ზურა ხიზანიშვილი: "სალომე ღვინიაშვილზე ახლა უფრო მეტად ვგიჟდები"
2 013 ნახვა
საქართველოს საფეხბურთო ნაკრების ყოფილი წევრი, ზურა ხიზანიშვილი, რომლის კარიერაც საქართველოს ფარგლებგარეთ განვითარდა, ამჟამად საქართველოშია და თბილისის "დინამოში" თამაშობს. გუნდთან იანვრამდე აქვს შეთანხმება დადებული, შემდეგ კი შეეცდება, ისევ დიდ ასპარეზზე გავიდეს და უცხოეთის რომელიმე გუნდში მოხვდეს. საქართველოში ყოფნის პერიოდს მაქსიმალურად იყენებს, რომ ცოლ–შვილთან რაც შეიძლება მეტი დრო გაატაროს, რაც ასე აკლია ხოლმე უცხოეთში. მამასთან სიახლოვით ბედნიერები არიან მისი გოგონები, 8 წლის ტასო და 6 წლის ნიტა. ზურა სახლიდან მათი ტირილის "აკომპანემენტით" გადის, შინ დაბრუნებულს კი მათი უზომო სიხარული ხვდება.
– ზურა, თბილისის "დინამოს" ფეხბურთელი გახდით. ამდენი წლის შემდეგ ისევ ქართულ გუნდში რა შეგრძნებით თამაშობთ?
– ძალიან გამიხარდა "დინამოში" დაბრუნება და თან ისეთში, როგორიც ახლაა. ის ჩემს წარსულთან, მამაჩემის თაობასთან ასოცირდება. ინფრასტრუქტურით, პირობებით გეგონება, რომ საქართველოში კი არა, ერთ–ერთ წამყვან საფეხბურთო ქვეყანაში ხარ. იმ ქვეყანასთან და გუნდებთან ვაკეთებ ხოლმე შედარებებს, სადაც ვყოფილვარ და მითამაშია. არ დაგიმალავთ, "ბლექბერნიში", "ნიუკასლში", "რედინგში" ასეთი ბაზა, ასეთი კომფორტი, ასეთი მინდვრები დიდი იშვიათობაა.
– ქართველი ფეხბურთელები კარიერის საზღვარგარეთ გაგრძელებას ცდილობენ, თქვენ კი იქიდან დაბრუნდით. ეს გადაწყვეტილება რატომ მიიღეთ?
– საზღვარგარეთ 17–18 წლიდან ვარ წასული. აქ იმის გამო არ დავბრუნებულვარ, რომ კარიერა "დინამოში" დავასრულო, ეს გამორიცხულია. მე თამაშს ისევ ვაპირებ. უბრალოდ ისე დაემთხვა, რომ თურქეთის გუნდთან, სადაც ბოლოს ვთამაშობდი, კონტრაქტი დამიმთავრდა, პლუს, მუხლზე ქირურგიული ჩარევა დამჭირდა, აპრილიდან აღარ მითამაშია. რაღაც უარყოფითი მოვლენები ერთმანეთს მიეწყო და რადგან თბილისს შემოვრჩი, ჩემსა და "დინამოს" შორის ორმხრივი შეთანხმება შედგა. ფინანსური საკითხი მესამეხარისხოვანი იყო ჩემთვის. ვიკითხე, ხვალ ვარჯიში რომელ საათზეა–მეთქი და პირდაპირ ვარჯიში დავიწყე.
– რამდენი ხანი დარჩებით "დინამოში"?
– იანვრამდე ვიქნები, მერე ვნახოთ. თუ ორივე მხარეს მოგვინდება, სიამოვნებით დავრჩები.
– მართალია, ამაზე საუბარი ნაადრევია, მაგრამ ალბათ მაინც გექნებათ დაგეგმილი, სპორტული კარიერის დასრულების შემდეგ რას გააკეთებთ.
– ჩემი საქმიანობა ისევ ფეხბურთს დაუკავშირდება. გამორიცხული არაა, რომ მწვრთნელი ან რომელიმე გუნდის დირექტორი გავხდე. ეს ისეთი თემაა, წინასწარ რამის თქმა გამიჭირდება. არ ვიცი, ხვალ რა მოხდება. პროფესიონალური ფეხბურთის თამაშს კიდევ რამდენიმე წელი ვაპირებ. ღმერთმა ქნას, ჯანმრთელობამ ხელი შემიწყოს.
– საკმაოდ დიდი საფეხბურთო გზა გაქვთ განვლილი. რა სირთულეები გამოიარეთ ამ გზაზე?
– ძალიან ძნელია ფეხბურთელის ცხოვრება, რადგან ფეხბურთის გამო ყველაფერი გადადებული გაქვს. თან ისეთ ასაკში როცა ხარ, ასარჩევად რომ გაქვს – სწავლა თუ ფეხბურთი, ფეხბურთი თუ ქუჩა, გართობა, მეგობრები თუ კარიერა. რა თქმა უნდა, აქ დიდ როლს პროფესიონალიზმი თამაშობს. ფეხბურთისთვის თავი გადადებული მქონდა, მაგრამ ისიც ვიცოდი, რომ 100 პროცენტით ყველაფრის გაღება დიდი ფეხბურთის თამაშის გარანტი არ იყო. ეს მამაჩემისგანაც ვიცოდი და სულ მესმოდა, მხოლოდ ვარჯიში, ფეხბურთზე შესვლა არ ნიშნავდა იმას, რომ დიდი ფეხბურთელი გამოვიდოდი. მნიშვნელოვანია, გაგიმართლოს კიდეც და ასე ვთქვათ, "ფიშკა" დაჯდეს.
შეიძლება კარგი სპორტსმენი იყო, მაგრამ ტრავმა მიიღო და ამის გამო 6 თვე დაისვენო. რომ დაბრუნდები, ისევ ტრავმა მიიღო, ფსიქიკურადაც შეირყე და ა.შ. 20 წლის ასაკში მუხლზე საკმაოდ სერიოზული ოპერაცია გავიკეთე. 13 წელია, როგორც პატარა ბავშვს, ისე ვუვლი ჩემს მარცხენა ფეხს. 13 წელი ცოტა ნამდვილად არ არის, რომ გამაყუჩებლებით, ნემსებით იყო... ნაოპერაციევი მუხლი ისეა, კარი რომ ჭრიჭინებს. მიხედვა უნდა და ეს ადვილი ნამდვილად არაა.
მინდა, ახალგაზრდა ფეხბურთელების გასაგონად ვთქვა, ფეხბურთისთვის აბსოლუტურად ყველაფერი უნდა გაიღონ. ჩვენ რატომღაც ასეთი სენი გვაქვს: საქართველოს ჩემპიონატში რაღაცას მიაღწევენ, პატარა ინტერვიუ დაიწერება და წარმატება თავში უვარდებათ. თუ იმაზე ფიქრობ, რომ საქართველოს რომელიღაც სპორტულ გაზეთში, ტელევიზიაში შენმა გვარმა გაიჟღეროს და მარტო ეს გინდა, ამას სამეგობროც გაგიკეთებს, თბილისში ყველა ერთმანეთს იცნობს. ვინც წინ იყურება და უნდა, რომ დიდი ფეხბურთი ითამაშოს, ასეთ რაღაცეებს ყურადღება არ უნდა მიაქციოს.
ბევრ ფეხბურთელს მშობელი აფუჭებს. მამა, შვილი გვერდით რომ უდგას და იტყვის, ამაზე მაგარი ფეხბურთელისო, ძნელია მერე მისი ფსიქიკა დააბალანსო. ამიტომაც არის, 20 წლის ასაკში ვეღარ ვითარდებიან.
– თქვენც გექნებოდათ გულისტკენის, არგამართლების, ჩავარდნის პერიოდი. როგორ უმკლავდებოდით ამ ფაქტორებს?
– კი, ბევრი თუ ცოტა, ასეთი მომენტი ყოფილა, მაგრამ სულ იმას ვფიქრობ, რომ ცუდს კარგი მოსდევს. 17 წლის ვიყავი, როცა "არსენალში" წავედი, მაშინ თბილისის "ლოკომოტივში" ვთამაშობდი. 10 დღიანი ტესტირება იყო, იქ 10 დღე დავრჩი, ტესტი ჩავაბარე და კმაყოფილები დარჩნენ. "არსენალის" მთავარმა მწვრთნელმა თქვა, ამ ფეხბურთელს დავიტოვებთო, მაგრამ საკომპენსაციო გადასახადი 400.000 თუ 500.000 ფუნტი იყო. მოხდა ის, რაც არ უნდა მომხდარიყო და ეს ტრანსფერი ჩაიშალა. ეს ჩემთვის ერთ–ერთი ყველაზე დასამახსოვრებელი გულისტკენა იყო.
მეორე შემთხვევა იყო, როცა შოტლანდიაში ვიყავი და იტალიაში 5 წლიან კონტრაქტს მოვაწერე ხელი. იქაც რაღაც პრობლემები შეიქმნა და ისიც ჩაიშალა. ინგლისში მოხვედრის შემდეგ გული იმდენად აღარ მწყდებოდა ხოლმე რაღაცეებზე, რადგან იქ თამაში ჩემი ოცნება იყო.
– თქვენს ყველაზე დიდ წარმატებად რას მიიჩნევთ?
– შოტლანდია, ინგლისი, თურქეთი... სად არ მითამაშია, მაგრამ კარგად გამიგეთ, იმიტომ არა, რომ თქვენ გაძლევთ ინტერვიუს და თბილისში ვარ, მართლა ასეა, ჩემთვის წარმატება საქართველოს ნაკრების 91 თამაში იყო. ეს ფეხბურთელზე ძალიან მოქმედებს. "ვიკიპედიას" რომ გადახედავენ ხოლმე, ის კი არ უკვირთ, რა კარგ გუნდებში აქვს ნათამაშევიო, ყველა ყურადღებას ამახვილებს იმაზე, რომ საქართველოს ნაკრებში 91 მატჩში ვითამაშე. 100–მდე 9 თამაში გაქვს დარჩენილიო, ამას უსვამენ ხაზს უცხოელებიც და მენეჯერებიც, ვინც ჩემით დაინტერესებულა. ეს ძალიან მსიამოვნებს, რადგან სახელი საქართველოს ნაკრებიდან გავითქვი. 13–14 წლის ასაკში ნაკრებში შეუცვლელად ვთამაშობდი.
– წარმატების მისაღწევად ბევრ რამეზე მოგიწიათ უარის თქმა?
– რა თქმა უნდა და თან ეს 14–15–16–17 წლის ასაკში ძნელია. გარდატეხის ასაკია, მაშინ მოგწონს გოგოც, მანქანაც, სიგარეტის მოწევაც და ა.შ. ისეთ პერიოდში გავიზარდე, შუქი არ იყო, არც გასართობი. ჩვენი "პრასვეტი" ის იყო, სადღაც ვიღაცის დაბადების დღეზე ან ახალ წელს რომ შევიკრიბებოდით.
მახსოვს, 31 დეკემბერი იყო, 1 იანვარს კი ვარჯიში მქონდა. ახალ წელს ბიჭები საგურამოში, მეგობრის სახლში შევხვდით. 12 საათზე ახალ წელს შევხვდი და პირველის 5 წუთზე წავედი და დავიძინე, მეგობრებმა კი მთელი ღამე გაათენეს. ეს ძნელი იყო ჩემთვის, რადგან მუსიკის, გართობის ხმა მესმოდა. არავის უთქვამს, წადი და დაიძინეო, ეს ჩემით გავაკეთე, იმდენად მქონდა თავში ფეხბურთი გამჯდარი.
დედაჩემი მეუბნება, ბუცებით წვებოდი, ბურთს ფუშავდი და იმაზე გეძინა, მეორე დღეს ბერავდი და ვარჯიშობდიო. ეს უკვე სიყვარული იყო.
– ხშირად მსმენია, რომ მწვრთნელები ფეხბურთელის დაოჯახებას დიდად არ მიესალმებიან, რადგან, მათი აზრით, ეს წინსვლაში ხელისშემშლელია. თქვენს კარიერაში ოჯახმა რა როლი ითამაშა?
– 24 წლის ვიყავი, როცა ცოლი მოვიყვანე. ჩამოყალიბებული პიროვნება ვიყავი და ვიცოდი, რას ვაკეთებდი. მწვრთნელების დამოკიდებულებაზე რაც მითხარით, მართალი ხართ. შოთი არველაძეს ცოლი რომ მოჰყავდა, ჩემი მწვრთნელი, რეზო ძოძუაშვილი, ამბობდა, შოთიმ რატომ მოიყვანოს, აჩიმ მოიყვანოსო.
რეზო ძოძუაშვილს განსაკუთრებულად ვუყვარდი, ნაკრებშიც ჩემი მწვრთნელი იყო და "ლოკომოტივშიც". რაღაც შეცდომას რომ ვუშვებდი, შეტრიალდებოდა და მეორეს ეჩხუბებოდა, ჩემს პრობლემას სხვას აბრალებდა ხოლმე. მახსოვს, მამამ ჩემი ძმის ქორწილში რომ დაპატიჟა, ეგონა, ცოლი მე მოვიყვანე და უთხრა, მანდ არ მოვალო, იმდენად არ უნდოდა, რომ დავქორწინებულიყავი. მას თავისი ახსნა ჰქონდა, პირდაპირაც ამბობდა, ყოველდღე სექსი გამოგათაყვანებსო. ერთხელ მეც ვუთხარი, ცოლი თუ არ გყავს, სხვასთან ხომ გექნება სექსი–მეთქი. ბიჭო, ცოლი უარს ვერ გეტყვისო. ევროპაში ამაზე საერთოდ არ ამახვილებენ ყურადღებას, სულ არ აინტერესებთ, ცოლი გყავს თუ გერლფრენდი.
24 წლისამ ცოლიც მოვიყვანე და ინგლისში, "რეინჯერში" გადავედი. სალომე პროფესიონალი მოდელი იყო. ორი ვარიანტი იყო, თუ ერთად ცხოვრება გვინდოდა, ერთ–ერთს უნდა დაეთმო. გამორიცხულია, ქალს ისეთი პროფესია და ანაზღაურება ჰქონდეს, კაცს აჯობოს, თან საქართველოში. კითხვაც არ დასმულა, მე დავანებებდი ფეხბურთს თავს თუ სალომე – სამოდელო კარიერას. ეს თვითონ გადაწყვიტა. დაოჯახება მე არ გამჭირვებია, სალომეს უფრო გაუჭირდა, რადგან ფეხბურთელის ცოლობა ძალიან ძნელია. ინგლისში ჩავედით, დავიძინეთ, დილით კი სალომეს სახლში აღარ დავხვდი, ერთკვირიან შეკრებაზე წავედი დუბაიში თუ სადღაც. სალომესთვის ძნელი იყო – გათხოვდა, ჩემთან ერთად წამოვიდა და მერე ერთი კვირა მარტო დარჩა. მართალია, ჩემი მეგობრები დავასიე, გაართეს, მაგრამ ასე უცებ ამ ყველაფრის შეგუება ცოლისთვის ძნელია.
მადლობა ღმერთს, თამაში ევროპაში მომიწია. რუსეთში თამაშობენ ჩემი მეგობრები და შეკრებაზე რომ არიან, ცოლები 2–3 თვე ვერ ნახულობენ... შემდეგ ბავშვები გაჩნდნენ, ტასუნა და ნიტა, ყველაფერი რიტმში ჩაჯდა.
– როგორი მამა ხართ?
– გადამკვდარი მამა ვარ–მეთქი, რომ ვთქვა, ალბათ ყველა ასეა, მაგრამ რაღაც განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს შვილების მიმართ. თვითონაც ასე არიან ჩემ მიმართ. სახლიდან ჩემს გასვლას მათი ტირილი მოჰყვება ხოლმე, შემოსვლისას კი ისეთი სიხარულით მხვდებიან, გეგონება, ერთი წელი არ მენახოს. სკოლიდან სახლში რომ მოდიან და მხედავენ, ისეთი რეაქცია აქვთ, თითქოს ერთი თვის უნახავები მყავდნენ. შვილებისგან ამას რომ გრძნობ, ორმაგად და ასმაგად გიჟდები.
ჩემი აქ ყოფნა ყველაზე მეტად შვილებს უხარიათ. სალოს, ასე თუ ისე, ნახევრად უხარია და ნახევრად – არა. განიცდის, რადგან იცის, რომ ისევ დიდ ფეხბურთში მინდა დაბრუნება. მეორე მხრივ, უხარია, რადგან სახლში ჩემი თავი მოენატრა და თავს მარტოდ აღარ გრძნობს. სალო ძირითადად აქ არის ხოლმე. ახლა მეგობრებთან ერთად ბერლინშია ერთი კვირით წასული. ბავშვები აქ არიან, ბრიტანულ სკოლაში დადიან. ტასო 8 წლისაა, ნიტა 6–ის ხდება, დათუნა კი (სალომე ღვინიაშვილის შვილი პირველი ქორწინებიდან. ავტ.) 12 წლისაა, მაგრამ 15 წლისას ჰგავს, ადრე დაკაცდა.
– თქვენი და სალომეს ურთიერთობამ ამ წლების მანძილზე რა ტრანსფორმაცია განიცადა?
– 6 ოქტომბერს 9 წელი გვისრულდება, რაც ცოლ–ქმარი ვართ. სიმართლეს გეტყვით: სურათებს რომ ვათვალიერებ, სალომე ახლა უფრო მომწონს, ვიდრე ადრე. მაშინ, შეყვარებულობის პერიოდში, რომ ვეუბნებოდი, შენზე ვგიჟდები–მეთქი, თურმე არ ვგიჟდებოდი, ახლა უფრო ვგიჟდები. სალომე მაშინაც მიყვარდა, მაგრამ შედარებას რომ ვაკეთებ, დღეს უფრო ვაფასებ და მიყვარს, ვიდრე ადრე. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ადრე არ ვაფასებდი ან არ მიყვარდა, უბრალოდ, რომ მეგონა, ამაზე მეტი არ შემეძლო, თურმე შემძლებია.
ხელის ჩაკიდება იმას არ ნიშნავს, რომ შენი ცოლი ძალიან გიყვარს. სალომესთვის ხელიც ჩამიკიდია და, სიტყვაზე, გავბრაზებულვარ კიდეც. არასდროს ვთამაშობთ, ჩვენი ურთიერთობა ნაღდია, სუფთაა და ხალხის "პონტში" არაფერს ვაკეთებთ. შესაბამისად, ურთიერთობა უფრო ადვილია.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
– ზურა, თბილისის "დინამოს" ფეხბურთელი გახდით. ამდენი წლის შემდეგ ისევ ქართულ გუნდში რა შეგრძნებით თამაშობთ?
– ძალიან გამიხარდა "დინამოში" დაბრუნება და თან ისეთში, როგორიც ახლაა. ის ჩემს წარსულთან, მამაჩემის თაობასთან ასოცირდება. ინფრასტრუქტურით, პირობებით გეგონება, რომ საქართველოში კი არა, ერთ–ერთ წამყვან საფეხბურთო ქვეყანაში ხარ. იმ ქვეყანასთან და გუნდებთან ვაკეთებ ხოლმე შედარებებს, სადაც ვყოფილვარ და მითამაშია. არ დაგიმალავთ, "ბლექბერნიში", "ნიუკასლში", "რედინგში" ასეთი ბაზა, ასეთი კომფორტი, ასეთი მინდვრები დიდი იშვიათობაა.
– ქართველი ფეხბურთელები კარიერის საზღვარგარეთ გაგრძელებას ცდილობენ, თქვენ კი იქიდან დაბრუნდით. ეს გადაწყვეტილება რატომ მიიღეთ?
– საზღვარგარეთ 17–18 წლიდან ვარ წასული. აქ იმის გამო არ დავბრუნებულვარ, რომ კარიერა "დინამოში" დავასრულო, ეს გამორიცხულია. მე თამაშს ისევ ვაპირებ. უბრალოდ ისე დაემთხვა, რომ თურქეთის გუნდთან, სადაც ბოლოს ვთამაშობდი, კონტრაქტი დამიმთავრდა, პლუს, მუხლზე ქირურგიული ჩარევა დამჭირდა, აპრილიდან აღარ მითამაშია. რაღაც უარყოფითი მოვლენები ერთმანეთს მიეწყო და რადგან თბილისს შემოვრჩი, ჩემსა და "დინამოს" შორის ორმხრივი შეთანხმება შედგა. ფინანსური საკითხი მესამეხარისხოვანი იყო ჩემთვის. ვიკითხე, ხვალ ვარჯიში რომელ საათზეა–მეთქი და პირდაპირ ვარჯიში დავიწყე.
– რამდენი ხანი დარჩებით "დინამოში"?
– იანვრამდე ვიქნები, მერე ვნახოთ. თუ ორივე მხარეს მოგვინდება, სიამოვნებით დავრჩები.
– მართალია, ამაზე საუბარი ნაადრევია, მაგრამ ალბათ მაინც გექნებათ დაგეგმილი, სპორტული კარიერის დასრულების შემდეგ რას გააკეთებთ.
– ჩემი საქმიანობა ისევ ფეხბურთს დაუკავშირდება. გამორიცხული არაა, რომ მწვრთნელი ან რომელიმე გუნდის დირექტორი გავხდე. ეს ისეთი თემაა, წინასწარ რამის თქმა გამიჭირდება. არ ვიცი, ხვალ რა მოხდება. პროფესიონალური ფეხბურთის თამაშს კიდევ რამდენიმე წელი ვაპირებ. ღმერთმა ქნას, ჯანმრთელობამ ხელი შემიწყოს.
– საკმაოდ დიდი საფეხბურთო გზა გაქვთ განვლილი. რა სირთულეები გამოიარეთ ამ გზაზე?
– ძალიან ძნელია ფეხბურთელის ცხოვრება, რადგან ფეხბურთის გამო ყველაფერი გადადებული გაქვს. თან ისეთ ასაკში როცა ხარ, ასარჩევად რომ გაქვს – სწავლა თუ ფეხბურთი, ფეხბურთი თუ ქუჩა, გართობა, მეგობრები თუ კარიერა. რა თქმა უნდა, აქ დიდ როლს პროფესიონალიზმი თამაშობს. ფეხბურთისთვის თავი გადადებული მქონდა, მაგრამ ისიც ვიცოდი, რომ 100 პროცენტით ყველაფრის გაღება დიდი ფეხბურთის თამაშის გარანტი არ იყო. ეს მამაჩემისგანაც ვიცოდი და სულ მესმოდა, მხოლოდ ვარჯიში, ფეხბურთზე შესვლა არ ნიშნავდა იმას, რომ დიდი ფეხბურთელი გამოვიდოდი. მნიშვნელოვანია, გაგიმართლოს კიდეც და ასე ვთქვათ, "ფიშკა" დაჯდეს.
შეიძლება კარგი სპორტსმენი იყო, მაგრამ ტრავმა მიიღო და ამის გამო 6 თვე დაისვენო. რომ დაბრუნდები, ისევ ტრავმა მიიღო, ფსიქიკურადაც შეირყე და ა.შ. 20 წლის ასაკში მუხლზე საკმაოდ სერიოზული ოპერაცია გავიკეთე. 13 წელია, როგორც პატარა ბავშვს, ისე ვუვლი ჩემს მარცხენა ფეხს. 13 წელი ცოტა ნამდვილად არ არის, რომ გამაყუჩებლებით, ნემსებით იყო... ნაოპერაციევი მუხლი ისეა, კარი რომ ჭრიჭინებს. მიხედვა უნდა და ეს ადვილი ნამდვილად არაა.
მინდა, ახალგაზრდა ფეხბურთელების გასაგონად ვთქვა, ფეხბურთისთვის აბსოლუტურად ყველაფერი უნდა გაიღონ. ჩვენ რატომღაც ასეთი სენი გვაქვს: საქართველოს ჩემპიონატში რაღაცას მიაღწევენ, პატარა ინტერვიუ დაიწერება და წარმატება თავში უვარდებათ. თუ იმაზე ფიქრობ, რომ საქართველოს რომელიღაც სპორტულ გაზეთში, ტელევიზიაში შენმა გვარმა გაიჟღეროს და მარტო ეს გინდა, ამას სამეგობროც გაგიკეთებს, თბილისში ყველა ერთმანეთს იცნობს. ვინც წინ იყურება და უნდა, რომ დიდი ფეხბურთი ითამაშოს, ასეთ რაღაცეებს ყურადღება არ უნდა მიაქციოს.
ბევრ ფეხბურთელს მშობელი აფუჭებს. მამა, შვილი გვერდით რომ უდგას და იტყვის, ამაზე მაგარი ფეხბურთელისო, ძნელია მერე მისი ფსიქიკა დააბალანსო. ამიტომაც არის, 20 წლის ასაკში ვეღარ ვითარდებიან.
– თქვენც გექნებოდათ გულისტკენის, არგამართლების, ჩავარდნის პერიოდი. როგორ უმკლავდებოდით ამ ფაქტორებს?
– კი, ბევრი თუ ცოტა, ასეთი მომენტი ყოფილა, მაგრამ სულ იმას ვფიქრობ, რომ ცუდს კარგი მოსდევს. 17 წლის ვიყავი, როცა "არსენალში" წავედი, მაშინ თბილისის "ლოკომოტივში" ვთამაშობდი. 10 დღიანი ტესტირება იყო, იქ 10 დღე დავრჩი, ტესტი ჩავაბარე და კმაყოფილები დარჩნენ. "არსენალის" მთავარმა მწვრთნელმა თქვა, ამ ფეხბურთელს დავიტოვებთო, მაგრამ საკომპენსაციო გადასახადი 400.000 თუ 500.000 ფუნტი იყო. მოხდა ის, რაც არ უნდა მომხდარიყო და ეს ტრანსფერი ჩაიშალა. ეს ჩემთვის ერთ–ერთი ყველაზე დასამახსოვრებელი გულისტკენა იყო.
მეორე შემთხვევა იყო, როცა შოტლანდიაში ვიყავი და იტალიაში 5 წლიან კონტრაქტს მოვაწერე ხელი. იქაც რაღაც პრობლემები შეიქმნა და ისიც ჩაიშალა. ინგლისში მოხვედრის შემდეგ გული იმდენად აღარ მწყდებოდა ხოლმე რაღაცეებზე, რადგან იქ თამაში ჩემი ოცნება იყო.
– თქვენს ყველაზე დიდ წარმატებად რას მიიჩნევთ?
– შოტლანდია, ინგლისი, თურქეთი... სად არ მითამაშია, მაგრამ კარგად გამიგეთ, იმიტომ არა, რომ თქვენ გაძლევთ ინტერვიუს და თბილისში ვარ, მართლა ასეა, ჩემთვის წარმატება საქართველოს ნაკრების 91 თამაში იყო. ეს ფეხბურთელზე ძალიან მოქმედებს. "ვიკიპედიას" რომ გადახედავენ ხოლმე, ის კი არ უკვირთ, რა კარგ გუნდებში აქვს ნათამაშევიო, ყველა ყურადღებას ამახვილებს იმაზე, რომ საქართველოს ნაკრებში 91 მატჩში ვითამაშე. 100–მდე 9 თამაში გაქვს დარჩენილიო, ამას უსვამენ ხაზს უცხოელებიც და მენეჯერებიც, ვინც ჩემით დაინტერესებულა. ეს ძალიან მსიამოვნებს, რადგან სახელი საქართველოს ნაკრებიდან გავითქვი. 13–14 წლის ასაკში ნაკრებში შეუცვლელად ვთამაშობდი.
– წარმატების მისაღწევად ბევრ რამეზე მოგიწიათ უარის თქმა?
– რა თქმა უნდა და თან ეს 14–15–16–17 წლის ასაკში ძნელია. გარდატეხის ასაკია, მაშინ მოგწონს გოგოც, მანქანაც, სიგარეტის მოწევაც და ა.შ. ისეთ პერიოდში გავიზარდე, შუქი არ იყო, არც გასართობი. ჩვენი "პრასვეტი" ის იყო, სადღაც ვიღაცის დაბადების დღეზე ან ახალ წელს რომ შევიკრიბებოდით.
მახსოვს, 31 დეკემბერი იყო, 1 იანვარს კი ვარჯიში მქონდა. ახალ წელს ბიჭები საგურამოში, მეგობრის სახლში შევხვდით. 12 საათზე ახალ წელს შევხვდი და პირველის 5 წუთზე წავედი და დავიძინე, მეგობრებმა კი მთელი ღამე გაათენეს. ეს ძნელი იყო ჩემთვის, რადგან მუსიკის, გართობის ხმა მესმოდა. არავის უთქვამს, წადი და დაიძინეო, ეს ჩემით გავაკეთე, იმდენად მქონდა თავში ფეხბურთი გამჯდარი.
დედაჩემი მეუბნება, ბუცებით წვებოდი, ბურთს ფუშავდი და იმაზე გეძინა, მეორე დღეს ბერავდი და ვარჯიშობდიო. ეს უკვე სიყვარული იყო.
– ხშირად მსმენია, რომ მწვრთნელები ფეხბურთელის დაოჯახებას დიდად არ მიესალმებიან, რადგან, მათი აზრით, ეს წინსვლაში ხელისშემშლელია. თქვენს კარიერაში ოჯახმა რა როლი ითამაშა?
– 24 წლის ვიყავი, როცა ცოლი მოვიყვანე. ჩამოყალიბებული პიროვნება ვიყავი და ვიცოდი, რას ვაკეთებდი. მწვრთნელების დამოკიდებულებაზე რაც მითხარით, მართალი ხართ. შოთი არველაძეს ცოლი რომ მოჰყავდა, ჩემი მწვრთნელი, რეზო ძოძუაშვილი, ამბობდა, შოთიმ რატომ მოიყვანოს, აჩიმ მოიყვანოსო.
რეზო ძოძუაშვილს განსაკუთრებულად ვუყვარდი, ნაკრებშიც ჩემი მწვრთნელი იყო და "ლოკომოტივშიც". რაღაც შეცდომას რომ ვუშვებდი, შეტრიალდებოდა და მეორეს ეჩხუბებოდა, ჩემს პრობლემას სხვას აბრალებდა ხოლმე. მახსოვს, მამამ ჩემი ძმის ქორწილში რომ დაპატიჟა, ეგონა, ცოლი მე მოვიყვანე და უთხრა, მანდ არ მოვალო, იმდენად არ უნდოდა, რომ დავქორწინებულიყავი. მას თავისი ახსნა ჰქონდა, პირდაპირაც ამბობდა, ყოველდღე სექსი გამოგათაყვანებსო. ერთხელ მეც ვუთხარი, ცოლი თუ არ გყავს, სხვასთან ხომ გექნება სექსი–მეთქი. ბიჭო, ცოლი უარს ვერ გეტყვისო. ევროპაში ამაზე საერთოდ არ ამახვილებენ ყურადღებას, სულ არ აინტერესებთ, ცოლი გყავს თუ გერლფრენდი.
24 წლისამ ცოლიც მოვიყვანე და ინგლისში, "რეინჯერში" გადავედი. სალომე პროფესიონალი მოდელი იყო. ორი ვარიანტი იყო, თუ ერთად ცხოვრება გვინდოდა, ერთ–ერთს უნდა დაეთმო. გამორიცხულია, ქალს ისეთი პროფესია და ანაზღაურება ჰქონდეს, კაცს აჯობოს, თან საქართველოში. კითხვაც არ დასმულა, მე დავანებებდი ფეხბურთს თავს თუ სალომე – სამოდელო კარიერას. ეს თვითონ გადაწყვიტა. დაოჯახება მე არ გამჭირვებია, სალომეს უფრო გაუჭირდა, რადგან ფეხბურთელის ცოლობა ძალიან ძნელია. ინგლისში ჩავედით, დავიძინეთ, დილით კი სალომეს სახლში აღარ დავხვდი, ერთკვირიან შეკრებაზე წავედი დუბაიში თუ სადღაც. სალომესთვის ძნელი იყო – გათხოვდა, ჩემთან ერთად წამოვიდა და მერე ერთი კვირა მარტო დარჩა. მართალია, ჩემი მეგობრები დავასიე, გაართეს, მაგრამ ასე უცებ ამ ყველაფრის შეგუება ცოლისთვის ძნელია.
მადლობა ღმერთს, თამაში ევროპაში მომიწია. რუსეთში თამაშობენ ჩემი მეგობრები და შეკრებაზე რომ არიან, ცოლები 2–3 თვე ვერ ნახულობენ... შემდეგ ბავშვები გაჩნდნენ, ტასუნა და ნიტა, ყველაფერი რიტმში ჩაჯდა.
– როგორი მამა ხართ?
– გადამკვდარი მამა ვარ–მეთქი, რომ ვთქვა, ალბათ ყველა ასეა, მაგრამ რაღაც განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს შვილების მიმართ. თვითონაც ასე არიან ჩემ მიმართ. სახლიდან ჩემს გასვლას მათი ტირილი მოჰყვება ხოლმე, შემოსვლისას კი ისეთი სიხარულით მხვდებიან, გეგონება, ერთი წელი არ მენახოს. სკოლიდან სახლში რომ მოდიან და მხედავენ, ისეთი რეაქცია აქვთ, თითქოს ერთი თვის უნახავები მყავდნენ. შვილებისგან ამას რომ გრძნობ, ორმაგად და ასმაგად გიჟდები.
ჩემი აქ ყოფნა ყველაზე მეტად შვილებს უხარიათ. სალოს, ასე თუ ისე, ნახევრად უხარია და ნახევრად – არა. განიცდის, რადგან იცის, რომ ისევ დიდ ფეხბურთში მინდა დაბრუნება. მეორე მხრივ, უხარია, რადგან სახლში ჩემი თავი მოენატრა და თავს მარტოდ აღარ გრძნობს. სალო ძირითადად აქ არის ხოლმე. ახლა მეგობრებთან ერთად ბერლინშია ერთი კვირით წასული. ბავშვები აქ არიან, ბრიტანულ სკოლაში დადიან. ტასო 8 წლისაა, ნიტა 6–ის ხდება, დათუნა კი (სალომე ღვინიაშვილის შვილი პირველი ქორწინებიდან. ავტ.) 12 წლისაა, მაგრამ 15 წლისას ჰგავს, ადრე დაკაცდა.
– თქვენი და სალომეს ურთიერთობამ ამ წლების მანძილზე რა ტრანსფორმაცია განიცადა?
– 6 ოქტომბერს 9 წელი გვისრულდება, რაც ცოლ–ქმარი ვართ. სიმართლეს გეტყვით: სურათებს რომ ვათვალიერებ, სალომე ახლა უფრო მომწონს, ვიდრე ადრე. მაშინ, შეყვარებულობის პერიოდში, რომ ვეუბნებოდი, შენზე ვგიჟდები–მეთქი, თურმე არ ვგიჟდებოდი, ახლა უფრო ვგიჟდები. სალომე მაშინაც მიყვარდა, მაგრამ შედარებას რომ ვაკეთებ, დღეს უფრო ვაფასებ და მიყვარს, ვიდრე ადრე. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ადრე არ ვაფასებდი ან არ მიყვარდა, უბრალოდ, რომ მეგონა, ამაზე მეტი არ შემეძლო, თურმე შემძლებია.
ხელის ჩაკიდება იმას არ ნიშნავს, რომ შენი ცოლი ძალიან გიყვარს. სალომესთვის ხელიც ჩამიკიდია და, სიტყვაზე, გავბრაზებულვარ კიდეც. არასდროს ვთამაშობთ, ჩვენი ურთიერთობა ნაღდია, სუფთაა და ხალხის "პონტში" არაფერს ვაკეთებთ. შესაბამისად, ურთიერთობა უფრო ადვილია.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
