"ძველი სიყვარული იმ დღეს დაიღუპა ავარიაში, როცა ცოლად უნდა გავყოლოდი"
2 130 ნახვა
გამარჯობა! მინდა, ჩემი ამბავი მოგიყვეთ. იმედია, არ განმსჯით და რჩევით დამეხმარებით.
პატარა გოგო ვიყავი, როცა მშობლები ავარიაში დამეღუპნენ. რაიონში ვცხოვრობდით. მზრდიდა დეიდა, რომელიც ძალიან მკაცრი, ცივი ადამიანი იყო. სულ დედა მახსენდებოდა. ვფიქრობდი, ის რომ ცოცხალი ყოფილიყო, ასეთი გამწარებული ცხოვრება არ მექნებოდა. ყოველ ღამეს ტირილით ვიძინებდი. ჩემი ასეთი ცხოვრება წლები გრძელდებოდა. ნერვები საშინელ დღეში მქონდა, კრუნჩხვები მემართებოდა, სულ წამლებს ვსვამდი და დღემდე ასე ვარ, თუმცა ამაზე მოგვიანებით.
მაღალ კლასებში რომ გადავედი, პირველი სიყვარულიც მაშინ მეწვია. ზაფხულის ერთ დღეს კლასელი ბიჭი შემეფეთა. თან ახლდა 3 წლით უფროსი მეგობარი, რომლის დანახვისთანავე ჟრუანტელმა დამიარა. ასეთი რამ არასდროს მიგრძვნია. კლასელმა მეგობარი გამაცნო და ჩვენი ურთიერთობა მალე ტელეფონით გაგრძელდა. ის ადამიანი თავდავიწყებით შემიყვარდა, მისი გული, სული მიყვარდა. ჩემ მიმართ მასაც იგივე გრძნობა გაუჩნდა. ერთმანეთის გარდა ვერაფერს ვამჩნევდით.
დეიდამ ჩვენი სიყვარულის ამბავი რომ გაიგო, თმით მითრია, რა დროს შენი სიყვარულიაო. ყველგან მამცირებდა, მჭორავდა. აღარ ვიცოდი, რა მექნა, სად წავსულიყავი. სკოლა დავამთავრე თუ არა, შეყვარებულმა ცოლობა მთხოვა. მეც სიხარულით დავთანხმდი. იმ საღამოს სახლში შემაგვიანდა. დეიდამ კარი არ გამიღო, გარეთ უნდა გაყურყუტო, რომ აღარ დაიგვიანოო. გამწარებულმა შეყვარებულს დავურეკე, ცოლად ახლავე გამოგყვები–მეთქი. მითხრა, რომ იმ ღამით თბილისში მიდიოდა საქმეზე, დილით აუცილებლად დაბრუნდებოდა და თავის სახლში წამიყვანდა. ბოლოს კი დაამატა, რომ ძალიან ვუყვარდი.
დეიდამ კარი გამიღო და თან ჩხუბიც მოაყოლა. მისი საყვედურები ყელში მქონდა ამოსული, ამიტომ ენა შევუბრუნე და იმ ღამეს ძალიან ვიჩხუბეთ. რაც ბოღმა დამიგროვდა, ყველაფერი ამოვანთხიე. იმედიანად ვიყავი, რადგან დილით უნდა გავპარულიყავი. დილით, სახლიდან რომ გავედი, დეიდას მივაძახე, ვეღარასდროს მნახავ–მეთქი. მეგონა, თმაში მწვდებოდა, შემომათრევდა და სახლში ჩამკეტავდა, მაგრამ, ჩემდა გასაკვირად, კარამდეც არ გამომყოლია. გარეთ მთელი ახალგაზრდობა იყო შეკრებილი და რაღაცაზე ჩუმად საუბრობდნენ, თან მე მიყურებდნენ. შეყვარებულს დავურეკე, მაგრამ არ მიპასუხა. დაქალთან წავედი, ვიფიქრე, იქ დაველოდები–მეთქი. ტელევიზორთან დავსხედით და... ცოტა ხანში საინფორმაციო გამოშვებაში გამოაცხადეს, რომ თბილისში მოხდა ავარია, რომელსაც ახალგაზრდა კაცი ემსხვერპლა. საუბედუროდ, ის ჩემი შეყვარებული აღმოჩნდა.
თვალთ დამიბნელდა, გონება წამერთვა... ვერ გადმოგცემთ, რაც დამემართა. იმ ღამეს კრუნჩხვები დამემართა და სასწრაფო დახმარების ექიმებმა საავადმყოფოში გადამიყვანეს. გავნადგურდი. არ ვიცი, ეს უბრალო დამთხვევა იყო თუ ბედისწერა, რომ დედ–მამაც ავარიაში დავკარგე და ჩემი პირველი სიყვარულიც.
დეპრესიაში ჩავვარდი. დეიდა ჩემ მიმართ ცოტა მოლბა, აღარ მიყვიროდა. ამასობაში წლები გავიდა და გარიგებით გავთხოვდი. მითხრეს, კარგი ოჯახის შვილია, მდიდარიცაა და წესიერიც, იმ დაღუპულ ბიჭს თან ნუ გადაჰყვები, მომავალზე იფიქრეო.
დამითანხმეს. დღეს მართლაც შესანიშნავი მეუღლე მყავს, კარგი ოჯახი შევქმენით, შვილებიც გაგვიჩნდა. ყველაფრის მიუხედავად, ჩემს ძველ სიყვარულს ვერ ვივიწყებ. სიზმარშიც კი მის ღიმილიან სახეს ვხედავ. უზომოდ მენატრება. ხანდახან მასზე ფიქრს თვითმკვლელობამდე მივყავარ, მაგრამ შვილებს უდედოდ ვერ დავტოვებ. მე ხომ ვიცი, რას ნიშნავს ობლობა. ვაგრძელებ ცხოვრებას წარსულის მონატრებით. ჩუმად დამამშვიდებელ აბებს ვსვამ, რომ ტკივილი გამიყუჩდეს. ნეტავ, რა იქნება მერე? ან თუ არსებობს იმქვეყნიური ცხოვრება, რომ ადრე თუ გვიან მაინც შევხვდე ერთადერთ სიყვარულს და გულში ჩავეხუტო. ამ სიყვარულს დავიწყება არ უწერია.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
პატარა გოგო ვიყავი, როცა მშობლები ავარიაში დამეღუპნენ. რაიონში ვცხოვრობდით. მზრდიდა დეიდა, რომელიც ძალიან მკაცრი, ცივი ადამიანი იყო. სულ დედა მახსენდებოდა. ვფიქრობდი, ის რომ ცოცხალი ყოფილიყო, ასეთი გამწარებული ცხოვრება არ მექნებოდა. ყოველ ღამეს ტირილით ვიძინებდი. ჩემი ასეთი ცხოვრება წლები გრძელდებოდა. ნერვები საშინელ დღეში მქონდა, კრუნჩხვები მემართებოდა, სულ წამლებს ვსვამდი და დღემდე ასე ვარ, თუმცა ამაზე მოგვიანებით.
მაღალ კლასებში რომ გადავედი, პირველი სიყვარულიც მაშინ მეწვია. ზაფხულის ერთ დღეს კლასელი ბიჭი შემეფეთა. თან ახლდა 3 წლით უფროსი მეგობარი, რომლის დანახვისთანავე ჟრუანტელმა დამიარა. ასეთი რამ არასდროს მიგრძვნია. კლასელმა მეგობარი გამაცნო და ჩვენი ურთიერთობა მალე ტელეფონით გაგრძელდა. ის ადამიანი თავდავიწყებით შემიყვარდა, მისი გული, სული მიყვარდა. ჩემ მიმართ მასაც იგივე გრძნობა გაუჩნდა. ერთმანეთის გარდა ვერაფერს ვამჩნევდით.
დეიდამ ჩვენი სიყვარულის ამბავი რომ გაიგო, თმით მითრია, რა დროს შენი სიყვარულიაო. ყველგან მამცირებდა, მჭორავდა. აღარ ვიცოდი, რა მექნა, სად წავსულიყავი. სკოლა დავამთავრე თუ არა, შეყვარებულმა ცოლობა მთხოვა. მეც სიხარულით დავთანხმდი. იმ საღამოს სახლში შემაგვიანდა. დეიდამ კარი არ გამიღო, გარეთ უნდა გაყურყუტო, რომ აღარ დაიგვიანოო. გამწარებულმა შეყვარებულს დავურეკე, ცოლად ახლავე გამოგყვები–მეთქი. მითხრა, რომ იმ ღამით თბილისში მიდიოდა საქმეზე, დილით აუცილებლად დაბრუნდებოდა და თავის სახლში წამიყვანდა. ბოლოს კი დაამატა, რომ ძალიან ვუყვარდი.
დეიდამ კარი გამიღო და თან ჩხუბიც მოაყოლა. მისი საყვედურები ყელში მქონდა ამოსული, ამიტომ ენა შევუბრუნე და იმ ღამეს ძალიან ვიჩხუბეთ. რაც ბოღმა დამიგროვდა, ყველაფერი ამოვანთხიე. იმედიანად ვიყავი, რადგან დილით უნდა გავპარულიყავი. დილით, სახლიდან რომ გავედი, დეიდას მივაძახე, ვეღარასდროს მნახავ–მეთქი. მეგონა, თმაში მწვდებოდა, შემომათრევდა და სახლში ჩამკეტავდა, მაგრამ, ჩემდა გასაკვირად, კარამდეც არ გამომყოლია. გარეთ მთელი ახალგაზრდობა იყო შეკრებილი და რაღაცაზე ჩუმად საუბრობდნენ, თან მე მიყურებდნენ. შეყვარებულს დავურეკე, მაგრამ არ მიპასუხა. დაქალთან წავედი, ვიფიქრე, იქ დაველოდები–მეთქი. ტელევიზორთან დავსხედით და... ცოტა ხანში საინფორმაციო გამოშვებაში გამოაცხადეს, რომ თბილისში მოხდა ავარია, რომელსაც ახალგაზრდა კაცი ემსხვერპლა. საუბედუროდ, ის ჩემი შეყვარებული აღმოჩნდა.
თვალთ დამიბნელდა, გონება წამერთვა... ვერ გადმოგცემთ, რაც დამემართა. იმ ღამეს კრუნჩხვები დამემართა და სასწრაფო დახმარების ექიმებმა საავადმყოფოში გადამიყვანეს. გავნადგურდი. არ ვიცი, ეს უბრალო დამთხვევა იყო თუ ბედისწერა, რომ დედ–მამაც ავარიაში დავკარგე და ჩემი პირველი სიყვარულიც.
დეპრესიაში ჩავვარდი. დეიდა ჩემ მიმართ ცოტა მოლბა, აღარ მიყვიროდა. ამასობაში წლები გავიდა და გარიგებით გავთხოვდი. მითხრეს, კარგი ოჯახის შვილია, მდიდარიცაა და წესიერიც, იმ დაღუპულ ბიჭს თან ნუ გადაჰყვები, მომავალზე იფიქრეო.
დამითანხმეს. დღეს მართლაც შესანიშნავი მეუღლე მყავს, კარგი ოჯახი შევქმენით, შვილებიც გაგვიჩნდა. ყველაფრის მიუხედავად, ჩემს ძველ სიყვარულს ვერ ვივიწყებ. სიზმარშიც კი მის ღიმილიან სახეს ვხედავ. უზომოდ მენატრება. ხანდახან მასზე ფიქრს თვითმკვლელობამდე მივყავარ, მაგრამ შვილებს უდედოდ ვერ დავტოვებ. მე ხომ ვიცი, რას ნიშნავს ობლობა. ვაგრძელებ ცხოვრებას წარსულის მონატრებით. ჩუმად დამამშვიდებელ აბებს ვსვამ, რომ ტკივილი გამიყუჩდეს. ნეტავ, რა იქნება მერე? ან თუ არსებობს იმქვეყნიური ცხოვრება, რომ ადრე თუ გვიან მაინც შევხვდე ერთადერთ სიყვარულს და გულში ჩავეხუტო. ამ სიყვარულს დავიწყება არ უწერია.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
