ბალეტი ტროტუარზე (ნაწილი 4)

რეპეტიციებზე და სახლში თავდაუზოგავად ვვარჯიშობდი და ნაყოფიც გამოიღო. ოცნება ამისრულდადა პირველხარისხოვანი პარტიის შესრულება მე მომანდეს. სპექტაკლის ჩატარების რე დაზუსტდა, 29 მარტს ჩატარდება ღია ცის ქვეშ. ალექსის დაბადების დღეს დაემთხვა, 21 წლის ხდება ჩემი ყველაზე სიმპატიურიდა ამავდროულად ყველაზე საზიზღარი ბიჭი.
სტუდიიდან ხტუნაობით გამოვედი ამხელა გოგო და ალექსს გულზე შევახტი. ირგვლივ მყოფებმა შემოგვხედეს გამომეტყველებით:“სულ გაფუჭდა ეს ახალი თაობა!“.მაგრამ რა იციან ამათმა რომ მე და ალექსი და-ძმა ვარ და არა შეყვარებულები. მანქანის კარი გამიღო და მეც ჩავჯექი.
-აუ აუ აუ აუ ალეეეეექს, რომ იცოდე როგორი გახარებული ვააააააარ!
-ვიცი. -შუბლზე მაკოცა მან.~
-არ იცი!
-მე თუ არა, აბა ვინ იცის?
-ხო მათალი ხარ. და მიზეზი არ გაინტერესებს?
-მოდი, გამოვიცნობ. მთავარი პარტია სპექტაკლში?
-სწორიააააააააააააააააააააა!! - ვიკივლე მე და ძლიერად ჩავეხუტე. - ეეე ისე როგორ მიხვდი?
-კარგი რა,სერგეენკო,დებილი კი არ ვარ.ბალეტის სტუდიიდან სხვა შემთხვევაში ასეთი გახარებული არ გამოხვიდოდი შენ!
-უი ხოო მართალია ეგ!
-არა,არა! სხვა ვარიანტებიც არსებობს შენი ასეთი სიხარულის!
-რა აბა? - დაეჭვებულმა თვალები მოვჭუტე.
-რა და ის შემთხვევა ნიკა ან ჯეკო ცოლობას თუ გთხოვდა, ან რამე აასეთი. - კინაღამ ჩაბჟირდა ალექსი სიცილით.
-ალექსანდრე!!!
-რა იყო,ქენდის?
-ეგ ვარიანტი არ განიხილება!
-ვითომ რატომ? ტყუილია თუ? შენ ორივესთან კარგად ხარ, ასე ვთქვათ დასწრებაზეა რომელი გადადგამს პირველი სერიოზულ ნაბიჯს.
-ვაიმე,რა სასტიკი ხარ,ძმაო... - ჩავიბურტყუნე მე და თავი ჩავღუნე.
-სიმართლეს ვამბობ. მითხარი,რამეში შევცდი? მე არ მითქვამს მათ იყრნრბ და ორივესთან ერთდროულად ხართქო,მაგრამ სიმართლე ისაა, რომ როგორ ვთქვა, ორივე მოგწონს!
-სიმართლეა,სიმართლე! ჰო,ორივე კარგი ბიჭია, მაგრამ სერიოზული არაფერია. არვიცი რა! ჯეკო ფანტასტიურია, საყვარელი, მხიარული, მეგობრული, თბილი, გამგები და ყველაფერი კარგი.
-და ნიკა?
-ნიკაა? ნიკა სასტიკია. ყოველთვის ნერვებს მიშლის! მაგიჟებს, ჭკუიდან გადავყავარ და ყველაზე მეტად იმაზე ვბრაზდები, რომ ამისთვის რამე სერიოზული მიზეზი არ სჭირდება. შეიძლება უცებ ისეთი რაღაცთქვას, რომ ცოფები მაყრევინოს, თვითონ კი ამ დროს იცინის და მაგარ ხასიათზეა.-დავამთავრეჩემი ემოციური გამოსვლა და თითქოს გულზე მომეშვა. ალექსს ღიმილი შეეპარა სახეზე, მერე კი გამომცდელად შემომხედა.
-მაგრამ, მაინც მოგწონს, მიუხედავად ყველაფრისა!
ეს არ იყო კითხვა, ეს იყო დასვკვნა!
-არა,არვიცი.. ნუ, მგონი კი! - ბოლოს მაინც გამოვტყდი სიმართლეში.
Playlist-ი შემდეგ სიმღერაზე გადავიდა, Hypnogaja- Here Comes The Rain Again
Here comes the rain again
Falling on my head like a memory
Falling on my head like a new
Emotion
სიმღერას ავყევი. ალექსს აღარაფერი უთქვამს, ვაკეში ვიყავით, წყნეთსი მივდიოდით მეგობრის დაბადების დღეზე. მამასახლისების სახლს ჩავუარეთ. ბაგებამდე უხმოდ მივედით. ბოლოს ალექსმა ამოიოხრა და შემომხედა.
-ალბათ, უკვე გითხრა გვანცამ ამერიკაში რომ მიდის სასწავლებლად?
-ვაა რა მაგარია! - მოჩვენებითი სიხარულით წამოვიძახე და თვალები გადავატრიალე.
-მხოლოდ ეს არ არის სასიხარულო ინფორმაცია...
-კიდევაა რამე? გისმენ!
-მარტო არ უშვებენ თავიანთ პრინცესას მშობლები, ეშინიათ ჩვენს მზეთუნახავს თავიდან არ გაუჭირდესო და გუშინ, მამაშენს შესთავაზეს ენდიც წავიდესო.
-მოიცა,მოიცა! და მე ამას ახლა რატომ ვგებულობ, თანაც შენიდან?
-არჩილს დრო არ ჰქონდა რომ ეთქვა და მე მთხოვა.
-რაააა? მესმის, რომ მამასახლისები მშობლებიც და შვილებიჩ მაგრადჭედავენ საღაც აზროვნებაში, მაგრამ მამაჩემიც აიყოლიეს? ან ის როგორ იფიქრა არჩილმა, თუნდაც სულ 1 წამით, ან წამის მემილიონედით, რომ მე წავიდოდი და შენ და მამაჩემს დაგტოვებდით? არა რაა, სულ გაგიჟდა ეს ხალხი! მხოლოდ თავისი გაისწორონ იმის ფიქრში არიან! ჯანდაბაშიც წასულან მამუკაც, ქეთინოც, გვანცაც და ნიკაც!
უკვე კი აღარ ვლაპარაკობდი ვყვიროდი. მგონი ნერვული შეტევა მაქვს. სისხლი საფეთქლებში მომაწვა და ერთიანად ავცახცახდი სიბრაზისგან. ბრაზი კი არა ენით ვერ ავღწერ რა ქვია იმ გღზნობას, რასაც მე ახლა ვგრძნბობ. როგორ ვკიდივარ ყველას ფეხებზე? და ვის? მა-მა-ჩემს!!! ღმერთო, როგორ იფიქრა ასეთი რამე?! ჩემი ხასიათი რომ იცის მაშინვე უნდა ეთქვა მამუკასთვის უარი და არც უნდა გაებედა ალექსისთვის იმის თხოვნა, ენდის შენ უთხარიო.
ჰაერი აღარ მყოფნიდა. ალექსს მანქანა გავაჩერებინე და გადმოვედი. ცივ ასფალტზე დავჯექი. თავი ხელებში ჩავრგე. ღრმად ვსუნთქავდი, რომ დავწყნარებულიყავი. ალექსი გვერდით მომიჯდა და მიმიხუტა.
-კარგი რა,ენდი,რა პანიკა აწიე? ეგ გეკადრება,გოგო,შენ? რაც უნდათ ის უქნიათ მამასახლისებს და მამაშენსაც კი! მე შეენი სადმე გამშვები არ ვარ! ერთადერთი ადამიანი ხარ, რომლის გამოც ვთვლი, რომ ჩემი სიცოცხლე ღირს და შენ ამერიკაში წახვიდე და მე აქ ვიყო შენს გარეშე? გამორიცხულია! არაქვს მნიშვნელობა რამდენად ხშირად შევძლებ შენს ნახვას. თუ სადმე წახვალ მეც წამოვალ, ან კიდევ არცერთი წავალთ და ვიქნებით იქ, სადაც ეხლა ვართ ერთად! მორჩა და გათავდა! ნამდვილად არ ვაპირებ გვანცას გამო უერთმანეთოდ ღამეები ვათენოთ.! აღარაფერია აქ სანერვიულო.
მესიამოვნა ჩემი ძმის სიტყვები და მართლა დავწყნარდი. არ ვაპირებ ვიღაცების ინტერესები ჩემსაზე წინ დავაყენო და ალექსის გარეშე დავიტანჯო!
ბექა ზურაბიანი დიდი ხნის უნახავი მყავდა და გამიხარდა მისი ნახვა, დაბადების დღე მივულოცეთ და დანარჩენებს შევუერთდით სუფრასთან. რათქმაუნდა ყველაფერი ქართული ტრადიციისამებრ მოხდა, უფლის სადღეგრძელოთი დაწყებული, მაგიდასთან ჩამოძინებული მთვრალი ხალხით დამთავრებული. მეც დავლიე ცოტა, მერე კი ბევრი ვიცეკვე სრულიად უცხო გოგოებთან და ბიჭებთან. ალექსიც ნასვამი იყო. როგორც უმეტეს შემთხვევაში, ახლაც შეიქმნა ნასვამი ხალხის სახლმადე მისვლის პრობლემა. მამაჩემს დავურეკე, მაგრამ არ მიპასუხა. ალბათ სძინავს. სხვა მეგობრის შეწუხების შემრცხვა, შუაღამე იყო უკვე.
აივანზე მდგარ სავარძელში ჩავჯექი და თვალები დავხუჭე. არ გასულა დიდი ხანი და მყუდროება მოკლე ტექსტური შეტყობინების ხმამ დამირღვია. ზოზინით ამოვიღე ტელეფონი ჯიბიდა. ნიკა მწერდა:
-რა გადაწყვიტე, ამერიკაში წასვლაზე? )))
-აუ თუ ძმა ხარ რა! შენი ნერვები არ მაქვს ეხლა!
-რა ხდება?
-წყნეთში ჩავრჩი მგონი ))
-აა ხო, ზურაბიანთან არ იყავი?
-კი და ეხლაც იქ ვარ. იცნობ?
-კი და არ ვევასები :D
-როგორ გამიკვირდა შენ ხომ ვერ წარმოიდგენ! ნეტა რატომ არ ევასები, ასეთი შესანიშნავი ბიჭი?
-შენც შეამჩნიე ხომ შესანიშნავი რომ ვარ?
- - _- წავედი მე.
-არ მოდიხარ ჯერ?
-არ არა, ვერა.
-რატო?
-ყველა მთვრალია >_< მე კიდევ სიკვდილი არ მინდა.
-დარჩი მერე მანდ )))
აღარაფერი მიმიწერია. ისევ ჩემს სტიქიას დავუბრუნდი, მაგრამ სიცივემ თავისი გაიტანა და იძულებული გავხდი სახლში შევსულიყავი. საშინელი სუნი იდგა, ღვინის და სიგარეტის ერთად! ფუუუუუ, ცუდად გავხდები ეხლა! ისეც აივანზე დავბრუნდი და სავარძელში საცოდავად მოვიკუნტე.
***
ჩამძინებია, ვიღაცის ფეხის ხმამ და შეხებამ გამომაფხიზლა. მხედველობა დავძაბე, მაგრამ მაინც ვერ გავარჩიე ვინ იყო. ჯერ კიდევ ძილ-ბურანში ვიყავი.
-რა იყო, ამდენი დალიე, რომ ვეღარ მცნობ? - მომესმა ნიკას სასიამოვნო ხმა.
-ნიკა? რა გინდა აქ?
-შენ მოგაკითხე, ვერ გაგიმეტე აქ გასაყინად. - გაეცინა მას.
-ვაიჰ , შენ მოგიკვდი, ეგ რა მითხარი!
-არ მაწყობს შენი სიკვდილი.
სავარძლიდან წამოვდექი და გავიზმორე, მაგრამ თავბრუ დამესხა და ნიკას დავეყრდენი რომ არ წავქცეულიყავი.
-არ უნდა დალიო ხოლმე ამდენი - აგრძელებდა მამასახლისი დაცინვას.
-გაჩუმდები ბოლოსდაბოლოს? - მოთმინებადაკარგულმა წამოვიყვირე.
-ნუ ყვირი, გოგო! მაინც არ მეშინია შენი. მიდი, ალექსს დაუძახე და წავიდეთ, სანამ ბექამ დამინახა და წიხლების რტყმევით გამაგდო აქედან.
-ღირსი კი იქნები ისე!
-ჩემი ჩრიტინა გოგო ხარ შენ!
-არც შენი ვარ და არც ვჩრიტინებ!
სახლში შევედი და ალექსი გოგონებს გამოვტაცე, კინაღამ გამომეკიდნენ და მცემეს. მაგრამ მადლობა ღმერთს, რომ „კინაღამ“! მერე მასპინძლის ხვეწნა-მუდარა, რა გეჩქარებათ ჯერ კიდევ დარჩითო და ძლივს მიღწევა ავტომობილამდე. ალექსმა თავი მუხლებზე დამადო და ჩაეძინა. ძლივს გავთბი, დამედო ნორმალური ადამიანის ფერი, ჯერ ისედაც გაფითრებული ვარ სულ.
-რომელ თქვენგანს მოგივიდათ ავში ეს გენეალური იდეა, რომ გვანცასთან ერთად წავიდე ამერიკაში?
-გვანცას.
-და თქვენ დაეთანხმეთ ხო?
-რატომაც არა?
-თუ თქვენ ვერ ხვდებით, მაშინ მე გეტყვით, რომ არავითარ შემთხვევაში დავტოვებ ალექსს! ანუ არ წავალ!
-მოგიწევს!
კვლავ წყობილებიდან გამომიყვანა მის მიერ თავდაჯერებულად და დარწმუნებით წარმოთქმულმა სიტყვამ „მოგიწევს“. მუშტები შევკარი და ფანჯარაში გავიხედე, ცოტა დავწყნარდი. მერე ალექსის თმას დავუწყე თამაში.
-საიდან ასეთი დარწმუნებული ტონი?
-წახვალ და იქიდან!
-რომ არ წავიდე?
-ბევრს დაკარგავ.
-მაინც რას? იმას, რომ ამერიკაში არ მექნება განათლება მიღებული?! დიდი მადლობა, მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემი ძმიდან შორს ყოფნად არ მიღირს!
-ნუ ჩააცივდი ამ ალექსანდრეს!
-კიდევ რა გინდა? ჩემი ძმაა და დიახაც ჩავაცივდები!
-როგორც მახსოვს საქმრო იყო?!
ყოველგვარი კონტროლი დავკარგე საკუთარ თავზე. კიდევ კარგი უკვე რუსთაველზე ვიყავით და მანქანიდან გადმოსვლა მომიწია, ალექსს სახლამდე მივყევი და უკან გამოვბრუნდი. ნიკა ისევ იქ იდგა. საბურთალომდე ფეხით წასვლა გადავწყვიტე, მართალია საკმაოდ შორი გზაა, მაგრამ აღარ ვაპირებდი ნიკას მანქანაში ჩაჯდომას და მისი მწარე რეპლიკების მოსმენას. ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩავიწყვე და მანქანას თავჩახრილმა ჩავუარე. ნიკამ ჯერ დამიძახა, მერე გაბმულად დაასიგნალა, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. არაფერზე ვფიქრობდი, არაფერზე თუ ყველაფერზე ერთად ვერ გამერკვია. ვიღაცის ძლიერი ხელი ვიგრძენი მხრეზე, 1800-ით შემატრიალეს. ვინ იქნებოდა თუ არა მამასახლისი.
-შენ სულ გაგიჟდი? - რომ იტყვიან გამწარებული თვალებიდან ნაპერწკლებს ვყრიდი.
-მგონი მაგ კითხვას მე უნდა გისვამდე.
-კარგი, მაშინ პასუხია არა!
-შენს ადგილზე, ასეთი დარწმუნებული არ ვიქნებოდი.
-...
-ჩაჯექი მანქანაში, მე მიგიყვან სახლამდე.
-მადლობა,მაგრამ არაა საჭირო.
-მგონი ერთხელ გითხარი უკვე, რომ ჩემი ნერვები ძალიან ხშირ შემთხვევაში გამოცდაში მალევე იჭრება, ამიტომ გირჩევნია ყოველგვარი შეწინააღმდეგების გარეშე გააკეთო ის, რაც გითხარი!
ათასში ერთხელ თუ ჩაივლიდა დაგვიანებული მანქანა და ისიც მალე მიეფარებოდა თვალს. ღამის 4 საათი იყო. 1 საათი დავჭირდები სახლამდე მისვლას. ამოვიოხრე და რამოდენიმე ნაბიჯით უკან დავიხიე, ნიკას რომ ხელები მოეშორებინა, მაგრამ ამაოდ. პირიქით, უფრო ძლიერად მომკიდა მაჯაში ხელი და მანქანისკენ წამათრია. სად მქონდა შეწინააღმდეგების ძალა, თორე კი.
-ნიკა ... ნიკა! ნიკა-თქო ! დაყრუვდი? გამიშვი ხელი!
-დაგეჯერებინა ჩემთვის და თავიდან აირიდებდი ამას!
-მეც ვიცი ჩემი სახლის მისამართი, როგორმე უშენოდ მივალ.
-რა გინდა ბოლოსდაბოლოს, ენდი? გინდა ჭკუიდან გადამიყვანო? გინდა გამაგიჟო? რა გინდა აბა მითხარი! შენი მოკლე ჭკუით რუსთაველიდან საბურთალოზე ფეხით აპირებ ამ დროს გასვლას? სულ გარეკე ხო შენ? მე სახლამდე მიგიყვან, მერე კი სადაც გინდა იქ წადი! სულაც მთვარეზე წასულხარ, მე ეგ არ ვიდარდო!
უკვე მანქანაში ვისხედით. თავი საჭეს დაადო, დაწყნარებას ცდილობდა. აღარაფერი მითქვამს. შეურაცყოფილად ვგრძნობდი თავს. ცხოვრებაში პირველად, რაც უკვე დამოუკიდებლად დავიწყე გადაწყვეტილებების მიღება, ჩემი სიტყვა ვერ გავიტანე! ყოველთვის გამორჩეული ვიყავი სიჯიუტით, პატარა რომ ვიყავი სკოლაში ხისთავიანს და შეუგნებელს მიძახდნენ, მხოლოდ იმიტო რო სასტიკად პრინციპული და მიზანდასახული ვაქრ. არ არსებობს დავიჟინო რამე და არ გავაკეთო. ყველას და ყველაფრის წინააღმდეგ ვარ წამსვლელი, ოღონდ კი ჩემი ნათქვამი შევასრულო და საქმე ბოლომდე მივიყვანო. და ახლა? სულ რაღაც რამოდენიმე წუთის წინ თავზე დამენგრა ჩემი პრინციპულობა და სიჯიუტე. ნიკა მამასახლისმა მაჯობა მე - ენდი სერგეენკოს! ყველაზე პრინციპულსა და ჯიუტ ადამიანს მთელს ჩემს სანაცნობო წრეში. საკუთარი თავი შემძულდა. როგორ დავუშვი ეს! თმა ჩამოვიშალე ნიკას რომ ჩემი სახე არ დაენახა. არ ვიცი რა გამომეტყველება მქონდა : იმედგაცრუებული, ერთიანად წაშლილი, გაბრაზებული და რავიცი კიდე, ათასი რამის შედარება შეიძლება.
მანქანა გაჩერდა. როგორც ჩანს უკვე ჩემს კორპუსთან ვართ. ჩანთას ხელი დავავლე და საოცარი სისწრაფით ავირბინე კიბეები. ნიკას რათქმაუნდა არ დავმშვიდობებივარ. ხელები მიკანკალებდა, ძლივს გავაღე კარი. ჰოლში შესული ღია კარის სახელურს დავეყრდენი, მაგრამ ნერვებმა საბოლოოდ მიმტყუვნა და გავითიშე.
(გაგრძელება იქნება)