ბალეტი ტროტუარზე (ნაწილი 6 )

3 თვეა რაც საქართველო დავტოვე.მომენაატრა,საშინლად მომენატრა. -ის ეკრანს მივშტერებივარ და ველოდები ალექსი როდის იქნება online. Skype-ს ზარის ხმამ დამაბრუნა რეალობაში. მოულოდნელობისგან შევხტი და შევკივლე. წამის მეასედებში დავაჭირე მწვანე ღილაკს answer და როგორ მომენატრე-თქო ვიკივლე. გამოშტერებული დავაკვირდი ჩემი მოსაუბრის ნიკის სახელს,ხმა რომ არ გამცა.მერე კი ისტერიული ხარხარი დაიწყო. ვიდეო თვალი ჩართული არ ჰქონდა,სიმწრით გავიფიქრე რადგან შემთხვევით ვუპასუხე თვალი მაინც ჩაერთო, ხო დავინახავდითქო.
გამაგიჟებთ მე თქვენ! მიხვდით ახლა ვინ იყო! ვინ და ნიკა მამასახლისი!
- მოგენატრე არა? - კვლავ აგრძელებდა სიცილს. - რა დამთხვევაა,მეც ძალიან მომენატრე,ქენდის!
ვიგრძენი როგორ ამიხურდა ლოყები,ვერ ვიტან როცა ვწითლდები. . ღმერთო,რა უხერხულ სიტუაციში ვარ.მიდი და დააჯერე ახლა ნიკა მამასახლისი შენ კი არა ალექსი მომენატრაო. არა მართალია ნიკაც საშინლად მყავდა მონატრებული,მაგრამ მე - ენდი სერგეენკო, მაგას ვაღიარებდი?
-რა იყო,ისე გაგიხარდი,რომ ენა ჩაგივარდა? - კვლავ აროხროხდა ჩემი ნერვების მომშლელად.
-ალექსს ველოდებოდი მე!- კბილებში გამოვცერი და ვოდეოთვალი გამოვრთე.
-ეეე ჩართე რა თვალი!- გაღიზიანებულმა თქვა მან.
-ვითომ რატო?
-მე მინდა და იმიტომ!
-ვაიმე,ბატონო ნიკა,ალბათ როგორ ხართ მიჩვეული ერთი ხელის აქნევით ყველა სურვილის ასრულებას,მაგრამ ეხა იმედი უნდა გაგიცრუოთ.
არაფერი უპასუხია.1 წუთში კომპიუტერის მონიტორზე ნიკას მომაკვდინებლად სიმპატიური გამოსახულება გაჩნდა. დამცხა,დამცხა და ვიწვი მგონი! თმა გაზრდოდა, სხეული გარუჯული ჰქონდა, ხორბლისფერი კანი უბზინავდა. წარმომიდგენია რა სახე მქონდა ეხა,გამოლენჩებული და თვალები დაქჩული. მაგიდაზე მდგარი ცივი ლუდის ბოთლი ავიღე და ხმაურით ჩავუძახე მუცელში.
-რაო,საყვარელო,ძალიან ცხელა მანდ არაა?!
ჩვეული ირონიული ხმით თქვა და ტუჩის მარჯვენა კუთხე აეპრიხა. მხოლოდ ახლა გავაანალიზე,რომ ვიდეოთვალი გამორთული მქონდა და ნიკა ჩემს რეაქციას ვერ დაინახავდა.შვებით ამოვისუნთქე.
-კი,ძალიან ცხელა.
-ახლა შენი ჯერია.
-რაზე ამბობ? - თავი მოვიკატუნე თითქოს ვერ მივხვდი.
-ვიდეოთვალი ჩართე.უნდა შეგათვალიერო,გვანცამ მითხრა ბევრს ჭამსო და ვნახო ერთი ხო არ გასუქდი.ცბობისთვის,მსუქანი გოგოები არ მომწონს.
"გვანცააააა,რაც შეიძლება ბევრი საჭმელი მომიტანე რომ გავსუქდეეეე! " - გავძახე უმცროს მამასახლისს, რაზეც და-ძმის სიცილი მივიღე პასუხად.
-არა,ენდრიუს,ეგ მაინც არ გიშველის შენ! მაინც მომეწონები და მაინც !.. დაო,მითხარი აბა ხო არ გამწარებს ჩვენი სახელგანთქმული წიწაკა?
-ხმას არ იღებს და ისე როგორ გამამწარებს.-გაეცინა გვანცას.
-ენდიიიიი,გელოდები! ჩართე კამერა !
-რა პრეტენზიული ხარ ბატონო ნიკა,ასე ცუდად გეძინა?
-ძალიან კარგად მეძინა ...
-აბა რამ მოგიშხამათ ეგ თაფლივით ტკბილი ხასიათი?
- მაგას "რა" არა, "ვინ" ჰქვია.
-აჰა გასაგებია.უთანხმოება საყვარელთან და ამის მსგავსები.
-როგორ მიხვდი?! ხო ხედავ,გიშველა მანდ ყოფნამ.გაგეხსნა გაბიდნილი გონება!
მოკლედ,დავიწყეთ მწარე-მწარე რეპლიკების სროლა.არცეთი რომ არ ვთმობდით.ისე ჩამოჰკრა კედელზე დაკიდებულმა საათის ისრებმა შუაღამის 2-ს რომ ვერ მივხვდი.რა ენაღვლება ვაჟბატონს,კვირაა და არ მუშაობს დღეს.მე კიდე გამოუძინებელი წავიდე კოლეჯში?!
-კარგი,წავედი მე. უნდა დავიძინო!
-მაინც შენი გაიტანე ხო?
-დიახ! და კმაყოფილიც ვარ!
-კარგი წადი.
არ დავმშვიდობებივარ.კომპიუწერი გამოვრთე და დავწექი.
***
დილით ადრე ავდექი. დღეს გამოცდები მეწყება. დღევანდელი დღე ან შეცვლის ჩემს ცხოვრებას უკეთესობისკენ ან ... უარესობისკენ? უარესობისკენ არა, მაგრამ არც წინ გადადგმული ნაბიჯი იქნება .... თუ მთელი 4 თვე საკუთარ თავს ვარმნუნებდი, რომ არ უნდა მენერვიულა და ყველაფერი ისე იქნებოდა, როგორც მე მინდოდა ... და ეს გამომდიოდა კიდეც ... ახლა ... ახლა მთელი ამ ხნის განმავლობაში დაგროვებული მღელვარება ერთბაშად მომაწვა. თითქოს პანიკასი ჩავვარდი. ალბათ, მალე კრუნჩხვებიც მოჰყვებოდა ამას. ვერა და ვერ მოვახერხე დამშვიდება. რა არ ვუთხარი ჩემს თავს, რა არ ვცადე, მაგრამ არაფერმა გაჭრა. ალექსს დავურეკე, როგორც ყოველთვის იმოქმედა მისმა დამამშვიდებელმა სიტყვებმა ჩემზე. ცოტა მომეშვა. აბა ტყუილად კი არ ვეძახდი დამამშვიდებელს და ტკივილგამაყუჩებელს. FACEBOOK-ზე პოსტი გამოვაჭენე გამოცდები მეწყება და წარმატებები მისურვეთთქო. ბევრმა დააკომენტარა, კეთილისმსურველმაც და არაკეთილისმსურველმაც. ღიმილით ჩავიკითხე მათ მიერ დაწერილი კომენტარები და ბოლოს მადლობა გადავუხადე ყველას. სააბაზანოში შევედი. ცივი წყლის ჭავლის ქვეშ მანამდე ვიდექი, სანამ კანკალი არ დავიწყე. მაგარი ყავა გავიკეთე და ჩემი საძინებლის აივანზე გავედი. ერთ ადგილზე ვერ ვჩერდებოდი. ნერვიულობისგან რამის იყო თმები დავიწიწკნე. როგორც იქნა შესრულდა ის დრო გამოცდაზე წასასვლელად რომ უნდა მოვმზადებულიყავი. ლურჯი სიფრიფანა სარაფანი და ბალეტკები ჩავიცვი. სარკეში რო ჩავიხედე გული გამისკდა კინაღამ, ბარბის ვგავდი. არც დავფიქრებულვარ ისე გამოვიცვალე. დახეული ჯინსის შარვალი, გამჭვირვალე პერანგი და კედები ჩავიცვი. გვანცაც წამომყვა საგულშემატკივროდ. ფეხით წავედით. მთელი გზა Sunny Day Real Estate – EveryShining Time You Arrive -ს ვუსმენდი. უნივერსიტეტის ეზოში შესულს ზღვა ხალხი დაგვხვდა. ბუზების ბზუილივით ისმოდა მათი ხმა. ჩემი მეგობრების ძებნა დავიწყეთ, ისინიც აბარებდნენ გამოცდებს. ბევრი ბოდიალის შემდეგ მივაგენით.
-ჩვენიანი მოვიდა! - წამოიძახა იაპონელმა ჯომ.
ჩემი ახალი მეგობრებიდან ორი იაპონელები იყვნენ : ჯო და ლილი. ჩემი გარეგნობის გამო, დაჟინებული ჰქონდათ შენც ჩვენიანი ხარ და იტყუებიო. უკვე მერამდენედ ვუხსნიდი ჩემი არეულ-დარეული და მრავალფეროვანი გენების შესახებ, მაგრამ მაინც არ იჯერებდნენ.
3 ამერიკელები იყვნენ, ერთი კი წმინდა განათლებული ინდიელი.
-მეშინია. - საცოდავად დაიკნავლა ემილიმ.
ყველას გვეტყობოდა მღელვარება, რაც უფრო ახლოვდებოდა გამოცდაზე შესვლის დრო, მით უფრო ვნერვიულობდით. გავჭაღარავდები მგონი ამ 4 დღეში.

ყველანი კმაყოფილები ვიყავით ჩვენი თავებით: მე,ჯო,ლილი,ემილი,სემი,დევიდი და პოლი.
რადგან გამოცდები უკვე ჩავაბარეთ, მხოლოდ ისღა დაგვრჩენოდა პასუხებს დავლოდებოდით. ვიმედოვნებდით, რომ ყველა ჩავირიცხებოდით.
მთელი ზაფხული მეცადინეობაში დატანჯულებმა გართობა გადავწყვიტეთ.
“Modern Apizza”-ში წავედით, State Street-ზე. უგემრიელესი პიცა ვჭამეთ და მერე კი Long Wharf Theatre-ში წავედით. სახლში დაღლილი მივედი, საღამო იყო. ლოგინზე მკვდარივით დავეგდე და მაშინვე ჩამეძინა.
ტელეფონი გაბმულად რეკავს. არც დამიხედია ეკრანზე ისე ავიღე.
- გისმენთ. - ქართულად ვპასუხობ მე, იქნებ სულაც არაა ქათველი და ვერ გაიგოს?!
-როგორ ხარ?
ქართველია აბა რა ! ქალური ინტუიცია და ასეთები.
-ვაპირებ ეს 1 თვე შევირგო, სანამ პასუხს გავიგებ ჩავირიცხე თუ არა უნივერსიტეტში.
-ხოდა გამიღე კარი!
-რა თქვი?
-კარი,ენდი,კარი გააღეთქო!
-მთვრალი ხარ?
-არა.
-აბა ცუდად ხარ?
-არა.
-აბა?
-აბა ის რომ ადექი და გააღე კარები ვაა!
-კარგი, მაგრამ იქ რომ არ იდგე როცა გნახავ მიგასიკვდილებ!
-ეგრე იყოს.
ლოგინიდან წამოვხტი. არ მჯეროდა რომ იქ იქნებოდა, მაგრამ იმედს მაინც ვიტოვებდი. კარებს მივუახლოვდი. სახელურის ჩამოწევისას ან ძალიან გავიხარებდი, ან გავგიჟდებოდი! სანამ კარს გავაღებდი მეგონა საუკუნე გავიდა. სახელური ფრთხილად ჩამოვწიე და გავიხედე.
თვალებს ვერ ვუჯერებ! ნუთუ ეს სიმართლეა და არ მესიზმრება? მოზღვავებული სიხარულისგან არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. ის ჩემი საყვარელი ღიმილით მიღიმოდა, თურმე როგორ მომნატრებია ამ 4 თვის განმავლობაში.
-დარჩია, შე გათახსირებულო! არ უნდა გეთქვა რომ მოდიოდი?! - შეტევაზე გადავედი მე.
-კარგი რა, ენდრიუს, ნუთუ ისე ძალიან ხარ შენს ძმაზე გაბრაზებული, რომ არც ჩაეხუტები?
-ჩავეხუტები კი არა გავგუდავ !
მოჩვენებით სიბრაზეს ვინარჩუნებდი მე. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და რაც ძალი და ღონე მქონდა ჩავეხუტე.
არ მჯეროდა რომ ეს სიმართლე იყო. ბევრი ვუძახე ალექსს გამაღვიძე სანამ ისე ღრმად შევტოპავ, რომ როცა გამეღვიძება ცუდად ვიგრძნობ თავსთქო, მაგრამ ბოლოს შემაგნებინა რეალობაა და არა სიზმარიო.
ეიფორიაში ვიყავი. კი არ დავიოდი დავფრინავდი. რადგან არც მე მქონდა ეს ქალაქი შესწავლილი და ჩემი ძმაც პირველად იყო აქ ქალაქის „დატერორება“ გადავწყვიტეთ.
შემოვიარეთ ნიუ-ჰეივენის მეოთხედი. ალექსი თბილისის ამბებს მიყვებოდა, მე კიდე არაფერი მქონდა მოსაყოლი. Prospect Street-ზე ვიყავით როცა გავაცნობიერე, რომ დიდი ხანი გასულიყო რაც არცერთს ამოგვიღია ხმა. გამიკვირდა კიდეც. ჩემს საოცნებო უნივერსიტეტს თვალი შევავლე. ალექსიც ცნობისმოყვარეობით აღსავსე თვალებით უყურებდა.
-კარგი იქნება აქ სწავლა. გაგიმართლა ენდრიუს.
-ჯერ ერთი არ ვიცი ვისწავლი თუ არა აქ და მერე მეორე - მე მაინც შენს გვერდით ყოფნა მირჩევნია აქ ყოფნას.
-ვიცი. ისიც ვიცი რომ აუცილებლად ჩააბარებ!
-როდის აქეთ დაიწყე წინასწარმეტყველება?!
-ჰო მაგაზე გამახსენდა, როდემდე აპირებ ნიკასთან „გაბრაზებული ენდი“-ს როლის თამაშს?
ნამდვილად არ მესიამოვნა ეს კითხვა.
-სულაც არ ვთამაშობ.
-ენდი სერგეენკო, საკუთარ თავზე უკეთ გიცნობ და შენი ჭირიმე რა, არც ეცადო ჩემს მოტყუებას.
-კარგი, აღარ ვარ მასზე გაბრაზებული. ვაღიარებ, მომენატრა კიდეც და ძაალიან დიდი სიამოვნებით ვნახავდი მას. მოგეშვა გულზე?
-ჰაჰაჰაჰააააა ვიღაც შეყვარებულია! - სიცილისგან იჭაჭება ალექსი და სულს ძლივს ითქვამს.
მე ამაზე ვბრაზდები და Whitney avenue -დან სახლში მივდივარ.
...
-ბუტიასა რაააი, 100 ჯამი ფხაალი ... - მაჯავრებს ალექსი ბავშვობის დროინდელი ცნობილი ფრაზით.
ხმას არ ვცემ. ვწევარ ლოგინზე და თავი ბალიშებში მაქვს ჩარგული, რამისაა გავიგუდო.
-ენდიიიიიიიიიიი, იმხელაზე გაქვს ცხვირი ჩამოშვებული ჩაანგრია მგონი იატაკი და ამოგივარდება იცოდე მეზობელი. ქართველებივით შემწყნარებლები კი არ არიან ამერიკელები, მოგიწევს მერე ახალი რემონტის გაკეთება და ათასი უბედურება! - კვლავ დამცინის ალექსი.
-ეეეეეეეე რას გაახურე გოგო საქმე, ადექი ეხა დროზე , სანამ გამოვედი წყობილებიდან , თორე ვეღარ გამომწიწკნის მერე გვანცა შენს თავს ხელიდან! - იღრინება ჩემი ძვირფასი ძმა.
რა იყოთ, რა სულელ გოგოდ შემრაცხეთ?! განა ალექსზე ვარ გაბრაზებული, Whitney avenue-ზენ ჩემი გაბრაზებაც ხელოვნური იყო.
(აუ მაგარი გაჭედილი ვარ, არვიცი როგორ გავაგრძელო. ვეღარ ვფანტაზიორობ. გადაღლილი ვარ და იმიტო. არადა უეჭველი უნდა დავწერო ახალი თავი. მოვახერხებ ალბათ რამეს და ძაან უაზრობა არ გამომივა იმედია)
უზომოდ მომინდა ნიკას ნახვა, მისი შავი თვალების ნახვა. მისი ხმის გაგონება. მისი ჩახუტება...
გამახსენდა ჩვენი შეხვედრა მამასახლისებთან. მერე რესტორანში წასვლა. ისევ მამასახლისებთან შეხვედრა, ჩემზე რომ გაბრაზებული იყო მაშინ. მერე იმ ღამეს პირველი კოცნა და ერთად დაძინება. შემდეგ კი ყველაფერი აირია. ახლა კი ისევ დალაგდა, თითქოს... ან კი ... არვიიცი.. ერთი ის ვიცი, რომ რაც ამერიკაში ჩამოვედი და მის ბინაში ვცხოვრობ, არ ამომდის მასზე ფიქრი თავიდან!
ამისთვის კი სასტიკად ვუბრაზდები საკუთარ თავს და ვუკრძალავ მასზე ფიქრს! არ ვიცი რამდენ ხანს გავქაჩავ ასე, მაგრამ ერთი ნამდვილად ვიცი, რომ ეს უნდა გავაკეთო ! ამოვიდგო ის თავიდანაც და გულიდანაც! მტკიცე გადაწყვეტილება მივიღე და თავი წამოვწიე. სახეზე ცბიერი ღიმილი დამთამაშებს. რაიმე სისულელის მოფიქრებას ვაპირებ, მე და ალექსი რომ გავერთოთ, მაგრამ გეგმების დაწყობაში გვანცას კომპიუტერზე სკაიპის რეკვის ხმა მიშლის ხელს
-აუ ვინ ჯანდაბაა ნეტა?! - წუწუნით ვდგები ლოგინიდან და გვანცას საძინებელში გავდივარ რომ ვუპასუხო.
Answer.
-შენი და სახლში არაა! -მივახალე მე.
-იქნებ ჯერ მომსალმებოდი?!
-გაგიმარჯოს,ნიკა! კარგად ვარ, კარგად. სამწუხაროდ, შენი და სახლში არაა და ვერ დაგელაპარაკება. გადავცემ რომ როცა მოვა დაგირეკოს.
ყურსასმენებში ნიკას ფხუკუნის ხმა მესმის.
-გამარჯობა,ენდი! როგორ ხარ? აა კარგად?! ძალიან კარგი! მე შესანიშნავად ვარ. რაო რა თქვი, გვანცა სახლში არააო? კარგი,კარგი გასაგებია.
კარზე ზარის ხმა გაისმა. ალბათ გვანცა მოვიდა.
-ვაჟბატონო, ალბათ შენი და მოვიდა. გავაღებ კარებს და მალე მოვალ!
რაო რა ვთქვი?! მალე მოვალო?! ჰაჰ, რა გრძელი ენა გაქვს ენდი სერგეენკო?! ჩემო ენა ძირში მოსაჭრელოო!
კარები გავაღე. არ ვიცი რატომ , მაგრამ ჩემს წინ მდგარი ადამიანის ფიგურის შეთვალიერება უკიდურესი სამხრეთიდან დავიწყე და ჩრდილოეთისკენ ვინაცვლებდი. ჰო-ჰო სანამ ჩრდილოეთში ავაღწევ,მანამდე ცხელი ეკვატორი მაქვს გასავლელი! - რეებს დებილობ ენდი? ვლანძღავ საკუთარ თავს. მაგრამ მაინც უნდა მოვყვე რა ხდება ამ სამხრეთი-ეკვატორი-ჩრდილოეთის გზაზე.
მოკლედ, დავოწყოთ სამხრეთიდან. ვხედავ შავი ტყავის ფეხსაცმელებს, რომელსაც მინიმუმ 25 სმ-იანი ქუსლი მაინც აქვს! ეს ჩემი შეფასებით, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელები რომ არ მომწონს, თორე ისე მართლა ამხელა ქუსლი კი არ აქვს. ან იქნებ აქვს, რავიცი მე. ამის დანახვაზე კინაღამ გადმომიცვივდა თვალები ბუდიდან. კარგი, ეს კიდევ არაფერი. გადავინაცვლოთ ჩრდილოეთისკენ. გზა იყოფოდა ორად, ორივე წვრილი,სწორი და გრძელი კი არა გ-რ-ძ-ეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეე-ლ-ი იყო! მიხვდით ალბათ, ეს „ე“-ები ფეხების სიგრძეს რომ გამოხატავს! თვალი ვეღარ ავაწვდინე იქამდე, რომ დამენახა სად ეწყებოდა თუ უმთავრდებოდა ფეხები! გადავტყდი კინაღამ წელში და დავემსგავსე ჟირაფს! ესღა მაკლდა რა!
ხოდა სად გავჩერდი?! როგორც იქნა სადღაც დაიწყო თუ დამთავრდა ეს ორი 200 მეტრიანი ფეხები და გამოჩნდა გიტარასავით წელი და თეძოები! აუჰ , მეც ისე ავღწერ რა კაი მექალთანე კაცი ვიყო თითქოს!
წელი ჰქონდა ისეთი წვრილი ჩემს საცოდავ გამხდარ 2 თითს შემოვაჭდობდი ალბათ. სამაგიეროდ, მკერდი ჰქონდა იმხელა და ისეთი, გოგო ვარ და მე გადამცდა მათ დანახვაზე იმხელა ნერწყვი კინაღამ დამახრჩო, მიდი და უჩივლე მერე კაცს რატომ უყურებთ (და არა მარტო უყურებთ) ხოლმე ასეთ გოგოებსო! აღარ შევჩერდები მეტხანს ამ მკერდზე თორე მართლა დავიხრჩობი ბოლოსდაბოლოს. ლავიწები ჰქონდა იფ,იფ! კისერი მაღალი და წვრილი! მრგვალი სახე, ქერა თმა, მუქი ზღვისფერი, წყლიანი, დიდრონი თვალები! დიდი ტუჩები, ოღონდ აშკარად შეატყობდით ბუნებრივი რომ იყო და არა დაბერილი! პატარა,ლამაზი და საყვარელი ცხვირი! ეს გოგო მოდელი რომ იქნებოდა არ უნდა ამას მეტი ლაპარაკი!
თვალები ავახამხამე და დაღებული პირი ძლივს დავმუწე. გოგონა მიღიმოდა. მეც გავუღიმე ნაძალადევად. „რა ჯანდაბა უნდა ამას აქ?“
-Hello! Did Nick arrive? Is he at home? - იკითხა მან უმშვენიერესი ხმის ტემბრით.
ჯერ კიდევ ვერ მოვედი აზრზე. როდისღაცა მივხვდი პასუხი რომ უნდა გამეცა,თორე უხერხულ სიტუაციაში ვიყავი ძალიან!
-No, He isn’t here. - ძლივს ამოვთქვი მე.
- what a pity! May I come in?
გაოცებული ვარ,თან ძალიან. რა თავაზიანად დაიპატიჟა თავი ნახეთ რა! ოჰ, გამოვიჩინე მეც ქართული სტუმართმოყვარეობა და თავაზიანობა და სახლში შევიპატიჟე. მისაღებში, დივანზე დაჯდომა შევთავაზე. მე კი გვანცას ოთახში შევედი, ხომ უნდა მეცნობებინა ნიკასთვის მანეკენის მოსვლა?!
-ვიღაცამ თქვა მალე მოვალო! - ჩაიღიმა ნიკამ.
-ასეც იქნებოდა,მაგრამ ვირაც გოგო მოვიდა, მარტო ფეხები იყო. ხოდა სანამ თავამდე ავაღწიე და გავივიგე რა უნდოდა კი შემაგვიანდა!
ჩემს ნათქვამზე იგუდება სიცილით. რამისაა ცრემლები წამოუვიდეს ისეა უკვე! მე კიდე ძალიან ვღიზიანდები და ვცდილობ არაფერი შევიმჩნიო.
-სხვათაშორის, შენ გიკითხა! ეგონა ალბათ საყვარელი ჩამომივიდაო!
-ხო ალბათ, ალექსი რომ ჩამოვიდა შეიძლება მე ვეგონე! - ცემდა გასაკვირად სრულიად სერიოზულად მპასუხობს ნიკა. შევცბი, მაგრამ იხტიბარი არ გავიტეხე მაინც.
-თუ გინდა დავუძახებ, მეორე ოთახში ზის. მაგრამ არამგონია შემოეტიოს იმსიგრძე ფეხები აქ! - ვამბობ და თვალებით იატაკსა და ჭერს შორის სიმაღლეს ვზომავ. ამაზე ნიკა კიდევ ბჟირდება სიცილით. რა ვთქვი ახლა მე ასეთი სასაცილო, ჰა?!
(გაგრძელება იქნება)