მე და შენ... მთვარის შუქზე... (ნაწილი 11)

რამოდენიმე ხნის შემდეგ ბავშვები გავიფანტეთ... ზურა და ვახო ტელევიზორს უყურებდნენ კერძოდ კი ფეღბურთს მე და ლინდა კი კომპიუტერს მივუჯექით...  სიმღერებს ვუსმენდით და კომედიურ კინოსაც ვუყურეთ... ცოტა არ იყოს მოსაწყენი იყო მაგრამ მალევე კომპიუტერი გამოვრთეთ და ბიჭებს მივუჯექით გვერდით...

-ზურა რამე სხვაზე გადართე რაა ეს ფეღბურთი ცოტა არ იყოს მოსაწყენია...-დავიწუწუნე მე... ზურამ მაშინვე დაავლო პულტს ხელი და სხვა არხზე გადართო... იქ ის ფილმი გადიოდა ზურას სახლში რომ ვუყურებდი და ბოლოს რომ ვეღარ ვუყურე... ჩამეძინა და დამთავრება არ ვიცოდი...

-იყოს რაა ბოლომდე არ ვიცი... ვუყუროთ გთხოვ...-ზურამ შუბლზე მაკოცა და ფილმის ყურება გავაგრძელეთ...

მე ზურას გვერდით ვიჯექი ლინდა კი ვახოს გვერდით... ამ წუთას ძალიან ბედნიერი ვიყავი... რაც მინდოდა ყველაფერი მქონდა და ამიტომ ვიყავი ბედნიერი...

-ეკა მოვედიიი-გავიგონე დედაჩემის ხმა და კარის ჭრიალი...

ოთახში ჩანთებით ხელში დედაჩემი შემოვიდა...

-გამარჯობათ თქვა დედამ და სმზარეულოსკენ წავიდა...

-დე რა მალე მოხვედი... ჯერ თორმეტიც არაა და შენ თქვი ძალიან დამაგვიანდებაო...-ვთქვი მე და სამზარეულოში გავედი...

-ხო დე ვიცი სამსახურიდან წამოვედი.-თქვა დედამ ღიმილით...

-რააა???- რატო? -თითქმის ვიყვირე მე... დედა კი ისევ იღიმოდა და ბოლოს თქვა:

-ეკა ჩათვალე დამაწინაურეს...

-და მაგიტომ წამოხვედი სამსახურიდან?-შევაწყვეტინე საუბარი...

-არა დე მაცადე დავამთავრო თქმა... ლონდონის ერთ-ერთი საპატარძლო კაბების მაღაზიამ მათთან მუშაობა შემომთავაზა... მე სახლში დავამზადებ კაბებს და შემდეგ ლონდონში გავაგძავნი ან შეიძლება საერთოდ ლონდონში გადავიდეთ-თქვა დედაჩემმა გაბრწყინებული თვალებით...

-რაა??? ვაიმე რა მაგარია... გილოცავ დეე...-დედას მივვარდი და სიხარულით გადავეხვიე...-მაგრამ ჯობია აქ შეკერო და გააგზავნო... არ გვინდა ლონდონში რაა გთხოვ დე...

-რაა გაგიჟდი ეკა? იცი ლონდონი რა მაგარი ქალაქია? იქ თუ გადავალთ უკეთესად ისწავლი და უკეთესიც იქნება...

-არა დეე არ მინდა მე-სახე მომეღუშა და თვალი გვერდით, მისაღებ ოთახში ჩემსკენ გამოხედილ ზურას შევავლე...

-აააა... გასაგებია...-ჩაილაპარაკა დედამ როცა თვალი ჩემს მზერას გააყოლა...-კარგი რამეს მოვიფიქრებ...-თქვა დედამ და თავის ოთახში ავიდა...

მე სახე მოგუშული გავედი მისააღებში და ისევ ზურას გვერდით დავჯექი...

-ჩემთან დარჩი გთხოვ არ წახვიდე...-თქვა ზურამ მუდარით...

-მინდა ზურა მაგრამ არ ვიცი როგორ იქნება საქმე...

-გთხოვ ეკა გთხოვ-თქვა და შუბლზე მაკოცა...

-ვნახოთ-ვთქვი მოწყენილმა და თავი მხარზე დავადევი...

მელევე დედაჩემიც ჩამოვიდა ქვემოთ და ჩვენთან ერთად დაჯდა... მერე ზურამ თავისი გაკეთებული ქათამი რაც დატოვეს ის გაასინჯა და დედაჩემს ძალიან მოეწონა... ერთი სიტყვით დედა ზურას დადებითად უყურებდა...

ბავშვების წასვლის დროც დადგა...

-ლიზი აბა შენ იცი ჭკუით იყავი-მითხრა სიცილით ლინდამ...

-აუცილებლად ლი:* შენც -გადავკოცნე და ვახოს ხელი დავუქნიე... ახლა ზურას ჯერი დადგა...

ზურას კისერზე შემოვეხვიე და ლოყაზე ვაკოცე... მერე ყურთან მივიტანე ტუჩები და დავიჩურჩულე...

-დღეს ჩემთან ოთახში ამოხვალ?

-არ ვიცი გინდა ამოვიდე?-მანაც ჩურჩულით მითხრა...

-კი...

-კარგი შევეცდები ამოვიდე... თუ რამე ნუ დამელოდები შეიძლება დამაგვიანდეს და რომ გეძინოს აღარ გაგაღვიძებ...

-არა გამაღვიძებ-შევეწინააღმდეგე მე...

-ხო კარგი ვნახოთ თუ მომინდა გაგაღვიძებ-მან ჩაიცინა და წავიდა...

სახლში შემოვბრუნდი და დედასთან ავედი...

დედაჩემი თავის ოთახში იჯდა და რაღაც ფურცლებს ჩაჰყურებდა...

-დედა დალაპარაკება მინდა...-ვთქვი მე და ოთახში შევედი...

-კი... გისმენ-მან ფურცლები გვერდით გადადო და თვალებში შემომხედა...

-კარგი... დედა იცი მე ზურა მიყვარს...-ბლუკუნით ვამბობდი მე...

-კი ვიცი...

-ხო... მე... მე მინდა რომ თუ შენ ლონდონში წახვალ მე მასთან დავრჩე... არ შემიძლია მისი მიტოვება... მინდა რომ გამიგო... გთხოვ...

-კარგი ეკა მომისმინე... ვიცი რომ ზურა გიყვარს... თანაც ძალიან. რათქმაუნდა მინდა ჩემთან ერთად წამოხვიდე ლონდონში მაგრამ რადგან შენ მასთან დარჩენა გინდა მე წინააღმდეგი არ ვარ... თანაც იქ ვერც მოვიცლი იმდენი შეკვეთა მექნება... აქაც თუ დაგტოვებ თანაც ზურასთან არ შემეშინდება მამაშენის რადგან ვიცი დაგიცავს... ოღონდ ერთ რამეს უნდა დამპირდე...-თქვა დედამ.

-კარგი მითხარი...

-თუ რამე აირევა... არ აქვს მნიშვნელობა ეს რას შეეხება... თუ რამე არ მოგეწონება მეტყვი... დაგეხმარები და უნდა დამპირდე რომ მე არაფერს დამიმალავ... კარგი?

-კარგი დეე... გპირდები ყველაფერს გეტყვი...

-ხოო ეგრე მომწონს...-დედამ ისევ საბუთები აიღო და ისევ მუშაობა გააგრძელა...

-დეე... როდის მიდიხარ?-ვთქვი უცებ...

-შესაძლებელია ხვალ საღამოს...  ჩვენი ერთი თანამშრომელი მიდის ხვალ და იმას გავყვები... მან ლონდონი კარგად იცი და დამეხმარება მაღაზიის პოვნაში... ამიტომ დღესვე უნდა ჩავალაგო ბარგი...

-მოგეხმარები გინდა?-ვკითხე მე.

-არა არა ჯობია დაიძინო...  არ მინდა დახმარება...-თქვა დედამ და კარადიდან თავისი ტანსაცმელები გამოიღო...

-კარგი მაშინ წავალ. ძილინებისა დეე...

-ძილინებისა ეკა-თქვა დედამ და მე ოთახიდან გამოვედი... არ ვიცი იმ წუთას ძალიან ბედნიერიც ვიყავი და ძალიან უბედურიც...  უბედური იმიტომ რომ დედა ლონდონში მიდიოდა და არ ვიცოდი კიდევ როდის ვნახავდი... მე ხომ მისი გაზრდილი ვიყავი მისი ნაწილი ვიყავი დ არ ვიცოდი მის გარეშე გავძლებდი კიი?? პარალელურად კი ბედნიერიც ვიყავი რადგან მე ზურასთან ვრჩებოდი... იმ ადამიანთან რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა... ვიცოდი მასთან ბედნიერი ვიქნებოდი...

ძალიან მიხაროდა და ერთი სული მქონდა როდის მოვიდოდა ზურა რომ ეს ახალი ამბავი მისთვის მეხარებინა...

ოთახში შევედი და სახურავზე გადავძვერი... არ მეძინებოდა და ზურას მოსვლამდე თავი რომ გამერთო მთვარის შუქზე წიგნის კითხვა დავიწყე... თუმცა მალევე მომბეზრდა... მერე მთვარეს დავუწყე ყურება...

ძალიან დიდი და ნათელი მთვარე იყო... უზარმაზარი და ლამაზი... თვალს ვერ ვწყვეტდი... როგორც ამბობდნენ მთვარეს სახე უჩანდა... რაც უფრო ვაკვირდებოდი მით  უფრო გარკვევით ვხედავდი მის თვალებს და მომღიმარ პირს...

გაგრძელება იქნება