ერთი ღამე (სრულად)

აპარატების ზუზუნი გულს მიწუხებდა. წეღან ექიმი იყო შემოსული, სიბრარულ ჩამდგარი თვალებით მიყურებდა. თავი ძლივს შევიკავე, რომ ჩემს საწოლთან მდგარ ტუმბოზე დადებული ჩანგალი არ ჩამერტყა კისერში. დამაძინებელი გამიკეთა და გავიდა. არ მიმხელენ რომ გუშინდელმა ოპერაციამ წარუმატებლად ჩაიარა და მალე მოვკვდები,მაგრამ მე ხომ მაინც ვიცი ეს. არ ვიცი როგორია სიკვდილი და რა იქნება მის შემდეგ. შარშან,როდესაც შედარებით კარგად ვიყავი მეცხრე დაბადების დღეზე, რაღაც ფილმი ვუყურე.მაშინ სიკვდილზე შთაბეჭდილება შემექმნა. ადამინები თვალებს ხუჭავენ და მოძრაობის უნარს კარგავენ. ჩემთვის სიკვდილი სამუდამო სიცივესთან და მარტოობასთან ასოცირდება. ახლაც მარტო ვგრძნობ თავს, მაგრამ ვიცი, რომ ცოცხალი ვარ და არა - მკვდარი. და თუ მაინც სულ ცოტა ხნის სიცოცხლე დამრჩენია, რატომ არ გამიშვებენ ესენი ამ წყეული ადგილიდან,საავადმყოფოს რომ ეძახიან,ავადმყოფების განსაკურნებელ ადგილს და რატომ არ მომცემენ საშუალებას სიცოცხლის უკანაკნელი წუთებით დავტკბე?! ალბათ იმიტომ, რომ ზედმეტად ამაყები არიან იმისთვის, რომ აღიარონ თავიანთი მარცხი მედიცინაში, მე ხომ ვერ განმკურნეს არა?! ნეტავ მანახა თოვლის მუდმივი საფარით დაფარული ალასკა და პატარა,თეთრი ესკიმოსები,მარხილში შებმული ძაღლები და ნადირობა.ალასკას შესახებაც ფილმებიდან ვიცი,აბა ისე საიდან ?! სკოლაში მე არ მისწავლია და იქ არ ვყოფილვარ. ჯერ მხოლოდ 10 წლის ვარ და ნახევარ სიცოცხლეზე მეტი საავადმყოფოში მაქვს გატარებული,შესაბამისად არც მეგობრები მყავს და ნათესავებიც არ მაკითხავენ აქ.მხოლოდ დედაჩემი მოდის,ისიც იშვიათად ამ ბოლო ერთი წლის მანძილზე რაც ჩემი მდგომარეობა ძალიან გაუარესდა, აშკარა იყო დიდი ხნის სიცოცხლე აღარ მეწერა, ახლა კი რამოდენიმე დღეღა დამრჩა,ან იქნებ მხოლოდ რამოდენიმე საათი. თვალები მეხუჭება. გუშინ,რაც ნარკოზიდან გამოვედი,მის შემდეგ თითქმის სულ მძინავს,დამაძინებლებს მიკეთებენ. კედელზე დაკიდებულ საათს შევხედე, ღამის 10 საათია. კარები იღება და ვიღაც ფეხაკრეფით შემოდის. თვალებს ვახელ და ნათურის სუსტ შუქზე ჩემზე 2 წლით დიდ გოგონას ვხედავ,რომელსაც დიდრონი ცისფერი თვალები და მელოტი თავი აქვს, ლეიკემია სჭირს და ამიტომ. კანზე ცისფერი ფერი დაჰკრავს, რაც მე ძალიან მომწონს.ყველაზე ლამაზ გოგოდ მიმაჩნია ვინც კი მინახავს მათ შორის.გრძელი ცისფერი პერანგიდან განხდარი კანჭები მოუჩანს.დიდი წითელი ტუჩები მოკუმა,კარი თავის უკან ფრთხილად მიხურა და ფეხაკრეფით წამოვიდა ჩემი საწოლისკენ.ერთხანს ჩუმად მიყურა, მერე ფეხმორთხმული ჩამოჯდა ლოგინზე და თავისი ლამაზი ცისფერი თვალები ინტერესით მომაპყრო. -გამარჯობა,ზიზი,მე ბეტი ვარ.შენს სანახავად შემოვიპარე,მაინტერესებდა როგორ ხარ?! - მკითხა წკრიალა ხმით,თუმცა ჩურჩულით. ბეტი... ბეტი ის გოგო იყო,რომელიც მისი აქ მოსვლის მერე მომწონს.აღარც კი მახსოვს რამდენი ღამე გამიტარებია მისი პალატის კართან,ხავილის მაგვარი სუნთქვის მოსმენაში.გულზე რაღაც პრობლემა აქცს,რის გამოც სუნთქვა უჭირს და არასაკმარისი სისხლის მიწოდების გამო მოცისფრო კანი აქვს. ჩემგან განსხვავებით, მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა საგრძნობლად გაუმჯობესდა და ალბათ მალე დაუბრუნდება მშობლებს სრულიად საღ-სალამათი. არ მეგონა თუ მას შემჩნეული ვყავდი,თუმცა ჩემი ძილისპირული არ მაძლევდა საშუალებას გაკვირვება გამომეხატა. მთელი ძალისხმევა დამჭირდა იმისათვის, რომ კიდევ ერთხელ შემეხედა მისი ლამაზი სახისთვის. მე ძალიანაც მომწონს,რომ თავზე თმა არ აქვს, ჩემი აზრით ასე უფრო უხდება და მისი მრგვალი სახე უფრო მიმზიდველია. პასუხზე ფიქრით თავი არ შემიწუხებია,ახლა ვიტყოდი იმას,რასაც ბოლო 1 წლის მანძილზე უფრო და უფრო დავუახლოვდი და ხმამაღლა არასოდეს მითქვამს. -მე ვკვდები, ბეტი! - ამოვიოხრე მე. - ძნელი მისახვედრი არ უნდა იყოს, როგორ ვარ?! -ჰო,ალბათ,მაგრამ მე ისე ახლოს არასდროს ვყოფილვარ სიკვდილთან,როგორც შენ. - პირდაპირ მომახალა მან მხიარულად. და ისე,თითქოს სულ რამოდენიმე წამის წინ, სასიკვდილო განაჩენი არ გამოეტანოს ჩემთვის - განაგრძო : - შეიძლება შენს გვერდით დავწვე? პასუხს არ დალოდებია, თხელი საბანი გადასწია და ჩემს გვერდით დაწვა. - ზიზი... - ფრთხილად წარმოსთქვა მან. -რა,ბეტი? - თვალების გაუხილავად ვუპასუხე მე. -იცი დღეს რა დღეა? უფრო სწორად ხვალ? -შაბათი? -კი,ასევე შენი დაბადების დღე ! 10 წლის ხდები, რა მაგარია არა?! - აღტაცებით წამოიძახა მან და საბან ქვეშ თავისი გამხდარი ხელი ჩემს გაძვალტყავებულ ხელს მოუჭირა. გაოცებული ვიყავი, საიდან იცოდა ჩემი დაბადების დღე რომაა ხვალ?! თუმცა,ალბათ შარშანდელო ახსოვდა...ესეც გამიკვირდა! ჩვენ ხომ არასდროს დავლაპარაკებივართ ერთმანეთს?! მას კი არა, მე აღარ მახსოვდა ხვალ 10 წლის თუ ვხდებოდი. -ჰო,ალბათ..თუმცა,რა მნიშვნელობა აქვს? - სუსტი ხმით ვთქვი მე. -რატომ არა?! ჩვენ შეგვიძლია გავაკეთოთ ის რაც მოგვესურვება,ვიმოგზაუროთ... -მე ვკვდები,ბეტი! - რაც შემეძლო მტკიცედ ვთქვი,თუმცა მაინც არაფერი გამოვიდა რა. -არა,ზიზი,მე გითხარი ჩვენ შეგვიძლია-მეთქი და თუ შენ გინდა ასეც მოხდება! -მკაცრად წარმოთქვა მან,მერე ტონი შეარბილა და დაამატა - ჰა,ზიზი,რას იტყვი,გინდა თუ არა?! -მინდა... -თანახმა ხარ, ჩემთან ერთად განვლო დარჩენილი ცხოვრება ჩემს გვერდით ჭირსა და ლხინში? -თანახმა ვარ! -ძალიან კარგი! იცოდე, გახსოვდეს, რომ ჩვენ პირობა დავდეთ და არ დაარღვიო ის! -კარგი.-ინსტიქტურად დავეთანხმე მე. -კარგი! მაშინ მომენდე და ყველაფერი გამოგვივა! *** საწოლიდან ფრთხილად წამომაყენა,გამიჭირდა წონასწორობის დაცვა.თვალთ მიბნელდებოდა,მაგრამ რამოდენიმე წუთში ამანაც გამიარა და ფეხაკრეფით გავედით საავადმყოფოს კორიდორში. როგორც ჩანს, პალატებში შემოვლა დაემთავრებინათ და სიჩუმე სუფევდა.ღრმად ჩავისუნთქეთ და ქურდული ნაბიჯებით მივედით კიბეებამდე. აქ კი კისრისტეხით დავეშვით და მთავარი კარიდანაც მოვახერხეთ გასვლა. ფილმების სახელებს რომ ვერ ვიმახოვრებ, ეს ალბათ შენიშნეთ უკვე. თუ შენიშნეთ კარგია, რადგან კიდევ ერთხელ ვაპირებ რომელიღაც ფილმის მოშველიებას, რომლის სახელიც, რა თქმა უნდა არ მახსოვს - ჩემი ნააზრევისა და განცდების გამოსახატავად ეზოში გასვლისას. ეზო მოვათვალიერე, როგორც უკვე ვახსენე, რომელიღაც ფილმში ნანახს ჰგავდა არე-მარე. ფილმში, საგიჟეთში ხდებოდა მოქმედება, ეს შენობა კი ქალაქ გარეთ, სრულიად განმარტოვებით იდგა. ეზოში უამრავი ხე იყო დარგული, რომლებსაც ტოტები გაუთავებელი წვიმებისა და ქარისგან საცოდავად დაეხარათ, თითქოს მორჩილებას აღუთქვამეენო. ყვითელი ბალახი ხიდან ჩამოცვენილ, ყვითელივე ფოთლებს დაეფარათ, ჰაერში სინესტისა და წვიმის სუნი ტრიალებდა, თუმცა უკვე გადაეღო და ქარიც ჩამდგარიყო. არ გეგონოთ, რომ ფილმის კადრს გიღწერდეთ, ეს ჩემს წინ გადაშლილი ხედია. საავადმყოფოს კედელს ავეკარით და ნელ-ნელა წავედით დაცვის შემობისკენ. ბეტისგან განსხვავებით, მე ძალიან მიჭირდა სიარული, ამიტომ უკან მივყვებოდი და შიგადაშიგ ვჩერდებოდი, რომ ცოტათი დამესვენა. დაცვის პატარა კოტეჯს მივადექით, ბეტი ფანჟჯარასთან მიიპარა და შიგნით შეიჭყიტა. მალე მეც მის გვერდით ვიდექი და ეგთად ვიცქირებოდით კოტეჯში. დაცვის თანამშრომელს დივანცე ჩასძინებოდა, ტელევიზორი საინფორმაციო გამოშვებას აჩვენებდა, ტელევოზორის ზევით დაკიდებული საათი კი ღამის 12-ის მოახლოებას გვამცნობდა. მე და ბეტიმ უსიტყვოდ შევხედეთ ერთმანეთს, 3-4 წუთი ასე ვიყავით, მერე მან ისევ ფანჯარაში შეიხედა, მალევე გამომხედა და დიდი ხნის მწგობარივით ან შეყვარებულივით გადამეხვია. -დაბადების დღეს გილოცავ, ზიზი! გისურვებ ჩემთან ერთად ბედნიერებას ცხოვრების ბოლომდე! მინდა იცოდე, რომ ყოველთვის გქონდეს ჩემი იმედი და გჯეროდეს ჩვენ შევძლებთ აქედან გაღწევას და ყველაფრის იმის გაკეთებას, რაც გვინდა! მონუსხულივით შევყურებდი ჩემს წინ მდგარ გოგონას, რომელიც 3 წელია მიყვარს (ბავშვური გრძნობით,მაგრამ მაინც) და რომელმაც სულ ახლახანს მისურვა ბედნიერება მასთან ერთად! მე უკვე ბედნიერი ვიყავი, რადგან მისი დამსახურებით 7 წლის შემდეგ, მეათე დაბადების დღეს სხვაგან შევხვდი და არა საავადმყოფოს 4 კედელს შუა გამომწყვდეული. ბეტიმ ხელი ძლიერად ჩამკიდა და სადღაც წამიყვანა. როგორც აღმოჩნდა ეს „სადღაც“ საავადმყოფოს სარდაფი იყო, სადაც არავინ ჩადიოდა და მშვიდად შეგვეძლო გაგვეტარებინა რამოდენიმე საათი, შემდეგ კი სადმე სხვაგან წავსულიყავით. საბედნიეროდ, სარდაფში ეგდო რამოდენიმე ძველი ლოგინი. სინათლე რა თქმა უნდა არ იყო. დიდი წვალების შემდეგ ერთ-ერთი ლოგინი შეძლებისდაგვარად გადავფერთხეთ და ორივე დავწექით. სიცივე იყო, ამიტომ ერთმანეთს ჩავეხუტეთ. ბეტი მოიკუნტა და თავი მუცელზე დამადო. მე კი ხელები მოვხვიე, მაგრამ ძლიერად კი არა სუსტად! ახლა იტყვით, რა ბიჭის სათქმელია „ხელები მოვხვიე, მაგრამ ძლიერად კი არა- სუსტად“-ო, მაგრამ რას ვიზამ, იმის გათვალისწინებით, რომ მე 2 საათის წინ დამაძინებელი გამიკეთეს, კიდევ ძლიერად ვიყავი და მიკვირს ამდენი ხანი რატომ ფეხზე მდგარს არ ჩამომეძინა. უცხო იყო ეს გრძნობები ჩემთვის. ვერ ავღწერ რა ვიგრძენი, როდესაც 7 წელი საავადმყოფოში ყოფნის შემდეგ, პირველად გამოვაბიჯე ამ შემობიდან და ჩავისუნთქე ოქტომბრის ცივი, ნესტიანი, თუმცა მაინც სასიამოვნო და ახალი ჰაერი! ვერც ჩემი ინტელექტუალური შესაძლებლობები, ნანახი ფილმები და ფანტაზია გასწვდება ჩემს წინ გადაშლილი პეიზაჟის აღწერას, ამიტომ ჩემს ისედაც მისუსტებულ გონებას აღარ დავძაბავ ტყუილად ამის აღწერაში და არც თქვენ მოგაბეზრებთ თავს ჩემი ნაბოდიალების კითხვით. ბეტის ხომ საერთოდ ჭკუიდან გადავყავდი! არ მეგონა თუ სიკვდილამდე განვიცდიდი იმ ენით აღუწერელ სიამოვნებას, რასაც ბეტის ახლოს ყოფნა განმაცდევინებდა! მისი ნათქვამი სიტყვები, მეათე დაბადების დღის მოსალოცად, ხომ საოცრება იყო პირდაპირ! ნუ გაიკვირვებთ, კეთილო ხალხნო და ნუ იტყვით ჩემზე, ვინაა ეს გონებაჩლუნგი ბიჭიო, მაგრამ რა ვქნა, როგორც უკვე გითხარით სკოლაში მე არ მივლია და 10 წლიდან 7 წელი ერთი და იგივე პალატის 4 კედელს შორის მაქვს გატარებული! ამიტომ, ნუ მიწყენთ თუ რამეს არასწორად ვიტყვი და რაღაცას ისე ვერ ავღწერ, როგორც თქვენ შეძლებდით ამას! ამ გაურკვეველი გრძნობებით დატვირთულს, უკვე თვალები მილულული მქონდა, ბეტი კი მშვიდად ფშვინავდა ჩემს მუცელზე. თავი წამოვწიე და ბეტის უთმო თავი დავუკოცნე. სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა მთელს ტანში, ესეც კი უცხო შეგრძნება იყო ჩემთვის, რასაც შეიძლება ზოგიერთი თქვენგანი, 10 წელში ერთხელ კი არა, ყოველ წამს განიცდიდეთ ჩემგან განსხვავებით! არ ვფიქრობდი იმაზე, თუ რა შეიძლებოდა მომხდარიყო ხვალ, რა შეიძლებოდა მოჰყოლოდა ჩვენს საავადმყოფოდან გამოქცევას, მკურნალობის შეწყვეტას და ბედის ანაბარა ორი სრულიად გამოუცდელი ბავშვის ყოფნას, მაგრამ რაც იქნება იქნება! თუნდაც 2 წუთში მოვკვდე, მე უკვე მადლობელი ვარ ღმერთის, იმისთვის რაც ბოლო 2 საათის განმალობაში განმაცდევინა. გაყინული თითები ბეტის გაყინულ თითებს შემოვაჭდე, თვალები დავხუჭე და ძილის სამყაროში გადავეშვი. 2) დაღლილობის მიუხედავად, მაინც ადრე გამეღვიძა. ბეტის ისევ ჩემს მუცელზე ედო თავი და მშვიდად ეძინა. მივხვდი, რომ მძინარე ბეტისთვის მთელი ცხოვრება შემეძლო მეცქირა, არ მომბეზრდებოდა, არავითარ შემთხვევაში! ქუთუთოები ნაზად ეფინებოდა შეფაკლულ ღაწვებს, მე თუ მკითხავთ ზედმეტიც კი იყო მისთვის ქუთუთოები, რადგან კრიალა ცის ფერ თვალებს ეფარებოდა. სიცივისგან გაფერმკრთალებული, ისე კი მწიფე შინდისფერი ბაგეები გაპობოდა. მშვენიერი საყურებელი იყო, თუმცა აუცილებლად უნდა გამეღვიძებინა, აბა აქ ხომ ვერ დავრჩებოდით მთელი დღე?! ბეტი გავაღვიძე. მადლობა ღმერთს, დარაჯს ისევ ეძინა და შეუმჩნევლად მოვახერხეთ ეზოდან გასვლა, თუმცა დაკაწრულ სხეულად კი დაგვიჯდა "სეტკის" გადალახვა. არცერთს გვქონდა იდეა, სად შეიძლება წავსულიყავით ორი, საავადმყოფოდან გამოქცეული, უქონელი, ღარიბ-ღატაკი ბავშვი! აშკარა იყო ღამის გასათევი და საკვები უნდა მოგვეძებნა. ჩემი ჯანმრთელობა კი დიდხანს სიარულის საშუალებას არ მაძლებვდა. თითქმის ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ვჩერდებოდი და ვქოშინებდი, არც წყალი გვქონდა და არც თბილი ტანსაცმელი რომ არ გავციებულიყავით. გადავწყვიტეთ გეზი მარჯვნივ აგვეღო, იქნებ მალე მივსულიყავით ქალაქში. საკმაოდ შორს წავედით საავადმყოფოდან, წვიმაც წამოვიდა. სულ მთლად დავსველდით, მგონი გავცივდით კიდეც, ტყეში სიარულისგან მთელი ტანი დაკაწრული გვქონდა და საავადმყოფოს გრძელი პერანგიც უსიამოვნოდ გვეტმასნებოდა. ჯანმრთელობა მიმტყუვნებდა მალე, შეიძლება სიარულიც აღარ შემძლებოდა არცერთად, რა უნდა ქნას მერე ბეტიმ?! -ზიზიიიიიი... - დამიძახა ჩემზე წინ წასულმა ბეტიმ და დასალოდებლად გზის პირზე, ქვაზე ჩამოჯდა. -რა იყო? - გავძახე მე. -ძალიან დაიღალე, ზიზი? - თბილი ხმით მკითხა მან. უკვე მის წინ ვიდექი. გაყინული ხელისგულებით შუბლზე ჩამოყრილი ქერა თმა გადამიწია და გამიღიმა. ძალინ დიდ ხანს ვიარეთ, ბოლოს ერთ პატარა ქალაქს მივადექით. სტენფორდი, გაგიგიათ ალბათ. არ გაგვჭირვებია მიტოვებული კოტეჯის პოვნა, რომელშიც არც ისე გამოუსადეგარი ნივთები იყო. ორი ოთახისგან შემდგარ კოტეჯს, სულ 3 ფანჯარა ჰქონდა, 2 სიგრძეზე და 1 სიგანეზე. პირველ ოთახში, კედელთან ჭუჭყიანი, რკინის ვიწრო საწოლი იდგა. ოთახის შუაში კი მრგვალი, ჭიისგან შეჭმული მაგიდა და 3 სკამი, ერთ მათგანს კი ფეხი ჰქონდა მოტეხილი. აქვე იყო ბუფეტი კარადა, ძველი გაზქურა, დაჟანგული ნიჟარა და საბედნიეროდ ონკანი, რომელშიც წყალი მოდიოდა. დაახლოებით 1 მეტრის სიმაღლის ტანსაცმლის კარადა, ოთახში მიმოფანტული რამოდენიმე ქვაბი და ტაშტი. მოკლედ, ნივთების უმეტესობას გაჭირვების დროს გამოიყენებდა კაცი. დანარჩენი ადგილი კი ნაგვით იყო სავსე, რისი გაზიდვაც მოგვიხდა ქალაქგარეთ მდებარე სანაგვეზე. ბეტიმ სახლის დალაგება დაიწყო. მე ვეხმარებოდი ხანდახან, ჯერ კიდევ სუსტად ვიყავი და დღის განმავლობაში უმეტეს დროს დაწოლილი ვატარებდი. სანაგვედ ქცეული კოტეჯი 2 დღეში სისუფთავისგან ბრწყინავდა. ბეტიმ იატაკის მოწმენდა დაასრულა და დაღლილი ძლივს გასწორდა წელში. საწოლიდან ავდექი, დაღლილი ხელები და მოტანჯული სახე მთლიანად დავუკოცნე. განსაკუთრებით მიყვარდა მისი ცისფერი ლოყები, რომელიც სიცხისგან სიწითლის ნაცვლად, გაფერმკრთალებულიყო. შერცხვა და სახე მომარიდა, ბოლოს კი თვითონაც მაკოცა ლოყაზე. მერე დასერიოზულდა, თვალებში სიმკაცრე ჩაუდგა, მზერა გამისწორა და მითხრა: -ზიზი, სკოლაში უნდა ვიაროთ! ელდა ნაკრავივით, ინსტიქტურად დავჯექი ლოგინზე. თვალებგაფართოებული ვიყურებდი მას, ის კი ჯიუტად იმეორებდა ერთსა და იმავეს. -რა თქვი, ბეტი? - აღმომხდა ბოლოს. -რა-და სკოლაში უნდა ვიაროთ! აბა რა უნდა ვაკეთოთ მთელი ბავშვობა? არ გინდა განათლება მივიღოთ? წარმოიდგინე რომ ერთ-ერთი საუკეთესო მოსწავლეები ვიქნებით და მერე შეიძლება უნივერსიტეტშიდაც კი განვაგრძოთ სწავლა. თუ სამსახურს ვიშოვით, გაგვიადვილდება ცხოვრება და შვილებსაც უზრუნველი მომავალი ექნებათ! რა მაგარია, არა?! ნეტა ყველაფერი ისე მოხდეს, როგორც ჩვენ გვინდა. რა ბედნიერი ვარ, შენ რომ მყავხარ, ზიზი! ძალიან კარგი ბიჭი ხარ! ბეტის ტიტინს დასასრული არ უჩანდა. მობეზრებული გამომეტყველებით ვიჯექი და არც კი ვუსმენდი ნორმალურად. ბოლოს თავისი გაიტანა და სკოლაში შესვლაზე დამითანხმა, მაგრამ იმ ფაქტს რომ ჩვენ არანაირი საბუთი გაგვაჩნდა, რა ეშველებოდა არ ვიცოდი. ბეტიმ დაიჟინა ვთხოვოთ და ისედაც მიგვიღებენო, მე კი შემეშინდა ბავშვთა სახლში არ მიგვიყვანონ, ჩვენ ხომ არასრულწლოვნები ვართ-თქო,მაგრამ თავისი არ დაიშალა და მეორე დღეს სკოლაში წავიდა დირექტორთან დასალპარაკებლად. რადგან ტანსაცმელი არ გვქონდა, თავის პერანგს ბოლო მოაჭრა მუხლამდე, მოჭრილი ნაჭერი ორად გადაკეცა და ქამრის მაგივრად შემოირტყა წელზე. -მშვენიერი კაბაა, არა ზიზი? - თვალებგაბრწყინებული ჩემს წინ დატრიალდა. -რა თქმა უნდა, ბეტი! _______ -მიგვიღეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეს! - ოთახში კივილით შემოვარდა გახარებული ბეტი, რომელიც სიხარულისგან ხან რომელ კედელს აწყდებოდა, ხან რომელს და თავის ქამარს აფრიალებდა. -რა კარგია! - მოჩვენებითი მხიარულებით წამოვიძახე მე და რაც შემეძლო ძლიერად ჩავეხუტე. *** თვალები გავახილე. ბეტის ხელები ჩემს კისერზე აქვს შემოხვეული და ტუჩებით ყელზე მიმკრობია. კედელზე დაკიდებული საათი შაუღამის 2-ს აჩვენებს. ისრების წიკწიკი მტკივან თავს უფრო მატკიებს. ისევ ვხუჭავ თვალებს და ბეტის თავზე ვკოცნი. *** -დაბადების დღეს გილოცავ, ზიზი! გისურვებ ჩემთან ერთად ბედნიერებას ცხოვრების ბოლომდე! მინდა იცოდე, რომ ყოველთვის გქონდეს ჩემი იმედი და გჯეროდეს ჩვენ შევძლებთ აქედან გაღწევას და ყველაფრის იმის გაკეთებას, რაც გვინდა! დღეს ჩემი დაბადების დღეა, ახლა კი ღამეა მაგრამ მაინც.. 15 წლის გავხდი! *** არ ვიცი რომელი ზებუნებრივი ძალით, ალბათ ღვთის წყალობით, ჩემი ჯანმრთელობა გამოსწორების გზას ადგა. მკურნალობა რაც შევწყვიტე მეგონა, რომ რამოდენიმე საათში კი არა წუთში მოვკვდებოდი, მაგრამ არა! უკვე 5 წელი გასულიყო მას შემდეგ და ჯერაც ცოცხალი ვიყავი! რაც შეეხება ბეტის, ის უკვე სრულიად გამოჯანმრთელდა! ცისფერი კანი, რომელიც მე ძალიან მომწონდა, ჩვეულებრივმა თეთრმა კანმა შეცვალა. უთმო თავი კი ქერა თმამ შემოსა, შესაბამისად გაქრა ის ლამაზი, პატარა და მრგვალი მელოტი თავი მე რომ ძალიან მიყვარდა! თუ ადრე სიმორცხვის დროს ცისფერი კანი უთეთრდებოდა, ახლა თეთრი კანი უვარდისფერდებოდა. მაგრამ მერე რა?! ბეტი გარეგნულად ახლაც შესანიშნავად გამოიყურება, უკვე 17 წლისაა, დაქალებულია, ჩვენი სიყვარული კი უფრო განმტკიცდა! ჯერ ისევ სტენფორდში ვართ. გაგვიჭირდა აქ ახალმოსულებს ცხოვრებმა, მაგრამ ჩვენი მეზობელი კეთილი მოხუცი ქალბატონი დაგვეხმარა ტანსაცმლითა და საკვებით. სწავლითად შეძლებისდაგვარად კარგად ვსწავლობდი, ბეტი კი ყველაზე კარგი მოსწავლე იყო. პირველად რომ მივედით სკოლაში თავი და-ძმად გავასაღეთ, აბა ვის ესიამოვნებოდა რომ გვეთქვა ერთმანეთი გვიყვარსთქო, ან დაგვიჯერებდნენ კი?! _____________ ივნისის მცხუნვარე მზე კოტეჯის ფანჯრებში იჭრებოდა და ჩემს სახესა და ტანს დასთამაშებდა. სუნთქვა მიჭირდა. დღეს სკოლაში არ წავსულვარ, ცუდად ყოფნა მოვიმიზეზე, ბეტი განაწყენებუი წავიდა. არაუშავს, შემირიგდება დღის ბოლომდე. ცოტა ხანში კარი იღება და ოთახში ატირებული ბეტი შემოდის, კედელს ეყრდნობა და იატაკზე ჯდება, თავი ხელებში ჩარგო და ხმამაღლა ატირდა. გაშეშებული ვადევნებდი მის მოძრაობებს თვალს, ბოლოს ვდგები და მის წინ ვიმუხლები. თავი ძალით ავაწევინე და აცრემლებულ თვალებში ჩავხედე. სუნთქვა შემეკრა მისი ლამაზი თვალებისა და ტირილისგან აკანკალებული ტუჩების დანახვაზე. მთელს ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, თითები ქერა თმაზე ჩამოვუსვი და გულზე მივიხუტე. -რა მოხდა, ბეტი? -ოხ, ზიზი, რა მოხდებოდა წამოსულიყავი სკოლაში? - მითხრა და აკანკალებული ხელით ცრემლები მოიწმინდა, მერე თავი გვერდზე მიაბრუნა და მომიშორა. -ბეტი! -არა,არა, არა, არ მინდა გახსენება! არაფერი მკითხო, არაფერი! - თავს აქეთ-იქით აქნევდა და ჯიუტად იმეორებდა ერთსა და იმავეს. ყელი დაწითლებოდა, თითების კვალი ეტყობოდა. კაბის ფოლაქები გაწყვეტოდა და მკერდი მოუჩანდა. ხელები გაუცნობიერებლად წავიღე მისი ყელისგენ და ჩემსკენ მოვიზიდე. ტირილი შეწყვიტა და შეშინეული თვალებით შემომხედა, მზერა მის ტუჩებზე შევაჩერე, კიდევ უფრო მოვიზიდე და ვნებამორეულმა ვაკოცე. ორივენი ფეხზე წამოვდექით,კაბის ღილები ბოლომდე გავუხსენი, წელზე ხელი მოვხვიე და ძლიერად მივიკარი მისი შესანიშნავი სხეული, ასე სასურველი რომ გამხდარიყო ჩემთვის. ბეტი კედელს მიეყრდნო და ჩემი მოშორება სცადა. -ჩვენ... ჩევნ ამას პირველად ვაკეთებთ ... იქნებ.. ადრეა? სუნთქვაშეკრულმა თქვა და ტუჩები მოკუმა. მე არაფერი მითქვამს. კაბისგან გავანთავისუფლე. ბეტი ალბათ მიხვდა წინააღმდეგობას აზრი რომ არ ჰქონდა და კოცნაში ამყვა. საწოლისკენ ვუბიძგე და ზევიდან მოვექეცი. მის უნაკლო სხეულს დავაკვირდი. ქერა, გრძელი და სწორი თმა ამაყად წამოზრდილი მკერდის ყავისფერ თავებს ეფინებოდა, მარჯვენა ძუძუს თავი ორად გაყოფილ თმიდან მაცდურად იმზირებოდა, თმა გადავწიე და ენის წვერით შევეხე. ამოიკვნესა და ხელები კისერზე მომხვია. ყელიდან მუცლამდე კოცნით ჩავყევი. ბეტი კვნესას თანდათან უმატებდა, ბოლოს ცრემლებით დააგვირგვინა და ატირებულმა ჩემს კისერში ჩარგო თავი. -მიყვარხარ, ზიზი... - ამოილუღლუღა მან და თავისი შინდისფერი ტუჩები ჩემსას მიაკრო. 3) თვალები გავახილე. ბეტის ხელები ჩემს კისერზე აქვს შემოხვეული და ტუჩებით ყელზე მიმკრობია. კედელზე დაკიდებული საათი შაუღამის 2-ს აჩვენებს. ისრების წიკწიკი მტკივან თავს უფრო მატკიებს. ისევ ვხუჭავ თვალებს და ბეტის თავზე ვკოცნი. *** -დაბადების დღეს გილოცავ, ზიზი! გისურვებ ჩემთან ერთად ბედნიერებას ცხოვრების ბოლომდე! მინდა იცოდე, რომ ყოველთვის გქონდეს ჩემი იმედი და გჯეროდეს ჩვენ შევძლებთ აქედან გაღწევას და ყველაფრის იმის გაკეთებას, რაც გვინდა! _________________________________________________________ დღეს, როცა 20 წლის ვარ და განვლილ ბოლო 10 წელიწადს თვალს გადავავლებ, არაფერს ვნანობ, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი სისულელე ჩავიდინე და ალბათ მომავალშიც ჩავიდენ! არა,არა გატყუებთ! როგორ არ ვნანობ, ძალიანაც ვნანობ! გაინტერესებთ ალბათ, რას?! რას და - ბეტის თითოეულ ცრემლს, რომელიც ჩემს გამო დაღვარა! ფიქრებს ტელეფონის ზარის ხმა მაწყვეტინებს. ზლაზვნით ვდგები სავარძლიდან და ყურმილს ვიღებ. -ზიზი! - ჩასძაღა ყურმილში ბეტიმ. - გესმის? ყურმილი ყურიდან მოშორებით დავიკავე, რადგან შიშინებდა მოდა. -კი, კი, მესმის! - ხმამაღლა ვთქვი მეც. -უამინდობის გამო ფრენა გადაიდო! ვერ ჩამოვალ დღეს, არ მოიწყინო კარგი? დაღლილი გამომეტყველებით სკამზე დავჯექი და "კარგი-თქო" უკმაყოფილოდ ვუპასუხე. -მიყვარხარ, ზიზი! მართლა მინდოდა დღეს ჩამოვსულიყავი, მაგრამ ჩემი ბრალი ხომ არაა?! - ხმა გაებზარა მას. -კარგი, კარგი, მესმის. - ოდნავ მოვლბი და ისე დავამატე. - როდის ჩამოხვალ? -არვიცი! პილოტი ამბობს ამინდი შეიძლება გაუარესდეს და საშიშია ჯერ წასვლაო! ალბათ რამოდენიმე დღეში... -აჰ, კარგი! ისე ხომ კარგად ხარ? -კი, კი, რა მიჭირს! -კარგია. ყურმილის დაკიდებას ვაპირებდი, მაგრამ ბეტის ხმამ შემაჩერა. -ზიზი! - დაიყვირა მან. -გისმენ. -მიყვარხარ! -ჰო,მეც... უკვე მეორე წელია, რაც ბეტი სტენფორდის აეროპორტში მუშაობს, სტიუარდესაა. ახლა ვაშინგტონშია, სამწუხაროდ უამინდობის გამო ვერჩამოფრინდება დღეს და შობასაც მარტოს მომიწევს შეხვედრა. ან მარტო რატომ?! წავალ და მეგობრებთან ერთად ავღნიშნავ ამ დღესასწაულს! ბეტის კი ძალიან არ მოსწონს ჩემი ძმაკაცები,მაგრამ არაუშავს, მერე რა მოხდა?! კარებს უკან, კედელზე მიმაგრებული საკიდიდად თბილი ქურთუკი ჩამოვხსენი, ბატინკები ჩავიცვი და ქუჩაში გავედი. ამინდი მართლაც ცუდი იყო, ცუდი კი არა საშინელი! თოვდა, სიცივე ძვალ-რბილში ატანდა, ამას ძლიერი ქარიც ემატებოდა და თითქმის შეუძლებელი იყო გადაადგილება, 1 მეტრის რადიუსის იქით კი ვერაფერს დაინახავდი. ქუჩას ბოლომდე ჩავყევი და ერთ პატარა ბარში შევედი, ჩემი მეგობრებიც იქ დამხვდნენ. ქუჩისგან განსხვავებით, აქ სიცხე იყო, ამიტომ ქურთუკი გავიხადე და სკამზე გადავკიდე. უკვე კარგად შეზარხოშებულებს შევუერთდი და მალე მეც მომეკიდა სასმელი. არტურმა ოფიციანტი იხმო. მაღალი, ოდნავ ბეჭებში მოხრილი მოკლეკაბიანი გოგონა უკანალის ქნევით მოგვიახლოვდა და ყველაზე მეტად მთვარ ბილს ზედ ცხივრათ მიუტანა გაბზეკილი თეძო. -კიდევ გნებავთ სასმელი? - გვკითხა გოგონამ მას მერე, რაც მაგიდაზე მდგარ ცარიელ ბოთლებს მოავლო თვალი. პასუხის მოლოდინში მარცხენა ფეხს დაეყრდნო და მისი გამობზეკილი თეძო ახლა ნამდვილად ეხებოდა ბილის ცხვირს. ბილმა ნერწყვი ხმაურით გადაწყაპა და ხარბად მიაშტერდა მის წინ ასვეტებულ გოგონას. -დიახ, კიდევ 1 ბოთლი ვისკი მოგვიტანეთ! - ვთქვი მე, რადგან შევამჩნიე სახეალეწილი ბილი მეტს ვეღარ მოითმენდა და იქნებ მალე გასცლოდა ეს მიმტანი ჩვენს მაგიდას. ისევ უკანალის ქნევით დაგვტოვა და პირდაფჩენილმა და თვალებდაკარკლულმა ბილმა ბარამდე მზერით მიაცილა ოფიციანტის უკანალი. -რა ამინდია, რა არის ეს?! ასე თუ გაგრძელდა თოვა, ცოტა ხანში ბარიდანაც ვეღარ გავალთ ჩვენ! - დაიწუწუნა ერიკმა და ჭიქაში დარჩენილი 1 ყლუპი ვისკიც დალია. -შენი და ვერ ჩამოდის ხომ?! - იკითხა ლუისმა. პასუხი არავინ გასცა. სიჩუმე ჩამოვარდა. თავი ავწიე და გაკვირვებულმა მოვავლე თვალი ჩემს მეგობრებს. მერე მივხვდი მე რომ მეკითხებოდა ბეტიზე და "აჰ, ვერ ჩამოდის, ვერა!"-თქო ჩავიბუტბუტე. ამასობაში ოფიციანტიც მოგვიახლოვდა ლანგარზე დადებული ვისკის ბოთლით და ბოთლის მაგიდაზე დასადებად დაიხარა, გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე წაავლო წელზე ხელი და კალთაში ჩაისვა. "მინდიხარ, ლამაზო" ჩასჩურჩულა ბილმა და ენის წვერით ყურზე შეეხო. ოფიციანტმა თავის დაძვრენა სცადა, თუმცა ვერ მოახერხა და აყალ-მაყალი რომ არ მომხდარიყო ფეხზე ავდექი მისაშველებლად. ალბათ ეგონა ესეც ამის დახმარებას აპირებსო და კიბილ-წივილი ატეხა. მისი ხმის გაგონებაზე ბარმენი ბარს გადმოახტა, მეორე ოფიციანტმა ბიჭმა ლანგარი ხელიდან გააგდო და ჩვენსკენ წამოვიდა. ატყდა ხელჩართული ჩხუბი, ვინ ვის ურტყამდა რომ ვერ გაიგებდით. ვიღაცის მოქნეული მუშტი პირდაპირ ცხვირ-პირში მომხვდა და აგურის კედელს მივეჯახე, როგორც ჩანს თავი გამიტყდა და ცხირიდან და თავიდან ერთდროულად დაიწყო სისხლმა დენა. სირენების ხმა გაისმა, პოლიციაც მალევე შემოიჭრა ბარში და დაფეთებული ჩემი მეგობრები ერთმანეთს ახტებოდნენ თავი რომ გადაერჩინათ. ყველა დაგვაკავეს, რა და როგორ მოხდა ეს მერე გაირკვევა-ო გამოგვიცხადეს და საპატრულო მანქანაში გვიკრეს თავი. შობის აღნიშვნა წიასწარი დაკავების იზოლატორში რომ მოგვიწევდა, ეს ყველამ კარგად ვიცოდით! ამიტომ არცერთი ავტირებულვართ, როდესაც 25 დეკემბერს მთელი დღე გაყინულ საკანში ვისხედით და არავინ მოიცალა ჩვენთვის. *** -ღირსი ხარ, ღირსი! სულ იქ უნდა გამოელპეთ შენ და შენი ძმაკაცები! ხმაურით შემოდის ჩანთებაკიდებული ბეტი და გაბრაზებული ლოგინთან დგება. -შენ რაღა გინდა, ბეტი? - სიმშვიდეს ვინარჩუნებ მე და გაკვირვებული ვუყურებ. -მე მაინც რაღა მინდა?! შენ რა გინდოდა რომ მივარდი იმ ბარში?! ან იმ გოგოსთან რა გინდოდათ?! სხვაგან ვერ წაეთრიეთ თუ თქვენი სექსუალური ჟინის დაკმაყოფილება მოგინდათ?! როგორც ანს ბეტის უკვე მოუყვნენ 3 დღის წინ ბარში მომხდარი ინციდენტის შესახებ,მაგრამ როგორც მოსალოდნელი იყო, ამ საქმეში ყველა გაგვრიეს და არა მარტო - ბილი. საწოთან მდგარი ბეტი გაბრაზებული მიყურებდა, გაბრაზება დაბნეულობამ შეცვალა, ჩემი უემოციო სახის დანახვისას, გაოცება კი ტირილმა, ალბათ იფიქრა რადგან არ შევედავე ყველაფერი ის რაც მოუყვნენ სიმართლე იყო. -მართალია არა?! მითხარი, სიმართლეა?! მითხარი, ზიზი, მითხარი! საზიზღარი ხარ! რატომ გააკეთეთ ეს?! როგორ გაბედეთ? ხომ ვამბობდი არ არიან კარგი ბიჭები ისინი-მეთქი, ხომ ვამბობდი?! აჰა, აღმოჩნდა სიმართლე და შენც ჩაგითრიეს! ხოდა იყავი ეხლა მასე სიცხიანი, არ მოგხედავ მე, წადი და იმ მიმტანს თხოვე დახმარება, ან შენს სასახელო ძმაკაცებს! ბეტიმ ცრემლები მუჭით მოიწმინდა, ჩანდებს ხელი დაავლო და გარეთ გავიდა. სად წავიდა ახლა ასეთ ამინდში?! ოხ, ბეტი, ბეტი, რა სულელი ხარ! ლოგინიდან ავდექი და სკამზე დაგდებული შარვალი ჩავიცვი, ქურთუკიც მოვიცვი და ქუჩაში გავედი. გზის პირზე, მარკეტის წინ ბეტის ჩანთები ეწყო, თვითონ კი ზედ იჯდა და თავი ხელებში ჩაერგო. -ბეტი! - დავუძახე მე, მაგრამ არ მიპასუხა. -ბეტი! ისევ არ მიპასუხა. -კარგი რა, რა გაბრაზებს ამხელა გოგოს ვერ ვხვდები! და საერთოდ რატომ აქცევ ამ სისულელეს ყურადღებას?! - ვკითხე მე და მს წინ ჩავიმუხლე. ბეტიმ ამოისლუკუნა და ხელების მთელი სახე დაიფარა. -წამოდი, სახლში! ფეხზე ავდექი და დაველოდე თვითონაც როდის ადგებოდა, მაგრამ არ ჩქარობდა. -ბეტი, წამოდი,თორემ შენც გაცივდები! ისევ დუმილი. მოთმინების ფიალა ავსებულმა მარჯვენა ხელით მაჯაში ჩავაფრინდი და წამოვაყენე, მეორე ხელით ჩანთები ავიღე და სახლისკენ ვუბიძგე. გამიძალიანდა, მაგრამ ბოლოს მაინც შემომყვა სახლში და ისე რომ არც შემოუხედავს ჩემთვის სამზარეულოსკენ გაემართა. -ბეტი! -არ გელაპარაკები მე შენ! -რატომ? -მაწყენინე
Memento.Ge