გია როინიშვილი მარიამ როინიშვილის წინაშე თავს დამნაშავედ გრძნობს
2 814 ნახვა
მსახიობმა გია როინიშვილმა და მომღერალმა თამრიკო ჭოხონელიძემ ყველაფერი გააკეთეს იმისთვის, რომ მათი დაშორება შვილებისთვის, მარიამისა და კოკოსთვის, ძალიან მტკივნეული არ ყოფილიყო, რაიმე დანაკლისი არ ეგრძნოთ. ბავშვები გაიზარდნენ, საკუთარი გზებით წავიდნენ, უკმარისობის გრძნობა კი მამას დარჩა. ბატონი გია შვილების ცხოვრებაში აქტიურად იყო ჩართული, მაგრამ მაინც თვლის, რომ რაღაცეები გამოეპარა.
– ბატონო გია, საკუთარ თავს გარეშე თვალით რომ შეხედოთ, როგორ მამას დაინახავთ?
გია: რთული კითხვაა. იმ შეკითხვას მისვამთ, რაზეც მთელი ჩემი ცხოვრებაა აგებული. ორივე შვილი ჩემთვის, როგორც ყველა მშობლისთვის, უმნიშვნელოვანესი, უმთავრესია.
მარიამი პირველი შვილია. თბილისში, კამოს ქუჩაზე, მე–2 სამშობიაროში დაიბადა. მახსოვს, დილის 5 თუ 6 საათი იქნებოდა, პლეხანოვზე, თუმანიშვილის თეატრისკენ მარტო მივდიოდი და თან ვფიქრობდი, ახლა მე მამა ვარ–მეთქი. საოცარი შეგრძნებაა!
25 წლის წინ და არც იქამდე არასდროს მახსოვდა, 9 დეკემბერი როგორი იყო, ახლა უკვე 25 წელია, ყოველ 9 დეკემბერს ვიცი, როგორი ამინდია, იმიტომ, რომ ჩემი ორივე შვილი ამ დღესაა დაბადებული...
არ ვიცი, მარიამი რას იტყვის, როგორი მამა ვიყავი და ვარ. ჩემი აზრით, ძალიან მკაცრი არ ვყოფილვარ, შვილებისთვის ძალით არაფერი მომიხვევია თავს.
მარიამი: ალბათ ყველა მამის და გოგოს ურთიერთობა განსაკუთრებულია, მაგრამ მეც ვიტყვი, რომ ჩვენი ურთიერთობაც ასეთია. მამა მკაცრი არ ყოფილა, არც დედა. ყოველთვის იმას ითხოვდნენ, რაც საჭირო იყო. მამა ძალიან თბილი იყო. მე ვიყავი უკარება, მოფერებაზე დიდად არ ვგიჟდებოდი. უხეში არ ვარ, მაგრამ ყოველთვის ეზოში მიმეჩქარებოდა და გია რომ მეფერებოდა, ერთი სული მქონდა, გარეთ როდის გავშპებოდი.
ბავშვობა თბილად მახსენდება, ხმის აწევის გარეშე. ხელის დარტყმაზე ხომ ზედმეტია საუბარი.
გია: ხომ გაგიგიათ, "მაგრამ მარტო წვრთნა რას იზამს, თუ ბუნებამც არ უშველა". მადლობა უფალს, რომ კოკოსაც და მარიამსაც ასეთი ხასიათები აქვთ. მარიამს მოთმინების უნარი აქვს და თავის ტკივილს, დარდს, პრობლემას არ მოგახვევს. ეს უზარმაზარი ნიჭია. ძალიან შრომისმოყვარეა, პასუხისმგებლობის დიდი უნარი აქვს. მსგავსი რამ ჩემთვის ორივე შვილზე არაერთხელ უთქვამთ. ამით განებივრებული ვარ.
მარიამს და კოკოს ისე ვესაუბრები, როგორც თავიანთი საქმის პროფესიონალებს. რა თქმა უნდა, შეცდომებიც მოსდით, ზოგჯერ რაღაც არც ისე კარგად გამოსდით, მაგრამ მთლიანობაში შემიძლია შემოქმედებით თემებზე, თუნდაც ჩემსაზე, თუნდაც მათზე, ვესაუბრო. გვიკამათია კიდეც. როცა მარიამს ველაპარაკები, კოკოზე ვსაუბრობთ, როცა კოკოსთან ვარ, მარიამზე ვლაპარაკობთ. კოკო მეუბნება, მარიამზე უფრო მეტს ლაპარაკობ, ვიდრე ჩემზეო.
– მარიამ, მამამ თქვენი მეგობრების, თაყვანისმცემლების შესახებ ყოველთვის იცოდა?
მარიამი: ამ შემთხვევაში მამასთან ნაკლებად ვიყავი გახსნილი. პირადზე მამასთან საუბარი არ მიყვარს, შეიძლება ზერელედ რაღაც მეთქვა. ჩვენი საუბრები უფრო ხშირად პროფესიას, იმ საკითხებს ეხება, რაც ჩემთვის საინტერესო, ახალია. გიასთან ლაპარაკი ყოველთვის ბევრისმომცემია. მისი ესა თუ ის რჩევა არაერთხელ დამხმარებია.
– ბატონო გია, შეიძლება მარიამი არ გიყვებოდათ, მაგრამ თქვენ ცდილობდით, ქალიშვილის ცხოვრების ყველა ეტაპზე ინფორმირებული ყოფილიყავით?
გია: გულწრფელი ვიყო? ამ საკითხთან დაკავშირებით კომენტარი არასდროს გამიკეთებია. ჩემს თავს ვადანაშაულებ. როგორც ფხიზელ მამას, მაინც რაღაცეები გამომეპარა. ალბათ ისეთი რჩევა მაინც ვერ მივეცი, რომ ჩემი შვილი უფრო გამარჯვებული ყოფილიყო, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ის გამარჯვებული არ არის. ალბათ რაღაც მოვაკელი.
ამას მის შემოქმედებაზეც ვფიქრობ, რომ რაღაც არ მოვაკლო. თუმცა ჩემი ნათქვამი ისე არ გაიგოთ, რომ მარიამს წარმატებები არ აქვს ან პირადში, ან შემოქმედებაში. ბევრს ვფიქრობ, იქნებ უფრო მეტად უნდა ჩავრეულიყავი რაღაცაში.
იქნებ რაღაც ისე და იმდენი ვერ მივაწოდე, რომ გაეგო, თუნდაც ჩემი პირადი მაგალითით ან პირადი საუბრით, მაგრამ ორივენი, კოკოც და მარიამიც, დამოუკიდებლები არიან. ჩვენ ყველა თემაზე ვსაუბრობთ, მაგრამ გადაწყვეტილებებს თვითონ იღებენ, როგორც პროფესიულს, ასევე პირადთან დაკავშირებულს.
– მარიამის ოჯახის დანგრევა როგორ მიიღეთ?
გია: ძალიან რთული თემაა, ამაზე საუბარი არ მიყვარს. მარიამის გათხოვებაც ყველაზე გვიან გავიგე და მათი დაცილებაც – ყველაზე გვიან. ასეა, მამები ყველაზე გვიან იგებენ.
– როცა თქვენ და თამრიკო ჭოხონელიძე ერთმანეთს გაშორდით, ამან შვილებთან ურთიერთობის დეფიციტიც გამოიწვია?
გია: ვთვლი, რომ ყველანაირი თვალსაზრისით, ალბათ რაღაც მოვაკელი, მაგრამ რაღაცეები ალბათ მეც გავაკეთე. ამაზე ლაპარაკი არასწორად მიმაჩნია. ასე მოიტანა ცხოვრებამ, რაღაც პერიოდი ჩემ გარეშე მეორე სახლში მოუწიათ ყოფნა, თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩემთან კონტაქტი არ ჰქონდათ. არ მგონია, რომ იმ დროს ჩემს შვილებს ჩემგან ან დედისგან რაიმე დააკლდათ.
სწორად გამიგეთ, ალბათ ყველაზე რთული ჩემთვის იყო, როცა დილით ვიღვიძებდი და გვერდით ჩემს შვილებს ვერ ვხედავდი ან საღამოს შინ მოვდიოდი და სახლი ცარიელი მხვდებოდა... ამის უკმარისობა ყოველთვის დამრჩება. როცა მე მინდოდა, მარიამს არ ეცალა, როცა მათ უნდოდათ ჩემთან, მე არ მეცალა. ასეთ შემთხვევებში თანხვედრა ისე არ ხდება, როგორც მაშინ, როცა მშობლები და შვილები ერთად ცხოვრობენ. ამიტომ დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა მაქვს, მიუხედავად იმისა, რომ ცირკშიც ბევრი გვივლია ერთად, ზოოპარკშიც და თეატრებშიც.
– მარიამ, მამისგან ცალკე ცხოვრებას ადვილად შეეგუეთ?
მარიამი: მე და ჩემი ძმა დაახლოებით 13–14 წლის ვიყავით, როცა მამა და დედა დაშორდნენ. მერე უკვე ჩვენ–ჩვენი ცხოვრება წამოვიდა, უმაღლეს სასწავლებლებში ჩავაბარეთ. ის პერიოდებიც იყო, როცა ერთმანეთს დროში ვცდებოდით, მაგრამ, საერთო ჯამში, გია ნამდვილად ცდილობდა, ის სიყვარული არ დაგვკლებოდა, რაც ერთად ყოფნის დროს გვქონდა. ვერ ვიტყვი, რომ ეს არ განვიცადეთ, გულქვა უნდა იყო, ეს მდგომარეობა რომ გაგიხარდეს, მაგრამ მეც და კოკოც ყოველთვის ვგრძნობდით, დედა და მამა როგორ ცდილობდნენ, სიყვარულში გავზრდილიყავით.
– ბატონო გია, თქვენმა შვილებმა ორი შვილიშვილი გაჩუქეს და ალბათ შანსი გაქვთ, ყველა დანაკლისი და უკმარისობა მათთან აანაზღაუროთ.
მარიამი: მე გეტყვით. გია ძალიან თბილი ბაბუაა, მაგრამ ხანდახან ელენე უკარებაა, ალბათ ჩემი გენები მძლავრობს მასში, თუმცა ერთმანეთის მიმართ დიდი სიყვარული აქვთ. ჩვენს ცხოვრებაში საოცარი ადამიანი, ჩემი ძმისშვილი, პატარა მარიამიც გამოჩნდა. გია ამას უფრო მზად შეხვდა იმიტომ, რომ ერთგზის ბაბუა უკვე იყო.
გია: შვილიშვილი შენი ცხოვრების გაგრძელებაა, ახალამოსული ყვავილია. როცა მას უყურებ, ფიქრობ, რომ მთლად ტყუილად არ გიცხოვრია. აბსოლუტურად სხვა შეგრძნებაა. ბედნიერი ვარ, რომ ამას მოვესწარი და კიდევ მინდა, რაღაცეებს მოვესწრო. მე და ელენე რაღაცეებზე ვთანხმდებით, ვსაუბრობთ. ის უკვე 4 წლისაა, მარიამი კი ამ სამყაროს ახლა აღიქვამს. ძალიან თბილი ბავშვია.
შვილიშვილებს არასდროს ვეჩხუბები, ყველაზე ბუნჩულა და ყველაზე დამთმობი შვილიშვილებთან ვარ. ასეთი შვილებთანაც არ ვყოფილვარ.
– ბატონო გია, პოპულარულ სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებში" ახალი პერსონაჟის სახით გამოჩნდით. რას ფიქრობთ მასზე, თანამედროვე ქართველი მამისა და ქმრის ტიპური სახეა?
გია: სიმართლე გითხრათ, ჩემს პერსონაჟ თამაზს ბევრ რამეში ვერ ვეთანხმები.
– მაგალითად?
გია: იმაში, რომ ახალგაზრდა საყვარელი ჰყავს. შეგვიძლია ღრმად ვიფიქროთ ამაზე, თამაზი აქამდე როგორ მივიდა, რატომ მოსდის ადამიანს ასეთი რამ. ცხოვრებაა ასეთი. თამაზს რაღაცეებშიც ვგულშემატკივრობ. ცოლს სხვა განწყობა აქვს, შვილებიც ისეთი ჰყავს, რომ ალბათ სადღაც სადავეები გაექცა. თურმე მსგავსი პრობლემა საქართველოში ბევრს აქვს. მე რომ მკითხოთ, ეს მხოლოდ ქართული კი არა, ზოგადი პრობლემაა.
მარიამი: ცოტა ხნის წინ ერთ–ერთ სცენაში თამაზი გიას ძალიან მივამსგავსე. მიუხედავად იმისა, რომ აბსოლუტურად განსხვავებული ტიპაჟი ვარ თამაზის შვილისგან, მისი დამოკიდებულება თავისი გოგონასადმი ჩემთვის ძალიან ნაცნობი იყო. მსგავსი საუბრები ჩვენც გვქონია და გიასგან იგივე დამოკიდებულება მიგრძვნია.
გია: მსახიობი ყოველთვის იყენებს თავის ცხოვრებისეულ გამოცდილებას. მარიამი ალბათ იმ სცენას გულისხმობს, როცა ნინიმ ბეჭედი მოიპარა და თამაზი ამაზე ესაუბრა. არ მახსოვს, მარიამს და კოკოს მსგავსი რამ ჩაედინოთ. ნივთის ოჯახიდან დაკარგვის შემთხვევა კი არა, მისი ერთი ადგილიდან მეორეზე გადადებაც კი არ მახსოვს. როცა ამა თუ იმ როლს ვთამაშობ, ჩემი გამოცდილების გამოყენებას ვცდილობ. ბევრი რაღაც ცხოვრებაში იდენტურია. ჩვენ ხომ ამ საზოგადოების წევრები ვართ. თამაზს არ ვამართლებ, მაგრამ დაემართა კაცს ეს და რა ვქნათ? როგორც ჩანს, იმ ოჯახში მძიმე ურთიერთობებია.
– მსგავს სიტუაციაში თავი წარმოგიდგენიათ?
გია: ჩემთვის წარმოუდგენელია სამსახურში რომანი, თან თითქმის შვილისტოლა გოგოსთან ურთიერთობა. ვიმეორებ, ეს ჩემთვის ყოვლად წარმოუდგენელია!
– ბატონო გია, მარიამთან დაკავშირებით ალბათ სანერვიულო მოგემატათ მას შემდეგ, რაც თქვენი ქალიშვილი პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" მონაწილე გახდა.
გია: მხოლოდ ამ პროექტში კი არა, ჩემი შვილების ყველა გამოსვლაზე ვნერვიულობ. ამათ გამოსვლებზე უფრო მეტად ვნერვიულობ, ვიდრე ჩემს გამოსვლებზე. ეს რა ყოფილა, კაცო, მშობლის პოზიციიდან ყურება! მის შრომისმოყვარეობას, იმ მოთხოვნას, რაც მას თავისი საქმისადმი აქვს, ვაფასებ. მარიამს თუკი ვინმე რამეს ასწავლის, შთანთქავს.
– ყველაზე მეტად რომელ ცეკვაში მოგეწონათ მარიამი?
გია: რამდენიმე შემიძლია გითხრათ, სადაც მარიამი მომეწონა, ეს იყო "პასადობლე", "ჩაჩაჩა", რითიც ძალიან ბევრი მაყურებელი და ჟიურიც შოკში ჩავარდა. რატომღაც მარიამისგან ვერ წარმოედგინათ, რომ "ჩაჩაჩას" იცეკვებდა. ეს მისმა მეწყვილემ, ლევან ახვლედიანმაც მითხრა, არ ვიცი, "ჩაჩაჩას" როგორ იცეკვებს, სულ მღერის, გალობსო.
– ელოდით, რომ მარიამს ცეკვა ასე კარგად გამოუვიდოდა?
გია: არა, რადგან მასში ცეკვის მონაცემები, თუ რამდენიმე სუფრას და მის საკუთარ ქორწილს არ ჩავთვლით, არ დამინახავს. მოკლედ, მარიამს ძალიან დიდი გენერატორი უდგას, შეუძლია, მაყურებელს ბევრი საინტერესო რაღაც მიაწოდოს.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
– ბატონო გია, საკუთარ თავს გარეშე თვალით რომ შეხედოთ, როგორ მამას დაინახავთ?
გია: რთული კითხვაა. იმ შეკითხვას მისვამთ, რაზეც მთელი ჩემი ცხოვრებაა აგებული. ორივე შვილი ჩემთვის, როგორც ყველა მშობლისთვის, უმნიშვნელოვანესი, უმთავრესია.
მარიამი პირველი შვილია. თბილისში, კამოს ქუჩაზე, მე–2 სამშობიაროში დაიბადა. მახსოვს, დილის 5 თუ 6 საათი იქნებოდა, პლეხანოვზე, თუმანიშვილის თეატრისკენ მარტო მივდიოდი და თან ვფიქრობდი, ახლა მე მამა ვარ–მეთქი. საოცარი შეგრძნებაა!
25 წლის წინ და არც იქამდე არასდროს მახსოვდა, 9 დეკემბერი როგორი იყო, ახლა უკვე 25 წელია, ყოველ 9 დეკემბერს ვიცი, როგორი ამინდია, იმიტომ, რომ ჩემი ორივე შვილი ამ დღესაა დაბადებული...
არ ვიცი, მარიამი რას იტყვის, როგორი მამა ვიყავი და ვარ. ჩემი აზრით, ძალიან მკაცრი არ ვყოფილვარ, შვილებისთვის ძალით არაფერი მომიხვევია თავს.
მარიამი: ალბათ ყველა მამის და გოგოს ურთიერთობა განსაკუთრებულია, მაგრამ მეც ვიტყვი, რომ ჩვენი ურთიერთობაც ასეთია. მამა მკაცრი არ ყოფილა, არც დედა. ყოველთვის იმას ითხოვდნენ, რაც საჭირო იყო. მამა ძალიან თბილი იყო. მე ვიყავი უკარება, მოფერებაზე დიდად არ ვგიჟდებოდი. უხეში არ ვარ, მაგრამ ყოველთვის ეზოში მიმეჩქარებოდა და გია რომ მეფერებოდა, ერთი სული მქონდა, გარეთ როდის გავშპებოდი.
ბავშვობა თბილად მახსენდება, ხმის აწევის გარეშე. ხელის დარტყმაზე ხომ ზედმეტია საუბარი.
გია: ხომ გაგიგიათ, "მაგრამ მარტო წვრთნა რას იზამს, თუ ბუნებამც არ უშველა". მადლობა უფალს, რომ კოკოსაც და მარიამსაც ასეთი ხასიათები აქვთ. მარიამს მოთმინების უნარი აქვს და თავის ტკივილს, დარდს, პრობლემას არ მოგახვევს. ეს უზარმაზარი ნიჭია. ძალიან შრომისმოყვარეა, პასუხისმგებლობის დიდი უნარი აქვს. მსგავსი რამ ჩემთვის ორივე შვილზე არაერთხელ უთქვამთ. ამით განებივრებული ვარ.
მარიამს და კოკოს ისე ვესაუბრები, როგორც თავიანთი საქმის პროფესიონალებს. რა თქმა უნდა, შეცდომებიც მოსდით, ზოგჯერ რაღაც არც ისე კარგად გამოსდით, მაგრამ მთლიანობაში შემიძლია შემოქმედებით თემებზე, თუნდაც ჩემსაზე, თუნდაც მათზე, ვესაუბრო. გვიკამათია კიდეც. როცა მარიამს ველაპარაკები, კოკოზე ვსაუბრობთ, როცა კოკოსთან ვარ, მარიამზე ვლაპარაკობთ. კოკო მეუბნება, მარიამზე უფრო მეტს ლაპარაკობ, ვიდრე ჩემზეო.
– მარიამ, მამამ თქვენი მეგობრების, თაყვანისმცემლების შესახებ ყოველთვის იცოდა?
მარიამი: ამ შემთხვევაში მამასთან ნაკლებად ვიყავი გახსნილი. პირადზე მამასთან საუბარი არ მიყვარს, შეიძლება ზერელედ რაღაც მეთქვა. ჩვენი საუბრები უფრო ხშირად პროფესიას, იმ საკითხებს ეხება, რაც ჩემთვის საინტერესო, ახალია. გიასთან ლაპარაკი ყოველთვის ბევრისმომცემია. მისი ესა თუ ის რჩევა არაერთხელ დამხმარებია.
– ბატონო გია, შეიძლება მარიამი არ გიყვებოდათ, მაგრამ თქვენ ცდილობდით, ქალიშვილის ცხოვრების ყველა ეტაპზე ინფორმირებული ყოფილიყავით?
გია: გულწრფელი ვიყო? ამ საკითხთან დაკავშირებით კომენტარი არასდროს გამიკეთებია. ჩემს თავს ვადანაშაულებ. როგორც ფხიზელ მამას, მაინც რაღაცეები გამომეპარა. ალბათ ისეთი რჩევა მაინც ვერ მივეცი, რომ ჩემი შვილი უფრო გამარჯვებული ყოფილიყო, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ის გამარჯვებული არ არის. ალბათ რაღაც მოვაკელი.
ამას მის შემოქმედებაზეც ვფიქრობ, რომ რაღაც არ მოვაკლო. თუმცა ჩემი ნათქვამი ისე არ გაიგოთ, რომ მარიამს წარმატებები არ აქვს ან პირადში, ან შემოქმედებაში. ბევრს ვფიქრობ, იქნებ უფრო მეტად უნდა ჩავრეულიყავი რაღაცაში.
იქნებ რაღაც ისე და იმდენი ვერ მივაწოდე, რომ გაეგო, თუნდაც ჩემი პირადი მაგალითით ან პირადი საუბრით, მაგრამ ორივენი, კოკოც და მარიამიც, დამოუკიდებლები არიან. ჩვენ ყველა თემაზე ვსაუბრობთ, მაგრამ გადაწყვეტილებებს თვითონ იღებენ, როგორც პროფესიულს, ასევე პირადთან დაკავშირებულს.
– მარიამის ოჯახის დანგრევა როგორ მიიღეთ?
გია: ძალიან რთული თემაა, ამაზე საუბარი არ მიყვარს. მარიამის გათხოვებაც ყველაზე გვიან გავიგე და მათი დაცილებაც – ყველაზე გვიან. ასეა, მამები ყველაზე გვიან იგებენ.
– როცა თქვენ და თამრიკო ჭოხონელიძე ერთმანეთს გაშორდით, ამან შვილებთან ურთიერთობის დეფიციტიც გამოიწვია?
გია: ვთვლი, რომ ყველანაირი თვალსაზრისით, ალბათ რაღაც მოვაკელი, მაგრამ რაღაცეები ალბათ მეც გავაკეთე. ამაზე ლაპარაკი არასწორად მიმაჩნია. ასე მოიტანა ცხოვრებამ, რაღაც პერიოდი ჩემ გარეშე მეორე სახლში მოუწიათ ყოფნა, თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩემთან კონტაქტი არ ჰქონდათ. არ მგონია, რომ იმ დროს ჩემს შვილებს ჩემგან ან დედისგან რაიმე დააკლდათ.
სწორად გამიგეთ, ალბათ ყველაზე რთული ჩემთვის იყო, როცა დილით ვიღვიძებდი და გვერდით ჩემს შვილებს ვერ ვხედავდი ან საღამოს შინ მოვდიოდი და სახლი ცარიელი მხვდებოდა... ამის უკმარისობა ყოველთვის დამრჩება. როცა მე მინდოდა, მარიამს არ ეცალა, როცა მათ უნდოდათ ჩემთან, მე არ მეცალა. ასეთ შემთხვევებში თანხვედრა ისე არ ხდება, როგორც მაშინ, როცა მშობლები და შვილები ერთად ცხოვრობენ. ამიტომ დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა მაქვს, მიუხედავად იმისა, რომ ცირკშიც ბევრი გვივლია ერთად, ზოოპარკშიც და თეატრებშიც.
– მარიამ, მამისგან ცალკე ცხოვრებას ადვილად შეეგუეთ?
მარიამი: მე და ჩემი ძმა დაახლოებით 13–14 წლის ვიყავით, როცა მამა და დედა დაშორდნენ. მერე უკვე ჩვენ–ჩვენი ცხოვრება წამოვიდა, უმაღლეს სასწავლებლებში ჩავაბარეთ. ის პერიოდებიც იყო, როცა ერთმანეთს დროში ვცდებოდით, მაგრამ, საერთო ჯამში, გია ნამდვილად ცდილობდა, ის სიყვარული არ დაგვკლებოდა, რაც ერთად ყოფნის დროს გვქონდა. ვერ ვიტყვი, რომ ეს არ განვიცადეთ, გულქვა უნდა იყო, ეს მდგომარეობა რომ გაგიხარდეს, მაგრამ მეც და კოკოც ყოველთვის ვგრძნობდით, დედა და მამა როგორ ცდილობდნენ, სიყვარულში გავზრდილიყავით.
– ბატონო გია, თქვენმა შვილებმა ორი შვილიშვილი გაჩუქეს და ალბათ შანსი გაქვთ, ყველა დანაკლისი და უკმარისობა მათთან აანაზღაუროთ.
მარიამი: მე გეტყვით. გია ძალიან თბილი ბაბუაა, მაგრამ ხანდახან ელენე უკარებაა, ალბათ ჩემი გენები მძლავრობს მასში, თუმცა ერთმანეთის მიმართ დიდი სიყვარული აქვთ. ჩვენს ცხოვრებაში საოცარი ადამიანი, ჩემი ძმისშვილი, პატარა მარიამიც გამოჩნდა. გია ამას უფრო მზად შეხვდა იმიტომ, რომ ერთგზის ბაბუა უკვე იყო.
გია: შვილიშვილი შენი ცხოვრების გაგრძელებაა, ახალამოსული ყვავილია. როცა მას უყურებ, ფიქრობ, რომ მთლად ტყუილად არ გიცხოვრია. აბსოლუტურად სხვა შეგრძნებაა. ბედნიერი ვარ, რომ ამას მოვესწარი და კიდევ მინდა, რაღაცეებს მოვესწრო. მე და ელენე რაღაცეებზე ვთანხმდებით, ვსაუბრობთ. ის უკვე 4 წლისაა, მარიამი კი ამ სამყაროს ახლა აღიქვამს. ძალიან თბილი ბავშვია.
შვილიშვილებს არასდროს ვეჩხუბები, ყველაზე ბუნჩულა და ყველაზე დამთმობი შვილიშვილებთან ვარ. ასეთი შვილებთანაც არ ვყოფილვარ.
– ბატონო გია, პოპულარულ სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებში" ახალი პერსონაჟის სახით გამოჩნდით. რას ფიქრობთ მასზე, თანამედროვე ქართველი მამისა და ქმრის ტიპური სახეა?
გია: სიმართლე გითხრათ, ჩემს პერსონაჟ თამაზს ბევრ რამეში ვერ ვეთანხმები.
– მაგალითად?
გია: იმაში, რომ ახალგაზრდა საყვარელი ჰყავს. შეგვიძლია ღრმად ვიფიქროთ ამაზე, თამაზი აქამდე როგორ მივიდა, რატომ მოსდის ადამიანს ასეთი რამ. ცხოვრებაა ასეთი. თამაზს რაღაცეებშიც ვგულშემატკივრობ. ცოლს სხვა განწყობა აქვს, შვილებიც ისეთი ჰყავს, რომ ალბათ სადღაც სადავეები გაექცა. თურმე მსგავსი პრობლემა საქართველოში ბევრს აქვს. მე რომ მკითხოთ, ეს მხოლოდ ქართული კი არა, ზოგადი პრობლემაა.
მარიამი: ცოტა ხნის წინ ერთ–ერთ სცენაში თამაზი გიას ძალიან მივამსგავსე. მიუხედავად იმისა, რომ აბსოლუტურად განსხვავებული ტიპაჟი ვარ თამაზის შვილისგან, მისი დამოკიდებულება თავისი გოგონასადმი ჩემთვის ძალიან ნაცნობი იყო. მსგავსი საუბრები ჩვენც გვქონია და გიასგან იგივე დამოკიდებულება მიგრძვნია.
გია: მსახიობი ყოველთვის იყენებს თავის ცხოვრებისეულ გამოცდილებას. მარიამი ალბათ იმ სცენას გულისხმობს, როცა ნინიმ ბეჭედი მოიპარა და თამაზი ამაზე ესაუბრა. არ მახსოვს, მარიამს და კოკოს მსგავსი რამ ჩაედინოთ. ნივთის ოჯახიდან დაკარგვის შემთხვევა კი არა, მისი ერთი ადგილიდან მეორეზე გადადებაც კი არ მახსოვს. როცა ამა თუ იმ როლს ვთამაშობ, ჩემი გამოცდილების გამოყენებას ვცდილობ. ბევრი რაღაც ცხოვრებაში იდენტურია. ჩვენ ხომ ამ საზოგადოების წევრები ვართ. თამაზს არ ვამართლებ, მაგრამ დაემართა კაცს ეს და რა ვქნათ? როგორც ჩანს, იმ ოჯახში მძიმე ურთიერთობებია.
– მსგავს სიტუაციაში თავი წარმოგიდგენიათ?
გია: ჩემთვის წარმოუდგენელია სამსახურში რომანი, თან თითქმის შვილისტოლა გოგოსთან ურთიერთობა. ვიმეორებ, ეს ჩემთვის ყოვლად წარმოუდგენელია!
– ბატონო გია, მარიამთან დაკავშირებით ალბათ სანერვიულო მოგემატათ მას შემდეგ, რაც თქვენი ქალიშვილი პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" მონაწილე გახდა.
გია: მხოლოდ ამ პროექტში კი არა, ჩემი შვილების ყველა გამოსვლაზე ვნერვიულობ. ამათ გამოსვლებზე უფრო მეტად ვნერვიულობ, ვიდრე ჩემს გამოსვლებზე. ეს რა ყოფილა, კაცო, მშობლის პოზიციიდან ყურება! მის შრომისმოყვარეობას, იმ მოთხოვნას, რაც მას თავისი საქმისადმი აქვს, ვაფასებ. მარიამს თუკი ვინმე რამეს ასწავლის, შთანთქავს.
– ყველაზე მეტად რომელ ცეკვაში მოგეწონათ მარიამი?
გია: რამდენიმე შემიძლია გითხრათ, სადაც მარიამი მომეწონა, ეს იყო "პასადობლე", "ჩაჩაჩა", რითიც ძალიან ბევრი მაყურებელი და ჟიურიც შოკში ჩავარდა. რატომღაც მარიამისგან ვერ წარმოედგინათ, რომ "ჩაჩაჩას" იცეკვებდა. ეს მისმა მეწყვილემ, ლევან ახვლედიანმაც მითხრა, არ ვიცი, "ჩაჩაჩას" როგორ იცეკვებს, სულ მღერის, გალობსო.
– ელოდით, რომ მარიამს ცეკვა ასე კარგად გამოუვიდოდა?
გია: არა, რადგან მასში ცეკვის მონაცემები, თუ რამდენიმე სუფრას და მის საკუთარ ქორწილს არ ჩავთვლით, არ დამინახავს. მოკლედ, მარიამს ძალიან დიდი გენერატორი უდგას, შეუძლია, მაყურებელს ბევრი საინტერესო რაღაც მიაწოდოს.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
