სიყვარულის ისტორია - ნდობა (სრულად)

კარის გაღება და ხალხის შეცვენა ვაგონში ერთი იყო,ყველა ერთმანეთს ასხდებოდნენ,ოღონდ მოესწროთ შესვლა,რომ კარებში არ მოყოლილიყვნენ,ან შეღწეულებს ფეხზე დრომა,რომ არ მოეწიათ,რათქმაუნდა უპირატესობა კართან მდგომებს ჰქონდათ,ყველამ დაიკავა ადგილი ფეხზე რამდენიმე ახალგაზრდა დარჩა და სახე შეწუხებულები დაჰყურებდნენ ზემოდან ხალხს და ელოდებოდნენ როდის დაიძრებოდა მატარებელი, შემდეგი სადგური გამოაცხადდა'ნელ ნელა კარიც იკეტებოდა,თორნიკე კართან იდგა და დაბურულ შუშაში საკუთარ ანარეკლს უყურებდა,ცოტაც და კარი სულ დაიხურებოდა,როდესაც ახალგაზრდა ქალმა ფეხი დაუყოლა და კარიც გაჩერდა,მას თორნიკეც მიეშველა,სანამ ქალი ვაგონში შევიდა,კარები ხელით დაუჭირა და როდესაც აღარ საჭიროებდა ხელი უშვა და ფრთები მთელი ძალით შეასკდნენ ერთმანეთს,ქალი კუთხეში მშვიდად დადგა,თონიკე უკმაყოფილოდ შეიშმუშნა,მიუჩვეველი იყო უპატივცემულობას,ქალისგან მოელოდა მადლობას მაგრამ,იგი არ იძვროდა,ტელეფონი ეკავა ხელში და ჩაჰკირკიტებდა.
-უკაცრავად,მაპატიეთ,-ხელები და მხრით ცდილობდა ხალხის ტალღიდან გამოეღწია,ლამის მატარებელში დარჩა,ბუზღუნით როგორც იქნა გამოაღწია და გზა შემსვლელებს დაუთმო,იქვე გაზეთი იყიდა გასასვლელთან მდგომ ჯიხურში და ტაქსის ძებნა დაიწყო,ამაობაში სულ გადაავიწყდა ის ქალი,"დახმარება" და უპატივცემულო მოპყრობა-"არამადლობა."
როგორც იქნა მიაგნო რაღაც ტაქსს,მანქანა საშინლად იყო გაუბედურებული,პატრონი აშკარა სიძულვილით იყო გამიჯნული მასზე,ღიპიანი კაცი იჯდა,საჭესთან და ხვნეშა ხვნეშით,კითხულობდა გაზეთს,თან სიგარეტს აბოლებდა,თორნიკემ ფანჯარასთან მიუკაკუნა და მანაც ნება იბოძა და ჭრიჭინ-ჭრიჭინით ჩაუწია
-უკაცრავად,ტაქსი მჭირდება,გლდანში რამდენად გამიყვანთ?,-სიგარეტი გამოიღო პირიდან და ბლუყუნით უთხრა
-5 ლარი,-და ისევ ჩაიდო,თორნიკე აღარ შეევაჭრა საშინლად დაღლილი იყო და არ ეხამუშებოდა,ერთი სული ჰქონდა სახლში მისულიყო,რომ ძმა და რძალი ენახა,მანქანაში ჩახტა და წინასწარ გამაზედბული სიფრიფანა ქაღალდის ხუთ ლარიანი გაუწოდა მძღოლს,მისდა სამწუხარდო წინ მჯდომს ლაპარაკი ყვარებია და სანამ დიდუბემდე მივიდნენ ქაფები გადმოუვიდა პირიდან
-რა გქვიათ?
-თორნიკე
-რა გვარის ბრძანდება ბატონი თორნიკე,-ჩაახველა და სარკეში გახედა
-სანაია,-ფრუტუნით მიუგო და გაზეთი გაშალა
-მუშაობ?,-კითხვებით დაღლილმა თავი მოიმძინარა,-თქვენ გეკითებით ახალგაზრდავ,-ხმა მაღლა დაუძახა მძღოლმა,თავს აკინწიალებდა და სახე დამანჭული იფშვნეტდა თვალებს
-დიახ ვმუშაობ ბატონო,ლექტორად,-ამის თქმაზე,ყბა ჩამოუვარდა კაცს
-სულ ღლაპი ხარ და უკვე ლექტორი,-თავი გადაბრუნ-გადმოაბრუნა
-დიახ
-რამდენი წლის ხარ?,-უნდა შეკამათებოდა მაგრამ გააჩერებინა და გადავიდა,სანამ კარს დახურავდა კი მიაძახა
-28-ის და გაფრთხილებას გაძლევთ,არასოდეს გამოელაპარაკოთ კლიენტს ყველა ჩემისთანა მომთმენი არაა,-შეუბღვირა და კარი ძლიერად მიხურა,ამან ის ამბავიც გაახსენა,ქალი მეტროში და უფრო გაუფუჭდა ხასიათი,როდესაც სადარბაზოსთან მივიდა,მაჯის საათს დახედა
-სწორად დროზე მოვსულვარ,-კმაყოფილმა ჩიღიმა და კიბეებზე აირბინა,კარი ღია იყო,პირდაპირ შეიჭა შესასვლელში,სიჩუმე,რომ იყო ხმა მაღლა დაიძახა
-სად ხართ?,-ხმაზე დაბალი,თმა გაშლილი ქალი გამოვიდა,თორნიკეს დანახვაზე თვალები აემღვრა
-ჩემი თორნიკე
-ხო შენო თორნიკე,როგორ ხარ შვილის ერთადერთო სუნთქვა?,-შუბლზე აკოცა და ძლიერად შემოხვია ხელები
-კარგად დედას ჭია,რა ადრიანად მოხვედი ამ დროს არ გელოდი
-წავიდე?,-ღიმილით უთხრა და თვალებში ჩახედა
-სად უნდა წახვიდე,ჩვენთვის ათასში ერთხელ იცლი და ახლაც წასვლაზე ფიქრობ?,-განაწყენდა იგი
-მარი დათოს ასულო ბარათაშვილ-სანაია,მე მეგონა უკვე ჩამოვიდნენ,თანაც ისეთ მოლაყბე ტაქსში ვიჯექი,რომ არ ვიცი,ზედმეტად ცნობისმოყვარე იყო
-არაუშავს მერე რა მოხდა,აინტერესებდა ვინ იჯდა მის მანქანაში დ ავის გადაადგილებდა,-გაუღიმა მარინემ შვილს და ლოყაზე უჩმიტა,-იმე დედას ბულკი,ცარილეი ლოყები ხარ,მწვანე ვაშლო,-კისკისებდა ქალი,მწვანე ვაშლს,პატარაობიდან ეძახდა,რადგან ძალიან ძალიან მწვანე თვალები აქვს,საოცრად ლამაზი თვალის ჭრილი და ასევე საკმაოდ სიმპატიურია,არასოდეს სწყინდება შვილის ქება გარეგნობის გამო
-კარგი დედა,იქნებ შემიშვა სახლში,რავიცი
-კარგი,კარგი შვილო მაპატიე,-დაიმორცხვა მარინემ და შვილი წინ წაიმძღვარა.-რა სასიამოვნო რაღაცის სუნი დგას?-მიუგო თორნიკემ მარინეს და სამზარეულოსკენ წავიდა,სუნიც უფრო მკვეთრი და მძაფრი გახდა
-შენ საყვარელ რულეტს ვაცხობ,-კმაყოფილმა უთხრა და გაუღიმა
-კარგია მაგრამ,დაველოდები ძმის მოსვლას,-ტყავის შემოსაცმელი გაიხადა და შემოსასვლელში ჩამოკიდა,-მანამდე ტელევიზორს ვუყურებ,-თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია მერინემ და სამზარეულოში შებრუნდა რულეტის მისახედად,თორნიკე კი სავარძელში ჩაწვა,პულტი მოიმარჯვა და არხების თვალიერებას შეუდგა,ყველაგან რაღაც სისულელს უშვებდნენ,ან მულტფილმისთვის უნდა ეყურებინა ან საინფორმაციოსთვის მაგრამ,მისთვის სახარბიელო არცერთი აღმოჩნდა,მულტფილმების ასაკიდან დიდი ხანია გამოვიდა და მათ მიმზიდველობა დაეკარგათ თორნიკეს თვალში,ისევ გამორთო ტელევიზორი და ახლა უკვე წიგნის კითხვა დაიწყო,თითქოს წიგნის ფურცელზე ქალის სახე გამოჩნდა,თვალები მაგრად დახუჭა და ისევ გაახილა,კარგად დაკვირვების შემდეგ კი იცნო იგი,მატარებელში,რომ დაეხმარა,ნერვებ მოშლილმა დახურა წიგნი და ფრუტუნით შევიდა აბაზანაში.
-მარინე მოვედი,-შემოსასვლელში პარკებით დაზირგნულმა კაცმა დაიძახა,ოდნავ ბოხი ხმით,მარინე კუსკუსით გამოვიდა ქმარს პარკები გამოართვა და მადლობის ნიშნად კოცნითაც დაასაჩუქრა,აბაზანიდან გამოსული თორნიკეს დანახვაზე გაოცდა
-მოხვედი?,-მშვიდად მიუგო თორნიკემ გიორგის და გადაკოცნა
-ჩემი სიამაყე,მოვედი ხო დედაშენმა რაღაცები დამაბარა ბაზარში და წამოვუღე,-კაყოფილად ახედა მარინემ ქმარს და სამზარეულოში შევიდა,-შენ როგორ ხარ?სტუდენტების საქმე როგორაა?,-როდესაც დივანზე ჩამოსხდნენ კითხა გიორგიმ,თან ხელი მუხლზე დაიდო და თითებს ათამაშებდა
-მშვენივრად მამა
-მეტს არაფერს იტყვი?,-გვერდულად ახედა და სახეზე ეშმაკური ღიმილი აუთამაშდა,-როდის მაღირსებთ შვილიშვილს,დავბერდი კაცი
-ნუ წუწუნებ შენ,-გამოსძახა სამზარეულოდან მარინემ და კისკისი დაიწყო,-არ უნდა ბავშვსს და რას აძალებ
-ბავშვი არაა,უკვე კაცია,შენ ნუ ერევი დამაცადე,-მაღალი ტონით მიმართა და მარინეც შეეშვა მათთან საუბარს
-მამა,ჯერ არავინ მყავს თუ ეგ გაინტერესებს
-გიწუნებენ?,-წარბები აუთამაშდა მამაკაცს
-არა არა,ეგ რა შუაშია უბრალოდ მე ვერ ვახერხებ ჯერ მოცლას პირადულისთვის და არც შემხვედრია ისეთი ადამიანი,რომელიც დამაინტერესებს,-ჩაიბუტბუტა თორნიკემ
-კოტე,რომ მოვა მკაცრად უნდა დაველაპარაკო
-რატომ?,-გაუკვირდა თორნიკეს და ცალი წარბი აზიდა
-შვილიშვილი მინდა,-სიცილით უთხრა გიორგიმ და ფეხზე წამოდგა
-ნამეტანი აზარტშია შენი ქამრი შესული ქალბატონო მარინე,-გასძახა თორნიკემ და გემრიელად გაეცინა,გიორგისაც გაეღიმა შვილის ხუმრობაზე და მხარზე წაუბარტყუნა.
ლოდინმა ძალიან დაღალათ,კოტე და სოფო არ ჩანდნენ,თორნიკე ანერვიულდა,მთელი სახლი შემოარა,როდესაც კარის ხმა გაიგო ყურები მაღლა აუვიდა,სწრაფად მივარდა კარს და გამოაღო
-თორნიკეც აქ ყოფილა,-გაეღიმათ ორივეს და ერთდროულად ეძგერნენ
-კარგით ჰოო,-ძლივს სუნთქავდა საწყალი,ჯერ იკვირვებენ ისიც მათთან,რომ არის დ ამერე გუდავენ.სოფო ერთი თვის რძალი იყო და მთელ ოჯახს უზომოდ უყვარდა,კოტე თორნიკეზე სამი წლით პატარა და უპირატესობა მუდამ თორნიკეს ჰქონდა მაგრამ,ახლა რატომღაც რადგან კოტემ აჯობა მშობლები მისკენ გადაიხარენ,თორნიკე კი განზე გადგა,სახლში იშვიათად მიდის მხოლოდ მაშინ,როცა რამე მნიშვნელოვანი ხდება და ეს დღეც მნიშვნელოვანია რადგან,სოფო ოცი წლის გახდა,მხურვალედ შეეგებნენ გიორგი და მარინე შვილს და რძალს,გიორგიმ სალაპარაკოდ გაიყვანა ცალკე ოთახში კოტე,მარინემ სოფოს დახმარება სთხოვა მაგიდის გაშლაში დ აისევ კენტად შემორჩა თორნიკე მაგრამ,კაცი იყო და მასაც ჰქონდა უფლება ამიტომ,მამა სვილის საუბარში ჩაერია
-მოდი თორნიკე ახლა სწორად შენზე ვსაუბრობდით,კოტესაც უნდა,რომ მალე მოიყვანო ცოლი,-მხიარულად მიუგო გიორგიმ და კოტეს გადახვია მხარზე ხელი,-პატარამ გაჯობა,-ის სიტყვა რომელიც სიძულვილს იწვევს ადამიანში ალბად არის გაჯობა,ნუ ეს თორნიკეს შემთხვევაში ასე იყო,ყურში ცუდად ხვდებოდა ყოველთის მამის ნათქვამი მაგრამ,წყენას გულში არასოდეს იდებდა,კოტესაც ისევე სცემდა პატივს როგორც სხვა დანარჩენს და მისი არ შურდა
-თუ განაგრძობთ მაგაზე საუბარს იცოდეთ გავალ,-დასერიოზულდა თორნიკე
-კარგი რა ძამიკო,-მოიღუშა კოტე,-არ მინდა მარტო დარჩე
-არ დავრჩები,-შეუბღვირა და კარისკენ გაბრუნდა,-აქ საინტერესო არაფერია,-თქვა და გავიდა,გიორგი წამოეწია და შემოაბრუნა
-არა რაღაც საინტერესო ანმდვილად არის დ აშენ უნდა იცოდე
-რა მამა,-უინტერესოდ ახედა და თითების წვალება დაიწყო
-სოფოს მეგობარი ჩვენთან მოდის სამი დღით
-და გინდა,რომ გავიცნო,-ლუღლუღით უთხრა და თვალები მოჭუტა
-კი,მინდა,რომ გაიცნო,თან აქვს მისი ფოტო და ნახე
-არ მაინტერესებს მამა,როცა მოვა ალბად ვნახავ,თუ გამოვედი
-ალბად არა,აუცილებლად ნახავ,სამი დღ აქ რჩები,არავითარი არა,აქ რჩები და ვსო,ეს საკითხი განხილვას აღარ ექვემდებარება,-დაუბღვირა გიორგიმ,რას გააწყობს კაცი მასზე მაღალის წინაშე,ტორნიკემაც შეპასუხება ვერ მოახერხა და აწია და ჩამოწია თავი ნაძალადევად,რადგან პირიდან კი არ გადმოდიოდა.***
ფანჯრის რაფაზე შემოაწყო ხელები და სიგარეტის ღერი ჩაიდო პირში,რომ უნდა გაეკრა ასანთი კოტე მივიდა
-მე მოვუკიდებ-უთხრა და ასანთი გამოართვა,როდესაც მოუკიდა,მერე თავადაც ამოიღო ღერი და მანაც დაიწყო მოწევა,-ხვალ უნივერსიტეტში მიდიხარ?,-საუბრის წამოწყებას ეცადა კოტე,მათ ერთად ძალიან ხშირად უსაუბრიათ,ერთმანეთთან საკმაოდ კარგად იყვნენ ბევრ ძმებს შეშურდებოდათ მათი ის დიდი სიყვარული და ერთმანეთის ნდობა რაც დაბადებიდანვე მოჰყვებათ,.ღრმად ჩაახველა თორნიკემ და რაფას მოშორდა
-კი ხვალ ლექცია მაქვს ჩასატარებელი,-უთხრა და უჩვეულოდ ახედა ჭაღს
-შენს ნაცვლა,რომ ვინმე დასვა?,-წარბებს ქვემოდან ახედა კოტემ,თორნიკე მიხვდა ძმას რაღაცის შეპარება უნდოდა,ჩაეცინა და უმცროსს ხელი მხარზე დაადო
-სოფოს მეგობრის გამო ლექციას ვერ გავუცდენ სტუდენტებს,-ლექტორ კაცს,როგორც შეშვენიდა ისე მიმართა და დარჩენილი სიგარეტი,რომელიც დამწვარ ცხოვრებას და გაუბედურებულ ადამიანს მოგაგონებდა,საფერფლეში დასრისა და ხელები დაიფენთხა,კოტეს გვერდულად გაეცინა
-არა სოფოს მეგობარი რა შუაშია,მინდოდა სადმე გავსულიყავით დაგველია,-უკვე,რომ მიხვდა თორნიკეს ვერაფერს გააგებინებდა საქმე შეატრიალა
-ნწ,ხვალ ლექციაა,-დაუბღვირა მან,-რომ მდომოდა ახლაც დავლევდი,-კოტემ ხელები ჩაიქნია და ფრატუნით გავიდა,თორნიკემ კი მეორე ღერს მოუკიდა.
ამბობენ,როდესაც ადამიანი ნერვიულობს მოწევას იწყებს,ფაქტიც სახეზეა მაგრამ,რა ანერვიულებს,იგი საკმაოდ კარგი ლექტორია და ძალიან უყვართ სტუდენტებს,ასაკის და მიუხედავად.
-თორნიკე,-დაუძახა მარინე,მანაც მიანება თავი მოწევას და მათთან გავიდა,მარინმე ხელი მოკიდა და ოთახში შეიყვანა,კარი გასაღებით გადაატრიალა და სვილი საწოლზე ჩამოსვა
-რა ხდება?,-გაკვირვებულმა ახედა და ხელები გადააჯვარედინა
-მამაშენს ხელფასი დაუქვითეს,-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ბგერებით მიუგო და აქეთ-იქით სიარული დაიწყო,-კოტეს და სოფოს რჩენა აღარ შეგვწევს
-მერე აქამდე რატომ არ მითხარით?,-კოპები შეკრა თორნიკემ
-არ მინდა მთელი ოჯახი ზურგზე დაგაწვეს,კოტე ცდილობს აიწყოს ცხოვრება მაგრამ,სამსახურზე სულ არ ზრუნავს,თითქოს მომავალზე ფიქრობს არადა პირიქით,რა ვუშველო არ ვიცი,-აწითლებულ ლოყებს იხოკდა
-მშვიდად დედა,მე მოვაგვარებ ყველაფერს,კოტეს და სოფოს ჩემთან წავიყვან თვენ კი რაც გექნებათ იმყოფინეთ თუ რამეა მე აქ ვარ,არ მოგერიდოს,სრული უფლება გაქვთ,-საწოლიდან წამოდგა,მარინესთან მივიდა და ჩაეხუტა,-შენი დამსახურებაა მე ,რომ ვარსებობ,-უთხრა და შუბლზე აკოცა,-გამიგია ასეთი რამ შუბლზე გულით საყვარელ ადამიანებს კოცნიან,დე მიყვარხარ,-უფრო ძლიერად შემოხვია ხელები
-მეც მიყვარხარ შვილო,-ცრემლები მოადგა მარინეს
-ნუ ტირი გთხოვ,თორემ ამიჩუყდა გული,-ცრემლები მოწმინდა მარინეს.
***
-ბარგი ჩაალაგე მივდივართ,-ოთახიდან გამოსულმა თორნიკემ დაუძახა,მჭექარე ხმით კოტეს
-სად მივდივართ?,-გაიკვირვა მან და თორნიკეს ახედა,-ხო მშვიდობაა
-კი მშვიდობაა მშვიდობა,სანამ აქ ხართ ჩემთან იცხოვრებთ
-რა?,-წარბები კეფაზე გადაუვიდა კოტეს,-რას ქვია შენთან კი მაგრამ,რატომ,აქ ვერ ვართ?
-ნუ მეკამათები,ყოველგვარი ლაი-ლაის გარეშე ჩაალაგე ბარგი და სანამ ტაქსი მოვა დაბლა ჩავზიდოთ,-გრუბად მიუგო და მისი ოთახიკსენ წავიდა,რაც კი ტანსაცმელი ეკიდა ყველაფერი ჩამოყარა და ჩემოდანში ჩატენა,სოფოს ნივთებს ხელი ვერ ახლო,მან თავისით ჩააწყო ყველაფერი.
გაბრუებული დადიოდა კოტე აქეთ-იქით,გაურკვევლობაში ჩავარდა
-რა ხდება არ იტყვი?,-უკვე ოფლი ასხავდა
-აქ ვეღარ იქნებით,რატომაც ამას სახლში,რომ მივალთ მერე აგიხსნი ახლა ამის დრო არაა,-მწყრალად მიუგო და ბარგი შეკრა.
-ტაქსი მოვიდა,-აუწყა მარინემ
-გავდივართ,-შემოუძახა თორნიკემ კოტეს და სოფოს
-ხო კარგი,ცოფო მოვდივართ,უჰ,-იბღვირებოდა კოტე,სოფოს უკმაყოფილო იყო მაზლის მიმართ მაგრამ,ტორნიკე ამას ნაკლებად ჩიოდა მთავარი მისთვის დედა და მამა იყო,ბარგი ჩააწყო საბარგულში და მანქანაში ჩასხდნენ
-ახლავე მოვალ,-უთხრა თორნიკემდა ისევ სადარბაზოში შებრუნდა,კიბეები სრაფად აირბინა და კარში მდომ დედას მიუახლოვდა
-დე არ ინერვიულოთ,მიყვარხარ,-ლოყაზე აკოცა და ისევ ჩაირბინა კიბეები,და ტაქსში მოკალათდა.
-რატომ წამოგვიყვანე?,-ტაქსიდან გადმოსვლისას კითხა კოტემ და წარბები შეჭმუხნა,აშკარა უკოყოფილება ეხატა სახეზე,-აქ მშობლების სანახავად მოვედი და იქიდან გამომაქცუნე,-თორნიკე დაიღალა,პირზე ააფარა ხელი და ჩემოდანი გაუწოდა
-გამომართვი,სახლში ავიდეთ და ყველაფერს აგიხსნი,რა მოუთმენელი ხარ,-ჩემოდანი გამოართვა და სადარბაზოში შევიდა,სოფოც მიჰყვა,ღილაკს დააჭირეს თითი და ლიფტიც დაიძრა,ამასობაში თორნიკემ ტაქსს გადაუხადა და დარჩნილი ჩემოდნები აიღო.
გაიღო თუარა ლიფტი,ჯერ ჩემოდნები შეაწყეს შემდეგ თვითონ შევიდნენ და ხუთიანს მიაჭირა თორნიკემ,სოფოს თავი ჩახრილი ჰქონდა,იფიქრებდი რცხვენია მაზლის სახლში პირვლად მიდის და მაშინაც უნდა დარჩესო.
-იქნებ აგვიხსნა,-როდესაც სახლში შელაგდნენ,დივანზე დასხდნენ კოტე და სოფო,თორნიკეს უყურებდნენ და ელოდებოდნენ,როდის აუხსნიდა რამეს
-მამას თქვენი რჩენა აღარ შეუძლია,ხო იცი შენ დროა სამსახურზე იფიქრო ცოლი გყავს და მალე ალბად პატარაც გეყოლებათ,-შეიშმუშნა თორნიკე და ხელები ერთმანეთში გადახლართა,-შენს დიპლომს ობი უკიდია,მიდი და იმუშავე შენი პროფესიით,ნუთუ ასე ძნელია,-კოტეს თალები გაუფართოვდა
-შენც კარგად მოგეხსენება,რამდენი ვეძებე სამსახური მაგრამ,არაა და რა ვუყო
-რა იოლად ამბობ,-ჩაეცინა თორნიკეს,-თქმა კიარაა მარტო მთავარი,მეც არ გამიოლებია სამსახურის ძებნა მაგრამ,ხომ ვიპოვე,-გამწყრალმა ახედა უფროს ძმას და გაიბუსა
-შენი ძმა მართალია კოტე,სამსახური გჭირდება,-მიუგო სოფომ და თორნიკეს ახედა.
-კარგით ჰო,ვიშოვი,-დაიბღვირა და დივნიდან წამოდგა,-ეგაა მიზეზი ჩვენი აქ მოსვლის?
-კი,-თავი დაუქნია თორნიკემ
-გეთქვა იქვე,აზრი მითხარი ახლა შენ,აქ ვიქნები თუ იქ
-აზრი დიდია და შენ თუ მაგდენს ვერ მიმხვდარხარ,მოკლე ჭკუა გქონია
-იმისთვის მომიყვანე,რომ საყვედურებით ამავსო?,-მკვახედ მიუგო და ოთახისკენ წავიდა,-აქ ვიძინებთ ჩვენ?
-დიახ,-მიუგო თორნიკემ,-მისმინე,მე საყვედურებით არ გავსებ,უბრალოდ მეგონა მიხვდებოდი,მამას და დედას იმდენი შემოსავალი აღარ აქვთ,რომ შენ და შენი ცოლი გარჩინოთ და თავიც გაიტანონ,ამიტომ გადავწყვიტე,-გააწყვეტინა კოტემ
-გადაწყვიტე აქ დაგესახლებინეთ შენთან და ახლა უნდა გვარჩინო შენ,-თორნიკემ გაიღიმა და ტაში დაუკრა
-უკვე წინსვლაა შენს ტვინის უჯრედებში,-და თავში წაუთაქა,კოტეც წავიდა იერიშზე მაგრამ,სოფო ჩაერია
-ნუ ცანცარებთ პატარები ხომ არ ხართ,-დატუქსა მან.
კოტე ისევ ოთახს მიუბრუნდა თორნიკემ კი სამზარეულოში წყალი დალია,რადგან იგრძნო ყელი გაუშრა.
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
-მიდიხარ?,-ოთახიდან გამოლასლასდა კოტე თვალები ფშვნეტით
-კი მივდივარ რაიყო
-არაფერი,სოფოს მეგობარი,ხომ იცი,რომ უნდ ამოვიდეს დ აეცადე ადრე მოხვიდე
-ვეცდები საერთოდ არ მოვიდე,-დაეჭყანა და კოსტუმის ღილების შეკვრა დაიწყო
-არ მინდა სამსახურში ჩალურჯებული გაგიშვა მაგრამ,ერთს მაგრად გბეთქვავდი,-დაუბღვირა კოტემ,-იცოდე ადრე მოდი,ქუჩაში არ იბოდიალო
-კარგი ხო,-ბუზღუნით მიუგო და გავიდა,კოტე კი ისევ ოთახში შებრუნა,ოფოს ეღვიძა
-წავიდა?,-კითხა ნამძინარევი ხმით და თვალები მოისრისა
-კი წავიდა დ აეცდება ადრე მოვიდეს,რომ ნახოს ელენე
-კარგია,-გაეღიმა და თვალები დახუჭა
-ადექი
-ოო მოიცა რა,მეძინება
-კარგი მაშინ გავიხდი და მეც დავწვები აბა აქ რა ვაკეთო,-დაამთქნარა დ აისევ საწოლში შეწვა.
თორნიკე ფეხით მიუყვებოდა გზას,სამსახური ახლოს ჰქონდა და ტაქსში ტყუილ უბრალოდ ფულის გადაყრას ერჩია,დილით ცოტა გაევარჯიშა,ტრასა უნდა გადაეკვეთა,სამსახურში დააგვაინებდა თუ წითელზე გაჩერდებოდა ამიტომ,შუქნიშანს არ დაელოდა,შუა ტრასაზე რატომღაც გაჩერდა და საათს დახედა,უნდა გაეგრძელებინა სვლა,როდესაც მანქანამ გვერდი გაკრა და წაბორძიკდა,წონასწორობა შეიკავა,რომ არ დაცემულიყო
-თვალები სად გაქვს,შენი,-ფანჯარასთან მივიდა და შეუკურთხა,-გინდა მომკლა?,-საჭის მხარზე შუშა ჩაიწია,თორნიკემ,რომ დაინახა ქალი იჯდა მთლა წახდა
-რა უნდა ქალს საჭესთან,ოთხი თვალი რად გინდათ თუ მაინც დაეჯახებით ადამიანს
-ნუ მიყვირით,თქვენი ბრალია,რომ გაიჭიმეთ შუა გზაში რა გეგონათ,-ხმამაღალი ტონით მიუგო ქალმა და მანქანიდან გადმოვიდა
-თქვენ ხართ დამნაშავე და აქეთ მიყვირით?,-გაბრაზდა თორნიკე,-თქვენს გამო სამსახურში ვერ დავაგვიანებ ბოდისი მომიხადეთ,ტანასცმლის დასვრისთვის და მიბრძანდით
-რა?,-ჩაეცინა ქალს,-ნწ,-გააქნია თავი
-ჯიბრში მიდგებით?,-დაუბღვირა თორნიკემ
-დაგიშავეთ რამე,რაღაც ვერ გატყობთ,უბრალო რამის გამო ბოდიშს არ მოვიხდი,ეს თქვენ უნდა მოიხადოთ,შუა გზაში,რომ დადექით
-ვაიმე,ვაიმე რამდენტ ტლიკინებთ,არ მინდა თქვენი ბოდიში დამღალეთ
-ერთი ხეპრე ვინმე ხართ და საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენა გაქვთ,-თორნიკეს სცილიდაც არ ეყო ქალის სიტყვები,მიხვდა შეუგნებელთან ჰქონდა საქმე და თავი მიანება,ტრასა გადაკვეთა და მარცხენა ტროტუარზე იწყო სვლა,ლექციაზე არ დაუქგვიანი მაგრამ,მაინც შეწუხებული იყო,ეს დღეები სულ რაღაც ემართება,არც მარცხენა ფეხით გაუღვიძია და არც შავ კატას გადაურბენია წინ.
აუდიტორიაში შევიდა და ლექციის ჩატარება დაიწყო,მაშინვე გადაავიწყდა ყველაფერი და მთელი ყურადღება მათზე გადაიტანა.
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
-რა მოხდა?-კითხა სოფმო გულ ამოხეთქილ მეგობარს
-იქნებ შემიშვა და მერე გეტყვი,-წარბები აზიდა ელენემ
-მიდი ხო შემოდი,დაისვენე და მოყევი მერე რა მოხდა,რომ დამირეკე მგონი ვიღაც მოვკალიო შემეშინდა
-მოვკალი არა ის,ერთი რეგვენი ტიპი,დამიდგა შუა ტრასაზე და ოდნავ გაეკრა მანქანის წინა ცხვირი ფეხებზე,-დაწყნარებულმა მიუგო
-მერე მოგეხადა ბოდიში და გაგეშვა,მადლობა ღმერთს დროზე ადრე დააწქი ტორმუზს,თორემ მერე რა გვეშველებოდა,-აღშფოთებული საუბრობდა სოფო
-ოო მოიცა რა,არ მოვუხადე ბოდიში ვეჩხუბე დ აწამოვედი,-ელენე ზედმეტად იაფსებდა თავ მაგრამ,ეს ნამეტანი თავისდაფასება იყო,ნორმალურად აღზრდილი და საკმაოდ ზრდილობიანია მაგრამ,კაცებთან მიმართებაში ყველანაირი ზრდილობა ავიწუდება გინდაც თავად იყოს დამნაშავე,მათ მიმართ იერიშით იწევს,-კოტეს უთხარი?
-ძინავს და მაგის გამო ვერ გავაღვიძებდი,-უთხრა სოფომ და წყალი გაუწოდა,-დალიე დაგამშვიდებს
-არც ვნერვიულობ,რომ დამშვიდება დამჭირდეს,-და ცხვირი შეჭმუხნა.
-როდემდე უნდა იყო ასეთი უხეში?,-ნაწყენი ხმით მიუგო და სტაქანი გამოართვა,ელენემ მხრები აიჩეჩა
-არ ვიცი,-ჩაეღიმა და სახლი მოათვალიერა,-ეს ვისი სამფლობელოა?
-ჩემი მაზლის,სანამ აქ ვართ მასთან უნდა ვიყოთ,-ჩამოუშვა ცხვირი სოფომ
-მერე რა მოხდა,ალბად ძალიან ზრდილობიან და თბილი ძმა ყავს ჩემს სიძეს,-კისკიი დაიწყო ელენემ,-ეს რა საინტერესო ნამუშევრებია?,-თვალები ჩარჩოში ჩასმული ნახატებისკენ გაექცა,რომელიც კედელს ელფერს ზძენდა
-თორნიკე ხატავდა,-მიუგო სოფომ
-ესეიგი თონიკე,აჰამ,-თითების ტკაცუნით მიუახლოვდა ნახატებს,-საინტერესოა,მალე მოვა?,-მის უეცრად წამოსროლილ სიტყვაზე გაეცინა სოფოს,-რა იყო?
-არაფერი პირვლად დაინტერესდი ბიჭით,ნუ ის ბიჭი აღარაა 28 წლისაა
-აუჰ,რვა წლით უფროსია.,მერე აქამდე ვის უცდიდა?,-კედელს მოცილდა და ახლა სამზარეულოსკენ წავიდა
-შენ,-მიუგო სიცილით სოფომ.
-აქ რა ხდება?,-კოტე გამოფრატუნდა
-როგორც იქნა გაიღვიძე მეგონა გაიპარე ძილში,ელენე მოვიდა
-მართლა?-თვალები გაუბრწყინდა კოტეს,მის ხმაზე ელენემ მიანება თავი სახლის თვალიერებას
-ასეთი მძინარა თუ იყავი არ ვიცოდი,-ცერებულად გაუღიმა მან და ისევ დივანზე ჩამოჯდა
-გუშინ საშინლად დავიღალეთ და ამან გამოიწვია,-დაუმატა სოფომ,კოტეც დაეთანხმა ცოლს თავის ქნევით
-სად გაჩერდით,გააგრძელეთ მე არ ჩავერევი,-მიუგო და სამზარეულოში შევიდა
-თორნიკე მალე მოვა?,-გასძახა ელენემ,სოფო კი იღიმოდა
-არ ვიცი,რა იყო?
-ჩვენს ელენიკოს თორნიკე დააინტერესდა,-გასცა პასუხი სოფომ
-მშვენიერია დავურეკავ თუ გინდათ და ვეტყვი მალე მოვიდეს
-არა იყოს,თუ არ სცალია ჩემს გამო არ მინდა მოცდეს,-დაიმორცხვა ელენემ,კოტესაც აღარ დაუძალებია,განაგრძო ყავის კეთება.

თორნიკემ დაასრულა ლექცია და სანამ სახლში წავიდოდა გადაწყვიტა კაფეში შეევლო,მანამდე კოტეს გადაურეკა და მოახსენა,რომ დააგვიანდებოდა,კაფეში შევიდა და იქვე კუთხეში მოკალათდა,ერთი ფინჯანი შეუკვეთდა და სანამ მოიტანდნენ წიგნის კითხვა დაიწყო,ფიქრი აეკვიატა,იმ ქალებზე,რომლებიც გუშინ ვაგონში დღესი კი ტრასაზე ნახა,მეტროში მყოფ ქალს კარგად არ დაკვირვებია ამიტომ დიდად ვერც მიხვდებოდა იგივე,რომ ყოფილიყო.
-“სიყვარული სხვა არაფერია, თუ არა ბუნების უმაღლესი პოეზია” ,-მხოლოდ ესღა ამოიკითხა წიგნიდან ხმა მაღლა,გარშემო მიმოიხედა,ხახი მოათვალიერა წიგნი დახურა და ყავის სმას შეუდგა.
კოტემ იცოდა დააგვაინებდა კარგად ხვდებოდა რა ჯინიანიც იყო თორნიკე მაგრამ,ელენეს აკავებდა შეძლებისდაგვარად,ხან რას იმიზეზებდა ხან რას.
-წავალ რა,-ამოილუღლუღა ლოდინით დაღლილმა და შემოსასვლელისკენ გააპარა თვალი
-სად წახვალ,აქამდე ელოდე და ცოტახანიც რა გთხოვ?,სულაც დარჩი,-საკუთარმა ნათქვამმა კმაყოფილებით აავსო სოფო,მეგობარს ეშმაკურად დახედა და ფეხები გადააჯვარედინა,კოტეს ცალი ხელი შუბლზე მიედო და ისრესდა
-სოფო მართალია,სამი დღე ხომ ისედაც რჩებოდი,-დაუმოწმა მანაც
-ხომ მაგრამ,მე აქ კიარა შენს მშობლებთან ვრჩებოდი,მარტოხელას სახლში ვერ დავრჩები,-კოტემ დაუბღვირა
-რა აზრი აქვს,ვერ ვხვდები,მორჩი ახლა ბრუტუნს,სამი დღე არაფერი მოგივა,-დაეჭყანა თან და შტვენა დაიწყო,-წუთი წუთზე მოვა,-უთხრა და კარს შეხედა მაგრამ,თორნიკე სულაც არ ფიქრობდა სახლში მისვლას დ აის წუთის წუთიც საათებად იქცა.
-როგორ ხარ ლაშა?,-ხელი ჩამოართვა თორნიკემ მეგობარს
-კარგად,რამდენი ხანია ლუდი არ დამილევია და გამოვედი მეთქი ნაცნობს ვნახავ,თვლას წყალს დავალევინებ,ამ ავარიამ ბოლო მომიღო,-ფეხებზე დაიხედა და თორნიკემაც ინსტიქტურად დახედა
-არაფერი გიირს,საღსალამათი ხარ უკვე,მე კიდევ დღეს გადავრჩი,თორემ ვიწვებოდი მეც,ჰერში ფეხებ დაკიდებული,-სიცილით მიუგო და მხარზე გადახვია ხელი,-ჩემი ძმა მაძალებს ადრე მოდი,გოგო უნდა გაგაცნოო,-ჩიბურტყუნა და გვერდულად ახედა ლაშას,მან კი,ეგრედ წოდებულმა მუსუსმა,წარბები აწია და გაოცების სახე მიეღო
-ხო კარგად ხარ,-კბილების ერთმანეთზე დასმით მიუგო და კეფაში ჩაუბარტყუნა
-კი და ცუდად ყოფნის რა შემატყე?-გაუწყრა თორნიკე
-გოგოს გაცნობას გთავაზობენ,კაცი მოკალიო ხომ არ გთხოვენ
-არ მინდა და ძალაა,-გაიბუსხა თორნიკე
-რა სასაცილო ხარ ახლა იცი?,-გინდა მაგრამ,შენ მეს არ უნდა,რომ გინდოდეს,შანსი ნოლია,კაცი უქალოდ ცარიელი ფერფლია,ქალი კიდევ უკაცოდ,ასე,რომ ჩემთან თავის გამოდებას და ტყუიელბს,სიაფანტობას გირჩევ კაცურად მელაპარაკო,გული გამიხსნა,-თორნიკემ ყურის ბიბილოები მოისრისა და ნიკაპზე მიიდო რამდენიმე თითი
-ახლა მე გეკითები ხო კარგადა ხარ?,-და გაეღიმა,ლაშამაც ღიმილითვე უპასუხა
-მე ჯერ ოცდახუთის ვარ,-გაოცება აღებეჭდა სახეზე
-მაგარი ხარ რა,რამ გაყო 28 და 25,-ლაშამ შეხედა და სახე დამანჭა,-კარგი ხო,-თორნიკემაც შეწყვიტა ასაკის გარჩევა და უფრო სერიოზულ საქმეზე გადავიდა
-კოტეს სამსახური უნდა დააწყებინო შენს ოფისში,-ხელი მხარიდან მოაცილა და წინ დაუდგა
-გამოცდილია?
-ნწ,-უარყოფის ნიშნად თავი გაუქნია,- მაგრამ,დიპლომი აქვს და გამოდგება მაგ საქმისთვის ძალიან ნიჭიერია და პროფესიონალი,ნუ არ უმუშავია მაგრამ,მაინც
-ხვალ მოვალ დ ადაველაპარაკები თუ გამოვიდა რამე,ხო კაი თუ არადა ნუ მიწყენ,-თორნიკემ ცივად გახედა
-არ გრცხვენია?,-შენ შანსი მომეცი და თუ ვერ გამოვიყენე გული არ დამწყდება შენს ქმედებაზე,-გაუღიმა და შუბლი მოიფხანა.
ლამაზი ქალის დანახვაზე ყველა კაცს ემართება შინაგანი დარბევა,გულის აჩქარება,რაღაც არაამქვეყნიური,ნუ თუ რათქმაუნდა ქალი მოეწონა,მორჩა აქ დასრულდა ყველაფერი იგი სიტყვებს ერთმანეთს ვეღარ აბამს,ენა ებმის,წარამარა,ყლაპავს ნერწყვს,ხელებს უაზროდ აცანცარებს აქეთ იქით,ხან თმაზე ისმევს ხანაც ჯიბეებში ჩაიყოფს და ქალს წინ და უკან უვლის.
ელენე,საკმაოდ მოხიბვლელი არის,რომ ნებისმიერ მამაკაცში შეუძლია მეტწილად ეს რეაქცია გამოიწვიოს,გარეგნობით შოკში ჩააგდოს იგი,თაყვანისმცემლები აუარება ჰყავდა,მართლა საკმაოდ ბევრი ეტრფოდა,სკოლის ასაკიდან დღემდე,ნუ დღეს დღეისობით ერთი შემორჩა დანარჩენ ყველას გული აუცრუვდათ,როდემდე უნდა ედიათ საკმაოდ ჯიუტ ქალზე,კენტად შემორჩენილ ყმაწვილს,ე.წ ბექა სხირტლაძეს აზრადაც არ მოსვლია თავის დანებება,თითქმის ყოველდღე წერს,ან ურეკავ ან სახლის წინ ხვდება ათასი საჩუქრით,ნუ ის საჩუქრები ისევ უკან მიქავს მაგრამ,მაინც ცდა ბედის მონახევრიაო და ოველდღე ახალ ახალი საჩუქარი მოაქვს,ელენემაც ამ მოუშორებელი თაყვანისცემლისგან შორს გახწევა მოისურვა და ჭოჭმანით მაგრამ დიდი სურვილი ჰქონდა,თორნიკეს სახლში დაბინავდა,ეს ისე,რომ თორნიკემ არ იცოდა რადგან ლაშასთან საუბარში გაერთო და თან ბევრი ალკოჰოლიც მიიღო გადაამეტა და მოუწია ღამის ლაშასთან გათევა,აქედან გამომდინარე მას არ უნახავს ელენე და არც ის იცის მასთან,რომ დარჩა.
დილით თავი გაბრუებული ჰქონდა და ხმა დაბლა წარმოთქვა,თავისთვის,-თავი მტკივა,-ოთახში ჩურჩუტივით შევიდა ლაშაც და ლამის ზედ დაეცა თორნიკეს,თავს ვერ იკავებდა,-რაიყო კიდევ დალიე?
-ხო,ასე მიტხრას პახმელიას,შშშ....ვვ,-ენის მიკეცვ მოკეცვით,გადახლართვ-გადმოხლართვით მაგრამ,მაინც უშედეგო ცდით ვერაფერი უთხრა,თვლაები დახუჭა და თორნიკეს გვერდით მდგარ საწოლზე სიმეტრიულად გაიშხლართა
-რა მაგარი ხარ შენ,მჟავე ან ნაბეღლავი უნდა დაგელია და გამოხვიდოდი,პახმელიაზე კიდევ ლუდი დალიე?,-სიცილი აუვარდა თორნიკეს მაგრამ,თავის ტკივილმა შეაწუხა და შუბლზე მიიდო ხელი,-წავალ მე თან გზაში ნაბეღლავს ვიყიდი,სირცხვილია სტუმართან
-ვინ სტუმართან,ის წავიდოდა უკვე,დარჩი რა
-ისე კი რა კაია მისი სიფათის დანახვა აღარ მომიწევს,-მის ნათქვამზე ლაშას გაეცინა
-შენ რა სიზმარში ნახე?,-თონრიკემ ცალი წარბი აზიდა და კუშტად შეხედა ლაშას
-არა,რას ბოდალობ
-აბა საიდან დაასკვენი როგორია,იქნებ სიფათი არაა და ვარდია ან კოკორი
-ასკილია და მყრალი მინდვრის ყვავილი,-მწყრალად მიუგო და შარვალი ამოიცვა,-გინდაც ვარდსა ემგვანოს,შიგნით ჭიანი კაკალი იქნება,ან ლოდი
-სისულელეებს მორჩი და გზას ბარაქა დააყენე,-გევრდულად გაუცინა და ხელი გაკრა.

-კოტე,თორნიკე სადაა?,-შეშინებული გამოვიდა სოფო
-საძინებელში სად იქნება,ასე მომახსენა გუშინ მძინავს და არ გამაღვიძოთო,-დაზუსტებით მიუგო და თორნიკეს ოთახის კარებს გახედა
-ოთახის კარი ქარმა გააღო და ლოგინი ალაგებულია
-ალბად ადრე გავიდა ნახე უკვე ათი საათია,-დაებრიცა სახე კოტეს
-გუშინ სახლში არ მოსულა,რომ მოსულიყო ხომ გავიგებდით
-ასე მიტხრა გასაღებით ჩაკეტე და ,რომ მოვალ გავაღებო,-ახსნას ცდილობდა კოტე
-კარის ხმას ან გასაღების ცხაკუნს მაინც გავიგებდით,მოგატყუა შე ბოთე,-ფხუკუნი დაიწყო სოფომ
-რა მომატყუა კაცო მოვიდა და წავიდა
-არ მოსულა,-ტონს აუწია სოფომ
-მოვიდა თქო,-დაუყვირა კოტემაც
-რა გაჩხუბებთ,-თმა აბურდული თვალებ დასიებული ელენე გამოჩანჩალდა ოთახიდან
-ელენე რას გავხარ,-პირდაპირ მიახალა ნახევრად ძილში მყოფს სოფომ-ორი დღის გამოუძინებელის სახე გაქვს რა არის ეს,-თვალები გაუფართოვდა სოფოს
-არაფერი,ასე ვარ დილაობით რა გული გაგისკდა რაიყო ,-მიუგო და სააბაზანოში შევიდა
-შენი ბრალია,რა გაყვირებდა გავაღვიძეთ გოგო,-ისევ განაგრძეს კამათი
-მე ნუ გადამიარე შენ შტერი მამალივით შუადღეს მოგინდა ყივილი
-აა,ვყიოდი კიდეც,-თიტები დაატკაცუნა კოტემ
-კარგით გაჩუმდით თორემ გამისკდა თავი,-გამოსძახა აბაზანიდან.

ნაშუადღევს ძლივს მიაღწია სახლამდე თორნიკემ და კიბეებს აუყვა,მეზობლის ბავშვებმა იცელქეს დ ამოატყუეს ლიპტი არ მუშაობსო მაანც შემოწმება დაეზარა და კიბეებით ააღწია სახლამდე,დაზარუნება ვერ მოასწრო უკვე კარი ღია იყო და კოტე მგლის თვალებით შეჰყურებდა,მოქანავე თორნიკეს
-სად იყავი?,-გაბრაზებული ხმით მიუგო , ხელი მხარში ჩაავლო და შეახოხა სახლში
-ლაშასთან,რა იყო?,-გაკვირვებულმა დახედა და გაიღიმა
-რა რაიყო,ხომ შემპირდი ადრე მოვალო,დღესაც ვერ ნახავ ელენეს ახლა სასწავლებელშია წასული
-ძალიან კარგი,-კმაყოფილმა დახედა ხელებს
-საღამოს მოვა,სამი დღით ჩვენთან რჩება,ან მეტით
-რა?,-ერთი-ორად გაუფართოვდა თვალები და თეთრზე წითელი ზოლები გაჩნდა,ნაპრალებივით,-ჯერ,რომ გეკიტხათ არა?
-არა,-თავი გააქნია კოტემ,-საღამოს არსდა გაადგამ ფეხს
-საქმე მაქვს,პატარა ბავსვივით მაინც და მაინც უნდა გავიპარო?-გვერდულად გაიღიმა და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან
-საქმე მოიცდის
-ვერ მოიცდის,მე შენს საქმეზე დავდივარ შენ კი რას აკეთებ
-რა საქმე?-ყურები ცქვიტა კოტემ,ტორნიკეს ნათქვამმა დააინტერესა,ხელები გადააჯვარედინა და ტუჩები წინ გამოწია
-ლაშა შემპირდა,დღეს საღამოს უნდა წავიდეთ მე და შენ და მოვილაპარაკოთ,ის მოიცდის
-ვინ ის
-მდგმური
-მდგმური არაა,ჩემი რძალია და ელენე ქვია
-ხო კაი რაც ქვია,ისე სახელი კარგი აქვს,-წამიერად ჩაფიქრდა თორნიკე
-მხოლდო სახელი არა
-კარგი აღარ გვინდა მასზე საუბარი,-ფიქრები გაფანტა და ხელკავი გამოდო კოტეს,-ჩვენ დღეს გვაქვს ბევრი საქმე რა დროს მდგმურია,-აგრძელებდ აისევ თავისებურად საუბარს,კოტეს კი გული უწუხდებოდა უკვე და კანზე ნაკვერჩხალივით ედებოდა თორნიკეს პირიდან გადმოსროლილი გაუაზრებელი სიტყვები.

საღამოხანს დაბრუნდა ელენე,სახლში მხოლოდ სოფო დახვდა,თორნიკემ კოტე წაიყვანა ლაშას სანახავად და თავიც დაიმშვიდა,რომ ელენეს ნახვას ასცდებოდა,ამას რატომ აკეთებდა არ იცოდა მაგრამ,გული კარნახობდა ცუდ რამეს გააკეთებდა,როდესაც ელენეს შეხვდებოდა ამიტომ,ჯელტმენის სტატუსი,რომ არ დაეკარგა და ქალთან არ ეკამათა მისგან თავის შორს დაჭერა არჩია მაგრამ,მეორეს მხრივ საშინლად უნდოდა მისი ნახვა,ნუ მაინც წინა პლანზე მამაკაცური თვისებები,საკმაოდ დაინტერესდა მისით,ნუ კოტემ მოახერხა დაეინტერესებინა გზაში იმდენი რამ უამბო
-იგი ძალიან ლამაზია,ნაცრისფერი თვალები აქვს,დახვეწილი ტუჩები,გულით საოცარი ადამიანია გამგები,თბილი მეტნაკლებად წყნარი
-არ გაჩუმდები?,-გაბრაზდა თორნიკე,რადგან ქაფი ზდიოდა უკვე იმდენს ლაპარაკობდა მისი ძმა ელენეზე,-თუ ასე მოგწონდა სოფო რატომ მოიყვანე ცოლად,-კოტე მოიღუშა,თორნიკეს ნათქვამი ეწყინა
-რა შუაშია მოწონება სიყვარულთან,ის ლაამზია და კარგი ავღწერე შენთის,მე ვინც მიყვარს ჩემი ცოლიც ისაა,-შეუბღვირა მან,ნუ თორნიკეს უნდოდა კიდევ გაეგრძელებინა ელენეს აღწერა კოტეს მაგრამ,გული აუცრუვდა მის უმცროს ძმას და ხმა აღარ ამოუღია მთელი დარჩენილი გზა,ლაშასთანაც,რომ მივიდნენ ძლივს გაღო ბაგე,რომ რამე ეთქვა
-ესეიგი,ყველაფერი გადავწყვიტეთ,გამოსაცდელი ვადით აგიყვანთ,ვნახო შევხედავ როგორ იმუშავებ და ამის მერე გადავწყვეტ უკვე შემდეგ რა იქნება
-ყველაფერი შენს მონდომებაზეა დამოკიდებული,-მხარი დაადო თორნიკემ კოტეს და ცერებულად გაიღიმა
-ვიცი,-მანაც გაიღიმა და კმაყოფილებით აღსავსემ თვალი იმ ოთახს,მოავლო სადაც მუშაობა უნდა დაეწყო,პატარა პროცედურის გავლის შემდეგ სახლში დაბრუნდნენ,თორნიკე დაღლილობისგან ფეხზე ძლივს იდგა,კოტე კი მიკონწიალდა დივნამდე და ზედ გაწვა ლობიოთი გატენილი მეშოკივით
-სუფრა გავშალე,მოდით მიირთვით და მერე დაწექით,-მიუგო სოფომ და ხელი სამზარეულოსკენ გაიშვირა
-ჯერ გადავივლებ,-თქვა თორნიკემ და აბაზანისკენ წავიდა
-დაკავებულია,-დააწია სიტყვები სოფომ კართან მისულს
-ელენე?-ცივად მიუგო და კარს მოშორდა,საშინლად გაღიზიანდა მაგრამ,თან ესიამოვნა,ისევ მისაღებში უნდა შესულიყო როდესაც,აბაზანის კარი გაიღო და ელენე გამოვიდა პირსახოც შემოხვეული,თმის წვეთები მხრებზე ეცემოდა,პირსახოცი მუხლზე საკმაოდ მაღლა იყო,თორნიკეს ხელის აფარება არც უცდია,უყურებდა და გაოცებას ვერ მალავდა,ელენე კი მოიკუნტა და სწრაფად შევარდა ოთახში,სირცხვილისგან ლოყები აუხურდა,სულ მთლად გაწითლდა,თორნიკე გაუაზრებლად გაჰყვა უკან და ისიც ოთახში შევიდა
-გადი,-დაუყვირა ელენემ
-რა უფლებით მიბრძანებ გავიდე ეს ჩემი სახლია
-ეს კი ჩემი სხეული და რა უფლებით მიყურებ,-გამწარდა ელენე
-ლამაზია და ვუყურებ,-არ დაუთმო თორნიკემ,-ჩცმული,რომ იყო ახლავე გაგაბრძანებდი აქედან,აი ამიტომ არ მინდოდა შენი ნახვა ვიცოდი ნაცნობი ქინებოდი,ვიცოდი რამე ისეთი მოხდებოდა რაც შენს შეკავებას მაიძულებდა მაგრამ,ასეთი რამეც არ წარმომედგინა,-ჩაიცინა და უაკნ უკან წავიდა,-ქალი მეტროში,ქალი მანქანაში,ხომ არ გეცნობი'თ ისა და,სულ შემთხვევით,-თვალი ჩუკრა თორნიკემ
-შენს დამპალ სიფათს რა დამავიწყებს,-შუბღვიტა ელენემ
-მე რატომ ვარ დამპალი,მეტროში არ დაგეხმარეთ,ახლა მაქანით გატანისთვის მადლობას ვერ მოგიხდიდით მაპატიეთ ქალბატონო ელენე
-ქალბატონი არ ვარ,-გამწარებული იმშრალებდა თმებს
-მე მაპატიეთ საქალბატონე,-ელენემ ვეღარ მოითმინა და სველი პირსახოცი ესროლა
-აქედან გაეთრია,-თორნიკემ სახიდან მოიცილა პირსახოცი და ოთახიდან გავიდა,წინ პირ ღია კოტე გადაეღობა
-სულ გაგიჟდი?,რატომ შეყევი,-ხმა გამწყრალმა მიუგო
-არ ვიცი,-შუბლი მოიფშვნიტა და კოტე გვერძე გადგა,-წავალ წყალს გადავივლებ და მოვალ,-ესღა უთხრა და აბაზანაში შევიდა,გაოცებული იდგა კოტე და ტუჩებს იკვნეტდა.

ვახშმის დასრულების შემდეგ,თავ ჩხრილი გაუყვა მისაღებს,გაიარა შემოსასვლელის ნაწილი და ოთახში შევიდა,საწოლზე ჩამოჯდა და ფიქრებს გასაქანი მისცა,-ვიცოდი,რომ ის ის იყო,ის კიდევ ის,არა ისიც ის იყო და ისიც,ღმერთო ჩემო,-ტვინი ლამის გადაუბრუნდა,თვალები დახუჭა და ხელები მაგრად შემოიჭირა საფეთქლებზე,-აქედან თუ არ გავაგდე დავიტანჯები მაგრამ,რატომ დავიტანჯები?,-კედელთან მივიდა და მაშში ჩასმულ სარკეს შეხედა,-რატომ დავიტანჯები,რა სისულელეა,არა მაინც არ უნდ აიყოს აქ,არა,-დაუბღვირა საკუთარ გამოსახულებას და უკან უკან წავიდა.

ელეენ საწოლზე იყო წამომჯდარი და წიგნის კითხვით იყო გართული,როდესაც ზარი შეუვიდა ტელეფონზე მაგრამ,თვალს ვერ წყვეტტდა წიგნს და არ უპასუხა,ოთახში სოფო შევიდა,მის წინ ჩამოჯდა და ხელი წიგნზე დაუფარა
-რა ხდება შენ და თორნიკე რატომ იქცევით ასე?
-არაფერი არ ხდება სოფო,უბრალოდ ისეთი არ აღმოჩნდა როგორიც მე მეგონა,ქვეყანაში სადაც მილიონზე მეტი ცხოვრობს რაღა ის დამეხმარა მეტროში,რაღა მას გავკარი მანქანა,სადაც წავალ ყველაგნ ის მხვდება აღმოჩნდა ჩემი სიძის ძმაც ეგ ყოფილა,-ნაწყენი ხმით ჩაიბურტყუნა და ნერწყვის ბურთულა გადაყლაპა,-მე უფრო კარგი თბილი,ზრდილობიანი ახალგაზრდა მეგონა,ის კი,-ცრემლი მოაწვა,-არ ვიცი რატომ მაგრამ ტირილი მინდა ალბად იმიტომ,რომ იმედი გამიცრუვდა
-ალბად-მწუხარედ დაუქნია თავი სოფომ,- მაგრამ,თორნიკე ზუსტად ისეთია როგორიც აქამდე გეგონა უბრალოდ საღამოს აურია ნასვამიც იყო და მის სახლში ნახევრად შიშველი ქალი,რომ დაინახა ბუნებრივია თვალი ვერ მოაშორა
-შენც მას იცავ?,-თვაი მუხლებში ცდო ელენემ
-არ ვიცავ,გიხსნი,რომ არაა ცუდი ადამიანი დანარჩენი უკვე თქვენ იცით მე და კოტე არ ვერევით,-ხელი დაადო ხელზე და დაუსვა,-ჩემი იმედი გქონდეს,-თავზე აკოცა და საწოლიდან წამოდგა,ადგომისას განათებული ტელეფონისკენ გაექცა თალები,-ბექასგან თორმეტი შეტყობინებაა მოსული,-და გაეცინა,-რატომ არ ესმის,რომ არ გიყვარს
-მიყვარს
-რა?,-გაოგნდა სოფო,-გუშინ არ გიყვარდა დასანახად ვერ იტანდი და ასე უცებ?,-ხელები ერთმანეთში გადახლართ და გაოცებული სეაცქერდა ელენეს
-ყველა ადამიანი იმსახურებს ერთ შანსს,-მიუგო და ტელეფონს გადაწვდა,სოფო მხრების ჩეჩვით გავიდა ოთახიდან,ელენმე კი ბექას გადაურეკა.
ადამიანს ჰკითხეს ყველაზე მეტად ვის ენდობიო,მან კი უპასუხა ღმერთსო.
ადამიანი ღმერთს იმიტომ ენდობა,რომ იცის იგი არასოდეს დაივიწყებს,ყოველთვის ეგულება სადღაც იგი და გასაჭირის დროს დახმარებას სთხოვს,სამწუხაროდ გვაქვს ჩვევა ან უკვე კარგად დანერგილი წესჩვეულება,როდესაც კარგად ვართ,ცხოვრებით ვტკბებით გვავიწყდება ღმერთი,განა მისი დამსახურება არაა ჩვენი ბედნიერება,ეს უდიდესი საჩუქარი,მისია,სამწუხარდო ამ დროს ყველას ავიწყდება იგი,აი სხვაა როცა გასაჭირში ვარდება ადამიანი,ნდობაც მაშინ ჩნდება,ბოლომდე მიენდობა ღმერთს დ აიცის,რომ იგი არ გაწირავს.
როცა დარდი მოგაწვება მარწუხივით გიჭერს და გაწვალებს,თითქოს სიყვარული დანაშაულია,ამ სიტყვის წარმომთქმელი კი დამნაშავე,ყველაფერი შეიცვალა,დრო ადამიანები,ყველას გული ცივია,არავის უნდა დაამტკიცოთ სიყვარულის არსებობა მაგრამ,არც სწამთ ზოგიერთს,იგი ამოუხსნელი ფენომენია,აღარ სჯერა ადამიანს,როდესაც ეტყვი მიყვარხარ,რადგან ყოველ ორ ნაბიჯში ისმის და შესაბამისად იგი გაუფასურებულია ჩვენ მიერ,მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენ ვართ დამნაშავე,რომ აღარ გვწამს სიყვარულის,რომელიც თვით ღმერთია,არ ვენდობით და ფუჭი დროის კარგვად მივიჩნევთ,როდესაც ახსნას ცდილობს ის ადამიანი,რომელიც შეპყრობილია სიყვარულით.
თორნიკეს არასოდეს ყვარებია ამიტომ ამ გრძნობის ბაი ბურში არ იყო,არც მექალთანე არაა,წყნარად მშვიდად ცხოვრობს,ბჭყალებში ცხოვრობს,ახლა უკვე ცხოვრობდა,მის სამყაროში გამოჩნდა,"გრძნობა ქალი",არა იგი ვერ აჰყვებოდა ამას,ყველაფერს იღონებს,რომ ელენემ მის გულში არ შეაღწიოს.

საღამოხანს რატომღაც წვიმა წამოვიდა,ცა შეწუხდა თითქოს ამდენ დარდით შეპყრობილ ადამიანს,რომ უყურებდა და გლოვა გამოუცხადა,ნაზად მოდიოდა წვიმა,თორნიკე ოთახში ფანჯარასთან იჯდა,იდაყვით რაფას დაყრდნობილი და ჰორიზონტს გაჰყურებდა,უცქერდა,პატარა წვიმის წვეთებს,რომელიც ქალის ნაზ ცრემლს აგონებდა,მასში იღვიძებდა გრძნობა,წყლის პატარა ბურთულებმა ელენეს სველი სხეული გახსენა და ტანზე ეკლებმა დააყარა,რატომღაც დახატვა მოუნდა და საჭირო ნივთები ამოაწყო,დაიწყო იმის ხატვა რაც მის წინ იყო გადაშლილი მაგრამ,წაშალა,თვალწინ ელენეს სახე დაუდგა სველი თმები მხრეამდე,რომელიც წურწურით მიუყვებოდა მხრებს და ჩაღრმავებუ ადგილას ფოსოზე ნაზად ეცემოდა დ აგზას მთელ სხეულზე ან პირსახოცზე იკვლევდა,ლავიწის ძვლებზე ბრილიანტებივით დაუსვა პატარა წვეთები და აქამდე მოხაზა,სახატავი ატრიბუტიც არ ეყოფოდა იმდენზე,რომ მთლიანად დაეხატა,ამიტომ სადამდეც დაეტია ის დახატა.

-მიდიხარ?,-ნაღვლით აღსავსე თვალები მიანათა სოფომ ელენეს
-კი,ბექა მოვა და წავალთ,-მშვიდად მიუგო,ყოველგვარი გულდაწყვეტის გარეშე და ბარგის ჩალაგება განაგრძო,-ვიცი არ დამიჯერებ მაგრამ,ბექა მართლა შემიყვარდა ამდენი ხნის შემდეგ ვიგრძენი,ალბად სიშორემ განაპირობა,-სოფო შეიშმუშნა,თავი გადაატრიალა და თითები ერთი მეორის მიყოლებით დაატკაცუნა,-ჰა რას იტყვი ხომ მართალი ვარ,-სოფო დადუმდა,ელენეს უყურებდა და წყენა უფრო უძლიერდებოდა
-წადი და ამით დავასრულოთ ყველაფერი,მე როცა მოვახერხებ გნახავ,-მიუგო და შეკვრაში მიეხმარა
-ბექაზე რატომ არაფერს ამბობ?-ხმა გაებზარა ელენეს
-შენ ის არ გიყვარს,-ღრმად ჩაისუნთქა და ხელით კეფა დაისრისა,-არც თორნიკე მაგრამ,თქვენ ორს შორის ძაფია ირს გაწყვეტასაც ვერ მოახერხებ,ის უსასრულოდ გრძელია და სადაც არ უნდა წახვიდე რაც არ უნდ აგააკეთო,ის სულ შენს უკან იქნება,ბოლომდე გამოგყვება,-ტუჩები მოკუმა და ცერებულად გაიღიმა
-თუ გინდა მითხრა,რომ ბედია,მე ბედის არ მჯერა,-თავი გააქნია უკამყოფილოდ და საწოლიდან ჩამოდგა ჩემოდნები
-კარგად,ბექა მოვიდა უკვე,წარმატებები დ აიმედია მერე არ ინანებ არც შენ და არც თორნიკე,-ელენემ წარბი აზიდა და თავი გაუქნია,ჩემოდნებს მოკიდა ხელი და გორიალით მიიტანა შემოსასვლელამდე იქ კი ბექა დახვდა,სოფომ თვალი აარიდა,ბექასაც დიდად არ შეუწუხებია თავი მისვლით და მისალმებით,ელენე გადაკოცნა და ერთად ჩაუყვნენ კიბეებს,კოტემ კი კარი მიხურა და სოფოსკენ წავიდა
-თორნიკე სადაა?,-მიუგო მან
-ოთახში,დაღლილია და ისვენებს,-უთხრა სოფომ და სამზარეულოში გავიდა,სტაქანი აიღო და წყალი ჩამოასხა,კოტე ფრთხილი ნაბიჯებით მიუახლოვდა თორნიკეს კარს და ფრთხილად შეაღო,საწოლზე,რომ არ დახვდა,გაბედულად შეაღო კარი და იქვე შეჩერდა,ზურგით ფანჯარასთან მჯდომი,ტარიელივით ჩაფიქრებული ძმა,რომ დაინახა
-რას აკეთებ?,-ხმადაბლა მიუგო და მიუახლოვდა,თორნიკე შეიშმუშნა,სახე დამანჭა,ნახატი დაკეცა და ჯიბეში დამალა
-არაფერს,ვერ დავიძინე და გადავწყვიტე მეყურებინა,როგორ წვიმს,-გაეღიმა მას
-საინტერესო საყურებელია როგორ წვიმს,-ჩაიცინა კოტემ,-ელენე წავიდა,-წარბები მოეღუშა კოტეს,თორნიკემ არც შეიმჩნია
-ძალიან კარგი,-მშვიდად მიუგო და ფანჯარას მოცილდა
-შენ რა ხატავდი?,-ატრიბუტის დანახვაზე კითხა კოტემ
-კი რაიყო?
-მეგონა დაგავიწყდა,-თორნიკეს გაეცინა
-რა ხატვა?,-ხელით გაისწორა თმები,-ეგ როგორ უნდა დამვიწყებოდა შე კაცო,-გაეღიმა და რაფიდან ნივთების აკრება დაიწყო
-რავიცი,-მორცხვად გაეღიმა კოტეს,-წამოდი ცხელი ყავა დავლიოთ,ცოტას გამოფხიზლდები,-უთხრა და კარს მიეყრდნო,თორნიკე კიდევ ერთხელ შეათვალიერა საკუთარი თავი სარკეში და კმაყოფილმა გაიღიმა
-სურვილი არ მაქვს,-დააყოლა ბოლოს და უკან შებრუნდა ფანჯრისკენ დაიწყო ისევ ცქერა
-გაქვს,-ხელი დაადო მხარზე,-ვიცი ახლა რაც გაწუხებს მაგრამ,გადაივლის
-არაფერი არ მაწუხებს,წამოდი ყავა დავლიოთ,-მშემობრუნდა და დაადო მანაც მხარზე ხელი.
დაიღალა
თვალებში დიდი სევდის ნაკვალევი დაემჩნა,თითქოს მთელი განვლილი წლები გლოვობდა
დადიოდა
როგორც სიკვდილის პირას მყოფი,უხალისოდ მიდიოდა სასწავლებელში და ასევე უხალისოდ ბრუნდებოდა შინ,ერთ დღესაც ადგა კოტე და მკაცრად დაელაპარაკა,ვეღარ აიტანა ძმის მდუმარება.
-დამიჯერე ასე სჯობს,-ფართოდ გახელილი თვალებიდან შეჰყურებდა კოტე თორნიკეს,რომელიც კედლეთან იდგა და იატაკს მიშტერებოდა,-ელენე უნდა ნახო და დაელაპარაკო,-განაგრძო ისევ მან
-საჭიროებას ვერ ვხედვა,-მწარედ გაეცინა და კედელს მიეყრდნო მარჯვენა მხარით,კოტემ ცივად გახედა
-როგორ თუ საჭიროებას ვერ ხედავ,სანთელივით,რომ იწვი მაგას ვერ ამჩნევ?,ყველგან მისი ნახატები,რომ ყრია,-თვალი მოავლო ოთახს და მზერა სამუშაო მაგიდაზე ჩამწკრივებულ ნახატებს მიაპყრო,-აჰა,ესეც ნათელი მაგალილით,იმისო,რომ ელენე შეგიყვარდა,ვალდებული ხარ მიხვიდე და უთხრა ხოლო რას გეტყვის და როგორ მოიქცევა,ეს მისი ნებაა მაგრამ,ხელს არ გკრავს,-გვერდულად გაუღიმა მან
-ხვალ საღამოს სტუდენტები გეგმავენ შეკრებას,მეც დამპატიჟეს,თან დააყოლეს მარტო არ მოხვიდეო,-ირონიულად გაეცინა და ხელები გადააჯვარედინა
-მშვენიერი საბაბი გეძლევა,ელენეს სთხოვე და წამოგყვება
-ასე იოლი არაა,ის ნაწყენია,წყენა კი დიდი დროის მანძილზეც კი არ გაივლის
-არაა ნაწყენი,ქალია და თავს იფასებს მიხვდი,-ხელები დაატკაცუნა კოტემ,-უნდა,რომ შენ უთხრა,ის რისი თქმაც უნდა და თავმოყვარეობისთვის ფეხის დაბიჯება არ სურს,შენ მამაკაცი ხარ
-ვიცი,ქალები რაც არიან,არ მსურს მასზე საუბარი,ალბად არც საღამოზე წავალ,-დაბეჯითებით მიუგო თორნიკემ და ოთახის ფანჯები გამოაღო,-აქ ჩახულუთულობაა,-თქვა და თავი გარეთ გაყო
-არ იქცევი სწორად,-მის გვერდით დადგა კოტეც
-მე უფროსი ვარ და უკეთ ვიცი რა გავაკეთო და რა არა,შენ კი ამის სისწორე მცდარობის შემოწმებას არავინ გავალებს,-მკაცრად უთხრა თორნიკემ,ხელი ჯიბეზე წაიღო,-ფუ ამის სიგარეტი აღარ მქონია,წავალ ვიყიდი და ცოტას გავივლი
-როგორც გინდა,-ხმადაბლა მიუგო და ფანჯარას მოსცილდა,თორნიკემ დახურა და ჩაცმა დაიწყო,-მაგრამ,რომ წვიმს?,-დააყოლა ბოლოს კოტემ
-არაუშავს,არ მომკლავს,-გაეცინა თორნიკეს
-გაცივდები
-გთხოვ პატარა ბავშვივით ნუ მარიგებ,ცუდად მხდის,-წარბები აათამაშა და ოთახიდან გავიდა.

"სიყვარული ძალსა შენსა,ვინ არს რომე არ ჰმონობდეს",სრულიად არავინ,თორნიკე არ იყო მაგრამ,გახდა,ადრე თუ გვიან ყველა მონა ხდება რამდენიც არ უნდა იძახოს,"მე სიყვარული არ შემიძლია".,როდესაც სიგარეტი იყიდა,ტროტუარს დაუყვა,წვიმის წვეთები კეფაზე ეცემოდა,კეფიდან კი ზუგრში ჩაუყვებოდნენ,თორნიკეს აჟრიალებდა მაგრამ,არა უსიამოვნოდ,ყოველი წვეთის შეხება,ავადმყოფურად სიამოვნებდა,თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა და გამვლელ-გამომვლელებს აკვირდებოდა,მათში საკმაოდ ნაცნობი სილუეტი შენიშნა,მისკენ წასვლა დააპირა მაგრამ შეყოვნდა რადგან იგი მარტო არ იყო,თან ახალგაზრდა მამაკაცი ახლდა,რომელიც მედიდურად გამოიყურებოდა და თვალებში შესციცინებდა,დავიწყებული ჰქონდა ამ ქვეყნად მარტო ის და მის გვერდით მყოფი,რომ არ არიან,ქალს სიცივისგნა ხელფეხი უკანკალებდა და აშკარად უკმაყოფილო ჩანდა,თორნიკე კარგა მანძილით ჩამოშორდა მათ,გული,ტვინი,ფიქრები,პულსის პიანინოს ნოტებივით აყოლა,სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და მოკიდებას ეცადა მაგრამ,წვიმა უქრობდა,ღერის დასველდა,-ამის დედაც,-ამოიგმინა და დამპალი სიგარეტი ძირს მოისროლა,ინსტიქტურად უკან მიიხედა და ძლიერი შეჯახების შედეგად ძირს გაწვა,-წინ არ იყურები?,-წამოდგა და ყვირილი დაიწყო
-ბოდიში,-ნამტირალევი ხმით მიუგო მან,თორნიკეს ძალიან ეცნო ხმა,ტანსაცმლის გაწმენდას შეეშვა და დამნაშავეს შეხედა,ორივე შეკრთა და უკან დაიხია
-რატომ ტირი,წეღან ბედნიერებისგან თვალები გიბრწყინავდა,-პირდაპირ მიუგო და ერთი ნაბიჯით წინ წაიწია
-ეგ შენ არ გეხება,ბოდიში,ხომ მოგიხადე ახლა გამატარე,-ამღვრეული ხმით მიუგო და წასვლა დააპირა მაგრამ,თორნიკემ მკლავში მოკიდა ხელი -ჯერ მითხარი და მერე წადი,-მიუგო აღელვებული ხმით და ხელი უშვა,გამოცადა თუ წავიდოდა მაგრამ,ელენე აღარ განძრეულო,წვიმის წვეთებს მხურვალე ცრემლები ერეოდა,-რატომ ტირი,ბექას დაშორდი?
-გინდაც ასე იყოს ეს შენ არ გეხება,-ცრემლები შეიმშრალა ელენემ
-მეხება,-ამაყად მიუგო თორნიკემ,-აღარ განაგრძო ყველაფერი გასაგებია,ძალიან მიხარია,რომ დაშორდით,ტყუილს ვერ ვიტყვი,შეიძლება გული გატკინო რადგან შენ გიყვარს მაგრამ,ვიცი,რომ ჩვენს შორის მესამე აღარ არსებობს და შემიძლია იმედი მქონდეს,რომ ოდესმე მაპატიებ ჩემს საქციელს
-ძალიანაც ნუ დაიიმედებ თავს,-მკვახედ მიუგო ელენემ,-არ მიყვარს დ აარც არასდროს მყვარებია,ეს შენს საეჭვიანებლად გავაკეთე,-ყელი მოიღერა მან და მკაფიოდ წარმოთქვა,თორნიკეს გაეღიმა და მასთან უფრო ახლოს მივიდა
-თუ ჩემი ეჭვიანობა გინდოდა,გამოდის გულგრილი არ ხარ,-ხელი ოდნავ შეახო ხელზე,ელენეს ტანში დაფურცლა,კანკალმა აიტანა
-თუ შეიძლება ხელი გამიშვი,-გაბრაზებული ხმით მიუგო და ცივად გამოსტაცა ხელი
-არ შეგჭამ,-გვერდულად გაეღიმა თორნიკეს,-მითხარი,რომ გიყვარვარ და გაგიშვებ,-ხელი ისევ მჭიდროდ მოკიდა და მოუჭირა,საკმაოდ ახლოს მივიდა ისე,რომ მის გულისცემას გრძნობდა,პატარა გული,რომელიც უსუსური ბავშვივით ქვითინებდა,მეროე ხელი წელზე შემოხვია,ელენე შეკრთა,ლოყები შეეფაკლა,უნდა დაერტყა მაგრამ ხელი არ ემორჩილებოდა,თითქოს თორნიკეს ჰიპნოზის ქვეშ მოექცა,მუხლები მოეკვეთა და გონება დაებინდა
-გამიშვი გთხოვ,-ამოილუღლუღა შეშინებული ხმით,თორნიკეს ძალიან ცოტა აკლდა და მის ღვინისფერ ტუჩებს დასწვდებოდა.
-არ მიყვარხარ,-უნდა ეკოცნა თორნიკეს,როდესაც ელენმე მკაფიოდ მიუგო,იგი უკან დაიხია,ცივად შეუშვა ხელი
-წადი,-გამწყრალი ხმით მიუგო მან,ელენე უსიტყვოდ წავიდა უკან უკან,შებრუნდა და მშვიდად გაუყვა გზას,თორნიკე იდგა უსასოოს,უნდობლობა შეპყრობილი,თვალებ ჩასისხიალენბული და ხელებ მომუჭული უყურებდა როგორ მიდიოდა ელენე,ხელები თავისკენ წაიღო და სველ თმას ჩაებღაუჭა,საკმაოდ სველი იყო ამიტომ,იქვე მდგარ ტაქსში მოკალათდა და სახლში წავიდა,შესასვლელში კოტე გადაეღობა და გაბრაზებული უბღვერდა
-ესაა მალე მოვალო,სანამ მთლიანად არ დალპი ფეხი ვერ გამოადგი?,-საყვედურით აავსო მან
-ელენე ვნახე,-მიუგო ნაწყვეტ-ნაწყვეტი ხმით და შუბლი შეჭმუხნა,-არ ვუყვარვარ,-თქვა და დაიხარა თასმების შესახსნელად,-ისე უემოციოდ,უღიმღამოდ მომახალა,-დაბლიდან ელუღლუღებოდა კოტეს,შემდეგ წამოდგა და ოთახისკენ წავიდა
-ვწუხვარ მეგონა,-გააწყვეტინა თორნიკემ
-გეგონა ვუყვარდი ხო,-ჩაეცინა მწარედ,- რა ლოიალური ხარ,ალბად ასე იოლად არ უყვარდება,როგორც მე
-შენ?,-აღშფოთება ვერ დამალა კოტემ,-შენ გიყვარდება იოლად?,-გვერდულად გაეღიმა მას,-ეჭვი მეპარება
-კარგი როგორცაა,სოფოს ამაზე არაფერი უთხრა,რადგან მისგან მხარდაჭერას არ ველი,მაინც ელენე დასავითაა და რათქმაუნდა მე გამამტყუვნებს
-შენი ნებაა,-მიუგო კოტემ და შემოსასვლელიდან გავიდა,თორნიკე კი ოთახში შელასლასდა სველი ტანისამოსი გაიძრო და მშრალების ჩაცმის შემდეგ,მოწყვეტით დაეშვა საწოლზე.

ეგონა ვირუსს ასცდებოდა მაგრამ,რამდენიმე დღე მაინც მოუწია საწოლში გატარება,რადგან საშინლად ავად გახდა,წელი,გულ-მკერდი,კუნთები ყველაფერი ტკიოდა,სასწავლებელშიც ვეღარ დადიოდა მაგრამ,სტუდენტები აკითხავდნენ ყოველდღე და თორნიკეს სიამოვნებდა მათი ყურადღება.
-სოფო,თუ შეგიძლია ეს ნახატების შეკვრა მომაწოდე,-რბილი ხმით უთხრა თორნიკე და ხელი მაგიდაზე დაწყობილი შეკვრისკენ გაიშვირა
-ახლავე,-მიუგო და შეკვრა აიღო
-მადლობ,-რდოესაც გაუწოდა უთხრა თორნიკემ და გახსნა,-კოტე სამსახურშია?
-კი,დღეს მარინე და გიორგი მოდიან,-თვალებ გაბრწყინებულმა უთხრა და საწოლზე ჩამოჯდა,თორნიკესაც გაუხარდა,-რომ გაიგეს ცუდად ხარ ძალიან ინერვიულეს თრუმე და გადაწყვიტეს ენახულებინე,-თორნიკეს კმაყოფილად ჩაეღიმა,თავი საჭიროდ იგრძნო,რომ ვიღაცას ახსოვდა,არა ვიღაცებს კიდევ ახსოვდათ,ანუ ჯერ კიდევ საჭიროებდა ქვეყნად არსებობას,ელენეს ნახატები დაკუჭა და საწოლის ქვეშ შეყარა,ისე,რომ სოფომ ვერ დაინახა.
-აი მოვიდნენ,-ზარის ხმა შემოესმა მას და ოთახიდან გავიდა,ცოტახანში გიორგი და მარინე შემოლაგდნენ ოთახში,შეწუხებული სახე ჰქონდა ქალს,თორნიკეთან მივიდა და შუბლზე აკოცა
-ჩემი ბიჭი,როგორ დასუსტებულხარ,არაფერს ჭამ?
-ვჭამ როგორ არა
-ვერ ჭამს დედა,ყლაპვა უჭირს,-დააყოლა სოფომ და თორნიკეს საყვედურით ავსებული თვალებით დახედა
-შე საწყალო,-სახეზე მიეალერსა,ისე როგორც ამას პატარაობაში აკეთებდა,თორნიკე გაიტრუნა დედის სითბო ძალიან ესიამოვნა
-ნუ ღელავთ ვირუსია უბრალოდ,რომელიც ბევრ ადამიანს შეიძლება შეეყაროს,მომაკვდინებელი არაა,სახე ნუ ჩამოგტირით,-მიუგო ჩხრეწილი ხმით
-კარგი შვილო კარგი,-მშვიდად უთხრა მარინემ და გაეღიმა.

ცოტახანში ყველა გაიკრიბა ოთახიდან რადგან ტორნიკეს სისუსტემ სძლია და ჩაეძინა
-რამდენი ხანია რაც ასეა?,-სამზარეულოს მაგიდასთან ისხდნენ მარინე,გიორგი და სოფო
-კვირა შესრულდება,წამლებს იღებს და ფეხზე მალე დადგება,როგორც წეღან მოგახსენეთ საჭმლის ყლაპვა უჭირს და უკვე სურვილიც გამქრალი აქ,დღე გამოშვებით თუ შევაჭმევთ რამეს,ისიც ძალით,ძალიან შეიცვალა,-ამოიოხრა სოფომ
-ეს ვირუსის ბრალი არ უნდა იყოს,-დააყოლა მარინემ და გიორგის ახედა
-არ ვიცი დედა,ნაწილობრივ ვირუსის ბრალია ნაწილობრივ კი,,-ტუჩზე იკბინა მან და საუბარი შეწყვიტა,აამსობაში კარზე ზარის ხმა გაისმა,-წავალ გავაღებ,-მიუგო სოფომ,-ალბად კოტე მოვიდა,-თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნიეს ორივემ.

-აქ რა გინდა?,-კართან ატუზულ ელენეს,კითხა გამწყრალი ხმით
-თორნიკეს სანახავად მოვედი,-მშვიდად მიუგო მან
-ახლა შეუძლოდაა და ძინავს ისე შემოდი,მისი მშობლებიც აქ არიან ნახე
-კარგი,-დაუქნია თავი და სახლში შეჰყვა,მარინეს ძალიან გაუხარდა მისი დანახვა
-რა ყურადღებიან ხარ,თორნიკეს შენი ნახვა ძალიან გაუხარდება,-უთხრა მარინემ და ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები,ელენემ თავი ჩაღუნა და რაღაც ჩაიბუტბუტა.
-ხო ალბად,-მიუგო ბოლოს და შებრუნდა,-აბაზანაში შევალ და ახლავე მოვალ,თქვენის ნებართვით,-და წავიდა,ისინი საუბარში გაერთნენ და ვერც კი შენიშნეს,რომ ელენე თორნიკეს ოთახში შეიპარა,როდესაც მძინარეს დახედა,გული აუკიაფდა,თვალები აემღვრა,რამდენჯელმე იკბინა ტუჩზე და ხელები მომუჭა,მის ახლოს დადგა და თვალის დაუხამხამებლად უცქერდა,საწოლთან დაკუჭული ბურცელი შენიშნა და რატომღაც დააინტერესა,არ მოელოდა იმას რაც ამ ფურცელზე ეხატა,ცრემლები წამოსცვვიდა და უკან უკან წავიდა,ფეხი წამოკრა მაგიდას და ხმაზე თორნიკე შეიშმუშნა,გვერდი იცვალა და ისევ განაგრძო ძილი,ელენმ კი ღრმად ჩაისუნთქა და კარი ფრთხილად გააღო და გავიდა,ხელში ნახატი ეკავა დაკუჭა და ჯიბეში ჩაიდო,თვალები შეიმშრალა და ისევ დაუბრუნდა სამზარეულოში მყოფთ.
-ელენე რა გჭირს?,-თვალებ ამღვრეული,რომ დაინახა სოფომ მასთან მივიდა და ხელკავი გამოდო,ელენემ სისუსტე იგრძნო და მთელი ძალით ჩაებღაუჭა,-ელენე,-ამის თქმა და მისი გონების დაკარგვა ერთი იყო,გიორგიც მიეშველა,ხელში აიყვანა და დივანზე დააწვინა
-რა მოუვიდა?-აღშფოთდა მარინე,-წეღან კარგად იყო,-მხრები აიჩეჩა სოფომ
-არ ვიცი,პირველად წაუვიდა გული,-დაიხარა და სპირტი მიუტანა ცხვირთან,მძაფრი სუნი,რომ იგრძნეს ნესტოებმა ელენეს თვალები გაეხილა,შეშინებულმა მიმოიხედა და ჯიბისკენ წაიღო ხელი
-რა დამემართა?,-ამოიგმინა და მოწყვეტით დაეშვა დივანზე,ისევ ეცადა წამოდგომას,ხელები მომუშტა და ისე დაეყრდნო დივანს,გაჭირვებით მაგრამ, მაინც წამოდგა
-,ხელი როგორც კი მოგკიდე ისე ძლიერად მომიჭირე მეგონა მომტყდებოდა და შემდეგ გონება დაკარგე,გადაიღალე ალბად
-ხო ალბად,-დაამოწმა მანაც და სამზარეულოში წყლის დასალევად გავიდა,გიორგი დ ამარინე დამშვიდებულები დასხდნენ ისევ მაგიდასთან და საუბარი განაგრძეს
-კარგი სოფი მე წავალ სახლში
-როგორც გინდა,-მიუგო მან და სტაქანი გამოართვა,ხელი მოკიდა და შემოსასვლელამდე მიაცილა
-გთხოვ თორნიკეს არ უთხრა,რომ აქ ვიყავი,-ამღვრეული ხმით მიმართა და ხელი ძლიერად მოუჭირა
-არ ვეტყვი მშვიდად იყავი,-თავი დაუქნია სოფომ.

როდესაც ელენე წავიდა,თორნიკეს ოთახში შევიდა,მას უკვე ეღვიძა
-ელენე იყო აქ,თქვენი საუბარი გავიგონე,-თვალებიდან ცეცხლს აკვესებდა,-რა უნდოდა ჩემს სახლში
-ისევ თავიდან იწყებ?-კოპები შეკრა სოფომ
-რას ქვია თავიდან-აღარ აქვს მას უფლება ჩემს სახლში მოსვლის გარკვევით მითხრა,რომ არ ვუყვარვარ,-ანერვიულება დაეტყო სახეზე,უეცრად თავში რაღაც მოაწვა საწოლიდან გადაიწია და ფურცლები გამოიღო,გადათვალა და,როდესაც მიხვდა ერთი ნახატი აკლდა,უფრო განრისხდა,ნერვი აუთამაშდა,თვალებში ისევ სისხლისფერი ნაპრალები გაუჩნდა,-თან უფლება მიგიციათ ჩემს ოთახში შემოსულიყო
-შენს ოთახში არ ყოფილა,-მკაცრი ტონით უთხრა და ფანჯრისკენ წავიდა
-იყო და თან ხელს ჩემი ნახატი გააყოლა,-ხრიწინით მიუგო და საწოლზე გადაწვა,სოფოს ახლაღა მოუვიდა აზრად თუ რატომ გახდა ელენე ცუდად მაგრამ,თორნიკეს მაინც საპირისპიროს უმტკიცებდა.

"რატომ არაფერი ვუთხარი,რატომ მოვატყუე,"ცრემლების ღვრით მიდიოდა ელენე,ხელში გაშლილი ფურცელი ეკავა და ცრემლებით ასველებდა,წამდაუწუმ უყურებდა საკუთარ თავს,ქალს,რომელიც მისი ასლი იყო,ლავიწის ძვლებზე წყლის წვეთები შენიშნა და ის დღე გაახსენდა,უარესად აეწვა სახე,ლოყები შეეფაკლა,ნახატი დაკუჭა და ისევ ჯიბეში ჩაიდო და ტაქსი გააჩერა
-საბურთალოზე თუ შეიძლება,-მიუგო დამშვიდებული ხმით
-დიახ ქალბატონო,-რბილად უთხრა მძღოლმაც და ადგილიდან დაიძრა.

ხან ვუშვებთ ისეთ შეცდომას,რომლის გამოსწორებასაც მთელი ცხოვრება ვანდომებთ,ან უბრალოდ არ ვცდილობთ გამოვასწოროთ.
მზიანი დილა იყო,ტორნიკეც აღარ უჩიოდა ჯამრთელობას,საწოლიდან წამოდგა და ფანჯრები გააღო,ოთახი განიავდა მზის სხივები შეეფინენ,მათ წინ არიმართა და გულმკერდი სითბოთი აევსო,ხელები გაშალა და გაიზმორა,რამდენჯელმე დაამთქნარა და ფრატუნით გავიდა ოთახიდან,კოტე სუფრასთან იყო დასკუპებული და ყავას მიირთმევდა და კრემით ამოვსებულ შუს მიირთმევდა,თან ხელს ორსული ქალივით მუცელზე ისმევდა
-რა სასიამოვნოა დილით მირთმევა,მმ,-კმაყოფილმა გახედა სახე დამანჭულ თორნიკეს და ყავა მოხვრიპა-დილამშვიდობის ძამიკო,-თბილად მიუგო ტუჩები ხელსახოცით მოიწმინდა და წამოდგა
-დილამშვიდობის,-უთხრა მანაც და აბაზანაში შევიდა
-რაღაც კაი ხასიათზე ჩანს არა?-კითხა სოფოს კოტემ და გვერდულად გაიღიმა,სოფომ კი თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია,ამასობაში მოათავა საქმე აბაზანაში თორნიკემ და საუზმეს შეექცა
-დაგელოდები და ერთად გავიდეთ
-კაი,თუ არ დააგვიანებ დამელოდე,-ტუჩის კუთხეებში კრემი ესვა და კოტემ,რომ შეხედა სიცილი დაიწყო.

კიბეებზე ჩაირბინეს და პირველი შემხვედრი ტაქსი გააჩერეს,როგორც ყოველტის წინასწარ გადაუხადა თორნიკე ფული და დამშვიდებული მოკალათდა
-ერთ დღეს მანქანის საყიდლად წავიდეთ,რამდენსაც ამათ ვახარჯებთ კი მოგვივიდოდა რამე ნორმალური
-თვის ბოლოს ხელფასს ვიღებ და წავიდეთ-დაეთანხმა კოტეც,-მართალი ხარ სულ ასე ხო არ ვივლით
-ელენეზე,ხომ არაფერი გაგიგია
-ისევ ელენე,-ცხვირი ჩამოუშვა კოტემ-მეგონა დაგავიწყდა
-შენ სულ მცდარი რამ რატომ გგონია,-მხარი გაჰკრა სიცილით თორნიკემ,-ან ნებითა მისითა ან ძალითა ჩემითა
-ეგ რას ნიშნავს
-უიმისოდ ყოფნა არ შემიძლია და სხვა რა დამრჩენია უნდა მოვიტაცო
-რა?,-თვალები გაუფართოვდა კოტეს,-ამას შენ ამბობ,მისი ნახვა აღარ გინდოდა და ასე უცებ როგორ გადაწყვიტე
-მეგონა დავივწყებდი მაგრამ,შევცდი,ხედავ მეც კი შევცდი,ამიტომ დიპლომიანმა სასიძმო უნდ ამოიტაცოს ელენე,-კმაყოფლს ჩაეღიმა და ოდნავ დაბურულ მინაში გაიხედა.
-სიყვარულს ადამიანის ჭკუიდან გადაყვანაც შეუძლია და მე ეს ახლა გავიგე,არა უფრო სწორად შენ დამიმტკიცე,მანდ ტვინში ბორტები მოგეშვა რაღაც სხვანაირად აზროვნებ,სად გაქრა ის თორნიკე,რომელსაც ქალებისკენ გახედვა არ ეპიტნავებოდა და მთელი გონება და სული სამსახურში ჰქონდა ჩადებული,ჩემს გვერდით ზის ახალი სრულიად განსხვავებული,ნამდვილისგან საკმაოდ შეუსაბამო მაგრამ,უკეთესი,-მძღოლს ეღიმებოდა მათ საუბარზე
-ზოგჯერ ხდება ისეთი რამ ადამიანის ცხოვრებაში,რაც მთლიანად ცვლის მის სტრატეგიას,მომავლის მხარეს კიდევ ერთი ნიშანი ჩნდება
-და ეს ნიშანი ზოგჯერ სიყვარულია,-თითები დაატკაცუნა ერთი მეორის მიყოლებით კოტემ და გაბადრული სახით გახედა თორნიკეს,მან თავი დაუქნია და გვერდულად გაიღიმა
-უკვე მოვედით,-მიუგო მძღოლმა და მათაც დატოვეს მანქანა.

სამსახურის კართან იდგნენ და კოტე სანამ შევიდა ცოტახანს კიდევ განაგრძეს საუბარი-როგორ აპირებ მის მოტაცებას,მეშინია ამას ცუდი შედეგი არ მოჰყვეს
-არ მოჰყვება ძამიკო დამიჯერე,თუ მურმანის ეკალივით არ ჩაეკვეხა ვიღაც ჩვენს შორის
-ბექას გულისხმობ?,-ალმაცერად ახედა კოტემ
-დიახ სწორედაც,რომ ბექას მაგრამ,ის მამშვიდებს,რომ ელენეს არ უყვარს და ისიც არ დამავიწყდება,რომ არც მე ვუყვარვარ
-და შენ გჯერა,რომ არ უყვარხარ?,-ტუჩები წინ გამოწია კოტემ და ფეხები გადააჯვარედინა
-არა,-ჩაეღიმა თორნიკეს,-ღმერთმა მომანიჭა უნარი,როდესაც ადამიანი მიყურებს მივხვდე თუ იგი რას გრძნობს ჩემს მიმართ ან განიცდის იმ წუთს,რა დროსაც მე მიყურებს,ამას დავუმატოთ პრაქტიკა,როდესაც მე მას შევეხე,გამოსცრა ტანში,ხელები აუკანკალდა,თვალებში სითბო ჩაეღვარა,ისეთი საყვარელი და სათუთი იყო მომინდა მეკოცნა მაგრამ,ყველაფერი გააფუჭა,ერთი მცდარი ტყუილი სიტყვებით,მაშინ ჩემში დიდი უნდობლობა და ზიზღი გამოიწვია,რასაც გრძნობდა ის დამიმალა თანაც,ისე,რომ იცოდა მივხვდი,რომ ვუყვარვარ,-ვეღარ ჩერდებოდა თორნიკე,კოტე კი დგომით დაიღალა,ერთი ოთხჯერ მაინც დაამთქნარა
-დამაგვიანდა სახლში,რომ მოვალ მერე გავაგრძელოთ,-წუწუნით უთხრა და შევიდა
-კაი ჰო,-დააყოლა ბოლოს და შემობრუნდა,კიბეებზე უნდა ჩასულიყო,როდესაც მის წინ მანქანა გაჩერდა,ოდნავ ანერვიულდა
-დაბრძანდით ბატონო თორნიკე უნივერსიტეტში ჩვენ მიგიყვანთ,-მიუგო ერთმა ახალგაზრდა გოგომ და კარი გაუღო,თორნიკემ შვებით ამოისუნთქა და მანქანაში მოკალათდა.

,,სინანული გონიერებაა,რომელიც გვიან მოდის”.გვიან ეგება ადამიანი გონს და სინანულში ვარდება,ცრემლები ბალიშს ასველებს გამოსავალი კი თითქმის არ არსებობს,წყლულები დღითიდღე მატულობს ტანზე,გული ჭრილობებს იძენს და ფართოვდება,საწოლის კუთხეში იჯდა ელენე გულზე ძლიერად ჰქონდა ხელი მოჭერილი,მტკივან ადგილს უფრო ძლიერად იტკიებდა,პატარა აღარ იყო,რომ ვენები დაესერა ან თავი ჩამოეხრჩო,ფიქრობდა შეცდომის გამოსწორებაზე,ჭრილობის შეხორცებაზე,რომელიც მანვე მიაყენა საკუთარ თავს,არადა შეეძლო ცივილიზებულად შეეხედა ამ ყველაფრისთვის განა,რა მოხდა,ცრემლები შეიშრო და ფეხზე წამოდგა,სახლში არავინ იყო ამიტომ დიდხანს არც თავად გაჩერებულა.

ყველაზე რთულია ადამიანს დაანახო,რომ გიყვარს,ზოგჯერ დუმილი სიტყვაზე ძვირფასია და რისი თქმაც ადამიანს სურს,იმას ხანდახან თვალები გვამცნობს.
ფრთხილად გაშალა ფურცელი და დააცქერდა,მთელი გზა თვალი არ მოუცილებია,თორნიკეს სახლთან,რომ მივიდა დაკეცა და სათუთად ჩაიდო ჩანთაში,ლიფტი არ მუშაობდა ამიტომ ფეხით აუყვა კიბეებს,კორპუსი დიდი ხნის იყო ამიტომ,კიბეები აქა-იქ მითხრილ მოთხრილი და გაფუჭებული იყო,მოაჯირები ყანყალებდა.ქოშინით ამიაღწია კარამდე და რამდენჯერმე დააბრახუნა,ხელის აწევა დაეზარა,რომ დაეზარუნებინა
-ელენიკო,როგორ მიხარია შენი ნახვა,-,როდესაც კარი გააღო სოფომ შემოეხვია და სახლში შეიყვანა
-მოპარული ნივთის დასაბრუნებლად მოვედი,-მიუგო რბილად და ჩანთიდან ნახატი ამოაძვრინა
-როდესაც თორნიკე,მოვა პირადად გადაეცი,იქნებ მას არ უნდა,რომ დაუბრუნო,-ეშმაკურად ჩუკრა თვალი სოფომ,-მოდი ყავა დავლიოთ,კრუასანები მაქვს,-თბილად გაუღიმა ელენემ და თავი დაუქნია.

გასქურაზე შემოდგა ყავა და კრუასანებით სავსე საინი მიიტანა,-თორნიკე მალე მოვა?,-ცოტახნის შემდეგ თვა ელენემ და კრუასანი აიღო
-რათქმაუნდა,ექვსზე სახლშია ხოლმე,-ლაპარაკ=-ლაპარაკში ყავაც ამოვიდა და ფინჯნებში ჩამოასხა,-კოტეც ამ დროს მოდის
-რა კარგია კოტემ სამსახური,რომ იშოვა
-მერედა ვისი დახმარებით?,-ისევ გადაერთო სოფო თორნიკეზე,ელენე შეიშმუშნა,ფინჯანს დახედა და თავის ანარეკლს ყავაში დაემანჭა,-თავს რატომ არიდებ მასზე საუბარს,მგონი ჯობია ორივე სერიოზულად დაილაპარაკოთ,პატარა ბავშვები აღარ ხართ,განსაკუთრებით ის,-ელენე ყელში გაკვეტებული ნერწყვის ბურთულა გადაყლაპა,სახეზე ფერი ეცვალა
-ჩვენ სალაპარაკო არაფერი გვაქვს,-მკაცრი ტონით მიუგო და სული შეუბერა ცხელ ყავას
-მე რატომ მგონია,რომ გაქვთ,ახლა მოვა და ყველაფერს გაარკვევთ-შეუბღვირა სოფომ.
ტაქსი გააჩერა და სახლისკენ წავიდა,გზად კოტე შეხვდა და ისიც წაიყოლა
-რა მალე გამოხვედი ძამიკო,-ხელი გადახვია კოტემ
-ამ დროს გამოვდივარ სულ,-დაებრიცა სახე თორნიკეს,-დღეს საშინლეად დავიღალე,სახლში წასვლა რატომღაც არ მინდა,-კოტე დაიმანჭა
-აქედან პირდაპირ სახლში,მერე თუ გინდა წადი,სოფომ არ მინდა ინერვიულოს,ტელეფონიც დამრჩენია
-კაი მაშ,ჯერ სახლში მივიდეთ და მერე სადმე წავიდეთ ჩვენ სამი,-თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია კოტემ,ეს იდეა მასაც მოეწონა.

ნიჟარასთან იყო უკვე მისული სოფო,როდესაც კარზე დააბრახუნეს,ალბად ხელის აწევა მათაც დაეზარათ,ელენემ ყურები ცქვიტა
-მე გავაღებ,-თქვა და კარისკენ გაემართა,როდესაც თორნიკე დაინახა,ანერვიულდა
-რა კარგ დროს მოვედით ელენეც აქ ყოფილა-მხიარულად მიუგო კოტემ თორნიკეს და მხარზე დაუბარტყუნა ხელი
-შემოდით,-თავი დახარა და ისე უთხრა,თავი არ აუწევია,დასჯილი ბავშვივით გაჰყვა უკან,კოტემ სოფო გადაკოცნა
-აქ კარგი ამბავი მოხდება-უჩურჩულა ყურში და წყალი მოსვა,-მგონი თორნიკეს გეგმა ჩაუვარდა,ელენე თავისი ფეხით მოვიდა
-რა გეგმა?,-ხელი მოკიდა სოფომ და სამზარეულოდან გაიყვანა
-არაფერი ისეთი-ხელი ჩაიქნია კოტემ,-უბრალოდ უნდა მოეტაცებინა,რადგან მეტის ატანა აღარ შეუძლია,კაცი გაგიჟებულია სიყვარულისგან
-მერე მივიდეს და უთხრას,-გამწყრალი ხმით მიუგო სოფომ
-ოხ ეს ქალები,-ჩაიფრუტუნა კოტემ
ელენე მოკუნტული იჯდა დივანზე თავი ჩახრილი ჰქონდა,თორნიკე მის გვერდით დაჯდა,დაწყებაა რთული,თორემ მერე ყველაფერი თავისით მოდის
-ელენე უნდა ვილაპარაკოთ
-მეც მაგის თმას ვაპირებდი,-მხრებში გაიმართა და ამაყად მიუგო
-წამო ოთახში შევიდეთ მაშინ,-თავი დაუქნია მანაც და გაჰყვა,როდესაც შევიდნენ საწოლზე ჩამოსხდნენ და ერთმანეთშ თვალებში უყურებდნენ
-რა რთულია შენთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს უთხრა,რომ გიყვარს,ელენე,-მისი ხელი ხელებში მოიქცია,-ნუ დამსჯი,ნურც მატყუარა შემრაცხავ,უბრალოდ მომისმინე,-უმწეოდ აფახუნებდა ელენე თვალებს,-მიყვარხარ,-მისი ხელი აიღო და გულთან მიიტანა,ელენე შეკრთა,როდესაც იგრზნო თორნიკეს გულის ცემა,ის ისე რიტმულად ძგერდა,თანაც ორმაგად,თითქოს საგულედან ამოგლეჯას ლამობსო,ელენე ამდენს ვეღარ გაუძლო და მის მკერდზე მიესვენა,ტორნიკე ხელები ძლიერად შემოხვია და მთელი ძალით ჩაიხუტა,-ასე ახლოს ხარ და მაინც მგონია,რომ შორს ხარ
-ალბად იმიტო,რომ არ მითქვამს როგორ ძლიერად მიყვარხარ,-ამოილუღლუღა ელენემ,მისი მკერდიდან თავს ვერ იღებდა იმ სურნელს ვერ წყდებოდა,მისი კანის საოცარ სურნელს
-ვიცი,პატარავ,-ალერსიანი ხმით მიუგო თორნიკემ,თავი ააწევინა და ოდნავ შეეხო ბაგეზე,ისე,რომ ორივემ თავბრუსხვევა იგრძნო,ელენემ ვეღარ მოითმინა არ იკმარა ოდნავი შეხება და ბაგეზე ჩაეკონა.
უმტკივნეულოდ გადაიარა ქარიშხალმა ყველაფერი ჩაწყნარდა,ცუდ დასაწყისს ყოველთვის ცუდი დასასრული არ აქვს ზოგჯერ გამართლდება კიდეც,სიყვარულის პატარა პირამიდები ეგება ჩვენ გარშემო,იქმნება პატარა ხუხულები შემდეგ ფართოვდება და დიდ სართულებიან ნაგებობად იქცევა,ერთმანეთის ალერსით გაუმაძღარნი სიყვარულის თვალები შეჰყურებდნენ ერთმანეთს
-ახლა რა იქნება
-ამას დრო გვიჩვენებს,დავტკბეთ იმით რაც გვაქვს და თუ მეტს დავიმსახურებთ მივიღებთ კიდეც
-სირცხვილი სოფო და კოტე მარტო,რომ დავტოვეთ,-თორნიკეს გაეცინა და ნიკაპზე წაკრა თითი
-ანუ გავიდეთ და რა ვუთხრათ,რომ გავალთ?,-ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები,ხელი შემოხვია წელზე და შუბლზე აკოცა
-ვუთხრათ,რომ ყველაფერი მოგვარდა
-კაი,მომეცი ხელი და გავიდეთ,-ხელი გაუწოდა თორნიკე,ელენეს გაეღიმა და ხელი დაადო,ძლიერად მოუჭირა მან
-ნუ გეშინია არსად გავიქცევი,-გაეცინა ელენეს
-ვიცი მაგრამ,როდესაც ხელი მიკიდა კიდევ უფრო ვძლიერდები,-კარი შეაღო და ამაყად გავიდნენ ოთახიდან,კოტე და სოფო დივანზე ისხდნენ და საუბრობდნენ,ხელი-ხელ ჩაკიდებული ელენე და თორნიკე,რომ დაინახეს უთქმელად მიცვივდნენ და მიულოცეს
-წავალ შმპანიურს ამოვიტან,-თქვა კოტემ და წასასვლელად მოემზადა
-ეს ამბავი უნდა ავღნიშნოთ,-გაბადრული სახით მიუგო სოფომ ელენეს და ხელკავი გამოდო
კოტე წავიდა,ელენემ და სოფომ სუფრის გაწყობა დაიწყეს თორნიკემ კი მშობლებს დაურეკა,ისე გაუხარდა მარინეს მათი ამბავი ემოციები ვერ დამალა და ტელეფონში ატირდა,თორნიკეს დედის რეაქციაზე გაეღიმა და კიდევ უფრო მოემატა სიხარული,როდესა იგრძნო რამხელა ბედნიერება მიანიჭა ამით ძმას და მშობლებს.
დედას ყოველთვის კარგი უნდა შვილისთვის,შეიძლება რამეში შეცდეს მაგრამ,იგი უკიდურეს შემთხვევაშიც კი არ ატკენს შვილს გულს,მოკვდება და ბოლომდე უერთგულებს თუნდაც მან ზურგი აქციოს,თუნდაც არ დაუჯეროს რასაც დაარიგებს დედისთვის ის ისევ ისეთი პატარა დაუცველი არსება იქნები,რომელიც უფალმა ჩაუსახა,ცხრა თვზე მუცლით ატარა,შობა მოავლინა ქვეყანას,სიარული და ლაპარაკი ასწავლა,.ეს ყოველიფე მის გონიერებაში კარგად იყო გათვითცნობიერებული და დედის ფასი კარგად იცოდა.

კოტემ უკვე მოიტანა ორი ბოთლი შამპანიური,ამასობაში გახარებული გიორგი და მარინეც მოადგნენ ზღრუბლს და კიდევ უფრო მეტი სითბო და სიყვარული შეიტანეს სახლში
-გამახსენდა,-სუფრასთან ისხდნენ,როდესაც შეზარხოსებულმა კოტემ თითი დააბარტყუნა მაგიდაზე და ბარბაცით აწია თავი,-ასე ახლა წელს ვიყავით,ზუსტად 1997 წელი სრულდებოდა,-ჩაეღიმა და თბილად გადახვია ხელი სოფოს,-ბოლო და უკანასკნელი წელი იყო,როდესაც ყველანი სუფრასთან ვისხედით და ვილოცებოდით,-თვალებიც კი აემღვრა,თორნიკესაც თვალწინ დაუდგა ის დრო და ღიმილი მოადგა ბაგეზე, მიხვდა კოტე რის თქმასაც ცდილობდა,ხელი ააფარა პირზე და შეაჩერა
-კარგი ხარ ძამიკო შენ,-უთხრა მან და შამპანიურით სავსე სტაქანი მიუჭახუნა.

თუ ერთხელ მაინც არ ენდე ადამიანს,ფუჭად ჩაივლის შენი ცხოვრება,ყველა ადამიანს ეძლევა შანსი,შეცდომის გამოსწორების,ნდობის მოპოვების,სიყვარულის დამტკიცების და ასე შემდეგ,უამრავი რამის სანამ მიწაზე მყარად დგას და ზურგი აქვს გამაგრებული,კაცად,როდესაც იბადები კაცადვე უნდა მოკვდე.

მინაწერი ხელსახოცებზე,რომელიც შემდეგ ყველამ შეინახა რათა სამახსოვროდ შეენახათ ეს განსაკუთრებული დღე
1.ხელსახოცი,რომელიც დაწერა თორნიკემ და გადასცა მომავალ მეუღლეს ელენეს,-ჩემო ძვირფასო,სულის ნაწილო,ყველაზე ტკბილო,ფიცად მიიღე ჩემი ნაწერი,რადგან მე შემოგფიცავ უკვად სიყვარულს,შენთან ერთად შევქმნი ლამაზ ოჯახს და მეყვარები სიკვდილამდე,-დაკეცა და ხელის გულზე დაუდო,შემდეგ კი თითები ერთი-მეორის მიყოლებით დააკეცინა და ზედ ეამბორა
4love.ge