მაია ბარათაშვილი: "თუ ნამდვილ მეორე ნახევარს ვერ იპოვი, ჯობს, შენ გვერდით არავინ იყოს"

მომღერალ მაია ბარათაშვილს ცხოვრების გზაზე სამი საყვარელი ადამიანი გამოეცალა. 11 წლის იყო, როდესაც გამზრდელი ბებია გარდაეცვალა. მეორე დარტყმა 15 წლის ასაკში მიიღო, როდესაც დედაც წავიდა ამქვეყნიდან. დარჩა ხანშიშესულ მამასთან ერთად. რამდენიმე წლის წინ კი მამამაც დატოვა. ჯაზვუმენი მარტოხელაა, თუმცა სავსე ცხოვრებით ცხოვრობს, სამყაროსთან ჰარმონიაშია და გვერდით მეორე ნახევარი მხოლოდ ერთი პირობით წარმოუდგენია. ეს პირობა დიდი სიყვარულია.
– მაია, როგორც ვიცი, 11 წლამდე ბებიასთან იზრდებოდით. რა კვალი დატოვა ამ პერიოდმა თქვენს ცხოვრებაში?
– ბებიამ უამრავი სითბო მომცა, ადამიანებზე ზრუნვა მასწავლა. ის იყო ტიპური ბებია თავისი კომბოსტოს ღვეზელებით. დიდი სამოვარი გვქონდა. მან მასწავლა ჩაის დალევა ნატეხ შაქართან ერთად. რუსულ ენაში პირველი სრულყოფილი გაკვეთილები მასთან მქონდა.
ბებია ცდილობდა, ჩემთვის ფრანგულიც ესწავლებინა. გიმნაზიაში გაზრდილი ქალი იყო და ეს ენაც შესანიშნავად იცოდა. ფრანგული ვერ ვისწავლე, მაგრამ ბებიისგან დამრჩა ერთი ფრანგული ლექსი, რომელსაც მაშინ ამბობდა, როდესაც რაიმეს კარგავდა.
ბაბუაჩემი, გოგი მგალობლიშვილი, საქართველოს მთავარი მეღვინე იყო. ის კარგად არ მახსოვს, მაგრამ ბებია მასზე ბევრს მიყვებოდა. იმდენად ლამაზები იყვნენ, როდესაც ქუჩაში გადიოდნენ, ხალხი მათკენ ტრიალდებოდა. მთელი ჩემი ბავშვობა ბებიასთან ურთიერთობაში გავიდა. მშობლები მუშაობდნენ და მასთან უფრო ახლოს ვიყავი.
– მისი გარდაცვალება მტკივნეულად გადაიტანეთ?
– ბებიას ჩემ თვალწინ დაემართა ინფარქტი. ეზოში ვთამაშობდი, როდესაც დამიძახა, გული მტკივაო და მალევე გარდაიცვალა. ეს იყო ჩემთვის პირველი დარტყმა. ბევრი ახლობელი ადამიანი დავკარგე, მათ შორის პირველი ბებია იყო, მერე დედა, საყვარელი მამიდაშვილი...
– როგორი ქალი იყო დედათქვენი?
– დედა ბრწყინვალედ მღეროდა რუსულ რომანსებს. გვერდით არასდროს დამჯდომია და რომანსები არასდროს უსწავლებია, მაგრამ ვაკვირდებოდი, როგორ მღეროდა. დედა სტომატოლოგი იყო და ფაქტობრივად სტომატოლოგიურ კლინიკაში გავიზარდე. პატარა ბავშვი ანკეტებს ვავსებდი. თქვენ წარმოიდგინეთ, ამ საქმეს მანდობდნენ. ისინი მკარნახობდნენ, მე ვწერდი. თერაპიის განყოფილებაში ხელთათმანებით სამუშაო იარაღებიც დამქონდა.
დედისგან ვისწავლე მეგობრობაც. მას დიდი და საოცარი სამეგობრო წრე ჰყავდა. ჩვენს სახლში ნარჩევი ინტელიგენცია იკრიბებოდა – არტისტები, მხატვრები... მეორე დარტყმა 15 წლის ასაკში მივიღე, როდესაც დედა გარდაიცვალა.
– ამ ასაკში დედის დაკარგვა გოგონასთვის უმძიმესი იქნებოდა.
– ხელების გასავსავებაც კი ვერ მოვახერხე, რადგან ასაკოვანი მამა მყავდა. ის ყველანაირად გვერდით მედგა, მაგრამ უამრავი საქმე ჰქონდა. ოჯახი კი მე მიმყავდა და ვაი–ვიშის დრო არ იყო.
– როცა ორნი დარჩით – მამა და ქალიშვილი – როგორ გაგრძელდა თქვენი ცხოვრება?
– მამის გვერდით ყოფნა დიდხანს მომიწია. ის 93 წლის გარდაიცვალა, მაშინ მე 32 წლის ვიყავი. მამა დენდივით გამოიყურებოდა, ფანტასტიკური გარდერობი ჰქონდა. სტილისადმი ასეთი მიდრეკილება მისგან გამომყვა. შლიაპას ისე ვერავინ ატარებდა, როგორც მამა. ძალიან ჰგავდა ჟან მარეს – მწვანეთვალება, თეთრი, მაღალი კაცი იყო. ბედნიერი ვარ, რომ მისი პროპორცია, სიმაღლე, აგებულება გამომყვა. მკაცრად აკონტროლებდა თავის რაციონს. არ მახსოვს, ოდესმე ერთი კილოთი მაინც მოემატა წონაში.
მამასთან ურთიერთობა ჩემთვის დიდი სკოლა იყო. მან მასწავლა, რომ ადამიანი ფხიზლად უნდა უყურებდეს ცხოვრებას და უნდა სწამდეს ღმერთის. ყოველ დილა–საღამოს ჩემთვის, ჩემი კეთილდღეობისთვის ლოცულობდა. მეუბნებოდა, ღმერთის გარეშე ადამიანი არ ვარგაო. ეს დღემდე ჩარჩენილია ჩემს მეხსიერებაში. მამა ადვოკატი, თავისი საქმის ბრწყინვალე სპეციალისტი გახლდათ.
– ხელოვნების სფეროში რა საფეხურების გავლა მოგიხდათ, სანამ თქვენს ადგილს იპოვნიდით?
– რა თქმა უნდა, თავის დამკვიდრება რთული იყო. 17 წლის ასაკში პირველად მოვისმინე ჯაზი – დაიან შური და გადავწყვიტე, მასავით მემღერა. პირველად რომ ჩავწერე სიმღერა და მოვისმინე, გული გამისკდა, იმდენად ქართული იყო. მერე თბილისში დათო ლოლაძის ფანკლუბი გაიხსნა. ამ პროფესიას სწორედ იქ დავუახლოვდი, ვისწავლე მიკროფონთან ურთიერთობა, პარტნიორის მოსმენა. ჯაზის ანბანს გავდიოდი. ბევრს ვმუშაობდი. მერე დაიწყო მოგზაურობები. სხვადასხვა მუსიკოსთან ურთიერთობამ ბევრი რამ მასწავლა. თითოეული მათგანი დიდ გამოცდილებას მიტოვებდა.

– ამ ყველაფრის პარალელურად პირადი ცხოვრება ჩრდილში ხომ არ გადავიდა?
– იმდენად დაკავებული ვიყავი, რომ პირადი ცხოვრებისთვის არ მეცალა. ჩემზე იყო ოჯახი, მე ვშოულობდი ფულს, ვუვლიდი მამას, ბევრ ადგილას ვსწავლობდი, ვაშენებდი კარიერას სხვადასხვა მიმართულებით. რასაც კი ხელი მოვკიდე, ყველაფერი პროფესიად ვაქციე. დღეს მოლაპარაკებები, კონტრაქტების გაფორმება სამ ენაზე შემიძლია. მენეჯერული უნარ–ჩვევები კომპანიებში მუშაობისას გამომიმუშავდა – პუნქტუალურობა, მიზანდასახულობა, საქმის ბოლომდე მიყვანა.

– გული არ გეკითხება, გცალია თუ არა სიყვარულისთვის და ალბათ თქვენც გყვარებიათ. ყველა ქალი ოცნებობს ოჯახზე, შვილებზე...
– ოჯახი კარგია, ქალების და მამაკაცების უმრავლესობა ამისკენ მიილტვის. როგორც ამბობენ, ღვთისგან კურთხეული საქმეა, მაგრამ მხოლოდ ერთ შემთხვევაში, როდესაც ოჯახის შექმნა კარიერაში შენს უკან დახევას არ გულისხმობს. ოჯახის შექმნა კარგია, მაგრამ არა – სავალდებულო. შეიძლება ქალი ცოლად გაჰყვეს მამაკაცს და ეგონოს, რომ ისაა მისთვის სასურველი, ამ დროს კი კაცმა ქალი ფსკერზე ჩაიყვანოს. ქმარი და შვილი დროის 90 პროცენტს მოითხოვს. ქალს უნდა უღირდეს, რომ ასეთი ნაბიჯი გადადგას.
– შვილის გამო არ ღირს?
– შვილს გააჩნია. გამრავლება აუცილებელია, მაგრამ არ გინახავთ, რომ შვილის გამო ადამიანი მთელი ცხოვრება უბედური ყოფილა? მხოლოდ შვილის გამოჩეკვა არაფერს ნიშნავს. ღვთის კანონით და პატიოსნად ცხოვრება გაცილებით უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ოჯახის შექმნა. თუ შენს ნამდვილ მეორე ნახევარს ვერ იპოვი, ჯობს, შენ გვერდით არავინ იყოს. თუ ცოლ–ქმარს შორის სიყვარული არ არის, მხოლოდ ვალდებულებებით ცხოვრება რთულია.
– ამჟამად რა გეგმები გაქვთ?
– ჩემს ცხოვრებაში იქნება სიახლე, რომელსაც დეკემბრის ბოლოს "ქართული ბრენდის" დაჯილდოებაზე შეიტყობთ. იმას, რაც მე ჩავიფიქრე, წლები სჭირდება. როცა მივხვდები, რომ ჩემს მიზანს ვუახლოვდები, მაშინ კიდევ ერთი ინტერვიუ ჩავწეროთ. ამას გარდა, ვმოგზაურობ, ჩემს საქმეს ვაკეთებ და ამით ბედნიერი ვარ. მყავს ფანტასტიკური მეგობრები, ვცდილობ, რომ სამყაროსთან და ღმერთთან ჰარმონიაში ვიყო. საკუთარ აზრებს არავის ვახვევ თავს, მაგრამ ჩემთვის სულიერი ცხოვრება ძალიან მნიშვნელოვანია.

ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე