ბალეტი ტროტუარზე (ნაწილი 5)

გონს საავადმყოფოში მოვედი. აპარატების წრიპინი გულს მიღონებდა. პალატაში არავინ იყო. შუშის კარებიდან დერეფანში მოძრავ ექიმებსა და დამხმარე პერსონალს ვხედავდი. დილის 09:34 საათი იყო. გუშინდელი საღამოს ყველა დეტალი აღვიდგინე გონებაში. უსიამოვნო გრძნობამ მომიცვა. ნეტა, ვინ მომიყვანა აქ? ალბათ მამაჩემმა, ან ბატონმა ნიკამ. პალატაში ჩემი ნაცნობი ექიმი შემოვიდა.
-დილა მშვიდობისა, ენდი. როგორ გრძნობ თავს?
-გამარჯობა, ბატონო დავით! უკეთ ვარ. რამე სერიოზული მჭირს თუ ნერვიულობის ბრალია?
-ნერვიულობის და გადაღლილობის. კარგი იქნება თუ 2 კვირით მაინც კარგად დაისვენებ.
-დიდი სიამოვნებით, მაგრამ უნივერსიტეტი, ბალეტის რეპეტიციები და ვერ ვახერხებ ...
-გასაგებია. შეგიძლია წახვიდე. შენი მეგობარი დერეფანში გელოდება.
-დიდი მადლობა, ბატონო დავით!
საბუთებს ხელი მოვაწერე. რომელი მეგობარი მელოდება? აუ უეჭველი ნიკა იქნება, აბა მამაჩემზე ხომ არ იტყოდა მეგობარიო. დავიჭყანე და კარებს მივაშტერდი. ჩემდა გასაოცრად და გასახარელად ნიკა კი არა ჩემი ძმა აღმოჩნდა. ჩავეხუტე, მან კი თავზე მაკოცა.
-აუ სერგეენკო, მოსაკლავი ხარ შენ! როგორ მანერვიულე,, იცი? მადლობა ღმერთს, რომ მხოლოდ გადაღლილობის ბრალი იყო.
-ჩემო სიხარულოო, არ მინდოდა შენი განერვიულება, მაგრამ რას ვიზამ. აქ ვინ მომიყვანა?
-ნიკამ. მერე მე დამირეკა, თვითონ აუცილებელი საქმე გამოუჩნდა და წავიდა.
-ძალიან კარგი,თორე შემომაკვდებოდა ალბათ აქ რომ დამხვედროდა! რომ იცოდე როგორ გამაბრაზა, აუცილებლად მომეხმარებოდი მის ცემაში.
-ვცემოთ მერე, რა პრობლემაა! ჩვენ ხო ერთი დაუმარცხებელი გუნდი ვართ!
თავისი მუშტი ჩემსას მიარტყა. საავადმყოფო დავტოვეთ.
*****
-შენ უნდა გადაწყვიტო,შვილო. მე უბრალოდ გითხარი. გინდა წადი, გინდა - არა! მე არაფერს გაძალებ.
მე და მამაჩემი მის კაბინეტში ვისხედით და ჩემი ამე4რიკაში წასვლის საქ,ეს განვიხილავდით.
-კარგი. გადაწყვეტილება უკვე მივიღე. არსად წასვლას ვაპირებ! აქ ვრჩები, საქართველოში. შენთან და ალექსთან! ჯანდაბამდე გზა ჰქონიათ მამასახლისებს!
-ძალიან მიხარია შენი გადაწყვეტილება, მაგრამ აი მამუკას კი არ გაუხარდება, გაცოფდება პირდაპირ.
-მერე ცოფის საწინააღმდეგო აცრა რისთვის არსებობს?
ორვეს გაგვეცინა. კაბინეტის კარი მამუკას მდივანმა შემოაღო.
-უკაცრავად, ბატონო არჩილ, თქვენ და ენდის ბატონი მამუკა გეძახით.
-კარგი.
მამუკას კაბინეტში შევედით და ტყავის სავარძლებში ჩავჯექით. ქეთინოც აქ იყო. ტოცა ხანი შემაწუხებელმა სიჩუმემ დაისადგურა, მაგრამ მამუკამ დაარღვია.
-აბა, როდის გაემგზავრებიან გოგონები?
-საქმე იმაშია, რომ ენდის წასვლა არ სურს.
-როგორ თუ წასვლა არ სურს? საერთოდ გაანალიზა რას ვთავაზობთ? ამერიკაში ცხოვრებას და საუკეთესო განათლების მიღებას! ამაზე უარს რომელი ჭკუათმყოფელი იტყვის?
-როგორც ჩანს, ეგ ჭკუათმყოფელი მე ვარ. - ჩავერთე საუბარში.
-ენდი,პატარა გოგო ხარ ჯერ. ვერ ხვდები რას ამბობ.
დათაფლული ხმით თქვა ქეთინომ. ყელში ბურთი გამეჩხირა. „არა! ხომ არ გაგიჟდი? არანაირი სისუსტე! მაგრად დადექი და დაიცავი საკუთარი თავი! „ - თავი გავიმხნევე.
-იმხელა მაინც ვარ, რომ გავარკვიო რა მინდა და რა - არა!
კიდევ დიდი ხანი ვდაობდით ჩემს წასვლა არ წასვლაზე. იყო ხვეწნა-მუდარა, ბრძანება, გადარწმუნებისა და დარწმუნების მცდელობები, ცრემლები, ყვირილი...
მამუკა ფეხზე წამოდგა.
-არჩილ, ეცადე შენმა შვილმა გადაწყვეტილება შეცვალოს,თორე იმის გაკეთება მომიწევს, რაც ძალიან არ მინდა!
-რას გულისხმობ?
მამუკა უკვე კარებთან იდგა,ჩვენსკენ ზურგით. არც შემობრუნებულა ისე თქვა „ჩაგძირავ“ და კაბინეტიდან გავიდა.
*****
-ალექს... გამეცი რა ხმა ძალიან გთხოვ. ალექს! რა ვქნა აბა? მართლა გაგვანადგურებენ ეგენი ისეთები არიან . მამაჩემისთვის კიდე ეგ სამსახური ძალიან ძვირფასია. ჩემი ბრალი იქნება თუ დაკარგავს, მე კიდევ ვერ ვაპატიებ მაგას საკუთარ თავს. ალექს... ვიცი, რომ ნაწყენი ხარ ჩემზე, მაგრამ სანამ წავალ სულ ასე ხომ არ მომექცევი?! ნუ დამტანჯავ ორმაგად, გთხოვ ... მითხარი რა რამე, გამეცი ხმა! ალექს ... ძმაო ... ალექს! ალექსანდრე! მე შენი მხარდაჭერა მჭირდება, შენ კიდევ როგორ მექცევი? ნუ მტანჯავ! ნუ გამხდი იძულებულს რამე სისუოლელე ჩავიდინო! გთხოვ,ძალიან ძალიან გთხოვ... კარგი, როგორც გენებოს! მაგრამ იცოდე, რომ ყველას და ყველაფერს მირჩევნიხარ და გულით აქ ვრჩები, შენთან...
ალექსს ზურგიდან მაგრად ჩავეხუტე. ლისის ტბაზე ვიყავით. ცრემლები ვეღარ შევიკავე და ღაპა-ღუპით დაიწყეს დენა. წასვლა დავაპირე. ძალა მოვიკრიბე და გამოვიქეცი. გამოვიქეცი, უკან აღარც მიმიხედავს.
-სად გავრბოდი?
-ჯანდაბაში!
-ვის გავურბოდი, ალექსს?
-არა!
-აბა?
-მწარე რეალობას!!!
ხვალ 29 მარტია, სპექტაკლი და ალექსის დაბადების დღე. რას ვიფიქრებდი ასე თუ ჩამშხამდებოდა ყველაფერი! ყველაზე უბედური ადამიანი მეგონა თავი. ყველაზე უბედური თუ არა ერთ-ერთი უბედურთაგანი მაინც. სტუდიაში წავედი, გენერალური რეპეტიცია გვქონდა. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, ყველა აღფრთოვანებული დარჩა ჩემით. მხოლოდ მე ვიყავი უემოციოდ და თვალებდაწითებული. რეპეტიციის შემდგ დედაჩემის საფლავზე წავედი. ვგრძნობდი, რომ მხოლოდ იქ მისვლა თუ დამაშვიდებდა. რათქმაუნდა ასეც მოხდა. ბევრი ცრემლის ღვრის შემდეგ გავიღიმე და თავდაჯრებული მაღაზიაში წავედი. ფრანები ვიყიდე და რამოდენიმე მეგობარს დავუკავშირდი, რომ დამხმარებოდნენ. 23:30 - ზე რუსთაველზე, ალექსის კორპუსის წინ ვიყავით. ფრანები ერთმანეთს გადავაბით რომ არ გაფრენილიყვნენ სხვადასხვა მხარეს. 23:50- ზე უკვე გასაშვებად მოვამზადეთ. გულის ფორმა ჰქონდა. ლუკამ ალექსს დაურეკა და ეზოში ჩამოიყვანა. ზუსტად 00:00 საათზე ფრანები ცაში გავუშვით. შესანიშნავი იყო ცაში მიმავალი, ანთებული გულის ხილვა. ყველა ვუყურებდით, სანამ თვალს საბოლოოდ არ მიეფარა, მერე კი ალექსზე გადავერთეთ.
***
ნახევარ საათში სპექტაკლი იწყებოდა „ბალეტი ტროტუარზე“. ნიკა მამასახლისმა სამსახურში საქმეები თავის თანამშრომელსა და საუკეთესო მეგობარს - ზურას გადააბარა. ყვავილების მაღაზიაში შავი ვარდების უზარმაზარი თაიგული იყიდა. არ უყვარდა ასეთი ბანალური საჩუქრები, მაგრამ უკეთესი ვერაფერი მოიფიქრა ასე მალე. თავისუფლების მოედანზე წავიდა.ხალხი უკვე შეკრებილიყო. თბილი დღე იდგა. ლამაზად მოერთოდ თავისუფლების ქუჩა. ბალერინები და ბალერონები ნერვიულობდნენ. განსაკუთრებით კი - ენდი სერგეენკო. მასზე არანაკლებ ნერვიულობდნენ არჩილ სერგეენკო და ალექსანდრე დარჩია. რამის იყო ფრჩხილები ნუნებამდე დაეკვნიტა ალექსს, ენდიზე ისე იყო გადართული , რომ საერთოდ აღარ ესმოდა ტელეფონის გაბმული ზუზუნი, დაბადების დღის მილოცვას რომ იუწყებოდა. ნიკა ხალხს შეერია და ჯეკოს გვერდით დადგა. სახეზე სიამაყე ეწერა. ჯეკომ ამრეზით შეხედა, შემდეგ კი ისევ ენდის. მღელვარებას მოეცვა იქ მყოფი ხალხი. სპექტაკლი საქველმოქმედო იყო. ლეიკემიით დაავადებულ 2 წლის ულამაზეს გოგონას ეხმარებოდნენ. აქ ნახავდით თბილისის მერს ვდა რამოდენიმე პოლიტიკოსსა და მაღალი თანამდებობის პირებს, ასევე კერძო საწარმოების დირექტორებსა და მათ მოადგილეებს. ყველაზე მეტად ჟურნალისტები აქტიურობდნენ, ინტერვიუების ჩაწერა რომ სურდათ.
ალექსი ენდის ზურგიდან მიეპარა და კისერში აკოცა, შავ კაბაში გამოწყობილმა გტოგონამ მოულოდნელობისაგან ხმამაღლა შეჰკივლა.
-ულამაზესი ხარ,ენდი! მე მჯერა შენი, ყველაზე კარგად შენ შეასრულებ პარტიას! ტყუილად ნუ ნერვიულობ ჩემო გოგო... ისედაც საუკეთესო ხარ!
ბიჭის სიტყვებმა მართლაც იქონია გავლენა გოგოზე და დაწყნარდა. ალექსი თავის ადგილს დაუბრუნდა და სპექტაკლი დაიწყო.
***
-ის გოგო ვინაა სპექტაკლი რომ გახსნა?
-ვერ იცანი?
-ვერა, ძალიან ლამაზი გოგოა, თან შესანიშნავადს ასრულებს თავის პარტიას. ალბათ პროფესიონალია ვიღაც.
-არც ნაკლები, მაგრამ მთლად პროფესიონალიც არაა. ბიზმესმენი არ იცი არჩილ სერგეენკო? მისი შვილი - ენდი სერგეენკო.
-სერიოზულად? არ არსებობს! რამხელა გაზრდილა! პრინციპში რა გასაკვირია, რამდენი ხანია აქ არ ვყოფილვარ. სულ პატარა მახსოვს, დედა რომ ახალი გარდაცვლილი ყავდა.
-ჰო, იმის შემდეგ დიდი ხანი გავიდა. ბევრი რამეც შეიცვალა.
-გავიგე ეგ ენდი და ჩვენი როკო შეყვარებულები ყოფილან ასე 2 წლის წინ, ჰა?
-ხო იყვნენ, მაგრამ როკომ სერიოზული რაღაც მიქარა და ენდიმ რომ გაიგო ურთიერთობა გაწყვიტა მასთან.
-როგორ ტოო? როკოს ისე მაგრამ უყვარდა არამგონია ეგრე მარტივარ დაეთმო!
-ასეც იყო, მაგრამ დაათმობინეს! დღემდე განიცდის მაგას, ტო, აზრზე ხარ?! პროსტა ძალიან იშვიათად თუ შეხვდებიან ქუჩაში ერთმანეთს და მიესალმებიან მხოლოდ, ეგაა და ეგ.;
-ამ სიყვარულმა დაგღუპათ თქვენ! მოიცა მოიცა, და მე რომ გავიგე ნიკა მამასახლისი და ენდი ერთად არიანო, სიმართლეა?
-არვიცი,ტოო, რომელი ქალაქის ჭორიკანა მე მნახე! საუკუნეა მგონი მე და სერგეენკო აღარ ვმეგობრობთ, როკოსთან ერთად მეც ჩამოვშორდი, ავტომატურად.
-კაი, კაი გავარკვევ მე მაგას.
-რაში გაინტერესებს თუ ძმა ხარ!
-ეგ უკვე შენი საქმე არაა!
-ხო ისე სხვათაშორის, რომ იცოდე ენდი ამერიკაში მიდის.
-რააა? მეღადავები ხოო? მითხარი რომ ასეა!
-მე იმას გეუბნები რაც გავიგე, გუშინ თქვა უნივერსიტეტში და მგონი სიმართლეა. აბა ხომ არ მოიტყებოდა?
-რაო მერე არ თქვა რატო მივდივარო?
-ხო ხო დაწვრილებით მომიყვა რა აქვს ბარგი ჩალაგებული და ა.შ. სასწავლებლად მიდის ალბათ, აბა რა უნდა იქქ, რა დარჩენია?
-ძალიან ცუდი...
-შენ ხომ ჭკუა არ მოგემატა რა! არც გაბედო მაგ გოგოსთან მიახლოება თორე ვერ გადამირჩები უსინდისო ვიყო!
-მიდი რა გაიარე, საქმე არ გაქვს?!
ორი ახალგაზრდა ბიჭი თავისუფლების მეტროსთან ჩამომჯდარიყო და ენდიზე საუბრობდნენ. ორივე ენდის ყოფილი შეყვარებულის - როკოს მეგობრები იყვნენ. მათ საუბარს შემთხვევით ნიკა მამასახლისმა მოჰკრა ყური და ძალიან არ ესიამოვნა. რა უნდოდათ ენდისთან? რატომ იყო ერთ-ერთი მათგანი ასე ძალიან დაინტერესებული მისით? გადაწყვიტა მივალ და გავარკვევო, მაგრამ მალევე უარყო ეს აზრი. არ იყო პატარა ბიჭი, რომელიც ვითომ “საქმეებს არჩევს“ და მაგარ ბიჭად მოაქვს თავი. არასწორად მიიჩნია მისვლა და რამის კითხვა.
სპექტაკლი დამთავრდა. დიდი ხანი არ წყდებოდა აღფრთოვანებული მაყურებლის ოვაციები. ბალერინები ფართო ღიმილით უხრიდნენ მათ თავს. რაც მთავარია თავიანთ მიზანს მიაღწიეს. გულუხვმა ხალხმა დიდი სიკეთე გააკეთა და დაეხმარნენ პატარა გოგონას. ჟურნალისტები ქარბორბალასავით დაქროდნენ აქეთ-იქით.ხალხმა აავსო მონაწილეები ყვავილებითა და სხვადასხვა საჩუქრებით. ყველა აღნიშნავდა ენდი სერგეენკოს განსაკუთრებულობას. ეს ისედაც იცოდნენ მისმა მეგობრებმა, მაგრამ არა - ყველამ. სპექტაკლის კოლორიტად იქცა იგი.
ენდი მამამისის მანქანაში ჯდებოდა ნიკამ რო გაუძახა. მთელი სხეული დაეჭიმა, ნაბიჯი ვეღარ გადადგა. თითქოს ყველა კიდური პარალიზებული ჰქონდა. მხოლოდ ცხვირის ნესტოები დაებერა სიბრაზისგან. მუშტები შეკრა, რამის იყო ფრჩხილებმა კანში შეეღწია.
-ქენდის, როგორ ხარ? აღფრთოვანებული ვარ შენით! ძალიან, ძალიან მაგრად იცეკვე! სიმართლე გითხრა ასე კარგად თუ შეასრულებდი, არ მეგონა. ყოველგვარი წარმოდგენის ფარგლებს გასცდი.
ღიმილითა და სიყვარულით აღსავსე თვალებით წარმოსთქვა ნიკამ და ენდის ვარდების თაიგული გაუწოდა. და რა მიიღო საპასუხად? სიძულვილით სავსე თვალები! ცივი და გამგმირავი მზერა. მზერა, რომელიც აუწყებდა ნიკას რომ ენდი ვერ იტანდა მას.
-It's a beautiful lie
It's a perfect denial
Such a beautiful lie to believe in
So beautiful, beautiful lie makes me
ენდიმ 30 seconds To Mars- ის სიმღერის “ A Beautiful Lie “ -ს მისამღერი წაიღიღინა.
-ნიკა, თუ ღმერთი გწამს! მოაშორე ეს ყვავილები აქედან და ძალიან კარგს იზამ შენც თუ ზედ მიყვები.
-რას მერჩი, სერგეენკო?
-ჰა ჰა ჰა ჰა ჰა... მოიცა, მოიცა, არამგონია ისეთი დებილი იყო, რომ ვერ მიხვდე რას გერჩი და რატომ ვერ გიტან!
-ვერ მიტან? კარგი რა, მხოლოდ იმის გამო ამერიკაში რომ მიდიხარ? მაგაში თუ მე მადანაშაულებ სულელი ყოფილხარ.
-დიახ, ზუსტად მაგაში!
-კი, მაგრამ მე რატომ?
-შენ შეგეძლო წინააღმდეგობა გაგეწია მამაშენისთვის, შეგეძლო ჩემს მხარეს დამგდარიყავი, მაგრამ ეს არ გააკეთე! და კიდევ მეკითხები მე რა შუაში ვარ და რას მერჩიო? ძალიან გამახარებ, საერთოდ თუ წახვალ ჩემი ცხოვრებიდან! არ მინდა გხედავდე! არც შენ, და არც შენი ოჯახის წევრებს! მეზიზღებით ყველა!!!
მხოლოდ ახლა გააცნობიერა ენდიმ, რომ ქუჩაში იყო და ბოლო ხმაზე ყვიროდა. მისდა გასაოცრად ნიკა არ გაბრაზებულა, წარბიც არ შეუხრია. ერჩივნა გაბრაზებულიყო და იქნებ მერე მაინც ასრულებოდა მას სურვილი - გამქრალიყო ნიკა მისი ცხოვრებიდან.მამასახლისმა გაიღიმა. თაიგული, ამდენი ხანი ხელში რომ ეკავა მანქანაში შეაგდო, თვითონ კი ხელები გადაიჯვარედინა და მანქანას მიეყრდნო. არ სცილდებოდა სახიდან ირონიული ღიმილი. ენდი, მისგან განსხვავებით, ბოლო მოთმინების ძაფს ეძებდა რომ ჩასჭიდებოდა და ნერვები მოეთოკა. სიმწრისგან თვალები ანთებოდა. სპექტაკლისთვის გაკეთებული მაკიაჟი მოესწრო და მოეშორებინა. თვალის უპეები ჩაუშავდა. ღრმად სუნთქავდა. ასფალტზე დაჯდა, თავი მანქანის კარებს მიადო. თვალები დახუჭა.
-It's time to forget about the past
To wash away what happened last
Hide behind an empty face
Don't ask too much the same
'Cause this is just a game
არც ნიკა ჩამორჩა ენდის, პასუხად იმავე სიმღერის ტექსტი გამოიყენა, ზუსტად რომ უხდებოდა მათ სიტუაციას. გოგონამ სმენა დაძაბა. ნუთუ მოესმა ნიკამ რაც თქვა? მგონი ეს ბიჭი ვერაა თავის მატორზე. მოინდომა ეხა წარსულის დავიწყება. მისთვის ადვილია აბა რა! აბა ენდის კითხოს, როგორი მარტივია ძმისგან ასე შორს ცხოვრება!
ნუთუ ასე მარტივად გაძრა ის „გრძნობა“ რაც ნიკას მიმართ ჰქონდა? ხომ მოსწონდა ის? თანაც ყველაზე მეტად! როგორი გახარებული იყო პირველი კოცნის მერე. ასე მარტივად გაცვდა ის გრძნობა? ჯანდაბა! რომელი გრძნობა?! რომელ გრძნობაზეა ლაპარაკი, რაც ნიკამ მას გაუკეთა!
-რა გაუკეთა?!
-რა და ალექსს დააშორა!
ახლა ხომ სწორედ მასთან უნდა იყოს და არა ნიკასთან უაზრო ლაყბობაში ხარჯავდეს იმ ძვირფას 1 თვეს ამერიკაში წასვლამდე რომ დარჩა ალექსთან გასატარებელი.
-მოკლედ, მე წავედი. 1 თვე დამრჩა მეგობრებთან გასართობად. არ ვაპირებ უფლება მოგცე, რომ გამუდნებით ნერვები მომიშხამო. გაითვალისწინე რაც გითხარი. ნამდვილად არ მინდა შენს სიფათს ვუყურებდე!
ტაქსში ჩაჯდა. 10 - მდე მეგობარს დაურეკა და რესტორანში წასვლაზე შეთანხმდნენ. დაუვიწყარი 1 თვის გატარებას აპირებდა ენდი. ისეთის ნიუ-ჰეივენში ყოფნის განმავლობაში რომ უნდა ასაზრდოოს, სანამ ისევ თბილისში დაბრუნდება.
დილის 5 საათზე ამერიკაში მივფრინავ. ნიუ-ჰეივენში ვიცხოვრებთ მე და გვანცა,კონექტიკუტის შტატში. ზაფხულზე უნივერსიტეტში ჩასაბარებელი გამოცდებისთვის უნდა მოვემზადო. მთელი ძალისხმევით. მე შევძლებ ამას! ვიცი, რომ შევძლებ ! უნდა შევძლო! დაგეგმილი გვაქვს, იელის უნივერსიტეტში უნდა ვისწავლო. ჯერ-ჯერობით ეს მხოლოდ ტკბილი ოცნებაა. იმედია, ოცნებადვე არ დარჩება და წარატებით ჩავაბარებ გამოცდებს. გვანცა ჯერ 18 წლისაა, 1-2 წელი კოლეჯში ისწავლის, მერე უნივერსიტეტში. ბავშვობიდან კარგ განათლებაზე ვოცნებობდი, ახლა კი ამის შანსი მომეცა. რადგან იძულებული ვარ იქ წასვლის, არ გავუშვებ ამ შანსს ხელიდან, მაქსიმალურად გამოვიყენებ და საუკეთესოდ ვისწავლი!
მთაწმინდაზე ალექსთან ერთად ავედი. მიხაროდა, რომ შესაძლებლობა მომეცა ღამის თბილისს მთაწმინდიდან დავმშვდობებოდი. ჩემი უსაყვარლესი ადგილიდან. მობეზრდათ ცრემლებს ამდენი ხანი ლოდინი და მთიდან დაშვებული სწრაფი მდინარეებიით იწყეს დენა. არც მიცდია მათი შეჩერება. ალექსს ხელი ჩავკიდე და განათლებულ თბილისს გადავხედე. ულამაზესი იყო! ყოველ საღამოს გავიხსენებ ამას! ცათამბრჯენვით აღმართულ უმშვენიერეს სამებას, ყველა კუთხეს და კუნჭულს სადაც კი ნამყოფი ვარ! აქ გატარებულ 20 შესანიშნავ წელს! ხო, ხო შესანიშნავს, მიუხედავად ყველა დიდი ტკივილისა. განსაკუთრებით კი ბოლო 1 თვეს, დაუვიწყარი რომაა ჩემთვის.
მომენატრებოდა ყველა ის ადამიანი, რომელსაც მხოლოდ ვიცნობდი და მეგობრად არ ვთვლიდი, მაგალითად კურსელები და კლასელები. არ ვამბობ ყოველ წუთს მათზე ვიფიქრებთქო, მაგრამ ვიცი, რომ ერთ წვიმიან დღეს, საშინლად მონატრებული რომ მექნება თბილისი და ჩემი მეგობრები, ისინიც გამახსენდებიან.
2 საათი მაინც ვიყავით მე და ალექსი ასე. ვიხსნებდით ბავშვობას, ერთად გატარებულ უბედნიერეს წუთებს. ცრემლები მახრჩობდა. გაქცევა მომინდა. ნეტა შემეძლოს და ამომაჭრევინა ეს დღე ისტორიიდან! რას არ გავიღებდი ჩემი ძმა რომ ჩემთან ერთად მოდიოდეს. ყველაზე მეტად მასთან განშორება მიჭირს, თორე მასთან ერთად ჯოჯოხეთშიც წავალ. რეალობაში ტელეფონის ხმამ დამაბრუნდა.
-გისმენ...
-შვილო, აღარ მოდიხარ? 3 საათია უკვე.
-მოვდივარ,მა,მოვდივარ...
სახლში ავედი. ბარგი ჩამოვათრიე და მანქანაში ჩავდე. მერე ისევ უკან ავბრუნდი. ჩემს ოთახში ლოგინზე დავჯექი და თვალი უაზროდ გავაშტერე. მხოლოდ ტკივილს ვგრძნობდი , მეტს არაფერს. ალბათ გიკვირთ გოგო ამერიკაში მიდის სასწავლებლად, თან ასეთ მაგარ უნივერსიტეტში და წასვლა რატომ არ უნდაო. კი ბატონო, წავალ დიიდი სიამოვნებით,მაგრამ ალექსიც ჩემთან ერთად უნდა იყოს მაშინ. და ახლა? ნიუ-ჰეივენში მივდივარ გვანცა მამასახლისთან ერთად! ღმერთო, შენ მიშველე და მომეცი გაძლების ძალა! ოთახს თვალი მოვავლე, ყველაფერი აღვიბეჭდე გონებაში.სახლის კარები დავკეტე და ქუჩაში გავედი. ალექსი და აჩილი უკვე მანქანაში ისხდნენ და მელოდებოდნენ. აეროპორტში წავედით. აღარანაირი თბილი და გამოსამშვიდობებელი სიტყვები. არცერთი ვიყავით სენტიმენტალურები. ის რომ ერთმანეთი მოგვენატრებოდა და ძალიან გვიყარდა ისედაც ვიცოდით, ზედმეტად ჩავთვალეთ გულის ამრევი დაზუთხული და გაცვეთილი სიტყვბის კორიანტელის დაყენება. აეროპორტამდე ხმის ამოუღებლად მივედით. თავი ალექსის მუხლებზე მედო, ის კი თავისი თბილი ხელებით სახეზე მეფერებოდა . მანქანა გაჩერდა. შუშებს იქით დავლანდე ნაცნობი სახეები. აეროპორტში შევედით. ჩემი ყველა მეგობარი აქ იყო, ბევრი ისეთიც მოსულიყო ძალიან რომ არ ვეხატები გულზე. რას მოდიოდნენ ერთი ვიცოდე! სამაგიეროდ, მამასახლისებს მოეყვანათ ძაღლი და ღორი. ყველა მათი უბრალო ნაცნობიც კი აქ იყო, ყალბი ღიმილით რომ იღიმიან და გულს რომ გირევენ პირდაპირ. ხალხის მასაში გავძვერი და ჩემს მეგობრებთან მივედი.
-აჰააა ჩვენი ენდრიუსიც მოვიდააა! - გაახმოვანა ჩემი მისვლა როკომ.
მაინც სენტიმენტალური გამოვედი და მაინც. ბოლო 2 წელია როკოს ნორმალურად არც კი დავლაპარაკებივარ, ახლა კი ძლიერად ჩავეხუტე. მიუხედავად იმისა, რომ ჩხუბით დავშორდით, ეს მაინც არ ცვლიდა ჩემს დამოკიდებულებას მისდამი. ყოველთვის მეგობრული ურთიერთობა გვქონდა და დაშორებულს შეყვარებულებს როგორც სჩევიათ, ყველასთან კი არ ვლანძღავდით ერთმანეთს.
მთავარ კარებში ჯეკო დავლანდე. აქეთ-იქით იყურებოდა. როგორც ჩანს ჩვენი ადგილ-სამყოფელის დადგენას ცდილობდა. მისკენ წავედი.
-ჯეკოო,აქ ვარ.
-ენდი, მაიინც მიდიხარ?! - დანანები ჩაილაპარაკა მან.
-ჰო, ასე მომიწია. ხო იცი, იძულებული ვარ, თორე ნამდვილად არ მინდა თქვენი დატოვება. - ამოვიოხრე მე.
-ვიცი, ენდრიუს, ვიცი. მეერე რა, მალე გავა ეს დრო. მთელი ცხოვ რება ხომ არ მიდიხარ, არა?! ხან შენ ჩამოხვალ აქ, ხან ალექსი და არჩილი ჩამოგაკითხავენ იქ. გაგიჭირდება მათ გარეშე, მაგრამ მალევე მიეჩვევი.
-ჰო,მართალი ხარ. 1 კვირა ვიქნები უგრძნობი, ნელ-ნელა მივეჩვევი მერე. მომენატრები ჯეკო, მართლა ოღონდ!
-მეც ენდრიუს. ჰო, კინაღამ დამავიწყდა მეთქვა - ფანჯარაში არ გადაეკიდო ხოლმე, თორე არც ისეთი სწრაფი ვარ ამერიკაში რომ ჩამოგისწრო.
მთელი დღე რომ არ გამიცინია, ახლა გამაცინა ჯეკოს ნათქვამმა. გამაცინა კი არა ავხარხარდი. ისიც ამყვა. ორივე ჩემი მეგობრებისკენ წავედით. ალექსიც მალე მოვიდა. ხელი გადამხვია და თავზე მაკოცა. საოცრად გავთბი.
„ნახევარ საათში დაიწყება ჩასხდომა სტამბოლის თვითმფრინავში“- გაისმა აეროპორტში ხმა.
შამპანურები გავხსენით. ნამდვილად არ მაწყენდა ცოტა დალევა. ყველა მე და გვანცას გვადღეგრძელებდა და წარმატებებს გვისურვებდა. 10 წუთი დარჩა ჩასხდომამდე. მეგობრებას დავემშვიდობე, ალექსი და არჩილი ბოლოსკენ მოვიტოვე.
-მე არ ჩამეხუტები? - მომესმა ზურგიდან ნიკას ხმა.
ცოტა ხანს ვყოყმანობდი, არ ვიცოდი რა მომემოქმედებინა. დავმშვიდობებოდი თუ არა? ბოლოს გადავწყვიტე ერთი ჩახუტება არაფერს დამაკლებსთქო და გადავეხვიე.
-ვიცი ეხლა გაბრაზებული ხარ, მაგრამ ბოლოს რომ გაიაზრებ ყველაფერს, ჩემი მადლიერიც კი იქნები. მიხვდები, რომ ღირდს ეს ყველაფერი!
-გირჩევნია ეგრე მოხდეს!
ნიკას მოვშორდი და ალექსს ჩავეხუტე. მიჭირდა მასთან განშორება. მერე მამაჩემს დავემშვიდობე. მამასახლისებმა ბედნიერი მგზავრობა მისურვეს. თვითმფრინავში ჩავსხედით. ვიგრძენი როგორ დავშორდით ხმელეთს და ჰაერში ავიჭერით. შესანიშნავი იყო საქართველო!
***
ივლისის შუა რიცხვებია, უკვე 2 თვეზე მეტია რაც ნიუ-ჰეივენში ვარ. მშვენიერია აქაურობა. ლამაზი ხედები და კარგი პლაჟი. გვნაცას თუ ადრე ვერ ვიტანდი, ახლა შევეჩვიე ცოტა. გაჭირვებამ იცის ასე, თორე სულაც არ მსიამოვნებდა მასთან დღე და ღამე ყოფნა. ჩემს გემოზე გადმოვაპროგრამე, ცოტას ლაპარაკობს და მოვახერხე ცხოვრებისეული ფასეულებები და ღირებულებების გადაწონვა მისთვის. მადლიერი იყო ჩემი, ახლა ისეთ რაღაცებს ვაქცევ ყურადღებას ადრე რომ სულ არ მაინტერესებდაო. საზაფხულო კოლეჯში დავდივართ ორივე. გვანცას კოლეჯში უნდა ისწავლოს, მე უნივერსიტეტში ჩასაბარებელი გამოცდებისთვის ვემზადები. სასიამოვნოდ გაკვირვებული და აღფრთოვანებული ვარ საკუთარითავით. თურმე ბევრი შემძლებია, მე კიდე ჩემი შესაძლებლობების ნახევარსაც კი არ ვიყენებდი თბილისში. მასწავლებლები გაკვირვებულები არიან ჩემით, ასე მალე როგორ დაეწიე დანარჩენებსო. ეს იმის ბრალია საშინლად მონდომებული რომ ვარ და დღე და ღამე ვმეცადინეობ. არანაირი გართობა და მეგობრები, რამოდენიმე ახალი ნანობი მყავს მხოლოდ. არავისთან დავახლოვებულვარ განსაკუთრებით. ისე კარგი ხალხია აქ. ქალაქი პატარაა, მცირე რიცხოვანი მოსახლეობით. თბილისთან შედარებითაც სიწყნარეა აქ ხანდახან. მე კიდე ეს ძალიან მომწონს.
ბინა ნიკასია, ამერიკაში რომ იყო ისიც აქ ცხოვრობდა. ყველაფერს მისი სურნელი აქვს, ყველაფერი მის თავს მახსენებს. საკუთარ თავს გამოვუტყდი, რომ მომენატრა. გავბრაზდი ამაზე, მე ხომ მასზე გაბრაზებული ვარ?! ეჰ, სადღაა ის გაბრაზება წამოსვლის წინ რომ ვგრძნობდი. ჯერ ახალი ჩამოსული ვარ აქ და ნიკას სიტყვები ნელ-ნელა სიმართლე ხდება. მხოლოდ ალექსის და მამაჩემის ნახვა მინდა, თორე არ ვნანობ აქ ყოფნას. მიუხედავად ამისა მაინც არ ველაპარაკები მას, არც ტელეფონით და არც skype-თ. ისე მიჭირავს გვანცასთანაც თავი, თითქოს კიდევ გაბრაზებული ვარ. ის კიდე ამაზე ძალიან წუხს, ხომ ვთქვი შეიცვალა-თქო! რას არ აკეთებს იმისათვის, რომ არ მოვიწყინო. სინამდვილეში, სულაც არ ვარ მოწყენილი. უბრალოდ გასართობად გარეთ არ გავდივარ, რადგან სულ ვმეცადინეობ. აბა რისთვის დავისახე მიზნად იელის უნივერსიტეტში ჩაბარება?! ხოდა ჩავაბარებ კიდეც!
ჩვენი ბინიდან ლამაზი ხედი იშლება, ნიკას ოთახიდან კიდე ყველაზე კარგი. სახლში შესვილსთანავე საუკეთესო ხედიანი საძინებელი ავარჩიე და გვანცას იქ შებარგება დავასწარი. აივნიანია ჩემი საძინებელი და იელის უნივერსიტეტის ნაწილი კარგად ჩანს აქედან . ხოდა მეც ვზივარ აივანზე, ვმეცადინებ გამწარებული, შიგადაშიგ კიდე უნივერსიტეტს გავხედავ და წარმოვიდგენ რომ უკვე ჩავაბარე იქ და უბედნიერესი ვარ ! მგონი დიაბეტი დამემართა ამდენი ტკბილი ოცნებით! თავს შემოვუძახე და ისევ მეცადინეობა განვაგრძე. გვანცა ნიკას ელაპარაკება და ჩემზე უყვება რაღაცებს, სმენა დავძაბე და გავარჩიე მისი სიტყვები:
„ ცოტაც და ვინანებ ენდის აქ წამოსვლა რომ ვაიძულე. სულ მოწყენილია, გარეთ მხოლოდ იმ შემთხვევაში გადის თუ კოლეჯშია წასასვლელი. სულ არ ერთობა. ახალი მეგობრებიც არ ჰყავს ჯერ-ჯერობით. ყველა ხერხი ვცადე გარეთ გამეყვანა და ცოტა ხანი მაინც მომეწყვიტა წიგნებს, მაგრამ ვერაფერს გავხდი. შენ მაინც დაელაპარაკე რა... „
გვანცას ყურსასმენები ეკეთა და ვერ გავიგე ნიკამ რა უპასუხა. გამეცინა მის ნათქვამზე. რა სულელი გოგოა. სულაც არ მჭირდება მისი ხვეწნა გართობაზე, მაგრამ ჯერ სწავლაზე ვფიქრობ. ჩავაბარებ გამოცდებს და მერე რომ ავიშვებ კი არ იცი ამან. ჩემსავე ფიქრებზე გამეცინა და კვლავ გვანცას დავუგდე ყური
„ნიკუუუ, როდის ჩამოხვალ შენ? აუ ძალიან მომენატრეე! თან იქნებ ენდი შენ მაინც მოიყვანო ჭკუაზე, თორე აღარ შემიძლია უკვე! „
ჯანდაბა! მოიხსენი გვანცა მამასახლისო ეგ ოხერი ყურსასმენები! ნიკას პასუხი კიდევ ვერ გავიგე, არადა საშინლად მაინტერესებდა!
ფეხზე წამოვდექი და ლამპიონებბით განათებულ ნიუ-ჰეივენს თვალი მოვავლე. არა, არა ნამდვილად არ ვნანობ აქ წამოსვლას. ნიკას წყვდიადისფერი თვალები ამომიტივტივდა გონებაში. საშინლად მომინდა მათი ნახვა. "ოხ, ნიკა ნიკაააა.... " - წავიღიღინე მე და უაზროდ გავიღიმე.
(გაგრძელება იქნება)