"ჯერ ქმართან ცხოვრებამ მომაყენა ტკივილი, მერე – ცოლიანი კაცის სიყვარულმა"
2 750 ნახვა
მინდა, ჩემს გულისტკივილზე გიამბოთ. შემიძლია გითხრათ, რომ არასდროს ვყოფილვარ ბედნიერი. უფრო სწორად, მძიმე წლებმა ის ბედნიერი ხანა გადამავიწყა, რასაც ბავშვობა ჰქვია.
14 წლის ასაკში მომიტაცა ისეთმა ადამიანმა, რომელსაც არც კი ვიცნობდი. მშობლებმა როცა მოგვაკითხეს, ჩემებს ვთხოვე, სახლში წავეყვანე, რადგან იმ პიროვნებას არ ვიცნობდი. ისინი კი, იცით, როგორ მოიქცნენ? არც მომისმინეს. იმ უცნობს დაუჯერეს, რომ ძალიან ვუყვარდი და ა.შ. ასე გავხდი ჯერ კიდევ ბავშვი ვიღაცის ცოლი.
ბედს შევეგუე, რადგან თავიდან თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ მერე ყველაფერი აირია. ჩემმა ქმარმა ღვინის სმა დაიწყო. სახლში მთვრალი რომ მოდიოდა, მცემდა. ერთ დღეს გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი. პირველად, რა თქმა უნდა, ქმარს ვუთხარი. მეგონა, ამით გავახარებდი, ბედნიერი იქნებოდა, მაგრამ ყველაფერი პირიქით მოხდა, გაბრაზდა და ცემა დამიწყო. მითხრა, ასეთი რამ მეორედ არ მითხრაო. ვერ მივხვდი, მისი ასეთი რეაქცია რას ნიშნავდა. ჩემი სიხარული გულში ჩავიკალი.
ორსულობა სულ ცემასა და ტირილში გავატარე. ნერვიულობის გამო ნაადრევი მშობიარობა დამეწყო. უფალს მადლობა, რომ ჩემი პატარა ჯანმრთელი დაიბადა. მაინც ოცნებამ გამიტაცა. ვფიქრობდი, მე და ჩემი შვილი სახლში რომ მივიდოდით და ქმარი დაგვინახავდა, მასში მამობრივი გრძნობა გაიღვიძებდა და შეიცვლებოდა. სამწუხაროდ, ისევ შევცდი. უფრო აგრესიული გახდა.
ჩემი აუტანელი ცხოვრების შესახებ არავის ვუყვებოდი, გულში ვმალავდი. ვცდილობდი, მოფერებით და ტკბილი სიტყვებით ქმრის ხასიათი მომელბო, მაგრამ ვერ შევძელი. ერთ დღეს ისე მცემა, რომ ვეღარ მოვითმინე და სახლიდან წავედი. დედასთან რომ მივედი და ყველაფერი მოვუყევი, გულში ჩამიკრა, მითხრა, იქ აღარასოდეს დაგაბრუნებ, შენი ქმარი ცხოველი ყოფილა, შენს შვილთან ერთად აქ იცხოვრებო.
მამა რომ სახლში მოვიდა, არ ესიამოვნა. დამინახა, რა მდგომარეობაში ვიყავი, მაგრამ მაინც არ დამიჯერა. იმ დღეს სახლიდან წავიდა და უკან აღარც დაბრუნებულა.
ჩემს შვილს მამამისისგან არაფერი ახსოვს, ის ყურადღებას არ აქცევს. უბრალოდ ვერ ვხვდები, ჩემგან რა უნდოდა და ცხოვრება რატომ დამინგრია. მე ხომ მისთვის არაფერი დამიშავებია.
ამ წლების განმავლობაში არავინ შემყვარებია, მაგრამ მოხდა ისე, რომ შარშან გავიცანი ისეთი ადამიანი, რომელმაც შეძლო, ჩემი გაყინული გულის გათბობა. ჩვენი ურთიერთობა კარგად დაიწყო, მაგრამ ისევ უბედური ვარ. ამ პიროვნებას ძალიან ვუყვარვარ და მეც ასეთივე ძლიერი გრძნობა მაკავშირებს მასთან, მაგრამ ერთად ვერასოდეს ვიქნებით, რადგან ცოლი და ორი შვილი ჰყავს.
ჩვენი ამბავი მალევე გახმაურდა. ჩვენი ახლობლების ყურამდე მივიდა. ისინი უფლებას არ გვაძლევენ, ერთად ვიყოთ, მაგრამ მაინც ერთმანეთისკენ გავრბივართ. რამდენჯერმე ვცადე, ნებისყოფა გამომეჩინა და ჩვენი ურთიერთობა გამეწყვიტა. ბევრჯერ გამოვუცხადე, რომ მასთან ყოფნა აღარ მინდა, მაგრამ მეუბნება, უჩემოდ ყოფნას მიწაში წოლა ურჩევნია. მეშინია, რომ საკუთარ თავს მართლა რამეს დაუშავებს. რამდენჯერმე ისიც კი ვიფიქრე, თავი მომეკლა და ამ ყველაფრისგან გავთავისუფლებულიყავი, მაგრამ დედა ვარ, შვილი მყავს, მეც შვილი ვარ...
სხვის უბედურებაზე ბედნიერებას ვერ ავიწყობ, არასოდეს დავუშვებ, რომ ჩემ გამო ოჯახი დაენგრეს. ვიცი, ბევრი გამაკრიტიკებს, ცოლშვილიანი კაცი რატომ შეგიყვარდაო, მაგრამ გულს ვერ უბრძანებ.
გემუდარებით, გამოაქვეყნეთ ჩემი წერილი და შემიმსუბუქეთ გულისტკივილი! ჩემი ამბავი მართლა გულით მოგწერეთ, მართლა ვიტანჯები, ამდენ დარდს, ტირილს გული ვეღარ უძლებს. შეიძლება თავი მოგაბეზრეთ, მაგრამ თქვენ თუ მიიტანთ ჩემს ამბავს გულთან, თქვენ ხომ უამრავი ადამიანის ტკივილზე წერთ, ხომ იზიარებთ ხოლმე მათ დარდს, ამიტომაც გავბედე, თქვენთვის მომეწერა.
გადავწყვიტე, ჩემთვის საყვარელი ადამიანი აღარ ვნახო, მაგრამ ის მაინც ძალიან მიყვარს. უცნაური ბედი მქონია, ჯერ ქმართან ცხოვრებამ მომაყენა დიდი ტკივილი, მერე – ცოლიანი კაცის სიყვარულმა.
სარკის ერთგული მკითხველი
14 წლის ასაკში მომიტაცა ისეთმა ადამიანმა, რომელსაც არც კი ვიცნობდი. მშობლებმა როცა მოგვაკითხეს, ჩემებს ვთხოვე, სახლში წავეყვანე, რადგან იმ პიროვნებას არ ვიცნობდი. ისინი კი, იცით, როგორ მოიქცნენ? არც მომისმინეს. იმ უცნობს დაუჯერეს, რომ ძალიან ვუყვარდი და ა.შ. ასე გავხდი ჯერ კიდევ ბავშვი ვიღაცის ცოლი.
ბედს შევეგუე, რადგან თავიდან თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ მერე ყველაფერი აირია. ჩემმა ქმარმა ღვინის სმა დაიწყო. სახლში მთვრალი რომ მოდიოდა, მცემდა. ერთ დღეს გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი. პირველად, რა თქმა უნდა, ქმარს ვუთხარი. მეგონა, ამით გავახარებდი, ბედნიერი იქნებოდა, მაგრამ ყველაფერი პირიქით მოხდა, გაბრაზდა და ცემა დამიწყო. მითხრა, ასეთი რამ მეორედ არ მითხრაო. ვერ მივხვდი, მისი ასეთი რეაქცია რას ნიშნავდა. ჩემი სიხარული გულში ჩავიკალი.
ორსულობა სულ ცემასა და ტირილში გავატარე. ნერვიულობის გამო ნაადრევი მშობიარობა დამეწყო. უფალს მადლობა, რომ ჩემი პატარა ჯანმრთელი დაიბადა. მაინც ოცნებამ გამიტაცა. ვფიქრობდი, მე და ჩემი შვილი სახლში რომ მივიდოდით და ქმარი დაგვინახავდა, მასში მამობრივი გრძნობა გაიღვიძებდა და შეიცვლებოდა. სამწუხაროდ, ისევ შევცდი. უფრო აგრესიული გახდა.
ჩემი აუტანელი ცხოვრების შესახებ არავის ვუყვებოდი, გულში ვმალავდი. ვცდილობდი, მოფერებით და ტკბილი სიტყვებით ქმრის ხასიათი მომელბო, მაგრამ ვერ შევძელი. ერთ დღეს ისე მცემა, რომ ვეღარ მოვითმინე და სახლიდან წავედი. დედასთან რომ მივედი და ყველაფერი მოვუყევი, გულში ჩამიკრა, მითხრა, იქ აღარასოდეს დაგაბრუნებ, შენი ქმარი ცხოველი ყოფილა, შენს შვილთან ერთად აქ იცხოვრებო.
მამა რომ სახლში მოვიდა, არ ესიამოვნა. დამინახა, რა მდგომარეობაში ვიყავი, მაგრამ მაინც არ დამიჯერა. იმ დღეს სახლიდან წავიდა და უკან აღარც დაბრუნებულა.
ჩემს შვილს მამამისისგან არაფერი ახსოვს, ის ყურადღებას არ აქცევს. უბრალოდ ვერ ვხვდები, ჩემგან რა უნდოდა და ცხოვრება რატომ დამინგრია. მე ხომ მისთვის არაფერი დამიშავებია.
ამ წლების განმავლობაში არავინ შემყვარებია, მაგრამ მოხდა ისე, რომ შარშან გავიცანი ისეთი ადამიანი, რომელმაც შეძლო, ჩემი გაყინული გულის გათბობა. ჩვენი ურთიერთობა კარგად დაიწყო, მაგრამ ისევ უბედური ვარ. ამ პიროვნებას ძალიან ვუყვარვარ და მეც ასეთივე ძლიერი გრძნობა მაკავშირებს მასთან, მაგრამ ერთად ვერასოდეს ვიქნებით, რადგან ცოლი და ორი შვილი ჰყავს.
ჩვენი ამბავი მალევე გახმაურდა. ჩვენი ახლობლების ყურამდე მივიდა. ისინი უფლებას არ გვაძლევენ, ერთად ვიყოთ, მაგრამ მაინც ერთმანეთისკენ გავრბივართ. რამდენჯერმე ვცადე, ნებისყოფა გამომეჩინა და ჩვენი ურთიერთობა გამეწყვიტა. ბევრჯერ გამოვუცხადე, რომ მასთან ყოფნა აღარ მინდა, მაგრამ მეუბნება, უჩემოდ ყოფნას მიწაში წოლა ურჩევნია. მეშინია, რომ საკუთარ თავს მართლა რამეს დაუშავებს. რამდენჯერმე ისიც კი ვიფიქრე, თავი მომეკლა და ამ ყველაფრისგან გავთავისუფლებულიყავი, მაგრამ დედა ვარ, შვილი მყავს, მეც შვილი ვარ...
სხვის უბედურებაზე ბედნიერებას ვერ ავიწყობ, არასოდეს დავუშვებ, რომ ჩემ გამო ოჯახი დაენგრეს. ვიცი, ბევრი გამაკრიტიკებს, ცოლშვილიანი კაცი რატომ შეგიყვარდაო, მაგრამ გულს ვერ უბრძანებ.
გემუდარებით, გამოაქვეყნეთ ჩემი წერილი და შემიმსუბუქეთ გულისტკივილი! ჩემი ამბავი მართლა გულით მოგწერეთ, მართლა ვიტანჯები, ამდენ დარდს, ტირილს გული ვეღარ უძლებს. შეიძლება თავი მოგაბეზრეთ, მაგრამ თქვენ თუ მიიტანთ ჩემს ამბავს გულთან, თქვენ ხომ უამრავი ადამიანის ტკივილზე წერთ, ხომ იზიარებთ ხოლმე მათ დარდს, ამიტომაც გავბედე, თქვენთვის მომეწერა.
გადავწყვიტე, ჩემთვის საყვარელი ადამიანი აღარ ვნახო, მაგრამ ის მაინც ძალიან მიყვარს. უცნაური ბედი მქონია, ჯერ ქმართან ცხოვრებამ მომაყენა დიდი ტკივილი, მერე – ცოლიანი კაცის სიყვარულმა.
სარკის ერთგული მკითხველი
