"მარტოხელა არ ვიყავი, მაგრამ მარტოს მეძინა საწოლში სიცხით გათანგულ ბავშვთან ერთად" - როგორ ექცევიან ოჯახში დედას

ეს პატარა წერილი გამოხმაურებაა ნინო თარხნიშვილის მინიატიურაზე "ოდა ჩემს მეგობარ მარტოხელა დედებს". ის ჩვენმა მკითხველმა მოგვწერა, რომელიც დღეს მარტოხელა დედაა, თუმცა მანამდე, როცა გათხოვილი ერქვა და ოჯახი ჰქონდა, გაცილებით მარტოდ და ეულად გრძნობდა თავს. სოფიოს ვუსურვებთ, მომავალში მეტად ბედნიერი იყოს და იქნებ ისეთი ოჯახიც იპოვოს, სადაც მეტ სითბოსა და ზრუნვას დაახვედრებენ, მის წერილს კი უცვლელად გთავაზობთ:

"...მარტოხელა არ მერქვა, მაგრამ არავის მოსვლია თავში აზრად, ბავშვების ავად გახდომისას წამალი მოეტანა ჩემთვის... თვითონ უნდა გავქცეულიყავი აფთიაქში...
შოკოლადი?! ეგ ხომ საერთოდ ასუქებს...
-

აა, რამე ბავშვებისთვის გინდა და მაღაზიაში ჩადიხარ ხომ? 5 წუთში აქ იყავი, ჩემი სერიალი იწყება და ბავშვებს ვერ მივაქცევთ მეტ ხანს ყურადღებას (დედამთილი და მული)!
- აუ, პივა წამომიღე, რა (ქმარი)!
...მარტოხელა არ მერქვა, მაგრამ არავის ახსენდებოდა, მე რომ ავად ვიყავი 40 სიცხით, ვინმეს 10 წუთით მაინც აეყვანა ხელში პატარა.
მარტოხელა არ ვიყავი, მაგრამ არავის ახსენდებოდა, სამსახურიდან მოსულს 10 წუთი რომ მინდოდა გამოსაცვლელად, საჭმელად და ბავშვებისთვის საჭმლის შესათბობად.
მარტოხელა არ ვიყავი, მაგრამ მარტოს მეძინა საწოლში სიცხით გათანგულ ბავშვთან ერთად.
მარტოხელა არ ვიყავი, მაგრამ ჩემი პატარას ხელები, ძლივს რომ სუნთქავდა, მარტოს დამყავდა ხელში აყვანილი მთელი ღამე...

ახლა მარტო ვარ ჩემს ოთხ პატარა ხელთან ერთად... და ჩვენთან მხოლოდ ერთი კაბა და ორი პატარა შარვალია თოკზე გასაშრობად გაფენილი."