გოგა ბარბაქაძე და მაია დობორჯგინიძე "შუა ქალაქში" ბრუნდებიან

მსახიობების წყვილის, გოგა ბარბაქაძისა და მაია დობორჯგინიძის ცხოვრებაში რამდენიმე მნიშვნელოვანი ცვლილებაა. ამ გაზაფხულზე მათ მეორე შვილი, გოგონა შეეძინათ. უფროსი ვაჟი, გაბრიელი უკვე 6 წლისაა და წელს სკოლაში მივიდა. რაც შეეხება სამსახიობო კარიერას, ამ მხრივაც წინსვლას ელიან – ისევ გამოჩნდებიან სერიალში "შუა ქალაქში", რომელმაც მათ სახალხო პოპულარობა მოუტანა. შესაძლოა სერიალს სულ სხვა სახელი ერქვას. ყოველ შემთხვევაში, სტუდია "ღამის შოუს" ხელმძღვანელი დავით გოგიჩაიშვილი მსახიობების ძველ შემადგენლობასთან მოლაპარაკებას აწარმოებს.
გოგას და მაიას ქალიშვილი 19 მაისს დაიბადა. ახალშობილს ბარბარე დაარქვეს. პატარამ ჯერ კიდევ დაბადებამდე დედა 8 თვე სახლში გამოკეტა. ოჯახმა მთელი ზაფხული აგარაკზე გაატარა და თბილისში ახლახან დაბრუნდა. ოჯახურ ცხოვრებასა და საქმეში მომხდარ თუ მოსახდენ ცვლილებებზე გოგა და მაია "სარკეს" უყვებიან.
მაია: პირველისგან განსხვავებით, მეორე რთული ორსულობა მქონდა. მთელი 8 თვე სახლში გამოვიკეტე, ყველა სამუშაოს თავი დავანებე, რადგან შრომისუუნარო გავხდი.
– პრეტენზიულიც გახდით?
მაია: ძირითადად ხაჭოს ვითხოვდი, რადგან ბავშვისთვის იყო საჭირო. ბარბარე თითქმის 1 თვით ადრე დაიბადა.
გოგა: გაბრიელიც 2 კვირით ადრე დაიბადა. ორივე სასწაულად მოძრაობდნენ დედის მუცელში.
მაია: გაბრიელი ბუნებრივად დაიბადა ცოტა ადრე, მაგრამ ბარბარე რომ ცოტა ადრე გაჩენილიყო, საჭირო იყო. მეორე შვილი საკეისრო კვეთით გავაჩინე, პირველი – ფიზიოლოგიურად და ვამბობ ხოლმე, ველურად ვიმშობიარე–მეთქი.
გოგა: ანუ ახლა მისცა თავს უფლება, რომ კომფორტულად ემშობიარა.
მაია: სხვაგვარად არც შეიძლებოდა. არაჩვეულებრივმა გინეკოლოგმა, ნოდარ გომელაურმა ასე გადაწყვიტა. ორივე მის ხელში გავაჩინე.
გოგა: ჩემი მომავალი ბატონ ნოდარს ვანდე და გაამართლა კიდეც.
მაია: ვხუმრობ ხოლმე, ორსულობის მთელ 9 თვეს ჩემთან ერთად ატარებს–მეთქი. ისე ვაწუხებდი, პირდაპირ შევჭამე. გაბრიელი მე დამიწვინეს გულზე, ბარბარე კი – გოგას. კარგად ვერ ყვება იმ ემოციებს, რაც დაეუფლა. მხოლოდ იმას ამბობს, რომ 2 საათი გაშეშებული იწვა და ფიქრობდა, ბავშვისთვის რამე არ ევნო.
გოგა: ძალიან ვინერვიულე. ჩვილს რომ მოგაგდებენ და 2 საათი უნდა გეწვეს გულზე. შიშველი იყო და ზემოდან რაღაც ეფარა. ის შეგრძნება, რაც ამ დროს მქონდა, ალბათ აღარასდროს მექნება. შვილიშვილს მე არ დამიწვენენ გულზე და...
– მომავალში მესამე შვილს ვერ ხედავთ?
გოგა: ვნახოთ. უარზე არც მე ვარ და არც მაია და თუ დაიბადება... მერე გაბრიელიც ამოვაყვანინე და სამივე ერთად ვიწექით. გაბრიელი გაკვირვებული დარჩა. იცოდა, რომ ბავშვი უნდა დაბადებულიყო, მაგრამ სხვანაირს ელოდებოდა. პატარა მოძრაობდა ჩემს მკერდზე და ძუძუს ეძებდა, რომელიც მე არ მქონდა. დამაგლიჯა თმა. ხელს ჰკიდებდა და მწიწკნიდა. საოცრება იყო!
მაია: თუ მამა მშობიარობას არ ესწრება და არ ნახულობს იმ პროცესს, რასაც ქალი ბავშვის გაჩენის დროს გადის, შვილის მამის გულზე დაწვენა კარგი წესია.
გოგა: მშობიარობას ვერაფრით დავესწრებოდი. მაიამ ორივეჯერ ისე იმშობიარა, სქესი წინასწარ არ ვიცოდით. ღმერთი რასაც მოგცემს, შენია და მორჩა!
– როგორი გოგოა ბარბარე, ხომ არ ჭირვეულობს?
მაია: გაბრიელთან შედარებით ბევრად მშვიდია. 3 თვემდე ტირილის პერიოდი ჰქონდა, რომელიც თურმე ნორმალურია. ეს ტირილები აგარაკზე გავატარეთ. ბებიები გვადგნენ თავზე – დედაჩემი და გოგას დედა მანებივრებდნენ, მაგრამ მაინც სულ დაღლილი ვიყავი. არ ვარ ძალიან მეოჯახე ტიპაჟი, არ გამომდის, მაგრამ ახლა დაფეთებული ვარ, მგონი, ზედმეტადაც. ბებიასთან ვტოვებ და მაინც ვფიქრობ, უჩემოდ როგორ იქნება–მეთქი. ეტყობა, ისეთ ასაკში ვარ, რომ ასე უნდა იყოს და იმედი მაქვს, გამივლის. გაბრიელი უზომოდ ცელქია.
– გოგო დედას ჰგავს თუ მამას?
მაია: უფრო მამას, მაგრამ სიჯიუტეში ორივეს გვგავს.
გოგა: არც დედა იყო ნაზი. ამის ბავშვობის სურათებს თუ ნახავთ, მიხვდებით, რომ არ იქნებოდა წყნარი. როგორ შეიძლება ხუჭუჭა, დიდი შავი თვალებით მშვიდი ბავშვი ყოფილიყო?!
მაია: წყნარი არც მე ვიყავი, მაგრამ გოგას ბებია, ცირა ბებო ყვება, რომ გოგა რაღაც მოვლენა იყო. ასეთივეა გაბრიელიც. დიდი იმედი მაქვს, რომ ბარბარე ასეთი არ იქნება. 6 წლის განმავლობაში სულ რამდენჯერმე მახსოვს, გაბრიელი წყნარად რომ დაჯდა და მაშინვე მივვარდი, ვაიმე, რამე ხომ არ გტკივა–მეთქი.
– პატარას სახელი როგორ შეურჩიეთ?
მაია: გაბრიელსაც და ბარბარესაც კარგა ხანს არ ერქვათ სახელები. გაბრიელის დარქმევა მე და გოგას გვინდოდა, ოჯახის სხვა წევრებს კი – ანდრიასი. სამშაბათს დაიბადა, როცა ეკლესიაში წმინდა გაბრიელის ლოცვა იკითხება. თან, ბებიის დანატოვარი ძველი ხატი გვაქვს, რომელიც წმინდა გაბრიელის ყოფილა. ხატი ბავშვობიდან მახსოვდა, მაგრამ გვიან გავიგე, ვისი იყო. ასე რომ, ბევრი დამთხვევა მოხდა და გაბრიელი დავარქვით.
ჩვენი გოგონას სახელზე ვიჩხუბეთ. 3 დღის დაბადებული იყო და ყველა გვეკითხებოდა, რა დაარქვითო. ბავშვს კი სახელი არ ჰქონდა. დედაჩემი მუშაობს იმ სამშობიაროში, სადაც ბარბარე დაიბადა და უამრავი მნახველი გვყავდა. ბოლოს ორი სახელი მქონდა შერჩეული – კესარია და ბარბარე. ვიდექი და ხმამაღლა ვეძახდი, რომ გამეგო, მიმართვისას როგორ ჟღერდა. კესარია, დედიკო–მეთქი, ვიძახდი. ასევე ბარბარესაც. მე რომ კესარიას ვიტყოდი, გოგა ბარბარეს ამბობდა. კარგი, ბარბარე დავარქვათ–მეთქი, რომ ვეტყოდი, გოგა გაიძახოდა, არა, იქნებ კესარიაო. ბოლოს დამირეკა, თუ არ მეტყვი, რა დავარქვათ, არ ვიცი, დაბადების მოწმობაში რას ჩავწერო. ვუთხარი, კარგი, ბარბარე ჩაწერე–მეთქი. შევთანხმდით. ცოტა ხანში დამირეკა, იქნებ კესარია ჯობიაო. ბოლოს კი, მგონი, კარგი გადაწყვეტილება მივიღეთ. თან, ჩემს დიდ ბებიას ერქვა ვარვარა ანუ ქართულად ბარბარე.
მიუხედავად იმისა, რომ კესარიას სიამოვნებით დავუძახებდი, მაინც მგონია, რომ გაბრიელს ბარბარე უფრო უხდება. ბარბარე ბარბაქაძეც კარგად ჟღერს.
– კიდევ ერთი სიახლე გაქვთ. გაბრიელი წელს სკოლაში მივიდა.
გოგა: ბავშვობის პერიოდი გავიდა, კაცობაში გადავიდა ჩემი ბიჭი! ბაგებში, კერძო სკოლაში დაგვყავს. წესით, კმაყოფილები უნდა ვიყოთ იმ სკოლით. თავისებური, ჯინიანი ბავშვია, მაგრამ იმედი გვაქვს, კარგად ისწავლის.
მაია: სკოლას საოცარი ეზო აქვს. გაბრიელი იქ როგორ იქცევა და რას აკეთებს, არ ვიცით, რადგან ჭიშკრის იქით არ გვიშვებენ. კრებაზე კი ვიყავით, მაგრამ მასწავლებელს საყვედური არ უთქვამს.
– მსახიობის ნიჭი თუ აქვს?
გოგა: კი, როგორ არა! გადასარევად ცეკვავს და ასევე გადასარევად პოულობს რთული მომენტიდან გამოსავალს. ნეტავ, ვის ჰგავს?
მაია: მამას! მეშინია, ჩვენი პროფესია არ აირჩიოს. ადრე სულ მიკვირდა, მსახიობი მშობლები რომ ამბობდნენ, არ გვინდა, ჩვენი შვილი მსახიობი იყოსო. ახლა კი მინდა, ჩემმა შვილმაც უარი თქვას ამ პროფესიაზე და მეცნიერი იყოს. დაჯდება, გაიხედავს ტელესკოპში, წავა უცხოეთში, ლექციებს ჩაატარებს...
გოგა: თვითონ აირჩევს პროფესიას! მინდა, ისეთი საქმე იპოვოს, სანერვიულო და სარბენი რომ არ ჰქონდეს. საქართველოში ჩვენს სფეროში კარგი არაფერი ხდება. რა ენერგიასაც ხარჯავ, იმის შესაბამის ანაზღაურებას ვერ იღებ. ვისაც გადაღებები არ აქვს, არ ვიცი, საერთოდ როგორ არსებობენ.
– მაია, ორსულობის გამო თეატრში რამე მნიშვნელოვანი გამოტოვეთ?
მაია: კი, რაღაცეები გამოვტოვე, მაგრამ იმ ასაკში აღარ ვარ, რომ ამაზე ვიდარდო, მით უმეტეს, რომ მიზეზი შვილის გაჩენა იყო. გოგას უფრო მიაქვს რაღაცეები გულთან ახლოს. ბატონმა ავთო ვარსიმაშვილმა ძალიან შემიწყო ხელი. ერთი სპექტაკლი, რომელშიც ვთამაშობდი, გააჩერა. თეატრალურ უნივერსიტეტში ბატონ ანდრო ენუქიძესთან ასისტენტი ვარ. სტუდია "ეტსეტერა" მაქვს მარიამ ჯოლოგუასთან და ქეთა ლორთქიფანიძესთან ერთად და იქაც ვერ ვიარე. ყველამ მომითმინა, ახლა ყველგან დავბრუნდი და დიდი შემართებით ვარ.
ახალ სპექტაკლზე ვმუშაობ, ეფრაიმ კიშონის "ჰეი, ჯულიეტა!" უნდა დავდგა. საინტერესო ამბავია – რომეო და ჯულიეტა 20 წლის შემდეგ. ცოცხლები არიან და მათი თანაცხოვრება როგორ გადაიზრდება რუტინაში. შვილიც ჰყავთ. შექსპირი ცოცხლდება, რომ თავისი გმირები რუტინიდან თავის ადგილზე დააბრუნოს...
თუ ადამიანებს ერთმანეთი უყვართ, რომანტიკა მომენტებში ქრება, მერე ისევ ბრუნდება, მერე მძაფრდება, მერე ნელდება...
– ამას თქვენი და გოგას გამოცდილებიდან ამბობთ?
მაია: შვილები გვყავს და ჩვენი ცხოვრება უფრო მიწიერი გახდა, მაგრამ ვცდილობთ, რაღაც მომენტებში ავფრინდეთ. მერე ისევ ვეშვებით. ესაა ცხოვრება. მინდა, აქცენტი ზუსტად ამაზე გავაკეთო, რომ სადაც სიყვარული არ არის, იმ ოჯახში იქმნება პრობლემა და ეს რუტინა ტანჯვად იქცევა. თუ ცოტა სიყვარული მაინცაა დარჩენილი, იქ ყოველთვის შეიძლება უშველო და თავიდან გააღვივო. ვიღაც იტყვის, რომ მარტივად ვლაპარაკობ, მაგრამ ამ სიმარტივეშიც არის სირთულეები.
– გოგა, კარგა ხანს ვერ ვახერხებდით თქვენთან შეხვედრას. გადაღებები მაქვსო, მეუბნებოდით. რაზე მუშაობთ?

გოგა: "ჯიდიესზე" დავიწყეთ სერიალ "ტიფლისის" გადაღება. ეს გახლავთ მძაფრსიუჟეტიანი დეტექტივი, რომელშიც ამბავი 1883 წელს ვითარდება. ხოცვა–ჟლეტა და გამოძიებები მიდის. მოღალატე თავადები არიან და ა.შ. მე კარგი თავადის როლს ვთამაშობ. მეტის თქმის უფლება არ მაქვს.
მაია: გოგა რიჩარდის როლს თამაშობს "თავისუფალ თეატრში". უამრავ ადამიანს უნდა ამ როლის თამაში და მთელი ცხოვრება არ ეძლევა ამის საშუალება. ამით უნდა იამაყო!
გოგა: რუსთაველის თეატრში მოლიერის "მიზანთროპს" ვდგამთ და იქ მიზანთროპის როლს ვთამაშობ. გადაღება–რეპეტიცია, გადაღება–რეპეტიცია და ოჯახისთვის ვეღარ ვიცლი. თქვენ კიდევ მეკითხებით, რატომ არ გინდათ, თქვენი შვილი მსახიობი გამოვიდესო.
მაია: კარგია, რომ მუშაობ. როცა არ მუშაობს, მაშინ უნდა ნახოთ, რა დღეშია, მისი ატანა შეუძლებელია! გოგა ისედაც რთულია ოჯახში. ხალხს ჰგონია, რომ ჰა–ჰა–ჰა–ჰუ–ჰა–ჰაა, მაგრამ არ არის ასე. ბუზღუნა და აუტანელია, როცა სამუშაო არ აქვს. სულ ვამბობ, რომ მირჩევნია, მე არ მქონდეს საქმე, ვიდრე გოგას.
– ტელეკომპანია "იმედზე" გამეორებით გადის სერიალი "შუა ქალაქში", რომელმაც სუპერპოპულარულებად გაქციათ. ხალხი ახლაც სიამოვნებით უყურებს ძველ სეზონებს. როგორ გახსენდებათ მაშინდელი პერიოდი?
გოგა: მართლაც პოპულარულებად გვაქცია ამ სერიალმა. სამწუხაროდ, თეატრს ასეთი რამ არ ახასიათებს. ვამაყობთ, როცა ხალხის ჩვენკენ მომართულ ბედნიერ თვალებს ვხედავთ, რაც ამ სერიალის დამსახურებაა. განმეორებით გადის და ახლაც კი უზარმაზარი რეიტინგი აქვს.
მაია: დრომ აჩვენა, რომ ერთად საოცარი გუნდი შევიკრიბეთ.
– ამ გუნდის დაშლა ალბათ თავად დავით გოგიჩაიშვილმაც ინანა, რადგან სერიალმა პოპულარობა მალევე დაკარგა და წააგეთ თქვენც, რადგან სხვა არხზე, სხვა სერიალში თითქმის იმავე შემადგენლობით იყავით, მაგრამ ბევრი ვერაფერი გამოვიდა.
გოგა: ჩვენ არაფერი წაგვიგია, მაგრამ ისე არ წარიმართა, როგორც კარგი იქნებოდა. კარგი სცენარი იყო საჭირო, თორემ რომ გამოვსულიყავი და არაფერი მეთქვა, რა შედეგს დავდებდი?! მალე რაღაც ახალი მოხდება.
მაია: ისევ უნდათ ამ გუნდის აღდგენა და ვნახოთ, რა იქნება.
– ისევ დავით გოგიჩაიშვილს?
მაია: დიახ.
– გეწყინათ, მაშინ სერიალიდან რომ დაგითხოვეს?
მაია: არა, რადგან ჩათვალეს, რომ რახან რეიტინგი ცოტა დავარდა, მსახიობების შეცვლით უშველიდნენ. სცადეს და არ გამოუვიდათ. ალბათ ჯობდა, რაღაცეები სხვა კუთხით შეეცვალათ. როცა კარგი დასია, მთლიანად კარგი მსახიობებით ვერ ჩაანაცვლებ. მოდით, ესენი გავყაროთ და ახლები მივიღოთო, ასეთი რამ არსად ხდება. უნდა ეცადო, შენს მსახიობებს გაუფრთხილდე და რაღაც ახალი შექმნა.
გოგა: იმდენი ხანი ერთად ვიყავით და რას ვიზამდით, ხომ არ შევაკვდებოდით?! იმისთვისაც მადლობას ვუხდით, რაც გააკეთეს.
მაია: წყენა იყო, მაგრამ ერთმანეთს არ გადავმტერებივართ. იმდენ ხანს ვიყავით მთელი დღეები ერთად, რომ არც გამოგვივიდოდა ერთმანეთის შეძულება. ვიღაცეებთან ისევ ვურთიერთობდით, ვიღაცეებთან – არა.
– გოგა, როგორც ვიცი, ოთარ ტატიშვილი და თქვენ ერთმანეთის გარეშე ვეღარ ძლებდით. ახლაც მეგობრობთ?
გოგა: ოთართან და კიდევ რამდენიმესთან დღემდე კარგი ურთიერთობა მაქვს. არც სხვებზე ვარ ნაწყენი.
მაია: ასე გადაწყვიტეს და ეს მათი საქმე იყო. ახლა კი ახალი გეგმები აქვთ და ვნახოთ, რა გამოვა.
– დავით გოგიჩაიშვილი ახლა "მაესტროსთვის" მუშაობს. ამ არხზე გამოჩნდებით?
გოგა: ალბათ "ტვ 11"–ზე და იგივე გუნდი შევიკრიბებით, თუ არა და, აზრი არ ექნება. ეს ისევ გოგიჩაიშვილის იდეაა.
– ერთი სიტყვით, მიხვდა, რომ უთქვენოდ გაუჭირდა. ისევ "შუა ქალაქში" ერქმევა?
მაია: შეიძლება ისევ ასე ერქვას. ჯერ არ ვიცით.
რუსუდან ადვაძე, ჟურნალი სარკე