"კაცი, რომელიც მიყვარს, დაქალის ყოფილი ქმარი და ჩემი ნათლულის მამაა"

ბავშვობის მეგობრებს შორის ზოგჯერ შეიძლება ისეთი წყალგამყოფი გაჩნდეს, რომ ორი ძალიან ახლობელი ადამიანი ერთმანეთს დააშოროს. ჩვენი რესპონდენტის, მეგის, ცხოვრებაში სწორედ ასეთი რამ მოხდა. დებივით შეზრდილი გოგოების ბუნება საბოლოოდ ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული აღმოჩნდა. ერთისგან კეთილშობილი ქალი დადგა, მეორისგან – ანგარებიანი, მეთავისე, რომელმაც რამდენიმე ადამიანის ცხოვრება ერთად დაანგრია, მათ შორის – საკუთარი დობილის.
მეგი:
– მაკასთან ბავშვობიდან ვმეგობრობდი. სულ ერთად ვიყავით ტყუპებივით, უერთმანეთოდ ვერ ვძლებდით. საკუთარ დასთან არ მქონდა ისეთი სიახლოვე, როგორიც მასთან. ნაცნობები ცალ–ცალკე ვეღარც აღგვიქვამდნენ. კენტად თუ დამინახავდნენ, მეკითხებოდნენ: "მაკა სადაა? ხომ კარგადაა?". იმდენად გავითავისეთ ერთიმეორის სულიერი სამყარო, რომ ბოლოს ერთმანეთს დავემსგავსეთ. უცხო ადამიანებს დები ვეგონეთ.
– არასოდეს გიჩხუბიათ, არ გიკამათიათ?
– ეს უფრო ბავშვობაში ხდებოდა, ერთმანეთს არ ვუთმობდით ხოლმე, მერე კი უკვე ადვილად ვპატიობდით. პრინციპში, ერთმანეთის გვესმოდა, მაგრამ მაინც მოხდა ისეთი რამ, რაც არ უნდა მომხდარიყო.

– სასიყვარულო სამკუთხედი ხომ არა?
– დიახ, ორივეს ერთი ბიჭი შეგვიყვარდა. მართალია, გრძნობა დაუკითხავად სტუმრობს გულს, მაგრამ შეიძლებოდა ასე არ მომხდარიყო.
– თავს როგორ აარიდებდით, რა გზით?
– საბა პირველად მე გავიცანი. საუნივერსიტეტო კონფერენციაში ვმონაწილეობდით. თავიდანვე მოვიხიბლე და დავინტერესდი. მერე ერთადაც მოგვიწია თემაზე მუშაობა და დავახლოვდით. 19 წლის ვიყავი, მანამდე არავინ მყვარებია. მომწონდა, თანაც ძალიან, მაგრამ ვერ მივხვდი, თუ მიყვარდა. შეიძლება საკუთარ თავს ამის აღიარების უფლებას არ ვაძლევდი, დრო მჭირდებოდა იმის გასარკვევად, რა ხდებოდა ჩემს თავს.
– საბას მხრიდანაც სიმპათიას გრძნობდით?
– ჩემდამი დადებითი განწყობა და მეგობრობის სურვილი ჰქონდა. ჩვენი ურთიერთობაც მისგან დაიწყო, თორემ ისეთი მორცხვი ვიყავი, კომუნიკაციასაც ვერ შევძლებდი.
– მაკამ საბა თქვენგან გაიცნო?
– მე გავაცანი. თავადაც აინტერესებდა, იმდენ კარგს ვუყვებოდი მასზე... ჩემთან დავპატიჟე ორივე, ტორტი გამოვაცხვე. ვისაუბრეთ, ვიმხიარულეთ. საბას ტორტი მოეწონა და სულ მახსენებდა, როდის გავიმეოროთო. მეც აღარ ვაყოვნებდი და თავისუფალ დროს წვეულებებს ვაწყობდი.
– მაკას უთხარით, საბა რომ მოგწონდათ?
– ვერ ვუთხარი და აქ დავუშვი შეცდომა. ჩემს გრძნობაში გარკვეული რომ არ ვიყავი, ამან დამაბრკოლა. ერთმანეთს არაფერს ვუმალავდით, ამ საკითხში კი შევიზღუდე.
– ასეთი ახლო, თანშეზრდილი მეგობარი უთქმელად ვერ მიხვდა, რა გაწუხებდათ?
– მკითხა, მგონი, მოგწონსო, მაგრამ უარვყავი, რა სისულელეა–მეთქი. საკუთარ თავს არ ვუტყდებოდი და მაკასთან როგორ ვაღიარებდი?!
– დაგიჯერათ?
– ალბათ არ ეგონა, თუ დავუმალავდი... არ ვიცი.
– მაკაც გამოუცდელი იყო? მანამდე არც მას ჰყვარებია?
– ბავშვობიდან ხან ვინ მოსწონდა, ხან – ვინ. საბამდე ორი ბიჭი უყვარდა. ეს ალბათ უფრო გატაცება იყო, ვიდრე სიყვარული. თავად ყველაფერს სიყვარულს არქმევდა, მე კი ვცდილობდი, თვალი ამეხილა მისთვის. მაკა რომ ასეთი ატაცებული იყო ხოლმე, შეიძლება ამან მომცა საფუძველი, ჩემს გრძნობაში საგულდაგულოდ გავრკვეულიყავი.
– და სანამ გაერკვიეთ, დაქალმა იმარჯვა?
– მითხრა, საბა მიყვარსო და... რა მექნა, ხომ ვერ ვეტყოდი, მე უფრო ადრე შემიყვარდა–მეთქი? მეგობარი დავლოცე და ღმერთს მივანდე ყველაფერი. საბამ არჩევანი მაკაზე შეაჩერა. მათ შორის არ ჩავდექი.
– დიდსულოვნად მოქცეულხართ. მაკასთან და საბასთან ურთიერთობის გაგრძელებაც შეძელით?
– დიდი შინაგანი ბრძოლების ფასად. ძალიან ძნელი ყოფილა, გიყვარდეს ადამიანი და სხვის სიყვარულში გვერდში ედგე. მეჯვარეობაზეც არ მითქვამს უარი. ბავშვიც მოვუნათლე, ვიფიქრე, თუ ამ გზით დავნათესავდებით, ჩემს გრძნობაზე გავიმარჯვებ–მეთქი.
– შეძელით, გაიმარჯვეთ?
– არა. ბრძოლები უფრო გამიმწვავდა. მახსოვს, მამიდაჩემი მიყვებოდა, დაოჯახებულ კაცს, რომელიც უგონოდ მიყვარდა, შვილი მოვუნათლე და ამით დავძლიე გრძნობა, ღმერთმა შემაძლებინაო. მეც მეგონა, თავს ვაჯობებდი, მაგრამ არ გამომივიდა. ცოდვის შეგრძნებაც მაწუხებდა, დაქალის ქმარი რომ მიყვარდა. თან საბა ძალიან თბილი იყო, რომ დამინახავდა, სულ გულში მიკრავდა და მეფერებოდა – მეგობრულად, რა თქმა უნდა. მე კი ცეცხლში ვიწვოდი.
– საბას და მაკას ქორწინებამ გაამართლა, მათი ოჯახი შედგა?
– საბა არაჩვეულებრივი მეოჯახე გამოდგა, მაგრამ მაკა მაინც უკმაყოფილო იყო, სულ რაღაც არ ჰყოფნიდა, არ მოსწონდა. მაინცდამაინც არ აფასებდა ქმრის სითბოს და მზრუნველობას. მეტი უნდოდა, ვერ ძღებოდა. ფინანსურ მხარეს უჩიოდა, ქმარს ხუმრობით ხელმოცარულს და ჯიბეგაფხეკილს ეძახდა, მაგრამ ამ ვითომ ხუმრობაში თავის დამოკიდებულებას ამჟღავნებდა. ამის გამო გული მეწვოდა, ვცდილობდი, მეგობრის თვალში საბას დადებითი მხარეები წინ წამომეწია. რამდენჯერ ნაჩხუბრები შემირიგებია.
– საბა ცოლ–შვილს ფინანსურად ვერ უზრუნველყოფდა?
– სტაბილური სამსახური არ ჰქონდა, მაგრამ სულ რაღაცას აკეთებდა, ცდილობდა, წვალობდა. ჩემს დაქალს შვილების გაზრდაში დედა და დედამთილი ეხმარებოდნენ, დიდი ჯაფა არ ედგა, მაგრამ მაინც სულ უკმაყოფილო იყო, სულ სხვისი ეხარბებოდა – ხალხმა მსოფლიო მოიარა, მე კი ქვეყნის გარეთ ფეხი ვერ გავადგიო.
ერთხელაც ისე დავიღალე მისი წუწუნით, რომ შევუტიე, ყველაფერი გამზადებული მოგდის და მაინც უკმაყოფილო ხარ, უკეთესი ცხოვრება თუ გინდა, ხელი გაანძრიე და იშრომე–მეთქი. ამდენი ხანი არ მიმუშავია და აწი რაღას შევძლებ ან ვინ მიმიღებს სამსახურშიო. ბედად, ჩემს სამსახურში ვაკანსია გამოჩნდა და უფროსს, ბატონ შალვას, ვთხოვე მაკაზე, ვასწავლი და ყველაფერში დავეხმარები–მეთქი. პატივი მცა და სამსახურში საცდელი ვადით მიიღო. გაუჭირდა ათვისება, მაგრამ დავეხმარე. ჩემი პატივისცემით მთელი განყოფილება გვერდში დაუდგა. ბატონი შალვა ხვდებოდა, რაშიც იყო საქმე, მაგრამ რაკიღა ყველაფერი რიგზე იყო, არ იმჩნევდა.
მერე გაუთვალისწინებელი რამ მოხდა, შოკისმომგვრელი. მაკამ იაქტიურა და ბატონ შალვასთან რომანი გააბა. 55 წლის, ცოლგაყრილი კაცი იყო. გარეგნულად არ ბრწყინავდა, მაგრამ ბუნებით კეთილი იყო და, რაც მთავარია, ფულიანი. მაკა ყველაფერს მიყვებოდა, მე კი გულზე ვსკდებოდი, ვგიჟდებოდი, ვბრაზობდი. ვუშლიდი, საქვეყნოდ თავს ნუ მოიჭრი, ქმარს ნუ შეურაცხყოფ და მეც ნუ შემარცხვენ–მეთქი, მაგრამ თავს იმით იმართლებდა, შალვა არ მასვენებს, ვუნდივარო. ბატონმა შალვამ მივლინება რომ გაუფორმა და უცხოეთში წაიყვანა, უკვე ყველა მიხვდა, მათ შორის რაც ხდებოდა, მაგრამ ჩემი ხათრით დუმდნენ.
– ქმარი ვერაფერს ეჭვობდა?
– საბა მენდობოდა, ალბათ თავის ცოლსაც. მაკაზე პასუხისმგებლობა მქონდა აღებული და ვპატრონობდი, მან კი რა გამიკეთა! რომ ვერაფერი შევასმინე, იძულებული გავხდი, სამსახური დამეტოვებინა, იმ სიბინძურეში ვერ გავძლებდი... მაკას შეეძლო, თუ სხვა შეუყვარდა, ქმარს გაყროდა და რქები არ დაედგა მისთვის. ეს კი მანამდე არ გააკეთა, სანამ შალვამ ცოლობა არ შესთავაზა. მერე შვილები საბას დაუყარა და იმ კაცს გაეკიდა. შეიძლება ითქვას, ქმარ–შვილი ფულზე გაცვალა, თორემ ვერ ვიტყვი, რომ შალვაზე ჭკუა ეკეტებოდა.
– მეორე ქმართან როგორ ააწყო ცხოვრება?
– თავს მშვენივრად გრძნობს, შვილი გაუჩინა, ოცნებებიც აისრულა, მაგრამ მასთან ურთიერთობა აღარ მაქვს.
– საბამ როგორ გადაიტანა ცოლის ღალატი?
– ღირსეულად. თავის სიმაღლეზე დადგა. არც შეიმჩნია დარდი, თუმცა შიგნიდან დუღდა... შვილებს უფრო მეტად გადაეფარა.
– მაკას თავის შვილებთან მაინც თუ აქვს ურთიერთობა?
– ბიჭმა – ჩემმა ნათლულმა – არ მოინდომა დედასთან შეხვედრა, გოგონა ხანდახან მიდიოდა. ბავშვებს გაუჭირდათ, ძალიან დაითრგუნენ. მათზე ვდარდობდი, მზრუნველობას ვიჩენდი, თითქოს დედა შევუცვალე. ამ სიახლოვემ ჩემი და საბას ურთიერთობაში ახალი ეტაპი წარმოშვა, ცოლობა შემომთავაზა, მაგრამ...
– როგორც ნათლიას, ეკლესიურად უფლება აღარ გქონდათ?
– მხოლოდ მეჯვარე რომ ვყოფილიყავი, შემეძლო, ცოლად გავყოლოდი, ვინაიდან მეჯვარე ქორწინების მოწმეა და ნათესაობას არ ნიშნავს, მაგრამ შვილის ნათლია უკვე ნათესავია და ამ შემთხვევაში ქორწინება დაუშვებელია. ასე ამიხსნა სულიერმა მოძღვარმა. ასე რომ, მე და საბა მხოლოდ მეგობრებად დავრჩით. ბედის ირონიით, ჩემი ცხოვრება ასე აეწყო, მაგრამ რას ვიზამ?
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე