მამა პეტრემ უჩვეულო წარმოდგენით ადამიანებს სიყვარული კიდევ ერთხელ აუხსნა
1 736 ნახვა
პანტომიმის თეატრი, საღამოს 7 საათი, ფოიეში უამრავი ადამიანია შეკრებილი, დარბაზში სინათლე ქრება და სცენა ნათდება. მაყურებელი მოქმედებას ყურადღებას თეთრი ბადე-ფარდის მიღმა ადევნებს, სცენაზე ბევრი ნიღაბი და წიგნია, მაგიდასთან ზის ადამიანი, რომელსაც ხელში წიგნი უჭირავს, სახეს აბაჟური უფარავს, კრებულიდან საკუთარ ლექსებს კითხულობს. მსახიობი არ არის, სასულიერო პირია, მოძღვარი, მაგრამ პოეტიც... სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძრის დეკანოზი - პეტრე კვარცხელია, იგივე პეტრე კოლხი, თავის რიგით მეთხუთმეტე პოეტურ კრებულს წარადგენს... სცენაზე სასიამოვნო მუსიკა ჟღერს. პერიოდულად პანტომიმის თეატრის მსახიობი პოეტის სათქმელს მაყურებელს პლასტიკურად გადასცემს. დარბაზი სავსეა მაყურებლით, მოძღვარს პერიოდულად ტაშით აჯილდოვებენ. ლექსები, სტრიქონები, რითმები, გრძნობა, ემოცია... დრო სწრაფად გადის და პოეზიის მშვენიერი საღამო სრულდება. გვერდით მჯდომი ქალბატონი ამბობს, რომ ისე მოეწონა, სკამიდან ადგომა და წასვლაც არ უნდა... თეატრის ფოიეში მამა პეტრე ახალ წიგნზე ავტოგრაფებს არიგებს. მასთან სურათებს იღებენ, მე იქვე ადამიანებს ვესაუბრები.
ირაკლი ბიბილური, მსახიობი, მოძღვართან ერთად, სცენაზე ლექსებს პლასტიკურად განასახიერებდა:
- მამა პეტრესთან სცენაზე ერთად ყოფნა ჩემთვის სასიამოვნოა, რადგანაც მისი ლექსები ყოველთვის დიდ სიამოვნებას მანიჭებს. საერთოდ, მის პოეზიას კარგად ვიცნობ, რადგანაც სხვა დროსაც მქონია მსგავსი შემთხვევა. საქართველოს მასშტაბით გასვლითი საღამოები ჩატარებულა.
- თქვენი მუშაობა სცენაზე იმპროვიზაცია იყო?
- დიახ, ასეა ხოლმე. ვუსმენ ლექსებს, მერე წამიერად ვიჭერ რაღაც ნაწყვეტს და იმას ვასახიერებ. უბრალოდ ის არის, რომ მთელი საღამოს მანძილზე სულ არ ვჩანვარ სცენაზე, ასე რომ იყოს, ჩემი საღამო გამოვა…
მთავრია, სცენიდან რას იტყვი. მამაო ყოველთვის გელაპარაკება და მის ლექსებში ჩანს სახარებისეული ჭეშმარიტება. ამიტომაც არის, რომ მაყურებელი დარბაზს სულიერად სავსე ტოვებს. ეს არის მნიშვნელოვანი.
მამა გიორგი ცქიტიშვილი, პეტრე კოლხის მეგობარი:
- მისი შემოქმედება ძალიან საინტერესო და ღრმაა. გასაოცარია, 35 წლის ადამიანი როგორ ახერხებს საუკუნეების გამოცდილების ადამიანებისთვის გაზიარებას, სხვადასხვა ერების ტკივილის ჩვენამდე მოტანას, ეს ბევრისთვის, მათ შორის ჩემთვის, მნიშვნელოვანია. როცა უსმენ, ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება, თითქოს კაცობრიობის ამ ემოციებს, გამოცდილებას და ტრადიციებს მასში გაუვლია. მიხარია, რომ ის ჩემი უახლოესი მეგობარია.
- და როგორი მეგობარია?
- თავშეწირული და არა მხოლოდ ჩემთვის, ზოგადად ასეთა ადამიანებისთვის. მზად არის თავი მსხვერპლად ყველასთვის გაიღოს და ამ პიროვნებაში სწორედ ეს მიზიდავს.
- ბევრმა მოძღვარი სცენაზე, თეატრალური დადგმის ფონზე შეიძლება ვერ მიიღოს და განიკითხოს...
- ეს არ არის გასაკვირი. ქრისტიანები ვართ, ქრისტე ჯვარცმულია და ყოველმა ჩვენგანმა ქრისტესთან ერთად, გოლგოთა უნდა გავიაროთ და მასთან ერთად, ჯვარს ვეცვეთ. მამა პეტრე არის გამორჩეული და ზუსტად ეს გამორჩეულობა იზიდავს ადამიანებს. მასში შეუძლიათ, ამოიცნონ საკუთარი თავის რაღაც ნაწილი...
დეკანოზი პეტრე:
- მადლობა პანტომიმის სახელმწიფო თეატრს, ამირან უფროს და უმცროს შალიკაშვილებს, მათთან ხშირად ვთანამშრომლობთ, - პანტომიმის მსახიობი ყოველთვის ალამაზებს საღამოებს და ის მრავალფეროვანი ხდება. მოლოდინი კი მქონდა, რომ მსმენელი, მაყურებელი მოვიდოდა, მაგრამ ამდენ ხალხს არ ველოდი, რაც ძალიან სასიამოვნოა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ მიუხედავად მძიმე სოციალური ფონისა,
მაინც ძალიან სჭირდება ადამიანებს მართალი, სუფთა სიტყვა. ძალიან მოწყურებულები არიან სიყვარულს, ღიმილს, ურთიერთობას. დღევანდელი დღე იყო ცოცხალი მაგალითი, რომ ლექსები ლექსებისთვის არ წაგვიკითხავს. ეს იყო კიდევ ერთი სიყვარულის გამხელა იმ ადამიანებისადმი, ვინც დარბაზში იყო შეკრებილი.
- მამაო, ლექსების კითხვისას სცენაზე სახე არ გიჩანდათ. რატომ?
- სახე არ მინდოდა გამოჩენილიყო, რადგანაც იქ ისედაც ბევრი ნიღაბი იყო, მე კი ვაკუუმში ვიყავი ისე, როგორც საზოგადოებაში მართალი სიტყვა და განსხვავებული აზრია დევნა-შევიწროებაში, მაგრამ ბოლოს ხომ ნახეთ, რომ ბადე გაირღვა და ჩვენ საზოგადოების წინაშე წარვდექით... ასე უნდა დამარცხდეს ცოდვა...
- პოეზიაში რა არის თქვენთვის მთავარი?
- ღმერთი, სითბო და სიყვარული...
ნინო ვეკუა, მამა პეტრეს მეუღლე:
- ხშირად მეკითხებიან, რთულია თუ არა მოძღვრის ცოლობა, ფოფოდიობა, პოეტის მეუღლეობა? უპირველესად ადამიანობაა რთული, არადა, ეს ჩვენი ვალია. აქედან გამომდინარე, ცხოვრებაში ყველას თავისი ჯვარი აქვს... ეს ჩვენი ჯვარია და ვცდილობთ, როგორც შეგვიძლია, ღირსეულად ვატაროთ.
მოკლედ, დღეს შედგა კიდევ ერთი პოეზიის ზეიმი, სიტყვის ძალა, მისი მადლი შევიგრძენით, რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია. მოვისმინეთ არა მარტო პოეტური ნიმუშები, არამედ ეს ყველაფერი პანტომიმაში ვიხილეთ, რაც უკვე სხვა ხელოვნებაა და ამისთვის მადლობა ირაკლის. ორი ხელოვნება ერთმანეთს კარგად შეერწყა, - ასეთია ჩემი სუბიექტური აზრი.
ლალი ფაცია
ირაკლი ბიბილური, მსახიობი, მოძღვართან ერთად, სცენაზე ლექსებს პლასტიკურად განასახიერებდა:
- მამა პეტრესთან სცენაზე ერთად ყოფნა ჩემთვის სასიამოვნოა, რადგანაც მისი ლექსები ყოველთვის დიდ სიამოვნებას მანიჭებს. საერთოდ, მის პოეზიას კარგად ვიცნობ, რადგანაც სხვა დროსაც მქონია მსგავსი შემთხვევა. საქართველოს მასშტაბით გასვლითი საღამოები ჩატარებულა.
- თქვენი მუშაობა სცენაზე იმპროვიზაცია იყო?
- დიახ, ასეა ხოლმე. ვუსმენ ლექსებს, მერე წამიერად ვიჭერ რაღაც ნაწყვეტს და იმას ვასახიერებ. უბრალოდ ის არის, რომ მთელი საღამოს მანძილზე სულ არ ვჩანვარ სცენაზე, ასე რომ იყოს, ჩემი საღამო გამოვა…
მთავრია, სცენიდან რას იტყვი. მამაო ყოველთვის გელაპარაკება და მის ლექსებში ჩანს სახარებისეული ჭეშმარიტება. ამიტომაც არის, რომ მაყურებელი დარბაზს სულიერად სავსე ტოვებს. ეს არის მნიშვნელოვანი.
მამა გიორგი ცქიტიშვილი, პეტრე კოლხის მეგობარი:
- მისი შემოქმედება ძალიან საინტერესო და ღრმაა. გასაოცარია, 35 წლის ადამიანი როგორ ახერხებს საუკუნეების გამოცდილების ადამიანებისთვის გაზიარებას, სხვადასხვა ერების ტკივილის ჩვენამდე მოტანას, ეს ბევრისთვის, მათ შორის ჩემთვის, მნიშვნელოვანია. როცა უსმენ, ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება, თითქოს კაცობრიობის ამ ემოციებს, გამოცდილებას და ტრადიციებს მასში გაუვლია. მიხარია, რომ ის ჩემი უახლოესი მეგობარია.
- და როგორი მეგობარია?
- თავშეწირული და არა მხოლოდ ჩემთვის, ზოგადად ასეთა ადამიანებისთვის. მზად არის თავი მსხვერპლად ყველასთვის გაიღოს და ამ პიროვნებაში სწორედ ეს მიზიდავს.
- ბევრმა მოძღვარი სცენაზე, თეატრალური დადგმის ფონზე შეიძლება ვერ მიიღოს და განიკითხოს...
- ეს არ არის გასაკვირი. ქრისტიანები ვართ, ქრისტე ჯვარცმულია და ყოველმა ჩვენგანმა ქრისტესთან ერთად, გოლგოთა უნდა გავიაროთ და მასთან ერთად, ჯვარს ვეცვეთ. მამა პეტრე არის გამორჩეული და ზუსტად ეს გამორჩეულობა იზიდავს ადამიანებს. მასში შეუძლიათ, ამოიცნონ საკუთარი თავის რაღაც ნაწილი...
დეკანოზი პეტრე:
- მადლობა პანტომიმის სახელმწიფო თეატრს, ამირან უფროს და უმცროს შალიკაშვილებს, მათთან ხშირად ვთანამშრომლობთ, - პანტომიმის მსახიობი ყოველთვის ალამაზებს საღამოებს და ის მრავალფეროვანი ხდება. მოლოდინი კი მქონდა, რომ მსმენელი, მაყურებელი მოვიდოდა, მაგრამ ამდენ ხალხს არ ველოდი, რაც ძალიან სასიამოვნოა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ მიუხედავად მძიმე სოციალური ფონისა,
მაინც ძალიან სჭირდება ადამიანებს მართალი, სუფთა სიტყვა. ძალიან მოწყურებულები არიან სიყვარულს, ღიმილს, ურთიერთობას. დღევანდელი დღე იყო ცოცხალი მაგალითი, რომ ლექსები ლექსებისთვის არ წაგვიკითხავს. ეს იყო კიდევ ერთი სიყვარულის გამხელა იმ ადამიანებისადმი, ვინც დარბაზში იყო შეკრებილი.
- მამაო, ლექსების კითხვისას სცენაზე სახე არ გიჩანდათ. რატომ?
- სახე არ მინდოდა გამოჩენილიყო, რადგანაც იქ ისედაც ბევრი ნიღაბი იყო, მე კი ვაკუუმში ვიყავი ისე, როგორც საზოგადოებაში მართალი სიტყვა და განსხვავებული აზრია დევნა-შევიწროებაში, მაგრამ ბოლოს ხომ ნახეთ, რომ ბადე გაირღვა და ჩვენ საზოგადოების წინაშე წარვდექით... ასე უნდა დამარცხდეს ცოდვა...
- პოეზიაში რა არის თქვენთვის მთავარი?
- ღმერთი, სითბო და სიყვარული...
ნინო ვეკუა, მამა პეტრეს მეუღლე:
- ხშირად მეკითხებიან, რთულია თუ არა მოძღვრის ცოლობა, ფოფოდიობა, პოეტის მეუღლეობა? უპირველესად ადამიანობაა რთული, არადა, ეს ჩვენი ვალია. აქედან გამომდინარე, ცხოვრებაში ყველას თავისი ჯვარი აქვს... ეს ჩვენი ჯვარია და ვცდილობთ, როგორც შეგვიძლია, ღირსეულად ვატაროთ.
მოკლედ, დღეს შედგა კიდევ ერთი პოეზიის ზეიმი, სიტყვის ძალა, მისი მადლი შევიგრძენით, რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია. მოვისმინეთ არა მარტო პოეტური ნიმუშები, არამედ ეს ყველაფერი პანტომიმაში ვიხილეთ, რაც უკვე სხვა ხელოვნებაა და ამისთვის მადლობა ირაკლის. ორი ხელოვნება ერთმანეთს კარგად შეერწყა, - ასეთია ჩემი სუბიექტური აზრი.
ლალი ფაცია
