მერაბ დუკაშვილი მასზე გავრცელებული ჭორებისა და უკრაინელი მეორე ნახევრის შესახებ - ''ცოტა რთულად გადავიტანე ის დრო...''
1 483 ნახვა
გადაცემა ''სხვა შუა დღეს'' რამდენიმე კვირის წინ ახალი თანაწამყვანი, 32 წლის მერაბ დუკაშვილი შეემატა. მიუხედავად იმისა, რომ მერაბი ეტლით გადაადგილდება, მისი აქტივობა ბევრ ადამიანს გააკვირვებს, ამისთვის ის ფაქტიც საკმარისია, რომ ჩვენს რესპონდენტს ფიტნესკლუბში შევხვდით, სადაც სისტემატურად ვარჯიშობს. როდესაც ვთხოვეთ, საკუთარ თავზე მეტი მოეყოლა, საუბარი წარმომავლობიდან დაიწყო.
- ჰერეთიდან ვარ, ე.წ. საინგილოდან, თუმცა ეს სიტყვა არ მიყვარს, რადგან რამდენადაც ვიცი, სიტყვა საინგილო ხმლით მორჯულებულს ნიშნავს, შეიძლება ვცდები და ნეტავ ვცდებოდე, მაგრამ მაინც. ჩემი თავი კი ხმლით მორჯულებული არ მგონია. ჩემი კუთხე ძალიან მიყვარს და დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, იქ ჩასასვლელად საზღვარი უნდა გადავკვეთო, აზერბაიჯანის მხარესაა, კახიდან ვარ, რომელსაც რატომღაც სახელი შეუცვალეს და ახლა გახი ჰქვია.
რაც შემეხება მე, სპორტისადმი მიდრეკილება ყოველთვის მქონდა, ტანვარჯიშზე საკმაოდ პატარა ასაკში დავდიოდი, მერე შემიყვანეს ცეკვაზე. ევროპულ ცეკვებსაც ვცეკვავდი, ორთაბრძოლაზეც დავდიოდი, კერძოდ კარატეზე, ერთ-ორ შეჯიბრებაშიც მივიღე მონაწილეობა, ძმაკაცთან მომიწია ბრძოლამ, სხვათა შორის მომიგო. რაღაც დროის შემდეგ გული ავიცრუე და კალათბურთისკენ წავედი, ახალგაზრდულ გუნდშიც ამიყვანეს, სერიოზული წარმატებები მქონდა, ამავე დროს დედაჩემის დაჟინებული თხოვნით, სამეჯლისო ცეკვებზე ''შემაგდეს'', მაცდუნეს (იღიმის). თავიდან იყო მორიდება, სირცხვილი, მერე ალღო ავუღე, ერთადერთი ვალსი არ გამომდიოდა, იმიტომ, რომ პარტნიორთან ნამეტანი ახლოს მისვლა მერიდებოდა. ნელ-ნელა ამასაც ვეჩვეოდი, მაგრამ თავი იჩინა ტკივილებმა ზურგის არეში, ხერხემალი კი არ მტკიოდა, გულთან მქონდა ჭვალი, რომელიც ზურგზე გადადიოდა. აღმოჩნდა, რომ მქონდა სიმსივნე, ვითიშებოდი ხოლმე. ერთხელ მახსოვს, ვალსს რომ ვცეკვავდი, კარგად გამომივიდა ყველაფერი, ბედნიერი ვარ და... თვალები რომ გავახილე, ყველა თავზე მედგა, გავთიშულვარ. იქიდან დაიწყო ყველაფერი, იყო შეცდომები მკურნალობაში, ექიმმა ძალიან დიდი შეცდომა დაუშვა, ცხიმების დაგროვებაა და გაიწოვსო, ასე გვითხრეს, არასწორი დიაგნოზი დასვეს, არასწორად მიმკურნალეს და… რომ ვთქვა, დამღუპეს-მეთქი, არაა ასე. ძალიანაც კარგი, რომ ასე მოხდა.
- რატომ?
- იმიტომ, რომ შეიძლება ვყოფილიყავი ძალიან ცუდი ადამიანი, შეიძლება, არც ახლა ვარ ძალიან კარგი, თავს ვერ დავდებ, მით უმეტეს, რომ ბევრი ჭორი დადის ჩემზე….
- არაფერი გვსმენია, ვინ ჭორაობს, ან რას ამბობს?
- ვითომ ძალიან მექალთანე ვარ, ვისი რა საქმეა ეს, მაგრამ მაინც, ვითომ უხეშად ვექცევი ხალხს და ძალიან ეგოისტი ვარ. ისეთი რაღაცებიც თქვეს, რაც ცხოვრებაში არ ყოფილა და არც მოხდება, არა უშავს, ენას ძვალი არ აქვს, ატრიალონ.
- წეღან ამბობდი, ალბათ, კარგიცაა, ასე რომ მოხდაო, რას გულისხმობდი?
- შეიძლება, ზოგმა თქვას, დავიჯერო, მაგას ფეხზე დგომა არ უნდაო?!. როგორ არ მირჩევნია, რომ ფეხზე ვიდგე, ნეტავ ვიდგე, მაგრამ ეს სულ სხვა თემაა. ეტლმა და ეტლში ჯდომამ ბევრი რამ სხვანაირად დამანახვა. უფრო მეტს ფიქრობ, მეტად უღრმავდები ამა თუ იმ საკითხს, იცი ის ტკივილი, რაც ახლავს ამ ყველაფერს და გაჭირვება, თუმცა ეს სიტყვა - გაჭირვება - არ მიყვარს. მაგრამ იყო დრო, როცა კომპიუტერი არ გვქონდა, არ იყო ის გასართობი საშუალებები, რაც შედარებით მარტივად გადაატანინებდა ადამიანს იმ პერიოდს. საბოლოო ჯამში ცოტა რთულად გადავიტანე ის დრო, მაგრამ თავადვე ვიპოვე ძალები, უფრო სხვა მხრივ შევხედე ცხოვრებას, უფრო მისაღები გახდა ჰაერი, ბუნება.
- ახლა მოგვიყევი, როგორ აღმოჩნდი ''სხვა შუა დღეში''.
- ჩემი მიზანია საზოგადოებაში შშმ პირებზე ცნობიერების ამაღლება, ეს იდეა ძალიან დიდი ხნის წინ მქონდა, სულ ვფიქრობდი, რაც უფრო ხშირად დაგვინახავენ, უფრო სხვანაირად შეგვხედავენ-მეთქი. გავიცანი თიკა რუხაძე, მან ჩემი ეს იდეა მიაწოდა საჭირო ადამიანებს, მათაც გაიაზრეს ჩემი წინადადების მნიშვნელობა და შედეგად, ''სხვა შუა დღის'' ერთ-ერთი წამყვანი ვარ.
მას შემდეგ, რაც გადაცემაში გამოვჩნდი, ჩემი ''ფეისბუქი'' გააქტიურდა. ამას წინათ ერთმა გოგონამ მომწერა, მადლობა, რომ გამოჩნდიო, მერე შენიშვნებიც მომცა, რაც გასაკვირი არაა, ტელევიზიაში მუშაობის არანაირი პრაქტიკა არ მაქვს და არც განათლება. რვა კლასის მერე საერთოდ არ მისწავლია და თუ გრამატიკულ შეცდომებს დავუშვებ, ეს მოსალოდნელია.
- ემოციურად როგორი იყო პირველი ეთერი, ღელავდი?
- არ ვნერვიულობდი, მაგრამ ვღელავდი. არ ვცდილობდი, ან ასეთი გამოვჩენილიყავი, ან – ისეთი, ადამიანებმა უნდა მიმიღონ ისეთი, როგორიც ვარ, მთავარი ესაა.
ხალხის ცნობიერებით, ყველა ეტლით მოსარგებლე მოწყალებას უნდა ითხოვდეს და ბევრჯერ ხურდებიც ჩაუყრიათ. ჩვენი ქალაქი არაა საკმარისად ადაპტირებული ეტლით მოსარგებლეთათვის, პანდუსები ახლახან გაკეთდა. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანთა გარკვეული ჯგუფი ზრუნავს გარემოს ადაპტირებისათვის, რათა შშმ პირებს არ შეექმნათ გადაადგილების პრობლემა, ბევრგან პანდუსები არაა გათვლილი ზომა-წონაზე, არ არის სწორად შერჩეული დახრილობა და ა.შ. ყველა მაღაზიასა თუ დაწესებულებაში ვერ შეხვალ, დიდ სავაჭრო ცენტრებს კი აქვთ პანდუსები, მაგრამ თუ შიგნით შეხვალ, შეიძლება, ლიფტით მეორე სართულზე ვერ ახვიდე. მაგალითად, ამას წინათ ერთ-ერთ კლინიკაში ვიყავი, კიდევ კარგი, ჩემი ეტლი ცოტა ვიწროა და ლიფტში შეეტია, სხვა ეტლი ვერ შეეტევა, არ არსებობს. საჭირო ოთახი არ აქვთ ადაპტირებული, არადა, მივედი იქ, რათა ჩემი დაზღვევით მესარგებლა. კიდევ კარგი, იმ ლიფტში ჩემი ეტლი შეეტია, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ვიღაცამ, უკაცრავად და, უნდა ''მათრიოს'', რაც არ მიყვარს, შესაბამისად, ხდება დისკრიმინაცია.
კლინიკიდან რომ გამოვდიოდი, პანდუსთან მანქანა იდგა, რომელშიც იჯდა ქალბატონი. შევძახე, ბოდიში კი მომიხადა, მაგრამ მისი თანმხლები, ვისაც იქ ელოდებოდა, რომ მოვიდოდა, ჩემზე ეტყოდა, ვიღაც ინვალიდი ბიჭი იყოო...
- ახლა პირადზეც მინდა გკითხო, ვიცი, რომ გყავს საყვარელი ადამიანი.
- კი, ის გახლავთ ნატაშა სმირნოვა, უკრაინიდან. ამჟამად იქ ცხოვრობს, ჰყავს 8 წლის ბიჭი, რომელსაც უკვე ჩემს ბიჭს ვეძახი, ილია ჰქვია, ძალიან ჭკვიანი ბავშვია. უკვე წელიწადზე მეტია ვურთიერთობთ, ვაპირებთ ამ ყველაფრის წელს დაგვირგვინებას, ვნახოთ, რა და როგორ იქნება.
- უკრაინაში აპირებ წასვლას, თუ ის გადმოვა საქართველოში საცხოვრებლად?
- მოგეხსენებათ, ახლა უკრაინაში ძალიან ცუდი ვითარებაა, თან, მე რომ იქ ჩავიდე, ყველაფერი ნულიდან უნდა დავიწყო, ეს არ გამოვა. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი პრობლემა მაქვს, აქ, ასეა თუ ისე, მაინც აწყობილი მაქვს საქმე, ამიტომ აქეთ ჩამოსვლაზე თავადაც თანახმაა, ეს საკითხი უკვე გავიარეთ და შევთანხმდით (იღიმის).
ციცი ომანიძე
- ჰერეთიდან ვარ, ე.წ. საინგილოდან, თუმცა ეს სიტყვა არ მიყვარს, რადგან რამდენადაც ვიცი, სიტყვა საინგილო ხმლით მორჯულებულს ნიშნავს, შეიძლება ვცდები და ნეტავ ვცდებოდე, მაგრამ მაინც. ჩემი თავი კი ხმლით მორჯულებული არ მგონია. ჩემი კუთხე ძალიან მიყვარს და დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, იქ ჩასასვლელად საზღვარი უნდა გადავკვეთო, აზერბაიჯანის მხარესაა, კახიდან ვარ, რომელსაც რატომღაც სახელი შეუცვალეს და ახლა გახი ჰქვია.
რაც შემეხება მე, სპორტისადმი მიდრეკილება ყოველთვის მქონდა, ტანვარჯიშზე საკმაოდ პატარა ასაკში დავდიოდი, მერე შემიყვანეს ცეკვაზე. ევროპულ ცეკვებსაც ვცეკვავდი, ორთაბრძოლაზეც დავდიოდი, კერძოდ კარატეზე, ერთ-ორ შეჯიბრებაშიც მივიღე მონაწილეობა, ძმაკაცთან მომიწია ბრძოლამ, სხვათა შორის მომიგო. რაღაც დროის შემდეგ გული ავიცრუე და კალათბურთისკენ წავედი, ახალგაზრდულ გუნდშიც ამიყვანეს, სერიოზული წარმატებები მქონდა, ამავე დროს დედაჩემის დაჟინებული თხოვნით, სამეჯლისო ცეკვებზე ''შემაგდეს'', მაცდუნეს (იღიმის). თავიდან იყო მორიდება, სირცხვილი, მერე ალღო ავუღე, ერთადერთი ვალსი არ გამომდიოდა, იმიტომ, რომ პარტნიორთან ნამეტანი ახლოს მისვლა მერიდებოდა. ნელ-ნელა ამასაც ვეჩვეოდი, მაგრამ თავი იჩინა ტკივილებმა ზურგის არეში, ხერხემალი კი არ მტკიოდა, გულთან მქონდა ჭვალი, რომელიც ზურგზე გადადიოდა. აღმოჩნდა, რომ მქონდა სიმსივნე, ვითიშებოდი ხოლმე. ერთხელ მახსოვს, ვალსს რომ ვცეკვავდი, კარგად გამომივიდა ყველაფერი, ბედნიერი ვარ და... თვალები რომ გავახილე, ყველა თავზე მედგა, გავთიშულვარ. იქიდან დაიწყო ყველაფერი, იყო შეცდომები მკურნალობაში, ექიმმა ძალიან დიდი შეცდომა დაუშვა, ცხიმების დაგროვებაა და გაიწოვსო, ასე გვითხრეს, არასწორი დიაგნოზი დასვეს, არასწორად მიმკურნალეს და… რომ ვთქვა, დამღუპეს-მეთქი, არაა ასე. ძალიანაც კარგი, რომ ასე მოხდა.
- რატომ?
- იმიტომ, რომ შეიძლება ვყოფილიყავი ძალიან ცუდი ადამიანი, შეიძლება, არც ახლა ვარ ძალიან კარგი, თავს ვერ დავდებ, მით უმეტეს, რომ ბევრი ჭორი დადის ჩემზე….
- არაფერი გვსმენია, ვინ ჭორაობს, ან რას ამბობს?
- ვითომ ძალიან მექალთანე ვარ, ვისი რა საქმეა ეს, მაგრამ მაინც, ვითომ უხეშად ვექცევი ხალხს და ძალიან ეგოისტი ვარ. ისეთი რაღაცებიც თქვეს, რაც ცხოვრებაში არ ყოფილა და არც მოხდება, არა უშავს, ენას ძვალი არ აქვს, ატრიალონ.
- წეღან ამბობდი, ალბათ, კარგიცაა, ასე რომ მოხდაო, რას გულისხმობდი?
- შეიძლება, ზოგმა თქვას, დავიჯერო, მაგას ფეხზე დგომა არ უნდაო?!. როგორ არ მირჩევნია, რომ ფეხზე ვიდგე, ნეტავ ვიდგე, მაგრამ ეს სულ სხვა თემაა. ეტლმა და ეტლში ჯდომამ ბევრი რამ სხვანაირად დამანახვა. უფრო მეტს ფიქრობ, მეტად უღრმავდები ამა თუ იმ საკითხს, იცი ის ტკივილი, რაც ახლავს ამ ყველაფერს და გაჭირვება, თუმცა ეს სიტყვა - გაჭირვება - არ მიყვარს. მაგრამ იყო დრო, როცა კომპიუტერი არ გვქონდა, არ იყო ის გასართობი საშუალებები, რაც შედარებით მარტივად გადაატანინებდა ადამიანს იმ პერიოდს. საბოლოო ჯამში ცოტა რთულად გადავიტანე ის დრო, მაგრამ თავადვე ვიპოვე ძალები, უფრო სხვა მხრივ შევხედე ცხოვრებას, უფრო მისაღები გახდა ჰაერი, ბუნება.
- ახლა მოგვიყევი, როგორ აღმოჩნდი ''სხვა შუა დღეში''.
- ჩემი მიზანია საზოგადოებაში შშმ პირებზე ცნობიერების ამაღლება, ეს იდეა ძალიან დიდი ხნის წინ მქონდა, სულ ვფიქრობდი, რაც უფრო ხშირად დაგვინახავენ, უფრო სხვანაირად შეგვხედავენ-მეთქი. გავიცანი თიკა რუხაძე, მან ჩემი ეს იდეა მიაწოდა საჭირო ადამიანებს, მათაც გაიაზრეს ჩემი წინადადების მნიშვნელობა და შედეგად, ''სხვა შუა დღის'' ერთ-ერთი წამყვანი ვარ.
მას შემდეგ, რაც გადაცემაში გამოვჩნდი, ჩემი ''ფეისბუქი'' გააქტიურდა. ამას წინათ ერთმა გოგონამ მომწერა, მადლობა, რომ გამოჩნდიო, მერე შენიშვნებიც მომცა, რაც გასაკვირი არაა, ტელევიზიაში მუშაობის არანაირი პრაქტიკა არ მაქვს და არც განათლება. რვა კლასის მერე საერთოდ არ მისწავლია და თუ გრამატიკულ შეცდომებს დავუშვებ, ეს მოსალოდნელია.
- ემოციურად როგორი იყო პირველი ეთერი, ღელავდი?
- არ ვნერვიულობდი, მაგრამ ვღელავდი. არ ვცდილობდი, ან ასეთი გამოვჩენილიყავი, ან – ისეთი, ადამიანებმა უნდა მიმიღონ ისეთი, როგორიც ვარ, მთავარი ესაა.
ხალხის ცნობიერებით, ყველა ეტლით მოსარგებლე მოწყალებას უნდა ითხოვდეს და ბევრჯერ ხურდებიც ჩაუყრიათ. ჩვენი ქალაქი არაა საკმარისად ადაპტირებული ეტლით მოსარგებლეთათვის, პანდუსები ახლახან გაკეთდა. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანთა გარკვეული ჯგუფი ზრუნავს გარემოს ადაპტირებისათვის, რათა შშმ პირებს არ შეექმნათ გადაადგილების პრობლემა, ბევრგან პანდუსები არაა გათვლილი ზომა-წონაზე, არ არის სწორად შერჩეული დახრილობა და ა.შ. ყველა მაღაზიასა თუ დაწესებულებაში ვერ შეხვალ, დიდ სავაჭრო ცენტრებს კი აქვთ პანდუსები, მაგრამ თუ შიგნით შეხვალ, შეიძლება, ლიფტით მეორე სართულზე ვერ ახვიდე. მაგალითად, ამას წინათ ერთ-ერთ კლინიკაში ვიყავი, კიდევ კარგი, ჩემი ეტლი ცოტა ვიწროა და ლიფტში შეეტია, სხვა ეტლი ვერ შეეტევა, არ არსებობს. საჭირო ოთახი არ აქვთ ადაპტირებული, არადა, მივედი იქ, რათა ჩემი დაზღვევით მესარგებლა. კიდევ კარგი, იმ ლიფტში ჩემი ეტლი შეეტია, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ვიღაცამ, უკაცრავად და, უნდა ''მათრიოს'', რაც არ მიყვარს, შესაბამისად, ხდება დისკრიმინაცია.
კლინიკიდან რომ გამოვდიოდი, პანდუსთან მანქანა იდგა, რომელშიც იჯდა ქალბატონი. შევძახე, ბოდიში კი მომიხადა, მაგრამ მისი თანმხლები, ვისაც იქ ელოდებოდა, რომ მოვიდოდა, ჩემზე ეტყოდა, ვიღაც ინვალიდი ბიჭი იყოო...
- ახლა პირადზეც მინდა გკითხო, ვიცი, რომ გყავს საყვარელი ადამიანი.
- კი, ის გახლავთ ნატაშა სმირნოვა, უკრაინიდან. ამჟამად იქ ცხოვრობს, ჰყავს 8 წლის ბიჭი, რომელსაც უკვე ჩემს ბიჭს ვეძახი, ილია ჰქვია, ძალიან ჭკვიანი ბავშვია. უკვე წელიწადზე მეტია ვურთიერთობთ, ვაპირებთ ამ ყველაფრის წელს დაგვირგვინებას, ვნახოთ, რა და როგორ იქნება.
- უკრაინაში აპირებ წასვლას, თუ ის გადმოვა საქართველოში საცხოვრებლად?
- მოგეხსენებათ, ახლა უკრაინაში ძალიან ცუდი ვითარებაა, თან, მე რომ იქ ჩავიდე, ყველაფერი ნულიდან უნდა დავიწყო, ეს არ გამოვა. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი პრობლემა მაქვს, აქ, ასეა თუ ისე, მაინც აწყობილი მაქვს საქმე, ამიტომ აქეთ ჩამოსვლაზე თავადაც თანახმაა, ეს საკითხი უკვე გავიარეთ და შევთანხმდით (იღიმის).
ციცი ომანიძე
