როგორ დააღწია მსახიობმა მაია ლომიძემ კაზინოს თავი

რამდენიმე დღის წინ, ''პალიტრა TV''-ის გადაცემა ''მიმიხვდის'' ერთ-ერთი სტუმარი მსახიობი მაია ლომიძე გახლდათ. მისმა ემოციურმა თამაშმა მოწინააღმდეგეები ძალიან ახალისა და სიცილისგან ატირა კიდეც. არანაკლები რეიტინგი მოიპოვა ინტერნეტსივრცეში გავრცელებულმა გადაცემის ჩანაწერმა. გადავწყვიტეთ, მსახიობი უკეთ გაგვეცნო და გავსაუბრებოდით...

- არც ერთი თეატრის შტატში არ ვარ და სპექტაკლებში მიწვევით ვმონაწილეობ. რუსთაველის სარდაფიდან დავიწყე და მონაწილეობა მაქვს მიღებული მარჯანიშვილის, ათონელის და სხვა არაერთი თეატრის სპექტაკლებში.
ამ ეტაპზე თავისუფალ თეატრში ვარ. სარდაფში ყველაზე მეტი როლი მაქვს ნათამაშები. ვმუშაობდი ლევან წულაძესთან, ნინო ბასილიასთან, ნინო ლიპარტიასთან და სხვა რეჟისორებთან. მოწანწალე მსახიობი ვარ (იღიმის).

- ხშირად მსახიობობა ''ოჯახური ტრადიციის'' გაგრძელებაა. რატომ შეაჩერეთ არჩევანი ამ პროფესიაზე?
- ამას ხშირად მეკითხებოდნენ. განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში ჩნდება ეს შეკითხვა, როცა თეატრალურში სამსახიობო ფაკულტეტზე აბარებ. მაშინ ძალიან ვბრაზობდი, მაგრამ ამ გა-დასახედიდან მესმის და აღარ მაქვს ისეთი მძაფრი რეაქცია. მნიშვნელობა აქვს, რა პროფესიის ადამიანების ოჯახში იზრდები. ჩემს თავზე არ ვამბობ, არამედ ზოგადად, ადამიანი მთაში გაიზრდება, ბარში თუ ხელოვანების წრეში, სულერთია, თავის ნიჭს მაინც გამოავლენს. მაგრამ მაინც ვფიქრობ, აქვს მნიშვნელობა, რამდენად არიან ოჯახში ამ სფეროს წარმო-მადგენლები, კარგია თუნდაც ის, როცა შინ საუბრობენ ამ თემაზე.

- ოჯახში როგორ შეხვდნენ თქვენს გადაწყვეტილებას?
- ძალიან არ გამრთულებია. დედა ნორმალურად შეხვდა, მეგონა, ძმა და მამაჩემი ვერ გამიგებდნენ, მაგრამ მამას მეგობარს ლექსი წავუკითხე და მას ვთხოვე, დალაპარაკებოდა და ჩემი სურვილის შესახებ ეთქვა. მართლაც გაესაუბრა და მამაჩემი ''მოტყდა''. როცა მას წინააღმ-დეგობა არ გაუწევია, თავისთავად ჩემს ძმასაც არაფერი უთქვამს. თეატრალურში რეზო მირცხულავას ჯგუფში მოვხვდი, მერე ოთარ ბაღათურიასთან გადავინაცვლე. ორივეგან კარგი ჯგუფელები მყავდა და თითქმის ყველა დღეს მოქმედი მსახიობია - სცენაზე დგანან და ფილმებშიც იღებენ.

- ბევრმა მსახიობმა გადაინაცვლა სხვა სფეროში, ამაზე გიფიქრიათ?
- არა, არასოდეს. ჩემს ქმარსაც უთქვამს ჩემთვის, ეს პროფესია ზუსტად არის შენზე მორგებულიო. ამ თემაზე ფიქრს აზრი არ აქვს. ''არ'' კი არა, ''ვერ'' შევძლებ, უბრალოდ იმიტომ, რომ არ გამომივა.

- მეუღლე რა პროფესიისაა? და თქვენს ოჯახზე რას გვეტყვით?..
- ჩემმა ქმარმა ფიზკულტურის ინსტიტუტი დაამთავრა. ბაბუამისი გენერალი იყო და მას სურდა, შვილიშვილს მისი გზა გაეგრძელებინა, მაგრამ ეს მისი მოწოდება არ აღმოჩნდა. მეუ
ღლის ბაბუა ძალიან მაღალი დონის პროფესიონალი იყო, სამი წელი აგენტად მუშაობდა ისრაელში და ვერავინ იგებდა მის ვინაობას. ერთხელ შინ თანამშრომლები მიიყვანა, რომ მათ შვილიშვილი რაღაცნაირად ''შეებათ'', მაგრამ ჩემმა ქმარმა ისინი სულ თავდაყირა დაუშვა კიბეზე, წადით, თავი დამანებეთო. ბოლოს ბაბუამისი მიხვდა, რომ შვილიშვილის ხასიათიდან გამომდინარე ჩანაფიქრი არ გამოუვიდოდა და გაჩერდა. რაც შეეხება შვილს, ერთი გოგონა გვყავს, ბარბარე 11 წლისაა. მას ერთი ჩამოყალიბებული ინტერესი არ აქვს, სხვადასხვა სფერო აინტერესებს. გადაღებულია ფილმებში, რაღაცები გახმოვანებულიც აქვს და ასე გამოიმუშავა თავისი პირველი ხელფასი. ბევრ რამეში აქვს მონაცემი და ჯერ არ აქვს გადაწყვეტილი, რა პროფესიას აირჩევს.

- რომელ სპექტაკლსა და რეჟისორთან გაკავშირებთ განსაკუთრებით თბილი მოგონება?
- ერთის გამოყოფა გამიჭირდება, ბევრ რეჟისორსა და დასთან მაკავშირებს თბილი ურთიერთობა. საერთოდ, მე დაბნეულობა მახასიათებს და ამაზე გეტყვით ერთ ამბავს (იღიმის). ათონელის თეატრში ერთ სპექტაკლში ბაყაყს ვთამაშობდი, რომელიც შემდეგ პრინცესად გადაიქცევა. თავიდან ''ჩუსტები'' მეცვა, მაგრამ მზეთუნახავად გადაქცეულს ქუსლიანი ფეხსაცმელი უნდა ჩამეცვა. მე კი ფეხსაცმელი დამავიწყდა. მსახიობებს ვეხვეწებოდი. ეთხოვებინათ და კიდევ კარგი, ერთ-ერთს აღმოაჩნდა, თორემ პრინცესა ისევ ბაყაყის ჩუსტებით დაბრუნდებოდა სცენაზე (იღიმის). საერთოდ, ჩემი დაბნეულობის შესახებ ყველამ იცის, ახლა გამოვსწორდი, მაგრამ ახალგაზრდობაში სახელი მქონდა გატეხილი. სპექტაკლის დაწყებამდე რამდენიმე წუთით ადრე გამოვცხადდებოდი ხოლმე. თუმცა ჩემ გამო სპექტაკლი ნამდვილად არასოდეს ჩაშლილა.

- გასართობი გადაცემა ''მიმიხვდის'' შესახებაც გკითხავთ, ბოლო დღეებში ბევრმა ნახა ეს ჩანაწერი...
- საერთოდ, ბუნებით ძალიან აზარტული ვარ. იმდენად, რომ რეჟისორმა ნინო ბასილიამ სპეციალურად ამაზე დაწერა პიესა და დადგა სპექტაკლი ''ბომჟები'', სადაც მე და ნინო ხომასურიძე ვთამაშობდით. ამ სპექტაკლში ორივე საკუთარ თავს განვასახიერებდით და ჩვენი ცხოვრების გარკვეულ ეტაპებს ასახავდა. როგორც კი ნინომ გაიგო, რა ემოცია მქონდა და საერთოდ, როგორი აზარტით ვთამაშობდი კაზინოში, ეს მისი პიესის საფუძველი გახდა.

- ხშირად დადიოდით კაზინოში?
- მორწმუნე ვარ, პარალელურად ეკლესიაში დავდიოდი და ამან გადამარჩინა. რამდენიმე აღსარებაზე მამაოს ერთი და იმავე ცოდვის შესახებ ვუყვებოდი. მან ხელი არ მკრა, მაგრამ მკაცრად მომთხოვა, დროა, შეწყვიტოო. სერიოზულად დამაფიქრა იმაზე, რომ ეს არ უნდა გაგრძელებულიყო. რომ არა ეს ფაქტი, ჩემი აზარტულობის გამო, შეიძლება, კაზინოში ჩავრჩენილიყავი, თამაშს ვერ შევეშვებოდი.

- ეს რამდენი წლის წინ იყო?
- იმ პერიოდში, როცა ბარბარე ჯერ არ მყავდა. ჩემი გოგონა დაახლოებით ორი წლის იყო, როცა თამაში შევწყვიტე.

- გახსოვთ, ყველაზე დიდი თანხა რა წაგიგიათ?
- არაერთხელ წამიგია და მომიგია სხვადასხვა თანხა. ერთხელ, 2000 დოლარი წავაგე, მაგრამ 3000 დოლარი მოვიგე (იღიმის). ასე რომ, საბოლოო ჯამში კაზინოსთან მოგებული ვარ.

- ამ ეტაპზე სად და რამდენ სპექტაკლში ხართ დაკავებული?
- თავისუფალ თეატრში ახლახან მქონდა პრემიერა, სადაც ახალგაზრდა რეჟისორმა ნიკა ჩიკვაიძემ დავით გაბუნიას სამი პიესის მიხედვით დადგა სპექტაკლი ''ყველა დამამძიმებელი გარემოება''. ავთო ვარსიმაშვილის მოსწავლეა, ნიჭიერი და პერსპექტიული რეჟისორი.