ბალეტი ტროტუარზე (ნაწილი 3)

იმ იმედით, რომ ნიკა სახლში არ იქნებოდა კარზე ზარი დავრეკე .. მაგრამ როდის იყო მე ბედი მწყალობდა ასეთ რაღაცებში. კარი ნიკამ გააღო, შავი მაისური და მუქი ლურჯი ჯინსი ეცვა. კინაღამ გულზე შევახტი ისე სიმპატიური იყო,მაგრამ მადლობა ღმერთს სანამ ამ სისულოელეს ჩავიდენდი მანამდე მოვეგე გონს. არც მომსალმებია, ცივად შემომხედა, მერე სახლში შებრუნდა და გვანცას დაუძახა ეს გოგო შენთანააო? გვანცა გამოვიდა და სახლში შემიყვანა, მაგრამ შეთრევას უფრი გავდა ვიდრე შეყვანას. ფეხები უკან მრჩებოდა, არ მინდოდა მისი ძმის გვერდით ვყოფილიყავი, თან თავის სახლში. მისაღებში დივანზე ჩამოვჯექი და ხელები მუხლებზე დავიწყვე. მორცხვი გოგოს შთაბჭდილებას ვტოვებდი აშკარად, აბა სინამდვილეში მე რომ მორცხვი არ ვარ ეგ არ- ახალი ამბავია. გვანცა სამზარეულოში გავიდა, როგორც ჩანს საჭმელს ამზადებდა, ნიკა კი აქეთ-იქით დაბოდიალობდა, აშკარად რაღაცას ეძებს.
-აბა მარტო ვიქნებიო? ჩემთვის ჩავილაპარაკე გამწარებულმა გვანცას სიტყვებზე, ისე რომ ნიკას არ გაეგონა, მაგრამ როგორც ჩანს იმაზე დიდი ყურები ჰქონია, ვიდრე მე მეგონა.
-რა იყო, ენდი, არ გესიამოვნა ჩემი ნახვა?
თვალი ავარიდე და ტელეფონში დავიწყე კირკიტი. მერე ნერვები მომეშალა საკუთარ საქციელზე, რა პატარა ბავშვივით იქცევი ენდი? არ ხარ ვალდებული მას ანგარიში ჩააბარო!
-არა,რატო. ეს შენი სახლია, ასე რომ აქ მე ვარ ზედმეტი. ჩემი წასვლის დროა.
ჩანთა ავიღე და გასასვლელისკენ გავემართე იმასი დარწმუნეულმა, რომ ეს ვაჟბატონი ჩემს შეჩერებას არ შეეცდებოდა. ჰოლში სიბნელე იყო, ვერ ჩამრთველი ვიპოვე და ვერც კარის სახელური. ჩემი ჭკუით კარებზე დავიწყე ხელების ცეცება, სახელურის მოსაძებნად, მაგრამ არაფერი რომ გამომივიდა, ტელეფონით გავანათე და ნიკა შემრჩა ჩემს წინ ავსეტებული.
-რა გინდა,ნიკა?
-სად მიდიხარ?
-შენი საქმე არაა.
-არც გეუბნები ჩემი საქმეა-თქო, რატომ მიდიხარ?
-არც ეგაა შენი საქმე.
-ენდი!
-რა იყო ბატონო ნიკა?
-ჩემს ნერვებზე ნუ თამაშობ!
-უკვე დიდი ხანია აღარ ვთამაშობ, გამოვედი მაგ ასაკიკან,თუ ჯერ არ შეგიმჩნევია?!
-...
-გამატარე!
-შენ გვანცასთან არ მოხვედი?!
-კი, მაგრამმან მითხრა სახლშ მარტო ვიქნებიო, მე კიდე ვხედავ, რომ ასე არაა. ამიტომ წასვლა გადავწყვიტე.
-მე არ ვრჩები სახლში.
-მერე მე რა ვქნა?
-გვანცასთან დარჩი.
მასთან ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა, უკვე მეც ვეღარ ვინარჩუნებდი სიმშვიდეს, ნიკაზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი. გადავწყვიტე დავრჩენილიყავი. შემოვბრუნდი და სამზარეულოში შევედი გვანცას დასახმარებლად. სუფრა გავშალეთ.
-ნიკაააააააააააა, მოდი არ გშია? - დაუძახა გვანცამ.
-შენი სტუმარი მანდაა?
-კი,აბა სად იქნება?
-შემობრძანდი,ბატონო ნიკა.თუ ასე ძალიან არ გსიამოვნებს ჩემი დანახვა, სხვა ოთახში გავალ! - გავძახე მე.
ღიმილით შემოვიდა სამზარეულოში და სკამზე დაჯდა. "ვაიმე ნიკა მალე წადი,თორე კიდევ ცოტა ხანი რო გიყუირო მოვკვდები ალბათ, ისეთი საყვარელი ხარ."-გავიფირქრე მე და მაგიდას მივუჯექი.
-გავიდე და დაგაცადოთ მშვიდად ვახშმობა, თუ დავრჩე? - ვკითხე ნიკას და ინტერესით წარბები ავპრიხე.
-მმმმ ... მოიცა დავფიქრდე. არასწრორად მსჯელობ, უნდა გეთქვა : გავიდე თუ დავრჩე და მშვიდად ივახშმებ? მერე მე გიპახუსებდი დარჩი და შენი ყურებით გავძღებითქო.
გვერდულად გავხედე გვანცას , თავის ძმას უყურებდა და მრავლისმეტყველად იღიმოდა.
-გვანცა, არ მითხრა, რომ შენს მუტანტ ძმას მოვეწონე, თორემ აი მაგ დანით მოვიკლავ თავს ხელში რომ გიჭირავს.
ეს კი ვთქვი,მაგრამ ჩემმა მეორე "მე"-მ კომენტარი დაურთო გულში: ოჰო დანით მოიკლავს თავს გოგო,თორე არ გესიამოვნებოდა მართლა ასე რომ იყოს.
-ჩემის დის თანდასწრებით არავის გამოვტყდომივარ ჩემს გრძნობებში,არც ახლა ვაპირებ, მოდი ამაზე მერე ვილაპარაკთ. - თვალი ჩამიკრა ნიკამ და გულიანად გადაიხარხარა...
ვახშმობის შემდეგ მალევე წავიდა. მე მეცადინეობა დავიწყე, ბუხრის წინ იატაკზე დავჯექი, თან გვანცას ინგლისურში ესსეს დაწერაში ვეხმარებოდი. შეუმჩნევლად გაიპარა დრო. 00:00 საათზე ძლივს ავდექი და გემრიელად გავიზმორე. გვანცას მისაღებში დივანზე ჩაძინებოდა, პლედი დავაფარე და პუანტები ჩაიცვი. იმაში მაინც გამიმართლა უფროსი მამასახლისები კლასიკას რომ უსმენენ, მუსიკალურ ცენტრზე მუსიკა ჩავრთე და გვანცას ტანსაცმლის კარადიდან ელასტიკი და გრძელი მაისური ჩავიცვი. საგამოფენო დარბაზში ვარჯიში დავიწყე. დახლილობა თანდათან მძლევდა, არა და არ ვნებდებოდი! მგონი ერთი ილეთი კარგადაც „დავამუღამე“, ნამდვილად კმაყოფილი დარჩებიან ჩემით ხვალ რეპეტიციაზე. ახლა მხოლოდ ერთი მიზანი მამოძრავებდა, თავდაუზოგავად უნდა მევარჯიშა, რომ სპექტაკლის პირველხარისხოვანი როლი ჩემთვის მოეცათ.
ჰაერში შევხტი და დავტრიალდი, დახტომისას წონასწორობა ვეღარ შევიკავე და წავიქეცი, ფეხი მომყვა და ტკივილისგან ცრემლები წამომივიდა. ვეღარ ავდექი და იატაკზე დავემხვე. ცოტა ხანი ასე ვიყავი, მერე ძალა მოვიკრიბე და წამოვდექი, ხელით როიალს დავეყრდენი და მერე სკამზე ჩამოვჯექი. სიმწრით ცრემლები მდიოდა,მაგრამ მე რისი ენდი სერგეენკო ვიყავი ასე ადვილად რომ დავნებებოდი ტკივილს ! არა,არა,არა!!! ოღონდ რამე სერიოზული არ იყოს, თორე ვეღარ შევძლებ სპექტაკლსი მონაწილეობის მიღებას. ოღონდ ეს არა რა ღმერთო! თავს ძალა დავატანე და ძლივს-ძლივობით შევინარჩუნე წონასწორობა. ცოტა ხანი ასე ვიყავი, მერე ცოტა ტკივილმაც გამიარა და ისევ განვაგრძე ვარჯიში. არ ვიცი რამდენი ხანი ვვარჯიშობდი, მხოლოდ მაშინ გამოვერკვიე მუსიკა რო გამოირთო. ხმამაღლა შევიგინე და კოჭლობით მეორე ოთახისკენ წავედი, სადაც მუსიკალური ცენტრი იყო. ერთად ადგილზე გავიყნე, ნიკას სიცილის ხმა რომ გავიგე.
-კარგად იგინები.
-ჰო ერთი ეგაა შესრულება არ შემიძლია.- დავიწუწუნე მე და კედელს მივეყუდე.
-მე შემიძლია სამაგიეროდ. - კვლავ აგრძელებდა ნიკა ხარხარს.
-გაჩუმდი,თორემ გვანცას გაეღვიძება.
-ოჰ, მაშინ არ გაეღვიძებოდა მუსიკა ბოლო ხმაზე რომ გქონდა ჩართული?
-არა,რა. ჯანმრთელობის ცნობას არ მივცემდი იმათ, ვინც შენ უნივერსიტეტში მიგიღო. იმას რომ ვერ მიხვდები მუსიკა და ყროყინი განსხვავებული ცნებები რომაა ერთმანეთისგან, რისი მსწავლელი ხარ შენ?
-ეი ეი წიწაკა, ნუ იკბინები რა.
-წიწაკა არ იკბინება.
-ძაღლი ხომ იკბინება სამაგიეროდ?
-ძაღლი ძაღლს არ კბენს. ასე, რომ მე ძაღლი არ ვარ ! - კმაყოფილი სახით დავასრულე ჩემი სიტყვა და ნიკას გამომცდელად შევხედე.
-ცდები,საყვარელო.
-თუ ძმა ხარ რა, ნუ ლაპარაკობ სისულელეებს. საყვარელი არა ვირის ტოლმა კიდე.
-ძმა არა კვახი კიდე.
-კვახი არა, გოგრაა სწორი.
-აუუუჰ ეს ნახეთ რა.- ნიკამ ისე გადაიხარხარა გაბრაზებული კინაღამ მივვარდი და ვცემე.
-გაგაფრთხილე მგონი უკვე ნუ ყროყინებთქო. შენს დას მაინც ეცი პატივი.
-აჰა და ვის არ ვცემ პატივს?
მხრები ავიჩეჩე და სამზარეულოში კოჭლობით გავედი. ნიკა უკან მომყვებოდა. ჭიქა წყლით ავავსე და სულმოუთქმელად დავლიე.
-რატო გტკივა ფეხი?
-ვვარჯიშობდი და წავიქეცი.
-ჭირიანი ქათამი ხარ რა .
-მოიცა, მოიცა უნდა ჩავიწერო ჩემი ეპითეტები, თორე ვეღარ ვიმახსოვრებ ამდენს. წიწაკაო, ჭირიანი ქათამიო, ძაღლიო, კიდე რა ვარ?
-ენამწარე პრინცესა.
-ნწუ, არცერთი!
-კი. თუ ძააან გტკივა საავადმყოფოში წაგიყვან, გინდა?
-არ შეწუხდე, ეგრე ძაან არ მტკივა.
-ენდიიი...
-რა იყო, ნიკა?
-აუ ბოდიში რა, მაშინ რესტორანში არასწორად გავიგე...
-და ახლა საიდან იცი რომ არასწორი იყო?
-გავარკვიე.
-გაარკვიე?
-ჰო,, ჯეკოს ველაპარაკე.
-რა მნიშვნელობა აქვს მაგას შენთვის? ან ჯეკოსთან გასარკვევი რა იყო? მეც გეუბნებოდი, მაგრამ ერთ ყურში შეუშვი და მეორედან გამოშვი კი არა - არც მომისმინე.
-ხო, ვიცი და ძალიან ვნანობ.
-ნანობ? აჰაჰაჰაჰაჰაააააა როგორ გამაცინე, რას ნანობ,ნიკა?
-ენდი, სერიოზულად ვფიქრობ შენზე.
მეგონა მომესმა რაც მითხრა, გამოვშტერდი,გამოვლენჩდი,ლაპარაკის და აზროვნების უნარი წამერთვა, ყურებს ვერ ვუჯერებდი... რა ვიგრძენი როდესაც ეს მითხრა? თავიდან გაოცება, მერე ეჭვი რომ სიმართლეს არ მეუბნებოდა, მერე გაბრაზება რატომ მომატყუათქო,მერე მოტყუებისთვის პასუხის მოთხოვნა.
-ნიკა მამასახლისო, იცი რომ მატყუარა ხალხი არ მომწონს?
-მართლა? ძალიან კარგია მერე.
-ხოდა ადვილადაც არ ვტყუვდები, ეგ თუ იცი?
-შენ რა, ფიქრობ, რომ გატყუებ?
-ხო რაღაც მაგდაგვარი.
-და რატომ უნდა მოგატყუო? არ მაქვს ამის საბაბი.
-აბა მე რა ვიცი, ეგ შენ უნდა იცოდე.
-სერგეენკო, არაფერს გატყუებ! გაიგე? შენი არ ვიცი, მაგრამ მე ნამდვილად ვერ ვიტან ჩემში ეჭვი რომ შეაქვთ.
-ამპარტავნება,თვითკმაყოფილება და ნარცისიზმი. არც ისე კარგია ეგ თვისებები.
-რამეს შეცვლის თვალებში რომ ჩაგხედო და იგივე გაგიმეორო?
-არა, იმიტომ რომ მე მაგ დროსაც შემიძლია ვიცრუო. გაიძვერა ვარ.
-კარგი მაშინ ....... მოვიდა და მაკოცა!
რა ვიგრძენი იცით? ავედი მეცხრე ცაზე. შემესხა ფრთები, გავკვეთე დედამიწა, გავიჭერი გალაქტიკაში „ირმის ნახტომი“, ყველა პლანეტის ორბიტას დავარტყი კრუგი. ავფრინდი მთვარეზე, დავარჭვე დროშა რომელზეც ნიკა იყო გამოსახული. მთვარედან მზეზე გადავინაცვლე, ვერაფერი დამაკლო მისმა მცხუნვარებამ რადგან ნიკადან უფრო მეტი სითბო მოდიოდა, ვიდრე მზიდან! ის იყო ჩვენი გალაქტიკიდან გასვლა და სხვაში გადანაცვლება გადაცეყვიტე, როცა ნიკას ხმამ ისევ თბილისში, ვაკეში, მამასახლისების სახლში, სამზარეულოში, ნიკას გერდით დამაბრუნა. სადღა მახსოვდა ფეხის ტკივილი!
-ეხა არ თქვა კოცნით არაფერი მტკიცდებაო. მართალია შემიძლია ნებისმიერ გოგოს ვაკოცო, მაგრამ შენ თუ აქ გრძნობა ვერ დაინახე, მაშინ არაფერი მქონია სათქმელი...
***
-ეხა არ თქვა კოცნით არაფერი მტკიცდებაო. მართალია შემიძლია ნებისმიერ გოგოს ვაკოცო, მაგრამ შენ თუ აქ გრძნობა ვერ დაინახე, მაშინ არაფერი მქონია სათქმელი...
მოგატყუებთ,თუ გეტყვით,რომ ეს ჩემთვის პირველი კოცნა იყოთქო. მიუხედავად ამისა ასეთი სიამოვნება არასდროს განმიცდია, ძაალიან მაგარი გრძნობა იყო! თავი ძლივს მოვთოკე, რომ მეც არ ავყოლოდი. საკმაოდ დიდ ხანს გასტანა კოცნამ, ბოლოს ჟანგბადი აღარ გვყოფნიდა არცერთს და ნიკა იძულებული გახდა გაჩერებულიყო. ნამდვილად არ გამირტყია სახეში, რატომ მაკოცეთქო. ღიმილიანი სახით შევხედე.
-მაოცებ,ნიკა...
-რატო? - გულწრფელად გაუკვირდა მას.
-რავიცი, მეგონა ჩემი საქციელით ცუდი შთაბეჭდილება დავტპვე შენზე, მერე კი რაც რესტორანში გაიგე სულ აღარ მცემდი ხმასმ ეხა კიდე მკოცნი? უცნაური ხარ!
-მდაააა... ძალიან მომწონხარ, ენდი! არ გავბანალურდები, შენც კარგად იცი, რომ ეს სიყვარული არაა. არ გვინდა ილუზიები და თავის მოტყუება. უბრალოდ მაგრად მომწონხარ, სულ შენს გვერდით მინდა ყოფნა. მეც მიკვის როგორ გავძელი ეს ორი კვირა, რომ არც კი გნახე.
-აკი გითხარი მაოცებთქო.
-შეილება. შენ საერთოდ არ მოგწონვარ? - ტუჩის კუთხეები ღიმილმა აუპრიხა, მაცივრიდან ლუდი გამოიღო, მაგიდას მიეყრდნო და ერთი ამოსუნთქვით დაცალა 0,5 ლიტრიანი ლუდის ქილა.
-სიმართლე გაინტერესებს?
-რათქმაუნდა.
-კარგი, მაშინ გეტყვი, რომ არ დავფიქრებულვარ ამაზე.
-გასაგებია და არც კოცნა გესიამოვნა?
-რავიცი, ტკივილგამაყუჩებლად გამოდგები.
თვალი ჩავუკარი, კიდევ ერთი ჭიქა წყალი დავლიე და კვლავ კოჭლობით წავედი საძინებლისკენ. ლოგინზე ჩამოვჯექი, ვიცოდი, რომ ნიკა შემოვიდოდა, არც შევმცდარვარ. საწოლზე გაიშხლართა და ყურება დამიწყო.
-ეი ვაჟბატონო, შენ გირჩევნია გვანცა თავის საძინებელში შეიყვანო და მეც დამტოვო, მეძინება.
-პირველ თხოვნას კი შეგისრულებ,მაგრამ აი მეორის რა მოგახსენო, არ გქონდეს დიდი იმედი.
-არცერთი არ იყო თხოვნა, პირველი შენი დისთვის უნდა გააკეთო, მეორე კიდევ - მოთხოვნა იყო და არა თხოვნა.
-ოჰო მოთხოვნებსაც მიყენებ?
-ეგრე გამოდის. ჰა ეხა, წახვალ თუ არა?
-წავალ და დავბრუნდები.
მთქნარებ-მთქნარებით ადგა და კარებში გავიდა. პიჟამა ჩავიცვი და ყურსასმენები გავიკეთე. არა რა ეს ბიჭი ხო არ მაცდის მშვიდად ყოფნას, შემომივარდა ოთახში წელს ზემოთ შიშველი თითქოს ძაან სიცხე იყოს ან დამეპატიჯებინოს.
-რა სახე გაქვს ენდი რა იყო, ძალადობას კი არ ვაპირებ შენზე, პროსტა შენთან დაძინება მინდა,ძალითაც რომ გამაგდო მაინც დავიძინებ !
-შენი საძინებელი არ გაქვს შენ?
-კი,მაგრამ რა დამაძინებს იქ, როცა შენ აქ ხარ?!
-ძილის წამალი!
-ოპაააა სწორია, და ეგ წამალი შენ რომ ხარ?!
-ვაიმე წადი რა ნიკა მამასახლისო, მეძინება, დამანებე ერთი ტკბილად დაძინება.
-მერედა მე გიშლი არ დაიძინოთქო? ჩაგეხუტები და ასე უფრი ტკბილად არ დაიძინებ?
-აუ შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს რა!
-ანუ მნებდები?
-გნებდები არა ტოროლა!
-კაი ხო, რა იყო, კარგად იცი, რაც ვიფულისხმე.
-ჰო,ჰო ვიცი. მოდი ეხა დაწექი, სანამ გადამიფიქრებია.
-რა დიდ გულზე ხარ პატარა ქალბატობო? ჯერ ერთი ჩემს სახლში ხარ და უფლება მაქვს სადაც მომესურვება იქ დავიძინო, მერე მეორე შენზე ძლიერი ვარ და თუ რამე ეჭვი არ შეგეპაროს, რომ ვერ მოგერევი.
-ბარემ პირდაპირ მითხარი ადექი და წადიო, რაღა შემოვლითი გზებით დაიწყე.
-ენდი, თუ ნერვებს არ მმიშლი ამ შუაღამისას ძალიან კარგი გოგო იქნები. გაითვალისწინე.
-კარგი გოგო ისედაც ვარ და სულ არ მანაღვლებს შენს თვალში როგორი ვიქნები.
ნიკამ ისეთი თვალებით შემომხედა, მივხვდი რომ უნდა მომეკეტა. გავჩუმდი და თავზე საბანი წამოვიფარე. გვერდით მომიწვა და თავი მხარზე დამადო. შუბლზე ვაკოცე, რაზეც ნიკას ჩაცინების ხმა გავიგონე.
-ძილინებისა, ნიკუშ!
-ოჰ ქენდის,ქენდის!
დილით გაღვიძებულს ნიკა წასული დამხვდა. გვანცას დავემშვიდობე და ქჩაში გამოვედი. ყინვა ჩემს ოდნავ გამთბარ გულს ისევ ყინავდა. ჩაფიქრებული მივუყვებოდი ფიფქებით დაფარულ გზას. ქურთული მჭიდროდ შემოვიხვიე და სამალეტო სტუდიის შენობის კიბეებზე ჩამოვჯექი. გამეღიმა. ნიკა გამახსენდა. გამახსენდა ჩვენი გუშინდელი კოცნა, სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა მთელს ტანში. facebook-ზე ჯეკო მეგობრობას მთავაზობდა. დავეთანხმე და მივწერე.
-Hi Jack
-არ გცივა?
-ცოტა :)
-ერთი კაფე ვიცი, იქ თბილა ... რას იტყვი? :)
-რეპეტიცია მეწყება.
მატყუარა! :)
-სულაც არა!
-1 საათში გაქვს რეპეტიცია.
-რა იცი?
-შენს მეგობარს ვკითხე.
-კაი :D
აღარაფერი მოუწერია, ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე და ისეც ჩავფიქრდი. თვალებზე ცივი ხელების შეხება ვიგრძენი. ხმა არ ამოუღია, ვერც მე გავინთავისუფლე თავი. მარცხენა ხელზე ბეჭდის ძებნა დავიწყე, რომ დავრწმუნებულიყავი ალექსი იყო თუ არა, მაგრამ ის არ აღმოჩნდა. ვერაფრით დავიძვრინე თავი.
-ბალეტი ტროტუარზე? Hall of Fame ! კარგად ჟღერს. - ჩაიცინა ხმამ და ხელები მომაშორა. მისკენ შევბრუნდი. სულელი ჯეკო აღმოჩნდა.
-ჯეკოოოოოოოოოოოოოოოოოო !! მხიარულად შევძახე მე. - როგორ ხარ?
-კარგად. წამოდი კაფეში, თორე მერე დაგაგვიანდება.
ცოტა დავფიქრდი, თვალი გავაშტერე და მერე წამოვიძახე: -კარგი წავიდეთ!
ხელი ჩამჭიდა და თეთრ ასფალტს ნელი ნაბიჯით გავუყევით. პატარა, თბილ კაფეში შემიძღვა. ძალიან სასიამოვნო გარემო დამხვდა. ბუხარში შეშას ტკიცინი გაჰქონდა. მაგიდაზე ლამფა ენთო.
-ხუმრობ? -გამეცინა მე.
ჯეკომ საყვარელი ცისფერი თვალები მოჭუტა და კაპუჩინო შეუკვეთა.
-რამე ალკოფოლურს შემოგთავაზებდი, მაგრამ ისედაც ბარბაცებ და კიდევ ეგ გინდა?! - საყვარლად გაიცინა მან.
-მკვლელი იუმორი. -ჩავისისინე მე.
-კარგი, მოვრჩეთ. როგორ ხარ აბა?
-მმმ... კარგად. - ნიკა გამახსენდა და ისევ გამეღიმა. - შენ როგორ ხარ?
-რაღაც პრობლემები მქონდა და მოვაგვარე უკვე.
-კარგია.
-ჰო,კინაღამ გადამავიწყდა. მაშინ რომ რესტორანში გნახე, ჩემს ნათქვამს შენთვის მეგობართან უთანხმოება მოუტანია. არ მინდოდა ასე გამოსულიყო.
-არანარი უთანხმოება, ჩვენ არ ვართ მეგობრები.
-აბა შეყვარებულები? - უსიამოვნოდ გაჟღერდა ჯეკოს ხმა.
-არც ეგ.
-საყვარლები?
-სხვათაშორის, იმ ბიჭსაც საყვარლები ვეგონეთ, შენ რომ თქვი იმ ღამის შემდეგო ... სხვანაირად მიიღო!
გულიანად გავიცინე და კაპუჩინო მოვსვი. ცხელი ყოფილა და პირი დამეფუფქა.
-ოხ,ჯეკო, სულ შენი ბრალია რა!
-შენ თუ ყავას პირველად სვამ, რა ჩემი ბრალია?
კიდევ ვისაუბრეთ, რაღაცები მომიყვა თავის თავზე. წასვა დავაპირე, მაგრამ ცოტა ხანი კიდევ დარჩიო მთხოვა. მეც აღარ გავჯიუტდი და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.
-აუ სისულელეს კი ვამბობ,სულ რაღაც მესამედ გნახე,მაგრამ კარგი გოგო ხარ და ვფიქრობ, რომ არ იქნებოდა ცუდი შენთან ურთიერთობა. ნუ თუ რათქმაუნდა შენ თანახმა იქნები.
-შენ რა, ფიქრობ, რო ჩემს მიმართ რამეს გრძნობ?
-ჯერ არა, მაგრამ ვიგრძნობ.
-მკითხავი ხარ? - თითქოს შევიცხადე მე, რაზეც ჯეკომ შემომცინა.
-კაი,წარმატებები. ეხლა კი, მართლა უნდა წავიდე, 15 წუთში რეპეტიცია მაქვს.
-გაგაცილებ მაშინ.
კაფედან გამოვედით, ხელი გადამხვია. სტუდიამდე ისე მივედით ხმა არცერთს ამოგვიღია. დამშვიდობებისას ლოყაზე თითები ჩამომისვა, თმაზე მომეფერა და თბილად გამიღიმა. დარბაზამდე არეული ნაბიჯებით მივედი. ნიკაზე და ჯეკოზე ერთდროულად ვფიქრობდი. რა ჯანდაბა სჭირს ამ ბიჭებს? რა გრძნობებში გამოტყდომა მოუნდათ? მართალია სიყვარულზე ფიქრი აბსურდია, მაგრამ ორივე კარგი ბიჭები არიან და უბრალოდ არ მინდა რომელიმეს ჩემს გამო გული ეტკინოს. ნიკამ გუშინ რომ მაკოცა საოცრად სასიამოვნო გრძნობა დამეუფლა, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მის მიმართ მეც რამეს ვგრძნობ!
სარეპეტიციოები ჩავიცვი და დარბაზის ღია კარებში შევედი. ყველა მოსულიყო.
-ენდი,დაგაგვიანდა! - ავის მომასწავებელი განაჩენივით გაისმა ოთახში მასწავლებლის ცივი ხმა. კედლებდა სიტყვები აისხლიტა და სიცივეს შეერწყა. ექომ დაგვაყრუაო თითქოს.
-არა, ზუსტად 12-ზე მოვედი!
გამომცდელი მზერა მოვავლე ყველას, ბოლოს ცარიელ კედელზე დაკიდებულ დიდ საათს შევხედე, ისრები თითქოს ერთჯმანეთს მიკრობოდა და კომპასივით ჩრდილოეთის მხარეს იყო მიმართული, რაც იმაზე მეტყველებდა, რომ ზუსტად 12 საათი იყო. მასწავლებელმა თვალები დააკვესა. რეოეტიცია დაგვეწყო. მტკივანმა ფეხმა ისევ შემახსენა თავი, მაგრამ ,ე ვძლიე და მალევე ჯანდაბაში გავუშვი. დაღლილობას არ ვნებდებოდი, 4 საათი შეუსვენებლად ვივარჯიშე. მასწავლებელი კმაყოფილი დარჩა ჩემით, გამომეტყველებით მივხვდი, თორემ ისე არაფერი უთქვამს. ბოლოს, როგორც იქნა წასვლის უფლება მოგვცა.
თავისუფალ უნივერსიტეტში წავედი. ვჩქარობდი ლექციაზე რომ არ დამგვიანებოდა. აუდიტორიაში შევედი და თავისუფალი ადგილი მოვძებნე. ლექტორიც შემოვიდა და ლექცია დაიწყო.
-ჰეი, ჭპრფლიანო! - მომესმა უკნიდან ხმა. არ მეგონა მე თუ მიძახდნენ და ყურადღება არ მიმიქცევია.
-ენდი. - ისევ გაისმა იგივე ხმა. უკან შევბრუნდი, მაგრამ ნაცნობი რომ ვერავინ დავინახე "ძებნას" შევეშვი. მგონი ჰალუცინაციები დამეწყო. თავი გავაქნიე, რომ ყურადღება მომეკრიბა და მთელი აქცენტი ლექტორზე გადავიტანე.
-დაყრუვდი? - კვლავ იგივე ხმა. მგონი არ მეჩვენება. მერე დავფიქრდი და ჯეკოს ხმა ვიცანი. ჩემს გვერდით მჯდომ გოგოს ადგილი გაუცვალა.
-ვერ გიცანი ხმაზე. -თავი ვიმართლესავით მე.
-ეგ არაფერი.
-როგორც ვიცი, ჩვენ ერთ კურსზე არ ვსწავლობთ,ხომ?!
-ყოველთვის ვესწრები ბატონ ლევანის ლექციებს, შესანიშნავად კითხულობს. შენც ყოველთვის გხედავ ხოლმე, ასე რომ უცხო არ ხარ ჩემთვის.
-აჰა ე.ი. სამჯერ კი არა მეტჯერ გყავარ ნანახი.
-უჰ,ვინ მოთცვლის იმდენჯერ!
-მე რომ არასდროს შემიმჩნევიხარ?!
-ვიცი.
- :)
კონსპექტის წერა დავიწყეთ და გაჩუმებამ მოგვიწია. ლექციის დასრულებამდე ხმა აღარ ამოგვიღია.
ღამის წყვდიადს შევერიეთ, მხოლოდ ლამპიონების შუქი ანათებდა ქუჩებს სუსტად. ტაქსი გამოვიძახეთ და მთაწმინდაზე ავედით. ულამაზესი იყო ღამის თბილისი, ხშირად ამოვდიოდი აქ ალექსთან ერთად და მთელი ღამე ვუყურებდით თბილისს. ხშირად, როდესაც ალექსი ჩემთან არ იყო და მოწყენილი ვიყავი, ვფიქრობდი რომ ღამის თბილისი შესანიშნავ პარტნიორობას გამიწევდა მოსმენაში. ბევრ პირადულ თემაზე მილაპარაკია მასთან :)
-ენდი, მე ეხა ჩავიფიქრებ ორ რამეს, შენ უბრალოდ მითხარი პირველი თუ მეორე, კარგი?
-კარგი.
-ჰე მითხარი აბა!
-პირვეი.
-მდა-რა-რა-რააააააააააააა... გამოდის, რომ შენ ღამის თბილისზე გაცილებით ლამაზი ხარ. - მითხრა მან და ჩამეხუტა. მეც შემოვხვიე ჩემი სუსტი მკლავები და დიდხანს ვიდექი ასე.
(გაგრძელება იქნება)