ია სუხიტაშვილი: "მიშა მესხის კონკურენტი არასდროს ვიქნები"

მსახიობების წყვილი – ია სუხიტაშვილი და მიშა მესხი – ახალ ფილმზე ერთად მუშაობს. ჯერჯერობით დეტალებს არ ახმაურებენ, მაგრამ წარმატების დიდი იმედი აქვთ.
იას კარიერაში აქტიური პერიოდი დგას, როგორც თავად ამბობს, მისი ასაკიდან გამომდინარე, რადგან 28–დან 45–მდე წლები ზოგადად მსახიობისთვის ყველაზე ნაყოფიერია. ამიტომაც სურს, თითოეული დღე ბოლომდე გამოიყენოს როგორც თეატრში, ასევე კინოში.
– ია, სამუშაო პერიოდი დაიწყო. როგორ შეხვდით ახალ სეზონს?
– არის რაღაცეები, რისი თქმაც წინასწარ არ მინდა, რადგან კარგად არ მაქვს დაცდილი. ვფიქრობ, რომ საკმაოდ დატვირთული წელიწადი მექნება.
– როგორც ვიცი, ახალ ფილმში თამაშობთ. რეჟისორი და მსახიობები ვინ არიან, რა ერქმევა სურათს?
– მისი სათაური ჯერ სამუშაო ვარიანტია, შეიძლება შეიცვალოს, ამიტომ თქმას აზრი არ აქვს. რეჟისორი ვანო ბურდულია, რომელიც მოსკოვში საქმიანობს. მაყურებელი მას "გასეირნება ყარაბაღი 2"–ის რეჟისორად იცნობს. ამ ფილმში ერთ–ერთ მთავარ გმირს ვთამაშობ. ჯერ არ მინდა, პერსონაჟის დახასიათება, რადგან სამუშაო პროცესია. ძალიან კარგი მსახიობები თამაშობენ. პირველად დაემთხვა ჩემი, ნატა მურვანიძის და ნუცა კუხიანიძის სცენები ერთმანეთს. ასევე დათო დარჩიას პარტნიორობა პირველად მომიწია. ფილმში ასევე თამაშობენ გიორგი ნაკაშიძე და ჩემი ქმარი – მიშა მესხი.
– მეუღლესთან ერთად გადასაღებ მოედანზე ყოფნა როგორი შეგრძნებაა? გარკვეულ კომპლექსებს აჩენს თუ პირიქით, უფრო ლაღად ხართ?
– არასდროს დავკვირვებივარ, ეს მომენტი რა გავლენას ახდენს ჩემზე. შეიძლება, რომ ჩავუღრმავდე, დავკომპლექსდე კიდეც. მიშას გადაღებასაც დავსწრებივარ, რა თქმა უნდა, მისი სურვილით, თუმცა სრულიად ნორმალურია, თუ ვინმეს არ უნდა საყვარელი ადამიანის დასწრება სამუშაოზე და ეს კატასტროფა არ არის. ზოგჯერ გადასაღებ მოედანზე ზედმეტი თვალიც კი გაღიზიანებს. შარშან, ზუსტად ამ დროს, ყაზბეგში ვიყავი გადაღებებზე და იქ მიშაც გამომყვა.
– ზოგჯერ მსახიობთა წყვილში ისე ხდება, რომ ქმარი მეტად დაკავებულია, ვიდრე ცოლი ან პირიქით. ამ დროს შეიძლება მეუღლეებს შორის კონკურენციის განცდაც გაჩნდეს...
– მეუღლის კონკურენტი თუ ხარ, ეს გულისხმობს იმას, რომ რაღაც გწყინს, გაღიზიანებს. მაშინ ეს ცოლ–ქმრის ურთიერთობაზეც აისახება. ჩემი და მიშას შემთხვევაში ასეთი რამ არასდროს ყოფილა, ამაზე არც ვფიქრობთ.
– სახლში საუბრობთ სამუშაოს შესახებ?
– ძალიან ცოტა დოზით. ჩვენს პროფესიას შეიძლება მსუბუქად შევეხოთ. სახლში იმდენი საქმეა, რომ სამსახურზე ჩაჭიჭინების დრო არც არის. ისიც საკმარისია, როცა ახალ გმირზე მუშაობ და სახლშიც კი გონებაში მის ხასიათს აწყობ.
– ანუ თქვენი გმირი სახლშიც მოგყვებათ?
– ასეთი რამ უფრო პრემიერებზე ხდება, თუმცა პერსონაჟი კი არა, ემოციები მოგყვება. მსახიობმა თავისი გმირი თეატრში უნდა დატოვოს მის კოსტიუმთან ერთად. ყველა პერსონაჟი რომ სახლში წამოვიყოლოთ, კარგ დროს გავატარებთ. მაღიზიანებს ტიპაჟები, გარკვეული პერიოდი პერსონაჟის ცხოვრებით რომ ცხოვრობენ, თუმცა სადღაც ვუგებ კიდეც, თუ ეს რამეში ეხმარებათ.
– წლების გასვლასთან ერთად რა ცვლილებებს ატყობთ საკუთარ თავს?
– ადამიანი ყველა ეტაპზე იცვლება და მეც ვიცვლები. ეს ნორმალური და კანონზომიერია. არ მიყვარს მუდმივი თინეიჯერები. ბავშვურობის მარცვალი აუცილებელიცაა, მაგრამ ამაში არ უნდა ჩარჩე. თანდათან იზრდები, ხვდები, რომ მეტისთვის ხარ მზად, თუნდაც პროფესიაში. მსახიობისთვის ყველაზე კარგი წლებია 28–დან 45–მდე. ახლა ეს ეტაპია ჩემს ცხოვრებაში. მინდა, ჩემს საქმეს მაქსიმალურად მივუძღვნა თავი და დატვირთული ვიყო. თან ძალიან მიყვარს კინო და იმედი მაქვს, ამ მხრივ ყველაფერი კარგად იქნება. ცუდია, რომ კინოცენტრის მიერ წელიწადში მხოლოდ 2 ფილმი ფინანსდება, მინიმუმი, 5 უნდა დაფინანსდეს და ალბათ ეს პერიოდიც დადგება, იმედი მაქვს.
საბედნიეროდ, ახლაც ბევრი კარგი ფილმი კეთდება. თუნდაც ის, რომ ვენეციის კინოფესტივალი გახსნა ირანელი რეჟისორის ფილმმა "პრეზიდენტი", სადაც სულ ქართველი მსახიობები თამაშობენ. ეს ფილმი აქ არის გადაღებული, ქართული კინოპროდუქციაა. მისი პრემიერა აქაც მალე იქნება.
ლევან კოღუაშვილის ფილმ "შემთხვევითი პაემნის" პრემიერაც მალე იქნება, რომელიც ბერლინის კინოფესტივალზე იყო თებერვალში და მაყურებლის დიდი მოწონება დაიმსახურა. სცენაზე რომ ავედით კითხვა–პასუხისთვის, აღმოჩნდა, რომ მაყურებელთა უმეტესობას "ქიფ სმაილინგ, ანუ გაიღიმე" ნანახი ჰქონდა და ძალიან გაუხარდათ ჩემი დანახვა მეორე ფილმში. ეს საოცარი შეგრძნება იყო. ბედნიერი ვიყავი, რომ მარტო ამ ფილმით არ გამიცნეს და თურმე სხვა ფილმიც იცოდნენ, სადაც ვმონაწილეობდი.
– რა განსხვავებაა ქართველ და უცხოელ მაყურებელს შორის?
– უცხოელები თავშეკავებულები არ არიან. თუ არ მოსწონთ, ამას თავისუფლად გამოხატავენ, თუ მოსწონთ – უფრო დაუფარავად. ჩვენთან ერთ რამეს დავაკვირდი – ემოციის გამოხატვა გვეუხერხულება. თუ ვინმე გაიცინებს, მეორე მერე იცინის. ამაზე გული მწყდება. მსახიობებს ყველაზე მეტად ჩვენი მაყურებლის გვეშინია. კრიტიკულები ვართ, რა არ მოგვწონს, იმაზე ვიწყებთ საუბარს. არ ჯობია, დავიწყოთ კარგით, რა მოგვეწონა და მერე აღვნიშნოთ ნეგატივი, თუ ის არსებობს? ასეთი რაღაცეები გვახასიათებს და ნელ–ნელა რომ შევიცვალოთ, ალბათ ფსიქოზი და ნევროზიც ნაკლები იქნება.
– გასულ სეზონზე შოუს წამყვანობაც მოსინჯეთ, პროექტი "იქს ფაქტორი" გეგა ფალავანდიშვილთან ერთად მიგყავდათ. როგორ გახსენდებათ ის დღეები?
– ძალიან კარგი პროექტი იყო, კარგი გუნდით და მონაწილეებით. როგორც წამყვანებს, დიდი ფუნქციები არ გვქონდა, მაგრამ რაც მთავარი იყო ჩემთვის – ჩარჩოებში არ გვსვამდნენ. პროფესიონალების გუნდი აკეთებს ამ პროექტებს. ამ სტატუსს მათ ვერ წაართმევ. თანდათან უფრო მომეწონა ჩემი ამპლუა. თუ კიდევ რამეს წავიყვან, ისევ ამ პროექტს. მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად იმ დროს ჩემი ქმარი პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" მონაწილეობდა და გიჟური რეჟიმი ჰქონდა, მაინც მიყურებდა და მგულშემატკივრობდა. თავიდან მეუბნებოდა, ზედმეტად მკაცრი ხარო. მე ასე არ ვფიქრობდი, მაგრამ მის რჩევებს ვითვალისწინებდი. მე მიშას გამოსვლებს დარბაზიდან ვუყურებდი.
– ზაფხული როგორ გაატარეთ?
– ვერ ვიტყვი, რომ დავისვენე. აგარაკზე, მარტყოფში მივდიოდი სამ–სამი დღით და უკან ვბრუნდებოდი. საშინელი ზაფხული იყო ჩემთვის, რადგან სიცხე ძალიან არ მიყვარს. დილის 8–ის ნახევარზეც კი საშინლად ცხელოდა.
– როგორი სტილის დასვენება მოგწონთ ცოლ–ქმარს?
– მიშას უყვარს გართობა და სულ არ მოსწონს აგარაკზე წყნარად ყოფნა, მე კი პირიქით ვარ. ისე იხსნება და იკეტება კლუბები, არ მივდივარ. მაგრამ არის პერიოდები, როცა მე მივყვები გასართობად ან ის მომყვება მშვიდ ადგილას. არც იმის პრობლემა მაქვს, ცალ–ცალკე დავისვენოთ.
ზაფხულში ყველაზე მეტად მიყვარს წიგნის კითხვა, ჰამაკში წყნარად ყოფნა. გადაღებებს რომ მოვრჩებით, მე და ჩემი ქმარი ალბათ ერთი კვირით მაინც დავისვენებთ ლოპოტაზე. ხმაურიანი დასვენება არ მიყვარს და არც არასდროს მყვარებია. უბრალოდ, ადრე მეგობრები რომ მიდიოდნენ, გული მეც მათთან მიმიწევდა. ამიტომ ბევრი ხმაურიანი ზაფხული მაქვს გატარებული, თუმცა ჩემი სურვილი არასდროს ყოფილა დასვენების პერიოდში თავზე დამხობამდე გართობა.
– შვილთან, 7 წლის ლუკასთან, მკაცრი ხართ თუ მეგობრული?
– მკაცრი დედა ნადვილად ვერ ვარ. მირჩევნია, ორი კვირა მშვიდად ველაპარაკო, თუ რაიმეს მინდა მივაღწიო, ვიდრე მკაცრად. მინახავს მშობლები, შვილებს ხელითაც რომ ეხებიან. ამას ვერასდროს ვიზამ. არ შემიძლია ჩემი ემოციები ბავშვზე ვანთხიო და 24 საათი ვუკიოდე. არც მე მქონია ასეთი ბავშვობა. ერთადერთხელ მახსოვს, დედაჩემმა მთელი კლასის წინაწე ძალიან მკაცრად მომცა შენიშვნა, რადგან რაღაც მსუბუქი შეცდომა დავუშვი რუსულ საკონტროლოში. მერე ვუთხარი, რომ სხვების თვალწინ შენიშვნა აღარასდროს მოეცა და ასეც იყო. მეც ასე ვურთიერთობ ჩემს შვილთან, მით უმეტეს, რომ 21–ე საუკუნის ბავშვები ძალიან ჭკვიანები არიან.
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე