კლასელები?! (სრულად)

გულაფანცქალებული გამოვედი ბოლო გამოცდიდან. ღმერთო ჩემო არ მჯეროდა, მე ყველა გამოცდა გადავაგორე. ბოლო საატესტატო გამოცდაც მოვრჩი და ახლა სრულიად თავისუფალი ვიყავი. მხოლოდ ეროვნული გამოცდები მელოდა წინ. მაგრამ იქამდე დრო იყო. ჯერ კიდევ დიდი დრო.
გარეთ ჩემი მეგობრები მელოდნენ. აღელვებულებმა მკითხეს თუ რა მივიღე, ჩავაბარე თუ არა. მეც სიხარულით მივუგე მათ, რომ ყველაფერი კარგად იყო, რომ ყველა გამოცდა რაც კი სკოლაში იყო დავამთავრე. ისინიც გახარებულები გადამეხვივნენ. ვსო ახლა ყველა მათგანი თავისუფალი ვიყავით. ყველა გვილოცავდა გამოცდების ჩაბარებას. საბედნიეროდ ჩვენი სკოლიდან არავინ არ ჩაჩჭრილა.
მხოლოდ 1 კვირა რჩებოდა სკოლის სრულიად დამთავრებისა. გაკვეთილები გრძელდებოდა, მაგრამ პროგრამა უკვე დამთავრებული გვქონდა და ჩვენ და მასწავლებლები გაკვეთილებზე მხოლოდ შეხმატკბილებულად ვსაუბრობდით. ნეტა ასე შეხმატკბილებულად გვესაუბრა გასული 12 წელიც. 1 კვირა მხოლოდ ამით იყო კარგი, კიდევ იმით რომ ბოლოჯერ ვიყავით ჩვენი კლასელები ასე ერთად. ბოლოჯერ ვმხიარულობდით. ბოლოჯერ განვიცდიდით სკოლის ტკბილ წუთებს. სკოლა დამთავრდებოდა. ბანკეტი ჩაივლიდა და დაიწყებოდა ჩვენს ცხოვრებაში მეორე საფეხური. ის როცა უნივერსიტეტში უნდა წავსულიყავით. ჩვენი მომავალი პროფესია გულმოდგნედ უნდა გვესწავლა. უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ კი ყველაზე მნიშვნელოვანი მესამე ეტაპი გველოდა წინ. ბოლოს და ბოლოს უნდა ჩვენი 16 წლიანი სწავლება უნდა გამოგვეყენებინა. უნდა დაგვეწყო მუშაობა. გვერჩინა ოჯახი. მაგრამ რა დროს ეს იყო ჯერ. ჯერ კიდევ იყო დარჩენილი დრო ტკბილი მოგონებებისთვის.
დასვენებაზე ყველა ბუფეტში ვიყავით. ზარის დარეკვისას არ ვჩქარობდით საკლასო ოთახში დაბრუნებას, რადგან უკვე აღარავინ გვეჩხუბებოდა. ბუფეტში ყველა ტკბილად ვსაუბრობდით. ვიხსენებდით ძველ მოგონებებს. ვიცინოდით. ბოლოს კი ტირილიც კი დავიწყეთ ზოგიერთმა. რაღაცნაირად მაინც არ გვინდოდა სკოლის დამთავრება. სკოლა ჩვენი მეორე ოჯახი იყო. მართლაც რომ საუკეთესო კლასი ვიყავით. ყველა ერთმანეთთან ვმეგობრობდით. ყველას ერთმანეთი და ძმასავით გვიყვარდა. მეც ასე ვიყავი. ყველა ჩემი მეგობარი იყო. გარდა ერთისა. არა ის ერთიც ჩემი მეგობარი იყო, მაგრამ უკვე 2 წელია რაც იმ ერთთან სხვა გრძნობა მაკავშირებდა. რა თქმა უნდა ვერ ვუბედავდი თქმას. საერთოდ იმ აზრის მომხრე ვიყავი რო ჯერ ბიჭს უნდა აეხსნა გოგოსთვის სიყვარული. მაგრამ იმ ბიჭს რომ არ ვუყვარდი? ეს იყო სწორედ პრობლემა. მე და ჩემ საუკეთესო მეგობარ მარის ხშირად გვიკმათია ამ თემაზე. იმაზე რო შეიძლებოდა გოგოსაც აეხსნა სიყვარული. მარა არ მინდოდა. მიტყდებოდა. არ შემეძლო ეს გამეკეთებინა და სწორედ ასე განვლო ორმა წელმა. ახლა ის თავისთვის მშვიდად იჯდა ბუფეტში და ყვებოდა განვლილ ამბებს. ზოგჯერ ჩემსკენ გამოაპარებდა თვალს.
გაკვეთილებმა რომ ჩავლო ყველა სახლში წავედით. გზაში მარიმ მითხრა:
-ლიკა, გოგო, ვერ დაინახე როგორ იყურებოდა გიორგი შენსკენ?
-ჰო, რა მერე. არ შეიძლება კლასელურად გამოიხედოს?
-რაღაც კლასელური არ მეგონა.-თქვა ჩემი ნათქვამით უკმაყოფილმა.
ფიქრი მომერია. ნუთუ მართლა არა კლასელურად იყურებოდა? რაღაც ამის დაჯერება არ მინდოდა, იმიტო რო ვიცოდი არ ვუყვარდი და ბოლოს იმედები გამიცრუვდებოდა.
ბოლო დღეც მოახლოვდა. ბოლო ზარი. ახალ ჩვენ გავიგონებდით ჩვენი სკოლაში ყოფნის ბოლო ზარს და სამუდამოდ დავემშვიდობებოდით სკოლას. თეთრი მაისურები გვეცვა, როგორც იციან ხოლმე სკოლადამთავრებულებმა და მაისურზე ჩვენი კლასის სურათი გვეხატა. ყველას მარკერი გვერჩივნა ხელში, რომ ერთმანეთისთვის სამახსოვრო ტექსტები დაგვეწერა. პირველი მარიამს დავაწერე სამახსოვრო ტექსტი, მარიამიც ასე მოიქცა. შემდეგ კი ყველას სათითაოდ ჩამოვუარე და ბოლოსაც ჯერი გიორგიზე მიდგა. ნუ როგორც იციან ამ მომენტში ხოლმე მეც ამითრთოლდა გული, მარა მთელი ძალ-ღონე მოვიკრიბე და რაც შემეძლო უდარდელად დავაწერე შემდეგი სიტყვები: მიყვარხარ (რა იცოდა, რომ ამას მთელი გულით ვიძახდი) წარმატებებს გისურვებ. ლიკა.
მიყვარხარ რა თმა უნდა ამ მომენტში სიყავრულის ახსნა არ იყო, რადგან ჩვენ ყველას გვიყვარდა ერთმანეთი კლასელურად და თითქმის ყველას ეწერა მაისურზე სიტყვა „მიყვარხარ“. მანაც დამაწერა მაისურზე რაღაც, სამწუხაროდ ვერ დავინახე და წავიდა. შევამჩნიე, თუ როგორ გამოაპარა თვალი შემსკენ, ამგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. ყველას ჩამოვუარე. ყველას რაღაცას ვაწერდი. ასევე იქცეოდნენ უმცროსკლასელები და მასწავლებლები ყველა რაღაცას მაწერდა და წარმატებებს მისურვებდა და უცბად მოისმა ბოლო ზარის ხმა და აი დაირეკა ის ზარი. ის ზარი, რომელსაც ასე ძალიან ვერ ვიტანდი, როდესაც გაკვეთილზე შევდიოდი და ძალიან მიხაროდა როცა იქიდან გამოვდიოდი. მაგრამ ახლა ამ ზარმა შემაძრწუნა. ეს ხომ ბოლო ზარი იყო. ამ ზარს ვეღარ გავიგონებდი ჩემთვის განკუთვნილს. ვსო მე სკოლა დავამთავრე. მე და დანარჩენმა 24 ბავშვმა, რომელიც ჩემს კლასშ იმყოფებოდა. წამიერად დავითრგუნე, მაგრამ შემდეგ სხვების მხიარულებას ავყევი. მაინც ძალიან მიხაროდა სკოლის დამთავრება. ვიცოდი, რომ ცხოვრებაში უფრო რთული ეტაპები მელოდა, მაგრამ ამ წუთებს მაინც ვერაფერი შეედრებოდა.
„ადათ-წესის“ თახანმად ყველას მანქანით უნდა გაგვესეირნა. სანამ ჩავჯდებოდით ერთმა მანქანამ მოგვჭრქა თვალი. კაბრიოლეტი იყო. პორშე. როგორ მიყვარდა ეს მანქანა. ნეტა აქ ჩავმჯდარიყავი. მძღოლის კარი გაიღო და უეცრად გიორგი გადმოვიდა. ენა ჩამივარდა. გიორგი და ასეთი მანქანა. მარიამი რომ არ ყოფილიყო გვერდით ცუდად გავხდებოდი. დიდხანს ვუყურებდი ამ მანქანას და ბოლოს და ბოლოს ძლივს გვითხრეს ამ ბიჭებმაც, რომ ჩავმჯდარიყავით. გიორგიმ მის მანქანაში მიგვიწვია მე და მარი. ძალიან გაკვირვებული ვიყავი და ამავე დროს საოცრად გახარებული. ჩავჯექით და მანქანა ადგილიდან დაიძრა თუ არა, მაშინვე დაიწყო სურათების, ვიდეოების გადაღება. ფანჯრიდან თავის გაყოფა და ყვირილი. ჩვენი წარწერებიანი მაისურების ხელებში ქნევა. ოჰ, რა სასწაული წუთები იყო. რა დამავიწყებდა ამ წუთებს. განსაკუთრებით იმას რომ მე გიორგისთან ერთად ჩემს საოცნებო მანქანაში ვიჯექი. მაგრამ ნათქვამია ბოლოს ყველა ბედნიერი მომენტი სრულდებაო და აი დამთავრდა სწორედ ჩვენი ბოლო ზარი. სახლში მივედი და მე და მარიამმა სასწრაფიდ დავიწყეთ ამ თემის განხილვა. მე აღფთოვანებული ვიყავი. მარიამი არ
იჯერებდა, რომ ახალხანს პორშეში იჯდა. როგორც ჩემთვის მარიამისთვის საოცნებო მანქანა იყო ეს. უნდა ვაღიარო, რომ ის ჩემზე მეტად გიჟდებოდა. მანქანის მიმოხილვის შემდეგ მარიამი ჩემზე გადმოერთო და გიორგიზე ლაპარაკი დაიწყო. მე სასწრაფოდ მოვიშორე, რადგან არ მინდოდა ამ თემაზე საუბარი. არ მიდნდოა ამ დღის გაფუჭება გიორგის გამო, მიუხედავად იმისა, რომ ამ დღის ერთ-ერთი მთავარი ნაწილიც სწორედ ის გახლდათ. დასაძინებლად წავედი, მაგრამ კარგა ხანი ვერ დავიძინე განვლილ დღეზე ვფიქრობდი. მეორე დღეს ადრიანად გამეღვიძა, უფროსწორად გამაღვიძეს, თავზე მარიამი და ასევე ჩვენი მეგობრები ნინი და ანა გვადგნენ. შემახსენეს რომ დღეს ბანკეტისთვის კაბა უნდა გვეყიდა. ოო, როგორ გამახარმა ამ ამბავმა, თან მითუმეტეს მარიამის სევდიანი სახის დანახვამ. მას კაბები როგორ სძულდა. დასანაცადაც ვერ იტანდა და ახლა იმაზე ფიქრი, რომ კაბის საყიდლად მიდიოდა ცუდად ხდიდა.
მალე გავემზადე და სასწრაფოდ წავედით თბილისში კაბის ასარჩევად. ხვალ ბანკეტი იყო. როგორ ველოდებოდი ამ დღეს. მარიამი მთელი გზა ბუზრუნებდა. ნერვებს გვიშლიდა სამივეს. ბოლოს როგორც იქნა მივედით საოცნებო კაბების მაღაზიაში. ნინიმ ერთი ჭრელი კაბა დაინახა, თუ არა მაშინვე მას ეძგერა და ხელიდან აღარ უშვებდა. ანა დიდი ხანი არჩევდა კაბას და ბოლოს ერთი მოკლე წითელი კაბა აარჩია. მეც ლურჯი, მოკლე და ულამაზესი კაბა ავიღე. ძალიან მომწონდა. მარიამი კი ჯერ არ ჩქარობდა. ბოლოს იმდენი გვალოდინა, რომ ავდექით და ჩვენ ავურჩიეთ, ასევე მოკლე, ღია ვარდისფერი კაბა.
კაბების შემდეგ ფეხსაცმელების განყოფილებაში წავედით და აქ საბედნიეროდ შედარებით მალე ავარჩიეთ ფეხსაცმელები. ბოლოს ჩვენ კაბებს რამდენიმე ყელსაბამი, სამაჯური და სხვა აქსესუარები ვუყიდეთ და გორისკენ გავბრუნდით. გადავწყვიტეთ სალონში ხვალ წავსულიყავით, რადგან ღამე თმა დაგვეშლებოდა, ამიტომ მეორე დღესაც ადრე ავდექი. ისეთი აღტაცებული ვიყავი, ბოლოს და ბოლოს დღეს ბანკეტი იყო, მაგრამ ერთმა ამბავმა დამანაღვლიანა ეს ჩვენი კლასის ერთად ყოფნის ბოლო დღე იყო.
სალონში ჩვენი კაბის შესაბამი ვარცხნილობები გავიკეთეთ. მე თმა დავიხვიე, ნინიმ კოსოსავით გაიკეთა, ანამ დაიწნა და მარიამმა ისედაც თავისი სწორი თმა, გაისწორა და რაღაც შტრიხებიც დაამატა.
ყველა გამოვეწყვეთ ბანკეტისთვის. უნდა ვთქვა, რომ მართლა ლამაზად გამოვიყურებოდით. ორი საათი რჩებოდა ბანკეტამდე. რაღაცნაირად ვნერვიულობდი, მაგრამ ამ ნერვიულობამ მალე გადამიარა და მხიარულების ტალღაში გადავეშვი. ბანკეტზე ყველა ლამაზად გამოიყურებოდა: დაპატიჟებული მასწავლებლები, ბავშვები. გიორგი ისეთი სიმპატიური იყო, რომ თვალი ვერ მოვწყვიტე. თვითონაც დიდხანს მიყურებდა.
როცა ყველა ჩვენი კლასელი მოვიდა დავსხედით სუფრასთან. ყველა გოგო ნაკლებს ვჭამდით, გარდა ჩვენი შემარცხვენელი მარიამისა. როგორც ბიჭი ისე ჭამდა საჭმელს. რამოდენიმე სადღეგრძელო შევსით. გიორგის თვალყურს ვადევნებდი, წვეთიც არ დაულევია. ბოლოს ცეკვების დროც დადგა. ჩემდა გასაკვირად ის მოხდა რასაც არ მოველოდი. მან საცეკვაოდ გამიწვია. გოგოებს გადავხედე ისე მხიარულად მიყურებდნენ, რომ მათზე გამეცინა. მუსიკა ჩაირთო, ცოტათი ენერგიული იყო და ჩვენც ამ მუსიკის შესაბამისად ვცეკვავდით. როგორი ბედნიერი ვიყავი ამ მომენტში, თქვენ უნდა გაგეგოთ. ბოლოს ეს ენერგიული სიმღერა დამთავრდა და დაიწყო ნელი ვარსი. გოგოებს გადავხედე ისინიც პარტნიორებთან ცეკვავდნენ. მეც გიორგისთან დავიწყე ცეკვა. ვაიმე რა სასიამოვნო გრძობა იყო ეს. არ შემეძლო, ცოტაც და ვაკოცებდი. ო, როგორ მინდოდა. უცბად მან ლაპარაკი დაიწყო:
-ლიკა, გიხარია სკოლის დამთავრება?
-რავი, როგორ გითხრა ბავშვები მომენატრებით.-ვთქვი ნაღვლიანად. მაგრამ როგორ არა მაინც ძალიან მიხარია.
გიორგიმ გაიცინა.-ჰო, სწორედ მეც ასე ვარ. მაგრამ ვიცი, რომ ჩემს ყველაზე ძვირფას ადამიანს კლასიდან მაინც ვნახავ.
გული დამწყდასავით, მაგრამ იმედით განვიმსჭვალე. მთელი ძალ-ღონე მოვიკრიბე და სიცილით ვუთხარი: -და მაინც ვინ არის შენი საყვარელი ადამიანი?
ცოტა ხანი სიჩუმემ დაისადგურა. შემდეგ მომესმა მისი ჩუმი და აღელვებული ხმა.
-შენ.
ცოტახანი დაშოკილი ვუყურებდი. ყურებს არ ვუჯერებდი. არა სიზმარში ვიყავი ნამდვილად. ხელზე ვიჩქმიტე და არა სიზმარში არ ვყოფილვარ. გამეხარდა, მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ შეიძლებოდა გიორგი ახლა მთვრალი ყოფილიყო. მაგრამ გამახსენდა, რომ მთელი საღამო მას ვუყურებდი და ერთი წვეთიც არ დაულევია. კვლავ ძალ-ღონე მოვიკრიბე და ვკითხე:
-ვინ?
ამჯერად დაუფიქრებლად და უფრო ხმამაღლა წამოიძახა გახარებულმა გიორგიმ.
-შენ.
არა ახლა გულის შეტევა დამემართებოდა. ნუთუ ეს მართლა ხდებოდა? ცოტაც და დავეცემოდი, მაგრამ გიორგიმ გააგრძელა.
-მე შენ მიყვარხარ, ლიკა.
-რაი? ვკითხე გაკვირვებულმა.
გადაიხარხარა.
-მიყვარხარ. არ გესმის? დიდი ხანია, რაც ამის თქმა მინდოდა, მაგრამ ვერ შევძელი და დღეს აი ახლა ბანკეტზე, მხოლოდ იმიტომ გითხარი, რომ ეს ჩვენი კლასის ბოლო დღეა და თუ არ გიყვარვარ მაინც ვეღარ ვნახავთ ერთმანეთს და არც ძალიან შემრცხვება შენი. მარა უნდა ვაღიარო, რომ გული ძალიან დამწყდება.-თქვა თავჩაქინდრულმა.
რამოდენიმე წუთის შემდეგ ბედნიერებით გაბრწინებულმა წამოვიძახე:
-შენ ვერ წარმოიდგენ რამდენი წელია მიყვარხარ. უკვე შენზე ვაბოდებ. რა თქმა უნდა მეც მიყვარხარ.
ამ დროს მისი სახე უნდა გენახათ. ისეთი გახარებული იყო და რაც შეიძლება მაგრად მომეხვია.
მთელი დარჩენილი საღამო ვცეკვავდით. გოგოებს ვუთხარი ყველაფერი და ბედნიერებისგან დაფრინავდნენ, განსაკუთრებით კი მარიამმა მომილოცა ეს ამბავი. ბოლოს მითხრა:
-ხო გეუბნეოდი. და სიცილით წავიდა.
ვცეკვავდით. ვმღეროდით. ვსვამდით. ძალიან კარგად გავატარეთ ეს დღე. არასდროს, არასდროს არ დამავიწყდება მე ეს ივნისის განსაკუთრებყული, უმშვენიერესი დღე.



იმედია მოგეწონებათ ^^ ავტორი:მარიამ ბაინდურაშვილი