"ჰგონია, რადგან გახდილი ვცეკვავ, არც "სხვა რამეზე" ვიტყვი უარს"
1 786 ნახვა
ბათუმში სტრიპტიზს ხელოვნებად აღიქვამენ...
ნინო ისკანდარაშვილი უკვე წელიწადზე მეტია, სტრიპტიზის მოცეკვავეა.
ის შემთხვევით, ბათუმის ერთ-ერთ ბარში ვნახე. აღმოჩნდა, რომ 23 წლის ნინო პროფესიით ეკონომისტია, თავდაპირველად ბარში მიმტანად დაიწყო მუშაობა, შემდეგ კი სტრიპტიზის ცეკვას მიჰყო ხელი.
- თბილისელი ვარ, დაახლოებით 8 წელია, მომსახურების სფეროში ვმუშაობ, ვიყავი ბარმენი, მიმტანი... ცეკვა ყოველთვის მიყვარდა, პლასტიკური ვიყავი, მაგრამ სტრიპტიზის ცეკვა არასოდეს მიფიქრია.
- როდის გადაწყვიტე, რომ გეცეკვა?
- ყველაფერი სპონტანურად მოხდა. ჩემი შვილის ნათლია ერთ-ერთ ბარში ცეკვავდა და იმავე ბარში მიმტანად დავიწყე მუშაობა. მალე მეპატრონემ შემომთავაზა, სტრიპტიზს ხომ არ იცეკვებდიო და დავთანხმდი.
- ამისთვის შესაბამისი მომზადება თუ გაიარე?
- არა, თითოეული ილეთი დამოუკიდებლად ვისწავლე და კიდევ ვაგრძელებ სწავლას; ინტერნეტში ვუყურებ სტრიპტიზის მოცეკვავეებზე ვიდეომასალას და მერე ყველაფერს ჩემებურ ინტერპრეტაციას ვუკეთებ. ილეთებს სამუშაო პროცესშიც ვხვეწ...
- იქნებ სცენაზე პირველად გასვლის ამბავიც გაიხსენო.
- ცეკვის იმდენად მეშინოდა, ფეხები მიკანკალებდა, მაგრამ დროთა განმავლობაში შევეჩვიე და ახლა აღარ მიჭირს.
- შენი შვილი რამდენი წლისაა?
- მალე 5 წლის გახდება. უკვე დიდი ბიჭია. მეუღლეს დიდი ხანია გავშორდი. ბავშვი ჩემს მშობლებთანაა და ბათუმში ყოფნისას, ყველაზე მეტად მის გარეშე ყოფნა მიჭირს.
- სამუშაოდ ბათუმში რატომ ჩამოხვედი?
- მეგობარმა შემომთავაზა, რომ აქ ჩამოვსულიყავი და ერთ-ერთ კლუბში მეცეკვა. უკვე წელიწადი და 2 თვეა, ამ ქალაქში ვარ და სიმართლე გითხრათ, კმაყოფილი ვარ. აქ განსხვავებული მაყურებელია. თბილისში კი ჩემს ცეკვას სხვანაირად უყურებენ. ბევრს რატომღაც ჰგონია, რომ რადგან გახდილი ვცეკვავ, არც "სხვა რამეზე" ვიტყვი უარს, მაგრამ ასე არ არის. ბათუმში სტრიპტიზს ხელოვნებად აღიქვამენ...
- უცხოელები თუ აჭარლები?
- აჭარლებს ვგულისხმობ, აბა, უცხოელებმა ისედაც კარგად იციან, რომ ხელოვნებას ვემსახურები.
- ბათუმში მთელი წლის განმავლობაში მუშაობ?
- კი. მნიშვნელობა არა აქვს, ზამთარია თუ ზაფხული, ჩვენს კლუბში ყოველთვის ხალხმრავლობაა. ამ ქალაქში უკვე 4 სამუშაო ადგილი გამოვიცვალე. ამას წინათ, ერთ-ერთ კლუბში ვცეკვავდი, სადაც მეპატრონე ცოლ-ქმარი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ საბაბს არ ვაძლევდი, ცოლი ჩემზე მაინც ეჭვიანობდა. არადა, ყველგან, სადაც ვმუშაობდი, პერსონალთან არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მქონდა. ამ კლუბში, სადაც ახლა ვმუშაობ, ძირითადად თურქები და ირანელები შემოდიან. ჩემს უცხოელ კლიენტებს, თავიდან ეგონათ, რომ ცეკვის გარდა, სხვა "მომსახურებასაც" შევთავაზებდი, მაგრამ მერე მიხვდნენ, რომ ჩემთან ვერაფერს გახდებოდნენ და ახლა თავი ღირსეულად უჭირავთ. იციან, რომ ვმუშაობ და ჩემი ოფლით ვშოულობ ფულს, მაგრამ დროდადრო შემოთავაზებები მაინც არის, - აბა, ჩემზე ვინ იტყვის უარს (იცინის)?!
- პირად ცხოვრებაზე რას მეტყვი?
- არანაირი სურვილი არ მაქვს, გვერდით ვინმე მყავდეს, რადგან ჩემს სამუშაო გრაფიკს ვერც ერთი მამაკაცი ვერ აიტანს. ამასთან, ჩემი პროფესია ცოტა "პრეტენზიულიც" არის. რომელ კაცს სურს, მისი შეყვარებული ან საცოლე შიშველი ცეკვავდეს?! ამიტომაც პირად ცხოვრებაზე უარს ვამბობ. მიუხედავად ამისა, თაყვანისმცემელთა სიმცირეს არ ვუჩივი, მათ შორის კლიენტებიც არიან. ხშირად მიწყობენ სიურპრიზებს, მაგრამ წინასწარ ვაფრთხილებ, რომ ამით ჩემს გულს ვერ მოიგებენ. ყოფილა შემთხვევა, ფუმფულა სათამაშოები და ყვავილები მოურთმევიათ. იყო კლიენტი, რომელიც ცოლობას მთხოვდა, რა თქმა უნდა, მისი შემოთავაზება არასერიოზულად მივიღე და ვეხუმრე, - ასე ვერ გამოგყვები, ჯერ ჩემს მშობლებს უნდა დაელაპარაკო-მეთქი. როგორც ჩანს, ჩემი სიტყვები სერიოზულად მიიღო და მეორე დღეს ბრილიანტისთვლიანი ბეჭდით მომადგა ბარში. საცეკვაო მოედანზე დაიჩოქა და ცოლობა მთხოვა (იცინის)! სხვათა შორის, ხშირად მეუბნებიან, რომ კლუბში ჩემი გულისთვის მოდიან...
- რა არის ყველაზე რთული შენს პროფესიაში?
- გახდა ამდენი უცხო მამაკაცის წინაშე!.. თავდაპირველად ამას ალკოჰოლური სასმლის მიღების გარეშე ვერ ვახერხებდი. სხვათა შორის, პირველად ცეკვა რომ დავიწყე, ფეხები სულ დალურჯებული მქონდა, დროთა განმავლობაში კი იმდენად შეეჩვია ჩემი ორგანიზმი დატვირთვას, რომ აღარ მიჭირს. ახალ-ახალ ილეთებს ვსწავლობ და ვცდილობ, უკეთესი ვიყო.
- ალბათ ხშირადაა შემთხვევა, როცა სულაც არ გეცეკვება, მაგრამ იძულებული ხარ, სამსახურებრივი მოვალეობა შეასრულო, არა?
- კი, არის შემთხვევა, როცა ცეკვა სულაც არ მეხალისება, მაგრამ ასეთ დროს უფრო კარგად ვცეკვავ, ვიდრე სხვა დღეებში. როცა მოწყენილი ვცეკვავ, ჩემს ემოციებსა და ცუდ განწყობილებას ბოძს "გადავცემ", რომელიც ჩემი ყველაზე კარგი მეგობარია. ამ დროს მთელი გულით ვირჯები და სიმართლე გითხრათ, ეს "თერაპია" კარგ ხასიათზე მოსვლაში მეხმარება. მაშინ, როცა ცეკვას ვსწავლობდი, ერთმა ადამიანმა მითხრა, თუ გინდა, ცეკვა კარგად ისწავლო, უნდა წარმოიდგინო, რომ ბოძი ცოცხალი ადამიანიაო. სხვათა შორის, მისი რჩევა გამომადგა.
- რამდენად სარფიანია შენი პროფესია?
- თვეში დაახლოებით 6-7 ათას ლარამდე ვიღებ ხელფასს, არის დღე, როცა 1.000-1.200 ლარი გამომიმუშავებია. ამას წინათ, ბარში ერთი ქართველი გოგო შემოვიდა და დიდი თანხა გადაიხადა იმაში, რომ მხოლოდ მისთვის მეცეკვა. მომწონს, როცა ქალი ლამაზად ცეკვავს, კარგად გამოგდისო, - მითხრა. არსებობს ახირებული კლიენტების კატეგორიაც, ყველას თავისებური მიდგომა სჭირდება, რაც არ არის ადვილი. მას შემდეგ, რაც ცეკვა დავიწყე, 3 მამაკაცი მყავს ნაცემი.
- რატომ?
- როცა ვცეკვავ, ჩემი შეხება არ შეიძლება!..
- ნინო, სხეულზე არაერთი სვირინგი გაქვს... მათ რაიმე დატვირთვა აქვს?
- სხეულზე 8 სვირინგი მაქვს, მაგრამ არა იმიტომ, რომ კლიენტებს ვასიამოვნო. 1-ელი სვირინგი 14 წლისამ გავიკეთე. მას შემდეგ კიდევ რამდენიმე დავამატე და ალბათ კიდევ მომიწევს სხეულის მოხატვა.
- საზღვარგარეთ საცეკვაოდ წასვლა არ გიცდია?
- არა, იყო შემოთავაზებები, რომ თურქეთში წავსულიყავი საცეკვაოდ, მაგრამ ჩვენს სფეროში თურქეთში საშიში სიტუაციაა. არავინ მოგცემს იმის გარანტიას, რომ ბორდელში არ მოხვდები. გარისკვად არ მიღირს, შვილი მყავს გასაზრდელი.
- მშობლებმა თუ იციან, რომ ცეკვავ?
- კი. დედაჩემი უკრაინელია, მამა - კახელი, ორივე გაგებით ეკიდება ჩემს სამუშაოს და დარწმუნებული არიან, რომ ცუდს არაფერს გავაკეთებ! სამომავლოდ დიდი სურვილი მაქვს, საკუთარი კლუბი მქონდეს, სადაც სრულიად განსხვავებული სიტუაცია იქნება, ვიდრე საქართველოში არსებულ ნებისმიერ კლუბში.
ელენე ბასილიძე
ნინო ისკანდარაშვილი უკვე წელიწადზე მეტია, სტრიპტიზის მოცეკვავეა.
ის შემთხვევით, ბათუმის ერთ-ერთ ბარში ვნახე. აღმოჩნდა, რომ 23 წლის ნინო პროფესიით ეკონომისტია, თავდაპირველად ბარში მიმტანად დაიწყო მუშაობა, შემდეგ კი სტრიპტიზის ცეკვას მიჰყო ხელი.
- თბილისელი ვარ, დაახლოებით 8 წელია, მომსახურების სფეროში ვმუშაობ, ვიყავი ბარმენი, მიმტანი... ცეკვა ყოველთვის მიყვარდა, პლასტიკური ვიყავი, მაგრამ სტრიპტიზის ცეკვა არასოდეს მიფიქრია.
- როდის გადაწყვიტე, რომ გეცეკვა?
- ყველაფერი სპონტანურად მოხდა. ჩემი შვილის ნათლია ერთ-ერთ ბარში ცეკვავდა და იმავე ბარში მიმტანად დავიწყე მუშაობა. მალე მეპატრონემ შემომთავაზა, სტრიპტიზს ხომ არ იცეკვებდიო და დავთანხმდი.
- ამისთვის შესაბამისი მომზადება თუ გაიარე?
- არა, თითოეული ილეთი დამოუკიდებლად ვისწავლე და კიდევ ვაგრძელებ სწავლას; ინტერნეტში ვუყურებ სტრიპტიზის მოცეკვავეებზე ვიდეომასალას და მერე ყველაფერს ჩემებურ ინტერპრეტაციას ვუკეთებ. ილეთებს სამუშაო პროცესშიც ვხვეწ...
- იქნებ სცენაზე პირველად გასვლის ამბავიც გაიხსენო.
- ცეკვის იმდენად მეშინოდა, ფეხები მიკანკალებდა, მაგრამ დროთა განმავლობაში შევეჩვიე და ახლა აღარ მიჭირს.
- შენი შვილი რამდენი წლისაა?
- მალე 5 წლის გახდება. უკვე დიდი ბიჭია. მეუღლეს დიდი ხანია გავშორდი. ბავშვი ჩემს მშობლებთანაა და ბათუმში ყოფნისას, ყველაზე მეტად მის გარეშე ყოფნა მიჭირს.
- სამუშაოდ ბათუმში რატომ ჩამოხვედი?
- მეგობარმა შემომთავაზა, რომ აქ ჩამოვსულიყავი და ერთ-ერთ კლუბში მეცეკვა. უკვე წელიწადი და 2 თვეა, ამ ქალაქში ვარ და სიმართლე გითხრათ, კმაყოფილი ვარ. აქ განსხვავებული მაყურებელია. თბილისში კი ჩემს ცეკვას სხვანაირად უყურებენ. ბევრს რატომღაც ჰგონია, რომ რადგან გახდილი ვცეკვავ, არც "სხვა რამეზე" ვიტყვი უარს, მაგრამ ასე არ არის. ბათუმში სტრიპტიზს ხელოვნებად აღიქვამენ...
- უცხოელები თუ აჭარლები?
- აჭარლებს ვგულისხმობ, აბა, უცხოელებმა ისედაც კარგად იციან, რომ ხელოვნებას ვემსახურები.
- ბათუმში მთელი წლის განმავლობაში მუშაობ?
- კი. მნიშვნელობა არა აქვს, ზამთარია თუ ზაფხული, ჩვენს კლუბში ყოველთვის ხალხმრავლობაა. ამ ქალაქში უკვე 4 სამუშაო ადგილი გამოვიცვალე. ამას წინათ, ერთ-ერთ კლუბში ვცეკვავდი, სადაც მეპატრონე ცოლ-ქმარი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ საბაბს არ ვაძლევდი, ცოლი ჩემზე მაინც ეჭვიანობდა. არადა, ყველგან, სადაც ვმუშაობდი, პერსონალთან არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მქონდა. ამ კლუბში, სადაც ახლა ვმუშაობ, ძირითადად თურქები და ირანელები შემოდიან. ჩემს უცხოელ კლიენტებს, თავიდან ეგონათ, რომ ცეკვის გარდა, სხვა "მომსახურებასაც" შევთავაზებდი, მაგრამ მერე მიხვდნენ, რომ ჩემთან ვერაფერს გახდებოდნენ და ახლა თავი ღირსეულად უჭირავთ. იციან, რომ ვმუშაობ და ჩემი ოფლით ვშოულობ ფულს, მაგრამ დროდადრო შემოთავაზებები მაინც არის, - აბა, ჩემზე ვინ იტყვის უარს (იცინის)?!
- პირად ცხოვრებაზე რას მეტყვი?
- არანაირი სურვილი არ მაქვს, გვერდით ვინმე მყავდეს, რადგან ჩემს სამუშაო გრაფიკს ვერც ერთი მამაკაცი ვერ აიტანს. ამასთან, ჩემი პროფესია ცოტა "პრეტენზიულიც" არის. რომელ კაცს სურს, მისი შეყვარებული ან საცოლე შიშველი ცეკვავდეს?! ამიტომაც პირად ცხოვრებაზე უარს ვამბობ. მიუხედავად ამისა, თაყვანისმცემელთა სიმცირეს არ ვუჩივი, მათ შორის კლიენტებიც არიან. ხშირად მიწყობენ სიურპრიზებს, მაგრამ წინასწარ ვაფრთხილებ, რომ ამით ჩემს გულს ვერ მოიგებენ. ყოფილა შემთხვევა, ფუმფულა სათამაშოები და ყვავილები მოურთმევიათ. იყო კლიენტი, რომელიც ცოლობას მთხოვდა, რა თქმა უნდა, მისი შემოთავაზება არასერიოზულად მივიღე და ვეხუმრე, - ასე ვერ გამოგყვები, ჯერ ჩემს მშობლებს უნდა დაელაპარაკო-მეთქი. როგორც ჩანს, ჩემი სიტყვები სერიოზულად მიიღო და მეორე დღეს ბრილიანტისთვლიანი ბეჭდით მომადგა ბარში. საცეკვაო მოედანზე დაიჩოქა და ცოლობა მთხოვა (იცინის)! სხვათა შორის, ხშირად მეუბნებიან, რომ კლუბში ჩემი გულისთვის მოდიან...
- რა არის ყველაზე რთული შენს პროფესიაში?
- გახდა ამდენი უცხო მამაკაცის წინაშე!.. თავდაპირველად ამას ალკოჰოლური სასმლის მიღების გარეშე ვერ ვახერხებდი. სხვათა შორის, პირველად ცეკვა რომ დავიწყე, ფეხები სულ დალურჯებული მქონდა, დროთა განმავლობაში კი იმდენად შეეჩვია ჩემი ორგანიზმი დატვირთვას, რომ აღარ მიჭირს. ახალ-ახალ ილეთებს ვსწავლობ და ვცდილობ, უკეთესი ვიყო.
- ალბათ ხშირადაა შემთხვევა, როცა სულაც არ გეცეკვება, მაგრამ იძულებული ხარ, სამსახურებრივი მოვალეობა შეასრულო, არა?
- კი, არის შემთხვევა, როცა ცეკვა სულაც არ მეხალისება, მაგრამ ასეთ დროს უფრო კარგად ვცეკვავ, ვიდრე სხვა დღეებში. როცა მოწყენილი ვცეკვავ, ჩემს ემოციებსა და ცუდ განწყობილებას ბოძს "გადავცემ", რომელიც ჩემი ყველაზე კარგი მეგობარია. ამ დროს მთელი გულით ვირჯები და სიმართლე გითხრათ, ეს "თერაპია" კარგ ხასიათზე მოსვლაში მეხმარება. მაშინ, როცა ცეკვას ვსწავლობდი, ერთმა ადამიანმა მითხრა, თუ გინდა, ცეკვა კარგად ისწავლო, უნდა წარმოიდგინო, რომ ბოძი ცოცხალი ადამიანიაო. სხვათა შორის, მისი რჩევა გამომადგა.
- რამდენად სარფიანია შენი პროფესია?
- თვეში დაახლოებით 6-7 ათას ლარამდე ვიღებ ხელფასს, არის დღე, როცა 1.000-1.200 ლარი გამომიმუშავებია. ამას წინათ, ბარში ერთი ქართველი გოგო შემოვიდა და დიდი თანხა გადაიხადა იმაში, რომ მხოლოდ მისთვის მეცეკვა. მომწონს, როცა ქალი ლამაზად ცეკვავს, კარგად გამოგდისო, - მითხრა. არსებობს ახირებული კლიენტების კატეგორიაც, ყველას თავისებური მიდგომა სჭირდება, რაც არ არის ადვილი. მას შემდეგ, რაც ცეკვა დავიწყე, 3 მამაკაცი მყავს ნაცემი.
- რატომ?
- როცა ვცეკვავ, ჩემი შეხება არ შეიძლება!..
- ნინო, სხეულზე არაერთი სვირინგი გაქვს... მათ რაიმე დატვირთვა აქვს?
- სხეულზე 8 სვირინგი მაქვს, მაგრამ არა იმიტომ, რომ კლიენტებს ვასიამოვნო. 1-ელი სვირინგი 14 წლისამ გავიკეთე. მას შემდეგ კიდევ რამდენიმე დავამატე და ალბათ კიდევ მომიწევს სხეულის მოხატვა.
- საზღვარგარეთ საცეკვაოდ წასვლა არ გიცდია?
- არა, იყო შემოთავაზებები, რომ თურქეთში წავსულიყავი საცეკვაოდ, მაგრამ ჩვენს სფეროში თურქეთში საშიში სიტუაციაა. არავინ მოგცემს იმის გარანტიას, რომ ბორდელში არ მოხვდები. გარისკვად არ მიღირს, შვილი მყავს გასაზრდელი.
- მშობლებმა თუ იციან, რომ ცეკვავ?
- კი. დედაჩემი უკრაინელია, მამა - კახელი, ორივე გაგებით ეკიდება ჩემს სამუშაოს და დარწმუნებული არიან, რომ ცუდს არაფერს გავაკეთებ! სამომავლოდ დიდი სურვილი მაქვს, საკუთარი კლუბი მქონდეს, სადაც სრულიად განსხვავებული სიტუაცია იქნება, ვიდრე საქართველოში არსებულ ნებისმიერ კლუბში.
ელენე ბასილიძე
