მე და შენ... მთვარის შუქზე...(ნაწილი 12)

-ლამაზია არა?-გავიგონე ზურას ხმა... ფიქრებიდან გამოვედი და გვერდით გავიხედე... ზურა სახურავს ხელებით ჩაბღაუჭებოდა და ზემოთ იწევდა... მალე ამოფორთხდა და გვერდით მომიჯდა... ხელი გადამხვია და გულზე მიმიხუტა...

-ხოო ძალიან... -ვვთქვი მე და ხელი ჩავჭიდე...-რაღაც მინდა გითხრა...-ვთქვი ბოლოს...

-გისმენ.-თქვა მან სრული სერიოზულობით...

-ზურა ცუდი ამბავი მაქვს...-ვთქვი და გავჩუმდი... მინდოდა ყველაფერი პირიქით მეთქვა... მისი რეაქცია ძალიან მაინტერესებდა...

-რაა ეკა თქვი უკვე ვნერვიულობ...

-ხო... ზურა მე დედას მივყვები ლონდონში... სხვა გვარად შეუძლებელია... ის აქ მამაჩემის გამო არ მტოვებს... ეშინია რომ მიპოვოს და მარტოს ვერ დამტოვებს... ამიტომ მე უნდა წავიდე...

-არა არა ეკა არა... ასე ვერ მოიქცევი... შენ ხომ დამპირდი შენთან დავრჩებიო არ მიგატოვებო... გთხოვ ასე ნუ მომექცევი ეკა... მე დაგიცავ მამაშენისგან შენ ამაში ეჭვი გეპარება?? მე შენთან ვიქნები და ვერც მამაშენი და ვერც თორნიკე ვერაფერს დაგიშავებს გესმის??-ანერვიულებული ამბობდა ზურა...

-ვიცი ზურა რომ ჩემთან იქნები მაგრამ მაინც სახიფათოა...-შევეცადე მშვიდი ვყოფილიყავი...

-ეკა მომისმინე... მე შენ მიყვარხარ და არ შემიძლია გაგიშვა გესმის?? შენც გიყვარვარ და ასე ვერ მომექცევი... თუმცა გიყვარვარ კიი??- უკვე ეჭვი ეპარებოდა ჩემში... ამ სიტყვებზე სულ გადავირიე... თავი ავწიე და თვალებში ჩავხედე...

-ზურა ამას როგორ ამბობ... მე მიყვარხარ... მართლა მიყვარხარ... მთელი გულით, სულით...

-მაშინ ჩემთან დარჩებოდი...-მან ლაპარაკი შემაწყვეტინა და აგდებულად თქვა...

-კარგი ზურა ესეიგი შენ ჩემში ეჭვი შეიტანე??-გულში ტკივილი ვიგრძენი...

-ეჭვი? და ამის მიზეზი არ მაქვს?-ზურა უკვე გაბრაზებული იყო და თავს იკავებდა ზედმეტი სიტყვებისგან...

-ხო მიზეზი არ გაქვს... -ვთქვი მე რადგან ჩემთვის უკვე ყველაფერი ნათელი იყო და აჯობებდა სიმართლეს თუ ვიტყოდი... არ მინდოდა ზურა ასე გაბრაზებულიყო... მე უბრალოდ მისი რეაქცია მაინტერესებდა...

-შენ ეგრე გგონია?-ისევ კითხულობდა ზურა...

-კი მგონია... იცი რაა ჯობია შენს სახლში რომელიმე ოთახი გამომიყო... -ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი... ზურამ გამაჩერა და გაკვირვებულმა თქვა:

-ეკა ვერ მივხვდი...

-ზურა შენ იმიტომ ვერ მიხვდი რომ შენ ჩემში ეჭვი შეგეპარა... მე სინამდვილეში შენთან გადმოვდივარ საცხოვრებლად... დედას არ მივყვები... უბრალოდ ეს იმიტომ გითხარი რომ შენი რეაქცია მაინტერესებდა შენ კი... შენ ჩემში ეჭვი შეიტანე... გეგონა მიგატოვებდი?? ეგეთი არ ვარ...-ვთქვი და ჩემს ოთახში გადმოვძვერი... მოწყენილმა ბალიშები საწოლიდან გადავყარე და საწოლში ტანსაცმლიანად შევწექი... მერე კი საბანი თავზე გადავიფარე...

გავიგონე ფანჯარიდან როგორ გადმოძვრა ზურა. მე არ გავნძრეულვარ...

-რატომ მომატყუე?-თქვა ჩურჩლით...

-შენი რეაქცია მაინტერესებდა...-ვთქვი მე...

-მაპატიე უბრალოდ ავნერვიულდი...-თქვა ისევ ჩურჩულით მაგრამ მაინც გარკვევით ისმოდა მისი სიტყვები... მე ხმას არ ვიღებდი... ვიცოდი ბოლოს მაინც ვაპატიებდი ეს უბრალო რაღაც იყო მაგრამ ახლა არ ვიყავი ამის ხასიათზე... ყველაფერი გულს მიჩუყებდა და თავს ცუდად ვგრძნობდი... უკვე ისე ვიყავი  ცოტაც და ავტირდებოდი...

უცებ გამახსენდა დედა... ის ხომ წავიდოდა და მას დიდი ხანი ვერ ვნახავდი... გამახსენდა მამა რომელთანაც დიდი ტკივილი მაკავშირებდა... მახსენდებოდა როგორ მატირებდა და როგორ ცუდად მექცეოდა... გამახსენდა ჩემი ძველი სკოლა სადაც ჩემი ჩაკეტილობის გამო მეგობრები არ მყავდა და ამის გამო რამდენს ვტიროდი... ჩემი ცხოვრება თვალწინ დამიდგა და მივხვდი რომ ამდენი ტკივილის შემდეგ ღმერთმა დიდი ბედნიერება მაჩუქა... ეს ზურა იყო...  ის ჩემ გვერდით იყო და არასოდეს მიმატოვებდა... თუმცა მეშინოდა ამდენი ტკივილის შემდეგ ეს მოულოდნელი ბედნიერება არ გამქრალიყო ჩემს ცხოვრებაში...

უკვე გული იმდენად ამიჩუყდა რომ ტირილი დავიწყე... არ ვინძრეოდი და ჩემთვის ჩუმად ვტიროდი ისე რომ ზურას არც არაფერი არ ესმოდა...

-ეკა...-თქვა მან...-ხმა გამეცი გთხოვ... მაპატიე კარგი?

-კარგი -ვთქვი მე და ხმაში ბზარი მაინც გამომერია...

-ეკა რა გჭრს?? გამომხედე...-თქვა ზურამ მაგრამ მე არ გავნძრეულვარ... ჩემსკენ მოიწია და საბნის გადაძრობა სცადა მაგრამ მე შევეწინააღმდეგე...

-ეკა გეყოფა დამენახვე რა გჭირს? არ მითხრა რომ ტირიხარ..-ზურამ ჩემი წინააღმდეგობის მიუხედავად ბოლოს საბანი გადაწია და გაკვირვებული მომაშტერდა.

-შენ რა ტირიხარ???

- ... -მე ხმა არ გამიღა მხოლოდ საბნის თავზე წაფარება ვცადე მაგრამ ზურამ საბანი მთლად გადააგდო იატაკზე...

-ეკა რა გატირებს? ხმა გამეცი... მაპატიე მე თუ გაწყენიე გთხოვ ოღონდ დაწყნარდი...-ზურა ჩემთან ახლოს მოვიდა და როგორც პატარა ბავშვებს იხუტებენ ისე ჩამიხუტა მეც... თავი მის მუხლებზე მედო და დაუსრულებლად ვქვითინებდი... რა მატირებდა??? არ ვიცი უბრალოდ მეტირებოდა და მეც ვტიროდი...

-ეკა დამელაპარაკე გთხოვ...-აგრძელებდა ზურა...-რა გატირებს??

-არ  ვიცი უბრალოდ ტირილი მინდა...-ვთქვი და უფრო ჩავეხუტე... მან შუბლზე მაკოცა ცრემლები მომწმინდა...

-ეგრე უმიზეზოდ არ შეიძლება ტირილი... ეკა დაწყნარდი გთხოვ...

-შევეცდები-ძლივსძლიობით ამოვილუღლუღე და თავი მის მკერდს მივადევი... ხელები კი წელზე შემოვხვიე... ზურა გაკვირვებული მიყურებდა... ჩემი საქციელი გიჟისას გავდა... გეგონებოდათ საუკუნეა ზურა არ მინახავსო და ვეხუტებოდი რაც ძალი და ღონე მქონდა... ისიც უმოქმედოდ არ იყო... ხელები მომხვია და პატარა ბავშივით აქეთ-იქით მაქანავებდა... ხანდახან შუბლზე მაკოცებდა და ყურში ჩამჩურჩულებდა რომ ვუყვარდი...

თანდათან ვწყნარდებდი და ვხვდებოდი როგორ მეცლებოდა ძალა... მეძინებოდა... თანაც ძალიან... ცოტახანშ კი ზურას ხელებში ჩამეძინა...

გაგრძელება იქნება