ბალეტი ტროტუარზე (ნაწილი 2)

დილით წავიდა, ყოველგვარი ბანალური სცენების გარეშე. არანაირი გულისამაჩუყებელი დამშვიდობების სცენები და იმედის გამოთქმა, რომ კიდევ შევხვდებოდით ერთმანეთს. ორივემ ვიცოდით, რომ იმედები საჭირო არ იყო, ეს აუცილებლად მოხდებოდა. შუადღემდე ლოგინში ვიწექი. მერე ავდექი და ისედაც დალაგებული სახლი თავიდან დავალაგე. საღამოს კი მეორე დღისთვის საჭმელების მზადება დავიწყე, რადგან ყველაფერს ერთ დღეში ვერ მოვასწრებ. საერთოდ საჭმელების კეთება არ ვიცი, მაგრამ საახალწლო სუფრას ყოველთვის დამოუკიდებლად ვამზადებ და ყველას მოსწონს ჩემი გაკეთებული კერძები, ამიტომ რამოდენიმე სახის კერძი კარგადაც კი გამომგის. გვიანობამდე ვაკეთებდი სხვადასხვა საჭმელს, გადავწყვიტე ხვალ უცხოური კერძები მოვამზადო ტელე-გადაცემების დახმარებით. დაღლილ დაწოლისთანავე მკვდარივით ჩამეძინა.
მეორე დღეს ადრე ავდექი, თავი მოვიწესრიგე და ეგრევე საახალწლო სამზადისი განვაახლე. შუადღემდე გაუჩერებლად ვმზარეულობდი, თან მამაჩემს ვაგემოვნებინებდი, მისი თქმით კი ყველაფერი უგემრიელესი იყო. მესიამოვნა არჩილის სიტყვები და უამრავი კოცნით დავაჯილდოვე.
საღამოს მაღაზიაში წავედი და მამაჩემისთვის სუნამო, ალექსისთვის კი მაჯის საათი ვიყიდე. 10 საათამდე ქუჩაში ვისეირნე, ვხედავთდი აჟიტირებულ ხალხს და მეცოდებოდნენ ისინი, მეცოდებოდნენ, რადგან ზოგს ახარებს ერთი უბრალო მოვლენა - ახალი წელი, როცა არ შეუძლია შეიგრძნოს უფრო ქეციური სიხარული, როგორიცაა სიყვარული,მრგობრობა, დედა-შვილობა, მამა-შვილობა, და-ძმობა და ა.შ. მართლაც რა საცოდავები ვართ ადამიანები, უფერულები და ბანალურები. თავი გავაქნიე, უარყოფი ფიქრების თავიდან ამოსაყრელად და ღამეს გავუღიმე. რუსთაველზე ჩავლისას უფრო იგრძნობოდა ახალი წლის ეიფორია, ხალხი ნელ-ნელა იკრიბებოდა კონცერტის საყურებლად. 5 ბამბის ნაყინი ვიყიდე და გაყინულ ბავშვებს ჩამოვურიგე, რომლებიც დახმარებას ცრემლიანი თვალებით ითხოვდნენ. მიწისქვეშა გადასასვლელში მცირემხედველი ელექტრო გიტარაზე უკრავდა და შესანიშნავი ხმით მღეროდა. მის დანახვაზე თვალები ცრემებით ამევსო. როგორი უკუღმართია ცხოვრება, ზოგ-ზოგიერთები ვისაც ნამდვილად არ აქვთ კარგი ხმა, დიდების მწვერვალზე ადიან, ეს ბიჭი კი მართლა შესანიშნავი ხმის მქონე დგას ახლა მიწისქვეშა გადასასვლელში, ახალი წლის ღამეს და უკრავს იმისთვის, რომ პურის ფული იშოვოს. მასთან მივედი და სიმღერაში ავყევი, ჩარკვიანის "სულს მოგცემ"-ს ვმღეროდით, რომ მოვრჩის სიმღერას ხელი ჩამკიდა და მსუბუქად მომიჭირა ჩემი თანაგრძნობისთვის მადლობის ნიშნად. სწრაფად გამოვეცალე და არეული ნაბიჟებით გავემართე სახლისკენ. სუფრა გავშალე და ჩემს ოთახში შევედი გამოსაცვლელად. 12-ის ნახევარზე უკვე ყველა სტუმარი მოსულიყო, მამასახლისების მთელი ოჯახი და მამაჩემის ორი უცხოელი თანამშრომელი.ალექსს დავურეკე,მაგრამ არ მიპასუხა. ნერვებმოშლილი სტუმრებისკენ გავემართე და ვითომ გულწრფელი ღიმილით გავუღიმე. გვანცა რასაც ქვია გულზე შემახტა, ქეთინომ საჩუქარი გადმომცა და თბილად გადამკოცნა. ნიკა ადგილიდან არ დაძრულა, ერთი შემათვალიერა და კმაყოფილების ნიშნად ჩაიღიმა. სულ რამოდენიმე წუთი აკლდა 12-ს, მაგიდას მივუსხედით და საუბარი დაიწყეს...
საათმა 12-ს ჩამოკრა. დაიწყო ფეიერ-ვერკების უწყვეტი თოვა და მილოცვები. საშინლად მომინდა ალექსი ჩემთან ყოფილიყო, ან სადაა ამდენი ხანი რომ არ ჩამოვიდა? რატო არ მპასუხობს? ნიკამ მშრალი წითელი ღვინო დამისხა და ბოკალი მომაწოდა, ხმამაღალ სადღეგრძელოს მოვერიდე და ჩუმად ვადღეგრძელე სუფრასთან მსხდომები.
-მოწყენილი მეჩვენები.- ჩუმად თქვა ნიკამ.
-ალბათ.-ვუპასუხე მე.
-რატო, შენი საქმრო შენთან არაა და მოიწყინე? - სარკასტულად წარმოთქვა მან.
-არ მეგონა ამდენს თუ ქაჩავდა შენი ტვინი.
-ნუ ხარ მწარე.
-გეჩვენება.
-თვით მექსიკურ წიწაკაზე მწარეც კი ხარ.
-ნუ ბლატაობ იმით,რომ მექსიკაში ხარ ნამოფი.
-აი, მარწმუნებ თანდათან. წიწაკა უნდა შეგარქვა შენ.
-შენი ნებაა, მაგრამ ეგ წიწაკა ცხოვრებას რო გაგიმწარებს მერე აღარაფერი თქვა.
სკამიდან წამოვდექი და მამაჩემს ყურში ჩავჩურჩულე სასეირნოდ გავდივართქო. გვანცა ამეკიდა მეც წამოვალო, მაგრამ ძლივს მოვიშორე. ნაღდად არ მქონდა ამ გოგოს ნერვები. შარვალი და თბილი სვიტერი ჩავიცვი, ქურთუკი შემოვიცვი.სამზარეულოდან შეუმჩნევლად ავიღე შამპანურის ბოთლი და ორი შამპანურის ჭიქა. ქუჩაში გავედი,ქუდი თითქმის თვალებამდე ჩამოვიფხატე და ყურსასმენები გავიკთე. მიმოვიხედე, ბევრი ხალხი ირეოდა. გეზი სასაფლაოებისკენ ავიღე, ჩემი ტრადიციის დარღვევას არც წელს ვაპირებ. ყოველ მნიშვნელოვან დღესასწაულზე მივდივარ დედაჩემის საფლავზე და ვულოცავ ხოლმე. ნახევარი საათი ფეხით ვიარე და ბოლოს მივედი კიდეც. შამპანური ორივე ჭიქაში ჩამოვასხი, ერთი მე დავიკავე, მეორე საფლავის ქვაზე დავდგი.
-დე, გილოცავ ახალ წელს. უკვე მეთერთმეტე ახალ წელს ვხვდები შენს გარეშე, თერთმეტივე ახალი წელი უფერულია.მომენატრე, ტკივილამდე მომენატრე. რას არ გავცემდი ერთხელ რომ მაინც ჩამეხუტო,კიდევ ერთხელ რომ ვიგრძნო შენი სითო და სურნელი. მეთერთმეტე წელს დაეკარგა ჩემთვის აზრი, მადლობა ღმერთს ალექსი და არჩილი მყავს, თორე აღარც მე ვიქნებოდი ამდენი ხანი ცოცხალი. შენს დაპირებას ვასრულებთ, ისევ ბალერინა ვარ.რომ არ მომწონდეს ეს საქმე მხოლოდ შენი გულისთვის მაინც გავყვებოდი ამ საქმეს. ახლა,ამ წამს, ყველაზე მარტოსულად ვგრძნობ თავს, რადგან ალექსი ჩემს გვერდით არაა,არვიცი სადაა,როგორაა.. იმედი მქონდა, რომ ახალ წელს მაინც ჩამოვიდოდა და ამ დღეს ქუჩაში მარტო არ მომიწევდა ხეტიალი,მაგრამ მომიწია როგორც ჩანს... ალბათ ვერ მოახერხა,თორე კი ვიცი მთელი გულით ჩემს გვერდით ყოფნა უნდა... მე შენთან მინდა ... არჩილთანად,და ალექსთანაც ... მეთერთმეტე ტკივილით გაჟღენთილი წელია ჩემთვის... დღეს რუსთაველზე მცირემხედველი ბიჭი უკრავდა მიწისქვეშ, გული მომიკვდა მის დანახვაზე. მერე რა რომ მე ბევრი ფული მაქვს და არაფერი მაკლია,სინამდვილეში ხომ ასე არაა ! ყველაზე დიდი რამ მაკლია ამ ცხოვრებაში... შენ მაკლიხარ... რითი განვსხვავდებით მე და სხვები ერთმანეთისგან ? იმათგან, ვინც მოწყალებას ითხოვს ხელგამოწვდილი ქუჩაში... მათ ზოგს მშობლები მაინც ჰყავთ, დედა ჰყავთ, დედა! მეც მინდა ჩემთან რომ იყო. დეე... ალექსი მჭირდება ახლა ისე, როგორც არასდროს... დედიი, შენ ხომ ასე ახლოს ხარ უფალთან, შენ ხომ სამთხეში ხარ, თხოვე რა ღმერთს გამომიგზავნოს ალექსი.. თხოვე რა ... - ჭიქა დავცალე,კიდეც დავისხი და კიდევ დავლიე... კიდევ და კიდევ ... ბოლოს ნერვებმა,გულმა და მუხლებმა ერთდროულად მიმტყუვნეს და დედაჩემის საფლავზე ჩავიკეცე. ავტირდი,ცხარე ცრემლით ავტირდი, მთელი გრძმობით ვტიროდი,ვკიოდი,ვყვიროდი,დედას ვუხმობდი,ალექსს ვუხმობდი,ღმერთს დახმარებას ვთხოვდი... მინდოდა ეს ტკივილი დამთავრებლიყო,ეს გაუსაძლისი ტკივილი,რომელიც ერთი შეხედვით არ მეტყობა, მაგრამ შიგნიდან მჭამს, მალპობს, მანადგურებს. ვიგრძენი მთელი შიგნეულობა მეყინებოდა, ვიყინებოდი მეც ... თავი მიწაზე დავადე, თითებით ვკაწრავდი მას .. ოღონდ კი ეს ტკივილი სულ ცოტათი მაინც შემემსუბუქებინა,მაგრამ უშედეგოდ... მერე გაჩუმდი ... ვეღარაფერს ვგრძნობდი, კიდურებს ვერ ვამოძრავებდი, თვალები მძიმედ დავხუჭე და არ ვიცი ჩამეძინა თუ გონება დავკარგე, ერთი კი ცხადია - აშკარად დავკარგე რეალობის შეგრძნება და შავ ქვესკნელში გადავეშვი...
თვალები ძლივს გავახილე, გაყინულ მიწაზე ვიწექი და დედის საფლავს ვეხუტებოდი. ჩემს წინ შავი ვარდების ულამაზესი თაიგული იდო, შავი ვარდი ხომ დედაჩემის საყვარელი ყვავილია. გამახსენდა, რომ ეს ყვავილები მე არ მომიტანია. ნეტავ ვინ იყო? დიდი გაჭირვებით წამოვჯექი მიწაზე და მუშტებით თვალები მოვიფშვნიტე, მიმოვიხედე, უკვე გათენებულიყო, საათი დილის 7-საათს აჩვენებდა. ბარბაცით გავემართე ალექსის მშობლების საფლავისკენ, შორიდან რაღაც სილუეტი დავინახე იქ. მივუახლოვდი და ... ალექსი იყო ! მასაც ჩემსავით ჩასძინებია მშობლების საფლავზე. მერე მივხვდი, რომ ვარდებს ის მოიტანდა, აბა სხვა ვინ ! სირცხვილის გრძნობამ შემომიტია,მე ხომ არ მივსულვარ ალექსის მშობლების საფლავზე... მივედი და გვერდით მივუწექი, არ მანაღვლებდა, რომ ძალიან ყინავდა და შეიძლება გავციებულიყავით, ან უარესი... არვიცი რამდენი ხანი გავიდა ასე, ვაკვირდებოდი ალექსის სახეს და მადლობას ვწირავდი ღმერთს, რომ მყავდა ასეთი ადამიანი გვერდით, ადამიანი რომელიც დარწმუნებული ვარ რომ არასდროს მიმატოვებს... ადამიანი, რომელიც სულაც არაა ბიოლოგიურად ჩემი ნათესავი,მაგრამ სინამდვილეში კი ისე ახლოა ჩემთვის, როგორც საკუთარი თავი. ადამიანი, რომელიც არის ჩემთვის ძმა,მეგობარი,დედა,მამა,და,მამიდაშვილი,ბიძაშვილი,დეიდაშვილი... ყველა,ყველა ნათესავი ერთად !ჩემი სისხლი და ხორცი, ადამიანი რომლის გამოც დაუფიქრებლად დავთმობ სიცოცხლეს !
ალექსის გაღვიძება გადავწყვიტე. შემეცოდა გაყინულ მიწაზე რომ იწვა.
-ენდი?!
-ჰო ალექს...
-არ მინდოდა მარტო ყოფილიყავი, მოვედი, მაგრამ ძალიან გვიან.მაპატიე რა...
-მთავარია რომ მოხვედი.
თვალებში შევხედე და ძლიერად ჩავეხუტე.ერთიანად გავთბი,ვეღარაფერს მაკლებდა სისხლის გამყინავი სიცივე.ხელჩაკიდებულები წავედით სახლში. დაღლილებს დაწოლისთანავე ჩაგვეძინა. ღამემდე გვეძინა.
-ენდიიი,აუუუ გაიღვიძე რაა ...
-ოოოოოო...
-ეეე მიდი რა ადექი ...
-რა გინდა ვაახ?!
-წამო რა გავისეირნოოოთ..
-აუუ თუ ძმა ხარ რა, რა დროს სეირნობაა, დამაძინე შენი ჭირიმე..
-ეე ნუ ატრაკებ რაა !! აწიე ეხა უკანალი და წამოდითქო !!!
-მიდი რა ..
-გადმოგაგდებ იცოდე ლოგინიდან!
-არ გაბედო!
-ხომ იცი რო გავბედავ !
-არათქო! - დაკივლებაც ვერ მოვასწარი ისე გავადინე იატაკზე ზღართანი :D ძლივს ავიზლაზნე და რეტდასხმულივით დავიწყე წინ და უკან სიარული. ბოლოს მოვედი აზრზე, მაგრამ ალექსი უკვე წასულიყო. დავურეკე და არ მიპასუხა. გადავწყვიტე რადგან ავდექი წავსულიყავი სასეირნოდ. თბილად ჩავიცვი და მთაწმინდისკენ დავაწექი ფეხით. აუ რა გაივლის ეხა ამხელა გზას, ამის ფიქრში ვარ, როცა მანქანამ მკვეთრად დაამუხრუჭა და იქიდან ნიკა გადმოვიდა.
-ვააა ენდიი, საით სიხარულო?
-მთაწმინდისკენ,შენ?
-რავი უგზო-უკვლოდ, მერე შენ დაგინახე და აქეთ წამოვედი.
-აჰაამ გასაგებია.კარგი,წავედი მე.
-მოიცა რა, სად წახვედი ! ამ ახალწელს ნუ მაწყენინებ, წამოდი რა სადმე რესტორანში.
-არ ვარ ხასიათზე.
-აეეეეეეეეეე გოგოოო არ გამაჭედინო ეხა!
-თუ გინდა გაჭედე და თუ გინდა გაჭენდი! რაც გინდა ის ქენი,შენი ნერვები არ მაქვს ეხა.
-აუ კაი რა ტოო, მართლა ამბოობ? გთხოვე და ნუ გამიტეხავ რა, წამო რა იყო კი არ შეგჭამ, არ ვარ ჯერ კანიბალი.
-უი არ გადამრიო,მართლაა?- მოჩვენებითი გაკვირვებით წარბები ავწიე.
-ენდი! ჩემს ნერვებს მერე მოუწყვე გამოცდა, თორე გპირდები, რომ მალევე ჩაიჭრება.რაც ძაან არ გესიამოვნება,პრინციპში არც მე.
-კარგი,კარგი,ნუ დამაწყებინე ამ შუა ქუჩაში ლაი-ლაი.
-აჰა ე.ი. მოდიხარ?
-ხომ.
-სად წავიდეთ?
-სადაც გინდა.
-კარგი,მე ავარჩევ.თორე შენ ნორმალურ სიტყვას ვერ დაგაცდენინებს კაცი.
-წიწააკისგან გიკვიირს?
-არა ტო, ეგ რამ დამავიწყა.წამოდი,მექსიკურ რესტორანში წავიდეთ, იქნებ მიხვდე რამდენად მწარე ხარ.
-აუ მიდი რა თუ ძმა ხარ ჩარიცხე იუმორის ანგარიშზე, თორე დავალიანებაში ხარ გადავარდნილი, როგორც ჩანს. - ცივად ვუპასუხე და მანქანაში ჩავჯექი.ნიკაც დაჯდა და რესტორანში წავედით.საჭმელი ნიკამ აარჩია, არც დავინტერესებულვარ რა შეუკვეთა.
-ისე შენ ჩემი სიმწარეც გეყოფა, კიდე წიწაკა რომ არ ჭამო.
-ო კაი ეხა, შემარჩინე ერთი სიტყვა. მორჩი ამ წიწაკობიას და დატკბი ერთხელ მაინც.
-აჰამ კაი თაფლად ვიქეცი უკვე.
-ჰოოო აბა მოყევი რამე.
-ზღაპრები? თუ ლექსებიი?
-რა გინდა,ენდი? აღარ მორჩები ეგეთ ლაპარაკს?
-როგორს?
-არ შეგიძლია ყოველგვარი რეპლიკებისა და ცინიზმის გარეშე ილაპარაკო?
-რათქმაუნდა კი, მაგრამ მხოლოდ მათთან ვისთანაც მინდა.
-აჰა რა გამოდის,რო ჩემთან არ გინდა და არ ლაპარაკობ ნორმალური, ცივილური ადამიანივით?
-ჯუნგლებიდან გამოქცეულს ვგავარ ეხა მე რომ მიყურებ?
-არა შენ უფრო სხვას რამეს გავხარ..
-მაინც?
-აი მაგალითად ენამწარე ფერიას,პრინცესას..
-დაიმსახურე და მაგიტომ ვარ ენამწარე შენთან.
-ხო-და ცოტა რომ დატკე არ გინდა,ძვირფასო?
-ეგ შენზეა დამოკიდებული.
შეკვეთა მოიტანეს, ხილის ტორტი აღმოჩნდა. აჰაჰ წიწაკა არაა? ვაი ნიკა,ნიკა შენი საშველი არაა. მე თუ ამ ხილის ტორტივით მწარე ვარ, მშველებია მაშინ და ეგაა. პირველი ლუკმა გემრიელად ჩავახრამუნე.
-მმმმ.. ნიკა, ნეტა ამ "წიწაკასავით" "მწარე" ვიყო და რაღა მიჭირდა.
-ხართქო ხო გითხარი.
-კი და მაგ ხო მითხარის ლოგიკით ტკბილი გამოვდივარ მე,თან ძალიან.
აჰააამ ასეცაა.
-შენ რა მეფლირტავები? თუ პირდაპირ შებმის პოლიტიკაზე გადახვედი?
-არა, შეფარვითი კომპლიმენტი გითხარი.
-ხოო,მალობა.
რესტორნის რარები გაიღო და ჯეკო შემოვიდა ვიღაც ტიპებთან ერთად, ჩანდა ძაან მთვრალი იყო. ჩვენსკენ გამოიხედა და ჩემს დანახვაზე აქეთ გამოემართა.
-ვაააააააააააააააააააააა ენდიიიიიიიიიიიიიიიიიიიი როგორ ხარ ? - გადამკოცნა დიდი ხნის უნახავოი მეგობარივით, მერე სკამის საზურგეს დაეყრდო,მაგრამ მაინც კონწიალობდა სიმთვრალისგან.
-კარგად,ჯეკო,შენ?
დავინახე ნიკას ჯეკოს დანახვაზე როგორ დაებერა სიბრაზისგან ნესტოები და მარჯვენა ხელი მომუჭა,ყურადღება არ მიმიქცევია მისთვის.
-უკვე მაგრაად.. წეღან დავლიეთ და ძაან მაგრად ვარ.
-ხოხო გეტყობა. სასვათაშორისოდ ჩავილაპარაკე მე.
-არ მოგენატრე იმ ღამის შემდეგ?
ნიკას რეაქციამ დამაინტერესესა, ამის გაგონებაზე თვალები გაუფართოვდა, სიბრაზისგან შუბლზე ძარღვი დაეჭიმა, მუშტი კიდე ისე მაგრად შეეკრა დიდი ფრჩხილები რომ ჰქონოდა უეჭველი კანში ჩაერსობოდა.
-ჰო რავიცი... ჯეკო, მნიშვნელოვან რაღაცაზე ვსაუბრობდით მე და ჩემი მეგობარი და თუა არ გეწყინება დაგვტოვე რა.
-კარგი, რა პრობლემააა. გნახავ მერე.
ჯეკო ჩვენს მაგიდას გაეცალა, ნიკას თავი უკან გადაეწია და ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებია. დიდი ხანი არაფერი უთქვამს, მერე გასწორდა, გაიღიმა და მკითხა:
-ეს რა იყო?
-რა არ ვიცი, მაგრამ ვინ-ზე შემიძლია გიპასუხე.
-გისმენთ,ქალბატონო ენდი. უკაცრავად, საქალბატონევ.
-ვინ იყო და მთვრალი ჯეკო.
-აჰ ჰო გასაგებია, სიმთვრალის გამო წამოროშა ხომ ის, რაც თქვა?
-არა.
-ყველაზე ძაან ამ პასუხს არ მოველოდი.
-...
-არაფერს მეტყვი?
-რა უნდა გითხრა?
-რავიცი იქნებ შენი საყვარელია და არ უნდა მითხრა, რომ მოგილოცოო?
-არაა საყვარელი. - წყნარად ვპასუხობდი მე.
-ნწნწ ეს რა მითხარი.. აბა რომელი "იმ" ღამის შემდეგ უნდა მოგნატრებოდა?
-რომლის და ერთად რომ გავატარეთ ჩემს ოთახში.- სრულიად დაუფიქრებლად, გაუმიზნავად და სულელურად წამოვროშე. ნიკა ერთიანად გაფითრდა სახეზე, მერე სიბრაზემ მოიცვა და მთელი ძალით მოუჭირა წვენის ჭიქას ხელი, ასე მეგონა შემოატყდებათქო.
-ყველაფერი გასაგებია.
-შეიძლება, მაგრამ ეგ ყველაფერი არასწორად გაიგე.
-რაღაც არამგონია.
-მე კი არ მგონია, დარწმუნებული ვარ ! - ხმას თანდათან უწევდა.
-და იმაში თუ ხარ დარწმუნებული, რომ არაფრის ახსნას ვაპირებ?!
-არცაა საჭირო.
-ხო-და დიდი მადლობა ტორტისთვის, კარგად იყავი.
ქურთუკი ჩავიცვი, ბართან მივედი და ფული გადავიხადე, ვიცოდი ეს კიდევ უფრო გააბრაზებდა ნიკას და არც მოვრიდებივარ. მერე ჯეკოს დავემშვიდობე და რესტორანიდან გამოვედი...
რესტორნიდან გამოსულს სულაც არ დამდევნებია ნიკა გზაში.არც შემდეგი ორი კვირა მოუკლავს თავი ჩემთან დაკონტაქტებით, არც მე ვაპირებდი რამის ახსნას. მან ყველაფერი არასწორად გაიგო და დაიჯერა კიდეც. ხოდა სჯეროდეს ეხა, რა ვქნა მე. ბალეტის სტუდიაში გამოგვიცხადეს ყოველ დღე გვექნება რეპეტიციები, რადგან მნიშვნელოვანი სპექტაკლი გვექნებოდა თებერვალში, სახელწოდებით "ბალეტი ტროტუარზე". იმედი მქონდა პირველხარისხოვანი როლი მე შემხვდებოდა , თუ არადა მიზნის მისაღწევად დღე და ღამე უნდა გამესწორებინა ვარჯიშით. ასეც მოვიქცევი!
იანვრის შუა რიცხვებია, ჩემი 1 კვირიანი დასვენება უნივერსიტეტიდან წარსულს ჩაბარდა და კვლავ ჩემს ჩვეულ რეჟიმს დავუბრუნდი, ბევრი მეცადინეობდა მიწევდა, როგორც უნივერსიტეტისთვის, ასევე სპექტაკლისთვის. გადავიღალე, ალბათ მალე გადავიწვები კიდეც.
ახლა სარეპეტიციო დარბაზიდან მოვდივარ, ალექსი აქეთ იყო და გამომიარა. რამოდენიმე დღეა რაც კარგად არ მინახავს და დაქოქილი ვლაპარაკობთ ორივე. არ ვაცდით მოკლედ ერთმანეთს საუბარს. ხან რა სისულელეს წამოვროშავთ ხან რას. სახლში ფეხით წავედით, მთელი გზა შეშლილებივით ვიცინოდით. ალექსს მეგობარმა დაურეკა და სადღაც წავიდა, ჩემი ტელეფონის ზარის ხმაც გაისმა. ეკრანს დავხედე და უკმაყოფილოდ დავიჭყანე.
-გისმენ,გვანცა.
-ქენდიი,როგორ ხაარ?
-დაღლილი... შენ?
-აუუ რავიიი დღეს ჩეემები სახლში არ იქნებიან და ხო იცი რო მარტო ვერ ვრჩები...
-ვიცი, მერე?
-აუ შენ უნდა დარჩე ჩემთან.გთხოვ რაააა.. ჭკუიდან გადავალ მთელი ღამე მარტო რომ მომიწიოს ყოფნამ.
ხმამაღლა შევიგინე და გზაზე დაგდებულ ნატახტარის ლუდის ქილას ფეხი ვკარი, აი ზუსტად ისე ცუდი ბიჭები რომ აკეთებენ ხოლმე ფილმში :დ
უამრავი ტყუილი მოვიგონე,რომ გვანცასთან არ დავრჩდენილიყავი,მაგრამ ამაოდ. ბოლოს გადავწყვიტე რაც იქნება იქნებათქო, სახლში ავედი, გამოვიცვალე და გვანცასთან წავედი. უკვე მამასახლისების უზარმაზარი კარის წინ ვიდექი და ზარის დარეკვას ვაპირებდი ნიკა რომ გამახსენდა,ნამდვილად არ მინდოდა მისი ნახვა, მაგრამ გვანცამ როგორ თქვა ჩემები სახლში არ იქნებიან და მარტო დარჩენის მეშინიაო ხოო? შვებით ამოვისუნთქე და კარზე ზარი დავრეკე.
(გაგრძელება იქნება)