ჯანეტ ქერდიყოშვილი: "საქართველოში ჩამოსვლისას მონატრებულ მიწას ხელით შევეხე"
1 549 ნახვა
"მის საქართველო 2011", ჯანეტ ქერდიყოშვილი, თითქმის ერთწლიანი განშორების შემდეგ რუსეთიდან საქართველოში ახლახან დაბრუნდა, ემოციებით სავსე და შინაგანად შეცვლილი. სამშობლოსკენ მოუხაროდა, აქ ყველაფერი მოენატრა – მიწის სურნელი, თბილისის ქუჩები, ხალხი, ურთიერთობები...
განშორება მისთვის იძულებითი იყო. "სარკის" მკითხველმა უკვე იცის, რომ შარშან, სილამაზის კონკურს "მის სამყაროზე" გამგზავრებისას, ჯანეტს ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემა შეექმნა. ავადმყოფობის გამო ტელეწამყვანობაზეც და კონკურსში მონაწილეობაზეც უარის თქმა მოუწია და მრავალი თვე მკურნალობაში გაატარა.
როგორია მისი გეგმები და იმედები სამშობლოში დაბრუნების შემდეგ, ამის შესახებ საქართველოს ერთ–ერთი ულამაზესი გოგონა ისევ "სარკეს" უამბობს.
– ჯანეტ, პირველ რიგში, გამოჯანმრთელებას გილოცავთ! როგორი ემოციით დაბრუნდით საქართველოში?
– გმადლობთ! აქ რომ მოვდიოდი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ მიწასაც კი დავკოცნიდი. რა თქმა უნდა, ასე არ გამიკეთებია, მაგრამ ხელით მაინც შევეხე მიწას. აქაურობა ძალიან მომენატრა. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ერთი წლის განმავლობაში ბევრი რამ ვნახე და ბევრ ქვეყანაში ვიყავი, მაინც საქართველოში მირჩევნია, აქ ყველაზე მაგარია! რაც ასაკი მემატება, ჩემს სამშობლოში ცხოვრება უფრო და უფრო მინდა. ევროპის რომელიმე კარგ ქვეყანაში ცხოვრება რომ შემომთავაზონ, მაინც საქართველოში დავბრუნდები. ეს ყველაფერი 22 წლის ასაკში გავაცნობიერე. მანამდე ვფიქრობდი, სადაც მოვხვდებოდი ან სადაც გავთხოვდებოდი, იქ ვიქნებოდი, თუნდაც ეს რუსეთი ყოფილიყო, მაგრამ ახლა აღარ მინდა. ჩემი გეგმები აქაურობას უკავშირდება.
– პეტერბურგში დაიბადეთ და ბავშვობაც იქ გაატარეთ. თავის დროზე საქართველოშიც უცხო გარემო იქნებოდა თქვენთვის.
– აქ რომ ჩამოვედით, დაახლოებით მე–8 კლასში ვიყავი, უცებ კი სხვა გოგო, სხვა ბავშვი გავხდი. თბილისმა უფრო გამზარდა. აქაური წესები მომეწონა. რუსეთში ახალგაზრდები სხვანაირად ცხოვრობენ, რიტმიც სხვანაირი აქვთ. იქ შენთვის ხარ, არავინ გაკვირდება, არავის აინტერესებს, ვინ ხარ, რას აკეთებ. ჩაკეტილ წრეში ტრიალებ, გყავს ოჯახი, ახლობლები და ეს არის და ეს. აქ, თბილისის ქუჩებში, ფეხით დადიხარ თუ მანქანით, ყველა სახე გეცნობა, ყველა შენიანი გგონია. ბევრი ჭორაობა კი ვიცით, ვის რა აცვია, ვინ ვისთანაა, მაგრამ ესეც მომწონს.
– ავადმყოფობამდე საქართველოში "დღის შოუს" წამყვანი იყავით, მერე სილამაზის კონკურს "მის სამყაროში" ("მის იუნივერსში") უნდა მიგეღოთ მონაწილეობა. დაკარგეთ ეს შანსები?
– არა, უბრალოდ ყველაფერი სხვა დროისთვის გადავწიე. გამოგიტყდებით, რომ "მის სამყაროდან" წელსაც მაქვს შემოთავაზება, მაგრამ ვფიქრობ, დავთანხმდე თუ არა. იქ წასვლის შანსი უკვე მესამედ მაქვს. პირველად ამ სილამაზის კონკურსში იმის გამო ვერ მივიღე მონაწილეობა, რომ პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" ვმონაწილეობდი, მეორედ კი ჩემი ავადმყოფობის გამო ჩაიშალა. ახლა უკვე მეშინია. გული მიგრძნობს, ისევ რაღაც მოხდება. უფრო სწორად, დარწმუნებული ვარ, რომ ან ძალიან კარგი რაღაც მოხდება, ან ისევ ცუდი.
როცა გადაცემა "დღის შოუდან" მაცილებდნენ გოგოები, მაშინაც რაღაც მსგავსი შეგრძნება მქონდა. კონკურსიდან საქართველოში 3 კვირაში უნდა დავბრუნებულიყავი, მაგრამ დამშვიდობება, იმის თქმა, რომ მალე დავბრუნდებოდი და ა.შ., რაღაცნაირად უცნაურად მომეჩვენა. სახლში რომ მოვედი, დედაჩემს ვუთხარი, გული მიგრძნობს, მოსკოვში დავრჩები–მეთქი, მაგრამ ის არ მიფიქრია, რომ "მის სამყაროზე" ვერ წავიდოდი.
მართლაც, გზაში მოულოდნელად ცუდად გავხდი. არადა კონკურსზე ძალიან მომზადებული მივდიოდი. უამრავი კაბა შევიძინე, ყველა დეტალი გავთვალე. ხუთივე ჩემოდანი ვარდისფერი მქონდა. თითოეულში წერილი მედო, რომ მცოდნოდა, სად რა იდო.
– მაშინ ბევრს სჯეროდა, რომ სერიოზულ წარმატებას მიაღწევდით.
– ორგანიზატორებიც ამბობდნენ, რომ მაშინ ამ კონკურსზე საქართველოს შანსი ჰქონდა, ტოპადგილზე გასულიყო, თუნდაც იმდროინდელი პოლიტიკური მდგომარეობის გამო. როცა ვიწექი და "მის სამყაროს" პირდაპირ ტრანსლაციას ვუყურებდი, ძალიან მინდოდა იქ ყოფნა, გული დამწყდა. ქალბატონი ია კიწმარიშვილი მეუბნება, სამი და სამართალიო, მაგრამ ვნახოთ, რას გადავწყვეტ. ჯერ არ იციან, როდის ან რომელ ქვეყანაში ჩატარდება, ამიტომ დასაფიქრებლად დრო მაქვს.
– ეკრანს ტელეწამყვანად დაუბრუნდებით?
– ამ საკითხშიც გადაწყვეტილება მაქვს მისაღები. ჟურნალისტიკის ფაკულტეტის მე–4 კურსის სტუდენტი ვარ. ტელეკომპანია "იმედში" რომ დავიწყე მუშაობა, უნივერსიტეტში ერთხელ ვიყავი, რადგან ლექციები იმ დროს მეწყებოდა, როცა სამსახურში უნდა ვყოფილიყავი. მერე კი ჩემი ავადმყოფობის გამო სწავლის ერთი წელი გამოვტოვე. ახლა გადავწყვიტე, სწავლას მივხედო.
– რას უკავშირდება თქვენი სამომავლო ფიქრები?
– საზღვარგარეთ სწავლის გაგრძელებას, ალბათ უფრო – პიარის განხრით. ამას გარდა, მინდა, ჩემი პატარა ბიზნესი მქონდეს და მხოლოდ მამაჩემის იმედზე არ ვიყო. უკვე დიდი გოგო ვარ და მსურს, საქმე წამოვიწყო.
– რა სფეროში ცდით ბედს?
– რამდენიმე გეგმა მაქვს, მაგალითად, ძალიან მინდა, კარაოკეს ბარ–რესტორანი გავხსნა. ეს ბიზნესი ასე თუ ისე ვიცი, რადგან რუსეთში ჩემს ძალიან ბევრ მეგობარს აქვს. სილამაზის სალონის გახსნასაც ვფიქრობდი, მაგრამ თბილისში ძალიან ბევრია...
– რამდენჯერმე აღნიშნეთ, რომ უკვე დიდი გოგო ხართ. ამ დიდი გოგოს პირად ცხოვრებაში არის რამე სიახლე?
– დიდი გოგო უფრო იზრდება, პირადში კი სერიოზული არაფერია. თაყვანისმცემლები არიან, მაგრამ...
– როგორი უნდა იყოს ის ერთადერთი?
– ბევრი კრიტერიუმი მაქვს, მაგრამ, პირველ რიგში, კარგი ადამიანი უნდა იყოს, კაცობა გააჩნდეს, კარგი ოჯახის შვილი იყოს, ამის საჭიროებას კი ნამდვილად მივხვდი.
– ამას ისე გაუსვით ხაზი, ეტყობა, გარკვეული გამოცდილება მიიღეთ.
– არა, რადგან შეყვარებული არასდროს მყოლია, მაგრამ ადრე ასეთ რაღაცეებს არ ვაკვირდებოდი. ახლა რომ ჩემს წარსულს ვიხსენებ, თავხედი ბიჭები მომწონდა. რაც დრო გადის, მეტ წვრილმანს ვაკვირდები და არჩევანის გაკეთებაც უფრო მეტად მიჭირს. ვიღაცეები ჩემთან კონტაქტზე გამოსვლას მშობლებით ცდილობენ, გარიგებასავით მიდის ხოლმე მთელი ამბები, რაც არ მომწონს. რაღაცნაირი შიში მაქვს და არ ვიცი, რატომ.
– ბიჭები როგორ გამოხატავენ თქვენ მიმართ სიმპათიას?
– "ფეისბუქზე" ძალიან ბევრი ბიჭი მწერს. შეიძლება ერთხელ მოგწერონ და თუ არ უპასუხებ, თავს აღარც იწუხებენ. ვიცი, ბევრს მოვწონვარ, მაგრამ ახლოსაც არ მოდიან და მართლა არ ვიცი, რატომ. ამაზე გული მწყდება. არადა ძალიან უშუალო ადამიანი ვარ. ბიჭებს თვალის ფერის და შეხედულებების მიხედვით არ ვაფასებ, უბრალოდ კარგი ადამიანი მჭირდება და მას ყველანაირად გავუგებ.
ეტყობა, ყველას ჰგონია, რომ ბიჭის ფინანსურ შესაძლებლობებს ვუყურებ. ბევრი ვითომ ხუმრობით მწერს, ჯანეტ, ოლიგარქი ვარ, ცოლად გამომყევიო. ასეთი სტერეოტიპი კი ჩამოყალიბდა, მაგრამ მე სულ სხვანაირად ვფიქრობ. თუ კარგი ადამიანია, მიზანდასახულია, შეგიძლია დაეხმარო და ერთად მიაღწიოთ რაღაცას.
– შეხვედრებზე, პაემნებზე უარს ამბობთ?
– არავის ვხვდები. თბილისში ვერსად მნახავთ, ბიჭთან ერთად რომ ვიჯდე. ვერც ვერავინ იტყვის, რომ ვინმეს შეყვარებული ვიყავი ან ვარ.
– თუ ახლოს არავის იკარებთ, როგორ მოვლენ თქვენთან?
– თავიდანვე ვხედავ, იმ ბიჭთან რამე გამომივა თუ არა, იქნება თუ არა ის ჩემი შვილების მამა. მოდი, ვცადოთ და ცოტა ხანი ერთად ვიყოთო – ასე არ მინდა. ახლა უკვე ვფიქრობ, რომ ვინც ჩემი შეყვარებული იქნება, ჩემი ქმარიც ის გახდება. არ მჭირდება ურთიერთობა, რომელიც ერთთვიანი ან ერთწლიანი იქნება. არ მინდა, ჩემმა ქმარმა მითხრას, ჯერ ერთი შეყვარებული გყავდა, მერე – მეორე, მესამე და რატომ არაფერი გამოგივიდაო.
– ცნობილია, რომ ცოტა ხნის წინ აფხაზეთში იყავით, სადაც თქვენი ბებია ცხოვრობს. როგორ მოხვდით ოკუპირებულ ტერიტორიაზე?
– მე, მამა, დედა და ჩემი ძმა რამდენიმე დღით ჩავედით ოჩამჩირეში, ბებია, დედაჩემის დედა მოვინახულეთ. როცა სოციალურ ქსელში იქაური ფოტოები დავდე, ბევრი მეკითხებოდა, როგორ გადახვედი, ქართველები იქ როგორ მოხვდითო. რაღაც საშვია, რომელსაც სოხუმში იღებენ, ერთთვიანი ვადა აქვს და იმით გადადიხარ. რა თქმა უნდა, საზღვარზე ნათესავები გვყავს. არავინ რომ არ გყავდეს, ისე ვერ გადახვალ. აფხაზეთში წლებია ჩავდივარ.
– შეცვლილია იქაურობა?
– გული მწყდება, რომ აფხაზეთში ყოველ წელს უარესი მდგომარეობა მხვდება, არაფერი კეთდება, ყველაფერი ინგრევა. ერთადერთი, რაც ახალგაკეთებული დავინახე და, სხვათა შორის, მაღალი დონის, ოჩამჩირის სკოლა იყო. სოხუმშიც ვიყავი, სურათები გადავიღე, მაგრამ გაგრაში ჩასვლა ვერ მოვასწარი.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
განშორება მისთვის იძულებითი იყო. "სარკის" მკითხველმა უკვე იცის, რომ შარშან, სილამაზის კონკურს "მის სამყაროზე" გამგზავრებისას, ჯანეტს ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემა შეექმნა. ავადმყოფობის გამო ტელეწამყვანობაზეც და კონკურსში მონაწილეობაზეც უარის თქმა მოუწია და მრავალი თვე მკურნალობაში გაატარა.
როგორია მისი გეგმები და იმედები სამშობლოში დაბრუნების შემდეგ, ამის შესახებ საქართველოს ერთ–ერთი ულამაზესი გოგონა ისევ "სარკეს" უამბობს.
– ჯანეტ, პირველ რიგში, გამოჯანმრთელებას გილოცავთ! როგორი ემოციით დაბრუნდით საქართველოში?
– გმადლობთ! აქ რომ მოვდიოდი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ მიწასაც კი დავკოცნიდი. რა თქმა უნდა, ასე არ გამიკეთებია, მაგრამ ხელით მაინც შევეხე მიწას. აქაურობა ძალიან მომენატრა. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ერთი წლის განმავლობაში ბევრი რამ ვნახე და ბევრ ქვეყანაში ვიყავი, მაინც საქართველოში მირჩევნია, აქ ყველაზე მაგარია! რაც ასაკი მემატება, ჩემს სამშობლოში ცხოვრება უფრო და უფრო მინდა. ევროპის რომელიმე კარგ ქვეყანაში ცხოვრება რომ შემომთავაზონ, მაინც საქართველოში დავბრუნდები. ეს ყველაფერი 22 წლის ასაკში გავაცნობიერე. მანამდე ვფიქრობდი, სადაც მოვხვდებოდი ან სადაც გავთხოვდებოდი, იქ ვიქნებოდი, თუნდაც ეს რუსეთი ყოფილიყო, მაგრამ ახლა აღარ მინდა. ჩემი გეგმები აქაურობას უკავშირდება.
– პეტერბურგში დაიბადეთ და ბავშვობაც იქ გაატარეთ. თავის დროზე საქართველოშიც უცხო გარემო იქნებოდა თქვენთვის.
– აქ რომ ჩამოვედით, დაახლოებით მე–8 კლასში ვიყავი, უცებ კი სხვა გოგო, სხვა ბავშვი გავხდი. თბილისმა უფრო გამზარდა. აქაური წესები მომეწონა. რუსეთში ახალგაზრდები სხვანაირად ცხოვრობენ, რიტმიც სხვანაირი აქვთ. იქ შენთვის ხარ, არავინ გაკვირდება, არავის აინტერესებს, ვინ ხარ, რას აკეთებ. ჩაკეტილ წრეში ტრიალებ, გყავს ოჯახი, ახლობლები და ეს არის და ეს. აქ, თბილისის ქუჩებში, ფეხით დადიხარ თუ მანქანით, ყველა სახე გეცნობა, ყველა შენიანი გგონია. ბევრი ჭორაობა კი ვიცით, ვის რა აცვია, ვინ ვისთანაა, მაგრამ ესეც მომწონს.
– ავადმყოფობამდე საქართველოში "დღის შოუს" წამყვანი იყავით, მერე სილამაზის კონკურს "მის სამყაროში" ("მის იუნივერსში") უნდა მიგეღოთ მონაწილეობა. დაკარგეთ ეს შანსები?
– არა, უბრალოდ ყველაფერი სხვა დროისთვის გადავწიე. გამოგიტყდებით, რომ "მის სამყაროდან" წელსაც მაქვს შემოთავაზება, მაგრამ ვფიქრობ, დავთანხმდე თუ არა. იქ წასვლის შანსი უკვე მესამედ მაქვს. პირველად ამ სილამაზის კონკურსში იმის გამო ვერ მივიღე მონაწილეობა, რომ პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" ვმონაწილეობდი, მეორედ კი ჩემი ავადმყოფობის გამო ჩაიშალა. ახლა უკვე მეშინია. გული მიგრძნობს, ისევ რაღაც მოხდება. უფრო სწორად, დარწმუნებული ვარ, რომ ან ძალიან კარგი რაღაც მოხდება, ან ისევ ცუდი.
როცა გადაცემა "დღის შოუდან" მაცილებდნენ გოგოები, მაშინაც რაღაც მსგავსი შეგრძნება მქონდა. კონკურსიდან საქართველოში 3 კვირაში უნდა დავბრუნებულიყავი, მაგრამ დამშვიდობება, იმის თქმა, რომ მალე დავბრუნდებოდი და ა.შ., რაღაცნაირად უცნაურად მომეჩვენა. სახლში რომ მოვედი, დედაჩემს ვუთხარი, გული მიგრძნობს, მოსკოვში დავრჩები–მეთქი, მაგრამ ის არ მიფიქრია, რომ "მის სამყაროზე" ვერ წავიდოდი.
მართლაც, გზაში მოულოდნელად ცუდად გავხდი. არადა კონკურსზე ძალიან მომზადებული მივდიოდი. უამრავი კაბა შევიძინე, ყველა დეტალი გავთვალე. ხუთივე ჩემოდანი ვარდისფერი მქონდა. თითოეულში წერილი მედო, რომ მცოდნოდა, სად რა იდო.
– მაშინ ბევრს სჯეროდა, რომ სერიოზულ წარმატებას მიაღწევდით.
– ორგანიზატორებიც ამბობდნენ, რომ მაშინ ამ კონკურსზე საქართველოს შანსი ჰქონდა, ტოპადგილზე გასულიყო, თუნდაც იმდროინდელი პოლიტიკური მდგომარეობის გამო. როცა ვიწექი და "მის სამყაროს" პირდაპირ ტრანსლაციას ვუყურებდი, ძალიან მინდოდა იქ ყოფნა, გული დამწყდა. ქალბატონი ია კიწმარიშვილი მეუბნება, სამი და სამართალიო, მაგრამ ვნახოთ, რას გადავწყვეტ. ჯერ არ იციან, როდის ან რომელ ქვეყანაში ჩატარდება, ამიტომ დასაფიქრებლად დრო მაქვს.
– ეკრანს ტელეწამყვანად დაუბრუნდებით?
– ამ საკითხშიც გადაწყვეტილება მაქვს მისაღები. ჟურნალისტიკის ფაკულტეტის მე–4 კურსის სტუდენტი ვარ. ტელეკომპანია "იმედში" რომ დავიწყე მუშაობა, უნივერსიტეტში ერთხელ ვიყავი, რადგან ლექციები იმ დროს მეწყებოდა, როცა სამსახურში უნდა ვყოფილიყავი. მერე კი ჩემი ავადმყოფობის გამო სწავლის ერთი წელი გამოვტოვე. ახლა გადავწყვიტე, სწავლას მივხედო.
– რას უკავშირდება თქვენი სამომავლო ფიქრები?
– საზღვარგარეთ სწავლის გაგრძელებას, ალბათ უფრო – პიარის განხრით. ამას გარდა, მინდა, ჩემი პატარა ბიზნესი მქონდეს და მხოლოდ მამაჩემის იმედზე არ ვიყო. უკვე დიდი გოგო ვარ და მსურს, საქმე წამოვიწყო.
– რა სფეროში ცდით ბედს?
– რამდენიმე გეგმა მაქვს, მაგალითად, ძალიან მინდა, კარაოკეს ბარ–რესტორანი გავხსნა. ეს ბიზნესი ასე თუ ისე ვიცი, რადგან რუსეთში ჩემს ძალიან ბევრ მეგობარს აქვს. სილამაზის სალონის გახსნასაც ვფიქრობდი, მაგრამ თბილისში ძალიან ბევრია...
– რამდენჯერმე აღნიშნეთ, რომ უკვე დიდი გოგო ხართ. ამ დიდი გოგოს პირად ცხოვრებაში არის რამე სიახლე?
– დიდი გოგო უფრო იზრდება, პირადში კი სერიოზული არაფერია. თაყვანისმცემლები არიან, მაგრამ...
– როგორი უნდა იყოს ის ერთადერთი?
– ბევრი კრიტერიუმი მაქვს, მაგრამ, პირველ რიგში, კარგი ადამიანი უნდა იყოს, კაცობა გააჩნდეს, კარგი ოჯახის შვილი იყოს, ამის საჭიროებას კი ნამდვილად მივხვდი.
– ამას ისე გაუსვით ხაზი, ეტყობა, გარკვეული გამოცდილება მიიღეთ.
– არა, რადგან შეყვარებული არასდროს მყოლია, მაგრამ ადრე ასეთ რაღაცეებს არ ვაკვირდებოდი. ახლა რომ ჩემს წარსულს ვიხსენებ, თავხედი ბიჭები მომწონდა. რაც დრო გადის, მეტ წვრილმანს ვაკვირდები და არჩევანის გაკეთებაც უფრო მეტად მიჭირს. ვიღაცეები ჩემთან კონტაქტზე გამოსვლას მშობლებით ცდილობენ, გარიგებასავით მიდის ხოლმე მთელი ამბები, რაც არ მომწონს. რაღაცნაირი შიში მაქვს და არ ვიცი, რატომ.
– ბიჭები როგორ გამოხატავენ თქვენ მიმართ სიმპათიას?
– "ფეისბუქზე" ძალიან ბევრი ბიჭი მწერს. შეიძლება ერთხელ მოგწერონ და თუ არ უპასუხებ, თავს აღარც იწუხებენ. ვიცი, ბევრს მოვწონვარ, მაგრამ ახლოსაც არ მოდიან და მართლა არ ვიცი, რატომ. ამაზე გული მწყდება. არადა ძალიან უშუალო ადამიანი ვარ. ბიჭებს თვალის ფერის და შეხედულებების მიხედვით არ ვაფასებ, უბრალოდ კარგი ადამიანი მჭირდება და მას ყველანაირად გავუგებ.
ეტყობა, ყველას ჰგონია, რომ ბიჭის ფინანსურ შესაძლებლობებს ვუყურებ. ბევრი ვითომ ხუმრობით მწერს, ჯანეტ, ოლიგარქი ვარ, ცოლად გამომყევიო. ასეთი სტერეოტიპი კი ჩამოყალიბდა, მაგრამ მე სულ სხვანაირად ვფიქრობ. თუ კარგი ადამიანია, მიზანდასახულია, შეგიძლია დაეხმარო და ერთად მიაღწიოთ რაღაცას.
– შეხვედრებზე, პაემნებზე უარს ამბობთ?
– არავის ვხვდები. თბილისში ვერსად მნახავთ, ბიჭთან ერთად რომ ვიჯდე. ვერც ვერავინ იტყვის, რომ ვინმეს შეყვარებული ვიყავი ან ვარ.
– თუ ახლოს არავის იკარებთ, როგორ მოვლენ თქვენთან?
– თავიდანვე ვხედავ, იმ ბიჭთან რამე გამომივა თუ არა, იქნება თუ არა ის ჩემი შვილების მამა. მოდი, ვცადოთ და ცოტა ხანი ერთად ვიყოთო – ასე არ მინდა. ახლა უკვე ვფიქრობ, რომ ვინც ჩემი შეყვარებული იქნება, ჩემი ქმარიც ის გახდება. არ მჭირდება ურთიერთობა, რომელიც ერთთვიანი ან ერთწლიანი იქნება. არ მინდა, ჩემმა ქმარმა მითხრას, ჯერ ერთი შეყვარებული გყავდა, მერე – მეორე, მესამე და რატომ არაფერი გამოგივიდაო.
– ცნობილია, რომ ცოტა ხნის წინ აფხაზეთში იყავით, სადაც თქვენი ბებია ცხოვრობს. როგორ მოხვდით ოკუპირებულ ტერიტორიაზე?
– მე, მამა, დედა და ჩემი ძმა რამდენიმე დღით ჩავედით ოჩამჩირეში, ბებია, დედაჩემის დედა მოვინახულეთ. როცა სოციალურ ქსელში იქაური ფოტოები დავდე, ბევრი მეკითხებოდა, როგორ გადახვედი, ქართველები იქ როგორ მოხვდითო. რაღაც საშვია, რომელსაც სოხუმში იღებენ, ერთთვიანი ვადა აქვს და იმით გადადიხარ. რა თქმა უნდა, საზღვარზე ნათესავები გვყავს. არავინ რომ არ გყავდეს, ისე ვერ გადახვალ. აფხაზეთში წლებია ჩავდივარ.
– შეცვლილია იქაურობა?
– გული მწყდება, რომ აფხაზეთში ყოველ წელს უარესი მდგომარეობა მხვდება, არაფერი კეთდება, ყველაფერი ინგრევა. ერთადერთი, რაც ახალგაკეთებული დავინახე და, სხვათა შორის, მაღალი დონის, ოჩამჩირის სკოლა იყო. სოხუმშიც ვიყავი, სურათები გადავიღე, მაგრამ გაგრაში ჩასვლა ვერ მოვასწარი.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
