როგორ შეცვალა ხატია სიჭინავას და რამაზ ნოზაძის ცხოვრება მესამე შვილმა
2 104 ნახვა
მოჭიდავე რამაზ ნოზაძე და ყოფილი ტელესახე ხატია სიჭინავა 2 თვის წინ მესამე გოგონას მშობლები გახდნენ. უფროსი დები, 3 წლის გაბრიელა და 2 წლის ოლგა პატარა ევას ისეთი სიხარულით შეხვდნენ, მშობლებს ჩვილის მათგან დაცვა სჭირდებათ, რომ კოცნით არ დაახრჩონ. მრავალშვილიან ოჯახში ცოლ–ქმარს ფუნქციები გადანაწილებული აქვთ. ცდილობენ, შვილებთან მაქსიმალურად დიდი დრო გაატარონ, მაგრამ ყურადღება არც ერთმანეთს მოაკლონ.
– უკვე მრავალშვილიანი მშობლები ხართ. მესამე შვილის დაბადებამ როგორ შეცვალა თქვენი ცხოვრება?
ხატია: მე და რამაზი ჯერ კიდევ შეყვარებულობის ეტაპზე ვართ. როგორი სიყვარულიც ქორწინების დღეს გვაკავშირებდა, დარწმუნებული ვარ, სიცოცხლის ბოლომდე იგივე გრძნობა გაგვყვება. ჩვენ ჯერ 4 წელია ერთად ვართ და უკვე სამი შვილი გვყავს, ქორწინების მეშვიდე წელს ალბათ შვიდი შვილი გვეყოლება.
რამაზი: ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ სამი შვილის მამა ვიქნებოდი. ახლა კი უკვე დიდი ოჯახი ვართ. მე და ხატია ვცდილობთ, ეს უღელი ერთად გავწიოთ. ძალიან კარგი დედა გამოდგა. ბავშვებზე ლომივით არის გადაფარებული, ყველანაირად იდეალურ გარემოს გვიქმნის ოჯახში. ბედნიერი ვარ, რომ ცხოვრების თანამგზავრად ხატია ავირჩიე.
– რამაზ, მესამე შვილის დაბადებას ხომ არ დაესწარით?
ხატია: მე გიპასუხებთ. ძალიან უნდოდა, დასწრებოდა, მაგრამ იმ საავადმყოფოში, სადაც მე ვიმშობიარე, ასეთი წესი არ არის. ამიტომ გარეთ გველოდებოდა და ძალიან ნერვიულობდა.
– დები როგორ შეხვდნენ უმცროს დაიკოს, ხომ არ ეჭვიანობენ?
ხატია: არა. ევაზე ყველანი გადაფარებულები ვართ, რადგან გაბრიელას და ოლგას ისე უყვართ, კოცნით ახრჩობენ.
– სამი შვილის მოვლაში ვინ გეხმარებათ?
ხატია: მე და რამაზს ოჯახში ფუნქციები გადანაწილებული გვაქვს. შეიძლება ითქვას, რომ ქმარი ჩემი მთავრობაა, ისაა თავდაცვის, ეკონომიკის მინისტრი, მე კი ბანკირი ვარ.
რამაზი: მთავრობა – არა, მაგრამ ოჯახის მეთაური რომ ვარ, ეს ცხადია. შვილების მოვლა ქალის საქმეა, მით უმეტეს, გოგოების. ბიჭები რომ გვყავდეს, მათ აღზრდაში სულ სხვანაირად ჩავერთვებოდი. იმედია, მომავალში, ღვთის წყალობით, ბიჭიც გვეყოლება. გოგოები სათუთები არიან, სხვანაირი მიდგომა სჭირდებათ.
ხატია: რამაზი ჩვენს გოგოებს ზღაპრულ სამყაროში აცხოვრებს. ხშირად უყვება ისეთ ზღაპრებს, სადაც თავადაა კეთილი გმირი, რომელიც ბოროტს სძლევს. ამიტომ მათ სულ ჰგონიათ, რომ რაც უნდა მოხდეს, არ უნდა შეეშინდეთ, რადგან მამა ყოველთვის დაიცავთ. რამაზი მათ თვალში ზღაპრული გმირია.
რამაზი: მინდა, ბევრი შვილი მყავდეს, რომ ერი გავამრავლო. ერთი შვილის ყოლა საქართველოს სიყვარულს ნამდვილად არ ნიშნავს. ხატიამ კარგად იცის, რა ცხოვრება მაქვს გამოვლილი. სიღარიბეში ვცხოვრობდით, ნაქირავებ სახლში ვიყავით. შვილებს გეფიცებით, ხანდახან პური გვენატრებოდა, მაგრამ ამ ყველაფერს გავუძელით და ფეხზე დავდექით. ადამიანებს თუ ერთმანეთი ეყვარებათ, ყველა სირთულეს გადალახავენ.
ხატია: გვეკითხებიან ხოლმე, ხშირად რომ უხსნით ერთმანეთს სიყვარულს, მართლა ასე ძალიან გიყვართ ერთმანეთიო. ერთი დღეც არ უნდა გავიდეს ისე, თქვენს საყვარელ ადამიანს არ უთხრათ, რომ გიყვართ. ჩვენ ასე ვიქცევით. ცოლ–ქმრის ურთიერთობა ალბათ მაშინ ხდება ერთფეროვანი, როდესაც რომელიმე ეშვება, ფიქრობს, რომ ქორწინებით ყველა ამოცანა წყდება. ჩემი აზრით კი, ქორწინების შემდეგ იწყება ბრძოლა, თამაში, ურთიერთგაგება... ქალი არასოდეს უნდა მოდუნდეს, საკუთარ თავს უნდა მიხედოს. სახლში რომ დავჯდე, გავსუქდე, არც თმა შევიღებო, რამაზს, ისევე როგორც ძალიან ბევრი ქალის ქმარს, სხვისკენ გაექცევა თვალი.
რამაზი: შეხედეთ, როგორ მიბიძგებს. ხატია, მითხარი, რას იზამ ჩემ გამო.
ხატია: ქალს იმ თვალს ამოვთხრი, რომელი თვალითაც შემოგხედავს!
რამაზი: აი, როგორი მოჯადოებული მყავს.
ხატია: ცოტა ფიცხი ვარ.
– ეჭვიანიც ხართ?
ხატია: არა. რამაზი გამთენიისას რომ დაბრუნდეს სახლში, პრობლემა არ მაქვს. ვიცი, რომ მეგობრებთან ერთად იქნებოდა და არც კი ვურეკავ სულელური კითხვებით, სად არის და როდის მოვა.
რამაზი: როცა ასეთი ბრილიანტი გყავს სახლში, სხვისკენ გახედვა არ გინდება.
– რამაზ, როგორც ჩანს, ხატია მხოლოდ შვილებზე არ არის ლომივით გადაფარებული. რამდენიმე ხნის წინ, როდესაც თქვენსა და ჭიდაობის ფედერაციის პრეზიდენტ ლუკა კურტანიძეს შორის დაიძაბა ურთიერთობა, ხატია არ ერიდებოდა და ხმამაღალ განცხადებებს აკეთებდა...
რამაზი: ფედერაციაში იყო დაპირისპირება და ნუ ვიტყვით, რომ ეს რამაზ ნოზაძის და ლუკა კურტანიძის დაპირისპირება იყო.
ხატია: ჩემი ქმარი პირველი შვილივით მყავს. ზუსტად ისე ვუვლი, როგორც ჩვენს სამ შვილს. მის დასაცავად ყველაფრის გაკეთება შემიძლია. ერთხელ, ღამით, ბარიდან გამოვედით. მანქანაში ველოდებოდი. უცებ დავინახე, ვიღაცეები აქეთ–იქით "დაფრინავდნენ", სასწაული ჩხუბი იყო. გადავფრინდი მანქანიდან და შუაში ჩავდექი. როცა საქმე ჩემს ქმარ–შვილს ეხება, ამ დროს გონება მებინდება, ვერავის და ვერაფერს ვხედავ. სიტყვიერად კი არა, ფიზიკურადაც ძალიან კარგად დავიცავ ოთხივეს.
– ჩვენი ჩემპიონი ცოლის დასაცავი გახდა?
რამაზი: აბა, თქვენ ეგ თქვით.
ხატია: ჩემი დაცვა კი არ სჭირდება, უბრალოდ ასეთი მონაცემები მაქვს, რომ თუ პრობლემა აქვს, უმოქმედოდ ვერ ვიჯდები.
რამაზი: ბარიდან რომ გამოვედით, ამის დაქალებზე რაღაც ცუდი თქვეს და, რა თქმა უნდა, ვერ მოვითმინე. მათ თავიანთი მიიღეს, ხალხს აქეთ–იქეთ ვისროდი და ბოლოს ხატია არ შემრჩა ხელში? გადავირიე, ამას აქ რაღა უნდა–მეთქი.
ხატია: პატრულიც მოვიდა, იდგნენ და უყურებდნენ. მათ მივვარდი, სახეს ჩამოგახევთ, ჩქარა "სასტავი" დაშალეთ–მეთქი. გაოცებულები მიყურებდნენ, ალბათ ფიქრობდნენ, ამან ხომ არ "აწია" ჩხუბიო.
– ხატია, "ფეისბუქზე" ხშირად მხვდება თქვენი ხმამაღალი კომენტარები. ვინ რას გერჩით, ვისგან იცავთ თავს?
ხატია: ჩვენნაირი ერი არ არსებობს, ყველას ერთმანეთის ცუდი უხარია. "ფეისბუქზე" ნეგატივის მეტი არაფერია, ვინ ვის ერჩის და ვის ვისი წარმატების შურს, ვერ გაიგებთ. წარმატებული კარიერა მე არ მაქვს, მილიარდერი მე არ ვარ, ერთადერთი, რამაც შეიძლება სხვებს თვალი მოჭრას, ჩემი ოჯახია. ალბათ ესაა იმისი მიზეზი, რომ ასე ძალიან ვერ მიტანენ. ინტერნეტით ჩემს სტატიებს არასოდეს ვკითხულობ, რადგან ზუსტად ვიცი, რომ კომენტარები ნერვებს მომიშლის. ადრე ერთი–ორჯერ შევედი და ასეთი კომენტარი დამხვდა: "თავისი ბედნიერებით რა გული გაგვიწყალა". ცოტა ხნის წინ კი ვიღაცამ დამიწერა, როდესღაც აგერევა ოჯახი, ვნახავ, შენ და შენი ქმარი რამდენი წელი იქნებით ასეთი შეყვარებულებიო. "ფეისბუქზე" იმიტომ მიმეგობრდებიან, რომ ნახონ, იქნებ რაიმე ცუდი დაგვემართოს და ერთმანეთი აღარ გვიყვარდეს.
რამაზი: ხალხი ვეღარ ხვდება, რისთვის უნდა იბრძოლოს. რაც ასაკი მემატება, აზროვნება მეცვლება. ბევრ რამეს სხვანაირად ვუყურებ, სულ სხვა ღირებულებები ჩამომიყალიბდა. მინდა, კარგი ოჯახი მყავდეს, კარგი შვილები გავუზარდო ქვეყანას. ოთხი დედმამიშვილი მყავს და, მიუხედავად იმისა, რომ სიღარიბეში ვიზრდებოდით, საჭმელი გვენატრებოდა, კიდევ ოთხი და–ძმა რომ მყავდეს, უფრო ბედნიერი ვიქნებოდი.
– მარტო სადმე წასვლას ახერხებთ თუ შვილები არ გაძლევთ ამის საშუალებას?
ხატია: კი, ხშირად ვმოგზაურობთ. 3 თვეში ერთხელ მაინც ვახერხებთ, სადმე წავიდეთ და განვიტვირთოთ. ეგოისტურად ვიქცევით და სამოგზაუროდ ყოველთვის მარტოები დავდივართ. ამ დროს თავს ისევ შეყვარებულებად ვგრძნობთ. ბოლოს ჩეხეთში ვიყავით. სასტუმროს ჰოლში რომ ჩამოვედით, ადმინისტრატორი გაბრწყინებული თვალებით გვიყურებდა. რამაზის ვუთხარი, ალბათ მოვეწონე–მეთქი. რომ მივუახლოვდით, უცებ ინტერნეტიდან ამობეჭდილი რამაზის ფოტო გაგვიშალა და უთხრა, ხელი მომიწერეთო. რას წარმოვიდგენდი, რომ მე კი არა, ჩემს ქმარს უყურებდა ასეთი გაგიჟებული.
რამაზი: შენ თბილისის ჩემპიონი ხარ, მე კი – მსოფლიოს ჩემპიონი.
ხატია: საზღვარგარეთ ერთ–ერთ ქალაქში რიგში დგომა მოგვიწია. საშინლად წვიმდა. უცებ რამაზი სადღაც გაიქცა. ქუჩის მეორე მხრიდან ვიღაცის გატეხილი ქოლგა მომიტანა, რომელიც იქვე მიეყუდებინათ და თავზე დამაფარა. ხალხმა ეს რომ დაინახა, ტაში დაუკრა. ჩემს შოპინგს ხომ განსაკუთრებული ისტორიები ახლავს. მიუხედავად იმისა, რომ სახლში ჩემ გარდა სამი გოგო გვყავს, ჩემთვის მაინც ბევრ რამეს ვყიდულობ, "ხამი" ვარ. ამსტერდამში იმდენი ტანსაცმელი ვიყიდე, აეროპორტში ჩემოდნები გამისკდა. ბარგისთვის 400 ევრო გადაგვახდევინეს და იმას ვტიროდი, ამ ფულით კიდევ რამდენ ტანსაცმელს ვიყიდდი–მეთქი.
რამაზი: ერთხელ ხატიამ იმდენი რაღაც იყიდა, აეროპორტში ჰამბურგერი რომ მეყიდა, იმის ფული აღარ დამიტოვა. ხალხი წყალს რომ სვამდა, შურით ვუყურებდით.
ხატია: რამაზის ადგილას სხვა ქართველი კაცი რომ ყოფილიყო, შავ დღეს დამაყრიდა, მაგრამ ჩვენ ვისხედით და "ვღადაობდით". ეგვიპტეში წასვლის წინ მთელი ფული მე ჩამაბარა და გამაფრთხილა, იცოდე, არ დახარჯოო. ქურთუკის ჯიბეში შევინახე და კარადაში ჩამოვკიდე. თვითმფრინავში აღმოვაჩინე, რომ ის ქურთუკი სახლში დამრჩა. პანიკაში ჩავვარდი, ვფიქრობდი, როგორ ვუთხრა, რომ ისე მივფრინავთ, ერთი თეთრიც კი არ გვაქვს–მეთქი. ისე ჩავფრინდით, ისე შევედით სასტუმროში, არ გავამხილე. გარეთ რომ უნდა გამოვსულიყავით, მითხრა, ფული მომეციო. სიმართლე რომ ვუთხარი, კინაღამ გაგიჟდა. მთელი მოგზაურობა უფულოდ გავატარეთ.
რამაზი: მას შემდეგ ფულს აღარ ვანდობ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
– უკვე მრავალშვილიანი მშობლები ხართ. მესამე შვილის დაბადებამ როგორ შეცვალა თქვენი ცხოვრება?
ხატია: მე და რამაზი ჯერ კიდევ შეყვარებულობის ეტაპზე ვართ. როგორი სიყვარულიც ქორწინების დღეს გვაკავშირებდა, დარწმუნებული ვარ, სიცოცხლის ბოლომდე იგივე გრძნობა გაგვყვება. ჩვენ ჯერ 4 წელია ერთად ვართ და უკვე სამი შვილი გვყავს, ქორწინების მეშვიდე წელს ალბათ შვიდი შვილი გვეყოლება.
რამაზი: ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ სამი შვილის მამა ვიქნებოდი. ახლა კი უკვე დიდი ოჯახი ვართ. მე და ხატია ვცდილობთ, ეს უღელი ერთად გავწიოთ. ძალიან კარგი დედა გამოდგა. ბავშვებზე ლომივით არის გადაფარებული, ყველანაირად იდეალურ გარემოს გვიქმნის ოჯახში. ბედნიერი ვარ, რომ ცხოვრების თანამგზავრად ხატია ავირჩიე.
– რამაზ, მესამე შვილის დაბადებას ხომ არ დაესწარით?
ხატია: მე გიპასუხებთ. ძალიან უნდოდა, დასწრებოდა, მაგრამ იმ საავადმყოფოში, სადაც მე ვიმშობიარე, ასეთი წესი არ არის. ამიტომ გარეთ გველოდებოდა და ძალიან ნერვიულობდა.
– დები როგორ შეხვდნენ უმცროს დაიკოს, ხომ არ ეჭვიანობენ?
ხატია: არა. ევაზე ყველანი გადაფარებულები ვართ, რადგან გაბრიელას და ოლგას ისე უყვართ, კოცნით ახრჩობენ.
– სამი შვილის მოვლაში ვინ გეხმარებათ?
ხატია: მე და რამაზს ოჯახში ფუნქციები გადანაწილებული გვაქვს. შეიძლება ითქვას, რომ ქმარი ჩემი მთავრობაა, ისაა თავდაცვის, ეკონომიკის მინისტრი, მე კი ბანკირი ვარ.
რამაზი: მთავრობა – არა, მაგრამ ოჯახის მეთაური რომ ვარ, ეს ცხადია. შვილების მოვლა ქალის საქმეა, მით უმეტეს, გოგოების. ბიჭები რომ გვყავდეს, მათ აღზრდაში სულ სხვანაირად ჩავერთვებოდი. იმედია, მომავალში, ღვთის წყალობით, ბიჭიც გვეყოლება. გოგოები სათუთები არიან, სხვანაირი მიდგომა სჭირდებათ.
ხატია: რამაზი ჩვენს გოგოებს ზღაპრულ სამყაროში აცხოვრებს. ხშირად უყვება ისეთ ზღაპრებს, სადაც თავადაა კეთილი გმირი, რომელიც ბოროტს სძლევს. ამიტომ მათ სულ ჰგონიათ, რომ რაც უნდა მოხდეს, არ უნდა შეეშინდეთ, რადგან მამა ყოველთვის დაიცავთ. რამაზი მათ თვალში ზღაპრული გმირია.
რამაზი: მინდა, ბევრი შვილი მყავდეს, რომ ერი გავამრავლო. ერთი შვილის ყოლა საქართველოს სიყვარულს ნამდვილად არ ნიშნავს. ხატიამ კარგად იცის, რა ცხოვრება მაქვს გამოვლილი. სიღარიბეში ვცხოვრობდით, ნაქირავებ სახლში ვიყავით. შვილებს გეფიცებით, ხანდახან პური გვენატრებოდა, მაგრამ ამ ყველაფერს გავუძელით და ფეხზე დავდექით. ადამიანებს თუ ერთმანეთი ეყვარებათ, ყველა სირთულეს გადალახავენ.
ხატია: გვეკითხებიან ხოლმე, ხშირად რომ უხსნით ერთმანეთს სიყვარულს, მართლა ასე ძალიან გიყვართ ერთმანეთიო. ერთი დღეც არ უნდა გავიდეს ისე, თქვენს საყვარელ ადამიანს არ უთხრათ, რომ გიყვართ. ჩვენ ასე ვიქცევით. ცოლ–ქმრის ურთიერთობა ალბათ მაშინ ხდება ერთფეროვანი, როდესაც რომელიმე ეშვება, ფიქრობს, რომ ქორწინებით ყველა ამოცანა წყდება. ჩემი აზრით კი, ქორწინების შემდეგ იწყება ბრძოლა, თამაში, ურთიერთგაგება... ქალი არასოდეს უნდა მოდუნდეს, საკუთარ თავს უნდა მიხედოს. სახლში რომ დავჯდე, გავსუქდე, არც თმა შევიღებო, რამაზს, ისევე როგორც ძალიან ბევრი ქალის ქმარს, სხვისკენ გაექცევა თვალი.
რამაზი: შეხედეთ, როგორ მიბიძგებს. ხატია, მითხარი, რას იზამ ჩემ გამო.
ხატია: ქალს იმ თვალს ამოვთხრი, რომელი თვალითაც შემოგხედავს!
რამაზი: აი, როგორი მოჯადოებული მყავს.
ხატია: ცოტა ფიცხი ვარ.
– ეჭვიანიც ხართ?
ხატია: არა. რამაზი გამთენიისას რომ დაბრუნდეს სახლში, პრობლემა არ მაქვს. ვიცი, რომ მეგობრებთან ერთად იქნებოდა და არც კი ვურეკავ სულელური კითხვებით, სად არის და როდის მოვა.
რამაზი: როცა ასეთი ბრილიანტი გყავს სახლში, სხვისკენ გახედვა არ გინდება.
– რამაზ, როგორც ჩანს, ხატია მხოლოდ შვილებზე არ არის ლომივით გადაფარებული. რამდენიმე ხნის წინ, როდესაც თქვენსა და ჭიდაობის ფედერაციის პრეზიდენტ ლუკა კურტანიძეს შორის დაიძაბა ურთიერთობა, ხატია არ ერიდებოდა და ხმამაღალ განცხადებებს აკეთებდა...
რამაზი: ფედერაციაში იყო დაპირისპირება და ნუ ვიტყვით, რომ ეს რამაზ ნოზაძის და ლუკა კურტანიძის დაპირისპირება იყო.
ხატია: ჩემი ქმარი პირველი შვილივით მყავს. ზუსტად ისე ვუვლი, როგორც ჩვენს სამ შვილს. მის დასაცავად ყველაფრის გაკეთება შემიძლია. ერთხელ, ღამით, ბარიდან გამოვედით. მანქანაში ველოდებოდი. უცებ დავინახე, ვიღაცეები აქეთ–იქით "დაფრინავდნენ", სასწაული ჩხუბი იყო. გადავფრინდი მანქანიდან და შუაში ჩავდექი. როცა საქმე ჩემს ქმარ–შვილს ეხება, ამ დროს გონება მებინდება, ვერავის და ვერაფერს ვხედავ. სიტყვიერად კი არა, ფიზიკურადაც ძალიან კარგად დავიცავ ოთხივეს.
– ჩვენი ჩემპიონი ცოლის დასაცავი გახდა?
რამაზი: აბა, თქვენ ეგ თქვით.
ხატია: ჩემი დაცვა კი არ სჭირდება, უბრალოდ ასეთი მონაცემები მაქვს, რომ თუ პრობლემა აქვს, უმოქმედოდ ვერ ვიჯდები.
რამაზი: ბარიდან რომ გამოვედით, ამის დაქალებზე რაღაც ცუდი თქვეს და, რა თქმა უნდა, ვერ მოვითმინე. მათ თავიანთი მიიღეს, ხალხს აქეთ–იქეთ ვისროდი და ბოლოს ხატია არ შემრჩა ხელში? გადავირიე, ამას აქ რაღა უნდა–მეთქი.
ხატია: პატრულიც მოვიდა, იდგნენ და უყურებდნენ. მათ მივვარდი, სახეს ჩამოგახევთ, ჩქარა "სასტავი" დაშალეთ–მეთქი. გაოცებულები მიყურებდნენ, ალბათ ფიქრობდნენ, ამან ხომ არ "აწია" ჩხუბიო.
– ხატია, "ფეისბუქზე" ხშირად მხვდება თქვენი ხმამაღალი კომენტარები. ვინ რას გერჩით, ვისგან იცავთ თავს?
ხატია: ჩვენნაირი ერი არ არსებობს, ყველას ერთმანეთის ცუდი უხარია. "ფეისბუქზე" ნეგატივის მეტი არაფერია, ვინ ვის ერჩის და ვის ვისი წარმატების შურს, ვერ გაიგებთ. წარმატებული კარიერა მე არ მაქვს, მილიარდერი მე არ ვარ, ერთადერთი, რამაც შეიძლება სხვებს თვალი მოჭრას, ჩემი ოჯახია. ალბათ ესაა იმისი მიზეზი, რომ ასე ძალიან ვერ მიტანენ. ინტერნეტით ჩემს სტატიებს არასოდეს ვკითხულობ, რადგან ზუსტად ვიცი, რომ კომენტარები ნერვებს მომიშლის. ადრე ერთი–ორჯერ შევედი და ასეთი კომენტარი დამხვდა: "თავისი ბედნიერებით რა გული გაგვიწყალა". ცოტა ხნის წინ კი ვიღაცამ დამიწერა, როდესღაც აგერევა ოჯახი, ვნახავ, შენ და შენი ქმარი რამდენი წელი იქნებით ასეთი შეყვარებულებიო. "ფეისბუქზე" იმიტომ მიმეგობრდებიან, რომ ნახონ, იქნებ რაიმე ცუდი დაგვემართოს და ერთმანეთი აღარ გვიყვარდეს.
რამაზი: ხალხი ვეღარ ხვდება, რისთვის უნდა იბრძოლოს. რაც ასაკი მემატება, აზროვნება მეცვლება. ბევრ რამეს სხვანაირად ვუყურებ, სულ სხვა ღირებულებები ჩამომიყალიბდა. მინდა, კარგი ოჯახი მყავდეს, კარგი შვილები გავუზარდო ქვეყანას. ოთხი დედმამიშვილი მყავს და, მიუხედავად იმისა, რომ სიღარიბეში ვიზრდებოდით, საჭმელი გვენატრებოდა, კიდევ ოთხი და–ძმა რომ მყავდეს, უფრო ბედნიერი ვიქნებოდი.
– მარტო სადმე წასვლას ახერხებთ თუ შვილები არ გაძლევთ ამის საშუალებას?
ხატია: კი, ხშირად ვმოგზაურობთ. 3 თვეში ერთხელ მაინც ვახერხებთ, სადმე წავიდეთ და განვიტვირთოთ. ეგოისტურად ვიქცევით და სამოგზაუროდ ყოველთვის მარტოები დავდივართ. ამ დროს თავს ისევ შეყვარებულებად ვგრძნობთ. ბოლოს ჩეხეთში ვიყავით. სასტუმროს ჰოლში რომ ჩამოვედით, ადმინისტრატორი გაბრწყინებული თვალებით გვიყურებდა. რამაზის ვუთხარი, ალბათ მოვეწონე–მეთქი. რომ მივუახლოვდით, უცებ ინტერნეტიდან ამობეჭდილი რამაზის ფოტო გაგვიშალა და უთხრა, ხელი მომიწერეთო. რას წარმოვიდგენდი, რომ მე კი არა, ჩემს ქმარს უყურებდა ასეთი გაგიჟებული.
რამაზი: შენ თბილისის ჩემპიონი ხარ, მე კი – მსოფლიოს ჩემპიონი.
ხატია: საზღვარგარეთ ერთ–ერთ ქალაქში რიგში დგომა მოგვიწია. საშინლად წვიმდა. უცებ რამაზი სადღაც გაიქცა. ქუჩის მეორე მხრიდან ვიღაცის გატეხილი ქოლგა მომიტანა, რომელიც იქვე მიეყუდებინათ და თავზე დამაფარა. ხალხმა ეს რომ დაინახა, ტაში დაუკრა. ჩემს შოპინგს ხომ განსაკუთრებული ისტორიები ახლავს. მიუხედავად იმისა, რომ სახლში ჩემ გარდა სამი გოგო გვყავს, ჩემთვის მაინც ბევრ რამეს ვყიდულობ, "ხამი" ვარ. ამსტერდამში იმდენი ტანსაცმელი ვიყიდე, აეროპორტში ჩემოდნები გამისკდა. ბარგისთვის 400 ევრო გადაგვახდევინეს და იმას ვტიროდი, ამ ფულით კიდევ რამდენ ტანსაცმელს ვიყიდდი–მეთქი.
რამაზი: ერთხელ ხატიამ იმდენი რაღაც იყიდა, აეროპორტში ჰამბურგერი რომ მეყიდა, იმის ფული აღარ დამიტოვა. ხალხი წყალს რომ სვამდა, შურით ვუყურებდით.
ხატია: რამაზის ადგილას სხვა ქართველი კაცი რომ ყოფილიყო, შავ დღეს დამაყრიდა, მაგრამ ჩვენ ვისხედით და "ვღადაობდით". ეგვიპტეში წასვლის წინ მთელი ფული მე ჩამაბარა და გამაფრთხილა, იცოდე, არ დახარჯოო. ქურთუკის ჯიბეში შევინახე და კარადაში ჩამოვკიდე. თვითმფრინავში აღმოვაჩინე, რომ ის ქურთუკი სახლში დამრჩა. პანიკაში ჩავვარდი, ვფიქრობდი, როგორ ვუთხრა, რომ ისე მივფრინავთ, ერთი თეთრიც კი არ გვაქვს–მეთქი. ისე ჩავფრინდით, ისე შევედით სასტუმროში, არ გავამხილე. გარეთ რომ უნდა გამოვსულიყავით, მითხრა, ფული მომეციო. სიმართლე რომ ვუთხარი, კინაღამ გაგიჟდა. მთელი მოგზაურობა უფულოდ გავატარეთ.
რამაზი: მას შემდეგ ფულს აღარ ვანდობ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
