ბალეტი ტროტუარზე (ნაწილი 7) დასასრული

ნიკას საყვარელი - სუსი, კარგი გოგო აღმოჩნდა. ტანი კი ჰქონდა „მათრახივით“, მაგრამ მთლად ასე კარგი მდგომარეობა ნამდვილად არ ჰქონდა თავში! არ მომწონს ეს უტვინო გოგჩოები და რა ვქნა?! მაგრამ მაინც არ დატოვა ცუდი შთაბეჭდილება ჩემზე. “Nica’s Market LLC “- ში ნაყიდი ნამცხვერი დამიწუნა, დიეტაზე ვარო. არ უნდა და ნუ უნდა, ეყოლოს ნიკას ვარდივით!
***
გავთელეთ მე და ალექსმა ნიუ-ჰეივენის გზები,ყველა პარკი, ტბა,რესტორანი, კაფე ...
2 კვირით იყო სულ ჩამოსული, დღე-დღეზე საქართველოში უნდა დაბრუნდეს. სწავლა ეწყება უნივერსიტეტში.
სექტემბრის შუა რიცხვები იყო. კარზე დააზარუნეს. ჭამას თავი დავანებე და კარი გავაღე.
-გამარჯობათ! აქ ცხოვრობს ენდი სერგეენკო?
-დიახ.
-წერილია იელის უნივერსიტეტიდან.
-დიდი მადლობა.
კონვერტი გამოვართვი და სამზარეულოში შევედი. გვანცა და ალექსი მოუთმენლად შემომცქეროდნენ. გულისცემა გამიასმაგდა. ღრმად ჩავისუნთქე და დიდი, ლურჯ ფონზე გამოსახული “Y” „გავტეხე“. წამებში გადავავლე თვალი წერილს, მხოლოდ ერთი სიტყვა მიტრიალებდა თავში : „ჩავირიცხე!“.
გვანცას და ალექსს გაოგნებულმა შევხედე, სიტყვები ვერ მოვძებნე, რომ მათთვის რამე მეთქვა. დავმუნჯდი. გაშტერებული ვაცეცებდი აქეთ-იქით თვალებს. ალექსს მოთმინების ფიალა აევსო და წერილი ხელიდან გამომგლიჯა. მერე გადამეხვია. ვერ ვიჯერებდი, რომ მე ეს შევძელი! ღმერთო,ღმერთო! ჩავირიცხე! რა მაგარია! ჩემს საოცნებო უნივერსიტეტში ჩავირიცხე! გვანცაც ჩამეხუტა. უბედნიერესი ვიყავი... სწავლა სექტემბრის ბოლოს მეწყებოდა...
***
დღეს ალექსი საქართველოში მიდის. დილიდან ვერ ვიკავებ თავს, რომ არ ვიტირო. არ შემიძლია და რა ვქნა! იმედი მაქვს ზამთარში ვნახავ. ბარგი ქუჩაში გავათრიეთ და პირველივე შემხვედრი ტაქსი გავაჩერეთ.
-Tweed New Haven Regional Airport -ვუთხარი ტაქსის მძღოლს.
მიჭირდა ალექსის გაშვება, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს. ბევრი ხვევნა-კოცნის მერე თვითმფრინავში ავიდა. ემოციებისგან დაცლილი რესტორან “Bravo Bistro“-ში წავედი და რაც შეიძლებოდა ბევრი საჭმელი ვჭამე რომ ყურადღება რამეზე გადამეტანა. ჰაჰ,თითქოს ეს მიშველიდა!
***
გარდერობის გაახლება გადავწყვიტეთ მე და გვანცულამ . ხოხო რა სახეები გაქვთ! შემიყვარდა გვენცა, აღარ ვარ მის მიმართ ცუდად განწყობილი, შეიცვალა და იმიტო! აი მე რომ მინდოდა პატარა და მყოლოდა და სულ რომ იმას ვფიქრობდი როგორი იქნებოდა ის, ისეთია ზუსტად! “Tommy K’s plaza“-ში წავედით. თითქმის 2 საათიანი ძებნის შემდეგ მივაგენით ტანსაცმლის განყოფილებას.
-აუ ენდრიუს, ეს კაბა მომიხდება?
მეკითხება გვანცა და მოკლე, ვარდისფერ, მაქმანებიან კაბას მაჩვენებს. მე კიდე ისე ვიჭყანები, თითქოს ეს-ესაა ყველაზე მჟავე რაღაც შევჭამე, რაც კი დედამიწის ზურგზე არსებობს!
ყველაფერი ჩემებური ავარჩიე, ჯინსის შარვლები, მოსაცმელები, კუბოკრული ფერადი პერანგები, ბიჭისას რომ გავს. გრძელი მაისურები, ბატინკები და კედები! არაფერი მიყიდია ისეთი, გოგოდ რომ მეგრძნო თავი!
-ვაიმე, სერგეენკო, აი ეს კაბა რომ არ იყიდო, შეიძლება მოგკლა!
-რაიყო გვანცა, შენ დიდი გქონდა ?! - ვიცინი მე.
-ხო რაიყო, შენნაირი მსუქანი კი არ ვარ! - მაჯავრებს ის და ენას ვიყოფს.
სიცილით ვართმევ კაბას და ვათვალიერებ. მუქი ლურჯია, „ნამეტანი“ მოკლე მეჩვენება ჩემი გრძელი ფეხებისთვის. ნუ სუსის ფეხებტან სედარებით კი არაფერი იყო,მაგრამ მაინც! მოკლეს არაუშავს, დეკოლტე, ზურგი ამოღებული, გვერდებზე ბადე.
-არა რაა, საიდან მოგაფიქრდებათ ხოლმე მამასახლისებს ეს გენეალური აზრები, მიკვირს პირდაპირ! გვანცა, შენ თუ გინდა მუცელი არ გამომიჩნდეს მარტო, კი ბატონო. მივიფარებ ცხვირსახოცს ან რამეს და ეგაა! აღარ დაგვჭირდება 70$-ის გადახდა!
მეხვეწა, მემუდარა, დამაფიცა, დამაგინა და იძულებული გამხადა კაბა მომეზომა. „ჩავიცვი“ კაბა, ამას თუ ჩაცმა ერქვა. არაფერი იყო ჩასაცმელი და !.. სარკეში რომ ჩავიხედე თავი პირველყოფილი მეგონა. ფოთლების თანსაცმელი რომ ჰქონდათ და მხოლოდ ერთ-ორ ადგილს რომ უფარავდა!
-უმცროსო მამასახლისო, აბა ერთი შემახსენე სად შეიძლემა ამ ... ნაფლების ჩაცმა?
-წვეულებაზე, უნივერსიტეტში, ქუცაში, ყველგან სადაც გაგიხარდება!
-აჰა, ე.ი. ვიარო ტიტველმა არა?!
-ნუ გადამრიე,ადამიანო! გოგო ხარ შენ თუ ბიჭი?! აბა ისაა ტანსაცმელი შენ რომ იყიდე? სულ ბიჭის სამოსია! - გაჰკიოდა გვანცა.
-დიახ! - მოკლედ მოვუჭერი მე.
ისევ ჩემი ძალიან მოკლე შორტი და შინდისფერი მაისური ჩავიცვი. კაბას საკიდზე ვკიდებდი, გვანცამ რომ ხელიდან გამომსტაცა და თავის ტანსაცმელებთან ჩატენა. ფული გადავიხადეთ და მძიმე ქაღალდის ჩანტები ძლივს მივათრიეთ ტაქსამდე.
***
-მიდი აბა ერთი ჩაიცვი და დამენახე ამ კაბაში როგორი ხარ! – „მაბამს“ გვანცა.
-არათქო გითხარუ უკვე!
-უბრალოდ მაინტერესებს, ჩაიცვი და სადმე წადითქო იმას ხომ არ გეუბნები?!
-ხო ნახე უკვე მაღაზიაში?!
-კიდევ მაინტერესებს!
-კარგი.
ამოვიოხრე და მისაღებ ოთახში დავიწყე გამოცვლა. ვიღაც კარზე ზარს რეკავს. გვანც აგასაღებად გარბის, იმას არც უფიქრდება, რომ მე ნახევრად შიშველი ვდგავარ აქ! ტანსაცმელს ხელი დავავლე და საძინებელში კისრისმტვრევით შევვარდი! მოვასწარი, yes!
***
დილის 4 საათზე გამეღვიძა. ჯერ ისედაც არ მეძინა მთელი ღამე კარგად, კიდე ეს მინდოდა?! ვიქნები მერე უნივერსიტეტში გამოლენჩებულის სიფათით! ლოგინიდან წამოვხტი. საცვლების ამარა წავტინტილდი სააბაზანოში. შხაპი მივიღე. თმა დავისწორე. ძალიან რია ფერის ჯინსის შარვალი და ლურჯი ფართხუნა პერანგი ჩავიცვი. უშაქრო ყავას აზრზე მოვყავარ. მსუბუქ მაკიაჟს ვიკეთებ და უნივერსიტეტამდე ფეხით მივდივარ. The Pretty Reckless - Heaven Knows -ს ვუსმენ.
One, two, three and four
The devil's knocking at your door
Caught in the eye of a dead man's wife
Show you life with your head up high
ფაქტიურად თავს ვითარსავ. Trumbull Street-იდან Hillhouse Vaenue-ზე ვუხვევ და დიდებული იელის წინ ვჩნდები. გზიდან ვხედავ, რომ ათასობით და ხალხია ეზოში! ახლი სასწავლო წლის გახსნის ცერემონალისთვის ემზადებიან! გაუბედავად შევედი სიგნით და ხალხს შევერიე. უმისამართოდ დავდიოდი. მერე ჩემი მეგობრების მოძებნა გადავწყვიტე,მაგრამ ვერ ვიპოვე. დიდი ხის ქვეშ მდგარ ეზოს სკამზე დავჯექი, Rammstein – Mein Herz Brennt ჩავრთე და ხალხის თვალიერება დავიწყე. რომელი ეროვნების, რა ფერის კანის, როგორი სახის და ტანის მოყვანილობის ადამიანებს არ დაინახავდით აქ?! სულო და გულო! ამას ჰქვია თვალს წყალი დაალევინო. უნივერსიტეტის 3 საუკუნის შენობა მედიდურად დამყურებდნენ თავზე, თითქოს მაგრძნობინებდნენ შენ ჩემზე ძლიან პატარა, სულელი, გამოუცდელი და უცოდინარი ხარო! ასეც იყო! წინასწარ ვშიშობდი იელის შიდა ინტერიერზე, დავიკარგები ამხელა შენობაში აბა რა იქნება?! თვალები უმწეოდ ავახამხამე და ამოვიოხრე.
Maybe I, maybe you
Are just dreaming sometimes
But the world would be cold
Without dreamers like you
Scorpions- Maybe I Maybe You- ს ერთ-ერთი სტროფი წავუღიღინე.
ჯო და ლილი დავლანდე. გახარებული მათკენ გავიქეცი. თვალთახედვიდან დამეკარგენ, თუმცა მაინც მოვახერხე მათი პოვნა.
-ჯო,ლილი! როგორ ხართ?
-Sore wa hijō ni (გადასარევად) - მიპასუხა ლილიმ და გადამეხვია.
რამოდენიმე სიტყვით გამოვხატეთ ჩვენი აღფრთოვანება და სიხარული იელის სტუდენტობასთან დაკავშირებით. ჯომ მითხრა პოლი ვერ ჩაირიცხაო. მეწყინა, კარგი ბიჭია ძალიან. კოლეჯში, მოსაწყენ ლექციებზე ის მართობდა ხოლმე.
-Welcome to Yale University. I demand silence! Please take a seat! - გაისმა მიკროფონში ხმა.
ყველა ერთი მიმართულებით დაიძრა. მეც მათ გავყევი. ეზოში, ბეოსბოლის სტადიონის სკამებზე დავჯექით. როგორც ცანს, ყველაფერი მზად იყო და გახსნის ცერემონიალი დაწყებოდა. არც დააყოვნა. ამერიკის ჰიმნი. უნივერსიტეტის დირექტორის მილოცვა ახალ სტუდენტებზე. რამოდენიმე სიტყვა უნივერსიტეტის ისტორიის და მისი დიდი მიღწევების შესახებ. და როგორც იქნა გვეღირსა შემონაში შესვლა.
უნივერსიტეტის მთავარ შესასვლელში შევედი. პირველ სართულზე განთავსებული ადმინისტრაციული ოთახიდან უნივერსიტეტის რუკა გამოვიტანე. მეორე სართულზე ასასვლელ უზარმაზარ კიბეებს ავყევი და კორიდორს თვალი გავაყოლე, რომელსაც ბოლო არ უჩანდა. სტუდენტები მალევე დანაწილდნენ თავიანთ „საკლასო“ ოთახებში. ვერ მოვახერხე ვინმესთვის მეკითხა სად იქნებოდა პირველ კურსელებისთვის განკუთვნილი აუდიტორია. ვიდექი კორიდორში და აქ მოხვედრის გამო დაუფებულ ბედნიერებას ვყავდი შემოჭილი.
უკნიდან ვიღაცის მოახლოება ვიგრძენი. მისი მარჯვენა ხელის ჩემს მუცელზე შემოხვევა კი უფრო მეტად. გაშეშებული ვიდექი. ვერც ხმას ვიღებდი. თითქოს მომაჯადოვესო. თავისი მარცხენა ხელი ჩემს მარცხენა ხელს ჩამოუსვა. ჟრუანტელმა დამიარა. ვიგრძენი მისი ცხელი ტუჩების შეხება ჩემს კისერზე. მერე თმა გადამიწია და ყურის ქვეშ მაკოცა. ცემი გაოგნება პიკს აღწევდ. ვინ იყო ასეთი თავხედი?! საკუთარ კიდურებს ვერ ვიმორჩილებდი, რომ შემოვტრიალებულიყავი მისკენ და ერთი კარგად მომედო სიფათში. მარჯვენა ხელში გაუცნობიერებლად ჩავბღუჯე უნივერსიტეტის რუკა. შუბლთან ძარღვი ამითრთოლდა. ნელ-ნელა მიბრუნდებოდა მოძრაობის უნარი.
-დახმარება ხომ არ გჭირდებათ, გოგონა? მგონი გზა ვერ გაიკვლიეთ. - მითხრა მან.
ძალა სამოლოოდ მოვიკრიბე და მისკენ შევბრუნდი ... გავშრი. გავიყინე. გავქვავდი.
„აჰა დამიდგეს უნივერსიტეტში ძეგლი პირველივე დღეს და ეგაა!“ - გავიფიქრე მე.
ახლა მართლა წამერთვა მეტყველების და მოძრაობის უნარი. სუნთქვა შევიკარი და გაფართოებული თვალებით მივაჩერდი ჩემს წინ მდგარ მომღიმარ ადამიანს.
შავი, მოგრძო თმა. დიდი,ლამაზი, ჭკვიანი შუბლი. თხელი, სწორი ცხვირი. სწორი შავი წარბები. წყვდიადისფერი თვალები, წარბებს ქვეშიდან რომ იყურებოდნენ. გრძელი, გრძელი წამწამედი. დიდი, სავსე, მუქი წითელი ტუჩები. პატარა წვერი....
მგონი ენა გადავყლაპე. ოხ, ენდი , ენდი! არადა როგორ მინდოდა რაიმეს თქმა!
თვალებს არ ვუჯერებდი. არ კიარა ვერ! ეს ხომ წარმოუდგენელია! გული უსაზღვრო სიხარულითა და ბედნიერებით ამევსო! სიხარულისგან ავცახცახდი კიდეც. წარმოუდგენელია! დაუჯერებელია! შანსი არაა! ნუთუ მესიზმრება?! ალბათ, უნივერსიტეტის ეზოში სკამზე მჯდარს ჩამთვლიმა და მესიზმრება. კი, კი ნამდვილად ასეა! აბა ამას აქ რა უნდა?! ყველა ჩემი ტვინის უჯრედი შეეწინააღმდეგნენ ჩემს ფიქრებს. ტითქოს საწინააღმდეგოს მიმტიცებდნენ: „გამოფხიზლდი,ენდი! რამ გამოგაშტერა! ეს ეინამდვილეა! ეს რეალობაა! ეს ნიკა მამასახლისია!“.
მეტი ვეღარ მოვითმინე. ვერც მე და ვერც ჩემმა ცრემლებმა. მუშტისხელა ცრემლები გადმომცვივდნენ თვალებიდან, სახე უდარდელად ჩაიარეს და პერანგის საყელოზე დაეცნენ.
იატაკზე დავაგდე ჩანთაც და რუკაც. ცავეხუტე. რაც ძალია და ღონე მქონდა ჩავეხუტე! ძლიერად ვეხვეოდი კისერზე. მეშინოდა, რომ გაქრებოდა. მეშინოდა, რომ მწარე ტყუილი აღმოჩნდებოდა. მეშინოდა, რომ ილუზია იქნებოდა.
მაგრამ არა! ჰოი საოცრებავ! თვითონაც შემომხვია მკლავები და თავი ჩემს კისერში ჩარგო. სულ დამიკოცნა მარჯვენა მხარი და კისერი. მე მეხაჭუნებოდა და ტირილს კისკისით ვანაცვლებდი.
-ნიკა,ნიკა,ნიკა... - გავიძახოდი მე ..
-ჰო, ენდრიუს, აქ ვარ! - ჩვეული ირონია-ნარევი ხმით მითხრა მან.
რა არის ბედნიერება? ხშირად დავფიქრებულვარ ამაზე, სრული პასუხი კი ვერასდროს მივიღე. უველას განსხვავებული შეხედულება აქვს ამ საგანთან დაკავშირებით. ზოგისთვის კარგი კარიერაა ბედნიერება, ეკონომიკურად უზრუნველყოფილი ცხოვრება, მაგარი სახლი, აგარაკი, მანქანები...
მოდი მოვიყვან კონტრარგუმენტს.
„ადამიანი ამქვეყნად იმისთვის კი არ ცოცხლობს, რომ გამდიდრდეს, არამედ იმისათვის, რომ ბედნიერი იყოს“ - სტენდალი.
აჰა ე.ი. სიმდიდრით ბედნიერება არ გამოგვადგება ...
„ბედნიერია ხოლოდ ის სული, ვისაც უყვარს“ - გოეთე.
ჰოოო ეს კიდე შეიძლება...
„სრული ბედნიერების მისაღწევად საკმარისი არ არის ფლობდე ბედნიერებას, ჯერ უნდა დაიმსახურო იგი“. - ვ. ჰიუგო
„ჭეშმარიტს სიყვარულსა და ბედნიერებაზე იგივე ითქმის, რაც მოჩვენების შესახებ: ყველა მათს ხსენებაშია, მაგრამ იშვიათად დაუნახავს ვისმე
ჩემი აზრით, ბედნიერებაა, როდესაც გყავს მეგობრები და ოჯახი, რომელსაც შეგიძლია ენდო!
და მე? მე ვიყავი/ვარ ბედნიერი? მაქვს შესანიშნავი სამსახური, დიდი ლამაზი სახლი, აგარაკიც, მანქანაც... მაგრამ არ მაქვს ყველაზე მთავარი! არ მყავს ოჯახი, რომელიც 28 წლისას წესით უნდა მყავდეს.
გაინტერესებთ ალბათ რატომ ვამბობ ასე არა?! ხოდა მოგიყვებით მეც ...

***
სამსახურში ვარ, ოფისში ვზივარ ჩემთვის მყუდროდ. ფეხები მაგიდაზე მაქვს შემოლაგებული, ყავას ვსამ და სიგარეტს ვეწევი. ჰო, ხანდახან ვეწევი ხოლმე. ნერვების ბრალია, ძალიან გამიფუჭდა ამ ბოლო დროს. სიგარეტი და ყავა ერთდროულად კი მიღწევაა აზრზე მოსასვლელად. ხანდახან სექსიც შველის ამ საქმეს, მაგრამ ამ შემთხვევაში ნამდვილად არაა მაგის დრო.
ნოემბრის ცივი წვიმაა. მიუხედავად იმისა, რომ შენობაში ვარ და აქ ძალიან თბილა, მაინც დამბურძგლა ტანში. არ მიყვარს ცივი, უსიამოვნო წვიმები.
საქმე არაფერი მაქვს და მუსიკების მოსმენით ვირთობ თავს. ესეც ლამე მომბეზრდა. ვეღარ ვცნობ ჩემს თავს ეს ბოლო 8 წელი, რაც ნიკას დავშორდი ანუ.
გავხდი ნერვიული, ეჭვიანი, დამეწყო შიშები რაღაც სისულელეებზე, აღარ ვენდობი ადვილად ხალხს. ადვილად კი არა მხოლოდ 1-2 საყვარელი ადამიანიღა მიძლებს, თუ გაძლება ჰქვია ამას კიდე!
რა სახეები გაქვთ, ხალხნო, რა ვთქვი გასაკვირვი ჰა?!
ნიკას უკვე 8 წელია დავშორდი. უკვე 2 წელია რაც ერთ კაცთან ვარ, ამდენი ხანი არავისთან გამიქაჩავს. მგონი ემდანად დაგვისერიოზულდა ურთიერთობა, რომ 1-2 წელში დავქორწინდებით კიდეც! აჰა კიდევ ერთი ბედის ირონია. დავქორწინდები კაცზე, რომელიც არ მიყავს?! ალბათ კი, რადგან არაფერი მაქვს დასაკარგი. ადამიანი ვინც მიყვარს უკვე 10 წელია, ცოლი ჰყავს და ულამაზესი 2 წლის გოგონა. - ნიკა მამასახლისი!
8 წლის წინ, როდესაც მე და ნიკა ჯერ კიდევ შეყვარებულები ვიყავით... ან ცოტა ადრე, როდესაც ნიუ-ჰეივენში გადავედი... ვფიქრობდი, რა კარგი იყო ბავშვობა, როდესაც ... ყველაფერი კარგად იყო! აი ასე მარტივარ და ლაკონურად.
ახლა კი, როცა 28 წლის ვარ, ვფიქრობ რა კარგი იყო ამერიკაში ნიუ-ჰეივენში გატარებული გატარებული 10 შესანიშნავი წელი!
მოკლედ რომ ვთქვათ, იმ ადამიანების რიცხვს მივეკუთვნები ძალაუნებურად, გამუდმებით წარსულს რომ მისტირიან! მე კიდე ეს არ მჩვეოდა, 20 წლამდე.
ნიკასთან დაშორების შემდეგ, ბევრი რამე შეიცვალა ჩემს ცხოვრებაში. უფრო კი ჩემს თავში.
„ამ გახსენებაზე, მოდი facebook-ზე ნიკას timeline-ს ვნახავ“ - გავიფიქრე მე, ფეხები მაგიდიდან ჩამოვიღე, სავარძელში კარგად მოვკალათდი და კომპიუტერის კლვიატურაზე თითები ავაწკარუნე.
Nika Mamasakhlisi - დავ-search-ე და სურათების განყოფილებას ვეძგერე: ნიკა NY-ში, ნიკა LA-ში, ნიკა - CA -ში ... ნიკა ლონდონში, პარიზში .... ნიკა თავის ულამაზეს პრინცესასთან - ელიზაბედთან ერთად.., ნიკა ცოლთან ... ნიკა შვილთან და ცოლთან...
„სულ არ შეცვლილა! ისევ ის ახალგაზრდა, საოცრად სიმპატიური და მიმზიდველი ბიჭი გეგონებათ 18 წლის რომ იყო, ჩემი გაცნობისას. თუმცა 33 წელი რა დიდი ასაკია. არცაა გასაკვირი, რომ არ შეიცვალა! აბა ის ძუკ... გოგო ხომ არ დააბერებდა, ის თეთრი შოკოლადივით ტკბილი გოგო?!“
„რა ჯანდაბას აკეთებ ნიკას თაიმლაინზე? მომინდომე ეხლა მისი ცხოვრების განხილვა! რა უფლება გაქვს სხვის ურთიერთობას რომ აკრიტიკებ? შენ შენს უკანალს მიხედე!“ - დამიღრიალა ჩემმა „ძვირფასმა“ მეორე „მე“-მ და მეც შევწყვიტე მასზე ფიქრი.
კი არ შევწყვიტე - „შევწყვიტე“!
„ნიკა რა შუაშია, მე ჩემს წარსულს ვიხსენებ“ - ვანუგეშე თავი და განვაგრძე წარსულის ალბომის ფურცვლა.
როგორ ვცდილობდი ნიკას დავიწყებას მთელი ამ ხნის მანძილზე, სახუმარო ხომ არაა 8 წელი არა?! მაგრამ არაფერი გამომოვიდა! პირიქით, უფრო მიყვარდებოდა მგონი. ყოველთვის, როცა ქუჩაში დავინახავდი ის ბედნიერი 2 წელი მახსენდებოდა ერთად რომ გავატარეთ! პირველი პაემანი, მერე კოცნა, პირველი ფიზიკური კავშირი... უბედნიერესი ვიყავი მის გვერდით, მიუხედავად იმისა, რომ მაგრძნობინებდა ჩვენი ურთიერთობა სერიოზულ სახევ ვერასდროს მიიღებდა. მაინც კმაყოფილი ვიყავი იმით,რაც ხდებოდა და არ ვფიქრობდი მომავალზე. ვიცოდი, რომ ერთ „მშვენიერ“ დღეს დავშორდებოდით, მაგრამ ასე ძნელი გადასატანი თუ იქნებოდა ჩემთვის ვერ წარმოვიდგენდი. რას არ ვაკეთებდიჩემი ძველი „მე“-ს დასაბრუნებლად, მაგრამ უშედეგოდ. ის ნიკასთან ერთად წავიდა, კი არ წავიდა მოკვდა.
არასდროს შემიშლია ხელი ნიკას ბედნიერებისთვის, როდესაც გავიგე რომ სხვას ხვდებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ მთელს ჩემს არსებას სძულდა მათი ერთად ყოფნა და ნიკას დაბრუნება უნდოდა! მაინც არაფერი გამიკეთებია მათ საწინააღმდეგოდ. და შედეგი? შედეგი ის, რომ ახლა ის ბედნიერია, მე კი - არა!
ბედნიერია თავის ულამაზეს ცოლთან და ანგელოზივით შვილთან, ერთი ციცქნა რომაა. ზუსტად იმნაირი თვალები ნიკას რომ აქვს და ქერა თმით.
სევდიანად გამეღიმა. ყავის ფინჯნიდან ბოლო ყლუპი მოვსვი და ფანჯარასთან მიედი. შუბლი მივადე. ამოვიოხრე და ქუჩას თვალი მოვავლე. ჩემი სამსახურის მოპირდაპირე მხარეს მდებარე სავაჭრო ცენტრის კარები გაიღო და გრძელთმიანი, ჭორფლებიანი გოგო გამოვიდა. უკან მომცინარი პატარა გოგონა და კაცი გამოჰყვნენ. მხედველობა დავძაბე. ვინ იქნებოდა თუ არა ნიკა მამასახლისი! თვალები ამემღვრა! სადაცაა ტირილს დავიწყებდი.
რა კარგი დრო გავატარეთ მე და ნიკამ ერთად. თითქოს ბოლო წუთამდე ყველაფერი კარგად იყო, ერთ დღეს კი გამომიცხადა მივდივარო. არ უთქვამს სად, რატომ, როდის, ვისთან... წავიდა და წავიდა! მის შემდეგ რამოდენიმეჯერ შევხვდი. მხოლოდ მომესალმა, ეს იყო და ეს. 4 წლის წინ კი გავიგე ცოლი მოიყვანაო. საბოლოოდ გამანადგურა ამან.
ამის შემდეგ, ყოველთვის, როცა ქუჩაში შევხვდებოდი ნაბიჯს ვუჩქარებდი და ვცდილობდი არ შევემჩნიე. არვიცი რატომ ვაკეთებდი ამას. ალბათ, უფრო იმიტომ, რომ ვიცოდი ისე გამივლიდა გვერდზე თითქოს არც მიცნობდა, ეს კიდე უფრო მატკენდა გულს. გამოუსწორებელი ეგოისტი ვარ!
ჩემს თავში ვეძებდი ჩვენი დაშორების მიზეზს, მთელი 8 წელი, ყოველ ღამე ამაზე ფიქრში ვიძინებდი, მაგრამ ვერ ვიპოვე! ალბათ, არც ყოფილა ჩემი ბრალი. ჰო, ცოტა მომეშვა გულზე.
კიდევ ერთი ფინჯანი ყავა დავისხი და ისევ შემოვაწყვე მაგიდაზე ფეხები.
სულ აღარ მახსოვდა დღეს გასაუბრებაზე რომ უნდა მოსულიყვნენ, ჩემი ძველი მდივანი დეკრეტში გავიდა და დროებითი შემცვლელი მჭირდებოდა. საათს შევხედე, 12 საათი იყო.კარზე დააკაკუნეს. ფეხები ჩამოვწიე და მოვწესრიგდი.სახეზე ღიმილი ავიწებე, თითქოს 2 წუთის წინ ჩემი ცხოვრების უკუღმართობაზე არ ვფიქრობდი და ყველაფერი კარგად ყოფილიყოს.
„მობრძანდით!“
ოთახში სასიამოვნო გარეგნობის ახალგაზრდა გოგო შემოვიდა, ეტყობოდა ძალიან ნერვიულობდა.
-გამარჯობათ! მე ლუსი მარტინი ვარ, გასაუბრებაზე მოვედი. თქვენ სუსი ელსონი ბრძანდებით?
-დიახ! დაბრძანდით!

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი
poezia.in