ბალეტი ტროტუარზე (ნაწილი 1)

ქენდი,შვილო,არ აპირებ გვანცას ნახვას? უხერხულ მდგომარეობაში ვარ, მამამისი ჩემი მეგობარია, რა ვუთხრა ჩემს შვილს შენი შვილი არ „ევასება“ და ამიტომ არ ნახულობსთქო?
უკვე მერამდენედ ცდილობდა მამაჩემი არჩილი ჩემს დაყოლიებას იმაზე,რომ მისი მეგობრის ძერსკი შვილი მენახა,რომელსაც 2 დღის წინ მანქანა დაეჯახა, მსუბუქი დაზიანება მიიღო და ამ ყველაფერში გვანცას თქმით ის „ასწორებდა“, რომ მძღოლი სიმპატიური, საშუალო ხნის (საშუალო ხანში ბაბუამისის ასაკი იგულისხმება), მარტოხელა მამაკაცია და იმედი ჰქონდა, რომ მას „დაითრევდა“.
-ჩვენ უკვე ამაზე ვისაუბრეთ და მგონი შევთანხმდით,რომ მე მას არ ვნახავ,მითუმეტეს საავადმყოფოში. ბოდიში, მესმის ,რომ შენი მეგობრის შვილია, თან შენ და ბატონი მამუკა თანამშრომლები ხართ და არ გინდა უხერხულ სიტუაციაში ჩავარდე,მაგრამ მეც გამიგე რა ძალიან გთხოვ. იმ გოგოს ატანა არ მაქვს, მივიდე ვნახო და ეგრევე უკან გამოვიქცე? არ შემიძლია მის გვერდით გაჩერება...
-შენ მაიძულებ მკაცრი ზომები მივიღო.
-რას გულისხმობ?
-ან ნახავ ან კიდევ...
მამაჩემი გაჩერდა,ჯერ მე შემომხედა,შემდეგ კი ფანჯარაში გაიხედა.
-მამა...
-ან კიდევ ბალეტს დემშვიდობები!
სუნთქვა შემეკრა,არ მინდოდა დამეჯერებინა რაც თქვა. ვიცოდი,რომ სიტყვას აუცილებლად აასრულებდა. ყელზე ხელი ვიტაცე,მეგონა ვიგუდებოდი. არა,არა,არა!!! რატომ აკეთებს მამაჩემი ამას? არ შემიძლია იმ გოგოს ნახვა, ზიზღს მგვრის! მირჩევნია საგიჟეთში გამომკეტონ მთელი ცხოვრება, ვიდრე მასთან ვიჯდე და ვუსმინო როგორ ლაპარაკობს 24 საათი ბიჭებზე, მოდაზე და რაღაც უგემოვნო მუსიკას უსმენს.მაგრამ მინდა კი ბალეტი დავთმო ამის სანაცვლოდ? ერთადერთი საგანი ცხოვრებაში, რომელიც სიხარულს მგვრის. როდესაც ვცეკვავ ყველა პრობლემა მავიწყდება, ყველა და ყველაფერი მავიწყდება.მთელი გრძნობით მასში ვეშვები. შეძლებს კი ან მამაჩემი ან მე, რომ დედასთვის მიცემული პირობა გავტეხოთ და ბალეტს თავი დავანებო? დედას უნდოდა ბალერინა გავმხდარიყავი, 4 წლის შემიყვანა ბალეტის წრეში და უკვე 16 წელის რაც ვცეკვავ.10 წლის ვიყავი დედა რომ გარდაიცვალა, სიკვდილის წინ თხოვნით აღსავსე თვალებით შემოგვხედა მე და არჩილს და გვითხრა, პირობა მომეცით, რომ ენდი ბალერინა გახდებაო. ფიქრებიდან გამოვერკვიე და მამაჩემს შევხედე.
-რა,რა საჭიროა ეს ყველაფერი? მამუკას უთხარი, რომ თბილისში არ ვარ და ბოდიში მოუხადე.
-არა,ენდი,არა ! უკვე გითხარი,რომ ან ნახავ, ან ბალეტს დემშვიდობები.იფიქრე ამაზე, ოღონდ ძალიან დიდხანს არ მოგივიდეს ფიქრი, ის რომ უკვე დაგვიანებული იყოს.
-არჩილ,შენ არ გესმის ჩემი. როგორც ბალეტის გარეშე ვერ გავძლებ, ისე ვერ გავძლებ მის გვერდით, თუნდაც სულ ცოტა ხნით.
-თუ უბალეტოდ ვერ გაძლებ,მაშინ გვანცას გაძლება მოგიწევს.
-მამა,ნუ იქნები ასეთი მკაცრი გთხოვ.
-ამას შენს საკეთილდღეოდ ვაკეთებ,საყვარელო.
:ჰოჰოაბარა: გავიფიქრე გულში,მაგრამ ხმამაღლა არაფერი მითქვამს.მამაჩემი ოთახიდან გავიდა. სასოწარკვეთილი სავარჯელში ჩავენარცხე და მობილური ხელში ავათამაშე. ვინ გაგამხნევებდა ახლა,ამ სიტუაციაში თუ არა ალექსი?! მისი ნომერი ავკრიბე და რამოდენიმე ხმოვანი ზარის შემდეგ ნამძინარევი ხმით მიპასუხა:
-რა იყო, სახაშეში იყავი?
მის ნათქვამზე გადავიკისკისე და ვუპასუხე:
-არა,ჩემო სიხარულო,უბრალოდ ცუდ დღეში ვარ. დამამშვიდებელი მჭირდება.
-ხო-და ეგ დამამშვიდებელი აფთიაქში არ იყიდება, ამიტომ ეხა ადგები, ჩაჯდები ტაქსიში და ერთ საათში რიყეზე, ჭადრაკის დაფასთან მოხვალ. ზუსტად იქ დაგხვდება შენი ტკივილგამაყუჩებელი,დამამშვიდებელიც და გამამხიარულებელიც.
-კარგი,კარგი.ოღონდ,იცოდე ასმაგი დოზა მჭირდება, ვიდრე აქამდე. საშინლად ვარ!
-არ ინერვიულო, თუ საჭიროა მორფიც გავხდები!
ალექსი ჩემი მეგობარია, არა მეგობარი კი არა ჩემი სისხლი და ხორცია, ჩემი ხასიათის ცვლილების და სუნთქვის მიზეზია. ერთად გაზრდილები ვართ.ჩვენი ოჯახები ძალიან ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან,მაგრამ 5 წლის წინ ალექსის მშობლები ავტოკატასტროფამ იმსხევრპლა, დედაჩემი კი 10 წლის წინ სიმსიმვნემ. დავრჩით მხოლოდ მე,არჩილი და ალექსი. მადლობა ღმერთს რომ ეს ორი მაინც მყავს!
ტანსაცმლის ქექვა დავიწყე, ბოლოს ბუქი მწვანე ჯინსი, შავი მაისური და მწვანე ქურთუკი ჩავიცვი. მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და შესაფასებლად მამაჩემის კაბინეტის კარზე დავაკაკუნე. „შემოდი“, გაისმა შიგნიდან ხმა.
-აბა როგორ ფორმაში ვარ? - მამაჩემის წინ დავტრიალდი მე.
-როგორც ყოველთვის,ქენდი!
-მადლობა მა. - მამაჩემი კოცნით ავავსე.
***
მგონი წვიმას იწყებს,რაც მე ძალიან მახარებს. უფრო კარგ დროს გავატარებთ და მე ალექსი.ტაქსის მძღოლს ფული მივეცი და საჭადრაკო ტურნირისთვის მოვემზადე.ალექსი მართლაც იქ იდგა,მაოცებს მე ეს ბიჭი! როგორ შეუძლია ასე სიმპატიურად გამოიყურებოდეს,როდესაც განსაკუთრებულიც არაფერი აცვია და ისეთი სახე აქვს გოგოები სათოფეზე არ გაეკარებიან,მიუხედავად ამისა გოგოების მაინც მრავლად ახვევიან თავს. დამინახა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-ქენდი,ტკბილო,აბა რა მოხდაა? - მითხრა და ისე მაგრად ჩამეხუტა ლამის სული ამომხდა.
-ჩემო ერთადერთო იმედო,ცუდ დღეში ვარ. მამაჩემმა მითხრა,რომ ... და მოვუყევი ჩემი და არჩილის საუბრის შესახებ.
-მერე რას აპირებ?
-არვიცი.
-მე ვიცი!
-რას?
-გვანცასთან წავალთ მე და შენ,როგორმე გავძლებთ ნახევარი საათი.
-ალექს, ცუდად მხდის ის სწერვა გოგო! როგორ ვუყურო მის აზელილ სიფათს ამდენი ხანი?! არა ვერ გავძლებ !
-და დათმობ ბალეტს? - ალექსმა გვერდულად შემომხედა, ტუჩის მარჯვენა კუთხე ირონიული ღიმილისგან აეპრიხა.
-რამდენჯერ გითხარი ეგრე ნუ აკეთებთქო.-უკმაყოფილოდ შევხედე მას.
-რას? როგორ? - ვითომ ვერ მიხვდა რაზე ვეუბნები.
-რას და ეგრე ნუ იღიმი,ცალყბად.თორე მიყვარდები და ვეღარ ვსუნთქავ.
-ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ შენ,ენდი.
შემოვიარეთ მთელი რიყის პარკი,შემდეგ წვიმა დაიწყო. ვერ ვიტან ნოემბრის ცივ წვიმას,ტანში გამცრა. წვიმის მიუხედავად მთაწმინდაზე ფეხით ავედით და შუაღამის 3 საათამდე დავრჩით იქ. სახლში 4ზე მივედი,მამაჩემის კაბინეტის კარები ღია იყო,ჩემი ფეხის ხმა რომ გაიგო დამიძახა და მასთან შევედი.
-როგორ ხარ,შვილო?
-ალექსმა გამართო.შენ როგორ ხარ?
-ბევრი სამუშაო მაქვს,არადა უკვე ძალიან დავიღალე,დაძინება მინდა. ჰოოო,რა გადაწყვიტე?
-ვნახვავ ხვალ, რეპეტიციის შემდეგ. იმედია,ეს საკმარისი იქნება.
-კი,ძილინებისა. - შუბლზე მაკოცა მამაჩემმა.
ჩემს ოთახში გავედი და დავწექი. Placebo-ს sleeping with ghosts- ის ფონზე და ხვალინდელ დღეზე ფიქრში ჩამეძინა.
დილით ადრე ავდექი. 10 ზე ბალეტის რეპეტიცია მქონდა და სარეპეტიციო დარბაზში წავედი. 2 საათზე უკვე თავისუფალი ვიყავი და ალექსს დავურეკე:
-მე უკვე თავისუფალი ვარ. რაღაცებს ვიყიდი და გავიდეთ საავადმყოფოში,კარგი?
-აუ ენდი,რაღაც საქმე გამომიჩნდა. არვიცი რამდენ ხანში გავთავისუფლდები...
-კარგი,უშენოდ წავალ.
მეწყინა,რომ ალექსი ვერ მოდიოდა.
-მაპატიე რა ენდი... ძალიან გეწყინა?
-მეწყინა,მაგრამ არაუშავს,გადამივლის. კარგი აბა მერე დაგირეკავ. წარმატებები მისურვე იმ ალქაჯთან.
-მიყვარხარ ჩემო გოგო.
ვაკეში ვაწედი, მეცხრე საავადმყოფოში. მეორე სართულზე ავედი და იმ პალატის ძებნა დავიწყე,სადაც გვანცა იწვა. პალატაში შევედი და გვანცა და ვიღაც ბიჭი ჩახუტებულები დავინახე. „მორიგი ნაშა“- გავიფიქრე მე . ბიჭმა ჩემსკენ გამოიხედა. მადლობა ღმერთს, როგორც იქნა შემამჩნიეს,თორემ აქ კიდევ გამჩერებელი მე არ ვიყავი...
-აჰ,ენდი როგორც იქნა მოხვედი. ერთი სული მქონდა როდის გნახავდი. ძალიან მომენატრე ქენდის. ორი დღეა ამ პალატაში ვარ გამოკეტილი და სადაცაა გული გამისკდეს,როგორ გამიხარდა შენი დანახვა,მეგობარო... - როგორც იქნა მორჩა გვანცა თავისი დაზუთხული მონოლოგის კითხვას და ჩამეხუტა.
კინაღამ ცუდად გამხადა მისმა სიტყვებმა,ცოტა მაკლდა და დავიჯერებდი,რომ მე და ეს ბარბის თოჯინა განუყრელი მეგობრევი ვართ და არც ის გამიკვირდებოდა თუ გონებაში ჩვენი დობის შეფიცვის ამბავი ამომიტივტივდებოდა,მაგრამ რა კარგია რომ ეს მხოლოდ გვანცას სიტყვები იყო და არა სინამდვილე.
-როგორ ხარ? - ვკითხე მე.
-როგორ ვარ? შენი აზრით როგორ ვიქნები? ..... და დაიწყო ისევ ერთ საათიანი მონოლოგი.
-ვაიმე,ღმერთო, სულ დამავიწყდა რომ ენდი გაგაცნო. - მიუბრუნდა გვანცა ბიჭს. - ეს ჩემი მეგობარი ქენდია, ეს კი ჩემი დათკაა.
დათკას გაგონებაზე თავი ძლივს შევიკავე,რომ გიჯივით არ ავხარხარებულიყავი.
-დათო კოხრეიძე. - მითხრა და ხელი გამომიწოდა მან.
- ენდი სერგეენკო.- ვუპასუხე მე,მაგრამ საპასუხოდ ხელი არ ჩამომირთმევია.
-კარგი,გვანცა,მე უნდა წავიდე. ხვალ უნივერსიტეტში მივდივარ და ბევრი სამეცადინო მაქვს. გამოჯანმრთელებას გისურვებ,გნახავ ამ დღეებში კიდე.
პალატიდან გამოვედი და კისრისტეხით დავეშვი კიბეებზე,ოღონდ კი ამ ადგილს გავცლოდი.მთავარ შემოსასვლელში თეთრხალათიან კაცს შევასკდი და უამრავი ბოდიში მოვუხადე. როგორც იქნა სახლში მივაღწიე.მამაჩემი ჯერ არ მოსულა. მოკლე ტექსტური შეტყობინება გავუგზავნე - „მისია შესრულებულია“. ალექსთან არ დამირეკია, მთელი საღამო ვმეცადინეობდი,ბოლოს კი დაღლილს ჩამეძინა.
ერთფეროვნებაში გავიდა ორი კვირა. გვანცა საავადმყოფოდან გამოწერეს,ყოველდღე მირეკავდა და თავისთან მისვლას მთხოვდა. მე კიდე ხან რას ვიმიზეზებდი,ხან რას.დეკემბერი დადგა,აცივდა თბილისის ქუჩებში.
***
შაბათი დილაა,7 დეკემბერი. დღეს მამაჩემი სახლშია,არც მე მივდივარ უნივერსიტეტში. დილით კარგ ხასიათზე გამეღვიძა. ავდექი, შხაპი მივიღე და სამზარეულოში შევედი. გადავწყვიტე რამე გემრიელი მომემზადებინა და მამაჩემისთვის ოთახში მიმერთმია. რადგან საჭმელების კეთება კარგად არ ვიცი, მაშველად არგენტინული სამზარეულოს წიგნი დავიხმარე და კესადილია მოვამზადე. ამან არ დამაკმაყოფილა და სუშიც გავაკეთე. ბოლოს კესადილია,სუში,არაჟანი და უშაქრო ყავა ლანგარზე მოვათავსე და არჩილის საძინებელში შევედი. გავაღვიძე.დიდი მადლობა გადამიხადა,ოთახიდან გამოსვლა დავაპირე,მაგრამ საქმე მაქვსო და დარჩენა მომიწია.
-გისმენ. - ვუთხარი და ლოგინზე ფეხმორთხმული ჩამოვჯექი.
-დღეს შუადღისას მამუკას ბიჭი - ნიკა ჩამოდის თბილისში,ამერიკიდან.
-გასაგებია.
-საღამოს ვახშამზე გვეპატიჯებიან.
ამის გაგონებაზე დავიჯღანე. ვიცოდი აუცილებლად მომიწევდა იქ წასვლა, რაც ძალიან არ მინდოდა. მამუკას და მის ცოლს - ქეთინოს დიდი პატივს ვცემდი, კარგი ადამიანები არიან, მაგრამ გვანცას ატანა არ მაქვს . ნიკა კიდე დიდი ხანია რაც ამერიკაშია და ნორმალურად აღარც კი მახსოვს. ასე 25 წლამდე იქნება ალბათ.
-მამა,იქნებ...
-არა,ენდი,გამორიცხულია! უნდა წამოხვიდე. 8 საათისთვის გველოდებიან.
რადგან მივდიოდი ერთი იდეა მომივიდა თავში.
-მხოლოდ ერთი პირობით. - ვთქვი მე. რა პირობით ენდი? როდის აქეთაა, რომ პორობების წამოყენება დაიწყე? არჩილს გაეღიმა და მოსასმენად მოემზადა.
-ვიცი,რომ თუ არ მოისურვებ,მაინც მომიწევს წამოსვლა მაგრამ გთხოვ... ეს არაა პირობა, ესაა თხოვნა ... შეიძლება, რომ ალექსის წამოვიდეს?
არჩილმა გაკვირვებულმა შემომხედა,მერე კი გადახარდხარა.
-ამდენი ხანი მაგის სათქმელად ემზადებოდი? რათქმაუნდა შეიძლება,თითქოს არ ვიცოდე ალექსანდრეს გარეშე რომ არსად დადიხარ.
მადლობის ნიშნად ჩავეხუტე,მერე ალექსს შევატყობინე სიახლე და რადგან უკვე 12 საათი იყო ნელ-ნელა მზადება დავიწყე.
საღამოს შესაფერისი კაბა არ მქონა, უკვე იმდენი ხანია საღამოს კაბა არ მიყიდია, ძველები კი აღარ მეტევა. ახლა მომიწევდა კაბისთვის და ფეხსაცმლისთვის მაღაზიებში სირბილი, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. დასახმარებლად ჩემს კურსელს დავურეკე, ის ამ საქმეში ნამდვილი ექსპერტია! ბევრი ბოდიალის შემდეგ მუქი მწვანე მოკლე კაბა ვიყიდე, რომელსაც ზურგი სულ ამოღებული ჰქონდა და მკლავიანი იყო. სახლში ავედი, კაბა ჩავიცვი და სარკეში ჩავიხედე. მოკლე კაბა ჩემს გრძელ ფეხებს და გამოყვანილ წელს ხაზს უსვამდა. ძალიან მომიხდა, რომ იტყვიან ზუსტად ჩემს ტანზე იყო შეკერილი. კაბა კი,მაგრამ სახეს და თმას რა მოვუხერხო? ამას სალონში თუ მოარჯულებენ. ფეხსაცმელი და მუხლებამდე პალტო ჩავიცვი,ჩანთა ავიღე და სალონში წავედი. გარეთ ძალიან ციოდა და გასვლისთანავე ეკლებმა დამაყარა, მე კიდე სეზონიგ გიჟივით მოკლე კაბა მეცვა . სალონში 1 საათამდე მომიწია გაჩერებამ. ყორანივით შავი თმა ზევით ამიწიეს და მიხლართ-მოხლართეს,ნუ რაც მთავარია მე მომეწონა. დიდად არც მანაღვლებდა, არ ვარ ისეთი გოგო პრანჭვას რომაა გადაყოლილი, ერთი უბრალო თავისუფალი უნივერსიტეტის სტუდენტი ვარ,რომელიც წარმატებული კარიერისკენ მიილტვის და არა მხოლოდ-და-მხოლოდ მამაკაცებისკენ. მაკიაჟი რომ გამიკეთეს მართლა გაოცებული დავრჩი. თურმე როგორ ძალიან ვგავარ დედაჩემს. ჩემი სახის ნაკვთებიდან გამომდინარე უცხო იფიქრებს ეს გოგო ქართველი არააო,მეორე მსოფლიო ომის დროს ჩემი ერთ-ერთი წინაპარი იაპონელს გაჰყოლია ცოლად და მეც იაპონელებივით ვიწრო თვალის ჭრილი მაქვს, ბუნებრივად „მსუქანი“, მუქი ვარდისფერი ტუჩები, თხელი აპრეხილი ცხვირი, სახეზე სულ ცოტა ჭორფლი მაქვს და თოვლივით ქათქათა კანი.
საღამოს 7 საათი შესრულდა, მისაღებში დივანზე ვზივარ და მამაჩემს და ალექსს ველოდები. ზარის ხმა გაისმა,ორივე მოვიდნენ. ნახევარ საათში უკვე მამასახლისების უზარმაზარ სახლთან ვიდექით. კარი მამუკამ გაგვიღო და სახლში შეგვიპატიჟა. ყველას მივესალმეთ,მაგრამ ნიკა არსად ჩანდა. ცოტა ხანში სუფრასთნ დავსხედით. მე ალექსის და არჩილის შუაში ვიჯექი, წინ კი გვანცა იჯდა. „მიმართლებს“- მწარედ ჩავიცინე გულში. ნიკაც მალე გამოჩნდა, ძალიან სიმპატიური იყო. რადგან ნიკა და ალექსი ერთმანეთს არ იცნობდნენ გადავწყვიტე მე გამეცნო.
-ნიკა, ეს ჩემი ალექსია.
-ალექსანდრე დარჩია.
-ნიკა მამასახლისი.
ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და კვლავ განვარგრძეთ ვახშმობა. ყველა საუბრობდა ჩემსა და ალექსის გარდა, მე არც კი ვუსმენდი მათ. ვიგრძენი რომ სიჩუმე ჩამოვარდა, თავი ავწიე და მიმოვიხედე. ჩანგლების წკარუნი ისმოდა და გემრიელად ილუკმებოდნენ.მამუკამ ჩაახველა, ყველამ მას შევხედეთ.
-არჩილ... - დაიწყო მან. - კარგია, რომ ოჯახებით ვმეგობობთ, პარტნიორობაც კარგია,მაგრამ მე ვიფიქრე, იქნებ... - ღვინო მოსვა და კვლავ განაგრძო. - ვიფიქრე, ხომ არ ჯობია დავნათესავდეთთქო.
თავიდან ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა,როგორ უნდა დავნათესავებულიყავით? მერე გავიაზრე,რომ ჩემზე და ნიკაზე ამბობდა. მთელი ჩემი ორგანოები ხარხარებდნენ,ასეთი სასაცილო დიდი ხანია არაფერი გამიგონია. მამაჩემს შევხედე, თავი ჩაეღუნა და მივხვდი, ისიც ძლივს იკავებდა სიცილს. გადავწყვიტე,სანამ არჩილი რამეს იტყოდა მე მეთქვა რაღაც.
-შეიძლება ეგ მომხდარიყო,მაგრამ რაღაც პრობლემაა.
ყველამ ინტერესით სავსე თვალებით შემომხედეს,ყველამ ალექსის გარდა.
-მამაჩემისთვის არ მითქვამს ამის შესახებ, შესაბამისად თქვენც ვერ გაიგებდით.- ვთქვი მე და გავიღიმე. ვიგრძენი როგორ გაორმაგდა მათში ინტერესი. - მე საქმრო მყავს.
ამის თქმა იყო ყველას სახეზე წაიკითხავდით გაოგნებას. მამაჩემი მალევე მოეგო გონს და მიხვდა,რომ ვიტყუებოდი. ალექსს კი რა თქმა უნდა არ დაუჯერებია ჩემი ნათქვამი. ნიკამ შემომხედა და ირონიულად ჩაიღიმა.
-ვინაა შენი საქმრო? - სიჩუმე დაარღვია გვანცამ.
-ალექსი.
-მოიცა,თქვენ ხომ ... -გვანცას ლაპარაკის უნარი წართმეოდა,- თქვენ ხომ...
-კი,ჩვენ დაქორწინებას ვაპირებთ.-თქვა ალექსმა და სიყვარულით სავსე თვალებით შემომხედა.
ეს თემა დაწყებიდან 2 წუთში დაიხურა. ხმას არავინ იღებდა, ბოლოს უხერხული სიჩუმე მამუკამ დაარღვია,თან გაღიმება სცადა, მაგრად დაჯღანვა უფრო გამოუვიდა:
-რამოდენიმე ახალი სურათი შევძინე ჩემს კოლექციას, წამობრძანდით, გაჩვენებთ.
ყველანი ფეხზე წამოვიშალეთ და დიდ დარბაზში გავედით, სადაც მთელი ოთახი სხვადასხვა ცნობილი და ნაკლებად ცნობილი გენიალური მხატვრების ტილოებს ეკავა. ნახატებს ვათვალიერებდი და ენით აუღწერელ სიამოვნებას განვიცდიდი, განსაკუთრებით ერთი სურათი მომეწონა : ქალი რომელიც კიოდა, თავი მართკუთხედებად ეშლებოდა და ხელები დაკრუნჩხოდა... დიდი ხანი ვიდექი მის წინ, შიშმა ამიტანა, ავკანკალდი.., საკუთარი თავი შემეცოდა, შემეზიზღა... ზურგზე შეხება ვიგრძენი და ამოვისუნთქე, მტანჯველი აზრებისგან განთავისუფლებულმა.უკან არ მიმიხედავს, დარმუნებული ვიყავი ალექსი იქნებოდა.
-ბრავო,ბრავ,ბრავო.- გაისმა ჩემს ყურთან ნიკას მონოტორული, ჩუმად და ნელა წაარმოთქმული სიყვები.- შესანიშნავი სპექტაკლი იყო, იმის გათვალისწინებით რომ რეპეტიცია წინასწარ არ გაგევლოთ.
ძნელი მისახვედრი არ იყო, რომ ჩემსა და ალექსანდრეს წეღანდელ მცირე სპექტაკლზე საუბრობდა.
-არც ისე შესანიშნავი, რადგან ერთი უკვე მიხვდა, რომ ვიცრუეთ. - ვუპასუხე მე ისე რომ უკან არც შემოვბრუნებულვარ.
ნიკამ ხელები თეძოებზე შემახო, არაფერი მითქვამს, გაუნძრევლად ვიდექი.თეძოებიდან კისერზე გადაინაცვლა, და მერე წელის მიმართულებით. გამეღიმა. შევბრუნდი.
-შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს მოვიტყუეთ თუ არა?
-როგორ არა, იქნებ მე მართლა მინდოდა შენი ცოლად მოყვანა. შენ კიდე გული მატკინე.- ჯერ საცოდავი თვალებით შემომხედა, მერე კი გადაიხარხარა.
-ისე, თუ გაინტერესებს, ძალიან ლამაზი ხარ. ვიფიქრებ ამაღამ შენზე. ვიცი, რომ შენც იფიქრებ. მერე კი ფიქრს მოვრჩებით და ერთად აღმოვჩნდებით.
-ლამაზ ზღაპარს გავს, მაგრამ რა სამწუხაროა რომ ზღაპრები სიართლე არაა. - სარკასტულად ვთქვი მე და თვალი თვალში გავუყარე. - მართალია, მე ვიფიქრებ შენზე, შენც იფიქრებ ჩემზე. მაგრამ მე გაცილებით მალე ამოგიგდებ თავიდან, ვიდრე შენ.
ჩვენსკენ მომავალი გვანცა დავინახე და ღიმილი მოვიშორე სახიდან, ნიკამ კი პირიქით - აიწება
-როგორც ჩანს გაუგეთ ერთმანეთს, მე კიდე გამოვიქეცი თავს უხერხულად ხომ არ გრძნობს ენდითქო.- თქვა გვანცამ და ღიმილი შემოგვაგება.
ნიკა დასერიოზულდა. მე არაფერი მითქვამს. გვანცამ გვიყურა, გვიყურა და უკმაყოფილო სახით უკან გაბრუნდა. ნიკაც წავიდა, მე ისევ სურათს მივუბრუნდი, მაგრამ ვაჟბატონი შამპანურით ხელში გამომეცხადა და დალევა შემომთავაზა.
-გაგიმარჯოს. - ვთქვი მე და შამპანური მოვსვი.
-გაგვიმარჯოს. - თვალი ჩამიკრა ბიჭმა.
ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა, სხვები სუფრასთან დაბრუნებულიყვნენ, მხოლოდ მე და ნიკა ვიყავით საგამოფენო დარბაზში. ხელი მსუბუქად მომხვია წელზე და ოთახის მეორე მხარისკენ წასასვლელად მიბიძგა, მეც დავემორჩილე. უზარმაზარ ტილოსთან მიმიყვანა, სურათი შავ-თეთრი იყო, როიალთან მჯდარ შიშველ გოგონას ტანზე მუსიკალური ნოტები ეხატა. აღფრთოვანებული ვიყავი მამასახლისების გემოვნებით. :მიკვირს გვანცას საიდან ასეთი „ბანძი“ გემოვნება, როდესაც მშობლებს და ძმას შესაშური გემოვნება აქვთ: გავიფიქრე და ჩამეღიმა. ნიკა უკან დამიდგა, ტუჩები ყურზე შემახო და მომაჯადოვებელი ხმით ჩამჩრჩულა:
-სიამონებით გიხილავდი ასეთ პოზაში.
-კიდევ უნდა გაგიცრუო იმედები, მე კლავიშებზე დაკვრა არ ვიცი.
-არაუშავს, მე გასწავლი.
მხარზე მაკოცა და სხვა დანარჩენების მიმართულებით წავიდა. ცოტა ხანი კიდევ ვიდექი მონუსხული, მალევე გამოვერკვიე და მეც უკან გავყევი.
კიდევ რამოდენიმე საათი მომიწია მათთან დარჩენამ, ძალიან დავიღალე და ძილი მომერია. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ნიკა აღარ გამოჩენილა. ერთი სული მქონდა როდის წავიდოდი სახლში და ლოგინზე დავეხეთქებოდი. თავი ალექსის მხარს ჩამოვადე და თვალები დავხუჭე.
***~
გამოცდები დამეწყო, ორი კვირა წიგნებიდან თავი არ ამიწევია, რამაც შედეგი გამოიღო და საუკეთესოდ ჩავაბარე. როგორც იქნა 1 კვირიანი დასვენება გვაქვს უნივერსიტეტში. ახალი წელი ახლოვდება, ყველა ეიფორიაშია, მე ნაკლებად მახარებს. ყოველთვის უაზრო ახალი წელი მაქვს. ნაცრისფერია,მიუხედავად ფერად-ფერადი ფეიერ-ვერკებისა. როგორც ყოველთვის, 00:00 საათზე მის შემობრძანებას სუფრასთან ვეგებები, მერე კი მე და ალექსი დაუსრულებლად დავხეტიალობთ ქუჩებში.
ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და ცხელ ყავას ვსვამ.ღამის 11 საათია, მოვიწყინე. ალექსი თბილისში არაა და ვერ ვერთობი. ფანჯარაში გავიხედე და ქვევით თავმოყრილ "ბირჟავიკებს" დავაცქერდი. ნაცნობი არავინ იყო. უცებ გავმხიარულდი, :არ გაწყენთ ცოტა შეშინება: გავიფიქრე და ფანჯარა გამოვაღე. 1 წამში შემოიჭრა დეკემბრის ყინვა ოთახში და გამაჟრჟოლა. ყავის ფინჯანი დავაცარიელე, შემოვბრუნდი, ფეხები ლოგინის ქვეშ შევყავი, რომ არ გადავვარდნილიყავი, ტანით კი ფანჯრის რაფას გადავეყუდე და ხელებიც უკან გადავწიე. ცაში ავიხედე, მოჭედილი იყო ვარსკვლავებით, დიდი ხანია ასეთი ლამაზი ცა არ მინახავს. ქუჩაში მყოფი ხალხის რეაქციამაც არ დააყოვნა, ატყდა წივილ-კივილი, ყვირილი, ხვეწნა-მუდარა.
-უშველეთ ვინმემ, ღერთი არ გწააამთ? გადმოვარდება!
-გოგონა, არ გაბედო და არ გადმოხტე!
-ჩქარა პოლიციაში დარეკეთ!
-არავინ იცი რომელი ბინაა? ადით, უშველეთ სანამ დროა!
-შვილო, ეგ არ გააკეთო!
-ჩქარა,ჩქარა!
-პოლიცია! სასწრაფო!
-არავინ იცით ოჯახის წევრის ნომერი?!
კიდევ რამოდენიმე წუთი გრძელდებოდა ასე, ბოლოს კარების ბრახუნის ხმა მომესმა და ვიღაც ჩემს ოთახში მხეცივით შემოვარდა, აზრზე მოსვლაც ვერ მოვასწარი ისე დამავლო ხელი და ლოგინზე გადამაგდო. თვალთ დამიბნელდა, მაგრად მალევე მოვეგე გონს და სიბრაზემ მომიცვა.
-ვინ ხარ საერთოდ სახლში რომ მივარდები? - ვიყვირე თითქმის ბოლო ხმაზე.
ვერ ვარჩევდი ვინ იყო, მხოლოდ მისი გახშირებული სუნთქვა მესმოდა, კედელს მიყრდნობოდა.
-ვინ ხართქო?
-მადლობა გადამიხადე რომ გადაგარჩინე. - ცივად გამოსცრა მან.
-ჰა-ჰა-ჰა-ჰა. შენი სამადლობელი არაფერი მაქვს, ნამდვილად არ ვაპირებდი თავის მოკვლას.
-აჰაჰ მართლა? ეგ რა მითხარი, ალბათ ზაგარს იღებდი, ხელი ხომ არ შეგიშალე? თუ გინდა ბოდიშს მოგიხდი.
მაღიზიანებდა მისი ასეთი ტონი, ცოტაც და რამეს ვესროდი.
-შეგიძლია წახვიდე.
-არსად წასვლას ვაპირებ!
-რაააააააააააააააააა? ვაიმე როგორ გამაცინე, ყველა სიკეთესთან ერთად შესაშური იუმორის გრძნობაც გქონია. დიდი მომავალი გელის, დიდი!
-გირჩევნია ენას კბილი დააჭირო და წყალი მომიტანო.
-კიდე ხომ არაფერი გინდა? იქნებ ლუდს მიირთმევდი დიდი სიამოვნებით, ან წვენს, იქნებ ღვინოს ან არაყს ჰა?
-თუ ხვდები რომ ბევრს ლაპარაკობ?
-წადი და ავტომატურად გავჩუმდები.
ლოგინიდან ავდექი და გასასვლელისკენ წავედი, კარები გავაღე. არადა არ გამოვიდა, ბოლოს მოთმინების ფიალა რომ ამევსო დავიყვირე : იქნებ გამობრძანდე ჩემი ოთახიდან და წახვიდე ჩემი სახლიდან?
მაგრამ სულ ტყუილად. ისევ ოთახში შევედი, შუქი ავანთე და რას ვხედავ ! წამოწოლილა ეს ვაჟბატონი ჩემს საწოლზე და სიგარეტს ეწევა. სახეზე დავაკვირდი, არ მეცნობოდა. მოკლე ქერა თმა და ცისფერი თვალები ჰქონდა ... "მმმმ , კარგი ხარ" - გავიფიქრე მე და გავიღიმე. მივხვდი მართლა არ წავიდოდა, ამიტომ სამზარეულოში შევედი, ჭიქა წყლით ავავსე, მაცივრიდან არაჟანი გამოვიღე და ისევ ჩემს ოთახში დავბრუნდი...
დიდი ხანი ვლაპარაკობდით, უფრო სწორად მე ვლაპარაკობდი, ის კი მოკლე-მოკლე პასუხებით შემოიფარგლებოდა. არვიცი ნამდვილი სახელია თუ არა, მაგრამ მითხრა ჯეკო მქვიაო. 23 წლის ყოფილა. ორივე თავისუფალ უნივერსიტეტში ვსწავლობთ, მაგრამ აქამდე არასდროს მყავდა შემჩნეული. მხიარული ბიჭი ჩანს, მაგრამ არა - ენა წყლიანი. საინტერესო შეხედულებები ჰქონდა ნებისმიერ თემაზე, ჩანს განათლებული იყო, მაგრამ როდესაც რამეს იტყოდა არ მრჩებოდა ის შთაბეჭდილება ეს უკვე მოსმენილი მქონდა და გაცვეთილი, ბანალური მოსაზრებააო. პირიქით, აქამდე უამრავჯერ გაგონილსაც კი ისე უცხოდ ვისმენდი, თითქოს პირველად მესმოდა.
ჯეკო ლოგინიდან წამოდგა, კომპიუტერი ჩართო და ჩემი საყვარელი ჯგუფის : VNV nation-ის Illusion ჩართო. ჩვენი გემოვნება ერთმანეთს ემთხვევა, მაგრამ არა შეხედულებები, ნუ უმეტეს საკითხში. Google Chrome დახურა და ჩემი სურათების ფოლდერი გახსნა. მე ისევ ლოგინზე ვიჯექი, თავი კედელზე მქონდა მიყრდნობილი და ბაკვირდებოდი "ჩემი ღამის სტუმარის" ყოველ მოძრაობას და სახის მიმიკას, როგორც ჩანს ხალისობდა ჩემი სურათებით, ზოგს კი უკმაყოფილოდ შეხედავდა ხოლმე. შუაღამის 3 საათი შესრულდა, კარების ხმა გაისმა, როგორც ჩანს მამაჩემს გვაინობამდე მოუხდა სამსახურში ყოფნა. ლოგინიდან წამოვდექი და არჩილს შევეგებე, ქურთული საკიდზე ჩამოვკიდე, მერე კი მე ჩამოვეკიდე მამაჩემს ყელზე.
-რატომ არ გძინავს? ვინმეა შენთან?
-კი.
-ვინ? შეიძლება გავიგო?
-კი,რათქმაუნდა. მოკლედ, მოწყენილმა არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა და ჩემი ჩვეული პოზა მივიღე, ფანჯარაში რომ ვეყუდები ხოლმე. ეზოში ხალხს კი ეგონათ, რომ გადახტომას და თავის მოკვლას ვაპირებდი, რის შედეგადაც სახში მხეცივით შემოვარდა ვიღაც ბიჭი და "გადამარჩინა". მე კიდე თავის მოკლვას სულაც არ ვაპირებდი.
-ვიცი,ვიცი. ნუ ამტკიცებ,თითქოს არ მჯეროდეს შენი, არაა ეგ პირველი პირველი შემთხვევა და არც უკანასკნელი, გაკვირვებული რომ დავრჩე.
-არც ის გიკვირს, ამდენი ხანი კიდევ აქ რომაა?
არჩილმა კეფა მოიქექა, რამოდენიმე წამით ჩაფიქრდა და ბოლოს მიპასუხა ცოტათი კიო.
-ფიქრობს, რომ კიდევ გავიმეორებ იგივეს და გადაწყვიტა მიპატრონოს ამაღამ.
ამის თქმა იყო და ჯეკო ჩემი საძნებლიდან მთქნარებით გამოვიდა
-თუ გინდა ყოველ ღამე მოვალ ხოლმე აა გიპატრონებ.
მამჩემმა ერთი შეხედა გამომეტყველებით : "შენ რა ეს გოგო მართლა უპატრონო ხომ არ გგონია?" რაღაც იმის მსგავსად : "ვის უნდა უჯიკო შენ თვითონ საჯიკებელი ხარო", მერე ძილინებისა მისურვა და თავისი ოთახისკენ გასწია.
-ენდი, სააბაზანო სადაა?
-შენს სახლში.
-მე აქედან ცოტა არ იყოს შორს ვცხოვრობ, შეიძლება შენი ტუალეტით ვისარგებლო?
-არა, შეგიძლია მეზობელთან გახვიდე.
-ჰა ეხა მითხარი, თორემ ჩამეფსა.
-ცარიელ ბოთლს ქუჩაში სანაგვეში იპოვი.
-ჰაჰა რა ენამოსწრებული ხარ!
-ენა არ ვიცი , მაგრამ მოსწრებული კი!
ეს ვთქვი და სააბაზანოში შევვარდი, მერე კარებსი ჩავდექი და ენა გამოვუყავი ჯეკოს.
-ენდი ჩემს შარდის ბუშტთან ერთად მოთმინების ფიალაც ივსება და იქნებ გამოხვიდე ? - კბილებში გამოცრა მან, მერე კი ოდნავ გაიღიმა.
უნდა ვაღიარო მომეწონა მისი ღიმილი. ისე მომანიჭონ "მეკაცთანის" ტიტული, არ იქნება ურიგო. ჯეკოს ნათქვამზე გულიანად გავიცინე და გამოვედი. საძინებელში დავბრუნდი და ლოგინზე გადავკოტრიალდი. ორ დღეში 31 დეკემბერია - ახალი წელი. იმედი მაქვს ალექსი ჩამოვა მანამდე, თორე ალბათ მოვკვდები მოწყენილობით. ამას ის "ბედნიერებაც" ერთვის თავს, რომ სტუმრად მამასახლისები მობრძანდებიან ჩვენთან. ანუ ავტომატურად გვანცას გაძლება მომიწევს, ან კიდევ უარესი - გვანცასი და ნიკასი ერთად! ამოვიოხრე, რაზეც უკვე ოთახში მყოფმა კეჯომ კითხვის ნიშნითსავსე თვალებით შემომხედა და გვერდით მომიწვა. მალე ორივეს ჩაგვეძინა.
(გაგრძელება იქნება)