''ჩემი ცოლის დაქალების'' ''კოსტიუმერმა'' ღილის დაკერებაც არ იცის
1 523 ნახვა
მსახიობ ნათია ფარჯანაძეს ''საჩუქრის'' ფარგლებში გამართულ გაი მასტერსონის სპექტაკლ ''ცხოველების ფერმის'' დაწყებამდე კინომსახიობთა თეატრში შევხვდით. იმავდროულად ამ ეტაპზე ის დაკავებულია სერიალში ''ჩემი ცოლის დაქალები'', სადაც მოზარდ მაყურებელთა თეატრის მკერავის როლს ასრულებს. ერთ-ერთ სერიაში მისი პერსონაჟის ფრაზა: ''ქრისტეს გარდა, ''პროსტა'', ყველა კაცი იდიოტია'', უკვე აიტაცა სერიალის მაყურებელმა. ნათიასთან საუბარი პროფესიულ არჩევანზე დავიწყეთ...
- ყველა ბავშვს რაღაც დონეზე მაინც აქვს კინოში ან სცენაზე თამაშის სურვილი, მეც ასე ვიყავი. მერე ინტერესები იცვლება, მაგრამ საბოლოოდ მაინც მსახიობობა მოვინდომე. თეატრალურ უნივერსიტეტში ჯერ რეზო მირცხულავას ჯგუფში, შემდეგ გოგი მარგველაშვილთან ვსწავლობდი. ბატონი მიშა თუმანიშვილის გარდაცვალებამდე ცოტა ხანს მასთანაც მქონდა ურთიერთობა. როცა დავამთავრე, ჯერ სარდაფში ვითამაშეთ სპექტაკლი, მერე თუმანიშვილის თეატრში დათო საყვარელიძისა და ზურა გეწაძის მიწვევით მოვხვდი სპექტაკლში ''გმირი'', იმავე პერიოდს დაემთხვა დათოს დადგმა ''ტარტიუფი'', რომელშიც ვმონაწილეობდი. ამას მოჰყვა ნანა კვასხვაძის სპექტაკლი ''ბერნარდა ალბას სახლი''. დღეს თუმანიშვილის თეატრში ვთამაშობ სპექტაკლებში: ''7 პ.პ'', ''ბერნარდა ალბას სახლი'' და ნიკა ლუარსაბიშვილის ''ორკესტრში''.
- დაასახელეთ მსახიობის სამი აუცილებელი თვისება...
- მაინცდამაინც სამი (იცინის)? ვიფიქრებ და გეტყვი... ერთი ისაა, რომ აუცილებლად უნდა იყოს საქმისთვის თავდადებული, გარდა ამისა - ძალიან ყურადღებიანი. ამ პროფესიის, ასე ვთქვათ, ტრაგიკული მხარე ისაა, რომ ნაკლებად ხარ საკუთარ თავზე დამოკიდებული. ვიღაცამ უნდა შეგამჩნიოს, რომ როლი მოგცეს. ძალიან ბევრი თვისებაა აუცილებელი. არ უნდა იყო გაფანტული, ყველაფერს უნდა ამჩნევდე. ყველაზე მთავარია, მსახიობი დამკვირვებელი იყოს, რომ შეძლოს ამა თუ იმ როლის შექმნა.
- აკვირდებით ქუჩაში გამვლელებს, ახლობლებს?
- ქუჩაში არა, ჯერ ერთი, აღარ არის იმდენი დრო, რომ ქუჩაში ფეხით იარო და სეირნობისას ხალხს დააკვირდე. ანდა ქუჩაში ვის უნდა დააკვირდე, ვიღაცის ''პახოდკას''? ცხოვრებას ვაკვირდები და არა ქუჩაში გამვლელ ადამიანებს.
- ხშირად ყოფილა პროფესიული პაუზები?
- კი, როგორ არა, ჩვენი პროფესია სულ პაუზებია (იცინის). არ ვითვლი. შეიძლება, 2-3 წელი ახალ სპექტაკლში არ დაგაკავონ, მაგრამ მოლოდინის რეჟიმში არასდროს ვარ, ჩემს საქმეს ვაკეთებ.
- და რას აკეთებთ მაშინ, როცა არ არის რეპეტიციები და ახალი სპექტაკლისთვის მზადება?
- ეს დრო ეთმობა კითხვას, ფიზიკურ ვარჯიშს, გართობას, მეგობრებთან ერთად ყოფნას და აქტიურ ცხოვრებას.
- ახლახან მიგიწვიეს სერიალში ''ჩემი ცოლის დაქალები''. გწყდებათ თუ არა გული, როცა წლებია, თეატრში ხართ და ახლა გაჩნდება ინტერესი თქვენ მიმართ...
- არა, საერთოდ არ მიმაჩნია ეს საწყენად. გულდასაწყვეტი ისაა, რომ ძალიან იშვიათად არის საინტერესო საქმე. ბევრი სამუშაო როცა არაა, ეს მწყვეტს გულს და არა ის, რომ ვიღაცას ცნობენ.
- კასტინგებში მონაწილეობთ?
- როცა მიწვევენ, მივდივარ, მაგრამ ასეთი შემთხვევა იშვიათია. საქართველოში ეს სისტემა მოუგვარებელია, საზღვარგარეთ ამ საქმეს აგენტები აგვარებენ. ჩვენთან ეს პროფესია არ არსებობს, ამიტომ მსახიობმა უნდა შეითავსოს. მე არ გამომივა, რომ ჩემი თავის აგენტი გავხდე. ამიტომ, დამოკიდებული ხარ იმაზე, ვიღაცამ სცენაზე გნახოს, ან სადმე სხვაგან, არ ვიცი. ასეთ დროს ნაკლები შანსია, რომ დაგიძახონ. რაც შეეხება სერიალს, კასტინგზე მიმიწვიეს და მივედი. როგორც ვიცი, ამ როლზე მსახიობს ეძებდნენ, ბევრი მოსინჯეს, ვიღაცამ ჩემი თავი ურჩია და...
- სერიალში თეატრის ''კოსტიუმერი'' ხართ. საერთოდ, გეხერხებათ ეს საქმე?
- არანაირად (იღიმის).
- რომ ამბობენ, ძაფის ამოხვევაც არ ვიციო, ამ დონეზე?
- არასოდეს არაფერი შემიკერავს. ერთხელ ძალიან სასაცილო შემთხვევა მოხდა. ჩემს მეგობრებს ლონდონში ჩვენება ჰქონდათ. დახმარება დასჭირდათ და ტანსაცმელზე ღილები დავაკერე. ამ მხრივ ეს იყო ჩემი ერთადერთი გამოცდილება. ეს საქმე თითქოს კი გამომივიდა, მაგრამ ტყუპი და სულ დამცინოდა, ძალიან მალე აწყდა შენი დაკერებული ღილებიო (იღიმის).
- სცენარს მსახიობებს მეილებზე უგზავნიან, საკმაოდ მოკლე დროში გიწევთ ტექსტის სწავლა.
- ძალიან ცოტა დროა, მაგრამ არ მიჭირს. სულ მეშინოდა ამის, ფაქტობრივად, გადაღების წინ კითხულობ შენს ტექსტს, მაგრამ რთული არ არის, იმიტომაც, რომ არ არის ვრცელი. ჯერჯერობით არ გამჭირვებია, თუ გაიზრდება, მერე ვნახოთ.
- პერსონაჟების ცალკეული ფრაზები ინტერნეტში თავსდება, რასაც ბევრი კომენტარი მოჰყვება ხოლმე. ასე იყო თქვენზეც, როცა ამბობთ: ''ქრისტეს გარდა, ''პროსტა'', ყველა კაცი იდიოტია...''
- (იღიმის) საერთოდ, ნაკლებად ვუყურებ ტელევიზორს, მაგრამ ამ სერიალს ყოველთვის ვადევნებდი თვალს. ის ძალიან ზუსტად აღწერს ჩვენს ცხოვრებას და დღევანდელ ყოფას. ძალიან რეალური გმირები არიან და რეალური სიტუაციებია. სოციალური სატირაა, რომელიც ძალიან საინტერესოა. ახლაც ვუყურებ, მაგრამ როცა ვერ ვასწრებ, ინტერნეტში ვახვევ და ისე ვადევნებ თვალს.
- ეკა დემეტრაძის გარდა, ვის იცნობდით და მანამდე ვისთან მოგიხდათ პარტნიორობა?
- ვანიკო თარხნიშვილს, სცენაზე ხშირად ვართ პარტნიორები, გიორგი ნაკაშიძეს, ზაზა იაქაშვილსაც ვიცნობდი, ასე რომ გადავხედოთ, ალბათ, უმეტესობას.
- ნათია, სხვა თემაზეც გკითხავთ. ვისგან შედგება თქვენი ოჯახი?
- დედა, მამა, ბებია, ჩემი პატარა შვილი ელისაბედი. მყავს და, რომელსაც ექვსი შვილი ჰყავს. ელისაბედი ოთხი წლისაა. წელს ედინბურგის ფესტივალზე ''ცხოველების ფერმა'' გვქონდა წაღებული და ბავშვი თან მყავდა. იქ ერთი თვე ვიყავით და თბილისში ვერ დავტოვებდი. იმ პერიოდში ძალიან გაიზარდა. ყოველდღე სპექტაკლს უყურებდა, რეპეტიციებს ესწრებოდა, ურთიერთობა ჰქონდა დანარჩენ მსახიობებთან. მიხვდა, რა არის სცენა, თამაში. პატარა რომ იყო, ჩემი სპექტაკლის ჩანაწერი ნახა, სადაც მე და კოტე თოლორდავა ერთად ვთამაშობდით. კოტეს გმირი ყვიროდა, ჟურნალისტს ესროდა თუ პირიქით, ის ესროდა და ეს წივილ-კივილი რომ მოისმინა, არ მოეწონა, გამორთეო, - მთხოვდა. ახლა ედინბურგში ყოფნისას ამ ერთმა თვემ ძალიან გაზარდა და თავიდან ბოლომდე მიხვდა, რა არის თეატრი. და იცით, ''ცხოველების ფერმაში'' ითამაშა კიდეც. უფრო სწორად, ერთად ითამაშეს ლიკამ, ნუცამ და ელისაბედმა (ლუკა ბზიავა და ნუცა გეწაძე, - ავტ). იმ ერთი თვის განმავლობაში ამ სამმა ბავშვმა ყველა ტექსტი, სიმღერა ზეპირად იცოდა, ცეკვა აითვისეს, გადაირია რეჟისორი და ბოლო სპექტაკლში სცენაზე შეიყვანა.
- დაბოლოს, თეატრში გაქვთ თუ არა რამე შემოთავაზება რეჟისორებისგან?
- ამ ეტაპზე არა. სამწუხაროდ, წინასწარ არ არის ხოლმე ცნობილი, რას აპირებენ. ევროპული თეატრებისგან განსხვავებით, ასე ვთქვათ, ჩვენთან სხვაგვარი განრიგია (იღიმის).
ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
- ყველა ბავშვს რაღაც დონეზე მაინც აქვს კინოში ან სცენაზე თამაშის სურვილი, მეც ასე ვიყავი. მერე ინტერესები იცვლება, მაგრამ საბოლოოდ მაინც მსახიობობა მოვინდომე. თეატრალურ უნივერსიტეტში ჯერ რეზო მირცხულავას ჯგუფში, შემდეგ გოგი მარგველაშვილთან ვსწავლობდი. ბატონი მიშა თუმანიშვილის გარდაცვალებამდე ცოტა ხანს მასთანაც მქონდა ურთიერთობა. როცა დავამთავრე, ჯერ სარდაფში ვითამაშეთ სპექტაკლი, მერე თუმანიშვილის თეატრში დათო საყვარელიძისა და ზურა გეწაძის მიწვევით მოვხვდი სპექტაკლში ''გმირი'', იმავე პერიოდს დაემთხვა დათოს დადგმა ''ტარტიუფი'', რომელშიც ვმონაწილეობდი. ამას მოჰყვა ნანა კვასხვაძის სპექტაკლი ''ბერნარდა ალბას სახლი''. დღეს თუმანიშვილის თეატრში ვთამაშობ სპექტაკლებში: ''7 პ.პ'', ''ბერნარდა ალბას სახლი'' და ნიკა ლუარსაბიშვილის ''ორკესტრში''.
- დაასახელეთ მსახიობის სამი აუცილებელი თვისება...
- მაინცდამაინც სამი (იცინის)? ვიფიქრებ და გეტყვი... ერთი ისაა, რომ აუცილებლად უნდა იყოს საქმისთვის თავდადებული, გარდა ამისა - ძალიან ყურადღებიანი. ამ პროფესიის, ასე ვთქვათ, ტრაგიკული მხარე ისაა, რომ ნაკლებად ხარ საკუთარ თავზე დამოკიდებული. ვიღაცამ უნდა შეგამჩნიოს, რომ როლი მოგცეს. ძალიან ბევრი თვისებაა აუცილებელი. არ უნდა იყო გაფანტული, ყველაფერს უნდა ამჩნევდე. ყველაზე მთავარია, მსახიობი დამკვირვებელი იყოს, რომ შეძლოს ამა თუ იმ როლის შექმნა.
- აკვირდებით ქუჩაში გამვლელებს, ახლობლებს?
- ქუჩაში არა, ჯერ ერთი, აღარ არის იმდენი დრო, რომ ქუჩაში ფეხით იარო და სეირნობისას ხალხს დააკვირდე. ანდა ქუჩაში ვის უნდა დააკვირდე, ვიღაცის ''პახოდკას''? ცხოვრებას ვაკვირდები და არა ქუჩაში გამვლელ ადამიანებს.
- ხშირად ყოფილა პროფესიული პაუზები?
- კი, როგორ არა, ჩვენი პროფესია სულ პაუზებია (იცინის). არ ვითვლი. შეიძლება, 2-3 წელი ახალ სპექტაკლში არ დაგაკავონ, მაგრამ მოლოდინის რეჟიმში არასდროს ვარ, ჩემს საქმეს ვაკეთებ.
- და რას აკეთებთ მაშინ, როცა არ არის რეპეტიციები და ახალი სპექტაკლისთვის მზადება?
- ეს დრო ეთმობა კითხვას, ფიზიკურ ვარჯიშს, გართობას, მეგობრებთან ერთად ყოფნას და აქტიურ ცხოვრებას.
- ახლახან მიგიწვიეს სერიალში ''ჩემი ცოლის დაქალები''. გწყდებათ თუ არა გული, როცა წლებია, თეატრში ხართ და ახლა გაჩნდება ინტერესი თქვენ მიმართ...
- არა, საერთოდ არ მიმაჩნია ეს საწყენად. გულდასაწყვეტი ისაა, რომ ძალიან იშვიათად არის საინტერესო საქმე. ბევრი სამუშაო როცა არაა, ეს მწყვეტს გულს და არა ის, რომ ვიღაცას ცნობენ.
- კასტინგებში მონაწილეობთ?
- როცა მიწვევენ, მივდივარ, მაგრამ ასეთი შემთხვევა იშვიათია. საქართველოში ეს სისტემა მოუგვარებელია, საზღვარგარეთ ამ საქმეს აგენტები აგვარებენ. ჩვენთან ეს პროფესია არ არსებობს, ამიტომ მსახიობმა უნდა შეითავსოს. მე არ გამომივა, რომ ჩემი თავის აგენტი გავხდე. ამიტომ, დამოკიდებული ხარ იმაზე, ვიღაცამ სცენაზე გნახოს, ან სადმე სხვაგან, არ ვიცი. ასეთ დროს ნაკლები შანსია, რომ დაგიძახონ. რაც შეეხება სერიალს, კასტინგზე მიმიწვიეს და მივედი. როგორც ვიცი, ამ როლზე მსახიობს ეძებდნენ, ბევრი მოსინჯეს, ვიღაცამ ჩემი თავი ურჩია და...
- სერიალში თეატრის ''კოსტიუმერი'' ხართ. საერთოდ, გეხერხებათ ეს საქმე?
- არანაირად (იღიმის).
- რომ ამბობენ, ძაფის ამოხვევაც არ ვიციო, ამ დონეზე?
- არასოდეს არაფერი შემიკერავს. ერთხელ ძალიან სასაცილო შემთხვევა მოხდა. ჩემს მეგობრებს ლონდონში ჩვენება ჰქონდათ. დახმარება დასჭირდათ და ტანსაცმელზე ღილები დავაკერე. ამ მხრივ ეს იყო ჩემი ერთადერთი გამოცდილება. ეს საქმე თითქოს კი გამომივიდა, მაგრამ ტყუპი და სულ დამცინოდა, ძალიან მალე აწყდა შენი დაკერებული ღილებიო (იღიმის).
- სცენარს მსახიობებს მეილებზე უგზავნიან, საკმაოდ მოკლე დროში გიწევთ ტექსტის სწავლა.
- ძალიან ცოტა დროა, მაგრამ არ მიჭირს. სულ მეშინოდა ამის, ფაქტობრივად, გადაღების წინ კითხულობ შენს ტექსტს, მაგრამ რთული არ არის, იმიტომაც, რომ არ არის ვრცელი. ჯერჯერობით არ გამჭირვებია, თუ გაიზრდება, მერე ვნახოთ.
- პერსონაჟების ცალკეული ფრაზები ინტერნეტში თავსდება, რასაც ბევრი კომენტარი მოჰყვება ხოლმე. ასე იყო თქვენზეც, როცა ამბობთ: ''ქრისტეს გარდა, ''პროსტა'', ყველა კაცი იდიოტია...''
- (იღიმის) საერთოდ, ნაკლებად ვუყურებ ტელევიზორს, მაგრამ ამ სერიალს ყოველთვის ვადევნებდი თვალს. ის ძალიან ზუსტად აღწერს ჩვენს ცხოვრებას და დღევანდელ ყოფას. ძალიან რეალური გმირები არიან და რეალური სიტუაციებია. სოციალური სატირაა, რომელიც ძალიან საინტერესოა. ახლაც ვუყურებ, მაგრამ როცა ვერ ვასწრებ, ინტერნეტში ვახვევ და ისე ვადევნებ თვალს.
- ეკა დემეტრაძის გარდა, ვის იცნობდით და მანამდე ვისთან მოგიხდათ პარტნიორობა?
- ვანიკო თარხნიშვილს, სცენაზე ხშირად ვართ პარტნიორები, გიორგი ნაკაშიძეს, ზაზა იაქაშვილსაც ვიცნობდი, ასე რომ გადავხედოთ, ალბათ, უმეტესობას.
- ნათია, სხვა თემაზეც გკითხავთ. ვისგან შედგება თქვენი ოჯახი?
- დედა, მამა, ბებია, ჩემი პატარა შვილი ელისაბედი. მყავს და, რომელსაც ექვსი შვილი ჰყავს. ელისაბედი ოთხი წლისაა. წელს ედინბურგის ფესტივალზე ''ცხოველების ფერმა'' გვქონდა წაღებული და ბავშვი თან მყავდა. იქ ერთი თვე ვიყავით და თბილისში ვერ დავტოვებდი. იმ პერიოდში ძალიან გაიზარდა. ყოველდღე სპექტაკლს უყურებდა, რეპეტიციებს ესწრებოდა, ურთიერთობა ჰქონდა დანარჩენ მსახიობებთან. მიხვდა, რა არის სცენა, თამაში. პატარა რომ იყო, ჩემი სპექტაკლის ჩანაწერი ნახა, სადაც მე და კოტე თოლორდავა ერთად ვთამაშობდით. კოტეს გმირი ყვიროდა, ჟურნალისტს ესროდა თუ პირიქით, ის ესროდა და ეს წივილ-კივილი რომ მოისმინა, არ მოეწონა, გამორთეო, - მთხოვდა. ახლა ედინბურგში ყოფნისას ამ ერთმა თვემ ძალიან გაზარდა და თავიდან ბოლომდე მიხვდა, რა არის თეატრი. და იცით, ''ცხოველების ფერმაში'' ითამაშა კიდეც. უფრო სწორად, ერთად ითამაშეს ლიკამ, ნუცამ და ელისაბედმა (ლუკა ბზიავა და ნუცა გეწაძე, - ავტ). იმ ერთი თვის განმავლობაში ამ სამმა ბავშვმა ყველა ტექსტი, სიმღერა ზეპირად იცოდა, ცეკვა აითვისეს, გადაირია რეჟისორი და ბოლო სპექტაკლში სცენაზე შეიყვანა.
- დაბოლოს, თეატრში გაქვთ თუ არა რამე შემოთავაზება რეჟისორებისგან?
- ამ ეტაპზე არა. სამწუხაროდ, წინასწარ არ არის ხოლმე ცნობილი, რას აპირებენ. ევროპული თეატრებისგან განსხვავებით, ასე ვთქვათ, ჩვენთან სხვაგვარი განრიგია (იღიმის).
ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
