ვიქტორ სანიკიძე: "ცოლად ქართველი მინდა, მაგრამ ჯერ არავინ შემყვარებია"

ქართველი კალათბურთელი, ნაკრების ერთ–ერთი წამყვანი მოთამაშე, ვიქტორ სანიკიძე, 28 წლის ასაკში საკმაოდ შემოსავლიანი სპორტსმენია. 10 წლის განმავლობაში მან არაერთი უცხოური საკალათბურთო გუნდი გამოიცვალა. ახლა რუსეთის კლუბში მიიწვიეს, მაგრამ სპორტსმენი თავს ყველაზე კომფორტულად იტალიაში გრძნობდა. სამი წელი იქ ერთ–ერთ საკალათბურთო კლუბში გაატარა. შეისწავლა იტალიური ენა, კულტურა, სამზარეულო და ყველაფერი შეუყვარდა, გარდა იტალიელი ლამაზმანებისა. ახალგაზრდა უცოლო ქართველი კალათბურთელისთვის პრიორიტეტი ქართული ოჯახის შექმნაა, თუმცა, როგორც აღმოჩნდა, ეს არც ისე ადვილი ყოფილა. თავად ვიქტორმა გვითხრა, რომ მისი დაქორწინების საკითხს ორი ფაქტორი ართულებს – მოუცლელობა და მომთხოვნელობა.
კალათბურთელთან საუბარი ევროპის ჩემპიონატზე საქართველოს ნაკრების შანსებით დავიწყეთ.
– ევროპის ჩემპიონატზე საქართველოს კალათბურთელთა ნაკრები მესამედ გავიდა. ამჯერად რა შედეგს ველოდოთ თქვენგან?
– ეს ძალიან დიდი მიღწევაა, რომ საქართველოს კალათბურთის ნაკრები ევროპის ჩემპიონობაზე მესამედ გავიდა. წინა ორ შემთხვევაში იმ შედეგს ვერ მივაღწიეთ, რაც ჩვენთვის მისაღები იყო. ამჯერად კი მეტი გამოცდილებით და მეტი მიზნებით ვიბრძოლებთ. ევროპის წინა ჩემპიონატებზე ჩვენი მხრიდან ბევრი შეცდომა იყო. ახლა მეტი შანსი გვაქვს, რომ უკეთესი შედეგი ვაჩვენოთ.
– ევროპის ჩემპიონობის ამბიცია არ გაქვთ?
– იმაზე ლაპარაკი, რომ ჩემპიონები გავხდებით, რეალობას მოკლებულია, მაგრამ მაინც ვეცდებით, კარგი შედეგები მივიღოთ. არის ქვეყნები, რომლებსაც თავიანთი ყველა მოთამაშე სუპერვარსკვლავი ჰყავთ. ჩვენს ნაკრებს ჯერ ამის ფუფუნება არ აქვს. იმედია, მომავალში ჩვენც გვეყოლება მაღალი დონის ბევრი კალათბურთელი.
– რა შეგრძნებაა, როცა საქართველოსთვის თამაშობთ?
– მეც და სხვა კალათბურთელებსაც, რომლებიც სხვადასხვა ქვეყნის გუნდებში ვთამაშობთ, უფრო მეტი სიხარული გვაქვს, როცა ეროვნული ნაკრების ღირსებას ვიცავთ. წარმოიდგინეთ, როდესაც სეზონი მაისში მთავრდება და დასვენებისთვის იწყებენ მზადებას, ჩვენ ეს ფუფუნება არ გვაქვს. ყოველ ზაფხულს ჩამოვდივართ თბილისში ნაკრების შეკრებებზე. აქედან გამომდინარე, ბევრ სიამოვნებაზე მიწევს უარის თქმა, მაგრამ არ ვნანობ, იმხელა სიამოვნებას ვიღებ ეროვნული მატჩებისა და გულშემატკივრებისგან, ეს ამად ღირს. როცა ხალხს ასე უყვარხარ, ამაზე დიდი ბედნიერება არაფერია.
– ვიქტორ, რთული არ არის, გუნდების ცვლასთან ერთად სხვადასხვა ქვეყანაში გადაბარგება, იქაური ცხოვრების რიტმზე მორგება?
– იტალიის ერთ კლუბში 3 წელი ვთამაშობდი, ესპანეთში – 1 წელი. ახლა რუსეთში მივდივარ. რასაკვირველია, რთულია, როდესაც ახალ კლუბში მიდიხარ, ახალ გარემოსთან გიწევს მორგება, თითქმის ყველაფერს ახლიდან იწყებ. ეს ადვილი ნამდვილად არ არის. წელს დამიმთავრდა ესპანეთში კონტრაქტი, ამჟამად რუსეთში ყაზანის კლუბიდან მაქვს მიწვევა.
– რუსეთში ცხოვრების მთავარ სირთულედ რა გესახებათ?
– ზუსტად ვიცი, რუსეთის ცივ კლიმატთან შეგუება გამიჭირდება. ენის პრობლემა არ მაქვს, რუსული კარგად ვიცი. სხვა მხრივ, არა მგონია, რაიმე ბარიერის გადალახვა მომიწიოს. მათი პირობები ჩემთვის მისაღები იყო და შევთანხმდით.
რუსეთში არასოდეს მიცხოვრია. თავს ყველაზე კარგად იტალიაში ვგრძნობდი. ეს ქვეყანა ჩემი მეორე სახლია. იქ ბევრი მეგობარი მყავს. ვიცი მათი ენა, კულტურა, მიყვარს იტალიური სამზარეულო...
– წელს საქართველოში თქვენმა ახალმა იმიჯმა გაკვირვება გამოიწვია – ჭაღარა თმა და დიდი წვერი. რას მივაწეროთ ეს ყოველივე?
– 28 წლის ასაკისთვის მართლაც ბევრი ჭაღარა მაქვს. ეს გენეტიკის ბრალია. რაც შეეხება წვერის გაზრდას, ეს არაფერს უკავშირდება. ვცადე წვერის მოშვება და ბოლოს დავიტოვე. მეგობრები, გუნდელები, ოჯახის წევრები მეუბნებიან, გავიპარსო, მაგრამ არ მინდა. შეიძლება ესპანეთში ცხოვრებამ იქონია გავლენა. იქ მიღებულია დიდი წვერით სიარული. აქ ყველა მეკითხება, თუ რატომ დავდივარ ამხელა წვერით. იქ ეს ჩვეულებრივი ამბავია და არავის უკვირს.
ჩემი წვერი თანაგუნდელებსაც არ მოსწონთ. მაგალითად, თორნიკე შენგელიამ წვერი გაიპარსა და, როგორც ეს ყინულიანი წყლის გადასხმის აქციაში ხდება, გამომიწვია, მითხრა, 24 საათის განმავლობაში მეც გამეპარსა წვერი, მაგრამ ვერაფერი შეძლო. ვუთხარი, ბოდიშს გიხდი, თორნიკე, შენი გამოწვევა რომ ვერ მივიღე–მეთქი. ჩემი წვერი დისკომფორტს არ მიქმნის.
– როგორია ახალგაზრდა წარმატებული ქართველი კალათბურთელის ცხოვრება?
– რა თქმა უნდა, პრიორიტეტი ვარჯიშია. საკმაოდ დატვირთული ვარ, კვირაში 4 დღე ორჯერადი ვარჯიშები მაქვს. ფაქტობრივად დრო არ მრჩება არაფრისთვის. დასვენების დღეს ვერ ვიყენებ გართობისთვის. ის ერთი დღე ძალების აღსადგენად მჭირდება. რთულია, მთელი წელი იცხოვრო ერთსა და იმავე რეჟიმში. რაღაცნაირად ვცდილობ, გავიხალისო ცხოვრება მეგობრებთან ერთად გართობით. კლუბური ცხოვრების მოყვარული არ ვარ.
– თქვენი ოჯახი როგორ შეეგუა იმას, რომ წელიწადში მხოლოდ რამდენიმე კვირა ხართ მასთან?
– 10 წელია, საზღვარგარეთ ვცხოვრობ. როცა ჩამოვდივარ, ოჯახისთვის დიდი ზეიმია, მაგრამ ყოველ წელს, გამგზავრების დღეს, დედა ემოციებშია, მაინც ვერ ეგუება ჩემს წასვლას. ჩემი ყველაზე დიდი გულშემატკივრები მშობლები, დედმამიშვილი და დეიდა არიან. აღარაფერს ვამბობ მეგობრებზე. ეს ადამიანები და მაყურებლები თამაშების დროს ყველაზე დიდ სტიმულს მაძლევენ.
– წარმატებული კარიერის პარალელურად დაოჯახებაზე არ ფიქრობთ?
– ჯერ ვერ გადავეყარე ისეთ ქალს, რომელზეც ვიქორწინებ. ამ საკითხზე დიდად არ ვფიქრობ. ალბათ ამის დროც მოვა. ჩემთვის პრიორიტეტული ქართული ოჯახის შექმნა და ცოლად ქართველი გოგონას მოყვანაა. იქიდან გამომდინარე, რომ წელიწადში 10 თვე საქართველოში არ ვარ, ეს უფრო ართულებს ქართველი გოგოს მოძებნას.
– იტალიაში, ესპანეთში ვერც ერთმა გოგონამ მოგხიბლათ?
– ესპანელებს, თავს დავდებ, რომ ლამაზი ქალები არ ჰყავთ, იტალიელებზეც იმავეს თქმა შემიძლია. იტალიაში ქალების მასა ლამაზი ნამდვილად არ არის. უცხოელ ქალზე ქორწინება პრობლემა არ არის, მთავარია სიყვარული და ურთიერთგაგება, მაგრამ მე ქართული ოჯახი მინდა. ოჯახის შექმნაზე ვერ ვფიქრობ, იქიდან გამომდინარე, რომ ჯერ სიყვარული არ მწვევია. მომთხოვნი ვარ, მაგრამ აზიატი – არა, საკუთარ თავს რასაც ვთხოვ, იმავეს მოვთხოვ ჩემ გვერდით მყოფ ადამიანსაც. რა ვქნა, მაქსიმალისტი ვარ!
– ოჯახის წევრები დაოჯახებას არ გთხოვენ?
– არა. დარწმუნებული ვარ, რომ დედას ძალიან გაუხარდება ჩემი დაქორწინება, მაგრამ მისგან არასდროს გამიგია: "რას ელოდები, რატომ არ მოგყავს ცოლი?". უფროსი ძმა მყავს, ისიც დასაოჯახებელია. ასე რომ, რიგში ვარ. ჩემი მშობლები 30 წლის იყვნენ, როცა ოჯახი შექმნეს. საჩქარო არაფერი მაქვს.
– როგორ შეაფასებთ საზღვარგარეთ გატარებულ 10 წელს?
– როცა ადამიანი წარმატებას აღწევს, დაუჯერებელია, მის ცხოვრებაში არ იყოს წარუმატებელი ეტაპებიც. გამონაკლისი არც მე ვარ. იყო ტრავმები, ოპერაციები, წარუმატებელი სეზონი, მაგრამ საბოლოოდ განვლილ 10 წელს დადებითად ვაფასებ. მადლობელი ვარ დღევანდელი დღის, მაგრამ უფრო უკეთესი ხვალინდელი დღე მინდა.
– მაღალანაზღაურებადი კალათბურთელი ხართ?
– მსოფლიოს მასშტაბით, საშუალოანაზღაურებადი სპორტსმენი ვარ.
– თქვენი შემოსავლებით რა შენაძენის გაკეთება შეძელით? ოცნებები აიხდინეთ?
– ბავშვობაში ჩემი ოცნება მანქანა იყო. ეს ოცნება ადრეულ ასაკშივე ავიხდინე. ბოლო 3–4 წელია, მანქანა არ მყავს იმიტომ, რომ საქართველოში წელიწადში 2 თვეს ვატარებ და ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ. წლების წინ, სულ რომ ერთი კვირით ჩამოვსულიყავი ჩემს ქვეყანაში, მანქანას ვყიდულობდი. ახლა ამის "მუღამი" აღარ მაქვს, გავიზარდე და სხვა შეხედულებები მაქვს.
საკალათბურთო სეზონის დამთავრების შემდეგ ჩემი მთავარი საზრუნავი დასვენებაა. რამდენადაც ვახერხებ, ყოველ წელს ამერიკისკენ მიმიწევს გული, ამასთან, ძალიან მინდა აზიის ქვეყნების ნახვა – ტაილანდის, ჩინეთის, იაპონიის, მალაიზიის. შეიძლება ითქვას, რომ ჩემი ჰობი მოგზაურობაა. ამერიკა ძალიან მიყვარს, ბავშვობაში ნიუ იორკის კოლეჯში ვთამაშობდი და იქ ბევრი ქართველი მეგობარი შევიძინე. ყოველ ზაფხულს ნიუ იორკში ჩასვლა ტრადიციაა. შემდეგ ვიკრიბებით მეგობრები და მივდივართ ლას ვეგასში. თუ რა ხდება ლას ვეგასში, ეს აღარ მკითხოთ.
– და მაინც, რა ხდება ლას ვეგასში? გარდა აზარტული გართობისა, რა მოგწონთ იქ?
– რა თქმა უნდა, მიყვარს კაზინოში თამაში, მაგრამ ამ ყველაფერზე დამოკიდებული არ ვარ. კაზინოში გასართობად შევდივარ. ბუნებრივია, როცა აგებ, ვერ ერთობი. მე კი, რომ დავთვალო, მაქსიმუმი, 2 000 დოლარი მაქვს წაგებული, მოგებული კი – 10 000. ლას ვეგასში არამარტო კაზინოები და ღამის კლუბებია თავბრუდამხვევი, ბევრი სანახაობრივი ადგილია, მომწონს მათი შოუები. თითქმის ყველა სასტუმროში მუშაობენ ქართველი აკრობატები, ისინი საოცარ შოუებს დგამენ.
ჩემი შემოსავლის გარკვეულ ნაწილს მოგზაურობაში, მეგობრებთან ერთად გართობაში ვხარჯავ. ბევრი მეგობარი მყავს. მათი თავი მირჩევნია ყველაფერს.
– როცა თბილისში ხართ, როგორი რიტმით ცხოვრობთ?
– რაც დრო გადის, მით მეტად მომწონს სახლში ყოფნა. მეგობრები დავდივართ ერთმანეთთან სახლებში, აგარაკებზე. წელს მხოლოდ ერთხელ ვიყავი შარდენზე გასართობად გასული, ადრე კი აქტიურად ვერთობოდი სხვადასხვა ადგილას. როცა საქართველოში ჩამოვდივარ, პარასკევს საღამოს ბათუმში მივდივარ და უიქენდს იქ ვატარებ. წელს ეს ვერ შევძელი.
ეს არის და ეს, რისი თქმაც საქართველოში გატარებულ რამდენიმე კვირაზე შემიძლია. მომავალ ზაფხულს ევროპის ჩემპიონატი გველოდება. მადლობა ყურადღებისთვის!
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე