მიშო დადიანი - კედლიდან სიჩუმე წვეთავს

კედლიდან სიჩუმე წვეთავს,
იცი გვიანია უკვე,
და ისე უძილოდ წვები,
დაიმარტოხელებ ნუგეშს.

რომელიც იპოვე არსად,
უფრო მოიგონე თვითონ,
ღამეს გამოართვი ჩანთა,
სადაც გაზაფხული იდო.

გესმის საათების კვნესა,
(გძულდა ბავშვობაში მახსოვს),
ალბათ ახლაც ისე გჯერა,
ოთხ კაცს მოვერიე მარტომ.

ბავშვურ გიყვებოდი ტვინით,
ისე გულუბრყვილო ჩანდი,
ისე დაიწყებდი ტირილს,
ისე ბავშვურ გულით გწამდი.

მერე უდროობამ, თუ დრომ,
(ან და როგორც არი, რავი)…
ზურგის მოგვისროლა მხარეს,
და ჩვენც უჟანგბადოდ დავრჩით.

მე კი უფრო იქით მიკრეს
ვირის აბანოში თავი,
სუნთქვა გავიყოლე შენი,
მეყო წელიწად და სამი

თვე. ეს ვარსკვლავები–ასტრა,
თითქოს წვიმებია–რეტრო,
და ეს პასეიზმის აკმე,
ღამის ლექსებივით მერგო.

ღამე სტუმარია ზეცის,
შავი შემოუსხამს “პალტო”,
ასე დავდივარ და მტკივა,
თავზე ისტორია მათოვს.

ძველი მაკაროვი, რიგში
კენტად შენახული ტყვია,
სულ ჩემს გაბრაზებას ცდილობს,
ესეც ნათქვამია რბილად.

კედლიდან სიჩუმე წვეთავს,
ძლიერ გვიანია უკვე,
მთვარე ფანჯარაში მხედავს,
და ბავშვობით მივსებს უბეს.

ახლა ვარსკვლავები–ასტრა,
თითქოს წვიმებია–რეტრო,
და ეს პასეიზმის ლაკმე,
ღამის ლექსებივით მერგო.