"მეგობრებს ხუმრობა ძალიან ცუდად აგვიხდა"

ერთი ამბავი უნდა მოგწეროთ, რომელიც მე და ჩემს მეგობრებს ძალიან გვაწუხებს, ამიტომ გთხოვთ, გამომიქვეყნეთ. არ ვიცი, 2 წლის შემდეგ რატომ მომინდა, უამრავი ადამიანისთვის მომეყოლა ეს ისტორია, მაგრამ მეგობრებსაც რომ გავუმხილე სურვილი, მათაც მითხრეს, კარგი იქნება, თუ დაწერო. ეტყობა, მათაც აწუხებთ კითხვები, დანაშაულის შეგრძნება მათაც ვერ მოიშორეს... ახლა 17 წლის ვარ. ეს კოშმარი კი 3 წლის წინ დაიწყო.
ზაფხული იყო, არდადეგები. უბანში ბევრი თანატოლი ვცხოვრობდით და ერთად იმდენად კარგ დროს ვატარებდით, რომ სადმე კურორტზე წასვლა აღარც გვინდებოდა. ჩვენს სოფელში დამსვენებლებიც ხშირად ჩამოდიოდნენ და ყველა ერთად კარგად ვერთობოდით.
ერთ დღეს გოგოებმა გადავწყვიტეთ, ნამცხვრები გამოგვეცხო. ამ პროცესში ბიჭებიც ჩავრთეთ. რაღაცეები გავაკეთეთ, მერე მოვილხინეთ, ოღონდ ალკოჰოლის გარეშე და კარგად ვიმხიარულეთ. უცებ ერთმა ჩვენმა მეგობარმა ბიჭმა თქვა, მოდი, გავითამაშოთ, ვითომ მოვკვდი და თქვენ დამიტირეთო. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ეს იდეა ყველამ ავიტაცეთ. ახლა მიკვირს, რა იყო მის ნათქვამში ასე აღსაფრთოვანებელი, რატომ დავთანხმდით, ამ ხუმრობას ავყოლოდით...
თითქოს ყველას რაღაც შეგვიჩნდა სულში, დავტრიალდით, უცებ მოვაწყვეთ დაკრძალვის ინსცენირება. გოგოებმა თავსაფრები წავიკარით, ბიჭებმა გულზე ქაღალდები დაიმაგრეს, სადაც იმ ბიჭის სახელი ეწერა, ვითომ სამგლოვიარო მედალიონები ყოფილიყო. ტახტი გამოვიტანეთ ეზოში, ის ბიჭი ზედ დავაწვინეთ, ყვავილები შემოვუწყეთ გარშემო და დავიტირეთ. გოგოები ვწიოკობდით, ბიჭები თავში იშენდნენ ხელებს. მთელი უბანი ეზოში შემოცვივდა, ეგონათ, რომ რამე უბედურება მოხდა. ჩვენი მეგობარი ტახტზე ხან სერიოზული სახით იწვა, ხან ისეთ რაღაცეებს აკეთებდა, რომ ხალხი სიცილით მიწაზე ხოხავდა. უცნაურია, მაგრამ იმ დღეს ყველა გიჟურმა სიცილმა და მხიარულებამ აგვიტანა, დღემდე ვერ ვხვდებით, ეს რა იყო.
შემოდგომით ჩვენს მეგობარ ბიჭს, რომელიც ასეთი ამბით დავიტირეთ, სარკომა აღმოაჩნდა. ეს მოწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნას ჰგავდა. ვერავინ ვიჯერებდით, შოკში ვიყავით. ბურანიდან გამოსვლა ვერც მოვასწარით, რომ ხელიდან გამოგვეცალა. ეს 2 წლის წინ მოხდა...
მისმა ოჯახის წევრებმა დიაგნოზი რომ შეიტყვეს, იმ დღიდან გვსაყვედურობენ, ცოცხალი ბავშვი დაიტირეთ, დათარსეთ, ბოროტის თვალი ეცაო. პანაშვიდზე რომ მივედით,დედამისმა გვითხრა, ახლა კი შეგიძლიათ მართლა იტიროთო. თითოეული ჩვენგანი, ვინც მაშინ მის "დაკრძალვაში" ვმონაწილეობდით, ნატრობდა, იმ ბიჭის ადგილას ყოფილიყო. მე პირადად მერჩივნა, მოვმკვდარიყავი, ვიდრე მისი ოჯახის წევრებისგან ასეთი საყვედურები მომესმინა. ეს დარდი ამდენი ხანია მოგვყვება, დღე არ გავა, მეგობარი არ გაგვახსენდეს.
ბოროტებით არ გვიხუმრია, მაგრამ ასე კი გამოგვივიდა. ამიტომ ყველას გირჩევთ, მსგავსი რაღაცეებით ნუ გაერთობით. მხოლოდ პოზიტიურზე იფიქრეთ, ზეცაში მხოლოდ კარგი სურვილები გააგზავნეთ, რომ იქიდან სიხარული და სიკეთე დაგიბრუნდეთ!
სარკის ერთგული მკითხველი