხატა თავისი რეაქცია. მარიამს უთხრა, ეს პროექტი გამოგიყენებს, ან გაიმარჯვებ, ან არა, ამით კი შენს მომავალს საფრთხეს შეუქმნი, გზას იკეტავ როგორც მოსამართლეობამდე, ისე პოლიტიკაში მისასვლელადო.
– ანუ რეალური მიზეზი ეს იყო და არა ის, რომ თამამი კოსტიუმების ჩაცმა მოუწევდა?
– რა თქმა უნდა, ეს ფაქტორიც იყო. მარიამს უთხრა, საზოგადოება ამას ვერ გაიგებსო. ეს კავკასიური მენტალიტეტია. როცა მიუზიკლ "ჩიკაგოდან" შეასრულა ნომერი, მარიამს ძალიან მკაცრად ვკითხე, ნუთუ ამ ცეკვაზე უარის თქმა არ შეგეძლო–მეთქი. ჩავთვალე, რომ მისი რეიტინგისა და ჩვენი კავკასიური მენტალობისთვის ასეთი ცეკვა საჭირო სულაც არ იყო. ეს ნომერი არ მოუხდა, რა პლუსები მოუტანა? მაშინ მიპასუხა, სხვანაირად ვერ გავიმარჯვებდი, სულ ეროტიკულობაზე, სექსუალურობაზე იყო აქცენტი და ეს ნომერი აუცილებლად უნდა შემესრულებინაო.
ჩემი ვაჟი ვაჟკაცური ტიპია, ფეთქებადი ხასიათი აქვს. ორწელიწადნახევარი ციხეში იყო, 2004 წელს, რუსთაველზე მოჭიდავეების აქციის დროს დააკავეს, რაც მის ნერვულ სისტემაზე ცუდად აისახა. სხვათა შორის, მან რაც გათვალა, ისე მოხდა. რაღაც პერიოდი მისი ნათქვამი მართლდებოდა, მარიამი მართლა შეიძლებოდა გამოეყენებინათ, არადა ამ პროექტს მის გარეშე ფასი არ ექნებოდა. როცა "ჩიკაგოდან" შეასრულა ნომერი, ორი დღე სახლში ვერ მივდიოდი, ჩემს დასთან ვრჩებოდი. საშინელ განცდებში ვიყავი. ვფიქრობდი, ალბათ ახლა ყველაფერი დამთავრდება, კარლო აფეთქდება–მეთქი. ეს გასაკვირი არ არის, ჩვენ კავკასიელები ვართ, თან კარლო ჩეჩნების გავლენის ქვეშ გაიზარდა, გროზნოში ხშირად იყო.
– "სარკესთან" ინტერვიუში მარიამმაც ისიც თქვა, რომ საჭირო დროს ძმამაც მიატოვა და დედამაც...
– მას შემდეგ, რაც და–ძმას შორის უსიამოვნო საუბარი შედგა, მარიამმა მეორე დილითვე დატოვა სახლი. მე იმ საღამოს ჩემი ვაჟიშვილისთვის მხარი რომ არ დამეჭირა, არასწორი ვიქნებოდი. როგორც ბიჭმა, კავკასიელმა, უფროსმა ძმამ ეს ყველაფერი გაითავისა, ბობოქრობდა. ჩემი კრიტიკა არაფერს მოიტანდა, პირიქით, სიტუაციას გაამწვავებდა, ამიტომ კარლოს ვუთხარი, რომ მარიამი აღარ იცეკვებდა. მართლა მეგონა, მარიამი ცეკვას ვეღარ გაბედავდა, მაგრამ მან გააგრძელა და გონივრულადაც მოიქცა. გამარჯვების შემდეგ ჩემს შვილს კომპლიმენტიც ვუთხარი.
– მარიამი ბავშვობაში ცეკვავდა?
– ახმეტაში ცეკვაზე მივიყვანე, იქ გაყინული დარბაზი დამხვდა, სადაც დანგრეული ღუმელი იდგა, ამიტომ ცეკვის მასწავლებელი სახლში დამყავდა. მარიამს მარტო ხომ არ ვამეცადინებდი და ამიტომ მეზობელ გოგონებსაც დავუძახე და ერთად სწავლობდნენ. ჩემი ქმრისგან დატოვებული სქელი, დიდი სარკე მქონდა. შესვენების დროს მეზობლის ბიჭები შემოვიდნენ და ბავშვებმა ეს სარკე დაამტვრიეს. ამით დამთავრდა ცეკვის გაკვეთილები. მე–8 კლასში იყო მარიამი, როცა, თუ არ ვცდები, თბილისში, ანსამბლ "როკვაში" მივიყვანე. მასწავლებელს ისე მოეწონა, მითხრა, არაფერს გადაგახდევინებთ, ბავშვს ისე ვამეცადინებთო. ერთი კვირის შემდეგ კარლომ შემთხვევით სურათი ნახა, სადაც მისი და ახალგაცნობილ მოცეკვავე გოგონასთან და მის ძმასთან ერთად იყო და მარიამს უთხრა, რომ თბილისში ფეხს ვეღარ გაადგამდა. ასე დამთავრდა მარიამის მცდელობები, რომ ეცეკვა.
– როგორც ვიცი, მარიამი სილამაზის კონკურსებზეც გაგყავდათ. ძმა ასეთ კონკურსებზე როგორ უშვებდა?
– ეს პატარა ასაკში ხდებოდა და კარლოც ძალიან გულშემატკივრობდა. მახსოვს, ერთხელ მარიამი სილამაზის კონკურსზე უნდა გასულიყო. შეგვეშინდა, კარლო იქ არ მისულიყო და ბევრი ტკბილეული ვუყიდეთ, რომ სახლში დარჩენილიყო. მე და მარიამი კონკურსზე ჩუმად წავედით. გავიხედე და, კარლო ზაფხულში პიჯაკში გამოწყობილი დარბაზში არ დავინახე? თურმე ვიღაც გოგო შეყვარებია, გაუგია, რომ ის კონკურსში მონაწილეობდა, მამამისის პიჯაკი ჩაუცვამს და წამოსულა. გადავრჩით, კარლომ ყველაფერი კარგად მიიღო. ის ყველაფერ კარგს ნორმალურად იღებდა.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
– ქალბატონო მზია, გვიამბეთ მარიამის ბავშვობაზე, რა თვისებებით გამოირჩეოდა პატარაობისას, რა გატაცებები ჰქონდა.
– მარიამი ბავშვობიდან გამორჩეული, ნიჭიერი იყო, კარგად წერდა. მასზე ფეხმძიმედ რომ ვიყავი, არ მინდოდა, გოგო დაბადებულიყო, მეშინოდა, უშნო არ ყოფილიყო, მაგრამ მარიამმა თავისი სილამაზით გამაოცა, ანგელოზივით იყო. თავიდან მე მგავდა, მაგრამ შემდეგ ძალიან შეიცვალა და მამას დაემსგავსა, ბევრი რამით – დედაჩემსაც. ბავშვობიდან მაქვს დიზაინერობის ნიჭი და მარიამს ლამაზ, განსხვავებულ კაბებს ვუკერავდი, თოჯინასავით ვპრანჭავდი. ვცდილობდი, კარგი მანერები, მიმიკები ჰქონოდა. სულ შენიშვნებს ვაძლევდი. სტუმრად ვიყავით თუ სხვაგან, ჩემთვის უნდა ემზირა, მომეწონებოდა თუ არა მისი მიხვრა–მოხვრა, პასუხი და ა.შ.
– თქვენი ქმარიც ასეთი მკაცრი იყო?
– კი, ვაჟა საერთოდ მკაცრი პიროვნება გახლდათ. ის ახმეტაში გამორჩეული ფიგურა, კარგი ვაჟკაცი და ძლიერი ბიზნესმენიც გახლდათ. ვაჟა ტრაგიკულად დაიღუპა, მარიამი მაშინ 4 წლის იყო, კარლო კი – 9 წლის.
– "სარკესთან" ინტერვიუში მარიამმა თქვა, რომ ბავშვობაში ბნელ სარდაფში ამწყვდევდით. ასე რატომ ექცეოდით?
– პასუხის გაცემა ცოტა შორიდან უნდა დავიწყო. 6 წელი ახმეტის სკოლაში პედაგოგ–მეთოდისტად ვიმუშავე. ამ პერიოდს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერ ხანად ვიხსენებ. საოცრად მიყვარდა მოსწავლეები და საინტერესო გაკვეთილებსაც ვატარებდი. ვერავინ გაიხსენებს ჩემს სიმკაცრეს. მარიამისთვის კი, როგორც ყველა მშობელს, ხელი მეც წამომირტყამს, მაგრამ იმდენად ნებიერა და ამაყი ბავშვი იყო, რომ ეს დღემდე არ ავიწყდება, მცემდიო, მეუბნება.
რაც შეეხება ბნელ სარდაფში ჩაკეტვას, ასეთი რამ არ მომხდარა. მარიამი როგორც კი გაიზარდა, სულ იმას ამბობდა, დაბადების დღე გადამიხადეო. ამის გამო ბნელ ოთახში რამდენჯერმე თვითონ ჩაიკეტა, არადა, სიბნელის ძალიან ეშინოდა. მიუხედავად ამისა, ჩემი დაყოლიება მაინც ვერ მოახერხა, რომ დაბადების დღე კლასელების ტრადიციული ქეიფ–ღრეობით აღენიშნა. ჩემი გემოვნებით მოვუწყვე ულამაზესი საღამო და, სხვათა შორის, ძალიან კმაყოფილი დარჩა.
– არ გიფიქრიათ, რომ ჯობდა, მეტი თავისუფლება მიგეცათ?
– ადამიანმა ზღვარს იქით ერთი ნაბიჯიც არ უნდა გადადგა. მარიამთან მკაცრი ვიყავი და დღესაც ასე ვარ. ხომ გაგიგიათ, უპატრონო ეკლესიას ეშმაკები ეპატრონებიანო და... რა კარგია, რომ მარიამს პატრონი ვყავარ. მას ქმარი არ ჰყავს, ამიტომ მარიამის გვერდით საჭირო ვარ. მასთან ვცხოვრობ და არსად ვაპირებ წასვლას, სანამ ქმარი არ ეყოლება. ეს ჩემი მოვალეობაა.
– წარმომიდგენია, მარიამის გათხოვებას როგორ გადაიტანდით...
– ძალიან განვიცადე. პირველ კურსზე იყო, როცა მოულოდნელად გათხოვდა და თითქოს ამით ჩემთვის ყველაფერი დამთავრდა. მაშინ მარიამთან ჩემმა ვაჟმა შემარიგა, თორემ არც ვაპირებდი. გადავწყვიტე, უჩემობით დამესაჯა და კავშირი გამეწყვიტა. ჩვენს ოჯახს პრობლემები ჰქონდა, ბინა დავკარგეთ, მაგრამ მარიამისთვის მაინც ყველაფერს ვაკეთებდი. მართალია, მაშინ ჩემთვის გაჭირვება უფრო მეტი იყო, ვიდრე დალხინება, მაგრამ ის განსაკუთრებულად ჩაცმული დამყავდა, მე ვუქსოვდი, ვუკერავდი. ყველაფერს ვუკეთებდი, რომ არ დაჩაგრულიყო.
– იქნებ მარიამი თქვენს სიმკაცრეს გაექცა და ამიტომაც გათხოვდა?
– არა მგონია, თუმცა ჩემი სიმკაცრის გამო დღესაც გამირბის. უნდა, რომ ცალკე იცხოვროს, მაგრამ მაინც კმაყოფილია, რომ ჩემ გვერდით არის. თავისუფლება ყველა ახალგაზრდას უყვარს, მე კი მარიამს ვეუბნები, სანამ ქმარი არ გეყოლება, ცალკე ვერ იცხოვრებ–მეთქი. მეც მინდა თავისუფლება, მეც მინდა, რაიმე შევქმნა, მეც მაქვს ბოლოს და ბოლოს ნიჭი, მაგრამ ჩემმა ცხოვრებამ მათ მომსახურებაში გაიარა. რასაც ჩემი შვილები და ოჯახი ითხოვდა, იმას ვაკეთებდი და არა იმას, რაც მე მინდოდა, მსიამოვნებდა. ახლა, ამ სიბერეში, მაინც ავიხდინო ბავშვობის ოცნებები–მეთქი, ვამბობ, მაგრამ შვილებს ვერ მივატოვებ. როგორ ძველმოდურადაც უნდა ჟღერდეს ეს, მარიამი უპატრონოდ ითვლება, მე ასე მიმაჩნია.
ჩემს შვილებს მამის კუთვნილი ბინა რომ შერჩენოდათ, ბევრი რაღაც სხვანაირად იქნებოდა. მარიამი სტუდენტი რომ გახდა, ბინის დაქირავების საშუალება არ მქონდა. სხვის კარზე ყოფნა კი რთულია. ვფიქრობ, მისი გათხოვება ამან უფრო განაპირობა, ვიდრე ჩემმა სიმკაცრემ.
– მარიამის ოჯახის დანგრევა მძიმე ტრავმა იქნებოდა თქვენთვის. სანამ ამ გადაწყვეტილებას მიიღებდა, რა ურჩიეთ?
– ვეცადე, რომ მათი ოჯახი არ დანგრეულიყო, ეს მართლაც მძიმე იყო ჩემთვის. მე ახლაც თავისებური სიმპათიები მაქვს ჩემი ყოფილი სიძის მიმართ, ის ჩემი შვილიშვილის მამაა. ჩემს სიძეში თავიდანვე ძალიან კარგი, წესიერად აღზრდილი ადამიანი დავინახე. მე რთული ბიჭი მყავდა აღსაზრდელად, ამიტომ, მტრისაც რომ იყოს, კარგ ახალგაზრდას მივესალმები. ჩემი სიძე შვილივით შევიყვარე. ის საქართველოდან ცხოვრების პირობების გასაუმჯობესებლად წავიდა. მარიამს ის სიტუაცია ვერ დააკმაყოფილებდა, რაც ჰქონდა, მაგრამ ქმრის წასვლა მაინც არ უნდოდა. ცოტა ხანში ცოლიც უნდა წაეყვანა, მაგრამ ყველაფერი სხვანაირად მოხდა. დღესაც მინდა, მისი ქმარი დაბრუნდეს. მე მარიამზე ათჯერ და ასჯერ მეტი ენერგია მქონდა, მაგრამ შვილების გაზრდა ძალიან გამიჭირდა და ეს მარიამსაც გაუჭირდება. ბევრჯერ მინატრია, ნეტავ, ქმრის მაგივრად მე მოვმკვდარიყავი და ამათ მამა ჰყოლოდათ გვერდში.
– მარიამმა მეორედ რომ დააპიროს ოჯახის შექმნა, წინააღმდეგობას გაუწევთ?
– მე იმ ურთიერთობის აღდგენის მომხრე უფრო ვარ, რადგან შვილს პატრონობა სჭირდება. როცა შვილი იბადება, მის წინაშე დიდი პასუხისმგებლობა გაქვს. მეც მეკითხებოდნენ, რატომ არ თხოვდებიო. როგორ უნდა გათხოვდე, როცა შვილები გყავს? ცხოვრებაში ყველა წავა–წამოვა, შვილების გარდა. ახალგაზრდობაში გგონია, რომ ფუტკარივით ყველა გეხვევა, მაგრამ დრო გავა და მხოლოდ შვილები დაგრჩებიან. მათი წარმატებით მოიწონებ თავს, გაიმარჯვებ ან შენი შვილებითვე დაგამარცხებენ.
– მარიამმა პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" გაიმარჯვა. მანამდე "სარკესთან" ისაუბრა, რომ თქვენ და თქვენს ვაჟს არ გინდოდათ, ამ კონკურსში მიეღო მონაწილეობა. ამის მიზეზი რა იყო?
– მე ამის წინააღმდეგი არ ვყოფილვარ, მაგრამ მარიამის ეს ნაბიჯი ჩვენთვის მოულოდნელი გახლდათ. ჩემი ვაჟი, კარლო, ამისთვის მზად არ იყო და იმ საღამოსვე გამოხატა თავისი რეაქცია. მარიამს უთხრა, ეს პროექტი გამოგიყენებს, ან გაიმარჯვებ, ან არა, ამით კი შენს მომავალს საფრთხეს შეუქმნი, გზას იკეტავ როგორც მოსამართლეობამდე, ისე პოლიტიკაში მისასვლელადო.
– ანუ რეალური მიზეზი ეს იყო და არა ის, რომ თამამი კოსტიუმების ჩაცმა მოუწევდა?
– რა თქმა უნდა, ეს ფაქტორიც იყო. მარიამს უთხრა, საზოგადოება ამას ვერ გაიგებსო. ეს კავკასიური მენტალიტეტია. როცა მიუზიკლ "ჩიკაგოდან" შეასრულა ნომერი, მარიამს ძალიან მკაცრად ვკითხე, ნუთუ ამ ცეკვაზე უარის თქმა არ შეგეძლო–მეთქი. ჩავთვალე, რომ მისი რეიტინგისა და ჩვენი კავკასიური მენტალობისთვის ასეთი ცეკვა საჭირო სულაც არ იყო. ეს ნომერი არ მოუხდა, რა პლუსები მოუტანა? მაშინ მიპასუხა, სხვანაირად ვერ გავიმარჯვებდი, სულ ეროტიკულობაზე, სექსუალურობაზე იყო აქცენტი და ეს ნომერი აუცილებლად უნდა შემესრულებინაო.
ჩემი ვაჟი ვაჟკაცური ტიპია, ფეთქებადი ხასიათი აქვს. ორწელიწადნახევარი ციხეში იყო, 2004 წელს, რუსთაველზე მოჭიდავეების აქციის დროს დააკავეს, რაც მის ნერვულ სისტემაზე ცუდად აისახა. სხვათა შორის, მან რაც გათვალა, ისე მოხდა. რაღაც პერიოდი მისი ნათქვამი მართლდებოდა, მარიამი მართლა შეიძლებოდა გამოეყენებინათ, არადა ამ პროექტს მის გარეშე ფასი არ ექნებოდა. როცა "ჩიკაგოდან" შეასრულა ნომერი, ორი დღე სახლში ვერ მივდიოდი, ჩემს დასთან ვრჩებოდი. საშინელ განცდებში ვიყავი. ვფიქრობდი, ალბათ ახლა ყველაფერი დამთავრდება, კარლო აფეთქდება–მეთქი. ეს გასაკვირი არ არის, ჩვენ კავკასიელები ვართ, თან კარლო ჩეჩნების გავლენის ქვეშ გაიზარდა, გროზნოში ხშირად იყო.
– "სარკესთან" ინტერვიუში მარიამმაც ისიც თქვა, რომ საჭირო დროს ძმამაც მიატოვა და დედამაც...
– მას შემდეგ, რაც და–ძმას შორის უსიამოვნო საუბარი შედგა, მარიამმა მეორე დილითვე დატოვა სახლი. მე იმ საღამოს ჩემი ვაჟიშვილისთვის მხარი რომ არ დამეჭირა, არასწორი ვიქნებოდი. როგორც ბიჭმა, კავკასიელმა, უფროსმა ძმამ ეს ყველაფერი გაითავისა, ბობოქრობდა. ჩემი კრიტიკა არაფერს მოიტანდა, პირიქით, სიტუაციას გაამწვავებდა, ამიტომ კარლოს ვუთხარი, რომ მარიამი აღარ იცეკვებდა. მართლა მეგონა, მარიამი ცეკვას ვეღარ გაბედავდა, მაგრამ მან გააგრძელა და გონივრულადაც მოიქცა. გამარჯვების შემდეგ ჩემს შვილს კომპლიმენტიც ვუთხარი.
– მარიამი ბავშვობაში ცეკვავდა?
– ახმეტაში ცეკვაზე მივიყვანე, იქ გაყინული დარბაზი დამხვდა, სადაც დანგრეული ღუმელი იდგა, ამიტომ ცეკვის მასწავლებელი სახლში დამყავდა. მარიამს მარტო ხომ არ ვამეცადინებდი და ამიტომ მეზობელ გოგონებსაც დავუძახე და ერთად სწავლობდნენ. ჩემი ქმრისგან დატოვებული სქელი, დიდი სარკე მქონდა. შესვენების დროს მეზობლის ბიჭები შემოვიდნენ და ბავშვებმა ეს სარკე დაამტვრიეს. ამით დამთავრდა ცეკვის გაკვეთილები. მე–8 კლასში იყო მარიამი, როცა, თუ არ ვცდები, თბილისში, ანსამბლ "როკვაში" მივიყვანე. მასწავლებელს ისე მოეწონა, მითხრა, არაფერს გადაგახდევინებთ, ბავშვს ისე ვამეცადინებთო. ერთი კვირის შემდეგ კარლომ შემთხვევით სურათი ნახა, სადაც მისი და ახალგაცნობილ მოცეკვავე გოგონასთან და მის ძმასთან ერთად იყო და მარიამს უთხრა, რომ თბილისში ფეხს ვეღარ გაადგამდა. ასე დამთავრდა მარიამის მცდელობები, რომ ეცეკვა.
– როგორც ვიცი, მარიამი სილამაზის კონკურსებზეც გაგყავდათ. ძმა ასეთ კონკურსებზე როგორ უშვებდა?
– ეს პატარა ასაკში ხდებოდა და კარლოც ძალიან გულშემატკივრობდა. მახსოვს, ერთხელ მარიამი სილამაზის კონკურსზე უნდა გასულიყო. შეგვეშინდა, კარლო იქ არ მისულიყო და ბევრი ტკბილეული ვუყიდეთ, რომ სახლში დარჩენილიყო. მე და მარიამი კონკურსზე ჩუმად წავედით. გავიხედე და, კარლო ზაფხულში პიჯაკში გამოწყობილი დარბაზში არ დავინახე? თურმე ვიღაც გოგო შეყვარებია, გაუგია, რომ ის კონკურსში მონაწილეობდა, მამამისის პიჯაკი ჩაუცვამს და წამოსულა. გადავრჩით, კარლომ ყველაფერი კარგად მიიღო. ის ყველაფერ კარგს ნორმალურად იღებდა.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
