გურანდა გაბუნია: "უნდა მოვასწრო, ოთარს გავუკეთო ის, რაც ცოლს შეუძლია გააკეთოს ქმრისთვის"

მსახიობმა გურანდა გაბუნიამ ძალ–ღონე მოიკრიბა და დაუბრუნდა საქმეს, რომელსაც მთელი ცხოვრება სიყვარულით ემსახურებოდა. თეატრს ვერ უღალატა და ვერც სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებში" გადაღებაზე თქვა უარი. ეს ყველაფერი კი მისგან დიდ ძალისხმევას მოითხოვს, რადგან 2013 წლის მაისის შემდეგ, როცა ცხოვრების საყრდენი და სიყვარული – ოთარ მეღვინეთუხუცესი გვერდიდან გამოეცალა, მისთვის ყველაფრის გაგრძელება ურთულესი იყო. ახლა იმ 53 წლის მოგონებებით ცხოვრობს, როცა მის გვერდით უძვირფასესი ადამიანი, ნამდვილი მეორე ნახევარი იყო. ძალას ისიც მატებს, რომ მისთვის ბევრი რამ აქვს გასაკეთებელი – გამოსაცემია წიგნი, სურს, ძეგლიც დაუდგას...
მიუხედავად იმისა, რომ ქალიშვილი და შვილიშვილები მის გვერდით არიან, თავს მარტო გრძნობს და ვერაფრით ეგუება ცხოვრებას ოთარის გარეშე.
– ქალბატონო გურანდა, ძალიან დიდი ტკივილის მიუხედავად, მოიკრიბეთ ძალა და დაუბრუნდით თეატრს, სერიალში გადაღებაზეც არ თქვით უარი. გმადლობთ, რომ ჩვენც დაგვთანხმდით ინტერვიუზე.
– თავს ძალას ვატან. მეცოდება ჩემი შვილი და შვილიშვილები, ერთი შვილიშვილი 15 წლისაა, მეორე – 3 წლის. უნდა მოვასწრო და ოთარს გავუკეთო რამე, ის, რაც ცოლს შეუძლია გააკეთოს ქმრისთვის. მინდა, წიგნი გამოვიდეს, მისი ძეგლი დაიდგას, დაბადების დღე გადავუხადო. მას ყოველთვის ბედნიერი დაბადების დღეები ჰქონდა, ჩვენს ოჯახში მუდამ ბედნიერი 16 იანვარი თენდებოდა. ოთარი უდიდესი მსახიობი იყო, მაგრამ არაფერი უნდოდა ცხოვრებაში, გარდა თავისი თეატრისა. ოღონდ როლი ყოფილიყო, ემუშავა და მთელი თავისი ძალა, ნიჭი ჩაედო, მეტი არაფრის სურვილი ჰქონდა.
ძალიან უცნაური კაცი იყო, ვიღაც იშენებდა სახლებს, ვილებს, ოთარი – არა. თბილისთან ახლოს თეატრალებს მიწის ნაკვეთები მოგვცეს. ერთხელ წამოვიწყეთ მშენებლობა, მაგრამ მერე ის ადგილი დატოვა, რადგან რაღაც მოხდა, სხვა მსახიობები წამოვიდნენ და აღარც ოთარმა ისურვა იქ ცხოვრება.
ასეთია ჩემი ცხოვრების ეტაპი – მოგონებებით სავსე. ჩემი სპექტაკლები, სერიალი თუ ხალხს მოსწონს, უნდა ვიმუშაო, სხვა გზა არ არის.
– ბოლოს ცოლ–ქმარმა ერთად იმუშავეთ სპექტაკლზე "მემუარები". ეს დადგმა ალბათ განსაკუთრებულ ემოციებს იწვევს თქვენში.
– მე და ოთარმა სპექტაკლ "მემუარებში" სამჯერ ვითამაშეთ. მერე გრიპი დაემართა, საშინლად შეიქნა. გრიპმა აუფეთქა ყველაფერი და მალევე გარდაიცვალა. 23 ოქტომბერს ფესტივალ "საჩუქრის" ფარგლებში გაიმართება სპექტაკლი, რომელსაც ჰქვია "ოთარ მეღვინეთუხუცესის გახსენება". ისე ვნერვიულობ, ასე მგონია, პირველად უნდა გავიდე სცენაზე. მადლობა მინდა გადავუხადო ირაკლი გოგიას და ლევან წულაძეს, რომლებმაც ყველაფერი გააკეთეს იმისათვის, რომ ძვირადღირებული 3ვ ფორმატის ეკრანი შეეძინათ, სხვა შემთხვევაში სპექტაკლი ვერ გაიმართებოდა. გრიბოედოვის თეატრიდან მივიღე შემოთავაზება და ვნახოთ, როგორ წარიმართება ეს ყველაფერი. გამიხარდა მათი შემოთავაზება. შევძლებ? ძალა მეყოფა?.. როგორ იქნება, ვერ გეტყვით.
– 53 წელი ოთარ მეღვინეთუხუცესთან ერთად, 2013 წლის მაისიდან კი ალბათ ხელახლა სწავლობთ მის გარეშე ცხოვრებას.
– საქმე ის კი არ არის, მე როგორ ვცხოვრობ, უბრალოდ ჩემთვის რაღაც მორჩა, გათავდა, რაღაც ძალიან დიდი! რასაც უნდა ვაკეთებდე, სულ მასზე ვფიქრობ. როცა ტელევიზორს ვუყურებ, რამე თუ მომეწონება ან არ მომეწონება, მინდა, გავიქცე და ვუთხრა. ასე ვიყავი მთელი სიცოცხლე. ძალიან მიჭირს სხვა რამეზე გადართვა და იმის გაცნობიერება, რომ ოთარი აღარ არის.
მე მყავს ქვრივი მეგობარი. მან 5 წლის წინ დაკარგა ქმარი. ერთხელ მითხრა, ნუ ელოდები, ასე მალე რომ ყველაფერი წავა, მე ისევ დიდი ტკივილით დავდივარ, ოთარიც აღარ არის და ჩემთვის ფარდა დაეშვაო. ასე მეუბნება ჩემი მეგობარი, ესე იგი მარტო მე არ ვარ ასეთ დღეში. ბევრი რამის გადაფასება მოხდა ჩემს ცხოვრებაში. წინათ რაც მინდოდა, ახლა აღარაფერი მინდა.
შვილი, შვილიშვილები მაძლევენ ძალას. ისინი რომ არ იყვნენ, ჩემი არსებობა შეუძლებელი იქნებოდა. მისი გარდაცვალების შემდეგ მე ბევრი რამ აღარ მახსოვს.
სულ ვფიქრობ – ღმერთო, ნუთუ ეს მე დამემართა?! მე დავრჩი მარტო?! გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ადრე ჩვენი ოჯახის ახლობელს, მანონის, რომელიც სახლის საქმეებში მეხმარება, უთხრა, მე არაფერი მიჭირს, მაგრამ ამას რა ეშველებაო...
ბედნიერი ცხოვრება მქონდა, არასდროს მიფიქრია მის წასვლაზე. ვერ ვუშვებ იმ ფაქტს, რომ ის აღარ მოვა. ასეთი დაუნდობელი ყოფილა ცხოვრება. მამა რომ წავიდა ამქვეყნიდან, ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, მეორე კურსის სტუდენტი. მისი გარდაცვალების ამბავი რომ შემატყობინეს, ქუჩაში წავიქეცი. ძნელად გადავიტანე, მაგრამ ახალგაზრდა ვიყავი და კარგად ვერ მივხვდი, რა მოხდა ჩემს თავს. დედა ჯერ ლოგინად ჩავარდა. ოთარი დარბოდა წამლების საყიდლად ნაცნობებში. მაშინ ისეთი დრო იყო, წამლები არ იშოვებოდა. დედის გარდაცვალებაც რთულად გადავიტანე, მაგრამ ოთარი – ეს დიდი ტკივილია. მე ოთართან უფრო დიდხანს ვიცხოვრე, ვიდრე დედასთან და მამასთან – 53 წელი. ძნელი ყოფილა მარტოობა.
– ბატონ ოთარზე წიგნი როდის გამოვა? წეღან ძეგლიც ახსენეთ – სად დაიდგმება?
– ძეგლი კეთდება, მაგრამ სად დაიდგმება, ვერ გეტყვით. წიგნიც მზადების პროცესშია. დამპირდნენ, რომ 16 იანვარს, ოთარის დაბადების დღეზე, გამოვა. ძნელი ყოფილა წიგნის გაკეთება, უნდა აირჩიო რეცენზიები, რეჟისორების, მეგობრების წერილები, სურათები...
– რა თქმა უნდა, ოთარ მეღვინეთუხუცესის სპექტაკლების ჩანაწერების, ფილმების ყურება ტკივილს გიასმაგებთ, ჭრილობებს აახლებს, მაგრამ ალბათ გარკვეულწილად შვებაც არის, რადგან ისეთი კვალი დატოვა, რომელიც ქართული კულტურიდან არასოდეს წაიშლება.
– ალბათ ტყუილად არ გვიშრომია, ყველგან იხსენებენ სპექტაკლებს, სადაც ერთად ვითამაშეთ. ოთარს რომ აქებენ "მეფე ლირში", ჩემთვის ეს ძვირფასია. კულისებში ვიდექით და ჩვენ ჩიტებს ვთამაშობდით, ვუსტვენდით. მეფე ლირის გაღვიძების სცენა საოცარი იყო, დღესაც მეტირება. ოთარს ამ სპექტაკლმა დიდი წარმატება მოუტანა პოლონეთში, შოტლანდიაში...
შარშან "ოტელოს" ვუყურებდი და გავგიჟდი, ცუდად გავხდი. ძალიან დიდი სტრესი მივიღე. ერთიანად მოვწყდი, წავიქეცი და მენჯ–ბარძაყის მოტეხილობით ჩემმა ქალიშვილმა მოსკოვში გამაგზავნა. იქ გამიკეთდა ოპერაცია. ჩემმა შვილმა ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ მოგელი ხუბუტიასთან, სკლიფასოვსკის კლინიკაში მოვხვედრილიყავი. მან ძალიან დიდი პატივი მცა, ასეთი ყურადღება არავისგან მიმიღია. ვერასდროს დავივიწყებ მის სიკეთეს, მინდა, მადლობა გადავუხადო თქვენი ჟურნალის საშუალებით. ასევე დიდი მადლობა მოსკოვში ქართული სათვისტომოს ხელმძღვანელ მიშა ხუბუტიას.
– თქვენი დიდი სამეგობრო წრეც ისევ თქვენ გვერდითაა?
– ყველა მეგობარი ჩემ გვერდითაა, არავის მივუტოვებივარ. ვერასდროს დავივიწყებ ელდარ შენგალაიასა და მისი მეუღლის, ნელის გვერდში დგომას, თემურ ჩხეიძის და ნანი ჩიქვინიძის ყურადღებას. ოთარის ყველა მეგობარი ჩემთანაა, თეატრის მსახიობები... ვერავის გამოვყოფ... ჩემი მეგობრები – დალი, ლიკა, მარინა, ბელა... ძალიან ბევრნი არიან, რომელი ერთი ჩამოვთვალო – ქეთი, მზია, მანანა, ნანა, ზამირა.
მადლობა ჩვენს პატრიარქს. შეიძლება იყო ცუდი, როდესაც ასეთი პატრიარქი გყავს?! ჩვენ ძალიან ვმეგობრობდით. ერთხელ მასთან სტუმრობის დროს ძალიან შემცივდა, პატრიარქმა ეს შეამჩნია, შემიყვანა პატარა ოთახში და ჟაკეტი მაჩუქა. შემომხედა და მითხრა, ცოტა დიდი გაქვს და, აბა, ოთარმა ჩაიცვასო. გამხადა და ოთარს მისცა. მე ვუთხარი, სად მოვყვე ეს ამბავი, თქვენ მე მაჩუქეთ, შემდეგ გამხადეთ და ოთარს მიეცით–მეთქი. მან კი მითხრა, ოთარს რომ მივეცი, ეს იგივეა, შენ მოგეცი, შენ და ოთარი რამ გაგყოთო... ჩვენ ძალიან დიდი ხნის მეგობრობა გვაქვს.
როგორ დავივიწყებ ბიძინა ივანიშვილის ყურადღებას?! ის ყველა ინტერვიუში აღნიშნავს, რომ ოთარის უმცროსი მეგობარი იყო. როდესაც ბიძინაზე ვფიქრობ, მაშინვე სამების ტაძარი მახსენდება. ასეთი ხალხი იშვიათია მთელ მსოფლიოში... არ არსებობს პრემია, რომელიც ოთარს არ აქვს მიღებული.
– ქალბატონო გურანდა, თქვენს ქალიშვილს ხშირად ახსენებთ. გვიამბეთ მასზე. როგორც ვიცით, თქვენი და ბატონი ოთარის ერთადერთი და ნანატრი შვილია.
– ჩემი შვილი ძალიან ჭკვიანი გოგოა. ამერიკაში სასწავლებლად რომ მიდიოდა, 250 კაციან კონკურსში გაიმარჯვა. მარიამმა ინგლისური და ფრანგული იცის არაჩვეულებრივად, ახლა ბანკში მუშაობს, ერთ–ერთი განყოფილების ხელმძღვანელია.
ოთარს რომ უყვარდა მარიამი, ასეთი სიყვარული იშვიათად თუ მინახავს სადმე. ოთარისნაირი მამა არ არსებობს! არ დამავიწყდება, როდესაც გადაღებაზე იყო მთა–თუშეთში, შვილი მოენატრა და ფეხით წამოვიდა იქიდან. შინ რომ მოვიდა, ორივე ფეხი საშინელ დღეში ჰქონდა, დაჭრილ–დასისხლიანებული იყო. ასეთი სიყვარული არ გამიგია. ლუკას დაბადების შემდეგ ოთარის მთელი ყურადღება მასზე გადავიდა. ყველგან თან დაჰყავდა. როცა დაბადების დღეს იხდიდა და მხოლოდ კაცებს ეპატიჟებოდა, პატარა ლუკაც მიჰყავდა. უნდოდა, ენახვებინა, როგორები არიან ქართველები.
– როგორი ბიჭი დადგა ლუკა?
– გართულია კითხვით. ერთი პერიოდი ფეხბურთით იყო გატაცებული. ჩვენ ერთნაირად მოგვწონს ფეხბურთელები. ლუკას მესი უფრო მოსწონს, მაგრამ რომ ვუთხარი, ზიდანისნაირი ფეხბურთელი იშვიათად თუ მინახავს–მეთქი, დამეთანხმა. მისი დათანხმება ჩემთვის ძვირფასი იყო.
მეორე შვილიშვილი, მაშიკო, ჩემი სამკაულებითაა გართული, როგორც კი დამინახავს, მოვა და მეუბნება, რაც გიკეთია, ყველაფერი ჩემიაო. ერთხელ ოთარის საათი მეკეთა. რომ დაინახა, იცნო და მითხრა, პაპას საათი რატომ გიკეთიაო. ოთარი რომ გარდაიცვალა, ძალიან პატარა იყო და მიკვირს, როგორ დაამახსოვრდა მისი საათი.
– ალბათ ძალიან განსხვავდებით იმ ბებიისგან, რომელსაც სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებში" თამაშობთ – ქალბატონი დორასაგან. როგორ შექმენით ეს სახე?
– ამ ქალს ჩემთან საერთო არაფერი აქვს, თუმცა ამ ტიპის ქალს ვიცნობ და როლის შექმნის დროს მისგან ბევრი რამ ავიღე.
– სერიალში მონაწილე ახალგაზრდა მსახიობები აღფრთოვანებულები არიან თქვენი მუშაობით, პუნქტუალობით, პროფესიონალიზმით. თქვენ რას ფიქრობთ მათზე, რას ასწავლით და რას სწავლობთ მათგან?
– არავის არაფერს ვასწავლი, სერიალს ჰყავს თავისი რეჟისორი. ტელევიზია სულ სხვა ცხოვრებაა. მე მაქსიმალურად ვცდილობ, მუშაობაში ხელი არავის შევუშალო. დორა არ არის მთავარი გმირი. მიხარია, რომ ნინო ბურდული ჩემს შვილს თამაშობს. ნინო კარგი მსახიობია.
რეჟისორ გიორგი ლიფონავას წლებია ვიცნობ, ოდესღაც ნანა თუთბერიძის ფილმზე ვმუშაობდი და გიორგი ოპერატორი იყო. მახსოვს, ერთხელ აუზზე მოვიდა ნანა და ჩუმად მიღებდა, თუ როგორ ვცურავდი. მითხრა, ხალხმა იცოდეს, როგორ კარგად ცურავო. ლიფონავა პირველად მაშინ ვნახე.
მიხარია ამ სერიალში თამაში, კარგი ბავშვები მონაწილეობენ. ძალიან მიყვარს სერიალში ჩემი შვილიშვილები, განსაკუთრებით – რძალი, მსახიობი ნათია წიწილაშვილი, რომელსაც ვჭამ, ვკვნიტავ! ნათია არაჩვეულებრივი გოგონაა. გადაღების შემდეგ სულ ვეუბნები, ხომ არ გწყინს, სერიალში ასე ცუდად რომ გექცევი–მეთქი. მეუხერხულება, ისე ვლანძღავ.
– დორა დესპოტურად ერევა შვილებისა და შვილიშვილების პირად ცხოვრებაში, საქმეში. თავადაც ერთადერთი ქალიშვილი გყავთ, ცდილობდით, გემართათ მისი ცხოვრება?
– დედა არ უნდა ჩაერიოს შვილისა და შვილიშვილების ცხოვრებაში?! არ ვუთხრა, დედიკო, მოდი, ასე გავაკეთოთ–მეთქი?! თუმცა იმ ტონითა და ფორმებით არ ვესაუბრები, როგორც დორა. ის სხვა ქალია. დორა თვლის, რომ მთელი მსოფლიოს დედოფალია და, როგორც მას უნდა, ისე უნდა დატრიალდეს სამყარო. ეგრე სად არის?!
– როცა თქვენი ქალიშვილი ოჯახს ქმნიდა, რა რჩევები მიეცით?
– როცა ჩვენი შვილი ამ გადაწყვეტილებას იღებდა, არც მე და არც ოთარს ერთი სიტყვაც არ გვითქვამს, ხმა არ ამოგვიღია.
როცა შენ ხარ ოთარ მეღვინეთუხუცესის შვილი, მგონი, არც არის საჭირო, გაგახსენონ, რომ უნდა იყო ძალიან კარგი, ღირსეული პიროვნება და შესაბამისი გადაწყვეტილებები უნდა მიიღო.
ოთარს საქმისა და სიკეთის მეტი ქვეყანაზე არაფერი უკეთებია. პოლიტიკა იყო და, იქაც ერეოდა. როგორ, ჩემი ქვეყანაა და, აბა, არ ჩავერიოო, ამბობდა. რომ წაიღეს სოხუმი, კარგია?! გაგრა, ბიჭვინთა აღარ გვაქვს და ვეღარასდროს ვნახავთ, ეს კარგია?! ეს დიდი ტრაგედიაა! სულ მინდა, გავიხსენო, სოხუმისნაირი ქალაქი რომელია ევროპაში... კანი? ვერ შეედრება კანიც. სოხუმი ისე რომ ააშენო, როგორც კანია აშენებული, რაზეა ლაპარაკი! მაგრამ ჩემთვის ის სოხუმი ყველაფერია. ის ქართული ქალაქია, ამას ვერ იტანდნენ აფხაზები და ახლა ხომ საერთოდ!..
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე