სიყვარული და ლეიკემია (სრულად)

მე ვარ ანასტასია. ერთ დროს მეც ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი, სიცოცხლით სავსე და ცხოვრებას შევხაროდი. ყველაფერს ვარდისფერ ფერებში ვხედავდი და არ ვიცოდი რა იყო ტკივილი, ტანჯვა. ეს სიტყვები უბრალოდ არარსებული იყო. ვიცით, რომ ცხოვრება იცვლება და ყველაფერი დროებითია, მარადიოული-არაფერი, მაგრამ მაშინ მე ცხოვრებას არ ვიცნობდი და ამაზე არც კი მიფიქრია, თუმცა რომელი ბავშვი უყურებს ცხოვრების ამ მხარეს.სიცოცხლე დინებას მიყვებოდა და მე ბედნიერი ვიყავი.
დავდიოდი სკოლაში, მყავდა მეგობრები და, რაც მთავარია, მოსიყვარულე მშობლები. ერთი სიტყვით ბედნიერი ოჯახი გვქონდა. ერთ დღეს ყველაფერი მოულოდნელად შეიცვალა.მაშინ მეექვსე კლასში ვიყავი. სპორტის გაკვეთილზე ბურთი მომხვდა სახეში და ცხვირიდან სისხლი წამსკდა. მართალია, ბუნებრივია, როცა ცხვირში მძიმე საგანი მოგხვდება სისხლი წამოგივა, მაგრამ მე დიდი რაოდენობით დავკარგე სისხლი.მახსოვს, მშობლები როგორი ანერვიულებულები მოვიდნენ სკოლაში, მახსოვს დედას ცრემლებით ჰქონდა სავსე თვალები. მასინვე ანალიზებზე წამიყვანეს. თვალწინ მიდგას ბოლთას როგორ სცემდა მამა, პასუხების ლოდინში,ხოლო როცა გაიგეს დედა როგორ აქვითინდა. მე კი არაფერი მესმოდა. ისინი არაფერს მეუბნებოდნენ. ვხედავდი, როგორ მექცეოდნენ გარშემომყოფები, მაგრამ თავიდან ვერაფერს ვაცნობიერებდი. მეორე დღეს საავადმყოფოში დამაწვინეს. მე კი უბრალოდ გაკვირვებული ვიყავი. გამუდმებით ვეკითხებოდი საკუთარ მათ,მშობლებს, ექიმებს, ისინი კი ერთსა და იმავეს მპასუხობდნენ-არაფერია, რაღაც გამოკვლევებს გიკეთებთო.ასე გავიდა რამდენიმე დღე. მოწყენილობის მძაფრი გრძნობა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა და მე ასე ცხოვრება აღარ შემეძლო. ერთ დღეს მშობლებმა გამიმხილეს:
-ლეიკემია გჭირს-მითხრა დედამ, რომელიც ცრემლებს ძლივს იკავებდა.
-ეგ რა არის?!-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-დაავადებაა-მიპასუხა დედამ.
-დაავადება და თანაც ძალიან საშიში-აკანკალებული ხმით დაამატა მამამ.
-მოვკვდები?-ვკითხე შეშინებულმა.
-არა. საშიშია, მაგრამ ყველაფერი კარგად იქნება. მალე გამოჯანმრთელდები-მითხრა დედამ.
-საყვარელო, შენ უკვე დიდი გოგო ხარ. ამიტომ პირდაპირ გეტყვით, რომ ბავშვების 70 პროცენტი ამარცხებს ლეიკემიას, მაგრამ შენ გაიმარჯვებ მასზე და ჩვენ, ყველანი, ამაში დარწმუნებულები ვართ-მამამ დამაიმედა.
-აი, პროცენტები წელს ვისწავლე. სულ 100 პროცენტია. ესე იგი, 30 პროცენტია იმის ალბათობა, რომ მოვკვდე-ცოტა არ იყოს შემეშინდა.ასეთი რამე მე ხომ არასდროს წარმომედგინა. რამეს როცა გავიგებდი ბავშვების სიკვდილზე ძალიან მიკვირდა. იმ წამს, როცა გავიგე სიტყვასიკვდილი თავზარი დამეცა. ეს ჩემთვის ყოვლად წარმოუდგენელი იყო. მე ხომ ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი მე-6 კლასელი, რომელსაც ცხოვრებაში არც თუ ისე ბევრი უნახავს. შიშის მიუხედავად თავი გავიმაგრე, დავიბრუნე ჩემი მამაცური ბუნება და პასუხს დაველოდე.
-ძვირფასო, ყველაფერი კარგად იქნება, ახლა კი დაიძინე-დედამ დააჩქარა საუბრის კულმინაცია.
-სახლში როდის დავბრუნდები?-მხოლოდ ესღა მაინტერესებდა.
-არ ვიცით.მალე-დედამ ნაწყვეტ-ნაწყვეტ მიპასუხა.
-არა, ლოდინი უკვე აღარ შემიძლია. აქ ერთ წამსაც ვერ გავძლებ-ვუთხარი სლუკუნით და მის ნამიან თვალებს ჩავხედე და თითქოს აბობოქრებულ ზღვაში შევიჭერი. მაგრამ, როგორც პატარა ნავში მჯდომი მეზღვაური აღმოჩნდება უსუსური ოკეანის ოკეანის წინაშე, ჩემი ბავშვური განცდებით სავსე თვალებიც ისევე უსუსური აღმოჩნდა დედის თვალებით წინაშე. ის მტკიცედ მიყურებდა, მის ხმაში კი მებრძოლი ბუნება ჩანდა. ყველა დედა ხომ მებრძოლია. განაკუთრებით კი მაშინ, როცა საქმე შვილს ეხება, შვილის დაცვას და თანაც ავადმყოფი შვილის, რომელსაც ლეიკემია სჭირს.
პასუხი მხოლოდ მისი მკაცრი და თანაც სიყვარულით აღსავსე მზერა აღმოჩნდა. ოთახიდან ყველანი გავიდნენ. მე ისევ მარტო დავრჩი კედლების წინაშე და ფიქრებს მივეცი.
მეორე დღეს ექიმი რომ შემოვიდა, მაშინვე ვკითხე:
-რა არის ლეიკემია მედიცინის ენაზე?
-სისხლის გათეთრება, ძვირფასო.
-უფრო დეტალურად?-ვკითხე. როგორც ჩანდა, საკმაოდ დაინტერესებული ვიყავი ჩემი ავადმყოფობის მედიცინური არსით.
-ძვლის ტვინის კიბო-მიპასუხა მოკლედ.
-არა, უფრო დეტალურად. მომიყევი, გთხოვ-შევანათე მუდარით სავსე თალები.
- ლეიკემიის დროს ავთვისებიანი პროცესი თავდაპირველად ძვლის ტვინშია ლოკალიზებული. სწორედ ძვლის ტვინში წარმოიქმნება სისხლის უჯრედები- დაიწყო ექიმმა, მაგრამ მე, შევაჩერე:
-ვერაფერი გავიდე.ეს ტერმინები ჩემთვის სრულიად უცხოა.
-ძვირფასო, თუ გინდა მოგიტან საბავშვო ენციკლოპედიას, სადაც ლეიკეიაზეც წერია-შემომთავაზა ექიმმა.
-მადლობელი დაგრჩებით-ძალიან გამიხარდა.
მეორე დღეს ენციკლოპედია მომიტანა და აქამდე უცნობი მრავალი ტერმინი ჩემთვის უკვე ახლობელი გახდა. ლეიკემია არსობრივად როცა დაპყრობის შემდეგ, ჩემი ორგანიზმი მზად იყო მასთან არა მარტო შესაბრძოლებლად, არამედ დასამარცხებლადაც.
მართლაც საშინელება იყო. ხშირად მიწევდა სიცხე და ღამით ოფლიანობა არ მაძინებდა. რაც დრო გადიოდა თავის ტკივილი უკვე ჩვეულებრივი მოვლენა ხდებოდა. ცხვირის კაპილარიც კი სუსტი მქონდა და მეშინოდა რამე უხეშის მოხვედრის, სისხლი არ წამსკდესო. სიმპტომები, რომლებიც ენციკლოპედიაში ამოვიკითხე მართალი გამოდგა. ძველები და სახსრები მტკიოდა,თითქოს უნდა გადამტყდესო. ადვილად ვიღლებოდი და ძლიერ სისუსტეს ვგრძნობდი.
სკოლაში ვეღარ დავდიოდი. ხან სახლში ვიყავი და ხან საავადმყოფოში. მეგობრები მაკითხავდნენ, ისინი განიცდიდნენ ჩემ მდგომარეობას.მეუბნებოდნენ, რომ ძალიან ვენატრებოდით და ჩემზე ლოცულობდნენ. მასწავლებლებიც აღელვებულები ჩანდნენ. ისინი ჩემთან მოდიოდნენ და გაკვეთილებს მიხსნიდნენ.ყველაზე მეტად კი ჩემი დაქალი მაკო წუხდა. ის ძალიან დიდ დროს ჩემთან ატარებდა და მეცადინეობაში მეხმარებოდა. მართალია, სკოლაში სიარულს ვეღარ ვახერხებდი, მაგრამ არ მინდოდა თანატოლებს ჩამოვრჩენოდი.ასე გავიდა ერთი წელი, რაც დიაგნოზი დამისვეს.
მე ძალიან მოწყენილი ვიყავი. ეს იყო ჩემი ცხოვრების პირველი საშინელი წელი და ვინ იცის კიდევ რამდენი ასეთი წელი მელოდა და იქნებ უარესიც კი. უბრალოდ ამაზე გაფიქრებაც კი მზარავდა. როცა ფიქრი ამ საკითხს ეხებოდა თავს ძალას ვატანდი და შეძლებისდაგვარად ყურადღება სხვა რამეზე გადამქონდა.
დროთა განმავლობაში ჩემს ინტერესის საგანს შეემატა სიკვდილზე ფიქრით, რაც გაცილებით შემზარავი და გამანადგურებელი აღმოჩნდა, ვიდრე ფიქრი იმ ცხოვრების მომდევნო საშინელ წლებზე, რომელთა არსებობის შესახებ არავინ იცოდა...
ასე გრძელდებოდა ჩემი ერთფეროვანი ცხოვრება. სახლი, საავადმყოფო, ექიმები, ქიმიოთერაპიები...რაც დრო გადიოდა ვაცნობიერებდი, რომ ჩემი ცხოვრება არ იყო ისეთი გრძელი, როგორიც ჩვეულებრივი ადამიანის. შესაძლოა, ეს ყოფილიყო ხუთი წელი, ორი წელი, ერთი წელი, ან სულაც რამდენიმე თვე. სიკვდილის შიში თავიდან მიპყრობდა. ერთ დღეს ექიმს ვკითხე:
-რა არის სიკვდილი?
-სიკვდილი?! რატომ გაწუხებს ასეთი კითხვა?!
-ჰო, სიკვდილი. უბრალოდ მაინტერესებს, რა არის უს, რაც, შესაძლოა, ჩემთან ძალიან ახლოსაა.
-არა, ასე არაა.
-გთხოვ, გეყოფა, და უბრალოდ მიპასუხე.
-სიკვდილი უბრალოდ ცვლილებაა. გარდაცვალება ეს გადასვლაა სხვა სამყაროში.
-ხომ მაგრამ რა ხდება გარდაცვალების შემდეგ?
-ამაზე პასუხი ზუსტად არავინ იცის. ეს ადამიანის გონებისთვის ჯერჯერობით დაუპყრობელ საგანს წარმოადგენს.
ექიმი გავიდა. მე კი გაშეშებული ვიწექი და თველები ზეცისკენ მიმეპყრო, როგორც მომაკვდავს. რას ველოდებოდი? იქნებ სიკვდილსაც,მაგრამ ის ხომ ჯერ შორს იყო. შესაძლოა, არც ისე შორს,მაგრამ არც ახლოს. ნუთუ ასეთი ეფექტი მოახდინა სიკვდილზე ფიქრმა. ნუთუ,შესაძლოა, ადამიანი ამ ფიქრებმა გააგიჟოს, ჭკუიდან შესალოს ან სულაც დაღუპოს?! მგონი ასეცაა. ამის მოხდენის ალბათობა საკმაოდ დიდია.
ისევ გავყევი ფიქრების მორევს. რა არის ცხოვრება? ახალი კითხვა წამოიწია წინ ჩემი კითხვების უსაზღვრო ჰორიზონტზე. ეს საკუთარი შესაძლებლობების გამოვლინებაა. ეს შანსი კი ჩვენ მხოლოდ ერთხელ გვეძლევა და უნდა გამოვიყენოთ. შესაძლოა, ცხოვრება საშუალებაა იმისა, რომ უკვდავი გახდე.
მაგრამ სიკვდილი რა არის? როგორც ექიმმა მითხრა ეს მხოლოდ ადგილსამყოფელის შეცვლაა. ეს თქვა, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, როგორც სხვა მოკვდავთ, მასაც აქვს სიკვდილის შიში. ეს გრძნობა ხომ ყველაზე ძლიერია ადამიანთა პატარა გულებში, რომლებიც დაუსახლებია ღმერთს ამ პატარა სამყაროში.
შემდეგ ამაობის გრძნობამ დაისადგურა ჩემს პატარა და ამავდროულად დიდ სამყაროში.
ყველაფერი ხდება უბრალოდ, არაფრისგან, არაფრისგან იქმნება ყველაფერი. ასევე ადამიანიც, ისევე როგორც მე. მეც ადამიანი ვარ, უბრალო ადამიანი..ყველანი ადამიანები ვართ, სუსტები, მშიშრები..და ყველას ყველაფერზე მეტად გვეშინია ერთი რამის-ეს სიკვდილია...გვეშინია, მალე არ დადგეს ის დღე, როცა ჩვენი სული სხეულს დატოვებს...მეც ადამიანი ვარ, მაგრამ მე ამის არ მეშინია! პესტიმისტი ვარ, მაგრამ მაინც არ მეშინია. არა, არ მეშინია! შეიძლება გაიგიკვირდეს, მაგრამ ეს ასეა. არაფრის მეშინია და ასე მივუყვები ამ ცხოვრების ძნელად სავალ გზას...ეს მართალია, სიკვდილის არ მეშინია, მაგრამ ცხოვრების მეშინია..მგონია, რომ ცხოვრება უფრო ძნელია, ვიდრე სიკვდილი..ეს ის გზაა, რომლის გავლაც ყველას გვიჭირს..
ხანდახან მიკვირს ასე უბრალოდ ვევლინებით ამქვეყნად ასეთი ძნელი ცხოვრებისეული გზის დასასრულებლად..რატომ ? რატომ გაგვიმეტეს ასე..მეცოდება ყველა ადამიანი ადამიანობის გამო, იმ ადამიანური ემოციებისა და გრძნობების გამო, რომელის უნდა განიცადოს ამ ცხოვრებაში. იმ იმედგაცრუებისა და ტკივილის გამო, რომელიც უნდა შეიგრძნოს საკუთარი თავის გამო...იმ შიშის გამო, რომელსაც ყოველ წამს გრძნობს..მუდამ ტანჯვა, მუდამ ტირილი, მუდამ ტკივილი...არ მინდა..არ მინდა ..არ მინდა, რომ ამდენი განვიცადო.. არ მინდა..
სიკვდილის ეშინიათ....ეშინიათ აღსასრულის დადგომის...რატომ ? იცი ? რადგან ვერ გაუცნობიერებიათ სიცოცხლის სირთულე..არ იციან რომ ეს ყველაფერი ტანჯვაა.. არ იციან ..არა, არ იციან..მათ ჰგონიათ რომ ბედნიერები არიან ..არა, არ არიან... ადამიანი არასდროს და ვერასდროს იქნება ბედნიერი..ვერ იქნება..რატომ? რადგან ის ადამიანია..ის შესაძლოა მხოლოდ ერთი წამით, წუთით, თუნდაც საათით იყოს ბედნიერი..ბედნიერება ხომ წამიერია...ის მალე მრთავდება, მაგრამ მისთვის ყველაფერს ვიღებთ, ვკარგავთ ყველაფერს და შემდეგ ამ ყველაფრის მერე ვიღებთ წამიერ ბედნიერებას..ეს არაა ბედნიერება..ბედნიერება არ არსებობს.. შეიძლება შენ გაგიკვირდეს, მაგრამ ეს ასეა..სულ ტყუილად გგონიათ რომ ბედნიერები ხართ, მაგრამ, რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს,გაიგებთ და მიხვდებით ბოლოს, რომ არ არსებობს ბედნიერება და, შესაბამისად, ბედნიერები არასდროს ყოფილხართ..გაგიკვირდებათ, აქამდე როგორ ვერ ხვდებოდით, ცრემლი მოგადგებათ თვალზე და გაიფიქრებთ, ამდენი ვიცხოვრე და ბედნიერების გარეშე..ეს ასეა...
მიდის ცხოვრება.. მიდიან ადამიანებიც შენგან და მოდიან სხვები.. ზოგი იმედს გიცრუებს, ზოგი ფარისევლობს, ზოგიც გატყუებს..შენ კი გგონია მეგობარი გყავდა?! არა, არ გყავდა..გადის დრო და მაინც ვერ ხვდები .. მუდამ ასე გრძელდება..ერთხელაც მიხვდები, მიხვდები და ხელს ჩაიქნევ..გაიფიქრებ, ნუთუ მარტო მოვკვდები...ჩაივლის წლები, გაივლის დღეები, წავლენ ისინიც.. ვინც გიყვარდა..ისინიც წავლენ.. გესმის წავლენ..დაკარგავ დედას,დაკარგავ მამას, დასა და ძმას..დარჩები მარტო ..სულ მარტო...ვეღარ ჩახედავ თვალებში ცხოვრებას...არა, არ მინდა! მეშინია, ცხოვრების მეშინია..მართლა ..ძალიან მეშინია..ყველაფრის მეშინია სიკვდილის კი არა...
სამყარო ამოუცნობია...ათასი განსაცდელითაა სავსე.. არ შემიძლია..უკვე რამდენი რამ გადავიტანე..მეშინია..

ყველაფერი გვენგრევა, გული გვიკვდება, სული გვიცხელდება, სხეული გვიბერდება...რატომ? რის გამო? ამას სიყვარული ჰქვია.. გრძნობას, როცა გგონია, სამყარო ბრუნავს შენს გარშემო, როცა გგონია, რომ ყველაზე ბედნიერი ხარ..როცა გგონია, რომ ის ერთადერთია, როცა გგონია, რომ ის განუმეორებელია...როცა ეხები და სული გეხუთება..გულს მიადებ და სხეული გითრთის..ხელს მოკიდებ და უკან გაყვები..იცი სად? იქ, სადაც ის წავა..თუნდაც ჯოჯოხეთში..ხელს ჩაკიდებ და ეტყვი „მიყვარხარ“.ისე წარმოთქვამ ამ სიტყვებს არ იცი, გული გიჩუყდება და სახე გიწითლდება...თვალებში უყურებ და ბედნიერი ხარ..ის შენ მოგეხვევა და გულში ჩაგიკრავს გეტყვის „ჩემი სამყარო ხარ და მუდამ იქნები“...შენ გაუცინებ და ეუბნები „მე შენს გარეშე სევდა ვიქნები“...შენთან მოვა და ჩუმად მოგეხვევა,..მხრებზე მოგეხვევა და ნეკნზე გაკოცებს..თმაში ხელს შეგიცურებს, ყურში ჩაგჩურჩულებს „მიყვარხარ და სულ ასე იქნება“....თქვენ ბედნიერები გაუყვებით გზას..ერთად იქნებით და გეგონნება სულ ასე იქნება..მაგრამ მაშინ, როცა ყველაზე მეტად არ ელი მიგატოვებს, გიღალატებს და ეულს დაგტოვებს... დარჩები მარტო დეპრესიაში და სიკვდილზე იფიქრებ, ცხოვრებას შეიძულებ და აღარაფერი მოგინდება......
ცხოვრება ამაოა...ყველაფერი ამაო...ამ ცხოვრებაში ყველაზე ღირებული გრძნობები-ბედნიერებაც და სიყვარულიც ამაოებაო.
ამას ვფიქრობდი მთელი ღამე. დილას ცხვირიდან სისხლი წამსკდა. როცა გონს მოვედი თავს ექიმები დამტრიალებდნენ. ეს არ ყოფილა პირველი და უკანასკნელიეს უკვე ჩვეულებრივი ამბავი იყო.
სახლი და საავადმყოფო, საავადმყოფო და სახლი - ჩვეულებრივი მოვლენა. იყო დრო, როცა მდგომარეობას ძალიან განვიცდიდი. სიკვდილსაც კი ვნატრობდი. ვფიქრობდი, რომელი უფრო მძიმე იყო მშობლებისთვის გარდაცვლილი შვილის გლოვა თუ მისი მოვლა. სიმართლე რომ ვთქვა, ამ კითხვაზე პასუხი არ გამაჩნდა.
ეს იყო ამაოების პერიოდი. ჩემი ცხოვრების ნაწილი, როცა მიჭირდა ავადმყოფის ცხოვრებით ცხოვრება, მაგრამ შემდეგ შევეჩვიე. შესაძლოა ვთქვათ, რომ ლეიკემია ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი გახდა. მე მას ვებრძოდი, ხან მე ვჯობნიდი და ხან ის და ასე გადიოდა ცხოვრების პირველი წლები ლეიკემიასთან ბრძოლაში.
გადიოდა წლები. წლები მემატებოდა და მე და ლეიკემია ერთად ვიზრდებოდით. 15 წელი შემისრულდა და ის მშიშარა ბავშვი აღარ ვიყავი. ის კი არა ზოგჯერ ვფიქრობდი, რომ სიკვდილის სრულიადაც არ მეშინოდა.
ცხოვრება ჩვეულ რიტმს მიყვებოდა. გრძელდებოდა რუტინული დღეები.არც კი მეგონა, რამე თუ შეიცვლებოდა. ეს მე უბრალოდ წარმოუდგენლად მეჩვენებოდა. მყავდა საყვარელი ადამიანები, მაგრამ თითქოს რაღაც, ან ვიღაც მაკლდა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი, ეს რას წარმოადგენდა. იქნებ ეს რაღაც არარსებული რამ იყო, რამე არაამქვეყნიური. დღეები კი ამაზე ფიქრში გადიოდა.თვითონაც არ ვიცოდი რა მინდოდა. ველოდი ამ რაღაცას ან რაღაცას, რასაც, შესაძლოა, ცხოვრება მიჩვენებდა. მაგრამ , რაც დრო გადიოდა, პესიმიზმი უფრო მიპყრობდა. თითქოს შეპყრობილი ვიყავი.
ამ ფიქრებში გართული პარკისკენ წავედი. ვსეირნობდი. ვსეირნობდი მარტო. ეს მე დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა. მიყვარდა ხოლმე განმარტოვება. თუმცა გასაკვირი არა ლეიკემიით დაავადებულს,რომ უყვარდეს ცოტა ხნით საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა. უცებ უკნიდან ხმა შემომესმა:-ალბათ.მეოცნებე ხართ. რაც გამიკვირდა, რადგან აქამდე ჩემთვის მყუდროება ჯერ არავის დაუნგრევია. უკან მივიხედე და დავინახე მომღიმარი ბიჭი. საკმაოდ სიმპათიური,მაღალი, ყავისფერი თმა ჰქონდა და მისი მწვანე თვალები ჩემ წინ ციმციმებდა.
-არა, მე არ ვარ მეოცნებე-მეც გავუღიმე.
-არა, ნუ გრცხვენია, - შემომხედა გამჭოლი მზერით და თითქოს ჩემს გულში შემოაღწია.
-არა, არ მრცხვენია და მე სიმართლეს ვამბობ და თუ გაინტერესებს, მე პესტიმისტი ვარ.
-მართლა?! მაგრამ შენი ქმედებიდან ეს ჩანს. პარკში მარტო სეირნობა ეს მეოცნებეების საქმეა.
-ნუთუ, მხოლოდ მეოცნებეების?! ალბათ, შენ იმიტომ გამოგაქვს ასეთი დასვნა, რომ შენ თვითონ გიყვარს განმარტოება და შენ მეოცნებე ხარ.
-სწორად მსჯელობ-ისევ გამიღიმა.
-ესე იგი მეოცნებე ხარ, ჰო ?
-ჰო. მეოცნებე. რაა გქვია?
-ანასტასია და შენ?
-ნიკა.სასიამოვნოა შენი გაცნობა.
-ჩემთვისაც.
-შენ არ გითქვამს რატომ ხარ პესტიმისტი?
-უბრალოდ ვარ. ეს იგივეა ადამიანს კითხო რატომ გაქვს ასეთი ცხვირიო.
ნიკამ გაიცინა. მომიახლოვდა და თვალებში ჩამხედა.
-ცხოვრებამ გაგხადა პესტიმისტი ხომ?
მე არაფერი მიპასუხია.
-იცი, ანასტასია, მე უბრალოდ მიკვირს. შენნაირი ახალგაზრდა და ლამაზი გოგონა და პესტიმიზმი. მგონი, ვერ უნდა შეეწყონ ერთმანეთს, არა?
გამეღიმა. ნიკა მართლაც საინტერესო ჩანდა. მის მსგავს ბიჭს ჯერ არასდროს შევხვედროდი.მასში იყო ის რაღაც, რაც მიზიდავდა. პირველივე შეხვედრაზე თითქოს მასთან რაღაც მაგნიტურმა ძალამ დამაკავშირა.
-შენ უბრალოდ არ მიცნობ და არაფერი გაგეგება ჩემი ცხოვრების შესახებ. უცნობი ბიჭი ხარ, რომელიც დაინტერესდა სხვისი შეხედულებებით.
-არა, სხვისით არა. მე შენი აზრები მინდა ამოვიცნო. შენ ხომ იდუმალი ხარ.
-იდუმალი. იცი ერთი წლის წინ რომ შეგხვედროდი გამიჭრდებოდა ამაზე საუბარი, მაგრამ ახლა მე უკვე ძლიერი ვარ.
-რას გულისხმობ? რის თქმას აპირებ?-ნიკა უფრო დაინტერესდა.
-რა ვიცი უცხო ადამიანს უნდა ელაპარაკო საკუთარ ცხოვრებაზე თუ არა. წესით არ უნდა გიყვებოდე ამას. ეს ხომ უბრალოდ საკუთარი პრობლემების თავზე მოხვევაა. ისედაც ბევრს ვაწუხებ და შენ დაგამატო. მგონი სულელურად ჟღერს!
-ანასტასია, მე არ ვარ უცხო. მე არ ვარ უბრალოდ უცხო. მე ძალიან მინდა შენი მეგობარი ვიყო. მე შენში განსაკუთრებულს ვხედავ. უბრალოდ მინდა გაგიცნო.
-კარგი, ნიკა. მაშინ ჩამოვჯდეთ და მოყოლას გავაგრძელებ, რა თქმა უნდა, თუ გაინტერესებს.
-მაინტერესებს, თან ძალიან. ინტერესით ვკვდები.შესაძლოა, გაგიკვირდეს ჩემი შენდამი ასეთი დამოკიდებულება, მაგრამ ეს ასეა.
მე უბრალოდ გამეღიმა. მისი გამოხედვა და სიტყვები მატყვევებდა, მაგრამ ამას ვერ ვხვდებოდი. მისი მზერა ჩემს მწერას შეხვდა და მან დაჟინებით გამიმეორა:
-ჰა, რას იტყვი?
მისი მწვანე თვალები კი ციმციმებდა. მხოლოდ მისი თვალების ყურება რად ღირდა. მე გაშეშებული ვიყავი და ხმას ვერ ვიღებდი.“ნუთუ მან დამამუნჯა?!“-ყოველ წამს ამას ვფიქრობდი.
ნიკას გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.
-გოგო, გამოფხიზლდი-სიცილით მითხრა.
შემრცხვა და არ ვიცოდი რა მეპასუხა.
-ბოდიში, რაღაცაზე ვფიქრობდი-ვუთხარი დამაჯერებელი კილოთი.
-კაი, არ მომიყვები?-მან არ შეიმჩნია ჩემი დაბნეულობა და საუბარი განაგრძო.
-კი, მოდი დავსხდეთ.
სკამზე ჩამოვჯექით. ცა ღრუბლებს მოეცვა. ნელი სიო ქროდა. გარშემო სიმშვიდე სუფევდა. ჩვენს გარშემო არავინ იყო. მე და ნიკა ვისხედით. ის ელოდებოდა თუ გულს როდის გადავუშლიდი. ჩემი გული კი გამალებით ცემდა.ბოლოს დავიწყე:
-როდესმე გიფიქრია სიკვდილზე? გიფიქრია, რომ შეიძლება ის შენ გიახლოვდება და მალე ყველაფერს წაგართმევს? გიფიქრია, რომ საყვარელს ადამიანებს აცრემლებულს დატოვებ?-ვკითხე და შევხედე.
შევატყვე, რომ აღელდა და არ იცოდა რა ეპასუხა. თითქოს მიხვდა, რის თქმასაც ვაპირებდი. ცოტა ხანს შემომხედა. მისი გულის ძგერაც კი მესმოდა.
-ანასტასია, რეალურად არა. არა, რადგან ამის მიზეზი არ მქონია. რატომ ხარ ასეთი უცნაური? ასეთი რამ ჩემთვის ჯერ არავის უთქვამს.
-ბედნიერი ყოფილხარ-მე გავუღიმე.
-ბედნიერი?!-წარმოთქვა და შემომხედა, თითქოს პასუხს ჩემგან მოელოდა.
-ჰო, ნიკა.მე კი ამაზე თითქმის ყოველ წამს ვფიქრობ, მაგრამ უსაფუძვლოდ არა. ამის საკმარისი მიზეზი მაქვს.
მე გავჩუმდი და მის რეაქციას დაველოდე. ის კიდევ უფრო გაფითრდა. დუმდა და არც აპირებდა რამის თქმას. მგონი, მელოდებოდა, თუ როდის დავაბოლოვებდი, თუმცა ეს საჭირო აღარც იყო. უკვე ყველაფერი იყო ნათელი, მაგრამ მე გულმა ვეღარ გამიძლო. მისი ასეთი მზერის გაძლება უკვე წარმოუდგენელი იყო.
-ბოდიში, არ მინდოდა. ნუთუ ამდენ ადამიანს უნდა მივაყენო ტკივილი. ხუთი წლის წინ, როცა 11ის ვიყავი ლეიკემია დამიდგინეს-ვუთხარი, მაგრამ ცრემლი არ მომდგომია. მე უკვე ძლიერი ადამიანი ვიყავი და რეალობას თვალებში ვუყურებდი. უკვე ყველაფერი მესმოდა. აღარ ვიყავი ის ბავშვი, რომელიც ოდესღაც ტკივილების მოშორებას სიკვდილის ხარჯზე ნატრობდა. მე არც ილუზიები მქონდა და არც ოცნებების სამყაროს ვქმნიდი. მე უბრალოდ რეალობით ვცხოვრობდი და ასე ვაგრძელედი ცხოვრებას.
-ანასტასია..-თქვა და სიტყვა გაუწყდა. მერე ისევ განაგრძო:-შენ ტკივილს არავის აყენებ და ვერც მიაყენებ. მართალია, დაახლოებით ერთი საათია გიცნობ, მაგრამ შენში ყველაფერი განსაკუთრებულია. უბრალოდ შენ ხან განსაკურებული.
მე უბრალოდ გავუღიმე. მის მწვანე თვალების მზერას ისევ ვგრძნობდი.
-ხვალაც გნახავ?-მკითხა წასვლისას.
-რა თქმა უნდა-გავუღიმე.
ნაცნობ ბილიკს ნელი ნაბიჯით მივუყვებოდი.უკნიდან კი ნაცნობ მზერას ვგრძნობდი. ის არ მშორდებოდა. არ მინდოდა სახლში. თითქოს რაღაც უჩინარი ძალა მაკავებდა. რა ძალა არ ვიცი. ჩემს გულს რაღაც აწვებოდა და სახლს, რაც უფრო ვუახლოვდებოდი,მძიმდებოდა.
სახლის კარი გავაღე. მაშინვე ჩემს ოთახში შევედი და საწოლზე დავემხე.
მასზე ვფიქრობდი. იქნებ არც კი შევხვედროდი. ჩემი ნომერიც კი არ იცოდა.
მთელი ღამე არ მეძინა. ძილი არ მეკარებოდა. თურმე მართლა არსებობს ჩვენს შორის ძალა, რომელიც არ მავენებს. ნუთუ, ისიც იგივეს გრძნობს?! ვინ იცის.
დილას ადრე ავდექი, ვისაუზმე და პარკის გზას დავადექი.
შემოდგომის დილა იყო.ნაზი სიო ქროდა.ნაირნაირი ფერის ფითლები ცვიოდა ხეებიდან.
სასეირნოდ მშვენიერი დრო,მაგრამ მე ეს არც მიფიქრია. ჩემი ფიქრები მხოლოდ ერთს მოეცვა და შეებოჭა. ისე, რომ სხვა რამის გაფიქრების საშუალებასაც კი არ აძლევდა. ეს ის უცნობი ბიჭი იყო.უბრალო ბიჭი, მაგრამ განსაკუთრებული.იქნებ არც იყო განსაკუთრებული...მაგრამ ჩემთვის ეს რაღაც ახალი იყო. ახალი დასაინტერესო გრძნობა,რომელიც ჯერ არასდროს განმიცდია.
წინ მივდიოდი. არ ვიხედებოდი უკან. ვიცოდი, რომ ამ დროს ის აქ არ იქნობოდა. იქნებ საღამოს მოსულიყო. მან ხოლ მკითხა, ხვალაც გნახავო, თანაც ისე იმედიანად.ამას რომ მეუბნებოდა, ხომ თვალებში მიყურებდა. ვიცოდი, რომ დილას მას ვერ ვნახავდი, მაგრამ გულში რაღაც იმედი ნაპერწკალი მქონდა.
უკნიდან ჩემი სახელი მომესმა:
-ანასტასია..
მივიხედე და ნიკა შემრჩა ხელში. გავშტერდი. ესე იგი მასაც იგივე იმედი ჰქონდა, სახლიდან როცა გამოდიოდა. იქნებ მასაც არ ძინებია და ჩემზე ფიქრობდა.
-არ გელოდი(ნიკა)
-არც მე.(მე)
-გამიხარდა შენი ნახვა. როგორ ხარ?(ნიკა)
-კარგად და შენ?
-მშვენივრად. დღეს პოზიტიურად ვუყურებ ცხოვრებას. სადმე ხომ არ წავსულიყავით?(ნიკა)
-რა თქმა უნდა(მე)
ახლოს მდებარე კაფეში შევედით. ნიკა ძალიან სასიამოვნო პიროვნება აღმოჩნდა. მითანაგრძნობდა. მითხრა, რომ ბავშვობაში მამა დაღუპვოდა ავტოკატასტროფაში და დედამ მარტო გაზარდა. მას ჩემი ყველაზე მეტად ესმოდა. იცოდა რა იყო ტკივილი.მან ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.
რამდენიმე საათი ვილაპარაკეთ. შემდეგ ქუჩაში გავედით. მთელი დღე დავდიოდით წინ და უკან.
-რა ლამაზი ხარ!(ნიკა)
მე არაფერი ვუპასუხე. უბრალოდ გამეღიმა.
ხელი ჩამკიდა. მისგან უსაზღვრო სითბო მოდიოდა.
-ხმას არ ამოიღებ?-გამიცინა და თვალები შემომანათა.
პასუხად მხოლოდ გავუღიმე.
-ხვალ რას აპირებ?(ნიკა)
-შენც კარგად იცი ლეიკემიით დაავადებული ადამიანის ცხოვრება, რომ სხვებისას არ ჰგავს.(მე)
-ცხოვრება უბრალოდ უნდა გაილამაზო. უბრალოდ ენერგიით უნდა აღივსო და არ უნდა იფიქრო ლეიკემიაზე. შენ მას დაამარცხებ. შენ ძლიერი ხარ.
-სათქმელად ადვილია, მაგრამ..-ნიკამ გამაწყვეტინა:
-შენ ამას შეძლებ.
-არ ვიცი.
ხელი უფრო მაგრად მომკიდა:
-შენი მჯერა. გესმის? მჯერა შენი, ანნ(ნიკა)
-სიკვდილის გეშინია?-ისე გულუპყვილოდ ვკითხე, რომ საკუთარ ვითხვაზე თვითონვე გამეცინა.
-არ ვიცი. ამაზე პასუხი ძნელია.
-იცი, ადრე სიკვდილს ვნატრობდი, როცა დიაგნოზი დამისვეს, მაგრამ მერე გავძლიერდი და ასე ცხოვრებას ასე ვაგრძელებ.
-მართალი ხარ!(ნიკა)
შემდეგ ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია. უბრალოდ მივყვებოდით ბილიკს.
დღეები გადიოდა.ჩვენ ვახლოვდობოდით.
ის სხვებს არ ჰგავდა. მასში იყო, რაღაც განსაკუთრებული. ის დღეებს მიხალისებდა და საერთოდ ცხოვრების ყველაზე ბედნიერ წამებს მჩუქნიდა. თანდათან ვერწმუნდებოდი, რომ ის მართლაც განსაკუთრებული იყო. მართლაც ჩვენ ერთმანეთთან ვიყავით დაკავშირებულნი. უხილავი რაღაც გვაკავშირებდა და ამას ორივენი ვგრძნობდით.
დღეებს ერთად ვატარებდით.
გათენდა. ისევ ჩვეულებრივი დილა. არა, ჩვეულებრი არ იყო. სხეულში სისუსტე ვიგრძენი. მერე ტკივილი მომაწვა. შემდეგ არ მახსოვს რა მოხდა. გონს როცა დავინახე თეთრი კედლები. თეთრი კედლები. ნაცნობი კედლები.ეს საავადმყოფო იყო.
კარი ნიკამ შემოაღო.
-ძალიან შემეშინდა. როცა გავიგე-შევაწყვეტინე.
-კარგად ვარ.
-მისმინე, ძალიან შემეშინდა.
-რისი?(მე)
-შენ არც კი იცი. რა ნათელი შეფინე ჩემს ცხოვრებას.(ნიკა)
-მეც შემიძლია იგივე გითხრა.
ის დუმდა.
-ჩემს ცხოვრებას ახალი მიზანი შემატე და ძალიან მნიშვნელოვანი მიზანი. იცი, ეს რას ნიშნავს, ახლა ბრძოლის უფრო დიდი სურვილი მაქვს!
-მიყვარხარ! შენი გული იმდენად დიდია, რომ ჩემი ვერ იტევს. ანასტასია, მე დღეს შენი დაკარგვის მეშინოდა. აეთი შიში ჯერ არასდროს განმიცდია. მიყვარხარ და მარად მეყვარები ანნ-მომიახლოვდა და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა. მისი ტუჩები ჩემსას ეხებოდა. ეს იყო კოცნა. წრფელი კოცნა.
ასეთი რამ არასდროს განმეცადა. ეს სიყვარული იყო.სიყვარული, რომელსაც წარსულში მხოლოდ წიგნებიდან ვიცნობდი..მართლაც გასაოცარი გრძნობა ყოფილა სიყვარული სასიამოვნო შეგრძნებებით. მე ბედნიერი ვიყავი. ახლა კი ნამდვილად შემეცვალა წარმოდგენა ბედნიერების მნიშვნელობაზე. ვოცნებობდი, რომ უსასრულოდ გაგრძელებულიყო ჩვენი სიხარული.
საღამოს საავადმყოფოდან გამიშვეს. სხეულში აღზევებულ ძალას ვგრძნობდი. ბედნიერი ვიყავი და ცხოვრება მიხაროდა.
დღეები ასე გადიოდა. ჩვენ ბედნიერები ვიყავით.
ვაგრძელებდი ქიმიოთერაპიებს. დღეები დღეებს მისდევდა. ეს თვეები საერთოდ არ ვფიქრობდი დაგეგმილ ოპერაციაზე. მოულოდნელად დადგა ეს დღეც. სიმართლე გითხრათ, არც მაინტერესებდა დეტალები ამ ოპერაციაზე. ამბობდნენ, რომ ძალიან საჭირო იყო.
-დარწმუნებული ხარ რომ გავუმკვლავდები?(მე)
-100 პროცენტით-მითხრა და მაკოცა.
რამდენიმე წამს არაფერი გვითქვამს.
-მე არ მეშინია! როცა შენთან ვარ არაფრის არ მეშინია!
-ძვირფასო, ჩვენ ამას ერთად გავუმკლავდებით! სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ!!!
-მეც. მეც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ!
ერთმანეთს გაღიმებული სახეებით შევყურებდით.
-ნიკა, რაღაც უნდა დამპირდე-ხმაში შიში შემეტყო.
-რა დაგპირდე. მითხარი და ყველაფერს დაგპირდები. შენთვის ყველაფერს გავიღებ!
-რამე რომ მოხდეს, ცხოვრება უნდა გააგრძელო და ბედნიერი უნდა...-ნიკამ გამაწყვეტინა.
-არაფერი არ მოხდება.უბრალო ოპერაციაა. შენ ძლიერი ხარ გახსოვდეს-ნიკამ ხელი ხელზე მომკიდა.
-ყველაფერი ხდება. იქნებ რა მოხდეს.
-შენს გარდა მე ბედნიერი ვერავისთან ვიქნები, ანასტასია. უკან წაიღე, რაც თქვი. მე ასეთ რამეს ვერასდროს დაგპირდები.
-ხომ , მაგრამ-ნიკამ ისევ გამაწყვეტინა.
-არავითარი მაგრამ. მე შენ მიყვარხარ. ჩვენ ჭეშმარიტი სიყვარული გვაკავშირებს და ღმერთი არ გაგვწირავს. შენ თავს არ წამართმევს. სამყარო სიყვარულს არ გაწირავს, გესმის?
-კი,კი, მესმის. მეც მიყვარხარ!
საავადმყოფოში შევედით. ოპერაციისთვის მზადება უკვე დაეწყოთ. ნიკამ პალატაში შემაცილა.
-ჩვენ ამას შევძლებთ! ერთად შევძლებთ!-მითხრა, მაკოცა და გავიდა.
ჩვენ ამას შევძლებთ! ერთად შევძლებთ!-მითხრა, მაკოცა და გავიდა.
გარშემო მხოლოდ ექიმები იყვნენ. ეს საშინელი შეგრძნება იყო. თითქოს ყველამ მიმატოვა. სხვა ასეთ შემთხვევაში, არ ვიცი, როგორ მდგომარეობაში იქნებოდა, მაგრამ მე ამ ყველაფერს შეჩვეული ვიყავი. მხოლოდ ნიკაზე და იმ სიყვარულზე ვფიქრობდი, რომელიც მან მაჩუქა. წარმოუდგენელია, რა ბედნიერებაა ასეთი სიყვარულის შეგრძნება. უსაზღვრო სიყვარულის, როცა გიყვარს და შენი გული გაცილებით სწრაფად ძგერს. ამ მომენტში, როცა საოპერაციოში ვიყავი, მაშინაც იმავეს ვგრძნობდი და ეს გრძნობა სამუდამო იყო. ჩემთვის ერთ მხარეს დედამიწა იყო, ხოლო მეორე მხარეს ნიკა, რომელსაც ვაღმერთებდი. არ ვიცოდი ოპერაცია როგორ დასრულდებოდა. შესაძლოა, ეს ყველაფრის დასასრული ყოფილიყო, თვით იმ სიყვარულის, რომელიც ახლა დაიწყო, მაგრამ მაინც ბედნიერი ვიქნებოდი. სიყვარული ეს ხომ ყველაზე დიდი ბედნიერებაა.
ამ ფიქრებში დროც გავიდა. რაღაც პრეპარატი შემიყვანეს. მერე რა მოხდა აღარ მახსოვს. როცა გამეღვიძა მხოლოდ ექიმებს ვხედავდი. ძალიან სუსტად ვიყავი და არაფრის თავი არ მქონდა. რამდენიმე საათი გაუნძრევლად ვიწექი. ექიმები რაღაცას ლაპარაკობდნენ. ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული. ესე იგი,ცოცხალი ვარ- პირელადეს გავიფიქრე. ესეც კარგია. არ ვიცი მერე რა მოხდება, რა შედეგი ჰქონდა ოპერაციას, მაგრამ მე კვლავ ვნახავ ნიკას და კვლავ გავიგებ მის ხმას. რაღაც ძალა მომაწვა. ჩემი მიზანი მისი ნახვა იყო. ჩემი მისდამი სიყვარულს ისეთი ძალა აღმოაჩნდა, რომ სხვა არაფერი მახსოვდა. ტკივილებიც კი დამავიწყა და შიშიც.ჩამეძინა და სიზმრებშიც მას ვხედავდი. ვხედავდი, რომ ის ჩემთან იყო და ჩემს თმას ეთამაებოდა. მე კი მხოლოდ მისი მზერით ვტკბებოდი და ბედნიერი ვიყავი.
როცა გამეღვიძა, ღამე იყო. მშობლები შემოვიდნენ. ისინი ბედნიერები ჩანდნენ.
-ძვირფასო, ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა. კიბოს უჯრედები შემცირდნენ. მერე არ ვიცი რა მოხდება.( დედა)
-მიყვარხართ-მხოლოდ ეს ვთქვი .
-თავს როგორ გრძნობ, შვილო? ( დედა)
-ნიკას დაუძახეთ (მე)
-არ შემოუშვებენ, ძვირფასო.
-მე მისი ნახვა მინდა და სხვანაირად არ შემიძლია(მე)
-ხომ, მაგრამ ექიმები ნებას არ დართავენ(დედა)
-ხვალ ნახავ(მამა)
ისინი გავიდნენ. თავს საშინლად მარტო ვგრძნობდი. ტელეფონით არ დამიტოვეს, რომ მისი ხმა გამეგო. არ ვიცოდი, ხვალამდე როგორ გავძლებდი. ასეთი მონატრება პირველად ვიგრძენი. მთელი ღამე არ მეძინა. თვალებით ერთ წერტილს მივჩერებოდი და მისი სახის ნაკვთებს ვიხსენებდი. მინდოდა, სრულად წარმომედგინა, როგორ იყო განლაგებული მისი მწავანე თვალები, ნორმალური სიდიდის ცხვირი, მისი სისხლისფერი ტუჩები. განსაკუთრებით მისი თვალები მედგა წინ. თვალები, რომლებიც სიყვარულით იყო სავსე. თვალები, რომლების მე მიყვარდა. თვალები, რომლების მისი გულის ანარეკლი იყო და თითოეული მისი გრძნობის სარკე. თვალები, რომლებიც ვერაფერს გამოგაპარებდა.
ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა. ტკივილთან ერთად მატულობდა სიყვარული. ვხვდებოდი, რომ მე სიყვარულის ტყვე ვიყავი, ცრემლები და ტკივილი კი მისი შესაწირი.მივხვდი, რომ სიყვარულის გარეშე როგორი უფერული იქნებოდა მთელი ჩემი ცხოვრება. მე არარაობა ვიქნებოდი. საათს ვუყურებდი, იმ ერთადერთ იმედს, რომელიც სიყვარულთან მაახლოვებდა. წამებს ვითვლიდი, მერე წუთებს.
ექიმმა კარი შემოაღო.
-როგორ ხარ?
-ნიკას დაუძახეთ- მუდარით აღსავსე თვალები შევანათე.
-ხომ, მაგრამ..-გავაწყვეტინე:
-არავითარი, მაგრამ. გთხოვთ.
-კარგი, დავუძახებ.
ექიმი გავიდა. მე წამებს ვითვლი. ოთახში მხოლოდ ჩემი გულის ფეთქვა ისმოდა.
უცნათ კარი გაიღო. ნიკა შემოვიდა. სახე განათებოდა. თვალები კი ძველებურად უციმციმებდა. სიტყვებით არ შემიძლია ავღვწერო, ტანში როგორმა ჟრუანტელმა დამიარა. მუცელში პეპლები მიფრინავდნენ. გულის ცემა კი უფრო და უფრო ძლიერდებოდა. ლაპარაკი არ შემეძლო.
-მიყვარხარ, ანნ-ნიკა მომიახლოვდა და ხელი ხელზე მომიჭირა. მისი თვალები პირდაპირ ჩემსაც უყურებდნენ. მისი თვალებიდან ცეცხლი მედებოდა და ვიწვოდი. ბედნიერებისგან ვიწვოდი.
-მენატრებოდი-მხოლოდ ეს ვუთხარი. ის მომიახლოვდა და ნაზად მაკოცა.
შემდეგ არაფერი გვითქვამს. მხოლოდ ერთმანეთის ყურებით ვტკბებოდით. ჩვენ ბედნიერები ვიყავით. მხოლოდ დღევანდელ წამებზე ბედნიერ წამებზე ვფიქრობდით. რა დროს კიბო იყო ან რა დროს მომავალი, როცა ჩვენ ერთად ვიყავით და ერთმანეთს ვჩუქნიდით სიყვარულს, რომლის აღქმა ჩვეულებრივი ადამიანისთვის უბრალოდ შეუძლებელია.
ნიკას ჩემ საწოლთან ჩაეძინა. მე კი არ მეძინებოდა. მის შავ თმებს ვეხებოდი და მეღიმებოდა.ბედნიერი ვოყავი, რომ ის ჩემთან იყო.
ასე გრძელდებოდა, სანამ სავავადმყოფოდან გამომწერდნენ. ნიკა სულ ჩემთან იყო. ჩვენ ბედნიერები ვიყავით.
რამდენიმე კვირაში გამომწერეს. ნიკა ძალიან გახარებული იყო. მგნო ჩემზე მეტად მას უხაროდა, რომ გამომწერეს.სახლში მეგობრები , ჩემი დაქალი და ნათესავები იყვნენ, ისინი მილოცავდნენ გამოწერას და ჩვენ ბედნიერებას იზიარებდნენ.
რამდენიმე თვე გავიდა და ჩემი მდგომარეობა სტაბილური იყო. ერთ-დღეს ექიმთან წავედი, რომ ჩემი მდგომარეობა შეემოწმებინა. ძალიან ვნერვიულობდი.
გამოკვლვევები ჩამიტარეს. ექიმმა, როცა ნახა პასუხები, გაოცებული იყო. შემეშინდა, ნუთუ უარესობაა მეთქი.
-რა ხდება ექიმო?(მე)
-სრულიად განიკურნეთ. ეს ათაში ერთხელ ხდება. უბრალოდ, გაოცებული ვარ.
ძალიან გამიხარდა. ექიმს გადავეხვიე. ბედნიერები ვიყავით.
საავადმყოფოდან სირბილით ჩავირბინე. მაშინვე ნიკასთან მივედი.
-როგორ ხარ?(ნიკა)
-ჩვენმა სიყვარულმა დაამარცხა ლეიკემია- მოკლედ ვუპასუხე.
ერთმანეთს ვეხვეოდით და ვგრძნობდით სიყვარულის ძალას.
დასასრული
poezia.in