"მეგობარს მოძალადე ქმრისგან თავის დაღწევაში დავეხმარე"
2 072 ნახვა
ძნელია განსაზღვრო, როდის უნდა ჩაერიო ცოლ–ქმრის ურთიერთობაში, როდის უნდა გადალახო ის წითელი ხაზი, რომლის იქით შეღწევის უფლება არავის აქვს. ჩვენი რესპონდენტი, ქალბატონი ნათია, დიდხანს ფიქრობდა, მეგობრის, ანას პირად ცხოვრებაში ჩარეულიყო თუ არა. ერთ დღეს კი გადაწყვეტილება მიიღო – დაქალი მოძალადე ქმარს მოაშორა და საკუთარ სახლში წამოიყვანა. იყო პერიოდი, როცა თავს დამნაშავედ მიიჩნევდა ანას ოჯახის დანგრევაში, მაგრამ დრომ აჩვენა, რომ სწორად მოიქცა.
ნათია:
– ანასთან ბავშვობიდან ვმეგობრობდი, შეიძლება ითქვას, ერთად გავიზარდეთ. დედამისი, სალომე, ჩვენი საბავშვო ბაღის მასწავლებელი იყო. მან შემაყვარა პედაგოგის პროფესია, რომელიც შემდეგ ავირჩიე. სამწუხაროდ, ქალბატონი სალომე შუახნის ასაკში გარდაიცვალა. არ ვიცი, რატომ დამეუფლა ასეთი განცდა, თითქოს დაობლებული ანას მეურვეობა მე უნდა მეკისრა, არადა ჩემზე ბევრად უკეთესი იყო – სწავლით, აზროვნებით და გარეგნობითაც. მხოლოდ ფიზიკურად იყო სუსტი, მე კი ჯირკივით ვიყავი, კაცი რომ დამჯახებოდა, ვერ წამაქცევდა. მოკლედ, სკოლა ისე დავამთავრეთ, ანას ჩემნაირი დამცველი არ ჰყოლია. უცხოს და მიუღებელს ახლოს არ ვაკარებდი, მის აბეზარ თაყვანისმცემლებსაც ვიგერიებდი.
ანა მიზიარებდა სატკივარს. ყოველმხრივ საუკეთესო გოგო იყო, მხოლოდ ერთი ნაკლი ჰქონდა, გადაწყვეტილების მიღება უჭირდა. თუ ჭკუას დამეკითხებოდა, ყოველთვის ვფიქრობდი: "აბა, როგორ ურჩევდა სალომე მასწავლებელი, ცოცხალი რომ ყოფილიყო?" და მეც შესაბამის რჩევებს ვაძლევდი.
– სკოლის დამთავრების შემდეგაც აგრძელებდით დაქალის დაცვა–პატრონობას?
– შეძლებისდაგვარად. სხვადასხვა უმაღლეს სასწავლებლებში ვსწავლობდით და ყოველდღიური შეხება უკვე აღარ გვქონდა, მაგრამ ძველებურად ვმეგობრობდით. ანას თავისი კურსელის ძმა შეუყვარდა, დიმა. თანატოლებში კარგ ტიპად ითვლებოდა, გოგოები მასზე გიჟდებოდნენ, მან კი ანა არჩია.
არ მომწონდა მათი ურთიერთობა, იმ ბიჭისთვის ჩემი მეგობარი არ მემეტებოდა, მაგრამ, რაკი ანას უყვარდა, აღარ ჩავერიე, მხოლოდ ჩემი აზრი გავუზიარე... დიმასთან ნორმალურად ვურთიერთობდი, ჩემს უარყოფით დამოკიდებულებას არც ვამჟღავნებდი. რომ დაქორწინდნენ, ანას მეჯვარედ წავყევი, შვილიც მოვუნათლე. ყველაფერს ვყლაპავდი, დიმას ამპარტავნულ დამოკიდებულებას, ცოლის დამცირებას სხვების თანდასწრებით, შეურაცხყოფასაც კი... ამ დროს სული კბილებით მეჭირა.
– თავად ანას რა დამოკიდებულება ჰქონდა ქმრის ამგვარი ქცევის მიმართ?
– ქმარი უზომოდ უყვარდა. დარწმუნებული ვარ, მისი ქცევები არ მოსწონდა, მაგრამ ჩემთან არ იმჩნევდა. თანდათან სახე დაკარგა, ჩამოხმა, დაუძლურდა. ამდენ დარდსა და უთქმელ ტანჯვაში სხვა რა მოუვიდოდა?! ხშირად ავადმყოფობდა, რაც მისი ქმრისთვის მორიგი დამცირების საბაბი გახდა. თავად საუცხოოდ მოვლილი იყო მზრუნველი და მოსიყვარულე ცოლის ხელში. არაფერს იკლებდა, ელეგანტური სამოსით დადიოდა, საუკეთესო მანქანით დაგრიალებდა, ცოლს კი ტაქსის ფულსაც არ აძლევდა, არც სამსახურში უშვებდა, ხელსაც არ წაუკრავდა საოჯახო საქმეებში. ბაზარი და სურსათ–სანოვაგე სიფრიფანა ანას თავში სახლელი იყო. იმის უფლებაც კი არ ჰქონდა, შვილისთვის შენიშვნა მიეცა. გატუტუცებული, უზნეო ბავშვი ცალკე პრობლემა იყო.
დედამთილ–მამამთილი შორიდან გესლავდნენ ოჯახზე თავგადაკლულ რძალს. მულიც ზემოდან უყურებდა, ვითომ იცოდებდა, როგორ მებრალები, უსუსური რომ ხარ და ცხოვრებაში ვერაფერს მიაღწევო, დასძახოდა. ფსიქოლოგიურად ანადგურებდა. არადა თავის დროზე მან იაქტიურა, მანამდე არ მოისვენა, სანამ ძმას არ შერთო ცოლად. ჩემი მეგობარი ქმრის ოჯახის წევრებს ხელს აფარებდა და ნამუსს წმენდდა, მათი მხრიდან თუ რამე უგვანო საქციელს შევესწრებოდი.
– მეგობარს რომ ასეთ დღეში ხედავდით, არ რეაგირებდით?
– თავიდან ვფიქრობდი, რომ სხვისი ოჯახის საქმეში ცხვირი არ უნდა ჩამეყო. ანას მხოლოდ რამდენჯერმე ვურჩიე, ხმა ამოეღო და თავი არავისთვის დაეჩაგვრინებინა. სამსახურიც ვუშოვე, მაგრამ ქმარმა არ გაუშვა. დაბეჩავებული ცოლი უფრო აწყობდა, გვარიანად რომ წამოეკრა ხელი. ერთხელაც, ანას რომ დავურეკე, ხმა არ მომეწონა და მაშინვე მასთან გავეშურე. საშინლად გამოიყურებოდა, ნამტირალევი იყო. არ გამიმხილა, რა სჭირდა, არც მე მიკითხავს, უბრალოდ საუბარი დავუწყე, ცოტა რომ განმეტვირთა. მერე შემთხვევით კაბა აეწია და ფეხზე ნაიარევი შევნიშნე, დალურჯებულიც ჰქონდა, სისხლჩაქცევით. მივხვდი, რაც მოხდა და ვეღარ მოვითმინე. ვაიძულე, ჩემთვის ყველაფერი ეთქვა. ღამით ქმარი ნასვამი მისულა, დაბეჩავებული ცოლი თვალში არ მოსვლია და უბეგვია. აქ უკვე მოთმინების ძაფი გამიწყდა. ანას მიმართ ასეთ საქციელს ვერავის ვაპატიებდი. მყისვე დიმას სამსახურში მივედი და პასუხი მოვთხოვე, ეგ როგორ იკადრე, ქალზე ხელი როგორ აღმართე, შენგან არ მოველოდი–მეთქი.
– რა გიპასუხათ?
– იუკადრისა, აქეთ გამომიყვანა დამნაშავე, როგორ მკადრებო. თან დამიყვავა, ჩემს ცოლს არავის დავაჩაგვრინებ, გადამთვრალი ვიყავი და არ მახსოვს, ეტყობა, უნებურად ხელი ვკარი და ფეხი რაღაცას დაარტყაო. ერთი სიტყვით, მაყარა და მაყარა თვალებში ნაცარი. მე ჩემი ვუთხარი და წამოვედი.
– ამის შემდეგ თქვენდამი ნეგატიურად განეწყობოდა.
– ანასთვის უთქვამს, ჩვენს საქმეში ცხვირს რომ ყოფს, მაგის ფეხი არ ვნახო ჩემს ოჯახშიო. ანა ამას როგორ მეტყოდა, თავად მივხვდი. რამდენჯერაც მოვინდომე მისი მონახულება, სახლში სტუმრობას სულ მარიდებდა, ამა და ამ დროს მაღაზიაში გამოვალ და შეგხვდებიო. აღარც ჩემთან მოდიოდა სახლში, ქმარმა აუკრძალა. ერთი სიტყვით, მივუხვდი და დროებით განვერიდე, იქნებ სიტუაცია განიმუხტოს და ის კაცი გონს მოეგოს–მეთქი.
მალე ახალი ამბავი შევიტყვე: დიმას საყვარელი ჰყოლია, ქალი, რომელსაც არაფერს აკლებდა, ხელისგულზე ატარებდა. ერთხელ პირადად შევესწარი, როგორი კრძალვით ისვამდა მანქანაში და თავშეკავების ძაფიც გამიწყდა. ანას დაუკითხავად მივეჭერი სახლში. უმძიმეს მდგომარეობაში დამხვდა, ადამიანს აღარ ჰგავდა. ჩემი იქ ყოფნისას ზარები არ წყდებოდა უცნობი "კეთილისმსურველებისგან", ანა არ პასუხობდა, ყურმილს კიდებდა.
– ქმრის ღალატის შესახებ ამცნობდნენ თუ?..
– დეტალებს უყვებოდნენ და თან ლანძღავდნენ, ასეთი მახინჯი ქალი ვარსკვლავივით კაცმა როგორ შეგირთოო. ანას ვკითხე, დიმამ თუ იცის ამ ზარების შესახებ–მეთქი და მიპასუხა, არც კი მისმენს, აქეთ მდებს შარს და მეჩხუბებაო. მოვკიდე ხელი და ბავშვიანად ჩემს სახლში გადმოვაბარგე. ანას წამოსვლა ქმარს არც გაუპროტესტებია, თითქოს აწყობდა კიდეც. ხალხში ამბობდა, ცოლი წამართვაო. ვინ იცის, რა სიბინძურეს აღარ მწამებდა. მოსულიყო და გაერკვია მიზეზი, ვინ უშლიდა? ან პირში ეთქვა ჩემთვის სათქმელი, მაგრამ ეს არ უნდოდა, რადგან ცოლის დაბრუნება აღარ სურდა. ანას წამოსვლით მის წისქვილს დაესხა წყალი, სამ თვეში საყვარელი ცოლად მოიყვანა.
ბავშვთან დაკავშირებით კი დიდი შეხლა–შემოხლა გვქონდა. წართმევა უნდოდათ. ბოლოს, როგორც იქნა, შევთანხმდით – ბავშვი ანას დედამთილ–მამამთილს შაბათ–კვირას მიჰყავდათ და მამამისიც იქ ნახულობდა.
– რთული მისია გიკისრიათ. მას შემდეგ თქვენი ერთობლივი ცხოვრება როგორ წარიმართა?
– ანა გამოვაცოცხლე, ფეხზე დავაყენე, სამსახურიც ვუშოვე და, ასე ვთქვათ, საკუთარ თავთან დავაბრუნე. ბავშვი რთული ასატანი იყო, მაგრამ არც მისი მორჯულება გამჭირვებია, ჩემს სკოლაში შევიყვანე, სადაც ვასწავლიდი და ვუპატრონე.
– არასოდეს გინანიათ, რომ მეგობრის ცხოვრებაში ასე რადიკალურად ჩაერიეთ?
– თავიდან იყო მსგავსი განცდები...
– თქვენ ქმარ–შვილი არ გყავთ?
– არა, გათხოვილი არასოდეს ვყოფილვარ.
– გამოდის, მეგობრის პირად ცხოვრებაზე უფრო მეტად ზრუნავდით, ვიდრე საკუთარზე.
– ჩემს პირადზე მართლაც არ ვფიქრობდი. არც ვინმე გამოჩნდა ისეთი, ცხოვრება დამეკავშირებინა. ანას ბედი მაღელვებდა. უჩემოდ რა ეშველებოდა, ასეთ ფაქიზს და სათუთს როგორ უნდა გაეტანა წუთისოფელი. ამიტომ, როცა მის ცხოვრებაში მზრუნველი და მოსიყვარულე მამაკაცი გამოჩნდა, ძალიან გამიხარდა. მას ზურა ჰქვია. თავიდან ანამ არ მიიღო, მაგრამ მის მიმართ გულგრილი არ იყო. სიმპათიას რომ ვატყობდი, პირდაპირ ვუბიძგებდი, ხელი არ ეკრა მისთვის. მართლაც, ანამ მასთან იპოვა ბედნიერება. საოცრად დამშვენდა და გალაღდა, მათ ყურებას არაფერი სჯობდა.
– დიმას რა რეაქცია ჰქონდა, როცა მისი ყოფილი ცოლის ცხოვრებაში სხვა მამაკაცი გამოჩნდა?
– ყოფილი ცოლის ბედნიერება ვერ აიტანა, ერთ დღეს თავს დაესხა და მკერდთან დაჭრა. ღვთის მადლით, ჩემი მეგობარი სიკვდილს გადაურჩა, მაგრამ ყოფილ ქმარს ისევ ხელი დააფარა. ჩემი შვილის მამას ციხეში ხომ არ ჩავასმევინებო, თქვა და არ უჩივლა. მერე იმ კაცმა ბოდიში მოუხადა, აფექტში ვიყავიო.
როგორც გითხარით, თავიდან განვიცდიდი, ვამბობდი, ღმერთმა მაპატიოს, თუ შევცოდე და მეგობარს ოჯახი დავანგრევინე, ქმარს გავაშორე–მეთქი. ამ ამბის შემდეგ კი აღარაფერს ვნანობ, პირიქით, კარგია, რომ მოძალადე ქმრისგან თავის დაღწევაში დავეხმარე.
– საინტერესოა, ზურა როგორ მოიქცა, საყვარელი ქალი რომ დაუჭრეს.
– ანამ გააჩერა, დიმასთვის სამაგიერო რომ არ გადაეხადა. ზურამ დაჭრილი ანა ცოლად მოიყვანა. მოკლედ, ღმერთმა გადმოგვხედა და ყველაფერი ისე დასრულდა, როგორც კეთილ ზღაპარში.
– ბავშვმა როგორ მიიღო დედის გათხოვება?
– გაუჭირდა, მაგრამ შეეგუა. ამისთვის მასთან ბევრი საუბარი დამჭირდა. ბედნიერი დედა შვილსაც გააბედნიერებს. ახლა გარდატეხის ასაკშია და უმეტესად ჩემთან მყავს, თან ვამეცადინებ და თვალყურსაც ვადევნებ. მინდა, ნამდვილ მამაკაცად ჩამოყალიბდეს.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე
ნათია:
– ანასთან ბავშვობიდან ვმეგობრობდი, შეიძლება ითქვას, ერთად გავიზარდეთ. დედამისი, სალომე, ჩვენი საბავშვო ბაღის მასწავლებელი იყო. მან შემაყვარა პედაგოგის პროფესია, რომელიც შემდეგ ავირჩიე. სამწუხაროდ, ქალბატონი სალომე შუახნის ასაკში გარდაიცვალა. არ ვიცი, რატომ დამეუფლა ასეთი განცდა, თითქოს დაობლებული ანას მეურვეობა მე უნდა მეკისრა, არადა ჩემზე ბევრად უკეთესი იყო – სწავლით, აზროვნებით და გარეგნობითაც. მხოლოდ ფიზიკურად იყო სუსტი, მე კი ჯირკივით ვიყავი, კაცი რომ დამჯახებოდა, ვერ წამაქცევდა. მოკლედ, სკოლა ისე დავამთავრეთ, ანას ჩემნაირი დამცველი არ ჰყოლია. უცხოს და მიუღებელს ახლოს არ ვაკარებდი, მის აბეზარ თაყვანისმცემლებსაც ვიგერიებდი.
ანა მიზიარებდა სატკივარს. ყოველმხრივ საუკეთესო გოგო იყო, მხოლოდ ერთი ნაკლი ჰქონდა, გადაწყვეტილების მიღება უჭირდა. თუ ჭკუას დამეკითხებოდა, ყოველთვის ვფიქრობდი: "აბა, როგორ ურჩევდა სალომე მასწავლებელი, ცოცხალი რომ ყოფილიყო?" და მეც შესაბამის რჩევებს ვაძლევდი.
– სკოლის დამთავრების შემდეგაც აგრძელებდით დაქალის დაცვა–პატრონობას?
– შეძლებისდაგვარად. სხვადასხვა უმაღლეს სასწავლებლებში ვსწავლობდით და ყოველდღიური შეხება უკვე აღარ გვქონდა, მაგრამ ძველებურად ვმეგობრობდით. ანას თავისი კურსელის ძმა შეუყვარდა, დიმა. თანატოლებში კარგ ტიპად ითვლებოდა, გოგოები მასზე გიჟდებოდნენ, მან კი ანა არჩია.
არ მომწონდა მათი ურთიერთობა, იმ ბიჭისთვის ჩემი მეგობარი არ მემეტებოდა, მაგრამ, რაკი ანას უყვარდა, აღარ ჩავერიე, მხოლოდ ჩემი აზრი გავუზიარე... დიმასთან ნორმალურად ვურთიერთობდი, ჩემს უარყოფით დამოკიდებულებას არც ვამჟღავნებდი. რომ დაქორწინდნენ, ანას მეჯვარედ წავყევი, შვილიც მოვუნათლე. ყველაფერს ვყლაპავდი, დიმას ამპარტავნულ დამოკიდებულებას, ცოლის დამცირებას სხვების თანდასწრებით, შეურაცხყოფასაც კი... ამ დროს სული კბილებით მეჭირა.
– თავად ანას რა დამოკიდებულება ჰქონდა ქმრის ამგვარი ქცევის მიმართ?
– ქმარი უზომოდ უყვარდა. დარწმუნებული ვარ, მისი ქცევები არ მოსწონდა, მაგრამ ჩემთან არ იმჩნევდა. თანდათან სახე დაკარგა, ჩამოხმა, დაუძლურდა. ამდენ დარდსა და უთქმელ ტანჯვაში სხვა რა მოუვიდოდა?! ხშირად ავადმყოფობდა, რაც მისი ქმრისთვის მორიგი დამცირების საბაბი გახდა. თავად საუცხოოდ მოვლილი იყო მზრუნველი და მოსიყვარულე ცოლის ხელში. არაფერს იკლებდა, ელეგანტური სამოსით დადიოდა, საუკეთესო მანქანით დაგრიალებდა, ცოლს კი ტაქსის ფულსაც არ აძლევდა, არც სამსახურში უშვებდა, ხელსაც არ წაუკრავდა საოჯახო საქმეებში. ბაზარი და სურსათ–სანოვაგე სიფრიფანა ანას თავში სახლელი იყო. იმის უფლებაც კი არ ჰქონდა, შვილისთვის შენიშვნა მიეცა. გატუტუცებული, უზნეო ბავშვი ცალკე პრობლემა იყო.
დედამთილ–მამამთილი შორიდან გესლავდნენ ოჯახზე თავგადაკლულ რძალს. მულიც ზემოდან უყურებდა, ვითომ იცოდებდა, როგორ მებრალები, უსუსური რომ ხარ და ცხოვრებაში ვერაფერს მიაღწევო, დასძახოდა. ფსიქოლოგიურად ანადგურებდა. არადა თავის დროზე მან იაქტიურა, მანამდე არ მოისვენა, სანამ ძმას არ შერთო ცოლად. ჩემი მეგობარი ქმრის ოჯახის წევრებს ხელს აფარებდა და ნამუსს წმენდდა, მათი მხრიდან თუ რამე უგვანო საქციელს შევესწრებოდი.
– მეგობარს რომ ასეთ დღეში ხედავდით, არ რეაგირებდით?
– თავიდან ვფიქრობდი, რომ სხვისი ოჯახის საქმეში ცხვირი არ უნდა ჩამეყო. ანას მხოლოდ რამდენჯერმე ვურჩიე, ხმა ამოეღო და თავი არავისთვის დაეჩაგვრინებინა. სამსახურიც ვუშოვე, მაგრამ ქმარმა არ გაუშვა. დაბეჩავებული ცოლი უფრო აწყობდა, გვარიანად რომ წამოეკრა ხელი. ერთხელაც, ანას რომ დავურეკე, ხმა არ მომეწონა და მაშინვე მასთან გავეშურე. საშინლად გამოიყურებოდა, ნამტირალევი იყო. არ გამიმხილა, რა სჭირდა, არც მე მიკითხავს, უბრალოდ საუბარი დავუწყე, ცოტა რომ განმეტვირთა. მერე შემთხვევით კაბა აეწია და ფეხზე ნაიარევი შევნიშნე, დალურჯებულიც ჰქონდა, სისხლჩაქცევით. მივხვდი, რაც მოხდა და ვეღარ მოვითმინე. ვაიძულე, ჩემთვის ყველაფერი ეთქვა. ღამით ქმარი ნასვამი მისულა, დაბეჩავებული ცოლი თვალში არ მოსვლია და უბეგვია. აქ უკვე მოთმინების ძაფი გამიწყდა. ანას მიმართ ასეთ საქციელს ვერავის ვაპატიებდი. მყისვე დიმას სამსახურში მივედი და პასუხი მოვთხოვე, ეგ როგორ იკადრე, ქალზე ხელი როგორ აღმართე, შენგან არ მოველოდი–მეთქი.
– რა გიპასუხათ?
– იუკადრისა, აქეთ გამომიყვანა დამნაშავე, როგორ მკადრებო. თან დამიყვავა, ჩემს ცოლს არავის დავაჩაგვრინებ, გადამთვრალი ვიყავი და არ მახსოვს, ეტყობა, უნებურად ხელი ვკარი და ფეხი რაღაცას დაარტყაო. ერთი სიტყვით, მაყარა და მაყარა თვალებში ნაცარი. მე ჩემი ვუთხარი და წამოვედი.
– ამის შემდეგ თქვენდამი ნეგატიურად განეწყობოდა.
– ანასთვის უთქვამს, ჩვენს საქმეში ცხვირს რომ ყოფს, მაგის ფეხი არ ვნახო ჩემს ოჯახშიო. ანა ამას როგორ მეტყოდა, თავად მივხვდი. რამდენჯერაც მოვინდომე მისი მონახულება, სახლში სტუმრობას სულ მარიდებდა, ამა და ამ დროს მაღაზიაში გამოვალ და შეგხვდებიო. აღარც ჩემთან მოდიოდა სახლში, ქმარმა აუკრძალა. ერთი სიტყვით, მივუხვდი და დროებით განვერიდე, იქნებ სიტუაცია განიმუხტოს და ის კაცი გონს მოეგოს–მეთქი.
მალე ახალი ამბავი შევიტყვე: დიმას საყვარელი ჰყოლია, ქალი, რომელსაც არაფერს აკლებდა, ხელისგულზე ატარებდა. ერთხელ პირადად შევესწარი, როგორი კრძალვით ისვამდა მანქანაში და თავშეკავების ძაფიც გამიწყდა. ანას დაუკითხავად მივეჭერი სახლში. უმძიმეს მდგომარეობაში დამხვდა, ადამიანს აღარ ჰგავდა. ჩემი იქ ყოფნისას ზარები არ წყდებოდა უცნობი "კეთილისმსურველებისგან", ანა არ პასუხობდა, ყურმილს კიდებდა.
– ქმრის ღალატის შესახებ ამცნობდნენ თუ?..
– დეტალებს უყვებოდნენ და თან ლანძღავდნენ, ასეთი მახინჯი ქალი ვარსკვლავივით კაცმა როგორ შეგირთოო. ანას ვკითხე, დიმამ თუ იცის ამ ზარების შესახებ–მეთქი და მიპასუხა, არც კი მისმენს, აქეთ მდებს შარს და მეჩხუბებაო. მოვკიდე ხელი და ბავშვიანად ჩემს სახლში გადმოვაბარგე. ანას წამოსვლა ქმარს არც გაუპროტესტებია, თითქოს აწყობდა კიდეც. ხალხში ამბობდა, ცოლი წამართვაო. ვინ იცის, რა სიბინძურეს აღარ მწამებდა. მოსულიყო და გაერკვია მიზეზი, ვინ უშლიდა? ან პირში ეთქვა ჩემთვის სათქმელი, მაგრამ ეს არ უნდოდა, რადგან ცოლის დაბრუნება აღარ სურდა. ანას წამოსვლით მის წისქვილს დაესხა წყალი, სამ თვეში საყვარელი ცოლად მოიყვანა.
ბავშვთან დაკავშირებით კი დიდი შეხლა–შემოხლა გვქონდა. წართმევა უნდოდათ. ბოლოს, როგორც იქნა, შევთანხმდით – ბავშვი ანას დედამთილ–მამამთილს შაბათ–კვირას მიჰყავდათ და მამამისიც იქ ნახულობდა.
– რთული მისია გიკისრიათ. მას შემდეგ თქვენი ერთობლივი ცხოვრება როგორ წარიმართა?
– ანა გამოვაცოცხლე, ფეხზე დავაყენე, სამსახურიც ვუშოვე და, ასე ვთქვათ, საკუთარ თავთან დავაბრუნე. ბავშვი რთული ასატანი იყო, მაგრამ არც მისი მორჯულება გამჭირვებია, ჩემს სკოლაში შევიყვანე, სადაც ვასწავლიდი და ვუპატრონე.
– არასოდეს გინანიათ, რომ მეგობრის ცხოვრებაში ასე რადიკალურად ჩაერიეთ?
– თავიდან იყო მსგავსი განცდები...
– თქვენ ქმარ–შვილი არ გყავთ?
– არა, გათხოვილი არასოდეს ვყოფილვარ.
– გამოდის, მეგობრის პირად ცხოვრებაზე უფრო მეტად ზრუნავდით, ვიდრე საკუთარზე.
– ჩემს პირადზე მართლაც არ ვფიქრობდი. არც ვინმე გამოჩნდა ისეთი, ცხოვრება დამეკავშირებინა. ანას ბედი მაღელვებდა. უჩემოდ რა ეშველებოდა, ასეთ ფაქიზს და სათუთს როგორ უნდა გაეტანა წუთისოფელი. ამიტომ, როცა მის ცხოვრებაში მზრუნველი და მოსიყვარულე მამაკაცი გამოჩნდა, ძალიან გამიხარდა. მას ზურა ჰქვია. თავიდან ანამ არ მიიღო, მაგრამ მის მიმართ გულგრილი არ იყო. სიმპათიას რომ ვატყობდი, პირდაპირ ვუბიძგებდი, ხელი არ ეკრა მისთვის. მართლაც, ანამ მასთან იპოვა ბედნიერება. საოცრად დამშვენდა და გალაღდა, მათ ყურებას არაფერი სჯობდა.
– დიმას რა რეაქცია ჰქონდა, როცა მისი ყოფილი ცოლის ცხოვრებაში სხვა მამაკაცი გამოჩნდა?
– ყოფილი ცოლის ბედნიერება ვერ აიტანა, ერთ დღეს თავს დაესხა და მკერდთან დაჭრა. ღვთის მადლით, ჩემი მეგობარი სიკვდილს გადაურჩა, მაგრამ ყოფილ ქმარს ისევ ხელი დააფარა. ჩემი შვილის მამას ციხეში ხომ არ ჩავასმევინებო, თქვა და არ უჩივლა. მერე იმ კაცმა ბოდიში მოუხადა, აფექტში ვიყავიო.
როგორც გითხარით, თავიდან განვიცდიდი, ვამბობდი, ღმერთმა მაპატიოს, თუ შევცოდე და მეგობარს ოჯახი დავანგრევინე, ქმარს გავაშორე–მეთქი. ამ ამბის შემდეგ კი აღარაფერს ვნანობ, პირიქით, კარგია, რომ მოძალადე ქმრისგან თავის დაღწევაში დავეხმარე.
– საინტერესოა, ზურა როგორ მოიქცა, საყვარელი ქალი რომ დაუჭრეს.
– ანამ გააჩერა, დიმასთვის სამაგიერო რომ არ გადაეხადა. ზურამ დაჭრილი ანა ცოლად მოიყვანა. მოკლედ, ღმერთმა გადმოგვხედა და ყველაფერი ისე დასრულდა, როგორც კეთილ ზღაპარში.
– ბავშვმა როგორ მიიღო დედის გათხოვება?
– გაუჭირდა, მაგრამ შეეგუა. ამისთვის მასთან ბევრი საუბარი დამჭირდა. ბედნიერი დედა შვილსაც გააბედნიერებს. ახლა გარდატეხის ასაკშია და უმეტესად ჩემთან მყავს, თან ვამეცადინებ და თვალყურსაც ვადევნებ. მინდა, ნამდვილ მამაკაცად ჩამოყალიბდეს.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე
